Λάτρης της µικρής φόρµας και της µινιµαλιστικής έκφρασης, ο Ηλίας Χ. Παπαδηµητρακόπουλος καλλιεργεί µε επιµονή και πάθος το διήγηµα, το οποίο και θεωρεί από τα κορυφαία επιτεύγµατα του ελληνικού αφηγηµατικού λόγου. "Ο οβολός" είναι η πέµπτη συλλογή διηγηµάτων του. Προηγήθηκαν οι: "Οδοντόκρεµα µε χλωροφύλλη", "Θερµά θαλάσσια λουτρά", "Ο γενικός αρχειοθέτης", και η "Ροζαµούνδη".
μερικές όμορφες ιστορίες, μερικές λιγότερο, όλες όμως έχουν μια απαλή σκόνη οικειότητας. ας σημειώσω τη φράση του τέλους:
«πλησίασα. της άφησα το ματσάκι με τις κόκκινες ανεμώνες, της γλίστρησα στα χέρια τα τρία εισιτήρια του λεωφορείου και, χαϊδεύοντάς της το κρύο μάγουλο, της ψιθύρισα στο αυτί: -μάνα, η μανταρινιά μας ζει!»
Το βιβλίο περιέχει 12 διηγήματα του Ηλία Χ. Παπαδημητρακόπουλου που γράφτηκαν ανάμεσα 1995-2004. Η γραφή των διηγημάτων λιτή, αλλά περιεκτική. Τρία διηγήματα εξαιρετικά , μικρά αριστουργήματα: Εικονοστάσια, Νεκροφάνεια, Ο οβολός.
"Είχε πια σουρουπώσει κι ένιωθα βαρύθυμος. Σκεφτόμουν εκείνη τη σκηνή της πληρωμής, αλλά κυρίως με βάραινε η συμπεριφρά τoυ σκυλιού: ακίνητο κάτω από το φέρετρο, κύτταζε προς το νεκρό με μι απίμονη λατρεία, ενώ στο απλνές του βλέμμα με το οποίο με αξίωσε, διέκρινα μιαν έκδηλη περιφρόνηση."
Excellent writing. Low tones, humor and nostalgia, memories and feelings. Very personal language, common modern greek of everyday life mixed up with scholar expressions. A great master of short form.