What do you think?
Rate this book
Θυμήσου να ζήσεις
Ένα ξαφνικό γεγονός αναγκάζει τη Λίλη να έρθει αντιμέτωπη με την ιστορία της οικογένειάς της. Γιατί η γιαγιά τής κράτησε τόσα μυστικά; Πού ήταν τόσα χρόνια ο παππούς της και γιατί δεν της ανέφερε ποτέ την αδερφή της; Το παρελθόν αρχίζει να ξετυλίγεται στην -τουρκοκρατούμενη ακόμα- Χίο. Τότε που οι "Σημαντικοί" με την αριστοκρατική καταγωγή, τα οικόσημα και τον πλούτο δεν γύριζαν να ρίξουν δεύτερη ματιά στους απλούς Χιώτες. Τότε που οι γονείς αποφάσιζαν για το μέλλον των παιδιών τους. Τότε που το πάθος, ο έρωτας, οι φιλοδοξίες έπρεπε να είναι ελεγχόμενα. Ο Μάρκος, η Ερμίνα και αργότερα ο Νεόφυτος, η Όλγα, η Κορνηλία, αγωνίζονται να επιβάλουν τα θέλω τους. Μαζί τους αγωνίζεται η Χίος να ελευθερωθεί, οι χαμένες πατρίδες να λυτρωθούν και το ελληνικό έθνος να διώξει τους Γερμανούς κατακτητές. Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη όταν στη διαμάχη εισχωρεί ο έρωτας. Οι ήρωες παλεύουν, δεν κερδίζουν πάντα, αλλά θυμούνται να ζήσουν.
458 pages, Paperback
First published December 19, 2013
16 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 8 of 8 reviews
April 21, 2014
Όσο όμορφα και αν είναι μερικά πράγματα κάποια στιγμή τελειώνουν.Όσο και αν θέλεις να παρατείνεις την ευτυχία αυτή σε προσπερνά γιατι η ευτυχία ειναι μικρά μόρια που πετούν τριγύρω σαν σκόνη και σε ακουμπά χωρίς να τη νιώθεις.Γι΄αυτο ειναι όμορφη η ευτυχία γιατι δε σε κάνει να τη βαρεθείς..πριν αισθανθείς το χάδι της χάνεται, φεύγει σαν φύσημα στον αέρα σαν πέταγμα πουλιού, σαν κλεμμενη αχτίνα ηλίου!!!
September 15, 2021
Αφορμή για την επιστροφή της Λίλης στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στη Χίο, γίνεται ο θάνατος της γιαγιάς της. Η Λίλη θα έρθει αντιμέτωπη με την ιστορία της οικογένειάς της και με ένα παρελθόν γεμάτο μυστικά, σιωπές, πόνο και απαγορευμένους έρωτες, ολέθριους, καταστροφικούς.
* Ποια ήταν πραγματικά η γιαγιά της;
* Γιατί τόσα μυστικά;
* Πού ήταν τόσα χρόνια ο παππούς της, αφού εκείνη τον θεωρούσε νεκρό;
* Και γιατί η γιαγιά της ποτέ δεν της ανέφερε πως είχε μια αδερφή;
Από το παρόν κάνουμε ένα ταξίδι στο παρελθόν για να πιάσουμε την άκρη του νήματος, παρακολουθώντας πως ξετυλίγεται σταδιακά η ιστορία και οι ζωές των ηρώων. Με φόντο την τουρκοκρατούμενη Χίο, οι «Σημαντικοί», οι αριστοκράτες, είχαν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο, είχαν την εξουσία στα χέρια τους, ήταν εκείνοι που αποφάσιζαν για το μέλλον και τις ζωές των παιδιών τους. Όλα έπρεπε να είναι ελεγχόμενα. Δεν υπήρχε χώρος για συναισθήματα, έρωτες, πάθη και φιλοδοξίες. Δεν υπήρχε ελεύθερη βούληση. Όλα κινούνταν στη σφαίρα του ΠΡΕΠΕΙ, του καθωσπρεπισμού και τους κανόνες καλής συμπεριφοράς.
Τρεις γενεές αγωνίζονται για να επιβάλουν τα θέλω τους, να ζήσουν τη ζωή που εκείνοι θέλησαν και ονειρεύτηκαν. Να περπατήσουν σε δικά τους μονοπάτια και όχι σε δρόμους που οι άλλοι είχαν προαποφασίσει να διαβούν. Παιχνίδια της μοίρας, ηθικά διλήμματα και έρωτες που δεν κατάφεραν να ανθίσουν, γιατί γνώρισαν τον όλεθρο και την οδύνη. «Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη όταν στη διαμάχη εισχωρεί ο έρωτας. Οι ήρωες παλεύουν, δεν κερδίζουν πάντα, αλλά θυμούνται να ζήσουν». Memento Vivere!
Ενώ η ιστορία ξεκινάει πολύ όμορφα και έχει ενδιαφέρον και αγωνία, κάπου στη μέση κάνει «κοιλιά». Πολλές και άσκοπες περιγραφές, αρκετά φλύαρο σε πολλά σημεία, λεπτομέρειες που σε κουράζουν και δεν αποσκοπούν σε κάτι. Αν εξαιρέσεις τα παραπάνω κατ’εμε αρνητικά σημεία, σε γενικές γραμμές το βιβλίο ήταν πολύ καλό με πλούσια πλοκή, συγκινητικό, έχει πολλά να σου διδάξει και πολλά πράγματα να μάθεις, τόσο για την Χίο όσο και για την ιστορία της. 8 /10
* Όσο όμορφα κι αν είναι μερικά πράγματα, κάποια στιγμή τελειώνουν. Όσο κι αν θέλεις να παρατείνεις την ευτυχία, αυτή σε προσπερνά. Γιατί η ευτυχία είναι μικρά μόρια που πετούν τριγύρω σαν τη σκόνη και σε ακουμπά χωρίς να τη νιώθεις. Είναι ευαίσθητη, σαν ντελικάτο λουλούδι που δεν αντέχει στο βάζο. Γι’αυτό είναι όμορφη η ευτυχία. Γιατί δεν σε κάνει να βαρεθείς. Πριν αισθανθείς το χάδι της, χάνεται, φεύγει σαν φύσημα του αέρα, σαν πέταγμα πουλιού, σαν κλεμμένη αχτίνα του ήλιου. Αν η ευτυχία ήταν αιώνια, θα ήταν αφόρητη, αβάσταχτη, ασήκωτος βραχνάς. Θα μας οδηγούσε σε απόγνωση, σε μονοπάτια τρέλας, σε αδιέξοδα ανίας. (σελίδες 93 – 94)
** Μόνο σαν δούμε το ζοφερό σκοτάδι της κόλασης, μόνο τότε μπορούμε να εκτιμήσουμε ακόμα και το τρεμούλιασμα της φλόγας ενός κεριού. (σελίδα 408)
* Ποια ήταν πραγματικά η γιαγιά της;
* Γιατί τόσα μυστικά;
* Πού ήταν τόσα χρόνια ο παππούς της, αφού εκείνη τον θεωρούσε νεκρό;
* Και γιατί η γιαγιά της ποτέ δεν της ανέφερε πως είχε μια αδερφή;
Από το παρόν κάνουμε ένα ταξίδι στο παρελθόν για να πιάσουμε την άκρη του νήματος, παρακολουθώντας πως ξετυλίγεται σταδιακά η ιστορία και οι ζωές των ηρώων. Με φόντο την τουρκοκρατούμενη Χίο, οι «Σημαντικοί», οι αριστοκράτες, είχαν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο, είχαν την εξουσία στα χέρια τους, ήταν εκείνοι που αποφάσιζαν για το μέλλον και τις ζωές των παιδιών τους. Όλα έπρεπε να είναι ελεγχόμενα. Δεν υπήρχε χώρος για συναισθήματα, έρωτες, πάθη και φιλοδοξίες. Δεν υπήρχε ελεύθερη βούληση. Όλα κινούνταν στη σφαίρα του ΠΡΕΠΕΙ, του καθωσπρεπισμού και τους κανόνες καλής συμπεριφοράς.
Τρεις γενεές αγωνίζονται για να επιβάλουν τα θέλω τους, να ζήσουν τη ζωή που εκείνοι θέλησαν και ονειρεύτηκαν. Να περπατήσουν σε δικά τους μονοπάτια και όχι σε δρόμους που οι άλλοι είχαν προαποφασίσει να διαβούν. Παιχνίδια της μοίρας, ηθικά διλήμματα και έρωτες που δεν κατάφεραν να ανθίσουν, γιατί γνώρισαν τον όλεθρο και την οδύνη. «Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη όταν στη διαμάχη εισχωρεί ο έρωτας. Οι ήρωες παλεύουν, δεν κερδίζουν πάντα, αλλά θυμούνται να ζήσουν». Memento Vivere!
Ενώ η ιστορία ξεκινάει πολύ όμορφα και έχει ενδιαφέρον και αγωνία, κάπου στη μέση κάνει «κοιλιά». Πολλές και άσκοπες περιγραφές, αρκετά φλύαρο σε πολλά σημεία, λεπτομέρειες που σε κουράζουν και δεν αποσκοπούν σε κάτι. Αν εξαιρέσεις τα παραπάνω κατ’εμε αρνητικά σημεία, σε γενικές γραμμές το βιβλίο ήταν πολύ καλό με πλούσια πλοκή, συγκινητικό, έχει πολλά να σου διδάξει και πολλά πράγματα να μάθεις, τόσο για την Χίο όσο και για την ιστορία της. 8 /10
* Όσο όμορφα κι αν είναι μερικά πράγματα, κάποια στιγμή τελειώνουν. Όσο κι αν θέλεις να παρατείνεις την ευτυχία, αυτή σε προσπερνά. Γιατί η ευτυχία είναι μικρά μόρια που πετούν τριγύρω σαν τη σκόνη και σε ακουμπά χωρίς να τη νιώθεις. Είναι ευαίσθητη, σαν ντελικάτο λουλούδι που δεν αντέχει στο βάζο. Γι’αυτό είναι όμορφη η ευτυχία. Γιατί δεν σε κάνει να βαρεθείς. Πριν αισθανθείς το χάδι της, χάνεται, φεύγει σαν φύσημα του αέρα, σαν πέταγμα πουλιού, σαν κλεμμένη αχτίνα του ήλιου. Αν η ευτυχία ήταν αιώνια, θα ήταν αφόρητη, αβάσταχτη, ασήκωτος βραχνάς. Θα μας οδηγούσε σε απόγνωση, σε μονοπάτια τρέλας, σε αδιέξοδα ανίας. (σελίδες 93 – 94)
** Μόνο σαν δούμε το ζοφερό σκοτάδι της κόλασης, μόνο τότε μπορούμε να εκτιμήσουμε ακόμα και το τρεμούλιασμα της φλόγας ενός κεριού. (σελίδα 408)
July 26, 2021
https://georgette60.blogspot.com/2021...
MOMENTO VIVERE
Άραγε το θυμόμαστε ή μας πλακώνουν τα διάφορα προβλήματα,ενοχές,πρέπει και το βάζουμε στο χρονοντούλαπό μας?
Μια ιστορία τριών γενιών που ξεκινά από την Χίο που ήταν στην κατοχή των Τούρκων,συνεχίζει με τον Β.Παγκόσμιο Πόλεμο και φθάνει μέχρι το σήμερα.
Τα ιστορικά γεγονότα επιγραμματικά,αλλά όμορφα δοσμένα και σίγουρα δεν χαρακτηρίζεται καθ’ευατού ιστορικό ανάγνωσμα,αλλά θεωρώ ότι είναι ένα κοινωνικό-αισθηματικό εποχής.Πλοκή που ξεκινά ενδιαφέρουσα,αλλά στην συνέχεια πλατειάζει και κάνει μια κοιλιά,έπειτα πάλι ανεβαίνει αλλά το τέλος πιστεύω ότι είναι πολύ χλιαρό.
Αγώνες νέων για να γίνουν δεκτοί μέσα σ’ένα κύκλο αριστοκρατείας χωρίς αποτέλεσμα μέσα σε μια κλειστή κοινωνία της εποχής εκείνης.Ένας απαγορευμένος έρωτας με ηθικά διλήμματα και που καταλήγει που και πότε?Οι ήρωες θυμήθηκαν πόσο χρόνο αφιέρωσαν και έκλαψαν για τον χρόνο που έχασαν?Και μια εγγονή που αλλάζει η ζωή της μαθαίνοντας τα μυστικά που βγήκαν στην επιφάνεια και που δεν γνώριζε για την ζωή της οικογένειάς της.Μήπως την επηρέασαν?
Η γραφή ρέει γρήγορα αν και σε πολλά σημεία με κούρασε με κάποιες αναλύσεις που δεν χρειαζόταν.
MOMENTO VIVERE
Άραγε το θυμόμαστε ή μας πλακώνουν τα διάφορα προβλήματα,ενοχές,πρέπει και το βάζουμε στο χρονοντούλαπό μας?
Μια ιστορία τριών γενιών που ξεκινά από την Χίο που ήταν στην κατοχή των Τούρκων,συνεχίζει με τον Β.Παγκόσμιο Πόλεμο και φθάνει μέχρι το σήμερα.
Τα ιστορικά γεγονότα επιγραμματικά,αλλά όμορφα δοσμένα και σίγουρα δεν χαρακτηρίζεται καθ’ευατού ιστορικό ανάγνωσμα,αλλά θεωρώ ότι είναι ένα κοινωνικό-αισθηματικό εποχής.Πλοκή που ξεκινά ενδιαφέρουσα,αλλά στην συνέχεια πλατειάζει και κάνει μια κοιλιά,έπειτα πάλι ανεβαίνει αλλά το τέλος πιστεύω ότι είναι πολύ χλιαρό.
Αγώνες νέων για να γίνουν δεκτοί μέσα σ’ένα κύκλο αριστοκρατείας χωρίς αποτέλεσμα μέσα σε μια κλειστή κοινωνία της εποχής εκείνης.Ένας απαγορευμένος έρωτας με ηθικά διλήμματα και που καταλήγει που και πότε?Οι ήρωες θυμήθηκαν πόσο χρόνο αφιέρωσαν και έκλαψαν για τον χρόνο που έχασαν?Και μια εγγονή που αλλάζει η ζωή της μαθαίνοντας τα μυστικά που βγήκαν στην επιφάνεια και που δεν γνώριζε για την ζωή της οικογένειάς της.Μήπως την επηρέασαν?
Η γραφή ρέει γρήγορα αν και σε πολλά σημεία με κούρασε με κάποιες αναλύσεις που δεν χρειαζόταν.
October 10, 2017
Αν η συγγραφέα δεν πλατίαζε τόσο σε κάποια σημεία θα ήταν ένα από τα πιο ωραία βιβλία που έχω διαβάσει...
Παρόλ' αυτά μου άρεσε πολύ που μέσα από την ιστορία των ηρώων του βιβλίου έμαθα πολλά πράγματα για την Χίο, την κοινωνική δομή, την ιστορία της.
Η γραφή, ο τρόπος έκφρασης και η παράθεση των ιστορικών στοιχείων μέσα στην ιστορία ήταν όλα εκπληκτικά και με κέρδισαν. Προσοχή μόνο στις πολύ αναλυτικές περιγραφές τοπίων, συναισθημάτων, γεγονότων...κουράζουν!
Παρόλ' αυτά μου άρεσε πολύ που μέσα από την ιστορία των ηρώων του βιβλίου έμαθα πολλά πράγματα για την Χίο, την κοινωνική δομή, την ιστορία της.
Η γραφή, ο τρόπος έκφρασης και η παράθεση των ιστορικών στοιχείων μέσα στην ιστορία ήταν όλα εκπληκτικά και με κέρδισαν. Προσοχή μόνο στις πολύ αναλυτικές περιγραφές τοπίων, συναισθημάτων, γεγονότων...κουράζουν!
November 28, 2020
«Memento Vivere» σημαίνει,«θυμήσου να ζήσεις».Με αυτόν τον αμφίσημο τίτλο,ξεκινάει μια ιστορία αγάπης και αυταπάρνησης,ένα ταξίδι γεμάτο αναμνήσεις,στη Χίο.Το νησί των «Σημαντικών».Στην πραγματικότητα,είναι η πιο οξύμωρη παραίνεση που μπορεί να δώσει άνθρωπος σε συνάνθρωπό του,αλλά,σε ένα μυθιστόρημα όλα επιτρέπονται.
Το μυθιστόρημα της κυρίας Ελένης Συράκη παίζει με τα παιχνίδια της μοίρας,με τα αναπόφευκτα της ζωής και την αέναη μάχη της αγάπης.Ο τόπος είναι η Χίος.Η συγγραφέας,μέσα από μια κατατοπιστικότατη περιγραφή,μας ταξιδεύει στο νησί του βόρειου Αιγαίου.Ένα ταξίδι με λαογραφικά στοιχεία,ιστορικές στιγμές,πολιτιστικές αψίδες,που κάνουν τον αναγνώστη να γνωρίσει και να θαυμάσει το νησί.Ταυτόχρονα,δημιουργεί τις συνθήκες για να κατανοήσουμε τους χαρακτήρες, αλλά και τις πορείες των πρωταγωνιστών της ιστορίας της.
Οικογένειες,με ονόματα βαρύγδουπα,μια αστική τάξη κλειστή και περιτοιχισμένη από κανόνες συμπεριφοράς,ανελεύθερες,καταδικασμένες να αποκτήσουν συγκεκριμένο τρόπο ζωής,εθιμοτυπικό που ορίζεται στους αιώνες.
Ο Μάρκος Σελλάς,αγωνίζεται για να καταφέρει,να γίνει δεκτός,στην κοινωνία των «σημαντικών».Στις αρχές του 19ου αιώνα,η αξία και ο κόπος ενός ανθρώπου,δεν είναι ποτέ αρκετά για την παραδοχή,ως αξιότιμου μέλους,σε μια κλειστή κοινωνική «κάστα».Η εμμονική μάχη του Μάρκου για κοινωνική κατάκτηση,θα γίνει το στίγμα,το τιμόνι που θα καθορίσει την πορεία των μελών της οικογένειας του.
Η αφήγηση,που αφορά στον έρωτα του Νεοφυτου με την Όλγα,αδελφή της γυναίκας του Νεόφυτου,εξελίσσεται μέσα από μεγάλα ηθικά διλήμματα.Ο αναγνώστης καλείται να κρίνει αποφάσεις και θέσεις ζωής,που αντικατοπτρίζουν μια μακρινή εποχή,με διαφορετικούς γνώμονες συμπεριφοράς.Έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους δυστυχείς,που αποφασίζουν να πορευθούν σε μια ζωή που αντανακλά στα κοινωνικά-ηθικά δεδομένα ,αλλά απέχουν παρασάγγας από τη βούληση και τις επιθυμίες τους.
Οι άτεγκτοι,κοινωνικοί και ηθικοί κανόνες,καθορίζουν τρεις γενιές της οικογένειας Σελλά και δημιουργούν τραγικούς ήρωες που μπορούν να δικαιωθούν,τελικά,μόνο όταν η τελευταία απόγονος,η Λίλη,βρεθεί στην ίδια θέση και αποφασίζει για τη ζωή της.Όχι με κοινωνικούς κανόνες,αλλά με μπούσουλα την καρδιά και την ψυχραιμία.
Το βιβλίο «Θυμήσου να ζήσεις» αποτελεί έναν ύμνο,μια δικαίωση της αγάπης.Η ιστορία του είναι βαθιά συγκινητική και πλαισιώνεται με μια ικανοποιητική αναφορά σε ιστορικές περιόδους της Ελλάδας.Κατά τη δική μου γνώμη,υπάρχει μια εξαντλητική ανάλυση συναισθημάτων και περιγραφών που,αν και πολύ όμορφα και λυρικά δοσμένα,δεν αποτελούν παρά μεγάλες παρενθέσεις στην πολύ δυνατή ιστορία.Το τέλος του βιβλίου, εισάγει τον αναγνώστη σε μια άλλη ιστορία,που πρόκειται να γνωρίσουμε σε άλλο βιβλίο της συγγραφέως.Ξεκινάει με το παλιό οικόσημο που βρέθηκε στο «σιναΐτικο» και έχει να κάνει με μια γενοβέζικη οικογένεια.Γίνεται μια ωραία γέφυρα για να διαβάσουμε το «Πορφυρένιο δάκρυ».
Κλείνοντας,θα ήθελα να σταθώ σε ένα υπέροχο σημείο του βιβλίου.Ένα μήνυμα που θα ορίζει για πάντα την ευτυχία.
«Γιατί η ευτυχία είναι μικρά μόρια που πετούν τριγύρω σαν τη σκόνη και σε ακουμπά χωρίς να τη νιώθεις.Είναι ευαίσθητη σαν ντελικάτο λουλούδι που δεν αντέχει σε βάζο.Γι΄αυτό είναι όμορφη η ευτυχία.Γιατί δεν σε κάνει να τη βαρεθείς.Πριν αισθανθείς το χάδι της χάνεται,φεύγει σαν φύσημα του αέρα,σαν πέταγμα πουλιού,σαν κλεμμένη ηλιαχτίδα του ήλιου.Αν η ευτυχία ήταν αιώνια θα ήταν αφόρητη,αβάσταχτη,ασήκωτος βραχνάς.Θα οδηγούσε σε απόγνωση,σε μονοπάτια τρέλας,σε αδιέξοδα ανίας».
Το μυθιστόρημα της κυρίας Ελένης Συράκη παίζει με τα παιχνίδια της μοίρας,με τα αναπόφευκτα της ζωής και την αέναη μάχη της αγάπης.Ο τόπος είναι η Χίος.Η συγγραφέας,μέσα από μια κατατοπιστικότατη περιγραφή,μας ταξιδεύει στο νησί του βόρειου Αιγαίου.Ένα ταξίδι με λαογραφικά στοιχεία,ιστορικές στιγμές,πολιτιστικές αψίδες,που κάνουν τον αναγνώστη να γνωρίσει και να θαυμάσει το νησί.Ταυτόχρονα,δημιουργεί τις συνθήκες για να κατανοήσουμε τους χαρακτήρες, αλλά και τις πορείες των πρωταγωνιστών της ιστορίας της.
Οικογένειες,με ονόματα βαρύγδουπα,μια αστική τάξη κλειστή και περιτοιχισμένη από κανόνες συμπεριφοράς,ανελεύθερες,καταδικασμένες να αποκτήσουν συγκεκριμένο τρόπο ζωής,εθιμοτυπικό που ορίζεται στους αιώνες.
Ο Μάρκος Σελλάς,αγωνίζεται για να καταφέρει,να γίνει δεκτός,στην κοινωνία των «σημαντικών».Στις αρχές του 19ου αιώνα,η αξία και ο κόπος ενός ανθρώπου,δεν είναι ποτέ αρκετά για την παραδοχή,ως αξιότιμου μέλους,σε μια κλειστή κοινωνική «κάστα».Η εμμονική μάχη του Μάρκου για κοινωνική κατάκτηση,θα γίνει το στίγμα,το τιμόνι που θα καθορίσει την πορεία των μελών της οικογένειας του.
Η αφήγηση,που αφορά στον έρωτα του Νεοφυτου με την Όλγα,αδελφή της γυναίκας του Νεόφυτου,εξελίσσεται μέσα από μεγάλα ηθικά διλήμματα.Ο αναγνώστης καλείται να κρίνει αποφάσεις και θέσεις ζωής,που αντικατοπτρίζουν μια μακρινή εποχή,με διαφορετικούς γνώμονες συμπεριφοράς.Έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους δυστυχείς,που αποφασίζουν να πορευθούν σε μια ζωή που αντανακλά στα κοινωνικά-ηθικά δεδομένα ,αλλά απέχουν παρασάγγας από τη βούληση και τις επιθυμίες τους.
Οι άτεγκτοι,κοινωνικοί και ηθικοί κανόνες,καθορίζουν τρεις γενιές της οικογένειας Σελλά και δημιουργούν τραγικούς ήρωες που μπορούν να δικαιωθούν,τελικά,μόνο όταν η τελευταία απόγονος,η Λίλη,βρεθεί στην ίδια θέση και αποφασίζει για τη ζωή της.Όχι με κοινωνικούς κανόνες,αλλά με μπούσουλα την καρδιά και την ψυχραιμία.
Το βιβλίο «Θυμήσου να ζήσεις» αποτελεί έναν ύμνο,μια δικαίωση της αγάπης.Η ιστορία του είναι βαθιά συγκινητική και πλαισιώνεται με μια ικανοποιητική αναφορά σε ιστορικές περιόδους της Ελλάδας.Κατά τη δική μου γνώμη,υπάρχει μια εξαντλητική ανάλυση συναισθημάτων και περιγραφών που,αν και πολύ όμορφα και λυρικά δοσμένα,δεν αποτελούν παρά μεγάλες παρενθέσεις στην πολύ δυνατή ιστορία.Το τέλος του βιβλίου, εισάγει τον αναγνώστη σε μια άλλη ιστορία,που πρόκειται να γνωρίσουμε σε άλλο βιβλίο της συγγραφέως.Ξεκινάει με το παλιό οικόσημο που βρέθηκε στο «σιναΐτικο» και έχει να κάνει με μια γενοβέζικη οικογένεια.Γίνεται μια ωραία γέφυρα για να διαβάσουμε το «Πορφυρένιο δάκρυ».
Κλείνοντας,θα ήθελα να σταθώ σε ένα υπέροχο σημείο του βιβλίου.Ένα μήνυμα που θα ορίζει για πάντα την ευτυχία.
«Γιατί η ευτυχία είναι μικρά μόρια που πετούν τριγύρω σαν τη σκόνη και σε ακουμπά χωρίς να τη νιώθεις.Είναι ευαίσθητη σαν ντελικάτο λουλούδι που δεν αντέχει σε βάζο.Γι΄αυτό είναι όμορφη η ευτυχία.Γιατί δεν σε κάνει να τη βαρεθείς.Πριν αισθανθείς το χάδι της χάνεται,φεύγει σαν φύσημα του αέρα,σαν πέταγμα πουλιού,σαν κλεμμένη ηλιαχτίδα του ήλιου.Αν η ευτυχία ήταν αιώνια θα ήταν αφόρητη,αβάσταχτη,ασήκωτος βραχνάς.Θα οδηγούσε σε απόγνωση,σε μονοπάτια τρέλας,σε αδιέξοδα ανίας».
October 3, 2015
πολυ ωραια γραφη,πολλες ιστορικες πληροφοριες,δοσμενες με τετοιο τροπο που δεν κουραζουν και πολυ καλη εκδοση!μου αρεσε η αναφορα στη Χιο γιατι ιστορικα δεν την εχω δει να αναφερεται σε πολλα βιβλια
April 4, 2020
I LIKE THIS BOOK!
This entire review has been hidden because of spoilers.
July 20, 2021
Τα 2* είναι για την προσπάθεια της συγγραφέως και για την όμορφη γραφή της. Όμως αυτή η υπέεεεερ ανάλυση με έκανε να βαρεθώ και να περάσω πολλές σελίδες αδιάβαστες.
Displaying 1 - 8 of 8 reviews