Хуан Марсе Царбо ( Барселона , 8. јануар од 1933 Erotizovana stvarnost postfrankističke Španije. Луис шума (Лаутаро Муруа) је писац са политичке прошлости фалангист, који живи изоловано у приморском граду, пишући мемоаре (заправо преписивање и прилагођавајући своју аутобиографију са пута), и леже на јајима преко његовог пропалог брака. Његова сестра (Хилда Вера) се брине о њему и одлучи да пошаље своју ћерку Мариана (Викторија Абрил) о томе како је. Маријана долази у град и протрести свет Луис стабилних са слободном и некочен личности. Ускоро почиње игра завођења која завршава излагање интелектуалну игру Луис.
Juan Marsé Carbó nació el 8 de enero de 1933 en Barcelona. Publica su primera novela en 1961. En 1961 se traslada a París y trabaja como ayudante de laboratorio junto a Jacques Monod. En 1965 logra el Premio Biblioteca Breve. En 1978 consiguió el Premio Planeta. Sus novelas también han ganado el premio Ciudad de Barcelona, el premio Ateneo de Sevilla, el Premio de la Crítica y el Premio Europa y Rabos de lagartija. En 1997, recibió el Premio Juan Rulfo, máximo galardón de la letras de México, y en 2008, el Premio Cervantes.
Las obras de Marsé se sitúan en Barcelona, y más en concreto el barrio de El Guinardó, donde pasó su infancia, que coincidió con la posguerra, lo que ha influenciado el modo de escribir del autor a lo largo de toda su vida. Las obras de Marsé están, pues, ambientadas en El Guinardó o en barrios barceloneses próximos a éste, y en época de postguerra o durante el franquismo; en ellas, Marsé analiza la degradación moral y social de la posguerra, las diferencias de clase, la memoria de los vencidos, los enfrentamientos entre trabajadores y burgueses universitarios y la infancia perdida, casi siempre apelando a las técnicas del realismo social, pero experimentando a veces con otros mecanismos narrativos más vanguardistas, siempre con varios grados de ironía.
Era muy joven cuando la leí. Quizás demasiado. Veníamos de un mundo sumergido en la literatura de la censura franquista y pensé que esta lectura sería como un golpe de aire fresco. La portada que publicaba la editorial Planeta en su momento prometía grandes emociones, y un cambio respecto al lejano oeste de los libritos de Marcial Lafuente Estefanía.
Nada que ver con la “Lolita” de Nabokov que anteriormente había leído casi a escondidas entre recreo y recreo de un instituto ya demolido. Recuerdo que con “La muchacha…” me perdía continuamente con el despiste continuo de Marsé. Ya no sabía distinguir entre lo real y lo incierto. Me gustó el juego del gato y el ratón al que el lector se veía constantemente sometido, pero me torturaba tanta profundidad en los detalles más nimios y tanto adjetivo, en una época en la que había que recurrir sí o sí al diccionario. Y esos párrafos taaaaan largos. En resumen, que cuando la acabé volví de nuevo al oeste de Estefanía, y me lo pasé mejor.
Sirva esta reseña de homenaje a un Juan Marsé recientemente fallecido. Un escritor al que creo que muchos lectores no llegamos a comprender. Otro día dedicaré otro rato a “Últimas tardes con Teresa”, una novela de la que saqué algo más de jugo.
Un escritor venido a menos tratando de reconstruir su pasado a través de una autobiografía donde describe (y reescribe), minuciosamente, cosas que ni siquiera ocurrieron. Transcribiendo al papel recuerdos del hombre que hubiera querido ser y no del que fue. Reivindicando en su último libro los errores del pasado. Improvisando sus propios recuerdos por temor a ser desmentido por la realidad. Todo esto en medio del desorden causado por una sobrina rebelde que llega de Ibiza y cada dos páginas ofrece hacerle una mamada. "¿Quieres que te haga una paja, tío?" Has aquí la historia parece tener vida propia. Lastimosamente, el libro termina siendo masacrado por una pluma enfática y pretenciosa. Cargada de adjetivos rebuscados y detalles que carecen de importancia. Dando como resultado una trama lenta y torturante. ¿El final? Me gustó, pero tenía tanto sueño que no lo disfruté.
Na ovu knjigu sam naisla na razmjeni knjiga u Mostaru. I nisam se pokajala sto sam je uzela. Ova knjiga je stil filma Stealing Beauty. Zanimljivi likovi, zanimljivi pejzazi. Sve u svemu, preporuke.
Cuando el Planeta aún premiaba novelas interesantes, bien escritas y con una historia compleja... Ese tiempo ya pasó hace años, pero esta novela de Marsé ganó en el 78 el Planeta (cosa que descubrí después de comprarla ya que no fui con intención de hacerme con ella porque ganara el premio) y puedo decir que menudo novelón. Qué maravilla y qué gusto de lectura y estilo. Pero es que Marsé es Marsé y sus novelas mágicas.
No es ya solo que la historia, avanzando entre presente y pasado, retrate unas dudas personas intensas entre lo que se fue y lo que se quiere ser y fingir lo que no se fue, sea interesantes, es que la relación entre tío (protagonista y narrador, escritor del régimen y pretendiente al olvido de su pasado) y sobrina (muchacha joven, guapa, impetuosa, sexual y liberada de prejuicios), llena de matices extraños, ironías, indirectas muy directas, un erotismo lleno de morbosidad y sexualidad, genera tanta atracción que la novela se lee sola.
Además, de añadidura, las ambientaciones de Marsé siempre en lugares reales (Calafell en esta novela), que existen y se pueden visitar, que se pueden recrear perfectamente visitándolos como un personaje más, hacen que todas sus novelas sean visitables.
Al explorar esta obra y conocer la capacidad de su autor, es lógico que surja una cierta indignación por lo que podría haber sido. Si las sorpresas no se revelaran tan tarde, si la trama no se ralentizase tanto con detalles superfluos, si el relato no se detuviese tanto en lo sexual o si se profundizase más en Mariana, el personaje femenino, se podría haber tratado de una novela casi al nivel de "El embrujo de Shangai". No hacía falta más acción, pero sí más trabajo en los personajes, a excepción del protagonista. Además, y siendo una estrategia muy original el intercalar la narración con retazos de documentos, Marsé quizá debería haber intentado hacerlos más comprensibles para el lector, que se queda patidifuso la primera vez que se topa con ellos. ¿Podría haberse incluido, al menos, una distinción tipográfica? Una historia que, en suma, se queda a medio camino entre lo bueno y lo superior.
premisa trillada pero necesaria para desarrollar el tema de la memoria histórica en la posguerra con un final venido de la nada y q recuerda a Borges… stop!
Hay bastante para reflexionar sobre esta obra. A mí no me ha parecido de deglución sencilla y encuentro capítulos con aburridas descripciones que no llegan a ninguna parte. Supongo que en el año que se escribió tuviese una temática puntillosa (en lo político) e irreverente (en lo moral) con la incorporación de la sobrina bastante cerda en sus usos y costumbres. La adopción de esta muchacha hace que flote como eje principal del conflicto la tensión sexual. Supongo que ese es el fuerte de esta obra y por atrevido Juan Marsé se ganó el preciado Planeta. Lo que sí consigue Marsé es sumergir al lector en la nebulosa de ficción/realidad que sufre el protagonista pero, claro, tanta idea difusa resulta desconcertante y en ciertos momentos puede resultar desesperante. El final sí me gustó, es casi lo mejor de la obra Pues eso.
Na to, jak je kniha opěvována, mi nepřipadla nijak závratná. Starý spisovatel píšící své paměti diskutuje se svou mladinkou neteří jeho vznikajicí dílo. V textu jsou dosti nudné odstavce, které jsem občas přeskakoval.
Dle komentáře na konci knihy zařazující dílo do kontextu doby bych možná v ní (knize) našel větší zalíbení. Takhle to je pro mě pouze jedna z knih, která pro mě nemá valného významu.
Probablemente regrese a este libro, tras le lectura de más obras marselianas, y decida si el cansado estilo del protagonista es o no un reflejo de la retórica de su autor, reflejo que vislumbro a veces más lucido y mucho más vivido en los pasajes claves de narración. Si, por otro lado, descubro que la pretensión no es un signo de Luys sino un síntoma de su autor y su manías, reconsideraré las cuatro estrellas.
Un relato erótico incestuoso y completamente inverosímil que parece la fantasía sexual de un señor que perdió la capacidad de erección hace 15 años. No sé cómo esto ganó el premio planeta, la verdad, supongo que por ser los 70, si se hubiera publicado hoy juan marsé estaría cancelado en Twitter mínimo. Obviamente me lo recomendó un hombre y cuando le di mi opinión me dijo "halaaa pues nunca lo había pensado así". Nada más que añadir.
Un militar honrosamente retirado recibe la visita de su joven y desinhibida sobrina. Su presencia y sus conductas provocan un clima erótico, incestuoso, y en la alteración de la calma del tío, van apareciendo los retazos claroscuros de su pasado.
Le iba a dar una estrella porque no podía darle cero, estaba deseando acabar este libro porque no soportaba a los personajes y la incoherencia en ciertos asuntos, pero ciertamente ha concluido dándole sentido y cierre a toda la historia, solo por eso ha salvado la mayor parte del libro. No obstante, la forma de escribir, tanto del personaje como del autor, buff, deja que desear, no es mi estilo. Además, hay una subtrama relacionada con el incesto desde prácticamente la primera página que me sobra. Personalmente creo que arruina la trama principal.
Como pasa a veces, el segundo libro que leo de Juan Marsé no me ha gustado tanto como el amante bilingüe, que fue un descubrimiento. Sin embargo, tengo que admitir que, aunque me ha costado pillarle la gracia, el final es bastante interesante, o original, o distinto.
I was supposed to have read Golden Girl or La Muchacha de las Bragas de Oro in its original Spanish for a college course more than 25 years ago, but elected instead to pick up an English translation at the Strand. Even so, I still failed to read the book, that is until now. Golden Girl tells the story of an old Falangist, Luys Forest, busy writing his autobiography at his beach house in Calafell, who is paid a visit by his niece Mariana (the golden girl). The novel explores themes of memory, truth, and the construction of identity. Forest, a writer and former propagandist for Franco's regime, has denounced his fascist past and creates lies and fictions to make himself a nobler and better man than he truly was. Mariana, an earnest hippie is helping him type his autobiography while also critiquing it. He's paternal, she's flirtatious, and their relationship borders on incestuous. Reality, memory, and imagination clash from time to time and in the end they become indistinguishable. It's an excellent translation, the characters are well crafted, and, though slow paced, the novel does have cinematic elements, especially the blurring of fact and fiction that culminates in the finale (the book was in fact turned into a movie). But the novel, because it does not have a lot of action, will appeal most to those who have an affinity for Spain and Spanish history.
A story about the past, and the things that we would have liked to happened in different ways. But also, a story about the present, about getting over obstacles, about live again, despite troubles...The book, whose title can be translated as "The girl with the golden panties", has two main characters: Luys, a mature historian and writer who used to be affiliated to the Franco regime during the Spanish Civil War and after, and Mariana, his niece, a young, free woman who, during a summer, helps her uncle typewriting his memories for the autobiography he´s working on. While the characters evolve and we begin to know them, they also create a link between them both that´ll make Luys conscious about his past mistakes and failures, as well as them begin to know each other thorouhgly in the old family house near the beach in a little seatown in the northeast of Spain. Because Luys has decided to confine himself in there to be able of finish his memories, but the sudden presence of Mariana, a loose, horny, hippie girl, will put not only the house but also Luys´ steadyness at the edge, as he looks for the true beyond his memories, helped by the talking "therapies" he enjoys every night with Mariana, discovering at the end that some secrets mustn´t never be unburied.
Al inicio no me gustaba pero conforme me adentraba en la historia de Luys Forest a la vez que acontecía el presente con su sobrina Mariana, me ha envuelto: su pasado, la gran mentira sobre la enfermedad de Solé y su infidelidad, las aventuras de Forest que al final resultan ciertas, las charlas con su perdularia sobrina Mariana (esto concretamente es lo que más me ha gustado). También el toque misterioso de aparecer objetos que Forest creía imaginados por él. En cuanto leí que había tenido una noche de pasión con su cuñada Mariana, supe que Mariana, su sobrina, era su hija. Él se entera después de haber tenido un affair con ella e intenta suicidarse pero la pistola se encasquilla. Así termina esta extraña novela, las dos Marianas encuentran a Forest arrodillado y sollozando con la pistola en las manos.
This entire review has been hidden because of spoilers.
Como novela, la respeto y admito su valor en lo epifánico del final (no spoilers, no revelaré nada) pero, en lo personal, no pude encontrar alguna razón por la cual me gustara. La primera mitad me parece odiosa y agh. La segunda es mejor, más fluida y es donde se explica mucho del principio. Definitivamente no es una lectura para cualquier día, pues implica capítulos casi enteros de descripciones (sin contar la redacción de las memorias). Sin embargo, creo que los personajes están perfectamente construidos. Mi problema viene del lenguaje, que no soporté. Otro acierto que me parece muy importante es que no hay cabos sueltos, todo tiene un propósito y encaja perfectamente, aunque no inmediatamente.
Curiosamente, a pesar de haber sido publicado en los 70, trata un tema muy actual que las generaciones más jóvenes solemos ignorar: el paso de sociedad franquista a la transición democrática, de como aquella España cerrada y gris transiciona a país con más libertades, y la adaptación social que ello conlleva.
Tío y sobrina son el reflejo de cada una de estas Españas en este libro que, aunque breve, no deja de ser una lectura un tanto difícil, tanto en forma como en fondo.
A destacar: Todo lo relacionado con el sexo y el final, donde la memoria salda por fin sus deudas.
I have difficulty being able to truly enjoy a novel where I can't believe a word the protagonist has to say. I also wasn't persuaded by the sexual nature of "the golden girl," nor was I convinced that Marse adequately brought together pre- and post-Franco Spain through the characters of Forest and Mariana.
Una lectura que no deja indiferente. Prosa lenta y algo recargada, pero entiendo que con la intención de ser fiel al estilo y reflejo de la personalidad del protagonista. Me tuvo en tensión constante entre la empatía y la repulsión hacia los dos personajes protagonistas y su peligrosa y antinatural atracción. El desenlace muy bueno, no te deja frío. La recomiendo.
Vtipně nadhozený příběh o pozapomenutém spisovateli, který se snaží napsat své paměti +trošku erotiky, ale nepokleslé. Svižný jazyk. Možná ty tři hvězdičky jsou nespravedlivě málo, ale četl jsem těsně před touhle knihou jeho román Kaligrafie snů, tak jsem je chtěl odlišit.
La historia se me hizo lenta y pesada, con un desarrollo perdido en demasiadas ocasiones en detalles que carecían de interés para mí. Mi primer libro de Juan Marsé y, la verdad, un poco decepcionado.
The plot of the book is about an elderly writer who receives an unexpected visit from his niece. According to her, she is visiting her uncle to interview him about his autobiography. At the same time, she starts to help him to organize the very fictional memoirs he is writing.
Luis Forest's memoirs are full of lies, fabricated details and facts, in an attempt to embellish the truth and to 'whitewash' his life, his reputation and his conscience from the political crimes and guilt he may have committed.
The niece is a tough cookie - she immediately sees through and exposes his lies and replaces them with the truth. As they communicate daily and rewrite the autobiography together, Luis becomes involved in their game of seduction.
Girl with the Golden Panties reminds me of Vladimir Nabokov's Lolita, except that this one is also on the verge of incest. I was really uncomfortable and disgusted reading this book in some places, and I don't know why the character of the niece is so sexualised and so vulgar (she doesn't even bother to put on clothes and seduces her uncle herself?)
The book does not leave a good impression: too much politics (which I know nothing about) and sexual innuendo.
Knygos siužetas pasakoja apie vyresnio amžiaus rašytoją, pas kurį netikėtai apsilanko jo dukterėčia. Kaip teigia ji pati, ji apsilanko pas dėdę, norėdama paimti interviu iš jo dėl jo rašomos autobiografijos. Tuo pačiu ji ima padėti sutvarkyti jo rašomus labai jau išgalvotus memuarus.
Luis Forest memuarai kupini melo, išgalvotų detalių ir faktų, taip bandant pagražinti tiesą ir 'nuplauti' jo gyvenimą, išvalyti jo reputaciją bei sąžinę nuo galimai įvykdytų politinių nusikaltimų ir kaltės jausmo.
Dukterėčia pasitaiko nepėsčia - ji iškart permato bei atskleidžia jo melus ir pakeičia juos teisybe. Taip kasdien bendraujant ir kartu perrašinėjant autobiografiją, Luis įsitraukia į jų viliojimo žaidimą.
"Mergina aukso kelnaitėmis" man primena Vladimiro Nabokovo "Lolitą", tik ji dar ir yra ant ribos prie kraujomaišos. Vietomis man tikrai buvo nemalonu ir šlykštu ją skaityti, nežinau, kodėl dukterėčios personažas taip seksualizuotas ir toks vulgarus (ji net nesibodi užsidėti rūbų ir pati vilioja savo dėdę?)
Knyga nepalieka gero įspūdžio: per daug politikos (apie kurią nieko nenutuokiu) ir seksualinių užuominų.