What do you think?
Rate this book
Ο Ντοστογέφσκι και η πατροκτονία
Στη διάρκεια του πλούσιου και πολυτάραχου βίου του ο Φρόυντ δεν ασχολήθηκε μόνο με την κλινική ψυχανάλυση και τη συγγραφή επιστημονικών βιβλίων και μελετών που έμελλε ν' αλλάξουν ριζικά τον τρόπο που κατανοούμε και αντιμετωπίζουμε σήμερα τις ψυχικές ασθένειες, αλλά μελέτησε σε βάθος τη λογοτεχνία και το θέατρο. Σε πολλά κείμενά του ανέλυσε με τρόπο διεισδυτικό και πρωτότυπο κλασικά μυθιστορήματα και θεατρικά έργα, θέλοντας να δείξει ότι πολλές από τις θεωρίες του επιβεβαιώνονταν από τη δράση και συμπεριφορά των ηρώων τους.
Εκτός από το κλασικό πλέον δοκίμιο που φέρει τον ενδεικτικό τίτλο "Ο Ντοστογέφσκι και η πατροκτονία", όπου ο Φρόυντ επιχειρεί να ψυχαναλύσει τον μεγάλο Ρώσο συγγραφέα και να προσεγγίσει ερμηνευτικά το κορυφαίο του μυθιστόρημα, "Αδερφοί Καραμάζοφ", ο παρών τόμος περιέχει άλλα τέσσερα σημαντικά δοκίμια για τη λογοτεχνία, μέσω της οποίας ο Φρόυντ θέλησε να στηρίξει και να δικαιώσει τις δικές του ψυχαναλυτικές θεωρίες και εμμονές. Με εξαίρεση το πρώιμο δοκίμιο "Ψυχοπαθείς χαρακτήρες επί σκηνής", το οποίο γράφτηκε κατά πάσα πιθανότητα στα τέλη του 1905 ή στις αρχές του 1906, αλλά εκδόθηκε μετά θάνατον, τα άλλα τρία δοκίμια του τόμου, "Το εφήμερο", "Ορισμένοι χαρακτήρες ιδωμένοι μέσα από την ψυχαναλυτική εργασία" και "Μια παιδική ανάμνηση από την αυτοβιογραφία του Γκαίτε", γράφτηκαν κατά τη δεκαετία του 1910 και αποτελούν σημείο αναφοράς στο έργο του.
Σε αυτά ο Φρόυντ καταπιάνεται με διάφορες πτυχές της ψυχανάλυσης και μας προσφέρει ένα σπάνιο και πνευματώδες ψυχογράφημα ιστορικών χαρακτήρων αλλά και μια de profundis ανάλυση κλασικών θεατρικών έργων, όπως ο Μακμπέθ, ο Ριχάρδος Γ' και ο Άμλετ του Σαίξπηρ, το Ρόσμερσχολμ του Ίψεν, η Εμίλια Γκαλόττι του Λέσσινγκ, καθώς και ο Αίας και ο Φιλοκτήτης του Σοφοκλή.
Εκτός από το κλασικό πλέον δοκίμιο που φέρει τον ενδεικτικό τίτλο "Ο Ντοστογέφσκι και η πατροκτονία", όπου ο Φρόυντ επιχειρεί να ψυχαναλύσει τον μεγάλο Ρώσο συγγραφέα και να προσεγγίσει ερμηνευτικά το κορυφαίο του μυθιστόρημα, "Αδερφοί Καραμάζοφ", ο παρών τόμος περιέχει άλλα τέσσερα σημαντικά δοκίμια για τη λογοτεχνία, μέσω της οποίας ο Φρόυντ θέλησε να στηρίξει και να δικαιώσει τις δικές του ψυχαναλυτικές θεωρίες και εμμονές. Με εξαίρεση το πρώιμο δοκίμιο "Ψυχοπαθείς χαρακτήρες επί σκηνής", το οποίο γράφτηκε κατά πάσα πιθανότητα στα τέλη του 1905 ή στις αρχές του 1906, αλλά εκδόθηκε μετά θάνατον, τα άλλα τρία δοκίμια του τόμου, "Το εφήμερο", "Ορισμένοι χαρακτήρες ιδωμένοι μέσα από την ψυχαναλυτική εργασία" και "Μια παιδική ανάμνηση από την αυτοβιογραφία του Γκαίτε", γράφτηκαν κατά τη δεκαετία του 1910 και αποτελούν σημείο αναφοράς στο έργο του.
Σε αυτά ο Φρόυντ καταπιάνεται με διάφορες πτυχές της ψυχανάλυσης και μας προσφέρει ένα σπάνιο και πνευματώδες ψυχογράφημα ιστορικών χαρακτήρων αλλά και μια de profundis ανάλυση κλασικών θεατρικών έργων, όπως ο Μακμπέθ, ο Ριχάρδος Γ' και ο Άμλετ του Σαίξπηρ, το Ρόσμερσχολμ του Ίψεν, η Εμίλια Γκαλόττι του Λέσσινγκ, καθώς και ο Αίας και ο Φιλοκτήτης του Σοφοκλή.
200 pages, Paperback
First published January 1, 1928
4 people are currently reading
278 people want to read
About the author
Sigmund Freud
4,422 books8,473 followersDr. Sigismund Freud (later changed to Sigmund) was a neurologist and the founder of psychoanalysis, who created an entirely new approach to the understanding of the human personality. He is regarded as one of the most influential—and controversial—minds of the 20th century.
In 1873, Freud began to study medicine at the University of Vienna. After graduating, he worked at the Vienna General Hospital. He collaborated with Josef Breuer in treating hysteria by the recall of painful experiences under hypnosis. In 1885, Freud went to Paris as a student of the neurologist Jean Charcot. On his return to Vienna the following year, Freud set up in private practice, specialising in nervous and brain disorders. The same year he married Martha Bernays, with whom he had six children.
Freud developed the theory that humans have an unconscious in which sexual and aggressive impulses are in perpetual conflict for supremacy with the defences against them. In 1897, he began an intensive analysis of himself. In 1900, his major work 'The Interpretation of Dreams' was published in which Freud analysed dreams in terms of unconscious desires and experiences.
In 1902, Freud was appointed Professor of Neuropathology at the University of Vienna, a post he held until 1938. Although the medical establishment disagreed with many of his theories, a group of pupils and followers began to gather around Freud. In 1910, the International Psychoanalytic Association was founded with Carl Jung, a close associate of Freud's, as the president. Jung later broke with Freud and developed his own theories.
After World War One, Freud spent less time in clinical observation and concentrated on the application of his theories to history, art, literature and anthropology. In 1923, he published 'The Ego and the Id', which suggested a new structural model of the mind, divided into the 'id, the 'ego' and the 'superego'.
In 1933, the Nazis publicly burnt a number of Freud's books. In 1938, shortly after the Nazis annexed Austria, Freud left Vienna for London with his wife and daughter Anna.
Freud had been diagnosed with cancer of the jaw in 1923, and underwent more than 30 operations. He died of cancer on 23 September 1939.
In 1873, Freud began to study medicine at the University of Vienna. After graduating, he worked at the Vienna General Hospital. He collaborated with Josef Breuer in treating hysteria by the recall of painful experiences under hypnosis. In 1885, Freud went to Paris as a student of the neurologist Jean Charcot. On his return to Vienna the following year, Freud set up in private practice, specialising in nervous and brain disorders. The same year he married Martha Bernays, with whom he had six children.
Freud developed the theory that humans have an unconscious in which sexual and aggressive impulses are in perpetual conflict for supremacy with the defences against them. In 1897, he began an intensive analysis of himself. In 1900, his major work 'The Interpretation of Dreams' was published in which Freud analysed dreams in terms of unconscious desires and experiences.
In 1902, Freud was appointed Professor of Neuropathology at the University of Vienna, a post he held until 1938. Although the medical establishment disagreed with many of his theories, a group of pupils and followers began to gather around Freud. In 1910, the International Psychoanalytic Association was founded with Carl Jung, a close associate of Freud's, as the president. Jung later broke with Freud and developed his own theories.
After World War One, Freud spent less time in clinical observation and concentrated on the application of his theories to history, art, literature and anthropology. In 1923, he published 'The Ego and the Id', which suggested a new structural model of the mind, divided into the 'id, the 'ego' and the 'superego'.
In 1933, the Nazis publicly burnt a number of Freud's books. In 1938, shortly after the Nazis annexed Austria, Freud left Vienna for London with his wife and daughter Anna.
Freud had been diagnosed with cancer of the jaw in 1923, and underwent more than 30 operations. He died of cancer on 23 September 1939.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 23 of 23 reviews
August 3, 2016
Freud, assim não dá para te defender. Quando Freud encasqueta em analisar o autor e não a obra em si (assim como os pacientes dele) só sai barbaridades, eu ia dar uma estrela para esse texto, mas como ele é condizente com as bobagens que o autor prega, sejamos justos então.
January 24, 2025
It's my first book of Sigmund Freud, and it's really interesting to read and learn about Dostoevsky's psyche ,I will read all of his books(freud’s)
April 24, 2020
Საინტერესო მოსასმენია (წასაკითხი) ყველაფერი, რასაც დოსტოევსკიზე ამბობს ფროიდი. Ცნობილი ამბავია, რომ დოსტოევსკის აზარტული თამაშები იზიდავდა. Როგორც ფროიდი აღნიშნავს, აზარტული თამაშის მანიაში დიდი ხნის მივიწყებული ბავშვობის ერთი განცდა მეორდება - ონანიზმი.
Აზარტული თამაშებით შეპყრობილობა ბავშვობისდროინდელი ონანიზმის მოთხოვნილების ეკვივალენტია. Ბავშვობაში საკუთარი გენიტალიების შეხებას სხვას ვერაფერს დავარქმევთ თუ არა "თამაშს" - ფროიდი.
Არ ვიცი, რა ვიცი. Უცნაური კაცი იყო ფროიდი
Აზარტული თამაშებით შეპყრობილობა ბავშვობისდროინდელი ონანიზმის მოთხოვნილების ეკვივალენტია. Ბავშვობაში საკუთარი გენიტალიების შეხებას სხვას ვერაფერს დავარქმევთ თუ არა "თამაშს" - ფროიდი.
Არ ვიცი, რა ვიცი. Უცნაური კაცი იყო ფროიდი
November 25, 2024
აი ხომ ძალიან საინტერესოდ მიყვება მსჯელობას.... და მერე ისეთ დეგენერატობას დააბრეხვებს რომ მინდა ოიდიპოსივით თვალები დავითხარო.
February 5, 2017
От една страна, много интересно, доводите на Фройд за това защо Достоевски би искал да убие баща си, криещи се в детството му, въпроса за епилепсията и неврозата, са супер интригуващи.
От друга страна, the fuck did I just read.
От друга страна, the fuck did I just read.
Read
December 10, 2017... He landed in the retrograde position of submission both to the temporal and spiritual authority, of veneration both for the Tsar and for the God of the Christians, and of a narrow Russian nationalism - a position which lesser minds have reached with smaller effort. (...) Dostoevsky threw away the chance of becoming a teacher and liberator of humanity and made himself one with their gaolers.*
Oscuro como siempre. Es uno de los textos de Freud que tal vez no deberían leerse, no sólo porque el 'análisis salvaje' no debe hacerse, también porque el mismo Freud lo consideraba como flojo, escrito a encargo, etc. Efectivamente es un pastiche de pocas páginas donde explica poco y todo es una relación de conceptos/situaciones analíticas, texto breve in media res. Lo hermoso de este ensayo es la nobleza obliga de Freud, que una y otra vez entiende de los límites del propio análisis/comentario. Las ideas centrales aquí: la epilepsia de Dostoyevsky (síntoma histérico de su Edipo), la dialéctica moral/sadomasoquista, bisexual y 'pecadora' en su obra.
... If the father was hard, violent and cruel, the super-ego takes over those attributes from him and, in the relations between the ego and it, the passivity which was supposed to have been repressed is re-established. The super-ego has become sadistic, and the ego becomes masochistic-that is to say, at bottom passive in a feminine way. A great need for punishment develops in the ego, which in part offers itself as a victim to Fate, and in part finds satisfaction in ill-treatment by the super-ego (that is, in the sense of guilt). For every punishment is ultimately castration and, as such, a fulfillment of the old passive attitude towards the father. Even Fate is, in the last resort, only a projection of the father.
(...)
For the ego the death symptom is a satisfaction in phantasy of the masculine wish and at the same time a masochistic satisfaction; for the super-ego it is a punitive satisfaction-that is, a sadistic satisfaction. Both of them, the ego and the super-ego, carry on the role of the father.
* Considera a los Karamazov la novela más grande de la historia, y sin embargo no se salva del hachazo.
Oscuro como siempre. Es uno de los textos de Freud que tal vez no deberían leerse, no sólo porque el 'análisis salvaje' no debe hacerse, también porque el mismo Freud lo consideraba como flojo, escrito a encargo, etc. Efectivamente es un pastiche de pocas páginas donde explica poco y todo es una relación de conceptos/situaciones analíticas, texto breve in media res. Lo hermoso de este ensayo es la nobleza obliga de Freud, que una y otra vez entiende de los límites del propio análisis/comentario. Las ideas centrales aquí: la epilepsia de Dostoyevsky (síntoma histérico de su Edipo), la dialéctica moral/sadomasoquista, bisexual y 'pecadora' en su obra.
... If the father was hard, violent and cruel, the super-ego takes over those attributes from him and, in the relations between the ego and it, the passivity which was supposed to have been repressed is re-established. The super-ego has become sadistic, and the ego becomes masochistic-that is to say, at bottom passive in a feminine way. A great need for punishment develops in the ego, which in part offers itself as a victim to Fate, and in part finds satisfaction in ill-treatment by the super-ego (that is, in the sense of guilt). For every punishment is ultimately castration and, as such, a fulfillment of the old passive attitude towards the father. Even Fate is, in the last resort, only a projection of the father.
(...)
For the ego the death symptom is a satisfaction in phantasy of the masculine wish and at the same time a masochistic satisfaction; for the super-ego it is a punitive satisfaction-that is, a sadistic satisfaction. Both of them, the ego and the super-ego, carry on the role of the father.
* Considera a los Karamazov la novela más grande de la historia, y sin embargo no se salva del hachazo.
September 20, 2024
Read this essay to write one of my Art Appreciation papers. It was actually a very interesting psychobiography on Dostoyevsky that supported Freud’s belief in art as symptom. It was insightful to see the relation between art and psychoanalysis as well as the manifestation of Dostoyevsky’s personal life and subconscious in his literary work.
January 4, 2021
Si intéressant monsieur Freud dans ce bref essai.
Explication bien claire et pas du tout réductrice du complexe d'Oedipe.
Moins bien compris le passage vers l'oeuvre de Zweig, mais ça me donne envie de lire ce que ce dernier a consacré à Dostoievsky.
Explication bien claire et pas du tout réductrice du complexe d'Oedipe.
Moins bien compris le passage vers l'oeuvre de Zweig, mais ça me donne envie de lire ce que ce dernier a consacré à Dostoievsky.
January 2, 2019
ինձ թւում ա, պիտի ֆրոյդը լինես, որ էս ձեւ մեկնաբանես դոստոեւսկուն ։ճ
February 28, 2014
Freud psychoanalyzing Dostoevsky through his works and more specifically "The Karamazov Brothers".A very intriguing study showing the sources and limits of the dostoevkian work, although some of Freud's conclusions seem to be based on assumptions rather than mere facts (a critique that psychoanysis faces all the time I guess).
For another time I really enjoyed Freud's writing and the unfolding of his arguments.
For another time I really enjoyed Freud's writing and the unfolding of his arguments.
July 21, 2021
Freud coupe les cheveux en quatre sur un tout insécable, il en résulte des absurdités évidentes. D'ailleurs nombres des éléments sur lequel il se base pour la psychanalyse de Dostoïevski ne sont que des présomptions.
D'abord la critique de la moralité est incompréhensible. Sous prétexte que D. traîte des sujets morbides et criminels, et qu'il tirerait en lui même les sources de son inspiration, alors D. serait un criminel en puissance : un névrosé. "Ranger Dostoïevski parmi les criminels, [...] Cela vient du choix que l'écrivain a fait de son matériel [...:] Violent, meurtrier, égocentrique."
C'est toute la base de la théorie qu'il développe.
Écrire et traiter moralement ces sujets seraient une confession, une auto-punition, salvatrice de D. pour s'autoriser à vivre : "un trait caractéristique des Russes"...
À la question pourquoi Dostoïevski est-il névrosé : parce qu'il était épileptique. Selon Freud, cette maladie est le résultat d'une force psychique non dépensée, ce qui prouve la névrose. Cette maladie est même censé être accompagné d'"idiotie". Avec les connaissances d'aujourd'hui, on y voit l'innapropriation de ces propos.
Ensuite, Freud considère que D. souffre du complexe d'Œdipe d'une manière plus sévère parcequ'il serait à tendance bisexuelle particulièrement développé. La preuve en est pour Freud que D. avait des amis masculins particulièrement proches ! Et qu'il acceptait de ne pas haïr, et même de pardonner, ses ennemis ...
Le fait que D. ait une conscience accrue de la mort serait dû au fait qu'il la souhaite à son père tout en l'admirant.
L'amour porté à ses ennemis ne le rendent pas seulement à tendance homosexuelles mais aussi à un certains masochisme, là encore parce qu'aimant son père violent il éprouvait une forme de joie à être violenté, et que s'assimilant à son père, il prenait enfin la place de celui-ci.
Les 3 derniers paragraphes n'ont pas besoin de critiques tant leur impertinence est évidente.
Je n'ai d'ailleurs trouvé aucunement dans d'autres écrits la preuves d'une violence particulière du père. Stricte oui, comme souvent, mais aussi une porte pour D. vers l'imagination grâce à la tendre lecture que ses parents lui offraient la nuit.
D'ailleurs bien que Freud se base aussi sur une présomption infondée d'atteinte sexuelle sur mineure de la part de D. il ne parle même pas du fait que D. fut témoin d'un viol dans son enfance. Il est bien plus probable que ce soit la raison pour laquelle le thème d'un homme mûr ayant du désir pour une jeune fille l'obsède tant... (D'ailleurs pas tant que ça)
Du reste que peut on attendre de quelqu'un qui décrit Dostoïevski comme un écrivain qui "n'a pas su être un éducateur et un libérateur des hommes" : à cause de son sentiment d'appartenance à son peuple et de l'amour de sa religion.
Voici ma théorie : Freud détestait Dostoïevski pour ce qu'il était, un chrétien orthodoxe qui voit en le Christ une figure libératrice. Au contraire pour Freud, la religion est une geôlière, et il n'y a aucun doute. Par conséquent D. devait avoir un problème et ses valeurs d'amour et de pardon devaient être le signe d'un sadomasochisme.
Pourtant Freud admirait Dostoïevski en tant qu'auteur, il dit des Frères Karamazov que c'est "le roman le plus imposant qu'on ait jamais écrit". Au lieu de reconnaître que D. en savait plus sur les hommes que lui, ce qui rapportait à celui-ci d'ailleurs la reconnaissance de ses pires ennemis idéologiques comme Nietzsche, Freud se prend à des fantasmes insensés basées sur des théories arbitraires et des exemples inventés.
Dieu seul sait où Freud a trouvé l'amour du Tsar que D. lui vouerait (la critique du pouvoir est la raison même pour laquelle il est allé au bagne), l'acceptation d'être au bagne alors qu'il écrit dans ses carnets sa détresse (bien qu'il y trouve la Bible, donc un peu de paix, ce qui n'a pas du plaire à Freud), la violence du père, l'atteinte sexuelle à une fillette, le plaisir ressenti avant les crises d'épilepsie, le désir que son père meurt, le fait que la première crise surviennent à la mort de son père, la sympathie de D. envers le parricide, le plaisir masochiste que D. se prenait quand il était adict à la roulette, etc.
Ce qui me pousse à croire que c'est cette croyance en Dieu qui remue Freud, est aussi le fait qu'il écrive que D. "Oscilla jusqu'au dernier moment de sa vie entre la foi et l'athéisme" alors que tous savent, que D. est le plus chrétien des chrétiens. Et que sa source est la plus ridicule qui soit, "d'après certains témoignages apparemment dignes de confiance" ha ! ha ! ha !
Du reste, on ne peut que s'éhonter des caractères misogynes prêtés aux femmes par Freud (et dire qu'il est érigé en paradigme que la misogynie du siècle vienne du christianisme...) quand il détourne la nouvelle de Zweig à son avantage...
Il doit y avoir quelques demi-vérités se cachant entre les lignes, mais une immense partie n'est que fantasme et idéologie dogmatique qui lui procurait la satisfaction d'être lu et approuvé à cette époque. Quelle diable fondement commun pourrait il y avoir entre l'onanisme et les jeux d'argent ?!
D'abord la critique de la moralité est incompréhensible. Sous prétexte que D. traîte des sujets morbides et criminels, et qu'il tirerait en lui même les sources de son inspiration, alors D. serait un criminel en puissance : un névrosé. "Ranger Dostoïevski parmi les criminels, [...] Cela vient du choix que l'écrivain a fait de son matériel [...:] Violent, meurtrier, égocentrique."
C'est toute la base de la théorie qu'il développe.
Écrire et traiter moralement ces sujets seraient une confession, une auto-punition, salvatrice de D. pour s'autoriser à vivre : "un trait caractéristique des Russes"...
À la question pourquoi Dostoïevski est-il névrosé : parce qu'il était épileptique. Selon Freud, cette maladie est le résultat d'une force psychique non dépensée, ce qui prouve la névrose. Cette maladie est même censé être accompagné d'"idiotie". Avec les connaissances d'aujourd'hui, on y voit l'innapropriation de ces propos.
Ensuite, Freud considère que D. souffre du complexe d'Œdipe d'une manière plus sévère parcequ'il serait à tendance bisexuelle particulièrement développé. La preuve en est pour Freud que D. avait des amis masculins particulièrement proches ! Et qu'il acceptait de ne pas haïr, et même de pardonner, ses ennemis ...
Le fait que D. ait une conscience accrue de la mort serait dû au fait qu'il la souhaite à son père tout en l'admirant.
L'amour porté à ses ennemis ne le rendent pas seulement à tendance homosexuelles mais aussi à un certains masochisme, là encore parce qu'aimant son père violent il éprouvait une forme de joie à être violenté, et que s'assimilant à son père, il prenait enfin la place de celui-ci.
Les 3 derniers paragraphes n'ont pas besoin de critiques tant leur impertinence est évidente.
Je n'ai d'ailleurs trouvé aucunement dans d'autres écrits la preuves d'une violence particulière du père. Stricte oui, comme souvent, mais aussi une porte pour D. vers l'imagination grâce à la tendre lecture que ses parents lui offraient la nuit.
D'ailleurs bien que Freud se base aussi sur une présomption infondée d'atteinte sexuelle sur mineure de la part de D. il ne parle même pas du fait que D. fut témoin d'un viol dans son enfance. Il est bien plus probable que ce soit la raison pour laquelle le thème d'un homme mûr ayant du désir pour une jeune fille l'obsède tant... (D'ailleurs pas tant que ça)
Du reste que peut on attendre de quelqu'un qui décrit Dostoïevski comme un écrivain qui "n'a pas su être un éducateur et un libérateur des hommes" : à cause de son sentiment d'appartenance à son peuple et de l'amour de sa religion.
Voici ma théorie : Freud détestait Dostoïevski pour ce qu'il était, un chrétien orthodoxe qui voit en le Christ une figure libératrice. Au contraire pour Freud, la religion est une geôlière, et il n'y a aucun doute. Par conséquent D. devait avoir un problème et ses valeurs d'amour et de pardon devaient être le signe d'un sadomasochisme.
Pourtant Freud admirait Dostoïevski en tant qu'auteur, il dit des Frères Karamazov que c'est "le roman le plus imposant qu'on ait jamais écrit". Au lieu de reconnaître que D. en savait plus sur les hommes que lui, ce qui rapportait à celui-ci d'ailleurs la reconnaissance de ses pires ennemis idéologiques comme Nietzsche, Freud se prend à des fantasmes insensés basées sur des théories arbitraires et des exemples inventés.
Dieu seul sait où Freud a trouvé l'amour du Tsar que D. lui vouerait (la critique du pouvoir est la raison même pour laquelle il est allé au bagne), l'acceptation d'être au bagne alors qu'il écrit dans ses carnets sa détresse (bien qu'il y trouve la Bible, donc un peu de paix, ce qui n'a pas du plaire à Freud), la violence du père, l'atteinte sexuelle à une fillette, le plaisir ressenti avant les crises d'épilepsie, le désir que son père meurt, le fait que la première crise surviennent à la mort de son père, la sympathie de D. envers le parricide, le plaisir masochiste que D. se prenait quand il était adict à la roulette, etc.
Ce qui me pousse à croire que c'est cette croyance en Dieu qui remue Freud, est aussi le fait qu'il écrive que D. "Oscilla jusqu'au dernier moment de sa vie entre la foi et l'athéisme" alors que tous savent, que D. est le plus chrétien des chrétiens. Et que sa source est la plus ridicule qui soit, "d'après certains témoignages apparemment dignes de confiance" ha ! ha ! ha !
Du reste, on ne peut que s'éhonter des caractères misogynes prêtés aux femmes par Freud (et dire qu'il est érigé en paradigme que la misogynie du siècle vienne du christianisme...) quand il détourne la nouvelle de Zweig à son avantage...
Il doit y avoir quelques demi-vérités se cachant entre les lignes, mais une immense partie n'est que fantasme et idéologie dogmatique qui lui procurait la satisfaction d'être lu et approuvé à cette époque. Quelle diable fondement commun pourrait il y avoir entre l'onanisme et les jeux d'argent ?!
October 20, 2024
It can scarcely be owing to chance that three of the masterpieces of the literature of all time - the Oedipus Rex of Sophocles, Shakespeare's Hamlet and Dostoevsky's The Brothers Karamazov - should all deal with the same subject, parricide. . . . The most straightforward is certainly the representation in the drama derived from Greek legend. In this it is still hero himself who commits the crime. . . . In the English play the presentation is more indirect; the hero does not commit the crime himself; it is carried out by someone else, for whom it is not parricide. . . . The Russian novel goes a step further in the same direction. There also the murder is committed by someone else. This other person, however, stands to the murdered man in the same filial relation as the hero, Dmitri; in this other person's case the motive of sexual rivalry is openly admitted; he is a brother of the hero's, and it is a remarkable fact that Dostoevsky has attributed to him his own illness, the alleged epilepsy, as though he were seeking to confess that the epileptic, the neurotic, in himself was a parricide. Then, again, in the speech for the defence at the trial, there is the famous mockery of psychology - it is a "knife that cuts both ways": a splendid piece of disguise, for we have only ro reverse it in order to discover the deepest meaning of Dostoevsky's view of things. It is not psychology that deserves the mockery, but the procedure pf judicial enquiry. It is a matter of indifference who actually committed the crime: psychology is only concerned to know who desired it emotionally and who welcomed it when it was done.
April 11, 2023
My second reading of this essay.
I don't agree with Freud's main point in this essay, which is that Dostoyevsky hated or feared his father. Neither do i believe some of the unfounded claims that he made about his life like accusing him of attacking a young girl because as he say wrote alot about it in his novels, which is something i never noticed personally during my reading of his novels, and i wish he pointed exactly where does Dostoyevsky portray this kind of scene in his novels. Other of his calims is that he was a latent homosexual mainly because of how he sympathize with his rivals in love - both in novels and in real life -. Or his other claim that Dostoyevsky was always wavering between faith and atheism till the end, which is also something that i didn't notice in my current reading of his letters, he did have some issues with the Catholic church, and with the way some of those in charge behaved, but it never reached to a point of doubt in christ himself.
Other than that, i mostly agree with the rest of his analysis of him.
I don't agree with Freud's main point in this essay, which is that Dostoyevsky hated or feared his father. Neither do i believe some of the unfounded claims that he made about his life like accusing him of attacking a young girl because as he say wrote alot about it in his novels, which is something i never noticed personally during my reading of his novels, and i wish he pointed exactly where does Dostoyevsky portray this kind of scene in his novels. Other of his calims is that he was a latent homosexual mainly because of how he sympathize with his rivals in love - both in novels and in real life -. Or his other claim that Dostoyevsky was always wavering between faith and atheism till the end, which is also something that i didn't notice in my current reading of his letters, he did have some issues with the Catholic church, and with the way some of those in charge behaved, but it never reached to a point of doubt in christ himself.
Other than that, i mostly agree with the rest of his analysis of him.
October 28, 2025
Για κάποιον λόγο, η ελληνική έκδοση είναι μεγαλύτερη από τις υπόλοιπες και περιλαμβάνει 4 δοκίμια ακόμα. Η αξιολόγηση μου ισχύει ως προς όλο αυτό το υλικό.
Οι ψυχαναλυτικές αναλύσεις των Dostoyevsky και Goethe παρουσιάζουν ενδιαφέρον αν και βασίζονται περισσότερο σε εικασίες πάρα σε στέρεα επιστημονικά ευρήματα. Υπάρχουν κενά γνώσης για την ζωή αυτών των δύο ανθρώπων τα οποία ο Freud επιχειρεί να καλύψει με τις πληροφορίες που διαθέτει.
Τα υπόλοιπα δοκίμια του βιβλίου ήταν αρκετά αδιάφορα, με γενικές περιγραφές και ασήμαντες λεπτομέρειες. Ο Freud πλατειάζει και περιγράφει χαρακτήρες και έργα με τρόπο που υπονοεί ότι ο αναγνώστης γνωρίζει το υπόβαθρο τους. Ο μακροπερίοδος λόγος του γίνεται κουραστικός και αποσυντονίζει. Όλο το έργο φαίνεται σαν μια πρόχειρη απόπειρα κατανόησης διάφορων λογοτεχνικών χαρακτήρων μέσα από την ψυχανάλυση.
Οι ψυχαναλυτικές αναλύσεις των Dostoyevsky και Goethe παρουσιάζουν ενδιαφέρον αν και βασίζονται περισσότερο σε εικασίες πάρα σε στέρεα επιστημονικά ευρήματα. Υπάρχουν κενά γνώσης για την ζωή αυτών των δύο ανθρώπων τα οποία ο Freud επιχειρεί να καλύψει με τις πληροφορίες που διαθέτει.
Τα υπόλοιπα δοκίμια του βιβλίου ήταν αρκετά αδιάφορα, με γενικές περιγραφές και ασήμαντες λεπτομέρειες. Ο Freud πλατειάζει και περιγράφει χαρακτήρες και έργα με τρόπο που υπονοεί ότι ο αναγνώστης γνωρίζει το υπόβαθρο τους. Ο μακροπερίοδος λόγος του γίνεται κουραστικός και αποσυντονίζει. Όλο το έργο φαίνεται σαν μια πρόχειρη απόπειρα κατανόησης διάφορων λογοτεχνικών χαρακτήρων μέσα από την ψυχανάλυση.
July 2, 2024
«Δεν μπορούμε πλέον να σκεφτούμε με τον ίδιο τρόπο μετά τον Φρόυντ. Άλλαξε τον κόσμο.» Είπε κάποτε ο Μισέλ Πλον το οποίο αποδεικνύει μια μεγάλη αλήθεια!
Στο συγκεκριμένο βιβλίο ο Φρόυντ αναλύει κομμάτι προς κομμάτι την προσωπικότητα και την ψυχοσύνθεση του Ντοστογέφσκι και να επιτρέπει να τον κατανοήσουμε και να τον καταλάβουμε.
Ένα μικρό βιβλίο το οποίο παρέχει πολύτιμες βασισμένες γνώσεις για έναν από τους μεγαλύτερους λογοτέχνες!
«Ο άνθρωπος αγαπάει να χτίζει και να ανοίγει καινούργιους δρόμους. Αλλά που τάχα να προέρχεται ότι έχει το πάθος της καταστροφής και του χάους; Πέστε μου σας παρακαλώ. Έχω την πεποίθηση ότι ο άνθρωπος ποτέ δεν θα παραιτηθεί από τον αληθινό πόνο, δηλαδή από την καταστροφή και το χάος. Μήπως ο πόνος δεν είναι η μόνη αιτία της συνείδησης» Υπόγειο
Στο συγκεκριμένο βιβλίο ο Φρόυντ αναλύει κομμάτι προς κομμάτι την προσωπικότητα και την ψυχοσύνθεση του Ντοστογέφσκι και να επιτρέπει να τον κατανοήσουμε και να τον καταλάβουμε.
Ένα μικρό βιβλίο το οποίο παρέχει πολύτιμες βασισμένες γνώσεις για έναν από τους μεγαλύτερους λογοτέχνες!
«Ο άνθρωπος αγαπάει να χτίζει και να ανοίγει καινούργιους δρόμους. Αλλά που τάχα να προέρχεται ότι έχει το πάθος της καταστροφής και του χάους; Πέστε μου σας παρακαλώ. Έχω την πεποίθηση ότι ο άνθρωπος ποτέ δεν θα παραιτηθεί από τον αληθινό πόνο, δηλαδή από την καταστροφή και το χάος. Μήπως ο πόνος δεν είναι η μόνη αιτία της συνείδησης» Υπόγειο
April 13, 2020
Freud analizza Dostoevskij dei fratelli Karamazov in quattro diversi aspetti: lo scrittore, il nevrotico, il moralista e il peccatore.
Sublime analisi del più grande scrittore e saggista di tutti i tempi
Sublime analisi del più grande scrittore e saggista di tutti i tempi
August 24, 2024
Εγώ θα ήθελα πολύ να είχα παρακολουθήσει την συζήτηση του Φρόιντ με τον Τσβάιχ όταν τον ρώτησε αν η νουβέλα του "24 ώρες από τη ζωή μιας γυναικας" έχει να κάνει με το οιδιπόδειο σύμπλεγμα και την αιμομιξία μητέρας και γιου και αυτός του απάντησε πως δεν είχε σκεφτεί ποτέ τέτοια ανάλυση.
June 29, 2022
Ахуенно.
November 3, 2023
Interesting look into Brothers K but Freud always has to make it sexual lol
March 8, 2025
Over one-thousand papers cite this article?
September 5, 2021
sexist garbage
March 14, 2015
Я понял только семьдесят процентов написанного.
Displaying 1 - 23 of 23 reviews