ألدورادو

by Laurent Gaudé

Captain Salvatore Piracci has sailed along the Italian coast for the last twenty years, intercepting boats with clandestine immigrants who have risked everything in the hope of reaching the new Eldorado. But when Piracci is confronted by a woman haunted by the death of her son, killed during an illegal crossing, he is forced to question the validity of his border-patrolling mission. Meanwhile, two brothers prepare to leave Sudan and make the dangerous passage to Europe. Separated mid-voyage, Suleiman, the youngest, vows to make it to the promised land and find the means to reunite with his ailing elder brother. In this spellbinding fable about lack, persistence, and hope, grounded in the often-tragic reality of modern-day immigration, bestselling author Laurent Gaude offers a unique portrait of the individuals who compromise their dreams and endanger their lives in search of a better existence.

Genres: Fiction, France, School, Roman, Read For School, French Literature, Contemporary

Paperback

First published January 1, 2006

About the author

Laurent Gaudé est un romancier et dramaturge français. Après avoir été nommé pour le Prix Concourt 2002 avec La mort du roi Tsongor, il a gagné ce prix en 2004 pour son roman Le Soleil des Scorta.

He studied theater and has written many dramatic works, among them Onysos le furieux, Cendres sur les mains, Médée Kali, and Le Tigre bleu de l'Euphrate.
In 2002 he was shortlisted for the Prix Goncourt for La Mort du roi Tsongor. Two years later, he won the prize for his novel The Scortas' Sun (French: Le Soleil des Scorta).

Reviews

[مجیدی‌ام · Rating 5 out of 5]

وقتی اسم کتاب رو روی جلد دیدم، حدس زدم وارد دنیای لاتین شدم.
وقتی کتاب رو خوندم، با خودم گفتم بی‌شک این یک رمان از دنیای عربه.
وقتی بیوگرافی نویسنده رو خوندم، دیدم فرانسویه!:))

الدورادو داستان مهاجرت غیرقانونیه. داستان مهاجرانیه که تلاش می‌کنن به هر قیمتی که شده وارد اروپا بشن و زندگی رویایی خودشون رو شروع کنن. حتی اگر این تلاش به قیمت جونشون تموم بشه.
داستان آدماییه که تا آخرین ذره‌ی دارایی خودشون رو به پول نقد تبدیل می‌کنن، بعد اون پول رو به قاچاقچیان انسان میدن، قید زندگی و هویت خودشون رو میزنن و فقط به امید رسیدن به خاک اروپا جسم‌شون رو به امواج دریا می‌سپارن.
کتاب پره از فقر، پره از چهره‌ی انسان‌هایی که به آخر خط رسیدن، پره از پناهجویانی که نه در کشور خودشون جایگاهی دارن و نه امیدی به رسیدن به زندگی اروپایی در وجودشون هست.

راستش انقدر از این کتاب خوشم اومده که، حالا که تمومش کردم نمی‌دونم حس‌ام بهش رو چجوری در قالب کلمات بیان کنم که حق مطلب ادا بشه و در عین حال شما رو مجاب به خوندنش کنم.
بی هیچ اغراقی بهتون توصیه می‌کنم که این کتاب رو بخونید.
پنج از پنج!

پ.ن: کاش نشر چشمه برای این کتاب یک مقدمه یا یک بیوگرافی هرچند کوتاه می‌نوشت. کتاب رو که باز می‌کنید وسط مهاجرتید! :))

[Shahram · Rating 3 out of 5]

الدورادو
اثر لوران گوده
ترجمه حسین سلیمانی نژاد
داستان مهاجرانی که با هزار امید و آرزو وطن خود را برای مهاجرت به اروپا ترک میکنند و در این راه با به جان خریدن خطر و بیماری و گرسنگی تن به هرگونه کاری برای حفظ بقا و رسیدن به هدف میدهند.
داستان دو راوی دارد "سلیمان" که یک مهاجر است و "سالواتوره پیراچی" که فرمانده یک کشتی نظامی در جنوب ایتالیا است که به دستگیری مهاجرانی که از طریق دریا قصد مهاجرت به اروپا دارند اشتغال دارد.
داستان جذاب و پر از لحظات احساسی است.
ترجمه آقای سلیمانی نژاد را که در ترجمه آثار مودیانو با کارهایشان آشنا شدم دوست داشتم.

"پشت سر ما چیزی برای جا گذاشتن نیست، جز لباس سنگین فقر."
"از بزرگ‌منشی کسانی برخوردار است که دست روزگار بی‌هیچ دلیلی سیلی‌شان می‌زند و با این حال سرپا می‌مانند."

[Mojde Jayez · Rating 4 out of 5]

مهاجرت یعنی انتخاب «آرامش داشتن و دلتنگ بودن» به جای «آرامش نداشتن و کنار عزیزانت بودن».
‏و این بی‌رحمانه‌ترین تصمیمیه که یک انسان مجبور به گرفتنش میشه.
‏هر دو انتخاب هم آخرش به یه حسرت پنهان ختم میشه.

[Camille · Rating 3 out of 5]

Et si la mer Méditerranée n'était plus seulement une étendue d'eau bleue, mais un obstacle à franchir ? Et si le migrant qui la franchissait n'était plus seulement le réfugié de la misère, mais aussi l'européen qui veut la comprendre ?

Ce roman a deux versants, le texte alternant les passages narrant l'histoire de Soliman, jeune soudanais qui veut entreprendre la traversée vers l'Europe, et ceux évoquant Salvatore Piracci, commandant italien d'un navire qui intercepte les embarcations chargées de migrants, avant qu'elles ne naufragent. Si Soliman va vers le Nord, Salvatore entreprend un voyage vers le sud. Les deux hommes choisissent l'exil, l'un, attiré par la lumière européenne, trouvera la noirceur ; l'autre, attiré par l'obscurité qui pousse les migrants hors de leur pays, trouve une forme d'éblouissement.

Laurent Gaudé mène son récit de main de maître, et embarque son lecteur à travers deux narrations très différentes l'une de l'autre. Les descriptions sont éclairantes et poétiques, bien qu'un peu faciles parfois. J'ai pensé, autant pour le thème que pour la manière de l'aborder, à Désert de Le Clézio.
Bien entendu, le sujet est toujours d'une actualité mordante, qui ne fait qu'assombrir la portée du texte sur son lecteur. J'ai aimé lire sur le sujet, et j'ai aimé qu'il aborde à la fois le voyage du migrant (et pas seulement la traversée de la Méditerranée, mais bien le départ, les obstacles en Afrique du Nord, les choix d'itinéraires...) et le regard que porte l'européen sur la migration.
Mais je regrette franchement que, dans les passages consacrés à Soliman, on entende parfois encore le ton de l'européen qui regarde. Dans le deuxième (je crois) passage qui lui est consacré, les réflexions de Soliman ne sont très clairement pas les siennes, ce sont celles d'un auteur qui a oublié d'être un autre.
Là où on perd en authenticité, on perd aussi en éclat : dommage.

[ZaRi · Rating 3 out of 5]

من اشتباه میکردم. از هیچ مرزی نمیشود راحت گذشت. پشت سر حتما باید از چیزی دل کند. فکر کردیم میشود بدون دردسر عبور کرد، ولی برای تـرک وطن باید از پوست خود جدا شد...!
... برادرم را می‌بینم که به میدان زل زده. خورشید نرم نرمک پایین می‌رود. بیست و پنج سال دارم. بقیه زندگی‌ام جایی خواهد گذشت که نه چیزی از آن می‌دانم و نه می‌شناسمش، حتی شاید انتخابش نکنم. می‌خواهیم مقبره اجدادمان را پشت سر رها کنیم. می‌خواهیم اسم‌مان را ترک کنیم، همان اسم زیبایی که اینجا برایمان، عزت و احترام می‌آورد. چون تمام محله از تاریخ خاندان ما اگاه است. در خیابان‌های اینجا، هنوز پیرمردهایی هستند که پدربزرگ‌هامان را بشناسند. این نام را به شاخه‌های درخت آویزان می‌کنیم و می‌رویم، درست مثل لباس بچگانه بی‌صاحبی که کسی برای بردنش نمی‌آید. آن‌جا که می‌رویم، کسی نیستیم. بینوا. بی اصل و نصب. بی‌پول...!

[alexia · Rating 5 out of 5]

J’ai beaucoup aimé! Ce livre n’est pas mon style de base mais j’ai beaucoup aimé sortir de ma zone de confort pour ce genre de bouquin. La plume de l’auteur est dingue. Les thèmes du livre sont très touchant et bouleversant. Une bonne découverte, je vous le conseille !

[Zeynab Babaxani · Rating 4 out of 5]

کتابی در مورد مهاجران غیر قانونی به اروپا بود، مربوط به سالهای بعد از 2004 و به نظرم بسیار کتاب خوبی بود فکر میکنم به شکل مناسب و دقیقی شخصیت ها و موقعیت ها رو توصیف کرده بود. تاثیر گذارترین بخش برای خودم، واگویی سلیمان بود شخصیت مهاجری که کنار دیوار و سیم خاردار در مرز اسپانیا بود

[Rrose · Rating 5 out of 5]

Une pépite pure et simple. L'écriture se laisse savourer sans jamais tomber dans l'excès ou le pathos, le thème, bien que déchirant, semble traité avec une grande justesse et beaucoup de respect.

[Lili Aurelie · Rating 5 out of 5]

Magnifique roman, qui, malgré un sujet difficile, ne tombe pas dans l'écueil du misérabilisme, notamment grâce à une écriture poétique et délicate. La fin est une merveille, laissant entrevoir subtilement la lumière.

[Farhad · Rating 5 out of 5]

پیش نوشت: با خوندن این ری‌وی‌یو احتمالا قسمتی از داستان براتون اسپویل بشه، یا نتونین موقع خوندن، لذت کامل کتاب رو بچشین. پس اگه قصد خوندن کتاب رو دارین، پیشنهاد می‌کنم اول سراغ خوندن کتاب برین، بعد این ری‌وی‌یو رو بخونین.


کتاب دو راوی دارد، یک راویِ سوم شخص برای قهرمان اصلی و یک راویِ اول شخص برای قهرمان فرعی، و به‌ترتیب هر بخش ازآنِ یک راوی‌ست.
دو داستان همچون دو خط موازی از دو سمت مقابل در حرکتند و به سوی هم نزدیک می‌شوند و تو به امید آنکه این دو در یک نقطه به‌هم بپیوندند، پرالتهاب و سرشار از هیجان، قصه را دنبال می‌کنی و پیش می‌روی. اما از یک جایی به بعد، کم‌کم ناامیدی جا را برای امیدت تنگ می‌کند و هرچه به انتهای کتاب نزدیک‌تر می‌شوی امیدت هم رخت برمی‌بندد. اما ضربه اصلی و سهمگین را درست در واپسین صفحات متحمل می‌شوی و در شگفت می‌مانی که چگونه نقطه تلاقی را از دست داده‌ای و راحت از کنارش گذشته‌ای، و اینجاست که بار دیگر نویسنده هنرش را به رخت می‌کشد. برای همین نکته ظریف می‌شود کلاه از سر برداشت و ایستاده به تشویق و تحسین نویسنده پرداخت، نویسنده‌ای که حتی برای انتخاب نوع راوی‌ها هم رازی در دل داستان نهان کرده و این راز را در انتهای داستان آشکار می‌سازد.
با خواندن هر بخش از کتاب، بیش از پیش شگفت‌زده می‌شوی و زبان به تحسین نویسنده‌ای برمی‌گشایی که با واژه‌ها قلعه‌ای هیجانی و بدیع برپا کرده، که با گشت و گذار در هر قسمت، لذتی وافر می‌بری و ذهن و اندیشه‌ات درگیر موضوعی تازه می‌شود، اما در پایان هر بخش نیز آهی سهمگین از دل برمیاری.
و سرآخر آنچه بر زبانت جاری‌ست نفرینی‌ست که نثار مرزها می‌کنی. و نفرینی بر هر آن‌که سبب می‌شود انسان‌ها از زندگی در سرزمین خویش گذر کنند و به هر آنچه خاطره دارند پشت نمایند و به امید جستجوی خوشبختی و سعادت در آن‌سوی مرزها، به پیشواز مرگ یا تولدی دوباره روند

آیا مهمان‌نوازی اهالی لامپدوزا مثل نگاه او خسته شده است. آیا رویارویی زیاد با بدبختی، انسانیتش را خشکانده است؟ (ص85)

علاقه‌ای به این سوال‌ها نداشت. فهمیده بود که فرمانده راهی یکی از آن سفرهایی است که با واژه‌های مقصد یا مدت توصیف نمی‌شوند... با خودش گفت که بی‌تردید زیبایی مردها به تصمیم‌هایی است که می‌گیرند. (ص102)

[Lisboète · Rating 5 out of 5]

Écriture limpide. Livre très dur décrivant une réalité que l'on préfėre ignorer tant on se sent impuissant. Les destins de Souleiman et de Salvatore sont bouleversants et la fin du capitaine m' a particulièrement remuée. Tant de morts et de détresse à cause de lois absurdes qui ne résoudront pas ce problème tant qu'il y aura des gens désesperés aux portes de notre citadelle Europe"

[waterlilly · Rating 3 out of 5]

3.75 parce que je ne sais pas mais à partir du milieu ça m'a moins intriguée ?? Mais la plume est sublime et l'histoire est juste méga touchante et on se rend compte de beaucoup de choses 🤧

[Shirin Boroomand · Rating 5 out of 5]

فوق العاده بود این کتاب!

[AboutEstelle · Rating 4 out of 5]

Je suis une nouvelle personne

[inès · Rating 5 out of 5]

« Aucune frontière n’est facile à franchir. Il faut forcément abandonner quelque chose derrière soi. Nous avons cru pouvoir passer sans sentir la moindre difficulté, mais il faut s’arracher la peau pour quitter son pays. Et qu’il n’y ait ni fils barbelés ni poste frontière n’y change rien. Aucune frontière ne vous laisse passer sereinement. Elles blessent toutes. »

Wow. Juste wow. J’ai absolument adoré ce livre, que ce soit grâce à l’histoire magnifique, aux personnages touchants de Soleiman, Angelo et Salvatore Piracci ou à l’écriture sublime de Laurent Gaudé. Ce livre m’a serré le cœur à plusieurs reprises, c’était comme se prendre la vie en pleine figure. Chaque émigrant a une histoire absolument déchirante, que ce soit Soleiman, la femme libyenne du port de Catalane, l’interprète de la frégate ou encore Jamal, qui n’a malheureusement pas pu suivre son frère.

Accompagner Soleiman dans son voyage initiatique fut très éprouvant, au vu des nombreuses épreuves qu’il a dû traverser. C’était triste de se dire que malgré tous leurs efforts, ils n’allaient être accueillis que par des arrestations. Comme Soleiman le dit à son frère : « Nous n’aurons jamais la vie que nous méritons. Tu le sais comme moi. Et nos enfants, Jamal, nos enfants ne seront nés nulle part. Fils d’immigrés la ou nous irons: ignorant tout de leur pays. Leur vie aussi sera brûlée. Mais leurs enfants à eux seront saufs. »

Le parallèle avec Salvatore était aussi très intéressant : deux voyages avec deux personnes qui perdent petit à petit leur humanité. Soleiman a fini par heureusement se retrouver, et par être heureux avec Boubakar. Ça m’a rendu tellement heureuse pour eux !! Même si j’aurais aimé que Jamal puisse l’accompagner, je suis contente qu’il ait pu se trouver un autre frère en chemin. Salvatore n’a pas eu cette chance et a fini par mourir par terre, semblable à une ombre.

L’histoire de Massambalo et du collier de perle était aussi très touchante, sans parler du moment où le commandant Piracci a fait retentir les sirènes de sa frégate !! Je me demandais à quel moment les deux personnages allaient se retrouver, et je n’ai pas été déçue. C’était drôle comme un homme complètement désespéré a su donner la force et la détermination nécessaire à un autre pour lui permettre d’escalader les barrières et de franchir les mers. Je n’aurais pas pu imaginer meilleure fin.

[Narges · Rating 5 out of 5]

چرا نباید شانسشان را بارها و بارهای امتحان کنند؟ میخواهند کدام دلبستگی را ترک کنند؟ پشت سر ما چیزی برای جا گذاشتن نیست، جز لباس سنگین فقر!--

فعالیت ذهنی، مانند آخرین دسته گل زندگی، قبل از نیستی بود--


داستانی بود از بین هزاران داستان مهاجران غیر قانونی، تلخ، کوتاه ولی بسیار گیرا!
از مهاجرانی که تنها دلیل موفقیتشان، ناکامی دیگران بود گفت، آنهایی که من قبلِ خود را رها میکنند و جام را با همه‌ی تلخی‌اش سر میکشند و مسیر پر خطر بازی با سرنوشت را آغاز میکنن
پر بود از جملات ناب که در گوشه‌ی ذهن مینشست !

[Jenifaël · Rating 4 out of 5]

Comme toujours, une plume magnifique. Ici, un thème d'actualité : l'immigration clandestine. Une histoire bouleversante, presque trop symbolique pour cette réalité cruelle. Une fin parfaite pour le commandant.

"- Elle le voulait. De tout son être. Combien de fois dans ta vie, Salvatore, as-tu vraiment demandé à quelque chose à quelqu'un ? Nous n'osons plus. Nous espérons. Nous rêvons que ceux qui nous entourent devinent nos désirs, que ce ne soit même pas la peine de les exprimer. Nous nous taisons. Par pudeur. Par crainte. Par habitude. Ou nous demandons mille choses que nous ne voulons pas mais qu'il nous faut, de façon urgente et vaine, pour remplir je ne sais quel vide. Combien de fois as-tu vraiment demandé à quelqu'un ce que tu voulais ?"

[Pardis · Rating 4 out of 5]

داستان با فصلی به نام "شبح کاتانیا" آغاز میشود. مردی که در طول داستان با نام فرمانده سالواتوره پیراچی خواهیم شناخت، مشغل قدم زدن در کوچه پس کوچه های کاتانیاست و احساس میکند شخصی در حال تعقیب اوست. این شخص زنی است که سال ها پیش در بین مهاجران غیرقانونی حضور داشته و اینک به دنبال تقاضایی از فرمانده، به تعقیب وی مشغول است.

اما تصورش را نمیکرد، قیافه ی خودش هم در خاطر او حک شود و بتواند بعد از دو سال، در کوچه های بازار بشناسدش. مگر برای آن زن چه بود؟ نمایی از قاره ی رویایی اش؟ چهره ای از آرامش جسمانی یا کمکی که آن قدر منتظرش بود؟ یا کسی که عاقبت از زندگی گذشته بیرونش کشیده بود؟

زن به دنبال یک اسلحه است. اسلحه را برای انتقام میخواهد. انتقام از کسانی که او را تبدیل به یک مهاجر غیرقانونی کرده اند و باعث شده اند فرزندش را در طول سفر از دست بدهد و بعد از رسیدن به اروپا دستگیر شود. بهترین شخصی که ممکن است در این راه به او کمک کند فرمانده است. به دنبال این درخواست فرمانده نیز به نوعی به اراده ی زن غبطه میخرود. خودش را در مقایسه با او پوچ میبند. و این پوچی نفرتش را برمی انگیزد.

در فصل دوم کتاب با دو برادر همراه میشویم: جمال و سلیمان. آنها قصد مهاجرت دارند و در آخرین ساعات باقی مانده سعی میکنند تصاویر شهر و مردمانش را در ذهن خود حک کنند.

در واقع ما با دو داستان رو به رو هستیم که موازی با هم پیش میروند و در نقطه ای از سفرهای صورت گرفته توسط شخصیت های داستان، دو نفر از آنها با هم برخورد میکنند: سلیمان و فرمانده. این برخورد به نوعی انگیزه ای را در هر یک بیدار میکند. یکی را به ادامه ی راه تشویق میکند و دیگری را به مرگ.

واژه «الدورادو» از واژه «ارلانا» ریشه گرفته است. ارلانا کشوری خیالی است که قرن پیش در میان آمازون و ارنوک متصور می‌شده‌اند و گمان بر این بود که این کشور مملو از معادن طلا است. به مرور واژه‌های «الدورادو» و «نیوالدورادو» با الهام از این افسانه‌های قرون وسطایی به داستان‌ها راه پیدا کرده‌اند. معمولا منظور از این دو واژه سرزمینی خیالی است که خوشبختی و سعادت در آن جریان دارد.*

چمن ها سرسبزند و درخت ها پربار. کف جویبارها طلا جاری ست و معدن های الماس، زیر سقف اسمان، نور خورشید را منعکس میکنند. جنگل ها از صید زیاد میلرزند و دریاچه ها پر از ماهی اند. همه چیز این جا شیرین است. زندگی مثل نوازشی سپری میشود. الدورادو فرمانده، آنها در عمق چشم هایشان این سرزمین رویایی را میدیدند. تا لحظه ای که قایق شان واژگون شد، خواهانش بودند. در این باره، آنها ثروت مند تر از من و شما بوند. عمق نگاه ما خشک است و زندگی مان کُند.

الدورادو از تبی می‌گوید که انسان را از دیارش جدا می‌کند و در برابر دنیایی ناشناخته قرار می‌دهد. این رویارویی اگر به مرگ نینجامد ــ مرگی در دردناک‌ترین شکل ممکن، در اثر تشنگی یا گرسنگی در بیابان یا غرق‌ شدن در دریا ــ به خوشبختی هم منجر نمی‌شود. همين تب است که سلیمان را وادار به دزدي براي بقا مي‌کند یا ابوبکر را به دویدن دیوانه‌وار با پای لنگ وا مي‌دارد. تبی که فرمانده سالواتوره پیراچی را از ایتالیا دور می‌کند تا در جاده‌ای در ناکجاآبادی در افریقا، در تصادف با کامیونی بمیراند که شاید مسافرانی را به مرزهای اسپانیا می‌برد. مسافرانی که اگر راننده‌ها یا راهنماها بعد از غارت دارایی‌شان رهای‌شان نکنند، با اصابت گلوله‌های مرزداران از پا در‌می‌آیند. دو راوی «الدورادو» به فاصله‌ی یک فصل داستان از یکدیگر، سفری را روایت می‌کنند که به قیمت دست ‌شستن از زندگی شرافت‌مندانه و حتا از جان آغاز می‌شود. راوی پی‌درپی در هر فصل عوض می‌شود تا ابعاد دو سفر در دو قطب مخالف را به نمایش بگذارد، تا خواننده ببیند که فقط از کنار هم می‌گذریم، برای رسیدن به سرزمینی که دیگری از آن گریزان است. *

در این داستان موقعیت افرادی به تصویر کشیده میشود که برای دست یافتن به سرزمینی بهتر و امن تر، همه چیز را پشت سر خود رها میکنند.

من اشتباه میکردم. از هیچ مرزی نمیشود راحت گذشت. پشت سر حتما باید از چیزی دل کند. فکر کردیم میشود بدون دردسر عبور کرد، ولی برای ترک وطن باید از پوست خود جدا شد.

[Audree R · Rating 4 out of 5]

Un autre excellent roman de Laurent Gaudé qu’on dévore en quelques jours!

J’ai trouvé cette histoire sur le thème des migrants illégaux touchante et intéressante. Je me suis attachée aux personnages et à leurs quêtes existentielles et j’ai l’impression d’en avoir appris un peu plus sur le sujet.

L’auteur maitrise sa narration de façon parfaite. Le rythme de ses péripéties et les courts chapitres m’ont encore plu.

Je sourcille encore quand je pense au passage sur la reine obèse de Libye qui m’a semblé sorti de nulle part. Et ma curiosité de lectrice est restée vaine quant à l’intrigue du début avec l’arme donnée à la migrante. J’aurais apprécié qu’il aille jusqu’au bout de cette partie de l’histoire.

La finale m’a parue digne d’une scène de cinéma.

[Andrée-Ann · Rating 5 out of 5]

Un roman choral, comme je les adore.
Des récits migratoires poignants, si éloignés les uns des autres, mais qui finissent par s'entrechoquer.

[Pascale · Rating 2 out of 5]

Like a number of successful French novels of recent years (I am thinking of Eric Vuillard in particular), this book seems fueled by bad conscience and easy indignation. Its theme is the plight of the millions of people who try at all costs to get a toehold in Europe, and sometimes meet a gruesome death on the way there. The main character is an Italian captain whose job is to intercept migrants before they reach Sicily. After 20 years of saving from drowning people who are then herded into camps and sent back to their country of origin, Salvatore Piracci feels depleted and depressed by the futility of his task. Having internalized the suffering of these bold and desperate people, he finds he can't perform his job anymore and leaves for Libya onboard a tiny fishing boat. Although Gaudé tries hard to give some psychological plausibility to Salvatore's quasi suicidal decision, this strand of the plot works best (if at all) on a metaphorical level. In fact even if many scenes are quite close to footage from Lampedusa and Ceuta seen on TV, this book is more of a fable than a documentary fiction. The few migrants who are given an identity (Soleiman, Jamal, Boubakar) are all endowed with heroic qualities and the mythical aspect of the book gets even more pronounced towards the end with the emergence of Massambalo, the "god of migrants". Altogether too didactic for my taste.

[Aline · Rating 4 out of 5]

Un roman bouleversant sur la migration et la ruée vers l’Europe, comprenez l’Eldorado. Gaudé, et sa magnifique et délicate plume, nous raconte les vies entrecroisées de plusieurs migrants.
Un livre qui n’a pas pris une ride et qui est peut-être encore plus pertinent aujourd’hui qu’en 2006, date de sa publication! Une autre façon de prendre conscience du drame toujours plus cruel qui se joue aux portes de l’Europe-citadelle. Encore et toujours un roman incontournable!

[Juliet Bv · Rating 3 out of 5]

J'aime beaucoup la magnifique écriture de Laurent Gaudé , fluide et poétique, qui nous emmene facilement dans des atmosphères différentes dans chacun de ses livres. Néanmoins, j'ai moins accroché à celui là, le sujet est difficile et sombre, et j'ai eu du mal a croire au parcours du personnage principal (celui sicilien) . Ça reste néanmoins un roman important qui rappele l'incroyable cruauté et le non sens des parcours de migration actuels...

[Mathieu Mazza · Rating 4 out of 5]

Ma chronique 3,75/5 : http://enjoybooksaddict.blogspot.fr/2...

[Amina (ⴰⵎⵉⵏⴰ) · Rating 4 out of 5]

C'est beau..

[Anne Danlos · Rating 4 out of 5]

Triste et dur récit d'un parcours de migrants cherchant coûte que coûte à atteindre l'Europe, l'Eldorado! Ce récit est d'autant plus poignant qu'il illustre une triste réalité ! "L'herbe sera grasse, et les arbres chargés de fruits(....)Les forêts frémiront de gibier et les lacs seront poissonneux. Tout sera doux là-bas. Et la vie passera comme une caresse. L'Eldorado, ils l'avaient au fond des yeux(....)jusqu'à ce que leur embarcation se retourne."

[Chlöe · Rating 3 out of 5]

J'aime beaucoup les ouvrages avec une double narration où l'on devine que les récits se croiseront sans savoir quand, ni comment, avant de le deviner.

[Paul · Rating 4 out of 5]

Massambalo soit loué

[Éloïse Gaulin · Rating 5 out of 5]

J’ai tout aimé! Récit touchant et bouleversant. Laurent a une magnifique plume, on se sent tellement dans l’histoire. Je recommande vivement.

[Livresse de Lola · Rating 5 out of 5]

L’un de me coups de cœurs de tous les temps.

Une pépite, un joyau de littérature tant par son intrigue et sa plume que par la richesse de sa thématique et des héros qui la compose. Merci Laurent Gaudé pour cette merveille.