What do you think?
Rate this book
ศิวาลัย
พวงมาลากุหลาบ ทามทาบเป็นสร้อยคอ
ใครเล่าจักกล้าขอ รอจนผ่านห่างไป
คนทอดตาแลตาม ควานหาเศษมาลัย
สิ่งที่อุ้งหัตถ์ถนอมไว้ เพียงแค่...กลีบผกา
ไม่น่าเชื่อว่า “รุทระ” คน...เสมือนไร้ชีวิต จะถ่ายทอดความในใจได้หวานหยาดหยดกระนี้ ฤาเขาอาดูรจริงแท้จากหัวใจ เศษมาลัยรักในอุ้งหัตถ์เป็นของใคร? รุทระลดขลุ่ยจากริมฝีปากดุจยังอาลัย วามรินเปิดเปลือกตากระพริบงุนงง เมื่อเพลงขลุ่ยเริ่ม เสียงดุจแทรกไปในสมอง เธอจำได้ถึงเทวรูปตระหง่านทะมึน ที่วาบวับเป็นเงาๆ คือจันทร์เสี้ยวปักพระเกศา
เธอ...คุกเข่า...พนมหัตถ์วิงวอน...เอื้อนคำ ณ ที่นั้น ศิวาลัย! บุรุษควบอาชาในอุทยานนั้น “บุรุษ” ที่วามรินตระหนัก มีส่วนละม้ายรุทร ท่าอหังการไม่แผกเพี้ยน และจะยิ่ง เมื่อกลับมาสู่ “ศิวาลัย” ดินแดนอันจารึกไว้ด้วยอดีตยาว...นาน ดินแดนที่รุทรกล่าว จุดจบแห่งกรรมะ วามรินทั้งปรีติและเศร้าสร้อย แหละเธอ “รู้” รุทรรู้สึกเช่นเดียวกัน โดยไม่ต้องพูดจาถามไถ่ เธอกับเขา...ผูกพันกับศิวาลัย เธอกับเขา...รู้จักกันและกัน รวมทั้งความรู้สึก รักและชัง! โสมาวดี นั่นละชื่อจริงๆ ของคุณ เราจะกลับไปศิวาลัย จุดจบของเรา
ไม่เลือนรัก รักไม่เลือน ลืมมิลง รุทรฤาเคยลืม...วามริน เจ้าหญิงโสมาวดี ปลายเล็บเจ้า เรายังมิแตะต้อง ผิวนวลหมอง เพราะลม ใช่เราไม่ เจ้าโศกเศร้า เราโศกกว่า ทุกคราไป เจ้าเฉกแก้ว ฝังไว้ ในวิญญาณ วามรินช้อนร่างนั้นแนบอก เหลือแต่รอยรัก ไร้ชิงชัง โอ...มหาเทวะ ขอประทานพระพร ขอวิญญาณบุรุษผู้นี้คนมา หาไม่ ข้าบาทจะตามสู่นรกาลัย เธอกระทำหน้าที่ถวายมาด้วยดี โปรดประทานพระพร ข้าบาทเข้าใจแล้ว ทำไมเธอมิยอมกระทำสิ่งใดผิดต่อหน้าที่แห่งโอษฐ์มหาเทวะ ทรงโปรด...ทรงโปรด...สุรเสียงปริเวทนาการก้องศิวาลัย! จะวามริน ฤา โสมาวดี ซบหน้าแนบหน้า ปรารถนาถ่ายปราณแห่งชีวิตลงให้ ชีวิตแห่งรุทระ...รุทรจะอยู่ร่างใด ก็คือบุรุษของเธอ บุรุษที่เธอยอมพร้อมจะตามสู่นรกาลัย
ลืมเนตร แลดู กันบ้าง โอษฐ์งาม โปรดเอื้อน ปราศรัย สั่งความ ก่อนอำลา อาลัย สบเนตร จารจำไว้ ชั่วนิรันดร์ หากคุณยังจำได้ว่า “พิษสวาท” นั้นบาดหัวใจคุณไว้เช่นไร หากคุณยังถวิลหากับไอรักอันอบอวลใน “ทวิภพ” อย่างไม่ลืมเลย หากคุณเคยหลั่งน้ำตาเสียหมดใจให้กับ เมืองใจ-จันกะพ้อ ใน “อตีตา” หากความรู้สึกท้นใจเป็นเช่นดังว่านี้ ศิวาลัย ของ ทมยันตี ก็เช่นนั้นเช่นกัน เห็นทีคุณต้องพิสูจน์แล้วว่า จริงฤา
โสมาวดี-รุทระ ไม่เลือนรัก รักไม่เลือน ลืมมิลง วาจาอาจแปรผัน สัจจาธิษฐานนั้น...มั่นคงนิรันดร์!
ใครเล่าจักกล้าขอ รอจนผ่านห่างไป
คนทอดตาแลตาม ควานหาเศษมาลัย
สิ่งที่อุ้งหัตถ์ถนอมไว้ เพียงแค่...กลีบผกา
ไม่น่าเชื่อว่า “รุทระ” คน...เสมือนไร้ชีวิต จะถ่ายทอดความในใจได้หวานหยาดหยดกระนี้ ฤาเขาอาดูรจริงแท้จากหัวใจ เศษมาลัยรักในอุ้งหัตถ์เป็นของใคร? รุทระลดขลุ่ยจากริมฝีปากดุจยังอาลัย วามรินเปิดเปลือกตากระพริบงุนงง เมื่อเพลงขลุ่ยเริ่ม เสียงดุจแทรกไปในสมอง เธอจำได้ถึงเทวรูปตระหง่านทะมึน ที่วาบวับเป็นเงาๆ คือจันทร์เสี้ยวปักพระเกศา
เธอ...คุกเข่า...พนมหัตถ์วิงวอน...เอื้อนคำ ณ ที่นั้น ศิวาลัย! บุรุษควบอาชาในอุทยานนั้น “บุรุษ” ที่วามรินตระหนัก มีส่วนละม้ายรุทร ท่าอหังการไม่แผกเพี้ยน และจะยิ่ง เมื่อกลับมาสู่ “ศิวาลัย” ดินแดนอันจารึกไว้ด้วยอดีตยาว...นาน ดินแดนที่รุทรกล่าว จุดจบแห่งกรรมะ วามรินทั้งปรีติและเศร้าสร้อย แหละเธอ “รู้” รุทรรู้สึกเช่นเดียวกัน โดยไม่ต้องพูดจาถามไถ่ เธอกับเขา...ผูกพันกับศิวาลัย เธอกับเขา...รู้จักกันและกัน รวมทั้งความรู้สึก รักและชัง! โสมาวดี นั่นละชื่อจริงๆ ของคุณ เราจะกลับไปศิวาลัย จุดจบของเรา
ไม่เลือนรัก รักไม่เลือน ลืมมิลง รุทรฤาเคยลืม...วามริน เจ้าหญิงโสมาวดี ปลายเล็บเจ้า เรายังมิแตะต้อง ผิวนวลหมอง เพราะลม ใช่เราไม่ เจ้าโศกเศร้า เราโศกกว่า ทุกคราไป เจ้าเฉกแก้ว ฝังไว้ ในวิญญาณ วามรินช้อนร่างนั้นแนบอก เหลือแต่รอยรัก ไร้ชิงชัง โอ...มหาเทวะ ขอประทานพระพร ขอวิญญาณบุรุษผู้นี้คนมา หาไม่ ข้าบาทจะตามสู่นรกาลัย เธอกระทำหน้าที่ถวายมาด้วยดี โปรดประทานพระพร ข้าบาทเข้าใจแล้ว ทำไมเธอมิยอมกระทำสิ่งใดผิดต่อหน้าที่แห่งโอษฐ์มหาเทวะ ทรงโปรด...ทรงโปรด...สุรเสียงปริเวทนาการก้องศิวาลัย! จะวามริน ฤา โสมาวดี ซบหน้าแนบหน้า ปรารถนาถ่ายปราณแห่งชีวิตลงให้ ชีวิตแห่งรุทระ...รุทรจะอยู่ร่างใด ก็คือบุรุษของเธอ บุรุษที่เธอยอมพร้อมจะตามสู่นรกาลัย
ลืมเนตร แลดู กันบ้าง โอษฐ์งาม โปรดเอื้อน ปราศรัย สั่งความ ก่อนอำลา อาลัย สบเนตร จารจำไว้ ชั่วนิรันดร์ หากคุณยังจำได้ว่า “พิษสวาท” นั้นบาดหัวใจคุณไว้เช่นไร หากคุณยังถวิลหากับไอรักอันอบอวลใน “ทวิภพ” อย่างไม่ลืมเลย หากคุณเคยหลั่งน้ำตาเสียหมดใจให้กับ เมืองใจ-จันกะพ้อ ใน “อตีตา” หากความรู้สึกท้นใจเป็นเช่นดังว่านี้ ศิวาลัย ของ ทมยันตี ก็เช่นนั้นเช่นกัน เห็นทีคุณต้องพิสูจน์แล้วว่า จริงฤา
โสมาวดี-รุทระ ไม่เลือนรัก รักไม่เลือน ลืมมิลง วาจาอาจแปรผัน สัจจาธิษฐานนั้น...มั่นคงนิรันดร์!
624 pages, Paperback
Published August 1, 2015
2 people are currently reading
29 people want to read
About the author
ทมยันตี
107 books139 followersทมยันตี เป็นนามปากกาของ คุณหญิงวิมล เจียมเจริญ เกิดที่กรุงเทพมหานคร บิดาเป็นทหารเรือ ส่วนเชื้อสายทางมารดาเคยเป็นชาววัง วิมลศึกษาชั้นประถมปีที่ 1 ถึงมัธยมปีที่ 8 ที่โรงเรียนเขมะสิริอนุสสรณ์ จากนั้นเข้าศึกษาต่อคณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ แต่ภายหลังเปลี่ยนมาเรียนคณะพณิชยศาสตร์และการบัญชี จนจบอนุปริญญา วิมลสมรสครั้งแรกกับ นายสมัคร กล่ำเสถียร และได้หย่าขาดจากกัน ต่อมาสมรสกับ ร.ต.ท.ศรีวิทย์ เจียมเจริญ (ยศขณะนั้น) มีบุตรด้วยกัน 3 คน และต่อมาได้เลิกร้างกัน และวิมลได้ฟ้อง พ้นตำรวจเอกศรีวิทย์ เรียกค่าอุปการะเลี้ยงดูบุตรเป็นคดีความยืดเยื้อกันไปถึงสามศาล
ขณะเรียนในชั้นปีที่ 3 มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ไปสมัครเป็นครูสอนวิชาภาษาไทยโรงเรียนเซนต์โยเซฟคอนแวนต์ เมื่อโรงเรียนรับสมัครเข้าเป็นอาจารย์ จึงลาออกจากธรรมศาสตร์ โดยระหว่างสอนหนังสือก็ได้เขียนหนังสือไปพร้อมกันด้วย
หลังจากเป็นแกนนำสำคัญของชมรมแม่บ้านโจมตีขบวนการนักศึกษาในเหตุการณ์ 6 ตุลา พ.ศ. 2519 วิมลได้เป็นสมาชิกสภาปฏิรูปการปกครองแผ่นดิน และต่อมาในปี พ.ศ. 2520 ได้เป็นสมาชิกสภานิติบัญญัติแห่งชาติ, ปี พ.ศ. 2522 เป็นสมาชิกวุฒิสภา, และปี พ.ศ. 2527 ได้เป็นผู้อำนวยการองค์การขนส่งมวลชนกรุงเทพ
นอกจากจะมีความสามารถในการเขียนแล้ว ทมยันตียังเคยมีชื่อเสียงโด่งดังเป็นที่นิยมอย่างสูงในฐานะนักพูด แนวการพูดของทมยันตี คือโน้มนำให้ประชาชนรักชาติ เสียสละเพื่อชาติ และมีความยึดมั่นในชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ ในช่วงเหตุการณ์ 6 ตุลา พ.ศ. 2519 วิมลมีบทบาทเป็นแกนนำสำคัญของชมรมแม่บ้าน ซึ่งเป็นการรวมกลุ่มของภรรยาข้าราชการ ภรรยานายพล และแม่บ้าน มีบทบาทโจมตีขบวนการนักศึกษาว่าเป็นผู้บ่อนทำลายมิตรประเทศ (สหรัฐอเมริกา) [1] ภายหลังเหตุการณ์ดังกล่าว วิมลได้รับแต่งตั้งให้เป็นสมาชิกสภาปฏิรูปการปกครองแผ่นดิน
งานเขียนครั้งแรก
วิมลเริ่มเขียนเรื่องสั้นเป็นครั้งแรกเมื่ออายุ 14 ปี ขณะเรียนอยู่ชั้นม. 4 ได้ตีพิมพ์ลงในนิตยสาร ศรีสัปดาห์ และได้เขียนเรื่องสั้นต่อเนื่องอยู่ถึง 11 ปี ขณะที่เริ่มเขียนเรื่องยาวเรื่องแรกคือเรื่อง ในฝัน เมื่ออายุ 19 ปี ใช้นามปากกา โรสลาเรน ตีพิมพ์ในนิตยสารศรีสัปดาห์ วิมลเขียนเรื่องสั้นและนวนิยายจนอายุ 70 ปีจึงเลิกเขียน
นามปากกา 5 ชื่อ ได้แก่
1. โรสลาเรน
เป็นนามปากกาแรก เทียบคำในภาษาฝรั่งเศสแปลว่า "กุหลาบราชินี" ใช้เขียนเรื่องรักพาฝันหรือจินตนิยาย
2. ลักษณวดี
ใช้สำหรับเขียนนวนิยายรัก ส่วนใหญ่เป็นเนื้อหาของเหล่าเจ้าหญิงเจ้าชาย
3. กนกเรขา
ใช้สำหรับแต่งเรื่องตลกเบาสมอง แต่ที่สร้างชื่อเสียงให้มากที่สุดคือ
4. ทมยันตี
นามปากกาที่ใช้แต่งเรื่องราวที่สะท้อนชีวิตและสังคม รวมทั้งแต่งเรื่องแนวจิตวิญญาณ
5. มายาวดี
ใช้เขียนเรื่องเกี่ยวกับศาสตร์แห่งเทวะ หรือเรื่องเล่าจากตำนาน
แม้ไม่ปรากฏว่างานเขียนของทมยันตีเคยได้รับรางวัลสำคัญ แต่เป็นที่ยอมรับทั่วไปว่าทมยันตีถือเป็นนักเขียนที่ประสบความสำเร็จ มีผลงานได้รับความนิยมอย่างสูงเป็นจำนวนมาก เหตุผลที่ไม่มีผลงานของทมยันตีได้รับรางวัลทางวรรณกรรมใด ๆ นั้น เป็นเพราะทมยันตีไม่ประสงค์ให้นำผลงานของตนไปส่งประกวด และปฏิเสธการรับรางวัลทั้งปวง ทมยันตีได้เคยให้สัมภาษณ์ไว้ว่า “ฉันเคยได้รับรางวัลจากพระหัตถ์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ฯ มาแล้ว นั่นคือรางวัลสูงสุดในชีวิต จากนั้นไม่เคยอยากได้รางวัลใด ๆ อีกเลย” และในขณะนี้ ทมยันตีได้เริ่มลงมือเขียนเรื่อง 'จอมศาสดา' ซึ่งจะเป็นเรื่องสุดท้ายที่ทมยันตีจะเขียนแล้ว จากนั้นทมยันตีจะหันหน้าเข้าสู่ความสงบใต้ร่มพระศาสนา
เกียรติยศที่ได้รับ
เครื่องราชอิสริยาภรณ์ วิมลได้รับเครื่องราชอิสริยาภาณ์ตริตาภรณ์มงกุฎไทย ตริตาภรณ์ช้างเผือกและ ทุติยาภรณ์มงกุฎไทย ต่อมาได้รับพระราชทานเครื่องราชอิสริยาภรณ์ จุตถจุลจอมเกล้า เป็น “คุณหญิง” เมื่อวันที่ 5 พฤษภาคม พ.ศ. 2548
ผลงานรวมเล่ม
ในนามปากกา "ทมยันตี"
คู่กรรม, กษัตริยา, เถ้ากุหลาบ, กฤตยา, ใยเสน่หา, แม่ดอกสวะ, เมียน้อย, เวียงกุมกาม, ร่มฉัตร, รอยลิขิต, ยอดอนงค์, รักลวง, รักที่ต้องมนตรา, ราชาวดี, แก้วกัลยาของแผ่นดิน, แก้วกลางดง, มงกุฎหนาม, เจ้าแม่, โซ่สังคม, มณีร้าว, เทพบุตรสุดแสบ, แนวสุดท้าย, ใบไม้ที่ปลิดปลิว, แผลหัวใจ, เพลงชีวิต, วันที่รอคอย, สะพานดาว, สองชีวิต, สายรุ้ง, สำรองรัก, ศิวาลัย, สตรีหมายเลขหนึ่ง, สุริยวรรมัน, สุดหัวใจ, อย่าลืมฉัน, อันธการ, อตีตา, อธิราชา, ล่า, ไวษณวี, คำมั่นสัญญา, คู่กรรมภาคสอง, คุณหญิงนอกทำเนียบ, จิตา, จดหมายถึงลูกผู้ชาย, ชามี, ฌาน, ดาวเรือง, ดาวนภา, ตราบาป, ตะวันลา, ถนนสายหัวใจ, ทิพย์, นายกหญิง, นางเอก, บาป, ประกาศิตเงินตรา, พิเธีย, พี่เลี้ยง, พิษสวาท, ทวิภพ, คลื่นชีวิต, รายากุนิง
ในนามปากกา "โร
ขณะเรียนในชั้นปีที่ 3 มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ไปสมัครเป็นครูสอนวิชาภาษาไทยโรงเรียนเซนต์โยเซฟคอนแวนต์ เมื่อโรงเรียนรับสมัครเข้าเป็นอาจารย์ จึงลาออกจากธรรมศาสตร์ โดยระหว่างสอนหนังสือก็ได้เขียนหนังสือไปพร้อมกันด้วย
หลังจากเป็นแกนนำสำคัญของชมรมแม่บ้านโจมตีขบวนการนักศึกษาในเหตุการณ์ 6 ตุลา พ.ศ. 2519 วิมลได้เป็นสมาชิกสภาปฏิรูปการปกครองแผ่นดิน และต่อมาในปี พ.ศ. 2520 ได้เป็นสมาชิกสภานิติบัญญัติแห่งชาติ, ปี พ.ศ. 2522 เป็นสมาชิกวุฒิสภา, และปี พ.ศ. 2527 ได้เป็นผู้อำนวยการองค์การขนส่งมวลชนกรุงเทพ
นอกจากจะมีความสามารถในการเขียนแล้ว ทมยันตียังเคยมีชื่อเสียงโด่งดังเป็นที่นิยมอย่างสูงในฐานะนักพูด แนวการพูดของทมยันตี คือโน้มนำให้ประชาชนรักชาติ เสียสละเพื่อชาติ และมีความยึดมั่นในชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ ในช่วงเหตุการณ์ 6 ตุลา พ.ศ. 2519 วิมลมีบทบาทเป็นแกนนำสำคัญของชมรมแม่บ้าน ซึ่งเป็นการรวมกลุ่มของภรรยาข้าราชการ ภรรยานายพล และแม่บ้าน มีบทบาทโจมตีขบวนการนักศึกษาว่าเป็นผู้บ่อนทำลายมิตรประเทศ (สหรัฐอเมริกา) [1] ภายหลังเหตุการณ์ดังกล่าว วิมลได้รับแต่งตั้งให้เป็นสมาชิกสภาปฏิรูปการปกครองแผ่นดิน
งานเขียนครั้งแรก
วิมลเริ่มเขียนเรื่องสั้นเป็นครั้งแรกเมื่ออายุ 14 ปี ขณะเรียนอยู่ชั้นม. 4 ได้ตีพิมพ์ลงในนิตยสาร ศรีสัปดาห์ และได้เขียนเรื่องสั้นต่อเนื่องอยู่ถึง 11 ปี ขณะที่เริ่มเขียนเรื่องยาวเรื่องแรกคือเรื่อง ในฝัน เมื่ออายุ 19 ปี ใช้นามปากกา โรสลาเรน ตีพิมพ์ในนิตยสารศรีสัปดาห์ วิมลเขียนเรื่องสั้นและนวนิยายจนอายุ 70 ปีจึงเลิกเขียน
นามปากกา 5 ชื่อ ได้แก่
1. โรสลาเรน
เป็นนามปากกาแรก เทียบคำในภาษาฝรั่งเศสแปลว่า "กุหลาบราชินี" ใช้เขียนเรื่องรักพาฝันหรือจินตนิยาย
2. ลักษณวดี
ใช้สำหรับเขียนนวนิยายรัก ส่วนใหญ่เป็นเนื้อหาของเหล่าเจ้าหญิงเจ้าชาย
3. กนกเรขา
ใช้สำหรับแต่งเรื่องตลกเบาสมอง แต่ที่สร้างชื่อเสียงให้มากที่สุดคือ
4. ทมยันตี
นามปากกาที่ใช้แต่งเรื่องราวที่สะท้อนชีวิตและสังคม รวมทั้งแต่งเรื่องแนวจิตวิญญาณ
5. มายาวดี
ใช้เขียนเรื่องเกี่ยวกับศาสตร์แห่งเทวะ หรือเรื่องเล่าจากตำนาน
แม้ไม่ปรากฏว่างานเขียนของทมยันตีเคยได้รับรางวัลสำคัญ แต่เป็นที่ยอมรับทั่วไปว่าทมยันตีถือเป็นนักเขียนที่ประสบความสำเร็จ มีผลงานได้รับความนิยมอย่างสูงเป็นจำนวนมาก เหตุผลที่ไม่มีผลงานของทมยันตีได้รับรางวัลทางวรรณกรรมใด ๆ นั้น เป็นเพราะทมยันตีไม่ประสงค์ให้นำผลงานของตนไปส่งประกวด และปฏิเสธการรับรางวัลทั้งปวง ทมยันตีได้เคยให้สัมภาษณ์ไว้ว่า “ฉันเคยได้รับรางวัลจากพระหัตถ์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ฯ มาแล้ว นั่นคือรางวัลสูงสุดในชีวิต จากนั้นไม่เคยอยากได้รางวัลใด ๆ อีกเลย” และในขณะนี้ ทมยันตีได้เริ่มลงมือเขียนเรื่อง 'จอมศาสดา' ซึ่งจะเป็นเรื่องสุดท้ายที่ทมยันตีจะเขียนแล้ว จากนั้นทมยันตีจะหันหน้าเข้าสู่ความสงบใต้ร่มพระศาสนา
เกียรติยศที่ได้รับ
เครื่องราชอิสริยาภรณ์ วิมลได้รับเครื่องราชอิสริยาภาณ์ตริตาภรณ์มงกุฎไทย ตริตาภรณ์ช้างเผือกและ ทุติยาภรณ์มงกุฎไทย ต่อมาได้รับพระราชทานเครื่องราชอิสริยาภรณ์ จุตถจุลจอมเกล้า เป็น “คุณหญิง” เมื่อวันที่ 5 พฤษภาคม พ.ศ. 2548
ผลงานรวมเล่ม
ในนามปากกา "ทมยันตี"
คู่กรรม, กษัตริยา, เถ้ากุหลาบ, กฤตยา, ใยเสน่หา, แม่ดอกสวะ, เมียน้อย, เวียงกุมกาม, ร่มฉัตร, รอยลิขิต, ยอดอนงค์, รักลวง, รักที่ต้องมนตรา, ราชาวดี, แก้วกัลยาของแผ่นดิน, แก้วกลางดง, มงกุฎหนาม, เจ้าแม่, โซ่สังคม, มณีร้าว, เทพบุตรสุดแสบ, แนวสุดท้าย, ใบไม้ที่ปลิดปลิว, แผลหัวใจ, เพลงชีวิต, วันที่รอคอย, สะพานดาว, สองชีวิต, สายรุ้ง, สำรองรัก, ศิวาลัย, สตรีหมายเลขหนึ่ง, สุริยวรรมัน, สุดหัวใจ, อย่าลืมฉัน, อันธการ, อตีตา, อธิราชา, ล่า, ไวษณวี, คำมั่นสัญญา, คู่กรรมภาคสอง, คุณหญิงนอกทำเนียบ, จิตา, จดหมายถึงลูกผู้ชาย, ชามี, ฌาน, ดาวเรือง, ดาวนภา, ตราบาป, ตะวันลา, ถนนสายหัวใจ, ทิพย์, นายกหญิง, นางเอก, บาป, ประกาศิตเงินตรา, พิเธีย, พี่เลี้ยง, พิษสวาท, ทวิภพ, คลื่นชีวิต, รายากุนิง
ในนามปากกา "โร
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 2 of 2 reviews
November 6, 2014
เรื่องนี้เป็นอะไรที่ชอบมาก ภาษาสวยเรื่องราวน่าติดตาม
ชอบทั้งพระเอกนางเอก
ชอบทั้งพระเอกนางเอก
March 21, 2018
ศิวาลัย / ทมยันตี
78/2547
ตัวละคร
เจ้าหญิงโสมาวดี, วามริน (วาม), โสมาวามริน
เจ้าชายรุทร, รุทร, รุทรา, รุทระ
78/2547
ตัวละคร
เจ้าหญิงโสมาวดี, วามริน (วาม), โสมาวามริน
เจ้าชายรุทร, รุทร, รุทรา, รุทระ
Displaying 1 - 2 of 2 reviews