What do you think?
Rate this book
Vilhelms kamer
Lise en Vilhelm – zij een instabiele kinderboekenauteur, hij een opvliegende krantenman – hebben oprechte strijd en minstens zo oprechte verzoeningen. Maar na twintig jaar van aantrekken en afstoten lijkt hun huwelijk finaal te knappen wanneer Vilhelm daadwerkelijk zijn biezen pakt om er met zijn zoveelste minnares vandoor te gaan en zijn kamer leeg komt te staan.
In Vilhelms kamer ontmaskert Tove Ditlevsen het huwelijk als een loopgravenoorlog waar zelfs de liefde niet kan overwinnen. Wie vernietig je eerst: jezelf of de ander? Het is Ditlevsens meest gewaagde roman en wordt, samen met de Kopenhagen-trilogie gezien als haar meesterwerk.
Het onwankelbare sluitstuk van een nietsontziend oeuvre.
In Vilhelms kamer ontmaskert Tove Ditlevsen het huwelijk als een loopgravenoorlog waar zelfs de liefde niet kan overwinnen. Wie vernietig je eerst: jezelf of de ander? Het is Ditlevsens meest gewaagde roman en wordt, samen met de Kopenhagen-trilogie gezien als haar meesterwerk.
Het onwankelbare sluitstuk van een nietsontziend oeuvre.
219 pages, Paperback
First published January 1, 1975
168 people are currently reading
2243 people want to read
About the author
Tove Ditlevsen
116 books1,074 followersTove Ditlevsen var en dansk forfatter, som hentede inspiration i sit eget liv som kvinde. I sin digtning og som yndet brevkasseredaktør i Familie Journalen udfoldede hun en dyb psykologisk indsigt i moderne kvinders splittede liv. Hendes evne til at udtrykke sammensatte følelser i et enkelt og smukt sprog fik betydning for flere generationer af læsere.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 168 reviews
December 23, 2024
"Het is erg lastig om de exacte gebeurtenis aan te wijzen die naar de definitieve ramp leidde voor Vilhelm en mij."
Een autobiografisch getinte roman over een huwelijk dat door bedriegerij, psychiatrie en verslavingen uit elkaar valt. Fragmentarisch en niet altijd chronologisch verteld, wat het meestal spannend, soms lichtjes irritant maakt. Ik denk trouwens dat ik nu eindelijk weet wat Ditlevsens proza zo goed maakt: ze schrijft als een fantastische auteur die vergeten is dat ze een fantastische auteur is. Stuntelig omschreven, ik weet het... Maar dichter geraak ik niet. De zesde van haar die ik lees en alweer een schot in de roos. Dit katapulteert haar naar het lijstje van mijn favoriete schrijvers. Alles wat ik van haar onder ogen krijg is goed. Extra punten voor het "mevrouw Thomsen"-personage.
"Alleen dilettanten waren gemeen en wraakzuchtig, echte kunstenaars waren dat niet."
"De ellende was niets zonder een duistere rand genot."
"Had ik de wereldliteratuur verrijkt met mijn ellendige rijmelarij?"
Een autobiografisch getinte roman over een huwelijk dat door bedriegerij, psychiatrie en verslavingen uit elkaar valt. Fragmentarisch en niet altijd chronologisch verteld, wat het meestal spannend, soms lichtjes irritant maakt. Ik denk trouwens dat ik nu eindelijk weet wat Ditlevsens proza zo goed maakt: ze schrijft als een fantastische auteur die vergeten is dat ze een fantastische auteur is. Stuntelig omschreven, ik weet het... Maar dichter geraak ik niet. De zesde van haar die ik lees en alweer een schot in de roos. Dit katapulteert haar naar het lijstje van mijn favoriete schrijvers. Alles wat ik van haar onder ogen krijg is goed. Extra punten voor het "mevrouw Thomsen"-personage.
"Alleen dilettanten waren gemeen en wraakzuchtig, echte kunstenaars waren dat niet."
"De ellende was niets zonder een duistere rand genot."
"Had ik de wereldliteratuur verrijkt met mijn ellendige rijmelarij?"
November 30, 2024
Ich schließe mich der Einschätzung des Klappentextes an, der „Vilhelms Zimmer“ als Meisterwerk bezeichnet. Autobiographisch inspiriert, geht der Roman über Autofiktion weit hinaus. Die Protagonisten leben in ihren von psychischen Abhängigkeiten geprägten Beziehungen rücksichts- oder wehrlos auf die am Ende lauernde Katastrophe zu.
June 16, 2016
Udfordrende fortællekonstruktion og forvirrede følelser. Ditlevsens roman om forfatteren Lise Mundus’ tragiske skæbne og dekonstruktive ægteskab kræver sin læsers fulde opmærksomhed.
“Værelset eksisterer ikke mere. Dag for dag så jeg gennem de snavsede vinduer ødelæggelsen skride frem, når jeg gik forbi uden ærinde. Jeg stod stille på Boulevarden og stirrede på de hvide ødelæggere, der altid lod som om de ikke bemærkede mig. Alligevel var der mellem dem og mig en sælsom og rasende forståelse som i to menneskers favntag, når de hader hinanden inderligt.”
På trods af det tidligt optrædende jeg emmer Ditlevsens roman fra 1976 af fortællepersoner og forvirrende tanker og følelser. For det er ikke kun en forfatters fortælling, det er også hovedpersonen Lises, og måske endda også Ditlevsens egen. Mange litteraturprofessorer har siden udgivelsen tolket den som et billede på Ditlevsens eget liv med chefredaktøren Victor Andreasen. I det nyligt opførte teaterstykke Toves værelse er det da også romanen her, som har ageret inspirationskilde, og i de mange interviews som Ditlevsen gav i forbindelse med udgivelsen af romanen var hun heller ikke konsekvent i sin afvisning af, at romanen delvist er selvbiografisk. Romanen fortælles således af et jeg, der dog beretter om Lise i tredjeperson, men som stadig er Lise, og dermed skildres Lise faktisk nuanceret både indefra og set udefra og langt mere objektivt.
Hovedpersonen Lise Mundus er som Ditlevsen også forfatter, og levede som Ditlevsen i et usundt ægteskab og vælger også selvmordet som løsning på sin dalende livslyst. Ditlevsen skriver om Lise Mundus beslutning om at begå selvmord: “Hun gav sig omsider til at elske verden, men kun fordi den skulle udslettes sammen med hende“, ligesom selvmordet ifølge Ditlevsen også er Lises livsværk som kunstner.
Foruden Lise Mundus optræder eksmanden Vilhelm Mogensen også og deres søn Tom. Men vi møder Lise på et tidspunkt, hvor Vilhelm har forladt hende til fordel for elskerinden Mille, og hvor Lise med hjælp fra sin veninde Greta fra den lukkede, har sat en ægteskabsannonce i avisen. En annonce der til forveksling ligner den, som Ditlevsen selv indrykkede. Derudover møder vi i romanen en masse andre karakterer, hvoraf nogle tjener et højere formål end andre, men hvor alle dog er med til at fortælle historien om Lise Mundus og Vilhelms forladte værelse. Et rum som er tomt efter at Vilhelm har forladt hende, og som Lise desperat forsøger at udfylde.
Romanen var en del mere udfordrende, end jeg lige havde regnet med. Efter at have læst og elsket GIFT lige med det samme, så havde jeg måske forventet, at VILHELMS VÆRELSE var i samme stil. Omend den omhandler ægteskab, had og kærlighed, så er det en meget mere krævende bog at læse, og forlanger altså en del mængde koncentration af læseren. Derudover var de mange fortæller-jeg, og ikke mindst hele den metatekst der ligger over romanen, især i form af fortælleren/forfatteren/Ditlevsens kommentarer til de personer, som bliver beskrevet, noget af en litterær udfordring selv for en danskstuderende læsehest som jeg. Jeg er dog ikke skræmt væk og planlægger stadig at skrive mit speciale om Tove Ditlevsen. Mon ikke også, at VILHELMS VÆRELSE er en af de romaner, som åbner sig endnu mere op ved anden gennemlæsning?
“Værelset eksisterer ikke mere. Dag for dag så jeg gennem de snavsede vinduer ødelæggelsen skride frem, når jeg gik forbi uden ærinde. Jeg stod stille på Boulevarden og stirrede på de hvide ødelæggere, der altid lod som om de ikke bemærkede mig. Alligevel var der mellem dem og mig en sælsom og rasende forståelse som i to menneskers favntag, når de hader hinanden inderligt.”
På trods af det tidligt optrædende jeg emmer Ditlevsens roman fra 1976 af fortællepersoner og forvirrende tanker og følelser. For det er ikke kun en forfatters fortælling, det er også hovedpersonen Lises, og måske endda også Ditlevsens egen. Mange litteraturprofessorer har siden udgivelsen tolket den som et billede på Ditlevsens eget liv med chefredaktøren Victor Andreasen. I det nyligt opførte teaterstykke Toves værelse er det da også romanen her, som har ageret inspirationskilde, og i de mange interviews som Ditlevsen gav i forbindelse med udgivelsen af romanen var hun heller ikke konsekvent i sin afvisning af, at romanen delvist er selvbiografisk. Romanen fortælles således af et jeg, der dog beretter om Lise i tredjeperson, men som stadig er Lise, og dermed skildres Lise faktisk nuanceret både indefra og set udefra og langt mere objektivt.
Hovedpersonen Lise Mundus er som Ditlevsen også forfatter, og levede som Ditlevsen i et usundt ægteskab og vælger også selvmordet som løsning på sin dalende livslyst. Ditlevsen skriver om Lise Mundus beslutning om at begå selvmord: “Hun gav sig omsider til at elske verden, men kun fordi den skulle udslettes sammen med hende“, ligesom selvmordet ifølge Ditlevsen også er Lises livsværk som kunstner.
Foruden Lise Mundus optræder eksmanden Vilhelm Mogensen også og deres søn Tom. Men vi møder Lise på et tidspunkt, hvor Vilhelm har forladt hende til fordel for elskerinden Mille, og hvor Lise med hjælp fra sin veninde Greta fra den lukkede, har sat en ægteskabsannonce i avisen. En annonce der til forveksling ligner den, som Ditlevsen selv indrykkede. Derudover møder vi i romanen en masse andre karakterer, hvoraf nogle tjener et højere formål end andre, men hvor alle dog er med til at fortælle historien om Lise Mundus og Vilhelms forladte værelse. Et rum som er tomt efter at Vilhelm har forladt hende, og som Lise desperat forsøger at udfylde.
Romanen var en del mere udfordrende, end jeg lige havde regnet med. Efter at have læst og elsket GIFT lige med det samme, så havde jeg måske forventet, at VILHELMS VÆRELSE var i samme stil. Omend den omhandler ægteskab, had og kærlighed, så er det en meget mere krævende bog at læse, og forlanger altså en del mængde koncentration af læseren. Derudover var de mange fortæller-jeg, og ikke mindst hele den metatekst der ligger over romanen, især i form af fortælleren/forfatteren/Ditlevsens kommentarer til de personer, som bliver beskrevet, noget af en litterær udfordring selv for en danskstuderende læsehest som jeg. Jeg er dog ikke skræmt væk og planlægger stadig at skrive mit speciale om Tove Ditlevsen. Mon ikke også, at VILHELMS VÆRELSE er en af de romaner, som åbner sig endnu mere op ved anden gennemlæsning?
October 26, 2025
***1/2
June 12, 2022
Возможно, это лучший роман автора
December 17, 2025
interesting within the context of ditlevsen’s life and other works but ultimately i found this really hard to orient myself within. i could only read it in short bursts, not sure if it’s just my general reading slumpiness at the moment? it feels like you’re just dropped into the middle of things with no real explanation of who the narrator or some of the characters are. it did pick up some momentum at the end as we get more of a narrative about lise, who seems to stand in for the author herself. my interest in ditlevsen is what made me continue to the end.
thank you to fsg and netgalley for a copy of the book, which publishes may 12th!
thank you to fsg and netgalley for a copy of the book, which publishes may 12th!
January 17, 2025
Hold da helt op, en fuldstændig overrumplende fantastisk læseoplevelse! Jeg har vel læst "Barndommens gade" og måske en anden for mange år siden, uden at det gjorde det helt store indtryk på mig. Men nu blev det besluttet, at vi skulle læse denne i bogklubben, og wauw, hvor er jeg glad for det.
Romanen er virkelig moderne. Den fortælles fra adskillige vinkler, sågar har forfatterinden selv flere inkarnationer. Metalag kalder vi det måske på moderne?
Hendes sprog er sylespidst – og sine steder sjovt – fx står der et sted: "Greta slukkede sin cigaret og sendte van Gogh på væggen med det afskårne øre (eller uden for at være korrekt) et misbilligende blik."
Og her den sproglige opfindsomhed og præcision: "Hun noterede sig det bare som så meget andet, med den smalle rand af sin bevidsthed, der endnu dannede en slags sejlrende for nye indtryk;"
Og "Hun var træt af at gå rundt og give anstrøg." Her hentydes der til "anstrøg af kvindelighed", som forventedes at være tydelige i et hjem, hvor der boede en kvinde. Og som Vilhelm altså savnede.
Og til sidst: "I skulle høre hans latter, som er den sorrigfuldes sjældne ubrugte toner fra sindets undergrund, en plaskende kaskade af lyde som de første rustne stød fra en vandhane, (...)"
Og her, skuende bagud fra 2025, må man sige, at 2024's hidsige diskussion om autofiktion ingenlunde er ny. Så skal vi ikke bare begrave den? I mellemtiden kan du så læse "Vilhelms værelse", der for den nutidige læser ikke har sensationspræg, men simpelthen står tilbage som storslået litteratur.
Romanen er virkelig moderne. Den fortælles fra adskillige vinkler, sågar har forfatterinden selv flere inkarnationer. Metalag kalder vi det måske på moderne?
Hendes sprog er sylespidst – og sine steder sjovt – fx står der et sted: "Greta slukkede sin cigaret og sendte van Gogh på væggen med det afskårne øre (eller uden for at være korrekt) et misbilligende blik."
Og her den sproglige opfindsomhed og præcision: "Hun noterede sig det bare som så meget andet, med den smalle rand af sin bevidsthed, der endnu dannede en slags sejlrende for nye indtryk;"
Og "Hun var træt af at gå rundt og give anstrøg." Her hentydes der til "anstrøg af kvindelighed", som forventedes at være tydelige i et hjem, hvor der boede en kvinde. Og som Vilhelm altså savnede.
Og til sidst: "I skulle høre hans latter, som er den sorrigfuldes sjældne ubrugte toner fra sindets undergrund, en plaskende kaskade af lyde som de første rustne stød fra en vandhane, (...)"
Og her, skuende bagud fra 2025, må man sige, at 2024's hidsige diskussion om autofiktion ingenlunde er ny. Så skal vi ikke bare begrave den? I mellemtiden kan du så læse "Vilhelms værelse", der for den nutidige læser ikke har sensationspræg, men simpelthen står tilbage som storslået litteratur.
January 2, 2025
Precies een jaar geleden was ik diep onder de indruk van Ditlevsen (Afhankelijkheid, op de laatste dag van '23 en de eerste van '24). De Kopenhagentrilogie vind ik waanzinnig, net als de biografie van Jens Andersen. Vilhelms kamer is wat ouder, uit 1975, en vertelt andermaal het woelige leven vol kicks en verslavingen en hoge verwachtingen van de auteur en haar overgave. Bloedmooi geschreven. Maar echt getriggerd raakte ik ditmaal niet (door de overdaad, de herhaling van het levensverhaal van romantiek en bedrog, van pijn, puin en hoop), ondanks gruwelijk gave zinnen (over wat voor gruwelijks we elkaar aandoen meestal). ,,Het is vreemd om te bedenken hoeveel kwaadaardigheid er schuilt in mensen die verder zeer onschuldig zijn, als zich een bijzondere kans voordoet."
August 1, 2025
Als je de wereld van Tove Ditlevsen binnengaat, kom je in een duistere, raadselachtige wereld terecht, waarbij de bizarre, donkere kronkels van de zielen niet te voorspellen zijn.
Ik las hiervoor al haar autobiografie, de zgn. "Kopenhagen-triptiek", en ben dus al een beetje vertrouwd met haar boeken. Alles wat je leest bij deze auteur, gaat eigenlijk over haarzelf. Personages en feiten vormen voortdurend een spiegel met haar eigen leven en levensgebeurtenissen.
In "Vilhelms kamer" is het Lise, een beroemde dichteres en ook schrijfster van kinderboeken, het hoofdpersonage. Dat was ze ook al in het hiervoor verschenen "De gezichten" - en misschien, vraag ik me nu af, lees je toch niet beter eerst dit boek? Je zou heel bondig kunnen samenvatten dat dit boek gaat over de onmogelijkheid van het huwelijk. De extreme situaties in de relatie van Lise en Vilhelm - en wellicht gebaseerd op echte feiten bij Tove - zijn bijna een soort karikatuur van het huwelijk. Een wrange, bittere schets ervan. Lise en Vilhelm houden van elkaar, zoveel is duidelijk. Maar kunnen ze wel samenleven? Zijn ze hiervoor niet teveel elk een eigen persoonlijkheid, een aparte wereld? En in hoeverre kunnen ze nog ademen in hun eigen wereld? Op p. 174 richt Lise zich, op heel nuchtere toon, tot haar zoon Tom:
"je verwacht dat er iets gebeurt wat de loop van je leven zal veranderen, want zo gaat het als je jong bent. Je zult iemand ontmoeten die anders is dan alle anderen en als je die verwachting hebt, wordt die waargemaakt door de eerste de beste. Omdat het object totaal onbelangrijk is, verbind je de eigenschappen met hem die je nodig hebt en zelden, heel zelden trekt hij die aan en doet precies hetzelfde; hij ziet iets in je wat er niet is - en dat, lieve schat, is het dichtste dat we bij de liefde kunnen komen."
Het falen van relaties is een koele realiteit in dit boek, het lijkt of de personages de mogelijkheid niet hebben om tot elkaar te komen. De jonge Tom en zijn vriendin Lene, zijn hier misschien de uitzondering, maar hoe lang gaat het bij hen duren tot de ontnuchtering komt?
Ditlevsens' wereld is er één van donkere nachtmerries. Sommige personages zijn ook heel akelig, zoals die oude weduwe die overal moorden ziet en dat op plastische wijze beschrijft. Ze is de heks, de duivel in deze roman. Bij momenten is het verhaal nogal chaotisch, er is niet echt een chronologie en ook lastig is dat de ik-persoon vaak verandert van identiteit: soms is dat Lise, soms is dat ook de auteur zelf die spreekt - wat natuurlijk de autobiografische band Lise-Tove nog duidelijker onderstreept. Zo zijn passages als deze niet uitzonderlijk:
"Wat moeten mijn lezers nog meer weten? Wij zijn elkaar binnenkort beu en hebben misschien wat afleiding nodig om elkaar met een verlicht gemoed later opnieuw te treffen. (p. 190)
Ook al is het soms lastig om te volgen, je moet beslist doorlezen. Het einde van de roman is aangrijpend in zijn eenvoud en kracht. Ditlevsen schrijft ook heel poëtisch, sommige zinnen zijn pure poëzie, en ook de vertaling van Lammie Post-Oostenbrink is prachtig.
Ik las hiervoor al haar autobiografie, de zgn. "Kopenhagen-triptiek", en ben dus al een beetje vertrouwd met haar boeken. Alles wat je leest bij deze auteur, gaat eigenlijk over haarzelf. Personages en feiten vormen voortdurend een spiegel met haar eigen leven en levensgebeurtenissen.
In "Vilhelms kamer" is het Lise, een beroemde dichteres en ook schrijfster van kinderboeken, het hoofdpersonage. Dat was ze ook al in het hiervoor verschenen "De gezichten" - en misschien, vraag ik me nu af, lees je toch niet beter eerst dit boek? Je zou heel bondig kunnen samenvatten dat dit boek gaat over de onmogelijkheid van het huwelijk. De extreme situaties in de relatie van Lise en Vilhelm - en wellicht gebaseerd op echte feiten bij Tove - zijn bijna een soort karikatuur van het huwelijk. Een wrange, bittere schets ervan. Lise en Vilhelm houden van elkaar, zoveel is duidelijk. Maar kunnen ze wel samenleven? Zijn ze hiervoor niet teveel elk een eigen persoonlijkheid, een aparte wereld? En in hoeverre kunnen ze nog ademen in hun eigen wereld? Op p. 174 richt Lise zich, op heel nuchtere toon, tot haar zoon Tom:
"je verwacht dat er iets gebeurt wat de loop van je leven zal veranderen, want zo gaat het als je jong bent. Je zult iemand ontmoeten die anders is dan alle anderen en als je die verwachting hebt, wordt die waargemaakt door de eerste de beste. Omdat het object totaal onbelangrijk is, verbind je de eigenschappen met hem die je nodig hebt en zelden, heel zelden trekt hij die aan en doet precies hetzelfde; hij ziet iets in je wat er niet is - en dat, lieve schat, is het dichtste dat we bij de liefde kunnen komen."
Het falen van relaties is een koele realiteit in dit boek, het lijkt of de personages de mogelijkheid niet hebben om tot elkaar te komen. De jonge Tom en zijn vriendin Lene, zijn hier misschien de uitzondering, maar hoe lang gaat het bij hen duren tot de ontnuchtering komt?
Ditlevsens' wereld is er één van donkere nachtmerries. Sommige personages zijn ook heel akelig, zoals die oude weduwe die overal moorden ziet en dat op plastische wijze beschrijft. Ze is de heks, de duivel in deze roman. Bij momenten is het verhaal nogal chaotisch, er is niet echt een chronologie en ook lastig is dat de ik-persoon vaak verandert van identiteit: soms is dat Lise, soms is dat ook de auteur zelf die spreekt - wat natuurlijk de autobiografische band Lise-Tove nog duidelijker onderstreept. Zo zijn passages als deze niet uitzonderlijk:
"Wat moeten mijn lezers nog meer weten? Wij zijn elkaar binnenkort beu en hebben misschien wat afleiding nodig om elkaar met een verlicht gemoed later opnieuw te treffen. (p. 190)
Ook al is het soms lastig om te volgen, je moet beslist doorlezen. Het einde van de roman is aangrijpend in zijn eenvoud en kracht. Ditlevsen schrijft ook heel poëtisch, sommige zinnen zijn pure poëzie, en ook de vertaling van Lammie Post-Oostenbrink is prachtig.
Read
December 6, 2024Alles kwam opeens in beweging en zette koers zonder duidelijk doel, gedwongen door de eigenaardige kracht die in absolute wanhoop zit met dat randje kwaadaardigheid dat of verandering, of vernietiging eist.
Read
February 11, 2025Ik heb enorm uitgekeken naar dit boek. Daarom wilde ik er mijn onverdeelde aandacht aan geven - dat duurde even. Maar zelfs een aandachtige lezing kon me niet overtuigen. De invoering van een alwetende verteller - en diens onnodige commentaar - komt flauw over. De verhaallijn en de personages zijn rommelig in elkaar gewoven. De lichtvoetige vergelijkingen en observaties die zo kenmerkend zijn voor Ditlevsen zitten er zeker in, maar te veelvuldig, waardoor ze na een tijdje overdadig aanvoelen. Zo blijft Ditlevsen steeds op een oppervlakte van puur literaire opsmuk schrijven, wat het moeilijk maakt om als lezer in het verhaal zelf te worden gezogen.
Een buitensporig, warrig experiment met overigens opnieuw dezelfde uitgeholde thematiek van haar andere boeken… Niet de subtiliteit, oprechtheid, humor, nuchterheid en ‘less is more’ van haar meesterlijke trilogie, helaas.
Een buitensporig, warrig experiment met overigens opnieuw dezelfde uitgeholde thematiek van haar andere boeken… Niet de subtiliteit, oprechtheid, humor, nuchterheid en ‘less is more’ van haar meesterlijke trilogie, helaas.
June 12, 2025
'Het is moeilijk om nooit meer te slapen met mijn gezicht tegen je warme, vochtige oksel en het vertrouwde geluid van jouw korte, stijve wimpers die langs het kussen schuren. Van mij mis je nu andere zintuiglijke indrukken, waarover ik niet het minste weet, want nooit ervaren twee mensen hetzelfde tegelijk. Misschien bevinden we ons allemaal in kleine, afgesloten kamers zonder toegang tot elkaar en houden we dat alleen vol omdat we ons dat niet realiseren.'
'Want je moet nooit je personages op eigen houtje laten handelen. Het is al erg genoeg dat ik, uit puur ongeduld om van deze Lise af te komen, haar in haar laatste boek slechter ten tonele breng dan ze is. Zoals ze hier in dit bijtende kou over Rådhuspladsen snelt, verfomfaaid en met een rode neus, lijkt het alsof haar wild wapperende haar zich van haar los probeert te rukken, of, als dat niet mogelijk is, om haar met de razende storm boven de torens en daken op te tillen. Ze was nooit bedoeld voor gebruik buitenshuis.'
'Ik stond midden in de kamer en voelde dezelfde mengeling van angst en medelijden als wanneer mijn moeder me als kind bont en blauw sloeg. Bang om het doelwit van zo'n hevige woede te zijn en medelijden met de onmacht en wanhoop achter die woede.'
'Er hing een madonna-achtige tederheid over zijn gezicht, een soort strenge vroomheid als op oude, grof gesneden heiligbeelden,'
(dit is maar een fractie van de passages die ik heb aangestreept. Wat een heerlijk boek.)
'Want je moet nooit je personages op eigen houtje laten handelen. Het is al erg genoeg dat ik, uit puur ongeduld om van deze Lise af te komen, haar in haar laatste boek slechter ten tonele breng dan ze is. Zoals ze hier in dit bijtende kou over Rådhuspladsen snelt, verfomfaaid en met een rode neus, lijkt het alsof haar wild wapperende haar zich van haar los probeert te rukken, of, als dat niet mogelijk is, om haar met de razende storm boven de torens en daken op te tillen. Ze was nooit bedoeld voor gebruik buitenshuis.'
'Ik stond midden in de kamer en voelde dezelfde mengeling van angst en medelijden als wanneer mijn moeder me als kind bont en blauw sloeg. Bang om het doelwit van zo'n hevige woede te zijn en medelijden met de onmacht en wanhoop achter die woede.'
'Er hing een madonna-achtige tederheid over zijn gezicht, een soort strenge vroomheid als op oude, grof gesneden heiligbeelden,'
(dit is maar een fractie van de passages die ik heb aangestreept. Wat een heerlijk boek.)
February 2, 2025
Tove Ditlevsen’s autofictional novels are intense. as beautiful as her language is, as tough are her stories of neglect, of in/sanity, of abuse and (unhealthy) passion. they hit hard even though or maybe because they are told from a certain distance.
Ditlevsen writes about the necessity and impossibility of being a female author, of being missunderstood, admired and envied. her protagonist is credible and not always likeable. the author holds space for ambivalence and complexity, blurring the lines between reality and illusion, right and wrong, putting her finger where it hurts.
the starting point of Vilhelm’s Room is the separation of the protagonist and her husband which brings no relief. the cycle of abuse continues, pulling Lise further and further down. whenever she moves a bit away from her ex his obsession with her grows stronger. cynically Ditlevsen describes Vilhelm’s toxic thoughts and behaviors, makes the dynamics of the (former) couple and society’s role in it tangible.
https://open.substack.com/pub/annavid...
Ditlevsen writes about the necessity and impossibility of being a female author, of being missunderstood, admired and envied. her protagonist is credible and not always likeable. the author holds space for ambivalence and complexity, blurring the lines between reality and illusion, right and wrong, putting her finger where it hurts.
the starting point of Vilhelm’s Room is the separation of the protagonist and her husband which brings no relief. the cycle of abuse continues, pulling Lise further and further down. whenever she moves a bit away from her ex his obsession with her grows stronger. cynically Ditlevsen describes Vilhelm’s toxic thoughts and behaviors, makes the dynamics of the (former) couple and society’s role in it tangible.
https://open.substack.com/pub/annavid...
March 24, 2025
wenn ich so weinen könnte wie es für menschen normal ist wären die seiten dieses buches gesprenkelt mit meinen tränen.
es ist fantastisch, es ist ein meisterwerk, mir scheint ich habe noch nie ehrlichere worte über das leben gelesen. sie bestätigt alles was ich denke und weil es in gebundener form vor mir liegt ist es die höchste wahrheit die es geben kann. ich bin dankbar dafür dass ich verstehen kann was hier geschrieben wurde auch wenn ich weiß dass es mich gleichzeitig etwas mehr zu einem hoffnungslosen fall macht.
aber wer weiß, jedenfalls ist es ein wundervolles werk, irgendwo zwischen kunstvoller erfindung und tiefster offenbarung.
es ist fantastisch, es ist ein meisterwerk, mir scheint ich habe noch nie ehrlichere worte über das leben gelesen. sie bestätigt alles was ich denke und weil es in gebundener form vor mir liegt ist es die höchste wahrheit die es geben kann. ich bin dankbar dafür dass ich verstehen kann was hier geschrieben wurde auch wenn ich weiß dass es mich gleichzeitig etwas mehr zu einem hoffnungslosen fall macht.
aber wer weiß, jedenfalls ist es ein wundervolles werk, irgendwo zwischen kunstvoller erfindung und tiefster offenbarung.
Read
November 5, 2024‘Want als je niet meer verliefd bent op een man, denk je dat anderen dat ook niet kunnen worden. Je glijdt bevrijd door zo’n broze en valse geborgenheid alsof je schaatst op half gesmolten ijs. Zou Mille dezelfde geborgenheid voelen? Ze drinkt niet, ze is nooit drugsverslaafd geweest zoals ik en ze is jou zonder meer zo trouw als een gasmeter of een wringer. Als ze komkommers snijdt, wrijft ze altijd het laatste stukje over haar gezicht, omdat het goed is voor haar huid, die overigens mooi en schoon is. Soms hangen de pitjes nog aan haar zwarte wimpers en haal jij ze er lachend af. Je was echt een tijdje verliefd op haar. Alles aan haar verschilt van mij. Ze rookt zelfs niet. Ze is zo gezond dat ik ervan over mijn nek ga.’
January 16, 2025
Denne bog er helt fantastisk skrevet. Underspillet og elegant formidles en sørgmodighed, som mærkes på læseren. Ordene bliver ikke blot læst, men følt. Tove Ditlevsen er heller ikke bange for at give sig til kende i fortællingen, hvilket jeg ser som positivt, da det på genial vis skaber en nærhed, som er svær at komme udenom. Udfaldet bliver en meget rørende historie, der i en grad er værd at give sig i kast med. Kan klart anbefales :)
December 31, 2024
Het is wel een rauwe bende.
September 12, 2025
Tove Ditlevsen ist eine Legende und ich bin dankbar, ihr Werk nach und nach entdecken zu können, inklusive ihres letzten Buches hier.
Ich fand es herausfordernd, etwas wirr, unglaublich unterhaltsam und bissig und furchtlos.
Sicherlich konnte ich mir aus ihrer Kopenhagen-Trilogie mehr mitnehmen, aber auch hier war es ein wertvolles Erlebnis, in ihre Gedankenwelt einzutauchen.
Ich fand es herausfordernd, etwas wirr, unglaublich unterhaltsam und bissig und furchtlos.
Sicherlich konnte ich mir aus ihrer Kopenhagen-Trilogie mehr mitnehmen, aber auch hier war es ein wertvolles Erlebnis, in ihre Gedankenwelt einzutauchen.
March 11, 2025
Soms (meestal) wat lastig te volgen, maar daardoor niet minder indrukwekkend. Een cynische, meedogenloze en pessimistische schets van het huwelijk.
Ik vind het ingewikkeld om Ditlevsen haar eigen biografie naast die van het hoofdpersonage te leggen (vooral hun eindes): dat voelt wrang en zelfs een beetje luguber, maar het heeft ook iets eerlijks en realistisch. Gemengde gevoelens!!
Ik vind het ingewikkeld om Ditlevsen haar eigen biografie naast die van het hoofdpersonage te leggen (vooral hun eindes): dat voelt wrang en zelfs een beetje luguber, maar het heeft ook iets eerlijks en realistisch. Gemengde gevoelens!!
November 14, 2025
Mooi en tragisch, Tove Ditlevsen kan schrijven als weinig anderen. Wel pijnlijk om te beseffen dat dit grotendeels, of zelfs helemaal, autobiografisch is.
March 31, 2023
Kaotisk og ubehagelig og ærlig og skøn.
February 15, 2024
rystende og vakkert, som alt tove ditlevsen skriver🥀
May 3, 2025
Iconic ending!!
January 3, 2025
Dat was een erg geslaagd begin van mijn leesjaar! Wat een mooi boek. Het is een ronduit fantastisch, verwarrend, nachtmerrieachtig, complex en tegelijkertijd griezelig mooi verhaal over het einde van een liefde en een heel leven.
Read
March 10, 2025I love tove, en haar vermogen om zo vilein het verhaal van twee personen die niet met en niet zonder elkaar kunnen neer te pennen.
January 25, 2025
Nach etwas Startschwierigkeiten hat es mir sehr gefallen :) Einiges an Skandi-Literatur-Referenzen
April 15, 2025
Ik kwam er maar niet doorheen. Terwijl ik haar trilogie ‘Kindertijd, Jeugd & Afhankelijkheid’ zo ontzettend goed vond.
Dit was vaag en het las ook niet lekker!
Dit was vaag en het las ook niet lekker!
February 8, 2025
Had me érg verheugd op een nieuwe Tove, maar kon helaas niet echt grip op dit verhaal krijgen. Ik was de eerste vijftig pagina’s sowieso erg in de war over hoe dit verhaal nou precies in elkaar zit, omdat er in dit boek ineens een alwetende verteller (Tove?) opduikt en dat zo’n andere ervaring was dan alle andere boeken die ik tot nu toe van Tove Ditlevsen heb gelezen. De wisselingen tussen een alwetende verteller en het verhaal dat zich zonder deze verteller ontwikkelde (vond die stukken veel beter), kwamen nogal rommelig op me over en trokken me dan meteen weer uit het verhaal. Denk dat het me tegenviel omdat het een veel experimenteler boek is dan ik van Tove gewend ben, en vind experimentele vertelstijlen echt zelden geslaagd 🫣
“Twee mannen op deze wereld
loop ik steeds tegen het lijf
De ene bemin ik,
de ander bemint mij.”
“Twee mannen op deze wereld
loop ik steeds tegen het lijf
De ene bemin ik,
de ander bemint mij.”
Displaying 1 - 30 of 168 reviews