What do you think?
Rate this book
Le Défi de Jérusalem
Tout commence par un coup de téléphone : le Vatican propose à Éric-Emmanuel Schmitt un voyage en Terre sainte, suivi d’une visite du plus petit État du monde. C’est l’occasion pour le croyant qu’il est d’accomplir les deux grands pèlerinages dont il rêvait. Après La Nuit de feu, où il décrivait son expérience mystique dans le désert du Hoggar, l’auteur revient aux sources avec ce récit de voyage en Terre sainte, territoire aux mille empreintes. Bethléem, Nazareth, Césarée, lieux intenses et cosmopolites qu’il saisit sur le vif tout en approfondissant son expérience spirituelle, ses interrogations, réflexions, sensations, étonnements jusqu’à la surprise finale, à Jérusalem, d’une rencontre inouïe avec ce qu’il nomme « L’incompréhensible ».
216 pages, Mass Market Paperback
First published April 5, 2023
59 people are currently reading
465 people want to read
About the author
Éric-Emmanuel Schmitt
207 books4,005 followersEric-Emmanuel Schmitt is a Franco-Belgian playwright, short story writer and novelist, as well as a film director. His plays have been staged in over fifty countries all over the world.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 66 reviews
November 8, 2023
"Provocarea Ierusalimului" (traducere de Doru Mareș) este una dintre cele mai bune și marcante cărți citite de mine în ultimii ani.
Are o scriitură impecabilă, de o blândețe și o franchețe orbitoare, în care pelerinajul făcut de Eric-emmanuel Schmitt în Țara Sfântă îi schimbă acestuia opinia cu privire la Iisus, la Dumnezeu, la Ierusalim și implicit, la om și care m-a făcut și pe mine să văd spiritul uman cu alți ochi.
Pe blog am scris mai multe despre lectura minunată, alături de o colecție de 10 citate ce îi cuprind o parte din esența profundă.
https://ciobanuldeazi.home.blog/2023/...
„Creștinismul meu nu constituie o știință, ci o modalitate de a locui ceea ce rațiunea mea ignoră. Grație lui, străbat o pădure, obscura condiție umană. Mereu tatonând, deși mereu în mai multă lumină.„
Are o scriitură impecabilă, de o blândețe și o franchețe orbitoare, în care pelerinajul făcut de Eric-emmanuel Schmitt în Țara Sfântă îi schimbă acestuia opinia cu privire la Iisus, la Dumnezeu, la Ierusalim și implicit, la om și care m-a făcut și pe mine să văd spiritul uman cu alți ochi.
Pe blog am scris mai multe despre lectura minunată, alături de o colecție de 10 citate ce îi cuprind o parte din esența profundă.
https://ciobanuldeazi.home.blog/2023/...
„Creștinismul meu nu constituie o știință, ci o modalitate de a locui ceea ce rațiunea mea ignoră. Grație lui, străbat o pădure, obscura condiție umană. Mereu tatonând, deși mereu în mai multă lumină.„
December 13, 2023
"... Fără propriile fisuri, pe unde-ar mai trece lumina?"
April 22, 2023
Touchant récit de voyage de l'auteur en Israël qui nous raconte son périple dans les pas supposés de Jésus.
L'auteur est ouvertement croyant et se découvrira catholique au terme de ce voyage.
Jamais il ne fait de prosélytisme, aucune injonction ne paraît. Ce récit reste très humble du début à la fin: tant sur sa condition de croyant que sur l'importance des religions.
Il raconte l'effervescence constant de Jérusalem, la dénaturation des lieux par les guerres et les architectes orgueilleux, la ferveur des pèlerins, les mystères de ces lieux et leur pouvoir.
J'ai été très ému à la lecture du roman par la justesse et l'effacement de l'auteur. C'est un journal écrit à la première personne qui raconte un voyage aussi intime qu'est un pèlerinage mais il le fait avec une grande universalité qui saura ravir croyants de toutes confessions ou athés.
Après l'Évangile selon Ponce Pilate et la Nuit de Feu, ce troisième titre me convainc d'autant plus et me pousse à continuer la lecture de cet auteur.
L'auteur est ouvertement croyant et se découvrira catholique au terme de ce voyage.
Jamais il ne fait de prosélytisme, aucune injonction ne paraît. Ce récit reste très humble du début à la fin: tant sur sa condition de croyant que sur l'importance des religions.
Il raconte l'effervescence constant de Jérusalem, la dénaturation des lieux par les guerres et les architectes orgueilleux, la ferveur des pèlerins, les mystères de ces lieux et leur pouvoir.
J'ai été très ému à la lecture du roman par la justesse et l'effacement de l'auteur. C'est un journal écrit à la première personne qui raconte un voyage aussi intime qu'est un pèlerinage mais il le fait avec une grande universalité qui saura ravir croyants de toutes confessions ou athés.
Après l'Évangile selon Ponce Pilate et la Nuit de Feu, ce troisième titre me convainc d'autant plus et me pousse à continuer la lecture de cet auteur.
January 3, 2024
L-am ascultat pe Éric-Emmanuel Schmitt la FILIT 2023 vorbind despre „Provocarea Ierusalimului”, mi-a plăcut discursul său de acolo, așa că știam destul de multe amănunte despre această carte și despre călătoria sa în Israel, știam la ce să mă aștept.
Tocmai de aceea (dar având în vedere și convingerile mele religioase), am fost mai degrabă atras de latura de carte de călătorie a cărții decât de cea religioasă. Iar talentul de povestitor al autorului oferă o privire aparte, poetică, asupra unei călătorii atent construite și documentate prin Israel și Palestina, atât în zonele turismului religios (Nazareth, Ierusalim, Betleem), cât și în cele ce țin mai curând de Istoria Orientului Mijlociu, precum Cesareea, Tel Megiddo sau Capernaum.
În privința părții religioase a cărții, care are în centru chiar o revelație a autorului în Biserica Sf. Mormânt, îi las pe prietenii creștini să se pronunțe.
„În realitate, Evaghelia se pretează unei interpretări constante. Pretinde puțină memorie, dar multă inteligență. Solicită. Nu este respectată decât punându-i-se întrebări, criticând-o. Cere o lectură activă, dacă nu cumva chiar o reformulare. Da, forța Evangheliei decurge din aceea că nu este un text, ci suportul unui text care se scrie mereu.”
Tocmai de aceea (dar având în vedere și convingerile mele religioase), am fost mai degrabă atras de latura de carte de călătorie a cărții decât de cea religioasă. Iar talentul de povestitor al autorului oferă o privire aparte, poetică, asupra unei călătorii atent construite și documentate prin Israel și Palestina, atât în zonele turismului religios (Nazareth, Ierusalim, Betleem), cât și în cele ce țin mai curând de Istoria Orientului Mijlociu, precum Cesareea, Tel Megiddo sau Capernaum.
În privința părții religioase a cărții, care are în centru chiar o revelație a autorului în Biserica Sf. Mormânt, îi las pe prietenii creștini să se pronunțe.
„În realitate, Evaghelia se pretează unei interpretări constante. Pretinde puțină memorie, dar multă inteligență. Solicită. Nu este respectată decât punându-i-se întrebări, criticând-o. Cere o lectură activă, dacă nu cumva chiar o reformulare. Da, forța Evangheliei decurge din aceea că nu este un text, ci suportul unui text care se scrie mereu.”
November 15, 2023
“Provocarea Ierusalimului” este ultima apariție de la Eric-Emmanuel Schmitt, autorul meu de suflet. Aflat într-o călătorie în Țara Sfântă, acesta descoperă o nouă latură a credinței pe care a cunoscut-o în deșertul Hoggar. Întâmplările din acea perioadă sunt consemnate în romanul “Noaptea de foc”, acest amănunt fiind amintit și în cartea de față. Călătoria în care E.E. Schmitt ne propune să îl urmăm poate fi una revelatoare sau pur informativă, în funcție de cum ne lăsăm purtați de sentimente. Orice am alege să facem cu informația primită, un lucru e sigur – merită să îi dăm o șansă.
Călătoria în care E.E. Schmitt ne propune să îl urmăm poate fi una revelatoare sau pur informativă, în funcție de cum ne lăsăm purtați de sentimente. Orice am alege să facem cu informația primită, un lucru e sigur – merită să îi dăm o șansă.
Mai multe am scris pe blog ⤵️
https://cartoteka.ro/provocarea-ierus...
Călătoria în care E.E. Schmitt ne propune să îl urmăm poate fi una revelatoare sau pur informativă, în funcție de cum ne lăsăm purtați de sentimente. Orice am alege să facem cu informația primită, un lucru e sigur – merită să îi dăm o șansă.
Mai multe am scris pe blog ⤵️
https://cartoteka.ro/provocarea-ierus...
October 30, 2024
Această carte este fructul unui pelerinaj la Ierusalim, chemare la care autorul a răspuns afirmativ după ce acesta avusese o primă întâlnire cu Dumnezeu în deșertul Sahara, experiență pe care a împărtășit-o cu cititorii în cartea Noaptea de foc. Pe lângă relatarea propriu zisă a etapelor pelerinajului, cartea abundă în reflectii personale și meditații prilejuite de parcurgerea locurilor sfinte.
M-am oprit la reflecțiile de la a opta stațiune a crucii: întâlnirea cu femeile din Ierusalim. "Vegheati asupra voastră înainte de a veghea asupra altuia. Schimbați-vă cursul emoțiilor. Nu zaboviti asupra răului care mi se face, vedeți-l mai degrabă pe cel făcut de voi, ce-ați uitat, ce-ați neglijat, ce-ați ignorat, la ce nu ați fost atente, în ce v-ați încăpățânat. Vă chem spre convertire nu spre compatimire. Să nu se piardă inimile voastre în plânsete. Lăsați lacrimile sterpe. Dacă eu mă îndrept către moarte, voi să vă îndreptați spre o nouă viață. Faceți asa fel încât cruzimea să fie alungata și dreptatea împlinită. Nu doresc femei care plâng ci femei care acționează. "
M-am oprit la reflecțiile de la a opta stațiune a crucii: întâlnirea cu femeile din Ierusalim. "Vegheati asupra voastră înainte de a veghea asupra altuia. Schimbați-vă cursul emoțiilor. Nu zaboviti asupra răului care mi se face, vedeți-l mai degrabă pe cel făcut de voi, ce-ați uitat, ce-ați neglijat, ce-ați ignorat, la ce nu ați fost atente, în ce v-ați încăpățânat. Vă chem spre convertire nu spre compatimire. Să nu se piardă inimile voastre în plânsete. Lăsați lacrimile sterpe. Dacă eu mă îndrept către moarte, voi să vă îndreptați spre o nouă viață. Faceți asa fel încât cruzimea să fie alungata și dreptatea împlinită. Nu doresc femei care plâng ci femei care acționează. "
October 31, 2023
Minunata!
April 6, 2024
Sen o Jerozolimie to duchowa wyprawa autora do Ziemi Świętej. Kompletnie nie wiedziałam czego się spodziewać po tej książce choćby ze względu na to jak autor ukaże swoją wyprawę i w jaki sposób to opowie, a po drugie intrygowało mnie czy poruszy konflikt trwający w Palestynie.
Poruszyć poruszył. Było to nieuniknione.
Książka liczy zaledwie 240 stron i powiem tak obstawiałam, że się zapewne trochę wynudzę. Nic bardziej mylnego, gdyż styl pisania autora jest lekki i przyjemny czym byłam zdziwiona, gdyż czytając jego poprzednie książki ten język był bardziej wyszukany. Ale ogólnie uważam, że chodziło mu oto by przedstawić to w sposób lekki i zrozumiały dla każdego.
Wędrujemy z pisarzem do wielu miejsc dotyczących narodzin, śmierci i zmartwychwstania Jezusa. W każdym z tych miejsc czuje coś innego. Myślałam, czy nie będzie narzucał czytelnikowi swoich przekonań, idei ale nic z tych rzeczy. Za to plus, bo osobiście nie lubię gdy ktoś robi to w nachalny sposób by mnie do czegoś przekonać.
Jego pielgrzymka emanuje różnymi odczuciami, emocjami. Czytając można dostrzec jak go to napawa czymś pozytywnym, czymś co sprawia mu radość i pchnie go w znane i nieznane zakamarki bycia wierzącym choć jego rodzina wcale taka nie była i sam o tym wspomina. W książce jest też odrobina z historii.
No i mamy też posłowie papieża, z którym pisarz osobiście się spotkał.
Tyle wystarczy, bo inaczej zdradziłabym zbyt wiele.
Dziękuję wydawnictwu oraz Pani Bognie za książkę do recenzji! ✨
Poruszyć poruszył. Było to nieuniknione.
Książka liczy zaledwie 240 stron i powiem tak obstawiałam, że się zapewne trochę wynudzę. Nic bardziej mylnego, gdyż styl pisania autora jest lekki i przyjemny czym byłam zdziwiona, gdyż czytając jego poprzednie książki ten język był bardziej wyszukany. Ale ogólnie uważam, że chodziło mu oto by przedstawić to w sposób lekki i zrozumiały dla każdego.
Wędrujemy z pisarzem do wielu miejsc dotyczących narodzin, śmierci i zmartwychwstania Jezusa. W każdym z tych miejsc czuje coś innego. Myślałam, czy nie będzie narzucał czytelnikowi swoich przekonań, idei ale nic z tych rzeczy. Za to plus, bo osobiście nie lubię gdy ktoś robi to w nachalny sposób by mnie do czegoś przekonać.
Jego pielgrzymka emanuje różnymi odczuciami, emocjami. Czytając można dostrzec jak go to napawa czymś pozytywnym, czymś co sprawia mu radość i pchnie go w znane i nieznane zakamarki bycia wierzącym choć jego rodzina wcale taka nie była i sam o tym wspomina. W książce jest też odrobina z historii.
No i mamy też posłowie papieża, z którym pisarz osobiście się spotkał.
Tyle wystarczy, bo inaczej zdradziłabym zbyt wiele.
Dziękuję wydawnictwu oraz Pani Bognie za książkę do recenzji! ✨
August 11, 2023
Ayant vécu en Israël/Palestine, étant très sensible aux questions théologiques et adorant cet auteur, je pensais que ce bouquin allait me plaire…
Malheureusement ce n’est pas le cas. N’étant pas croyante, ce récit de voyage faisant de la religion chrétienne une obsession ne m’a pas convaincue. J’ai même le sentiment qu’Eric-Emmanuel Schmitt en a rajouté pour plaire au Vatican… La « rencontre » avec Jesus (annoncée en 4e de couverture) est franchement bateau voire ridicule. On apprend au début du livre que ce récit de voyage est une commande du Pape (qui a d’ailleurs rédige une postface) et je trouve que cela se ressent : le vocabulaire utilisé semble ne pas toujours être celui d’EES, il commente parfois des lieux sur lesquels il ne semble pas avoir grand chose à dire…
Seul point positif pour moi : l’éclairage personnel qu’il apporte sur la question du conflit israélo/palestinien et sa manière de matraquer l’esprit du lecteur avec l’importance de l’union des trois religions monothéistes et du respect de l’Autre (je le reconnais davantage là-dedans).
Bref, le bouquin était dur à terminer mais j’ai fait mon chemin de croix !!
Malheureusement ce n’est pas le cas. N’étant pas croyante, ce récit de voyage faisant de la religion chrétienne une obsession ne m’a pas convaincue. J’ai même le sentiment qu’Eric-Emmanuel Schmitt en a rajouté pour plaire au Vatican… La « rencontre » avec Jesus (annoncée en 4e de couverture) est franchement bateau voire ridicule. On apprend au début du livre que ce récit de voyage est une commande du Pape (qui a d’ailleurs rédige une postface) et je trouve que cela se ressent : le vocabulaire utilisé semble ne pas toujours être celui d’EES, il commente parfois des lieux sur lesquels il ne semble pas avoir grand chose à dire…
Seul point positif pour moi : l’éclairage personnel qu’il apporte sur la question du conflit israélo/palestinien et sa manière de matraquer l’esprit du lecteur avec l’importance de l’union des trois religions monothéistes et du respect de l’Autre (je le reconnais davantage là-dedans).
Bref, le bouquin était dur à terminer mais j’ai fait mon chemin de croix !!
December 28, 2023
O carte foarte bună, scrisă cu un simț al descrierii stăriilor sufletești ieșit din comun, ce reușește să le redea întocmai. De asemenea, o perspectivă a creștinismului veritabilă, care îl ajută pe cititor să înțeleagă mai bine diferențele specifice și apropierile necesare dintre oameni.
February 24, 2025
Sympathique, me rappelle de bons souvenirs de mes propres voyages en Terre Sainte. Un périple dont on ne revient pas inchangé !
April 5, 2024
Bardzo pouczająca historia pozwalająca na podróż z autorem nie tylko do Jerozolimy i kolebki chrześcijaństwa, ale również do wnętrza każdego człowieka, gdzie sceptycyzm i niechęć mierzą się z wiarą.
Éric-Emmanuel Schmitt jest mi głównie znany z "Oskara i pani Róży", więc całkiem odmienna tematyka i spojrzenie na całkowicie inny temat były dla mnie czymś bardzo ciekawym. Autor korzysta z propozycji wyruszenia do kolebki chrześcijaństwa z ogromną ekscytacją. Jak sam wspomina, wychowywał się w rodzicie dosyć sceptycznie nastawionej do wiary, a jego 'nawrócenie' nastąpiło dzięki dwóm czynnikom - pierwszym z nich był incydent na Saharze, a drugim zapoznanie się z Biblią.
Schmitt pięknie i poetycko operuje językiem, znajdując idealne połączenie między sferą czysto religijną, a podróżniczą. Ale skupia się również na konflikcie palestyńsko-izraelskim, który bezpośrednio wpływa na to, gdzie jako turysta może się poruszać, a gdzie jest to niebezpieczne. Jego rozważania na temat konfliktu i co do niego ma sama wiara rzucają całkowicie inne światło na całość. Gdyby tylko wnioski przez niego wyciągnięte miały swoje odzwierciedlenie w życiu codziennym, to świat faktycznie byłby lepszym miejscem.
Od początku do końca jesteśmy świadkami wewnętrznej przemiany Schmitta, a jej zwieńczenie odbywa się w miejscu śmierci Jezusa. Przyznam, że momenty opisywane przez autora w tamtej chwili wywarły na mnie spore wrażenie i zainteresowanie. A samo zainteresowanie i chęć do zaglądnięcia do samego siebie rozbudzały również same wywody filozoficzno-religijne autora. Nie daje on bezpośrednich odpowiedzi na pytania, które sam zadaje, ale daje możliwość osobistej weryfikacji i zadecydowania, jak to wygląda w naszym przypadku.
Ciekawym wątkiem były również chwile oddechu autora w formie korzystania z notatnika i pisania/poprawiania swoich tekstów. Już na początku książki daje nam odczuć, z czym wiąże się jego praca i czym jest dla niego pisanie samo w sobie.
Książka opatrzona jest również posłowiem papieża Franciszka, bezpośrednio nawiązującym do treści książki.
Jak dla mnie pozycja bardzo ważna i ucząca, więc i polecam każdemu, bez względu na to, czy ktoś do wiary i religii podchodzi sceptycznie czy nie - każdy znajdzie tutaj coś dla siebie.
Éric-Emmanuel Schmitt jest mi głównie znany z "Oskara i pani Róży", więc całkiem odmienna tematyka i spojrzenie na całkowicie inny temat były dla mnie czymś bardzo ciekawym. Autor korzysta z propozycji wyruszenia do kolebki chrześcijaństwa z ogromną ekscytacją. Jak sam wspomina, wychowywał się w rodzicie dosyć sceptycznie nastawionej do wiary, a jego 'nawrócenie' nastąpiło dzięki dwóm czynnikom - pierwszym z nich był incydent na Saharze, a drugim zapoznanie się z Biblią.
Schmitt pięknie i poetycko operuje językiem, znajdując idealne połączenie między sferą czysto religijną, a podróżniczą. Ale skupia się również na konflikcie palestyńsko-izraelskim, który bezpośrednio wpływa na to, gdzie jako turysta może się poruszać, a gdzie jest to niebezpieczne. Jego rozważania na temat konfliktu i co do niego ma sama wiara rzucają całkowicie inne światło na całość. Gdyby tylko wnioski przez niego wyciągnięte miały swoje odzwierciedlenie w życiu codziennym, to świat faktycznie byłby lepszym miejscem.
Od początku do końca jesteśmy świadkami wewnętrznej przemiany Schmitta, a jej zwieńczenie odbywa się w miejscu śmierci Jezusa. Przyznam, że momenty opisywane przez autora w tamtej chwili wywarły na mnie spore wrażenie i zainteresowanie. A samo zainteresowanie i chęć do zaglądnięcia do samego siebie rozbudzały również same wywody filozoficzno-religijne autora. Nie daje on bezpośrednich odpowiedzi na pytania, które sam zadaje, ale daje możliwość osobistej weryfikacji i zadecydowania, jak to wygląda w naszym przypadku.
Ciekawym wątkiem były również chwile oddechu autora w formie korzystania z notatnika i pisania/poprawiania swoich tekstów. Już na początku książki daje nam odczuć, z czym wiąże się jego praca i czym jest dla niego pisanie samo w sobie.
Książka opatrzona jest również posłowiem papieża Franciszka, bezpośrednio nawiązującym do treści książki.
Jak dla mnie pozycja bardzo ważna i ucząca, więc i polecam każdemu, bez względu na to, czy ktoś do wiary i religii podchodzi sceptycznie czy nie - każdy znajdzie tutaj coś dla siebie.
December 3, 2023
Un jurnal de calatorie, scris de cel mai iubit si citit autor francez. Este o carte in care autorul isi prezinta propriul proces, facand trecerea de la ateism la credinta nu doar la nivel de cognitie, cat mai degraba la nivel de simtire cu fiecare celula a corpului. Este o carte a autodescoperirii, a renuntarii si a iubirii.
August 18, 2023
"Le Défi de Jérusalem", de Éric-Emmanuel Schmitt...
Um livro magnífico!
Destaco:
- Jerusalém, a cidade três vezes santa, palco de desacordos inter-religiosos, em vez de transmitir paz e harmonia, transmite desassossego. O autor faz um desabafo dizendo que talvez seja por essa razão que o próprio Cristo tenha tardado a entrar nela...
- O prazer que Éric-Emmanuel Schmitt sentiu nas margens de Tiberíadas...
- O muro que divide e as Irmãs de Emanuel que moram numa colina entre Belém e Jerusalém e o ícone de Maria, rebatizada de Nossa Senhora que derruba os muros...
- As freiras libanesas em Jerusalém, no coração de Israel, um espaço de tréguas entre dois países que continuam oficialmente em guerra...
- A Via Dolorosa, o Cireneu, a Verónica e as mulheres de Jerusalém...
- O jardim em Abou-Gosh e o perfume a Ressurreição...
- Emaús, esse belíssimo episódio e a abadia de Santa Maria da Ressurreição...
- O Cenáculo no Monte Sião e o Cristo pelicano...
- O Monte do Templo para os judeus - o Templo de Salomão - e a Esplanada das Mesquitas, terceiro lugar santo do Islão...
- O Domo ou a Cúpula da Rocha, obra-prima da arte islâmica e o sentido do ecumenismo que se sente ao ouvir os sinos, quando se está em território muçulmano, e os apelos do muezin, quando se está no lado cristão...
- A pergunta do autor: por que razão os povos são incapazes de se compreender quando veneram o mesmo e único Deus? E a frase: As pedras conseguem algo que as pessoas não conseguem: coexistir".
- A Porta de Damasco, esse ponto nevrálgico entre o bairro muçulmano, o bairro cristão, e os prédios que os judeus vão comprando pouco a pouco, e as tensões vividas pelas populações...
- E a pergunta do autor a propósito da morte de Jesus: Porquê tanto amor, meu Deus? E a resposta: Por amor!
- O encontro, no Vaticano, com aquele que assiste aos migrantes; que se prontifica a socorrer os pobres, que denuncia a desumanidade do capitalismo; um padre, que ontem na Argentina, hoje no centro do Cristianismo, luta com os humildes e com os pobres; aquele que não aprecia o fausto do lugar onde vive, mas que o respeita na medida em que respeita a história na qual se inscreve provisoriamente; aquele que consegue transformar um palácio numa cela monástica e a conclusão de que, na pessoa do Papa Francisco, Deus está a trabalhar...
- E o belíssimo Posfácio do Papa Francisco...
Maravilhoso!
Um livro magnífico!
Destaco:
- Jerusalém, a cidade três vezes santa, palco de desacordos inter-religiosos, em vez de transmitir paz e harmonia, transmite desassossego. O autor faz um desabafo dizendo que talvez seja por essa razão que o próprio Cristo tenha tardado a entrar nela...
- O prazer que Éric-Emmanuel Schmitt sentiu nas margens de Tiberíadas...
- O muro que divide e as Irmãs de Emanuel que moram numa colina entre Belém e Jerusalém e o ícone de Maria, rebatizada de Nossa Senhora que derruba os muros...
- As freiras libanesas em Jerusalém, no coração de Israel, um espaço de tréguas entre dois países que continuam oficialmente em guerra...
- A Via Dolorosa, o Cireneu, a Verónica e as mulheres de Jerusalém...
- O jardim em Abou-Gosh e o perfume a Ressurreição...
- Emaús, esse belíssimo episódio e a abadia de Santa Maria da Ressurreição...
- O Cenáculo no Monte Sião e o Cristo pelicano...
- O Monte do Templo para os judeus - o Templo de Salomão - e a Esplanada das Mesquitas, terceiro lugar santo do Islão...
- O Domo ou a Cúpula da Rocha, obra-prima da arte islâmica e o sentido do ecumenismo que se sente ao ouvir os sinos, quando se está em território muçulmano, e os apelos do muezin, quando se está no lado cristão...
- A pergunta do autor: por que razão os povos são incapazes de se compreender quando veneram o mesmo e único Deus? E a frase: As pedras conseguem algo que as pessoas não conseguem: coexistir".
- A Porta de Damasco, esse ponto nevrálgico entre o bairro muçulmano, o bairro cristão, e os prédios que os judeus vão comprando pouco a pouco, e as tensões vividas pelas populações...
- E a pergunta do autor a propósito da morte de Jesus: Porquê tanto amor, meu Deus? E a resposta: Por amor!
- O encontro, no Vaticano, com aquele que assiste aos migrantes; que se prontifica a socorrer os pobres, que denuncia a desumanidade do capitalismo; um padre, que ontem na Argentina, hoje no centro do Cristianismo, luta com os humildes e com os pobres; aquele que não aprecia o fausto do lugar onde vive, mas que o respeita na medida em que respeita a história na qual se inscreve provisoriamente; aquele que consegue transformar um palácio numa cela monástica e a conclusão de que, na pessoa do Papa Francisco, Deus está a trabalhar...
- E o belíssimo Posfácio do Papa Francisco...
Maravilhoso!
August 31, 2024
O întâlnire specială, de la est la vest și invers.
Recomand a se citi această carte primăvara, îți înalță sufletul, indiferent de credința religioasă practicată🩵
Recomand a se citi această carte primăvara, îți înalță sufletul, indiferent de credința religioasă practicată🩵
May 3, 2024
I wish I had felt some emotions or had a big (or small) epiphany while reading Eric-Emmanuel Schmitt’ travel journal. Beautifully written, with lots of historical and biblical data and info (I was more interested in the first category), but that was it.
May 6, 2023
Bonne lecture du chemin de conversion et ces étapes pour Schmitt.
June 28, 2023
Citation page 217, pape François: L'église ne grandit pas par le prosylétisme mais par l'attraction (citant le pape Benoit 16).
November 11, 2023
Un libro che si legge come un romanzo questo viaggio in Terra Santa scritto da Eric- Emmanuel Schmitt, del quale ogni lettore avrà almeno un volume in libreria, su richiesta diretta del Vaticano. Schmitt compie un cammino che si snoda su più livelli: quello per le strade di Betlemme, Nazareth, Gerusalemme e le altre città della Terra Santa, con le loro contraddizioni e le domande che aprono nel pellegrino, quello sui luoghi sacri, pieni di storia, mistero, estremamente carnale, quello interiore, pieno di domande su chi era quell’uomo che camminava per quelle stesse strade polverose un tempo e cosa dice oggi all’uomo che siamo noi, ognuno di noi, quello dell’autore, che si è scoperto cristiano dopo una notte nel deserto e ce lo racconta…e quello nei rapporti fra Palestina ed Israele - tema così attuale in questi giorni -. Un cammino che termina nello studio del Papa, che accoglie il pellegrino, presenza di oggi di quella esperienza di ieri.
April 1, 2025
" Or, il me semble évident aujourd'hui que l'esprit avance avec les pieds. "
" Nu, chaque humain l'est dans les moments fondamentaux, naissance, amour, mort. "
Carnet de bord de l'auteur lors de son pèlerinage à Jérusalem sur les pas de Jésus, voyage qu'il avait peu hâte de commencer au début du livre.
Un voyage au coeur de l'intime, dans le berceau des trois religions monothéistes. Je fus très émue par sa vulnérabilité, sa poésie, ses doutes,ses frustrations et remise en question.
Ce voyage transformera sa foi du mystère à jamais et m'a appris à revoir aussi la nécessité de s'extraire de ce que l'on connait pour mieux ouvrir les bras au coeur, à la fragilité et abaisser nos préjugés. Croyants ou non, c'est un récit d'une expérience de vie qui donne à espérer, à donner pour la paix.
" Nu, chaque humain l'est dans les moments fondamentaux, naissance, amour, mort. "
Carnet de bord de l'auteur lors de son pèlerinage à Jérusalem sur les pas de Jésus, voyage qu'il avait peu hâte de commencer au début du livre.
Un voyage au coeur de l'intime, dans le berceau des trois religions monothéistes. Je fus très émue par sa vulnérabilité, sa poésie, ses doutes,ses frustrations et remise en question.
Ce voyage transformera sa foi du mystère à jamais et m'a appris à revoir aussi la nécessité de s'extraire de ce que l'on connait pour mieux ouvrir les bras au coeur, à la fragilité et abaisser nos préjugés. Croyants ou non, c'est un récit d'une expérience de vie qui donne à espérer, à donner pour la paix.
February 19, 2024
Very good read. Éric Emmanuel Schmitt manages to transpose you into the story and it's as if you're going on this trip yourself, seeing what he saw, feeling what he felt.
November 7, 2023
EE Schmitt nous plonge dans son intimité et dans sa relation avec Dieu. Et une postface du pape François: un bijou!
February 16, 2024
M-am obisnuit cu ceva mai mult de la Schmitt.
O carte tip jurnal placuta, dar care pentru mine pana pe la pagina 100 nu mi-a spus nimic.
De abia de acolo incep sa il regasesc pe autorul care emotioneaza si transpune.
Trairile lui in Ierusalim sunt cu totul deosebit exprimate si le recunosc ca fiind reale si tipice pentru cine a calatorit acolo "Cautand".
M-am bucurat ca am trecut peste primele 100 de pagini si am simtit "increstinarea" lui Eric, insa am in trecut carti mai savuroase scrise de el.
O carte tip jurnal placuta, dar care pentru mine pana pe la pagina 100 nu mi-a spus nimic.
De abia de acolo incep sa il regasesc pe autorul care emotioneaza si transpune.
Trairile lui in Ierusalim sunt cu totul deosebit exprimate si le recunosc ca fiind reale si tipice pentru cine a calatorit acolo "Cautand".
M-am bucurat ca am trecut peste primele 100 de pagini si am simtit "increstinarea" lui Eric, insa am in trecut carti mai savuroase scrise de el.
December 21, 2024
"Ако схващаш нещо от настоящата ситуация в Йерусалим, значи зле са ти я обяснили."
This entire review has been hidden because of spoilers.
October 12, 2023
Un viaggio spirituale, fisico, filosofico. Bellissimo.
June 2, 2025
As always, given I read this chronicle in its original French language, my review is written in French. A very quick word that I thoroughly enjoyed Éric-Emmanuel Schmitt’s “Le défi de Jérusalem” (The challenge of Jerusalem, roughly translated), in which the author recounts his experience travelling to Jerusalem and following in Christ’s footsteps by visiting various sites of significance from the Bible. Schmitt provides a very generous and personal account of his journey, which culminates by not only meeting the late Pope Francis, but then with receiving a letter from Francis about his chronicle. Read this book instantly brought me back to my Catholic childhood, a lovely and spiritual trip down memory lane.
Ayant lu l’excellent récit d’Éric-Emmanuel Schmitt « La nuit de feu », je pouvais maintenant lire sa suite non-officielle (du moins, je crois!), « Le défi de Jérusalem ». Après avoir découvert sa foi chrétienne pendant une nuit passée dans le désert (ce n’était pas aussi simple ni facile que ça, mais ici n’est pas l’endroit pour divulguer des détails de cette fameuse nuit de feu), voilà que Schmitt est invité à visiter la terre Sainte de Jérusalem, pour des fins de création.
Encore une fois, Schmitt nous gâte en partageant avec nous ses pensées et émotions lors de son séjour à Jérusalem, et surtout, en nous confiant ses impressions et sentiments de visiter certains lieux où Jésus a vécu ses plus grands moments (du moins, selon ce qui est écrit dans les évangiles!). En tant que chrétien élevé dans le catéchisme de l’Église catholique, je ne peux même pas m’imaginer d’abord faire ce pèlerinage, et ensuite raconter mon récit de façon cohérente. J’ai ressenti plusieurs sensations fortes pendant certains passages, ce qui m’a conduit à ralentir ma cadence de lecture et aussi à relire plusieurs pages en cours de route.
Autant Le défi de Jérusalem est le récit d’un voyage très personnel et émouvant qu’Éric-Emmanuel a effectué, autant que la lecture de son récit m’a fait voyager dans le temps. Pour moi, relire au sujet de Capharnaüm, Galilée, Judée, et Bethléem, me transporte immédiatement à mon enfance et à la lecture de ma propre copie de la Bible. Il y avait quelque chose de très spécial et personnel d’avoir sa propre Bible, de la lire régulièrement, et surtout d’être tellement fier lorsque le prêtre mentionnait une parabole qu’on venait récemment de lire aussi!
La rencontre de Schmitt avec le Saint Père à la fin m’a profondément touché et a en sorte remis mes pendules à l’heure, a recalibré mes repères de croyances catholiques. Quelle démonstration de profonde humanité. Et la Postface, une lettre du Saint Père lui-même, approfondi encore plus le degré auquel ce recit m’a touché. Et dire qu’un peu plus de deux ans après la date sur cette lettre, le Saint Père a rendu l’âme. Cela donne une toute autre dimension à ce récit, à cette rencontre, et à cette lettre.
Un gros bravo à Éric-Emmanuel Schmitt pour ce récit réussi sur toutes ses facettes, mais surtout, un gros merci pour ce partage très généreux de sa part. Une autre lecture Schmitt de terminée, et une autre solide cote de 5/5 sans aucune hésitation.
Ayant lu l’excellent récit d’Éric-Emmanuel Schmitt « La nuit de feu », je pouvais maintenant lire sa suite non-officielle (du moins, je crois!), « Le défi de Jérusalem ». Après avoir découvert sa foi chrétienne pendant une nuit passée dans le désert (ce n’était pas aussi simple ni facile que ça, mais ici n’est pas l’endroit pour divulguer des détails de cette fameuse nuit de feu), voilà que Schmitt est invité à visiter la terre Sainte de Jérusalem, pour des fins de création.
Encore une fois, Schmitt nous gâte en partageant avec nous ses pensées et émotions lors de son séjour à Jérusalem, et surtout, en nous confiant ses impressions et sentiments de visiter certains lieux où Jésus a vécu ses plus grands moments (du moins, selon ce qui est écrit dans les évangiles!). En tant que chrétien élevé dans le catéchisme de l’Église catholique, je ne peux même pas m’imaginer d’abord faire ce pèlerinage, et ensuite raconter mon récit de façon cohérente. J’ai ressenti plusieurs sensations fortes pendant certains passages, ce qui m’a conduit à ralentir ma cadence de lecture et aussi à relire plusieurs pages en cours de route.
Autant Le défi de Jérusalem est le récit d’un voyage très personnel et émouvant qu’Éric-Emmanuel a effectué, autant que la lecture de son récit m’a fait voyager dans le temps. Pour moi, relire au sujet de Capharnaüm, Galilée, Judée, et Bethléem, me transporte immédiatement à mon enfance et à la lecture de ma propre copie de la Bible. Il y avait quelque chose de très spécial et personnel d’avoir sa propre Bible, de la lire régulièrement, et surtout d’être tellement fier lorsque le prêtre mentionnait une parabole qu’on venait récemment de lire aussi!
La rencontre de Schmitt avec le Saint Père à la fin m’a profondément touché et a en sorte remis mes pendules à l’heure, a recalibré mes repères de croyances catholiques. Quelle démonstration de profonde humanité. Et la Postface, une lettre du Saint Père lui-même, approfondi encore plus le degré auquel ce recit m’a touché. Et dire qu’un peu plus de deux ans après la date sur cette lettre, le Saint Père a rendu l’âme. Cela donne une toute autre dimension à ce récit, à cette rencontre, et à cette lettre.
Un gros bravo à Éric-Emmanuel Schmitt pour ce récit réussi sur toutes ses facettes, mais surtout, un gros merci pour ce partage très généreux de sa part. Une autre lecture Schmitt de terminée, et une autre solide cote de 5/5 sans aucune hésitation.
April 15, 2024
Ostatnią książką Schmitta, którą przeczytałam, prawie równo rok temu, była ,,Noc ognia". Wtedy opowiadał on o początkach swojej wiary. O momencie gdy z agnostyka, wręcz ateisty, stał się człowiekiem wierzącym a przynajmniej poszukującym. Dziś skończyłam czytać ,,Sen o Jerozolimie", książkę która jest zapisem pielgrzymki po Ziemi Świętej odbytej w 2022 roku. I dopiero teraz widać jak bardzo te dwie książki się dopełniają. ,,Noc ognia" rozpoczyna coś, co dopiero w ,,Śnie o Jerozolimie" znajdzie swoje dopełnienie.
Schmitt wyrusza na pielgrzymkę po Ziemi Świętej jako zwykły uczestnik. Dołącza do grupy by odwiedzić najważniejsze miejsca, związane z religią chrześcijańską. Fizycznie odwiedza Nazaret, Kafarnaum, Betlejem by finalnie dotrzeć do Jerozolimy. Razem z nim odwiedzamy miejsca na mapie. Jednak jest też drugie, ważniejsze oblicze też pielgrzymki - wędrówka duchowa. Schmitt wchodzi głębiej i dla niego kolejne punkty na mapie są przyczynkiem do rozważań na temat wiary i odkrywania jej roli w jego życiu. Cały czas odwołuje się do swoich wcześniejszych utworów, w tym najmocniej do ,,Nocy ognia", by podkreślić jak długą i ważną drogę przeszedł.
,,Sen o Jerozolimie" to poruszająca wędrówka. Medytacyjna, bardzo intymna, pełna rozważań i przemyśleń, które zanurzone są w filozofii i Biblii. Zmusza do refleksji na temat obrazów z Pisma Świętego, które mamy zakorzenione, wobec których już zobojętnieliśmy. Schmitt patrzy na to z nowej perspektywy. Fizyczna droga, realne obrazy i miejsca są dla niego wyzwalającym doświadczeniem, które nasuwa mu nowe wnioski, otwiera drogę do nowej interpretacji symboli oraz co najważniejsze - zbliżenia się do Tajemnicy. Ta książka to wskazówka i zachęta do poszukiwań, do nowego spojrzenia, do bycia otwartym na chrześcijańskie życie.
,,Sen o Jerozolimie" dopełnia ,,Noc ognia" i pokazuje dwa odmienne punkty na drodze wiary, bez których nie da się odkrywać Boga. Jest punkt przełomu i punkt dopełnienia. Tylko poprzez osiągnięcie ich obu można zbliżyć się do Tajemnicy. One otwierają, zmuszają do poszukiwań, wyciągają poza sferę komfortu. A nikt, tak jak Schmitt, nie umie tego ubrać w słowa i zmusić do głębszego spojrzenia. Polecam!
Schmitt wyrusza na pielgrzymkę po Ziemi Świętej jako zwykły uczestnik. Dołącza do grupy by odwiedzić najważniejsze miejsca, związane z religią chrześcijańską. Fizycznie odwiedza Nazaret, Kafarnaum, Betlejem by finalnie dotrzeć do Jerozolimy. Razem z nim odwiedzamy miejsca na mapie. Jednak jest też drugie, ważniejsze oblicze też pielgrzymki - wędrówka duchowa. Schmitt wchodzi głębiej i dla niego kolejne punkty na mapie są przyczynkiem do rozważań na temat wiary i odkrywania jej roli w jego życiu. Cały czas odwołuje się do swoich wcześniejszych utworów, w tym najmocniej do ,,Nocy ognia", by podkreślić jak długą i ważną drogę przeszedł.
,,Sen o Jerozolimie" to poruszająca wędrówka. Medytacyjna, bardzo intymna, pełna rozważań i przemyśleń, które zanurzone są w filozofii i Biblii. Zmusza do refleksji na temat obrazów z Pisma Świętego, które mamy zakorzenione, wobec których już zobojętnieliśmy. Schmitt patrzy na to z nowej perspektywy. Fizyczna droga, realne obrazy i miejsca są dla niego wyzwalającym doświadczeniem, które nasuwa mu nowe wnioski, otwiera drogę do nowej interpretacji symboli oraz co najważniejsze - zbliżenia się do Tajemnicy. Ta książka to wskazówka i zachęta do poszukiwań, do nowego spojrzenia, do bycia otwartym na chrześcijańskie życie.
,,Sen o Jerozolimie" dopełnia ,,Noc ognia" i pokazuje dwa odmienne punkty na drodze wiary, bez których nie da się odkrywać Boga. Jest punkt przełomu i punkt dopełnienia. Tylko poprzez osiągnięcie ich obu można zbliżyć się do Tajemnicy. One otwierają, zmuszają do poszukiwań, wyciągają poza sferę komfortu. A nikt, tak jak Schmitt, nie umie tego ubrać w słowa i zmusić do głębszego spojrzenia. Polecam!
February 12, 2025
Éric-Emmanuel Schmitt nous emmène une fois de plus sur les chemins de la spiritualité avec Le Défi de Jérusalem, un livre qui se lit autant avec le cœur qu’avec l’esprit. Après La Nuit de feu, où il racontait sa rencontre avec Dieu dans le désert, il poursuit ici sa quête en s’immergeant dans la ville sainte. Jérusalem, carrefour des religions, devient le décor d’un questionnement profond sur la foi, l’Histoire et la complexité du divin.
Ce récit m’a marqué par son honnêteté et sa franchise. Schmitt ne cherche ni à convaincre ni à imposer, il partage simplement son expérience, ses doutes, ses découvertes, avec une sincérité désarmante. Il y a quelque chose de profondément beau dans cette quête où l’auteur ne se contente pas de survoler la spiritualité, mais s’y confronte pleinement, avec ses certitudes comme ses hésitations.
Ce qui frappe surtout dans ce livre, c’est l’amour qui s’en dégage. Un amour du divin, bien sûr, mais aussi un amour des hommes, dans toute leur diversité. En explorant les racines des trois grandes religions monothéistes, il nous rappelle que derrière les dogmes et les différences, il y a toujours une soif de sens et une quête de paix.
Une phrase, en particulier, m’a profondément marqué :
« L’Incarnation et la Résurrection relèvent du mystère, pas de l’énigme. L’énigme offre un problème que dénoue une solution - toute énigme expire. Le mystère soulève un problème qui n’obtient nulle résolution et, comme tel, nous donne à réfléchir, mieux même, à espérer… »
Cette distinction entre l’énigme et le mystère est, pour moi, l’un des plus beaux enseignements de ce livre. Elle illustre à merveille ce qui rend la foi vivante : elle ne se résout pas, elle s’accueille, elle se médite, et elle ouvre un horizon d’espérance.
Croyant ou non, chacun peut y trouver une réflexion précieuse. Pour ma part, en tant que chrétien, j’ai été touché par la justesse du regard qu’il porte sur la foi, mais aussi par sa capacité à exprimer avec des mots simples ce que beaucoup ressentent sans toujours savoir le formuler. Un livre qui invite à la contemplation, à la réflexion, et surtout, à l’ouverture du cœur.
Ce récit m’a marqué par son honnêteté et sa franchise. Schmitt ne cherche ni à convaincre ni à imposer, il partage simplement son expérience, ses doutes, ses découvertes, avec une sincérité désarmante. Il y a quelque chose de profondément beau dans cette quête où l’auteur ne se contente pas de survoler la spiritualité, mais s’y confronte pleinement, avec ses certitudes comme ses hésitations.
Ce qui frappe surtout dans ce livre, c’est l’amour qui s’en dégage. Un amour du divin, bien sûr, mais aussi un amour des hommes, dans toute leur diversité. En explorant les racines des trois grandes religions monothéistes, il nous rappelle que derrière les dogmes et les différences, il y a toujours une soif de sens et une quête de paix.
Une phrase, en particulier, m’a profondément marqué :
« L’Incarnation et la Résurrection relèvent du mystère, pas de l’énigme. L’énigme offre un problème que dénoue une solution - toute énigme expire. Le mystère soulève un problème qui n’obtient nulle résolution et, comme tel, nous donne à réfléchir, mieux même, à espérer… »
Cette distinction entre l’énigme et le mystère est, pour moi, l’un des plus beaux enseignements de ce livre. Elle illustre à merveille ce qui rend la foi vivante : elle ne se résout pas, elle s’accueille, elle se médite, et elle ouvre un horizon d’espérance.
Croyant ou non, chacun peut y trouver une réflexion précieuse. Pour ma part, en tant que chrétien, j’ai été touché par la justesse du regard qu’il porte sur la foi, mais aussi par sa capacité à exprimer avec des mots simples ce que beaucoup ressentent sans toujours savoir le formuler. Un livre qui invite à la contemplation, à la réflexion, et surtout, à l’ouverture du cœur.
October 21, 2025
Mlle Alice, pouvez-vous nous raconter votre rencontre avec Le Défi Jérusalem ?
"J'aime beaucoup cet auteur, notamment quand il parle de religion, alors après l'Évangile selon Pilate et la Nuit de Feu, je voulais absolument lire ce titre-là. Finalement, c'est mon beau-frère qui me l'a prêté et j'ai profité de la période de Pâques pour le découvrir."
Dites-nous en un peu plus sur son histoire...
"Eric-Emmanuel Schmitt reçoit un appel du Vatican qui lui propose de se rendre en terre sainte, sur tous les lieux de son choix, et pourquoi pas, de partager son expérience à son retour..."
Mais que s'est-il exactement passé entre vous ?
"Visiter Jérusalem n'est pas quelque chose qui m'attire particulièrement, je n'en ressens pas le besoin en tant que croyante, ni l'envie en tant que potentielle voyageuse. Une chose est certaine, ce n'est pas ce roman qui me fera changer d'avis. C'est ce que j'aime chez l'auteur, son franc parler, et ici il nous en gratifie de nouveau sans parcimonie, que ce soit pour nous rappeler que la plupart des lieux visités ne sont très certainement pas ceux cités dans la Bible, pour décrire les horribles constructions (des églises pour la plupart) qui viennent défigurer d'autres lieux qui auraient dû rester intacts et naturels ou encore pour nous en dépeindre l'exploitation commerciale à outrance, par l'Église toujours. Tout me crie 'fuyez, fuyez' ! Bien sûr, il y a aussi du positif, de belles expériences et des révélations mais je crois que c'est cela que j'en retiendrais, et de le contexte actuel, c'est la tristesse et la tension qui m'ont marquée. Quant aux pensées d'Eric-Emmanuel Schmitt, ses réflexions sur le catholicisme, mais pas seulement, et sa façon de vivre sa foi, c'est toujours aussi interessant et édifiant je trouve."
Et comment cela s'est-il fini ?
"J'ai beaucoup aimé son compte rendu de son entretien avec le pape, un pape qui vient de mourir et auquel je m'intéressais peu j'avoue, mais dont je découvre une façon d'être très touchante qui me plaît beaucoup."
http://booksaremywonderland.hautetfor...
"J'aime beaucoup cet auteur, notamment quand il parle de religion, alors après l'Évangile selon Pilate et la Nuit de Feu, je voulais absolument lire ce titre-là. Finalement, c'est mon beau-frère qui me l'a prêté et j'ai profité de la période de Pâques pour le découvrir."
Dites-nous en un peu plus sur son histoire...
"Eric-Emmanuel Schmitt reçoit un appel du Vatican qui lui propose de se rendre en terre sainte, sur tous les lieux de son choix, et pourquoi pas, de partager son expérience à son retour..."
Mais que s'est-il exactement passé entre vous ?
"Visiter Jérusalem n'est pas quelque chose qui m'attire particulièrement, je n'en ressens pas le besoin en tant que croyante, ni l'envie en tant que potentielle voyageuse. Une chose est certaine, ce n'est pas ce roman qui me fera changer d'avis. C'est ce que j'aime chez l'auteur, son franc parler, et ici il nous en gratifie de nouveau sans parcimonie, que ce soit pour nous rappeler que la plupart des lieux visités ne sont très certainement pas ceux cités dans la Bible, pour décrire les horribles constructions (des églises pour la plupart) qui viennent défigurer d'autres lieux qui auraient dû rester intacts et naturels ou encore pour nous en dépeindre l'exploitation commerciale à outrance, par l'Église toujours. Tout me crie 'fuyez, fuyez' ! Bien sûr, il y a aussi du positif, de belles expériences et des révélations mais je crois que c'est cela que j'en retiendrais, et de le contexte actuel, c'est la tristesse et la tension qui m'ont marquée. Quant aux pensées d'Eric-Emmanuel Schmitt, ses réflexions sur le catholicisme, mais pas seulement, et sa façon de vivre sa foi, c'est toujours aussi interessant et édifiant je trouve."
Et comment cela s'est-il fini ?
"J'ai beaucoup aimé son compte rendu de son entretien avec le pape, un pape qui vient de mourir et auquel je m'intéressais peu j'avoue, mais dont je découvre une façon d'être très touchante qui me plaît beaucoup."
http://booksaremywonderland.hautetfor...
July 15, 2024
Chyba każdy ma takie miejsce, do którego chciałby się udać, gdyby miał spełnić swoje marzenia. Ja nie wiem dokąd bym się wybrała, ale raczej nie pomyślałabym o Jerozolimie. Za sprawą tej książki mogłam towarzyszyć autorowi w jego podróży do Ziemi Świętej.
"Sen o Jerozolimie" to dość intymny zapis podróży fizycznej i duchowej. To rodzaj dziennika, w którym autor opisuje swoje przeżycia, odczucia i spostrzeżenia.
Eric wychowywał się w rodzinie ateistów, religię zaczął poznawać dopiero później. Po przeczytaniu tej najważniejszej księgi, postanowił sprawdzić jak dziś wyglądają opisane w niej miejsca, oraz czy do niego przemówią.
"Tysiące godzin w pracy poświęconych chrześcijaństwu pozwoliły mi na filozoficzne wykroczenie poza filozofię, racjonalne podjęcie ryzyka i postawienie na to, co irracjonalne: logika popchnęła mnie do wyjścia poza logikę. Daleki od zdradzenia siebie lub zbłądzenia, ruszyłem naprzód. W końcu uświadomiłem sobie, że jestem chrześcijaninem."
"Moje chrześcijaństwo nie jest wiedzą, lecz sposobem na wypełnienie tego, co umyka rozumowi. Prowadzi mnie przez ciemny las ludzkiej kondycji. Wciąż kroczę po omacku, choć teraz jest więcej światła."
Autor o czymkolwiek pisze, czyni to w bardzo malowniczy, poetycki sposób, budzi emocje, skłania do refleksji. Opis przebytej przez niego drogi krzyżowej zostanie ze mną na długo. Po lekturze tej książki, Jerozolima znalazła się na liście miejsc do zwiedzenia.
"Niezależnie od tego, czy jesteśmy żydami, muzułmanami, chrześcijanami czy ateistami, zawsze zaczynamy od snów o Jerozolimie. Na początku więc, zanim dotkniemy rzeczywistosci, jest ona fantazją."
"Sen o Jerozolimie" to książka, którą fizycznie da się przeczytać w jeden wieczór, ja jednak czytałam ją powoli, na spokojnie mogłam zastanowić się nad każdą przeczytaną stroną.
Jest to nieco inna od pozostałych książek autora, ale zapewniam, że warto po nią sięgnąć.
Zdecydowanie polecam.
Displaying 1 - 30 of 66 reviews