ใบไม้ที่ปลิดปลิว

by ทมยันตี

นิรา เสมือนใบไม้อ่อนแรกผลิ เธอมิใช่ดอกไม้ตูม
ถ้าเธอเป็นภาพปั้น มือศัลยแพทย์ทั้งหลายก็คือช่างแกะสลัก จนเป็นวิจิตรศิลป์
แต่เขาต่างหาก ใส่ชีวิตลงไป เขา ‘หวัง’ ให้เธอ… ‘เธอ’ ชนะธรรมชาติด้วยรูปลักษณ์ หากความอ่อนหวาน สุขสม รมย์รื่น
ธรรมชาติมิยอมหลั่งโลมให้!
มนุษย์...ไม่มีใครเคยได้ทั้งหมด เพียงแต่ได้เกือบหมดก็ควรพอใจแล้ว
ผู้ใดดำรงอยู่ด้วยสัจจะ ผู้นั้นย่อมตระหนักได้...ธรรมชาติพ่ายแพ้มนุษย์จริงหรือ?
เฉกนี้แล้ว ไยมนุษย์จึงไม่ยินดีต่อสิ่งที่ธรรมชาติมอบให้

โลกเบื้องบนสวย ร่มเย็น ความฝันเท่านั้นเป็นนิรันดร
โลกเบื้องล่างยังคงพลุกพล่าน ชีวิตดำเนินต่อไป เร่งร้อน เพื่อไปสู่จุดหมายปลายทาง
สุขสมก็ชั่วครั้ง ทุกข์ทนก็ชั่วคราว
ทุกคนมีสิทธิ์ฝัน หากไม่ใช่ทุกคนมีสิทธิ์ได้!
ความฝันงดงามเสมอ หากความจริงมันตรงกันข้าม และ...บางคนเท่านั้น
ที่ทนต่อ ‘ความจริงของชีวิต’ ได้!

Unknown Binding

First published January 1, 1988

About the author

ทมยันตี เป็นนามปากกาของ คุณหญิงวิมล เจียมเจริญ เกิดที่กรุงเทพมหานคร บิดาเป็นทหารเรือ ส่วนเชื้อสายทางมารดาเคยเป็นชาววัง วิมลศึกษาชั้นประถมปีที่ 1 ถึงมัธยมปีที่ 8 ที่โรงเรียนเขมะสิริอนุสสรณ์ จากนั้นเข้าศึกษาต่อคณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ แต่ภายหลังเปลี่ยนมาเรียนคณะพณิชยศาสตร์และการบัญชี จนจบอนุปริญญา วิมลสมรสครั้งแรกกับ นายสมัคร กล่ำเสถียร และได้หย่าขาดจากกัน ต่อมาสมรสกับ ร.ต.ท.ศรีวิทย์ เจียมเจริญ (ยศขณะนั้น) มีบุตรด้วยกัน 3 คน และต่อมาได้เลิกร้างกัน และวิมลได้ฟ้อง พ้นตำรวจเอกศรีวิทย์ เรียกค่าอุปการะเลี้ยงดูบุตรเป็นคดีความยืดเยื้อกันไปถึงสามศาล

ขณะเรียนในชั้นปีที่ 3 มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ไปสมัครเป็นครูสอนวิชาภาษาไทยโรงเรียนเซนต์โยเซฟคอนแวนต์ เมื่อโรงเรียนรับสมัครเข้าเป็นอาจารย์ จึงลาออกจากธรรมศาสตร์ โดยระหว่างสอนหนังสือก็ได้เขียนหนังสือไปพร้อมกันด้วย

หลังจากเป็นแกนนำสำคัญของชมรมแม่บ้านโจมตีขบวนการนักศึกษาในเหตุการณ์ 6 ตุลา พ.ศ. 2519 วิมลได้เป็นสมาชิกสภาปฏิรูปการปกครองแผ่นดิน และต่อมาในปี พ.ศ. 2520 ได้เป็นสมาชิกสภานิติบัญญัติแห่งชาติ, ปี พ.ศ. 2522 เป็นสมาชิกวุฒิสภา, และปี พ.ศ. 2527 ได้เป็นผู้อำนวยการองค์การขนส่งมวลชนกรุงเทพ

นอกจากจะมีความสามารถในการเขียนแล้ว ทมยันตียังเคยมีชื่อเสียงโด่งดังเป็นที่นิยมอย่างสูงในฐานะนักพูด แนวการพูดของทมยันตี คือโน้มนำให้ประชาชนรักชาติ เสียสละเพื่อชาติ และมีความยึดมั่นในชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ ในช่วงเหตุการณ์ 6 ตุลา พ.ศ. 2519 วิมลมีบทบาทเป็นแกนนำสำคัญของชมรมแม่บ้าน ซึ่งเป็นการรวมกลุ่มของภรรยาข้าราชการ ภรรยานายพล และแม่บ้าน มีบทบาทโจมตีขบวนการนักศึกษาว่าเป็นผู้บ่อนทำลายมิตรประเทศ (สหรัฐอเมริกา) [1] ภายหลังเหตุการณ์ดังกล่าว วิมลได้รับแต่งตั้งให้เป็นสมาชิกสภาปฏิรูปการปกครองแผ่นดิน

งานเขียนครั้งแรก

วิมลเริ่มเขียนเรื่องสั้นเป็นครั้งแรกเมื่ออายุ 14 ปี ขณะเรียนอยู่ชั้นม. 4 ได้ตีพิมพ์ลงในนิตยสาร ศรีสัปดาห์ และได้เขียนเรื่องสั้นต่อเนื่องอยู่ถึง 11 ปี ขณะที่เริ่มเขียนเรื่องยาวเรื่องแรกคือเรื่อง ในฝัน เมื่ออายุ 19 ปี ใช้นามปากกา โรสลาเรน ตีพิมพ์ในนิตยสารศรีสัปดาห์ วิมลเขียนเรื่องสั้นและนวนิยายจนอายุ 70 ปีจึงเลิกเขียน

นามปากกา 5 ชื่อ ได้แก่

1. โรสลาเรน
เป็นนามปากกาแรก เทียบคำในภาษาฝรั่งเศสแปลว่า "กุหลาบราชินี" ใช้เขียนเรื่องรักพาฝันหรือจินตนิยาย

2. ลักษณวดี
ใช้สำหรับเขียนนวนิยายรัก ส่วนใหญ่เป็นเนื้อหาของเหล่าเจ้าหญิงเจ้าชาย

3. กนกเรขา
ใช้สำหรับแต่งเรื่องตลกเบาสมอง แต่ที่สร้างชื่อเสียงให้มากที่สุดคือ

4. ทมยันตี
นามปากกาที่ใช้แต่งเรื่องราวที่สะท้อนชีวิตและสังคม รวมทั้งแต่งเรื่องแนวจิตวิญญาณ

5. มายาวดี
ใช้เขียนเรื่องเกี่ยวกับศาสตร์แห่งเทวะ หรือเรื่องเล่าจากตำนาน

แม้ไม่ปรากฏว่างานเขียนของทมยันตีเคยได้รับรางวัลสำคัญ แต่เป็นที่ยอมรับทั่วไปว่าทมยันตีถือเป็นนักเขียนที่ประสบความสำเร็จ มีผลงานได้รับความนิยมอย่างสูงเป็นจำนวนมาก เหตุผลที่ไม่มีผลงานของทมยันตีได้รับรางวัลทางวรรณกรรมใด ๆ นั้น เป็นเพราะทมยันตีไม่ประสงค์ให้นำผลงานของตนไปส่งประกวด และปฏิเสธการรับรางวัลทั้งปวง ทมยันตีได้เคยให้สัมภาษณ์ไว้ว่า “ฉันเคยได้รับรางวัลจากพระหัตถ์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ฯ มาแล้ว นั่นคือรางวัลสูงสุดในชีวิต จากนั้นไม่เคยอยากได้รางวัลใด ๆ อีกเลย” และในขณะนี้ ทมยันตีได้เริ่มลงมือเขียนเรื่อง 'จอมศาสดา' ซึ่งจะเป็นเรื่องสุดท้ายที่ทมยันตีจะเขียนแล้ว จากนั้นทมยันตีจะหันหน้าเข้าสู่ความสงบใต้ร่มพระศาสนา

เกียรติยศที่ได้รับ

เครื่องราชอิสริยาภรณ์ วิมลได้รับเครื่องราชอิสริยาภาณ์ตริตาภรณ์มงกุฎไทย ตริตาภรณ์ช้างเผือกและ ทุติยาภรณ์มงกุฎไทย ต่อมาได้รับพระราชทานเครื่องราชอิสริยาภรณ์ จุตถจุลจอมเกล้า เป็น “คุณหญิง” เมื่อวันที่ 5 พฤษภาคม พ.ศ. 2548

ผลงานรวมเล่ม

ในนามปากกา "ทมยันตี"

คู่กรรม, กษัตริยา, เถ้ากุหลาบ, กฤตยา, ใยเสน่หา, แม่ดอกสวะ, เมียน้อย, เวียงกุมกาม, ร่มฉัตร, รอยลิขิต, ยอดอนงค์, รักลวง, รักที่ต้องมนตรา, ราชาวดี, แก้วกัลยาของแผ่นดิน, แก้วกลางดง, มงกุฎหนาม, เจ้าแม่, โซ่สังคม, มณีร้าว, เทพบุตรสุดแสบ, แนวสุดท้าย, ใบไม้ที่ปลิดปลิว, แผลหัวใจ, เพลงชีวิต, วันที่รอคอย, สะพานดาว, สองชีวิต, สายรุ้ง, สำรองรัก, ศิวาลัย, สตรีหมายเลขหนึ่ง, สุริยวรรมัน, สุดหัวใจ, อย่าลืมฉัน, อันธการ, อตีตา, อธิราชา, ล่า, ไวษณวี, คำมั่นสัญญา, คู่กรรมภาคสอง, คุณหญิงนอกทำเนียบ, จิตา, จดหมายถึงลูกผู้ชาย, ชามี, ฌาน, ดาวเรือง, ดาวนภา, ตราบาป, ตะวันลา, ถนนสายหัวใจ, ทิพย์, นายกหญิง, นางเอก, บาป, ประกาศิตเงินตรา, พิเธีย, พี่เลี้ยง, พิษสวาท, ทวิภพ, คลื่นชีวิต, รายากุนิง

ในนามปากกา "โร

Reviews

[Nattapan · Rating 3 out of 5]

It is the beginning of the end. She is too fragile for this cruel and distorted world.

[TiTle Jinnapat · Rating 4 out of 5]

ส่วนตัวชอบภาษา ชอบเรื่องราว ถึงแม้ตัวเนื้อเรื่องจะเก่าไปมากแต่สาวประเภทสองในปัจุบันหลายคนก็มีชีวิตไม่ต่างจาก "นิรา" มากนัก
เรารักตัวละครตัวนี้มาก ๆ ถึงแม้เธออาจจะไม่เป็นผู้หญิงในแบบอุดมคติของใครหลายคนหรือนิสัยเหมือนนางฟ้าเหมือนกับคนอื่นแต่เราก็เข้าใจเธอ เข้าใจความรู้สึกของเธอทุกอย่าง

[Sahachad Bank · Rating 4 out of 5]

พล็อตเรื่องคือเยี่ยมมาก สงสารนางเอก จบเศร้า

[Pichamon Herault · Rating 5 out of 5]

จริงๆ หนังสือของทมยันตีส่วนมากจะอ่านมากกว่าหนึ่งรอบ เรื่องนี้เป็นหนึ่งในเรื่องโปรด

[Yui · Rating 5 out of 5]

บีบหัวใจตามแบบฉบับทมยันตีจริง ๆ

[Ploy · Rating 3 out of 5]

Quite depressing but charming in its own way. Life is depressing sometimes.

[Ping · Rating 3 out of 5]

เวอร์ชั่นนิยายถูกทำลายอรรถรสในการอ่านเพราะการนำไปทำละครและโปรโมตละครด้วยการเฉลยตั้งแต่ต้นว่า ‘นิรา’ เป็นผู้ชายที่แปลงเพศมาเป็นผู้หญิง ผู้ประพันธ์ตั้งใจปูเรื่องราวที่ค่อยๆ เปิดเผยทีละน้อย ค่อยๆ หยอดความน่าสงสัยในตัวจริงของนิราให้น่าติดตาม

ส่วนตัวยังไม่เคยดูเวอร์ชั่นละคร เพียงแค่เคยเห็นผ่านๆ ตามหน้าสื่อและได้รู้ว่าตัวละครเป็น Transgender แต่ตัวละครนิราก็เป็นตัวละครที่น่าสนใจตรงที่ผู้ประพันธ์สร้างสรรค์ให้เธอเป็นผู้หญิงลึกลับ น่าค้นหา ทำให้ผู้อ่านสงสัยใคร่รู้ในสิ่งที่เธอเป็น ที่เธอทำ ว่าเธอมีเหตุผลอะไรที่ทำแต่ละอย่าง

ความรู้สึกในฐานะผู้อ่าน รู้สึกเอาใจช่วยตัวละครหลักอย่างนิราน้อยเกินไปหน่อย การติดตามชีวิตของตัวละครนี้มีแต่การตั้งคำถามว่าเธอทำไปเพื่ออะไร โรคทางจิต หรือปมในใจ หรืออะไรก็ตาม แต่ความน่าเห็นใจถูกซ่อนไว้อย่างที่ตัวของนิราเองก็คงไม่อยากให้ใครรู้ตัวตนที่แท้จริง

เรื่องราวน่าตื่นเต้นติดตาม และรู้สึกว่าวางไม่ลงก็ช่วงบทที่ 20 กว่าๆ นี้เอง ผู้ประพันธ์ทำให้เรากระหายใคร่รู้ในสิ่งที่รังรองควรรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของนิรา ว่าหล่อนจะทำเช่นไรต่อไปบ้าง และจุดจบของความลับที่หล่อนรู้เป็นเช่นไร เมื่อถึงบทสรุปของเรื่องราวก็ไม่แปลกใจมากนัก ไม่มีอะไรหักมุม

การสูญเสียในสิ่งที่ตัวละครทุกคนได้รับ ทุกคนสูญเสียกันทั้งหมด หมอเบญจางค์สูญเสียคนที่รัก ชัชวีร์สูญเสียผู้หญิงที่ตัวเองรักหรืออาจจะถึงขั้นสูญเสียความเชื่อมั่นในตัวเองไปเลยก็ได้ รังรองสูญเสียสามีที่แม้ว่ายังอยู่ด้วยกันแต่หล่อนก็เหลือแค่เพียงกาย ส่วนนิราก็สูญเสียความเป็นตัวเอง ตัวตนที่เธอไม่ต้องการ ส่วนตัวตนที่เธอสร้างขึ้นมาก็ไม่อาจทำให้คนที่เธอรักยอมรับได้

[Afternoon · Rating 5 out of 5]

นามปากกา’ทมยันตี’ มีหรือจะทำให้ผิดหวัง หยิบเรื่องนี้มาอ่านเพราะได้รับอิทธิพลมาจากละคร อยากรู้ว่าเรื่องราวจะจบยังไง เป็นนิยายที่พล็อตเรื่องแปลก และดีมาก ให้ข้อคิดและสะท้อนชีวิตได้หลายอย่าง รู้ว่าตอนจบต้องเศร้า แต่อ่านจบแล้วรู้สึกอิ่มในอารมณ์

[Opel Wink · Rating 5 out of 5]

เป็นแอหที่ดีมากค่ะ

[Yingrekha Langulasena · Rating 5 out of 5]

ภาษาสวยงาม สละสลวย มีความลุ่มลึกเรื่องจิตใจคน เป็นหนังสือที่อ่านซ้ำได้เรื่อยๆ

[Tanaporn · Rating 4 out of 5]

ให้สี่ดาวได้ไหม

มันบีบหัวใจจนต้องถาม

แต่เรื่องราวและสำนวนยังงดงาม

วาบหวาม จุกอกอยู่ภายใน

...บทกลอนมอบแด่ นิรา สิริวัฒน์...