2014 is een sleuteljaar voor Europa. Er moet vooruitgekeken worden. Er zijn Europese parlementsverkiezingen en bij alle problemen rond de euro kunnen we ons niet langer beperken tot hectisch crisismanagement alleen. Tegelijkertijd staat de houdbaarheid van het integratieproces ter discussie. Munt, markt, uitbreiding, identiteit en democratie, kan dat wel samen? Meer dan ooit gaat het om de grote vragen. Hoe zijn we hier verzeild geraakt? Wat is Europese integratie en wat zou het moeten zijn? Wat heeft het ons gebracht en wat is het ons nog waard? Dit is hét moment om te zoeken naar antwoorden op die vragen. Dat is spannend en urgent, net als het integratieproces zelf. In Waagstuk Europa onderneemt Mathieu Segers die zoektocht naar het heden, het verleden en de toekomst van Europa.
De schrijver is onmiskenbaar slim en heeft veel kennis van zaken, maar hij schiet in zijn verhaal van hot naar her. Zodoende werd het voor mij onduidelijk wat hij nu eigenlijk wilde zeggen met dit boek. Hij nam mij niet mee in zijn betoog en raakte mij voortdurend kwijt in zijn eruditie. Na alle lofuitingen die ik de laatste tijd zag viel me dat enorm tegen.
Waagstuk Europa geeft een goed overzicht van het project Europa en het proces dat het heeft doorgemaakt door de jaren heen. Segers legt de vinger op de wond wanneer het gaat over democratie in Brussel en het ontbreken daarvan. Daarnaast is het subhoofdstuk over Merkel en haar visie op Europa erg interessant en de leidende rol die ze in haar visie heeft. Het laatste hoofdstuk van het boek vond ik niet compleet genoeg. Het is een samenvattend hoofdstuk van het boek alleen kreeg ik gevoel terwijl ik het las dat ik een basketbalspeler was die voor een dunk ging. De aanloop was goed, de sprong was hoog, maar op het moment van dunken kwam ik erachter dat ik de bal niet meer had en had laten liggen in hoofdstuk 3. Verder is het wel leuk om te lezen over de rol van Nederland in Europa en ons eigen kijk daarop. Wel vol inzetten op de interne markt alleen willen niet te veel werkimmigranten hebben. Boos worden op Italië en Spanje en harde eisen stellen als ze niet aan de begrotingstekorten voldoen, maar wanneer we het zelf meemaken is onze toon anders. Wel de lusten maar niet de lasten.