El hombre que amaba a los perros (Edición 15 aniversario) / The Man Who Loved Dogs (15th Anniversary Edition)

by Leonardo Padura

En 2004, a la muerte de su mujer, Iván, aspirante a escritor y ahora responsable de un paupérrimo gabinete veterinario de La Habana, vuelve los ojos hacia un episodio de su vida, ocurrido en 1977, cuando conoció a un enigmático hombre que paseaba por la playa en compañía de dos hermosos galgos rusos. Tras varios encuentros, «el hombre que amaba a los perros» comenzó a hacerlo depositario de unas singulares confidencias que van centrándose en la figura del asesino de Trotski, Ramón Mercader, de quien sabe detalles muy íntimos. Gracias a esas confidencias, Iván puede reconstruir las trayectorias vitales de Liev Davídovich Bronstein, también llamado Trotski, y de Ramón Mercader, también conocido como Jacques Mornard, y cómo se convierten en víctima y verdugo de uno de los crímenes más reveladores del siglo xx. Desde el destierro impuesto por Stalin a Trotski en 1929 y el penoso periplo del exiliado, y desde la infancia de Mercader en la Barcelona burguesa, sus amores y peripecias durante la Guerra Civil, o más adelante en Moscú y París, las vidas de ambos se entrelazan hasta confluir en México. Ambas historias completan su sentido cuando sobre ellas proyecta Iván sus avatares vitales e intelectuales en la Cuba contemporánea y su destructiva relación con el hombre que amaba a los perros.

Genres: Fiction, Historical Fiction, Novels, Politics, Spanish Literature, Literature, Russia

696 pages, Paperback

First published January 1, 2009

About the author

Leonardo Padura Fuentes (born 1955) is a Cuban novelist and journalist. As of 2007, he is one of Cuba's best known writers internationally. In English and some other languages, he is often referred to by the shorter form of his name, Leonardo Padura. He has written movie scripts, two books of short stories and a series of detective novels translated into 10 languages. In 2012, Fuentes was awarded the National Prize for Literature, Cuba's national literary award and the most important award of its kind.

Leonardo Padura nasceu em Havana, em 1955. Licenciado em Filologia, trabalhou como guionista, jornalista e crítico, tornando-se sobretudo conhecido pela série de romances policiais protagonizados pelo detetive Mario Conde, traduzidos para inúmeras línguas e vencedores de prestigiosos prémios literários, como o Prémio Café Gijón 1995, o Prémio Hammett em 1997, 1998 e 2005, o Prémio do Livro Insular 2000, em França, ou o Brigada 21 para o melhor romance do ano, além de vários prémios da crítica em Cuba e do Prémio Nacional de Romance em 1993.
Sua tetralogia Las cuatro estaciones, com histórias do detetive Mario Conde, começou a ser publicada em inglês. Os livros são:
Pasado perfecto ("Havana Blue", 2007), 1991
Vientos de cuaresma ("Havana Yellow", 2008)), 1994
Mascaras ("Havana Red", 2005), 1997
Paisaje de otoño ("Havana Black", 2006), 1998.
Padura publicou também dois livros subseqüentes apresentando o detetive Conde: Adios Hemingway e La neblina del ayer Neste momento, Padura está a finalizar um romance em que os protagonistas são o revolucionário russo León Trotsky e o seu assassino, Ramón Mercader.
Livros de Padura editados em português (Portugal, Edições ASA)
Adeus, Hemingway
Morte em Havana (Máscaras)
A neblina do passado
Paisagem de Outono
O Romance da Minha Vida
Um Passado Perfeito
Ventos de Quaresma

http://pt.wikipedia.org/wiki/Leonardo...

Reviews

[Francesc · Rating 4 out of 5]

Me costó un poco el inicio de la novela, pero, en cuanto coge ritmo, es un frenesí. A través de la historia de Trotsky, vas conociendo un montón de hechos históricos que sucedieron: los gulags; la dictadura de Stalin y sus obsesiones; la vida en México; la guerra civil española ; etc, etc. Un libro enriquecedor.

It took me a while to start the novel, but as soon as it picks up pace, it's a frenzy. Through the history of Trotsky, you learn a lot of historical facts that happened: the gulags; Stalin's dictatorship and his obsessions; Life in Mexico; The Spanish civil war; Etc, etc. An enriching book.

[بثينة العيسى · Rating 4 out of 5]

عمل عظيم، وعِر، قراءته بطيئة، ملغوم بالتاريخ (خاصة التاريخ السري والمحرّم)، يتتبع خيطين دراميين أساسيًا بين القاتل والقتيل، ويحكي عن قدرة الأنظمة (بالإيمان والكراهية) على تحويلنا إلى دمى، وأشباح أيضًا.
أكثر ما أعجبني هو الامتزاج العفوي بين التاريخي والمتخيّل، حتى أنك تتساءل أين يبدأ الأول وأين ينتهي الثاني.

[Fatma Al Zahraa Yehia · Rating 4 out of 5]

"ليون تروتسكي مع الجيش الأحمر عام 1918".

قد يحملك الحلم بالعدل إلى الدفاع عن قضيتك بنبل وسلام. وقد يحملك إلى تبرير كل عمل منحط وحقير مثل القتل.

منذ بداية العمل وانت تقرأ حكايتي القاتل (ميركادير) والمقتول (تروتسكي)، تدرك أن كلاهما مذنب وكلاهما نبذ انسانيته جانبا-بل ألقوا بها بالكامل في القمامة-من أجل تحقيق وهم كاذب بالعدل والمساواة.


"الفأس الذي استخدمه ميركادير في قتل تروتسكي".


يأخذك الأسى على الرواي الكوبي "إيبان"-وأجزاء حكايته كانت أفضل فصول الكتاب من وجهة نظري-الذي لم يرتكب ذنبا لكي تتحطم حياته هو وشعبه على يد نظام أحمق وظالم دمر حياتهم بشعارات كاذبة.

مجهود رائع قام به الكاتب ليوناردو بادورا ليخرج لنا هذا العمل الأدبي العظيم الذي يمزج بين احداث حقيقية واحداث مختلقة كما أكد الكاتب . وإن كنت أظن ان قدر "الاختلاق" في تلك الرواية محدود جدا، وذلك بناءا على مراجعة احداث الرواية بالأحداث الحقيقية.

أدين لهذه الرواية معرفتي بكم ضخم من الأحداث التاريخية والشخصيات والحقائق التي لم أكن لألقي إليها بالا فيما سبق.
ربما شعرت بنوع من الملل في الجزء الخاص بالحرب الأهلية في اسبانيا، فالأحداث كانت جنونية والشخصيات أكثر من ان تحاول تذكرها. ولكن في المجمل الكتابة كانت أكثر امتاعا من أن تترك تلك الكتاب دون انهاؤه.

[John Mauro · Rating 5 out of 5]

The Man Who Loved Dogs is the best Russian novel by a non-Russian author that I've ever read. (The author, Leonardo Padura, is Cuban.) More broadly, it is probably also my favorite historical fiction of all time.

Padura has crafted a masterful and historically accurate novel that tells of the events leading up to the assassination of Leon Trotsky. There are three main points of view.

The first is Trotsky himself, as he is exiled from the Soviet Union by Stalin and eventually seeks refuge in Mexico City with the artists Diego Rivera and Frida Kahlo (with whom he has an affair).

The second is Trotsky's assassin, whom we follow from his radicalized youth through his young adulthood, when he adopts multiple pseudonyms in his quest to enter into Trotaky's inner circle and earn his trust.

The third point of view is the narrator of the novel, an author in Havana who meets Trotsky's assassin much later in life and learns of his tale.

All three men are connected by their love of borzoi, i.e., Russian wolfhounds.

This novel has more intrigue than the best James Bonds movies. And it's all real history.

I was completely blown away by the genius of this exceedingly well researched and masterfully written novel. Fyodor Dostoevsky would be very proud of this masterpiece.

[Ahmed · Rating 5 out of 5]

اعظم قراءات العام بلا نزاع، ورغم ضخامتها الا اني استمتعت واستفدت بكل صفحة فيها.

الرواية دي ينكتب عنها مؤلفات كتير، عن المباديء والسياسة وتغيرات الدول، تروتسكي شخصية فريدة بطريقة مثيرة جدا للاعجاب، وكل جانب منها مكتوب بحرفنة يخليك تقع في غرامها.

انا حزين اني مبقيتش اقدر اكتب على الحاجات اللي بقرأها، وحزني بيتضاعف قدام رواية عظيمة بالشكل دا.

[Justo Martiañez · Rating 5 out of 5]

4.5/5 Estrellas

Esta es la historia de Liev Davidovich, más conocido como Trotski y uno de los Padres de la Revolución rusa junto con Lenin. El organizador y comisario del ejército rojo durante la posterior guerra civil. Sin él, el estado soviético no hubiera existido.

Esta es la historia de Ramón Mercader. Español y catalán. Hijo de un acomodado empresario catalán y de una aristócrata cántabra de origen indiano, Caridad. Pese a estos orígenes, luchaba por la República cuando fue reclutado por los servicios secretos soviéticos durante los días de la guerra civil española. El papel de su madre parece que fue clave en la ideología y en el reclutamiento de su hijo.

Esta es la historia de Iván (cubano, personaje ficticio). La historia de como una sociedad, puede ser adulterada, engañada, coaccionada, manipulada, acojonada durante años y de cómo las personas acaban adaptándose a vivir (a sobrevivir) en ella, al margen del mundo que los rodea. Hablo de Cuba, por supuesto. De Rusia y del lodazal de autoritarismo en el que vive esa gente desde que son conscientes de si mismos, poco podemos añadir.

Esta es la historia de la perversión de una de las mayores utopías que gestaron los hombres: el comunismo. La historia de quien se encargó de enterrar el sueño, la ideología y la vida (literalmente) de millones de personas: Stalin, "El sepulturero".

Este libro es brutal, pero el que se atreva a sumergirse en sus páginas debe saber lo que le espera. La carga política es fuerte e intensa. Sirvan de ejemplo estos párrafos puestos en boca de Trotski:

"Por primera vez (1921, levantamiento de los marinos de Kronstadt), desde la revolución de Octubre, debimos preguntarnos si era justo establecer el socialismo en contra o al margen de la voluntad mayoritaria. La dictadura proletaria debía eliminar a las clases explotadoras pero ¿también reprimir a los trabajadores? No era posible permitir la expresión de la voluntad popular, pues esta podría revertir el proceso. Llegado el momento en que las masas dejaron de creer, se impuso la necesidad de hacerlas creer por la fuerza...y aplicamos la fuerza. La Revolución había empezado a devorar a sus propios hijos".

"la clase obrera rusa había demostrado (hablando sobre la dictadura estalinista, con Trotski en el exilio) con la experiencia soviética su incapacidad para gobernarse a si misma, entonces habría que admitir que la concepción marxista de la sociedad y del socialismo estaba errada. (...). Por tanto el estalinismo tiene su origen en la incapacidad del proletariado para convertirse en clase gobernante. Podemos considerar que la URSS no es más que la precursora de un nuevo sistema de explotación, una estructura política capaz de engendrar la peor de las dictaduras....."

Esto es pura historia del siglo XX, nuestra historia: La revolución rusa, las guerras mundiales, la guerra civil española, la guerra fría, la vida en la URSS, en Cuba.......

Pero también es una historia de espías, del entramado logístico e ideológico que permitió el asesinato de Trotsky por Mercader en México, en 1940. ¿Cómo se lava la mente de una persona? ¿Cómo se la prepara para matar, para aguantar torturas y encarcelamientos? ¿Cómo resiste esa mente cuando empieza a descubrir el tremendo despropósito en el que ha participado?

Y si encima esta historia la escribe un cubano, que sabe de lo que habla, por que lo han sufrido en sus carnes durante años, pues se nota y es un valor añadido.

Y también va de perros. Tanto Trotsky, como Mercader e Iván son amantes de los perros (al menos en la ficción). Los perros de los zares marcan la vida de ambos y también se cruzan en la nuestra. Que raza tan preciosa, los Borzoi.

El libro requiere esfuerzo por parte del lector, pero sumergirse en sus páginas ha merecido la pena.

[Metodi Markov · Rating 5 out of 5]

Трудна за навлизане и преглъщане история!

Падура умело е вплел в тази книга съдбите на летописеца, жертвата и нейния убиец.

Повечето хора не знаят въобще кой е другаря Троцки и какви са били ужасяващите му дела, след взимането на властта в Русия с метеж от болшевиките. Още по-малко знаят нещо за човека убил го с пикел - Рамон Меркадер. По поръчение на вожда на световната комунистическа революция Сталин - оскотял индивид, достигнал нови измерения в човеконенавистното и погубил без скрупули десетки милиони невинни... Негов патент са лудостта и личностното препрограмиране, довели до създаването на човешки безволеви инструменти на безумието.

Мизерията на която са обречени жителите на Куба не интересува никого. Модерните леви цинично се възхищават и до днес на Кастро, Че и останалите чудовища, неизвестно защо назовавани от тях революционери...

Много удобно престъпленията на комунистическите режими се избутват в забрава и даже вече започват да се повтарят (Венецуела).

За много хора в момента, Испанската гражданска война се явява просто един незначителен епизод от гротеската наречена политика на ХХ век.

Всичките герои в книгата обичат кучетата, но не обичат хората и най вече - себе си.

Удивително е, колко много масови убийци и откровени изверги доживяват края на живота си в лукс и спокойствие. Отплаща се явно добре липсата на морал и съвест, отсъствието на дори елементарна човещина. И не е утешение, че всеки получава рано или късно, точно каквото е заслужил. За тези хора забравата им е личен ад. И те неминуемо ще бъдат забравени.

Цитати:

"... то това беше страхът от труса, който можеше да предизвика решението да бъде убит, ако изобщо все още имаше нещо, способно да развълнува страна, осакатена от страхове, лозунги и лъжи."

"Тогава си спомни мумията на Ленин и стъклата, в които бе видял себе си, насложени върху лицето на Великия вожд. И си каза, че е богоизбран."

"Проумяваш ли какво може да направи страхът, когато се превърне в начин на живот?"

[Ayman Gomaa · Rating 5 out of 5]

المراجعة رقم 400 برعاية تروتسكي .

وصف المؤرخ وعالم الاجتماع البولندي إسحق دويتشر في الجزء الأول من ثلاثية النبي المسلح، التي ترصد حياة ليون تروتسكي، أنه الشخص الذي قدم الخلاص للإنسانية، لكنهم نبذوه.

الروايات التاريخية، إلى جانب روايات الصراع النفسي للإنسان، هي المفضلة لدي دائمًا. أجد نفسي أبحث عنها في الكلاسيكيات، نظرًا لفقر الأدب الحديث في تقديم الجديد. ومع ذلك، جاء ماريو بارغاس يوسا حاملاً شعلة الأمل، ليؤكد أن البحث المستمر قد يقودك إلى ضالتك. ومن جزيرة كوبا، في مكتبته المنعزلة، وجدت ليوناردو بادورا يرسم لي ملحمة انتظرتها طويلًا، قلّما يجود الزمان بمثلها في الأدب الحديث.

روسيا المحببة إلى قلبي أدبيًا
أعشق الأدب الروسي والتاريخ الروسي، ليس فقط بسبب عظماء الأدب الذين أنجبهم، ولكن أيضًا بسبب تشابه المجتمع الروسي مع المجتمع المصري في حياته الاجتماعية وبعض تقاليده، خاصة في القرن التاسع عشر وبدايات القرن العشرين. لطالما كان فضولي يدفعني للغوص في التاريخ الروسي، خصوصًا الفترة الممتدة من بدايات الثورة البلشفية حتى نهاية عصر ستالين، بسبب غزارة الأحداث التاريخية. يكفي أن تحتوي هذه الحقبة على شخصية مثل ستالين، التي تناولها الأدب بأبعاد ديستوبية لا تُحصى، أشهرها رواية جورج أورويل 1984. ستالين، في رأيي، لم يكن أقل دموية وديكتاتورية من هتلر، بل ربما تفوق عليه دناءة وجنونًا

- صورة تجمع كبار أعضاء الحزب وكما هو موضح من لم يمت بأسباب طبيعية، قد تم قتله عن طريق ستالين إما اغتيال أو في محاكمات موسكو

“يا فتى! في تلك الفترة أدركتُ أن قسوة ستالين ليس مردها الضرورة السياسية أو الرغبة في السلطة فحسب، بل كراهيته للرجال، كراهيته لذاكرة الرجال الذين ساعدوه في خلق أكاذيبه، في الإضرار بالتاريخ وإعادة كتابته. لكنّي في الحقيقة لا أعرف من كان أشدّ مرضًا، ستالين أم المجتمع الذي سمح له بالنمو!”.

الرواية:
رواية بادورا ترسم ملحمة تاريخية سياسية تتناول أحداث الثورات المضادة، وكيف تؤدي إلى ارتداد المجتمعات إلى الوراء. الرواية تتكون من ثلاثة أجزاء بثلاث شخصيات رئيسية:
• الراوي: إيبان كاريناس.
• القاتل: رامون ميركادير.
• القتيل: ليون تروتسكي.
تُسلط الرواية الضوء على أهم سنوات الاتحاد السوفيتي، بدءًا من وفاة لينين، مرورًا باغتيال تروتسكي، وانتهاءً بالفصل الأخير الذي يتناول الحقبة ما بعد ستالين، ليكشف زيف الأيديولوجية الحاكمة وافتضاحها

“المشكلة هي أنّ من قرروا نيابة عنّا، قرروا أن لا ضير في القليل من الديمقراطية، لكن بحدود… ثم نسوا حتى القليل الذي كان من حقنا، وتحوّلت كل تلك المسألة الجميلة إلى مركز شرطة مهمته حماية السلطة”.

ليون تروتسكي :

تبدأ الرواية مع نفي تروتسكي من روسيا، بعد طرده من الحزب الشيوعي وانفراد ستالين بالسلطة عقب وفاة لينين. تأخذنا في رحلة طويلة مع تروتسكي، من منفاه الأول حتى اغتياله في المكسيك، حيث نعيش معه أفكاره ومحاولاته المستميتة لمواجهة "حفّار الثورة"، وهو اللقب الذي أطلقه على ستالين، الذي خان مبادئ الثورة وأكل أبناءها.
تروتسكي، الذي أخطأ في الاستهانة بستالين، وجد نفسه وحيدًا ومنبوذًا. مع ذلك، تمسك بالصمود والكتابة كملاذ أخير للحفاظ على حياته المعنوية

- ليون تروتسكي و زوجته ناتاليا

" اكتب كي لا اكون وحيدًا "

رامون ميركادير :
القاتل، رامون ميركادير، هو تجسيد حي لإنسان أُغرِق بالأيديولوجيا الستالينية. تبدأ حياته في طفولته، حيث غرست والدته، ماريا، في نفسه الكراهية والعنف. ترافقه الرواية منذ حربه ضد جيوش فرانكو وحتى تجنيده و”غسل دماغه” لتنفيذ عملية اغتيال تروتسكي، عدو الشيوعية الأكبر.
رامون يمثل نموذجًا لمن يقعون في فخ الطاعة العمياء والشعارات الكاذبة، وكيف يتم استغلالهم بسهولة، ثم نبذهم لاحقًا.

- رامون ميركادير بعد اغتيال تروتسكي

" انا كنت مستهترًا يوم قتلته، هذا ما حولتموني إليه. كنت دمية، شقيًا مفعمًا بالإيمان، صدق ما قاله له اشخاص مثلك و مثل كاريداد .
- أيها الفتي، لقد خدعناجميعا . "

قدّم ليوناردو بادورا عملًا رائعًا في توثيق تلك الفترة الشائكة بتفاصيل دقيقة، خاصة محاكمات ستالين الأولى والثانية، التي شهدت إعدام عدد كبير من قادة الثورة مع لينين. هؤلاء الرجال، الذين كانوا شهودًا على أكاذيب ستالين، أصبحوا ضحاياه، خوفًا من معارضتهم

-صورة من محاكمة موسكو \ ستالين التي اقيمت في الثلاثينات و اطاح بهم قادة الثورة البلاشفية و المناصب العليا بتهمة الخيانة .

“الجيل القديم الذي بدأنا معه طريق الثورة أزيل من المشهد. ما لم يفعله النفي وسجون القيصر، وما لم تفعله المنافي والحروب والأمراض، تمكن من فعله ستالين، السوط الأسوأ من بين سياط الثورة”.

الرواية رائعة وأرشحها بشدة. تمنيت فقط لو كانت مساحة الراوي أقل، وتوسّعت الرواية أكثر في تناول الثورة نفسها، بما في ذلك بدايات لينين وتروتسكي وأخطائهما، وخاصة حادثة إعدام العائلة الملكية. الجزء الأكبر ركّز على نفي تروتسكي وندمه على أخطائه، مما أضفى عليه صورة "الملاك الطاهر"في مقابل "الطاغية ستالين" .

" كانت الثورات عبر التاريخ متبوعة دائما بثورات مضادة و دائما تعيد الثورات المضادة المجتمع الي الوراء . "

- ليون تروتسكي

[Francisco Viliesid · Rating 5 out of 5]

Si hubiera más estrellas para calificar esta novela, las llevaría todas. Magníficamente escrita, muy bien documentada para la parte histórica y llena de compasión, en el sentido de ponerse en el lugar de sus personajes -en todos. El tema principal, la pena por la destrucción de la mas grande utopía del Hombre a manos de unos cuantos egoistas e incompletos seres (¿de que otra manera describirlos?), capaces de engañar a cualquiera con tal de aferrarse al poder, es su esencia y lo lleva a una extraordinaria conclusión. Si los que no vivimos en ese sistema político ampliamos su visión, o vibramos por simpatía, sobre el que sí nos tocó, la decepción y desasosiego que sentimos no son distintos. La doctrina del shock o el estalinismo, son lo mismo. Somos marionetas que nos creemos libres, de los que al final queda sólo un fantasma.

[Tahani Shihab · Rating 5 out of 5]

رواية من ثلاثة أجزاء، تدور حول سيرة ثلاث شخصيات الراوي الكوبي إيبان والقاتل الإسباني رامون ميركادير والقتيل الروسي ليون تروتسكي. الرواية مزيج بين التاريخ والخيال عن حقبة تاريخية مهمة جرت أحداثها بعد موت لينين.

يُلقي الكاتب الضوء على سقوط الشيوعية وانهيار الأيديولوجيات الاشتراكية. ذاك النظام المقيت الذي قام على قتل ملايين البشر، واللعب بمصير دول من أجل تحقيق مصالح ذاتية لحكام ديكتاتوريين. ومعاناة المجتمع في كل الدول الاشتراكية من بينها كوبا التي كان “الراوي إيبان منها”.

كان تروتسكي يؤمن بثورة بروليتارية عالمية بينما ستالين كان يعارض هذه الفكرة. مما جعل تروتسكي ينتقد ستالين بشدة وينعته بحفّار قبور الثورة. الثورة التي تحوّلت فيما بعد إلى حمام دم بين الإخوة والرفاق، تم نفي تروتسكي خارج روسيا ومن ثم تجريده من جنسيته. أقام في تركيا، فرنسا، النرويج ثم رحّل إلى المكسيك بعد أن رفضت أغلب الدول منحه تأشيرة دخول.

لم يكتف ستالين بنفي تروتسكي بل جعل منه صيد ثمين للتخلص من جميع أعضاء الجيش الأحمر بتلفيق تهم الخيانة والتآمر مع تروتسكي. وليبقى هو فقط متصدرا حكم روسيا بالمطرقة والمنجل. تنبأ تروتسكي في كتابه “الثورة المغدورة” بإخفاق إرث الاتحاد السوفياتي في المستقبل.


_ المحقق: “كيف كانت ردّة فعله بعد أن ضربته؟”.
_ المعتقل: “قفز كالمجنون وهو يصرخ… سأذكر صرخته ما حييت”.
_ المحقق: “كيف كانت صرخته؟”.
_ المعتقل: آآآآآآآآآه! مدوّية”.

تلك الصرخة المدوية، صرخة الألم والفزع لم تفارق سمع القاتل الشيوعي الإسباني رامون ميركادير، الذي تم تجنيده من قِبل المخابرات الروسية، لاغتيال ليون تروتسكي في المكسيك بأمر من ستالين. يتبين لنا في القصة أن القاتل رامون تم خداعه بشعارات كاذبة وأنه يخدم الثورة بينما في الحقيقة تم استغلاله لمصلحة النظام.

بالرغم من أن قصة اغتيال ليون تروتسكي موجودة في كل الصحف والمقالات في الإنترنت، إلا أن هذه الرواية تعتبر بحق عمل أدبي ملحمي تاريخي رفيع، لا يمكن أن تقرأ هذه الرواية إلا وتتأثر بها وتتعاطف دون إرادتك مع القاتل والضحية.

واحدة من أعظم وأجمل الروايات التاريخية التي قرأتها فيها من الفلسفة والسياسة والفن، الغضب والانهزام والخدعة الكبرى في التاريخ. رواية مشوقة وممتعة والترجمة بديعة وسهلة.


اقتباسات من الرواية



“الكراهية مرض لا يمكن إيقافه”.

“الكراهية واحد من أعصى الأمراض على الشفاء”.

“إن الانتقام الذي يصيب أشخاصًا أبرياء هو الأكثر دناءة والأكثر إجرامًا وخسّة”.

“أعود لأنّي خائف”.

“أعلم أن ستالين سيقضي علي آجلاً أم عاجلاً؛ ربما يقتلني، وربما لا. لكني سأعود باحتمال ألا يرى ضرورة في قتلي. أفضّل أن أعيش بأمل على أن أعيش بخوف دائم من أنني محكوم بالموت”.

“من بين الأشياء الكثيرة التي عليك أن تتعلمها هو أن تكون صبورًا، لأن الضربة لا توجّه إلى العدو حين يكون واقفًا، بل حين يكون جاثيًا. حينها توجّه الضربة من دون رحمة”.

“الحرب قذرة ـ في الحرب إمّا أن تقتل أو يقتلوك. لكنّي رأيتُ أسوأ ما في البشر خارج الحرب. ليس في مقدورك أن تتصوّر مبلغ ما يستطيع الإنسان فعله، ما تستطيع الكراهية والحقد فعله حين تُغذيان وتُسمنان…”.

“حتى الكذب المفضوح يتحوّل بالتكرار إلى حقيقة واقعة إن لم يتصدّ أحد لردّه ودحضه”.

“فمعي تسافر الحياة، ومهما ظنّوا بأنني كُسرت، فلن أهزم، ما دام فيّ نفس”.

“الجيل القديم الذي بدأنا معه طريق الثورة أزيل من المشهد. ما لم يفعله النفي وسجون القيصر، وما لم تفعله المنافي والحروب والأمراض، تمكن من فعله ستالين، السوط الأسوأ من بين سياط الثورة”.

“أسوأ اعتداء على الصفة الإنسانية هو الإهانة، لأن الإهانة تجرد الفرد من قوته، وتضربه في صميم كرامته”.

“يا فتى! في تلك الفترة أدركتُ أن قسوة ستالين ليس مردها الضرورة السياسية أو الرغبة في السلطة فحسب، بل كراهيته للرجال، كراهيته لذاكرة الرجال الذين ساعدوه في خلق أكاذيبه، في الإضرار بالتاريخ وإعادة كتابته. لكنّي في الحق��قة لا أعرف من كان أشدّ مرضًا، ستالين أم المجتمع الذي سمح له بالنمو!”.

“المشكلة هي أنّ من قرروا نيابة عنّا، قرروا أن لا ضير في القليل من الديمقراطية، لكن بحدود… ثم نسوا حتى القليل الذي كان من حقنا، وتحوّلت كل تلك المسألة الجميلة إلى مركز شرطة مهمته حماية السلطة”.

“الناس هنا تقريبًا لا يفكرون، التفكير ترف محظور هنا على الأحياء… فقد كان من الأفضل دائمًا عدم التفكير للهروب من الخوف”.

“كنتُ أعرف أنه كان يهرب من الخوف، ولكن، كما قال هو نفسه، مهما ركضتَ و تخبأتَ، فسيصل إليك الخوف دائمًا. وأنا أعرف ذلك جيدًا”.

[Solistas · Rating 5 out of 5]

Το εχω τελειώσει αρκετό καιρό, εχω ξαναδιαβάσει ενα μεγάλο μέρος του κάνοντας μικρές απιστίες με λιγότερο ενδιαφέροντα βιβλία, με λίγα λόγια πέρασα τουλάχιστον 2 μήνες με το αριστούργημα του Παδουρα, ενα εξαιρετικό οδοιπορικό για τη διαστρέβλωση του σημαντικότερου γεγονότος του 20ου αιώνα. Ο Τρότσκι, ο δολοφόνος του Ραμον Μερκαντερ κ ο αφηγητής Ιβαν διασχίζουν μια περίοδο σχεδόν 70 ετών, απο τις τραγικές επιλογές του Ρώσου ηγέτη τις μέρες μετά την επανάσταση (π.χ. Κροστανδη), στον ισπανικό εμφύλιο κι απο κει στην εισβολή του (γαμημενου όπως αναφέρεται συνέχεια )Στάλιν στην Πράγα το 68.

Η συμπόνια διατρέχει ολόκληρο το βιβλιο μέχρι να πάρει περίοπτη θέση στις μαγικες τελευταίες σελίδες ενός συναρπαστικού βιβλίου που δεν σταματάει να ενθουσιάζει χαρις στο ταλέντο του Παδουρα, ακόμα κ όταν σκιαγραφεί τον Τρότσκι με τάσεις αυτοκριτικής

´Ισως το πρώτο λάθος του μπολσεβικισμού, πρεπει να σκέφτηκε ο Λιεφ, ήταν η ριζική εξάλειψη των πολιτικών τάσεων που ήταν αντίθετες προς αυτόν: όταν αυτή η πολιτική πέρασε απο το εξωτερικό της κοινωνίας στο εσωτερικό του κόμματος , το τέλος της ουτοπίας είχε αρχίσει. Αν είχε επιτρέπει η ελευθερία της έκφρασης τοσο στην κοινωνία όσο και μέσα στο κόμμα, ο τρόμος δεν θα είχε μπορέσει να ριζώσει'

Ο Παδουρα ειναι χωρίς αμφιβολία ένα απ´τους σημαντικότερους συγγραφείς των ημερών μας, κατι που σκεφτόμουν καθώς η ένταση πριν τη δολοφονία του Τρότσκι με είχε κάνει να πιστέψω πως μπορεί κ να τον κρατήσει ζωντανό, γιατι.. έτσι πρεπει

Απ´τα δυο-τρία καλυτερα βιβλία που διάβασα φέτος

[Φώτης Καραμπεσίνης · Rating 3 out of 5]

Η ψυχαγωγική λογοτεχνία, ο συβαρίτης αναγνώστης και το ασύγγνωστο αδίκημα της βεβιασμένης κάθαρσης.

Δεν υπάρχει ένα και εξαρχής καθορισμένο «raison d’être» για τη λογοτεχνία, και την τέχνη γενικότερα, και ίσως δεν θα έπρεπε. Σίγουρα η Μεγάλη Λογοτεχνία δεν χρήζει υποστήριξης, καθότι από μόνη της μαρμαίρει την πλάση, αποτελώντας το μέγα «πρώτο κινούν ακίνητον». Τι συμβαίνει όμως με τη μικρότερη, εκείνη που δεν δημιουργεί καθ’ ομοίωσή της τον κόσμο, αλλά κατά κάποιον τρόπο υφίσταται για να γεμίζει τις χαραμάδες του χρόνου; Την αποκαλούμε συχνά και εμπορική / ψυχαγωγική λογοτεχνία και έχει το μερίδιο που της αξίζει.

Η λογοτεχνία του Παδούρα, θεωρώ, είναι αυτής της μορφής. Και όπως προεξόφλησα δεν είναι μεμπτή, αρκεί να τηρεί συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Κυρίως εσωτερικής ενότητας. Τουτέστιν, τα επιμέρους στοιχεία της να δένουν αρμονικά, έστω χωρίς υφολογικές καινοτομίες (ίδιον της Μεγάλης Αδελφής της), αλλά με πάθος, όραμα και στόχο. Σίγουρα να είναι τέτοια που να ικανοποιεί τον Σημαντικό αναγνώστη (Semantic reader, κατά Ο. Έκο), ο οποίος είναι δέσμιος της πλοκής περισσότερο, παρά του Ύφους. Όχι, δεν είναι κάτι τόσο εύκολο όσο ακούγεται. Απαιτεί ταλέντο, προσήλωση και σκληρή δουλειά.

Ο Παδούρα είναι ένας συγγραφέας ψυχαγωγικής λογοτεχνίας, πρώτης γραμμής. Γνωρίζει το πεδίο, το έχει ιχνηλατήσει, ρίχνοντας με παρρησία τα στρατεύματά του στη μάχη. Διαθέτει το ταλέντο, τον τρόπο να χειραγωγεί το υλικό και τον αναγνώστη του, ωθώντας τον σελίδα τη σελίδα ως το πέρας, με προσοχή στη λεπτομέρεια, χωρίς να αναλώνεται σε άσκοπες επιδείξεις. Η εμπεριστατωμένη χρήση των ιστορικών στοιχείων, τα παραλειπόμενα της ιστορίας (ο Ισπανικός Εμφύλιος, η Ρωσική Επανάσταση κ.ο.κ.) συνυφαίνονται αρμονικά με τα ατομικά πεπρωμένα, δημιουργώντας στον αναγνώστη αίσθηση συμμετοχής στο ιστορικό γίγνεσθαι, ενώ ταυτόχρονα ο συγγραφέας δεν υπολείπεται των αμιγώς μυθοπλαστικών του καθηκόντων.

Καίτοι πολυσέλιδο, το βιβλίο αυτό δεν προκαλεί κόπωση, συντηρώντας την ένταση και το ενδιαφέρον του αναγνώστη - τόσο εκείνου που έχει ήδη μια άποψη για τα ιστορικά γεγονότα όσο κι εκείνου που τα αγνοούσε. Μέχρις ότου…

…λίγο πριν την ηδονική ολοκλήρωση, ο Παδούρα αναδεικνύεται σε ιδανικό αυτόχειρα, υποπίπτοντας σε ασύγγνωστο αδίκημα – εκείνο τον εξομολογήσεων (Αποκαλύψεις, είναι ο τίτλος του κεφαλαίου).

Ένα από τα εξόφθαλμα μειονεκτήματα της ψυχαγωγικής λογοτεχνίας, της καλούμενης και εμπορικής, είναι η ανάγκη του συγγραφέα για αναλυτικές εξηγήσεις, για καταύγαση όλων των αμφιλεγόμενων, διφορούμενων, σκοτεινών πλευρών με τις οποίες εμφορείται και από τις οποίες τρέφεται η λογοτεχνία. Αν σπεύσεις να επεξηγήσεις την αμφισημία, τι απομένει; Εφόσον δεν καινοτομείς υφολογικά, απομένει η πλοκή – αληθοφανής μεν και σίγουρα άκρως πειστική, αδιάφορη και ερόμυθη από λογοτεχνικής πλευράς.

Η χορογραφημένη συνάντηση των εμπλεκομένων στις τελευταίες σελίδες δεν είναι απλώς περιττή – δυναμιτίζει το ίδιο το έργο, καθώς αναζητά και προσφέρει βεβιασμένη κάθαρση, με τους ήρωες να εξηγούν υπερ-αναλυτικά στον εαυτό τους (και προφανώς στον αναγνώστη) τις πράξεις και τα κίνητρά τους. Είχα την εντύπωση πως αίφνης εμφανίζεται ο "Επιθεωρητής Smartass" κάποιου από εκείνα τα κακογραμμένα "αστυνομικά", συγκεντρώνει στην αίθουσα τους υπόπτους και αφού αποκαλύψει στο σαστισμένο κοινό τον ένοχο, εξηγεί στους βραδύνοες θεατές (και συβαρίτες αναγνώστες) επακριβώς τα κίνητρα ώστε τίποτα να μην βαρύνει τη ραστώνη που ακολουθεί τη χώνεψη ποικίλων πεμμάτων.

"Και πού το κακό;" θα αναρωτηθεί ο καλοπροαίρετος αναγνώστης. Η απάντηση που δίνω εγώ, εντοπίζεται στο γεγονός πως με τον τρόπο αυτόν ο συγγραφέας εκπίπτει σε ρόλο προπαγανδιστή, καθώς νουθετεί τον αναγνώστη του, τον ποδηγετεί στο να οδηγηθεί στην ποθητή κάθαρση. Τίποτα λιγότερο από το να υποτιμά τη νοημοσύνη του (με τον τρόπο που επιτυγχάνει το εμπορικό σινεμά), δίνοντάς του όλα τα στοιχεία, εν είδει μασημένης τροφής. Έτσι, υποκαθιστά την κριτική σκέψη με τη βεβαιότητα της εξήγησης, τα συγκρουόμενα και συχνά αλληλοεπικαλυπτόμενα συναισθήματα με προκάτ, οπότε όντας υποβαλλόμενα και όχι αυτοφυή καθίστανται παντελώς ακίνδυνα και ανενεργά.

Κάθε επιβεβλημένη εξομολόγηση, κάθε προσπάθεια βεβιασμένης κάθαρσης (που αγαπά και προσδοκά το ευρύ κοινό!) τελικά αμβλύνει το αίσθημα της δίκαιης οργής. Εφόσον το βιβλίο είχε τελειώσει -ως όφειλε!- με τη δολοφονία του Τρότσκι, το αίσθημα αγανάκτησης, αυτή η διαταραχή στο πνεύμα και στις αισθήσεις που θα προέκυπταν αβίαστα στον αναγνώστη, θα τον συνόδευαν ως επίγευση. Κλείνοντας το βιβλίο, ο Αναγνώστης (με το Α κεφαλαίο!) θα έπρεπε χωρίς τα δεκανίκια που του σκάλισε ο Παδούρα να αναρωτηθεί ο ίδιος, από μόνος του, τα γιατί και τα πώς. Και έχοντας όλα τα στοιχεία που ο δεξιοτέχνης συγγραφέας τού προσέφερε στην πορεία, να βρει τις απαντήσεις εκείνες που του ταιριάζουν.

Συγκεφαλαιώνοντας: Ο Παδούρα δεν μπόρεσε να αποφύγει το κλασικό σφάλμα των απανταχού γραφιάδων: προσέφερε την υπέρτατη ευκολία των απαντήσεων -όλων των απαντήσεων!- αντί να θέσει με δεξιοτεχνικό τρόπο τα ερωτήματα και να αποχωρήσει διακριτικά από τη σκηνή, αφήνοντας στον ώριμο Αναγνώστη το επίμοχθο έργο να παραμείνει πρωτότυπος – που σημαίνει, να σκεφτεί για τον εαυτό του.

Διότι τελικά η μεγάλη Λογοτεχνία στηρίζεται στο μυστήριο, στο άρρητο (έστω στο υπόρρητο) και όχι στο ρητό, στο διαφανές, στο κοινολογούμενο. Θυμίζω, για μια ακόμα φορά, τον Ναμπόκοφ: "Η λογοτεχνία δεν γεννήθηκε τη μέρα που ένα αγόρι βγήκε φωνάζοντας 'Λύκος, λύκος!' από το δάσος, με έναν μεγάλο μαύρο λύκο στο κατόπι του. Η λογοτεχνία γεννήθηκε τη μέρα που ένα αγόρι βγήκε από το δάσος φωνάζοντας 'Λύκος, λύκος!' και λύκος δεν υπήρχε…"

https://fotiskblog.home.blog/2019/09/...

[Milly Cohen · Rating 5 out of 5]

Es increíble cómo podemos apestar como especie. La forma en que podemos crear capítulos tan brutales e injustificados en la historia, pudiendo hacer tanto más y mejor por el mundo y la humanidad, es decepcionante.

El odio hermanado de la compasión, la muerte con las ganas de vivir, la pasión y la sinrazón, se suceden en esta complejísima lectura que novelea (como lo dice Padura al final) sobre las razones y los personajes implicados en este momento histórico.

Al principio comencé a leer emocionada, porque las expectativas eran altísimas, luego me costó un poco de trabajo la lectura, y al final no quería que terminara. Cada personaje está tan bien trazado que lo odias cuando tienes que hacerlo y te da lástima cuando ya no puedes más. No quiero ni imaginar, más bien, no podría llegar a entenderlo, lo que es vivir tu vida siendo soldado de las órdenes de otro, lo que el odio puede transformarte y lo que es dejar de ser quién eres, convertirte en muchos otros, para terminar no siendo ninguno.

Pero lo que menos puedo concebir es la muerte, estúpida, de tantos millones, y ¿por qué? ¿para qué?

Gracias Leonardo por rescatar la melancolía, la familia, el amor a los perros y la compasión en una historia de muerte, desolación y dolor.
Gracias por hacer que una historia que me parecía lejana a mi, no lo haya sido.
Lo amé.

[B. Faye · Rating 5 out of 5]

Βιβλίο έπος! Πρώτη μου επαφή με τον Παδούρα και μπορώ να πω πως είναι μακράν το καλύτερο βιβλίο που έχω διαβάσει για φέτος. Το βιβλίο ως γνωστόν κινείται σε τρία επίπεδα μέσω τριών χαρακτήρων. Του Τρότσκι, του δολοφόνου του, Ραμόν Μερκαντέρ και του Ιβάν ενός Κουβανού συγγραφέα. Μια θλίψη σε συνοδεύει από την αρχή ως το τέλος και μια συμπόνια και για τους τρεις χαρακτήρες που στροβιλίζονται ως έρμαια στην δίνη της Ιστορίας Ο Παδούρα εξιστορεί την διαστροφή της μεγαλύτερης ουτοπίας του 20ού αιώνα και πως κατέστρεψε τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Με πολύ ακριβή ιστορικά στοιχεία φωτίζει πλευρές μιας υπόθεσης που εγώ προσωπικά αγνοούσα αλλά ταυτόχρονα συνδυάζει μια μυθοπλασία που μετατρέπει το βιβλίο σε αριστούργημα! Πραγματική αναγνωστική απόλαυση οι τελευταίες 20 ημέρες.
ΥΓ Νομίζω ότι ο Ιβάν συμβολίζει την τραγική μοίρα όλων των ανθρώπων που βρέθηκαν παγιδευμένοι σε αυτήν την τεράστια εξαπάτηση με την ιδεολογία τους και τα όνειρα τους προδομένα

[Nikos Tsentemeidis · Rating 3 out of 5]

Ένα εξαιρετικό βιβλίο μέχρι τη μέση. Κάπου εκεί άρχιζε να κουράζει, οπότε και άρχισα να διαβάζω μια βιογραφία (Τρότσκι) και ιστορία (Σύμβουλοι του Στάλιν). Τότε αναρωτήθηκα τι νόημα έχει να γράψει κανείς ένα μυθιστόρημα το οποίο είναι 70% ιστορία ή πολύ κοντά στην πραγματική ιστορία.

Επειδή προτιμώ την ιστορία, πόσο μια ιστορία που ελάχιστα γνώριζα μέχρι τώρα και μπορώ να πω ότι με καθήλωσε, κάπως έτσι έχασα το ενδιαφέρον μου για το μυθιστόρημα του Παδούρα, ο οποίος είναι πολύ καλός αφηγητής, ξέρει να κερδίζει τον αναγνώστη. Θα ήθελα να τον δοκιμάσω και σε καθαρή μυθοπλασία. Δε μετανιώνω για την επιλογή μου αυτή, γιατί με παρακίνησε να αναζητήσω την ιστορία.

[Paula Mota · Rating 4 out of 5]

4,5*

No fim de todo aquele desfile de manifestações da “alma russa” (se não compreendemos alguma coisa sobre os russos parece ser sempre por causa da sua alma) estava a corroboração do assassinato do velho líder, coisa que se tinha esfumado dos livros soviéticos que lhe eram dedicados, pois Trótski (se calhar porque era ucraniano e não russo) parecia antes ter morrido de um catarro ou, melhor ainda, devorado um dia qualquer por uma tremedeira, como se fosse uma personagem dos romances de Emilio Salgari.

São três os homens apaixonados por cães que seguimos neste livro, para ter três perspectivas que culminam no mesmo acontecimento: a morte de Trótski. Creio que é uma pergunta do Trivial Pursuit identificar o local onde Trótski foi assinado e, apesar de sempre ter estranhado que um dos pais da Revolução de Outubro tivesse sido executado no México a mando de Estaline, nunca tive curiosidade em saber mais, de conhecer factos que estavam ao alcance de um clique.
Vou ser vaga quanto ao conteúdo propriamente dito e à estrutura tripartida de “O Homem que Gostava de Cães”, porque creio que a magia desta leitura é cada leitor, seja ele um maníaco da História ou um mero curioso, poder mergulhar nesta obra de grande envergadura e perceber quem é cada personagem e por que é que os seus destinos se cruzaram, fazendo os seus próprios juízos de valor. Leonardo Padura é um escritor minucioso e perfeccionista, que testou um pouco a minha paciência com o relato exaustivo das minudências de cada enredo, num ritmo um pouco lento e com a repetição constante de algumas ideias sobre o terror estalinista, mas é também muito poderoso na sua escrita e ao instalar em mim uma grande dúvida: se acredito realmente que até as personagens históricas mais sombrias que cometeram actos hediondos em nome dos seus ideais têm um lado humano, ou se fui manipulada a acreditar, tal como o narrador, que até os maiores monstros têm algo que os redima se, a dada altura, amaram os seus irmãos, as suas mulheres, os seus filhos, as suas mães ou os seus cães. Afinal, até Hitler tinha a sua Blondi.

- 'Jo sóc un fantasma'.
(...) Com certeza terá pensado, como gostava de fazer, que podia ter morrido na guerra, como tantos dos seus amigos e camaradas. Mas disse principalmente para si mesmo, e por isso gostava de enredar neste jogo, que esse outro destino não teria sido o pior porque naqueles dias o verdadeiro Ramón Mercader, jovem e cheio de fé, não receava a morte. Ramón teria aberto todas as janelas do seu espírito às mentalidades colectivas, à luta por um mundo de justiça e igualdade, e, se tivesse morrido a lutar por esse mundo melhor, teria ganho um espaço eterno no paraíso dos heróis puros.

[Roula · Rating 5 out of 5]

Ξεκινησα πολυ επιφυλακτικα την αναγνωση αυτου του βιβλιου.ειχα φυσικα ακουσει τα καλυτερα, αλλα τοσο η πρωτη μου επαφη με το συγγραφεα οσο και η θεματολογια του βιβλιου με τρομαζαν.ο Παδουρα λοιπον μου εδωσε την εντυπωση οτι γραφει για πολυ "διαβασμενο" κοινο.κι οταν λεω διαβασμενο, δεν εννοω στη λογοτεχνια, αλλα στην ιστορια.γεγονοτα, ονοματα, μερη , ημερομηνιες(που για αλλους ανθρωπους μπορει να αποτελουν σχεδον το Α Β της ιστοριας, για εμενα που δεν τα εχω και πολυ καλα μαζι της, οχι)αρχισαν να εμφανιζονται μπροστα μου ,δοσμενα ομως με τετοιο τροπο που πραγματικα οχι μονο δε με εκαναν να βαρεθω, αλλα συντομα βρεθηκα να διαβαζω μετα μανιας.Δε θα πω ψεματα, ηταν ενα πολυ απαιτητικο βιβλιο για μενα που δε μπορουσα να το διαβασω με τους ρυθμους που ηθελα.επρεπε να το αφηνω συχνα οταν αισθανομουν οτι εχω "μπουκωσει" με πληροφοριες που ειτε ηταν καινουριες ειτε ηταν συγκεχυμενες ή ξεχασμενες στο κεφαλι μου και επρεπε να τις αναζητησω σε αλλα βιβλια ή στο internet.για μενα λοιπον ο χρυσος κανονας μου ειναι οτι οταν ενα βιβλιο σε βαζει στη διαδικασια να ψαξεις και να αναλυσεις τοσο το θεμα του, τοτε ηδη σε εχει κερδισει.
Απο κει και περα, απο λογοτεχνικης αποψης, δε μπορω καν να μιλησω για τον Παδουρα..το τι θεμα σκεφτηκε, τι αποψεις περασε, ποσο "δικαιος" φανηκε στα δικα μου ματια, ποση ερευνα , ποσες γνωσεις πρεπει να εχει..υποκλινομαι στο ταλεντο του.
Συμπερασματικα αυτο το βιβλιο αισθανομαι οτι με πηγε ενα βημα παραπερα σαν αναγνωστρια.ηταν αυτο το κατι διαφορετικο που ολοι οσοι διαβαζουμε (και ειδικα με τους πολυ υψηλους ρυθμους της εδω κοινοτητας)ψαχνουμε να βρουμε μια στο τοσο.αξιζει να διαβαστει κι ας θελει λιγη παραπανω υπομονη κι επιμονη.αξιζει γιατι ειναι ενα βιβλιο που θετει ενα τεράστιο ερωτημα: "γιατι αξιζει να ζει, να πεθανει αλλα και να σκοτωνει κανεις;"
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ!!

""Το μισος μου ποτε δε θα μου επιτρεψει να δουλεψω για την οικοδομηση της νεας κοινωνιας.ειναι ομως το καλυτερο οπλο για την καταστροφη τουτης εδω της κοινωνιας και γιαυτο σας εχω κανει ολους εσας, τα παιδια μου, αυτο που ειστε: παιδια του μισους"

"Ημασταν παντα φοβισμενοι κι αυτο που μας παρακινουσε δεν ηταν η πιστη, οπως λεγαμε στον εαυτο μας καθε μερα ολο αυτον τον καιρο, αλλα ο φοβος....συντριψαμε ανθρωπους μεχρι που σκοτωσαμε..απο πιστη, αλλα κι απο φοβο."

[Zaphirenia · Rating 3 out of 5]

Αν έπρεπε να επιλέξω μια λέξη για να περιγράψω το βιβλίο αυτό θα διάλεγα τη λέξη "χορταστικό". Εξιστορεί τρεις ιστορίες που μπλέκονται μεταξύ τους και επηρεάζουν η μι την άλλη, περιστρεφόμενες γύρω από ένα πραγματικό γεγονός: τη δολοφονία του Τρότσκι. Το βιβλίο είναι μυθιστόρημα, αλλά ταυτόχρονα είναι και γεμάτο ιστορικές λεπτομέρειες και αφηγήσεις πραγματικών γεγονότων, περιγραφές αληθινών προσώπων και ανάλυση κινήτρων ιστορικών πράξεων. Με μια ωραία γλώσσα, ο Παδουρα τοποθετεί τον αναγνώστη μέσα στην εποχή και στο πλαίσιο της αφήγησης, δίνοντας σε μη μυημένους αναγνώστες (όπως εγώ ας πούμε) πλήρη εικόνα της εποχής και της ιστορίας.

Η ιστορία περνά από τον τρόμο του σταλινικού καθεστώτος στον ισπανικό εμφύλιο και την κομμουνιστική Κούβα και από εκεί κατευθείαν στην απογοήτευση για την αποτυχία του σοβιετικού μοντέλου και τη διάψευση όλων των ψευδαισθήσεων για μια δίκαιη κοινωνία. Όσο κι αν ξέρουμε πλέον αρκετά για τη λειτουργία της ΕΣΣΔ και όσο και αν αυτό δεν είναι ένα ιστορικό βιβλίο, διαβάζοντας δεν μπορείς να μη μουδιασεις, να μην παγώσεις. Να μην τρομοκρατηθεις.

Αν θα έβρισκα κάτι αρνητικό είναι ορισμένες επαναλήψεις της ιστορίας που γίνονται από τη σκοπιά του Τρότσκι και του δολοφόνου του, που όμως λένε στην πραγματικότητα το ίδιο πράγμα. Μιλάμε όμως συνολικά για περίπου 20 σελίδες στις 700, αμελητέα ποσότητα δηλαδή.

[Eirini Proikaki · Rating 5 out of 5]

Λυπήθηκα που τελείωσε αυτό το βιβλίο.Μπορεί κάποιες φορές να με ταλαιπώρησε λίγο με τις πολλές πληροφορίες και λεπτομέρειες ιστορικού περιεχομένου αλλά στο τέλος βυθίστηκα τοσο στον κόσμο του που ήθελα κι άλλ��.Ήθελα να μάθω τα πάντα για τις ζωές αυτών των ανθρώπων που υπήρξαν και θύτες και θύματα,που ονειρεύτηκαν μια ουτοπία για να την δουν να γίνεται εφιάλτης όχι μόνο γι'αυτούς αλλά και για εκατομμύρια άλλους ανθρώπους.
Απλά υπέροχο!

[philosophie · Rating 5 out of 5]

"Μην ξεχνάτε πως πρόκειται για μυθιστόρημα, παρά την ασφυκτική παρουσία της Ιστορίας σε καθεμία από τις σελίδες", θα σημειώσει ο Λεονάρδο Παδούρα. Κι όμως, οι χαρακτήρες μοιάζουν να βουλιάζουν, να βυθίζονται, στα νερά της Ιστορίας, να σηκώνουν τόσο πρόδηλα το βάρος της, να καθοδηγούνται σαν έρμαια της μοίρας και των αποφάσεων τρίτων.

Η μυθοπλασία ενδύεται τον ιστορικό της μανδύα και το έργο, που θυμίζει χρονογράφημα, κινείται σε τρία, τουλάχιστον, επίπεδα, ακολουθεί τη ζωή τριών ανθρώπων και κυρίως τη δράση αφενός του Τρότσκι, μετά την εξορία του, και αφετέρου του δολοφόνου του, Ραμόν Μερκαντέρ. Χωρίς ίχνος υπερβολής στην απεικόνιση των χαρακτήρων, με την απαιτούμενη ειλικρίνεια αλλά και στα πλαίσια του νατουραλιστικού ιδεώδους, ο Παδούρα αριστοτεχνικά δομεί την πλοκή του γύρω από τα χαμένα ιδανικά, την εθελοτυφλία, τα πάθη των ανθρώπων, προσφέροντάς τους στιγμές ηρωισμού και αδυναμίας. Η ίδια η κατάληξη του μεγαλοπρεπούς αυτού μυθιστορήματος δε θα μπορούσε παρά να είναι λυτρωτική, να καταδικάζει και συνάμα να αθωώνει τους μεγάλους θύτες και τα εξίσου μεγάλα θύματα των πολιτικών σκευωριών.

[Έλσα · Rating 5 out of 5]

«Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά»

Η χρονιά ξεκινά πολύ δυναμικά με ένα βιβλίο που είχα καιρό στο ράφι. Το έπαιρνα μαζί μου σε ταξίδια, αλλά πάντα το άφηνα έχοντας το φόβο πως θα είναι αρκετά απαιτητικό.

Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για ένα βιβλίο που θέλει χρόνο, υπομονή κ ηρεμία.

Για εμένα είναι το πιο κατατοπιστικό ιστορικό βιβλίο που έχω διαβάσει μέχρι στιγμής. Πολλές πληροφορίες κατακλύζουν τις σελίδες αναφερόμενες στον ισπανικό εμφύλιο, την ιστορία της σοβιετικής ένωσης, τη δράση του Στάλιν κ του Χίτλερ, τη ζωή του Τρότσκι κ του δολοφόνου του του Μερκαντέρ.

Οι 3 ήρωες του βιβλίου είναι τραγικά πρόσωπα. Θύτες και θύματα για τα οποία νιώθεις συμπόνια. Ο αρχικός θυμός μετατρέπεται σε έλεος. Η μοίρα τους είναι καθορισμένη, οι θύτες θα υποστούν τις συνέπειες, θα τιμωρηθούν.

Υπήρχαν στιγμές που τα χέρια μου ίδρωσαν. Δεν μπόρεσα να σταματήσω την ανάγνωση παρ’ όλη την κούραση που ένιωθα.

Για εμένα ανήκει στα τοπ βιβλία που έχω διαβάσει!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ!

[Paco Serrano · Rating 5 out of 5]

Ramón Mercader, republicano español, asesinó a Lev Trotsky de la manera más violenta y degradante posible, clavando un piolet de mango recortado en la parte superior de la cabeza del revolucionario ruso. Stalin, el temible dictador, quien convirtió a Trotsky en enemigo público de la URSS, fue quien primero ordenó su exilio y años después su asesinato.

No me alcanzan las palabras para enaltecer esta novela histórica que, al abordar la vida de Trotsky y su verdugo, lo que hace es reflexionar acerca de cómo se pervirtió y degeneró hasta sus entrañas la más grande de las utopías del siglo XX como lo fue el comunismo, derivando en un régimen de explotación y terror que llevó a la muerte a millones de personas.

Liev Davídovich Trotsky se convirtió en un exiliado, en un paria que vagaba por los países que le concedían asilo político más parecido a una prisión domiciliaria; pasó por Turquía, Francia y Noruega antes de llegar a México en 1937.

Cuando llegó a América, Trotsky “no tenía poder, no tenía millones de seguidores, ni tenía partido; sus libros ya casi nadie los leía: mas Stalin lo quería muerto y dentro de muy poco engrosaría la lista de mártires del estalinismo. Y lo haría dejando atrás un enorme fracaso: no el de su existencia, que él consideraba una circunstancia apenas significativa para la historia, sino el de un sueño de igualdad y libertad para la mayoría, al cual había entregado su pasión… Liev Davídovich confiaba, no obstante, en que las generaciones futuras, libres de los yugos del totalitarismo, podrían hacerle justicia a ese sueño y, tal vez, a la obstinación con que él lo había sostenido.”

Finalmente el estalinismo acabó con él y lo convirtió en un mártir. La historia, de la que Stalin lo quiso borrar, no le hizo justicia al sueño de Trotsky pero sí a su figura política y, en cambio, demonizó al dictador ruso culpable de haber pervertido la Revolución de Octubre.

Al final fue Ramón Mercader el encargado de la tarea. Este combatiente español durante la guerra civil española fue integrado a un grupo soviético encargado de preparar un plan que tomó más de tres años llevar a cabo para eliminar al ideólogo ruso. Porque al final este libro también es la historia del verdugo de Trotsky, que después de asesinarlo estuvo encarcelado en México. Una historia fascinante también la de él, cuyas circunstancias lo llevaron a despojarse de su identidad para primero aprender a odiar a su víctima, a base de mentiras, y después asesinarlo de una forma tan tremebunda.

Grandísimo libro de Leonardo Padura.

[Isabel Allende · Rating 4 out of 5]

El asesinato de Troski, ordenado por Stalin y ejecutado por un mercenario, Ramón Mercader, en México, es el centro de esta novela policial.

[Amr Soliman · Rating 5 out of 5]

هذه الرواية القوية و الرائعة لمحبى التاريخ و السياسة و المخابرات و يكفى ان تشاهدوا تقييمها على الموقع لتعرفوا جودتها
تتحدث عن اعداد جوزيف ستالين رئيس الاتحاد السوفيتى لخطة تنفذها المخابرات السوفيتية الكى جى بى للتخلص من ليون تروتسكى احد زعماء الثورة البلشيفية فى روسيا بعد نفيه خارج البلاد
مجهود رائع و عظيم قام به الكاتب لكتابة هذا العمل

[Teresa · Rating 5 out of 5]

O Homem Que Gostava de Cães é um impressionante romance sobre o assassinato de Trotsky e as motivações ideológicas do seu executor, Ramón Mercader.

Escrito com rigor histórico e objetividade, é um livro recomendado a quem quiser aprofundar conhecimentos sobre a "Utopia mais importante do século XX" e também a quem, mesmo não se interessando por História, gosta de se emocionar com um bom livro.

"A velha geração com que um dia empreendemos o caminho da revolução foi varrida do palco. Aquilo que as deportações e as prisões czaristas, aquilo que as privações do exílio, a guerra e as doenças não fizeram, conseguiu fazê-lo Estaline, o pior chicote da revolução..."
Liev Davídovitch Trotsky, linhas finais do obituário ao seu filho Liova.
(Página 330)

"...a Utopia foi traída e, pior ainda, transformada na burla dos melhores anseios humanos. O sonho estritamente teórico e tão atraente da igualdade possível tinha sido substituído pelo maior pesadelo autoritário da história, quando foi aplicado à realidade entendida, com razão como o único critério da verdade. Marx dixit.
(Página 438)

"— Ele não andava por aí a matar pessoas... Foi um soldado que cumpriu ordens. Fez o que lhe mandaram por obediência e convicção."
(Página 606)

[César · Rating 5 out of 5]

Padura é um escritor fabuloso. Merece um lugar de ribalta que, estranhamente, não tem.
Este é um livro sobre a desilusão e a forma como a ambição e idealismo são consumidos pelo tempo e pela decadência. A complexidade dos personagens e da narrativa têm uma dialética perfeita.
Que chatice é acabar um livro destes.

[Argos · Rating 5 out of 5]

Küba’lı yazar Leonardo Padura’nın 2009’da yayınlanan hacimli bir romanı. Köpekleri seven iki adam var, biri Troçki, öbürü ise katili Ramon Mercader. Köpekleri seven bu adamlar üzerine kurgulanmış, çok geniş araştırmalar sonucu elde edilen bilgilere, ki bunun büyük bir kısmı tarihi gerçeklere dayansa da neticede bir kurmaca roman. Roman yazar olmak isteyen sıradan bir Küba’lının ağzından anlatılıyor.

Ancak bir ön bilgilendirme yapmak gereği duyuyorum. Yazar Marksizme mesafeli, hatta Marksist ideolojinin karşısında, bu nedenle yazdıkları Marksizme inanları rahatsız edecektir, kitabı taraflı bulacak ve doğal olarak hoşlanmayacaklardır. Stalinizme ise tamamen düşman Kübalı yazar Padura, Stalin’i hastalıklı ruh sahibi bir cellat olarak anlatıyor, yine bu nedenle Stalinizmi savunanlar için adeta küfür niteliğinde bir kitap olarak ya okumayı bırakacaklar ya da 1 yıldız verip geçeceklerdir diye düşünüyorum. Roman Troçki yanlısı da değil, Troçkistleri de rahatsız edecek bir kitap bence. Yakın tarihe ait bu kurgusal siyasi romanı salt edebi eser olarak okumak bu nedenle yanlış olur.

1940’da Meksiko’da sürgünde olan Leon Troçki (Lev Davidoviç), aslında bir komünist olan Katalan Ramon Mercader tarafından öldürülmüştü, emri veren Stalin yerine getiren Sovyet gizli servisi NKVD’ydi. Kitapta geçen adlarıyla “Sürgün“ (Troçki) ve “Mezar Kazıcısı” (Stalin) arasındaki çekişme devrimden, yani 1917’den önce başlamış, Lenin’in ölümünden sonra bu kapışma ve ölümcül kavgaya dönüşmüştü. Stalin büyük temizliğini tüm muhaliflerini Troçkist olmakla suçlayarak yapmıştı. Bu süreç kitapta geniş olarak yer almakta.

Sovyet deneyiminin tüm dünyada Marksist düşüncenin başarısız kılınması yanında sol düşüncenin sosyalist ideale sırtını dönmesi sonucunu doğurduğu çıkarımını romanın ana fikri olarak değerlendirdim. Çünkü Ekim Devrimi ve sonrasındaki sovyet rejimini 20. yüzyılın en uzun süren ütopyası, gerçekleşmeyen hayali ve Marksist kuramın çöküşü olarak nitelendiriyor yazar. Bu nedenle kitap ideolojik olarak bir iddia taşımakta, ancak Troçki hakkında olabildiğince tarafsız yazıldığını düşünüyorum.

Stalinin cellatlığının ve İspanya İç Savaşının kaybedilmesindeki rolünün ve Hitler ile anlaşma yapacağının daha önce Troçki tarafından defalarca uyarılmasının anlatıldığı bölümler bulantı yaratıyor. Keza gizli servis aracılığıyla Stalin’in paranoyalarının nasıl halledildiğinin anlatıldığı bölümler de dehşet verici, örnepin Moskova duruşmaları. Troçki de pürüzsüz değil ama bir Stalin yanında saten gibi, ipek gibi kalıyor.

Özellikle katil Ramon’un İspanya İç Savaşı’nda Cumhuriyetçiler safında çarpışırken Sovyet Rusya adına çalışması için devşirilmesi, Komunistler yani İspanya K.P.(Stalinistler) ile PAUM militanları (Troçkistler) arasındaki akıl almaz nefret ve kinin yarattığı çatışmaların Cumhuriyetçileri nasıl zayıflatıp iç savaşın kaybedilmesine neden olunduğu çok açık anlatılmış. Stalin’in İspanyayı kaderiyle başbaşa bırakması Franco’nun zaferini getiriyor.

Bu arada Küba’nın tarihsel gerçekleri de az bilinen yönleriyle anlatılmış. Yazar Küba rejimini de eleştiriyor hatta Küba yönetiminde homofobinin güçlü şekilde varlığını vurguluyor. Sovyetler Birliği yıkıldıktan sonra açlık ve yokluk içinde kalan ülkenin anlatıldığı bölümlerin sansüre uğramaması şaşırtıcı. Bunları halen orada yaşayan biri olarak nasıl yazabildiğini anlamış değilim. Anlatıcı Kübalı yazar heveslisi, yazarın yani Padura’nın kendisi mi ona da karar veremedim, olursa da şaşmam.

Troçki’nin sürgün yılları, siyasi görüşleri, mücadelesi, Ekim Devrimi’ndeki rolü genişçe yer alıyor kitapta. Suikastın ayrıntıları ve sonrası, Ramon Mercader’in Meksika’da 20 yıl hapis yattıktan sonra Moskova’ya dönmesi ve burada gördükleri ve yaşadıklarını anlatan bölümler çok dikkat çekici. Keza SSCB yönetimi özellikle Stalin’in iktidarı ele geçirme hırsı ve Marsizm-Leninizm ideolojisini Stalinizm ile biraraya getirmek için döktüğü kanları okuduktan sonra Kruşçev ve ardıllarının, Brejnev’in, bugün ise Putin’in Stalin ruhunu taşıdıklarını anlamak zor değil.

Yazarın hayal gücünü bazı yerlerde zorladığını, inandırıcı olmak için bazı bilgileri çarpıttığını görmüş olsam da, 20. yüzyılın bir dönemini ve dramatik tarihi bir olayını (Troçki suikasti) detaylı bir şekilde okumaktan keyif aldım. Kitap yüksek temposu ile rahat okunuyor, kurgusu ve dili oldukça iyi, çeviri kusursuz. Sadece bazı yazım hataları var, özellikle ünlü şarap Ch. Lafite Rothschild’ın “Ch Latife” olarak yazılmasına güldüm.

Uzun bir roman, 800 sayfa, yukarıda belirtilen konulara ilgi duyanlar için öneririm.

* Kitabı okuyacaklar için bir değerlendirmeyi de şuraya koyayım.

“Stalinist diktatörlüğün kurulması ve sürekliliğinin sağlanması süreci, çok kanlı bir karşı devrimin ürünü oldu. Troçki bu kanlı karşı devrimin sonucunda katledildi. Stalinist diktatörlük, yayılmacı bir emperyalist güç oldu aynı zamanda. Doğu Bloku bu güç tarafından, tıpkı 2003’te Irak’ın ABD tarafından işgal edilmesi gibi işgal edildi. Stalinist bürokrasi, küresel dev kapitalist devletlerle işbirliği içinde oldu. Stalinist diktatörlük, Almanya’da Nazilerin iktidara gelişine hizmet eden politikalar izledi. Stalinist diktatörlük, sendikaları, işçi haklarını, kadın özgürlüğünü yasakladı. Yahudi düşmanı despot bir rejim, Ekim devriminin tüm kazanımlarını gasbeden bürokratik odağın egemen sınıf olarak örgütlenmesinin ürünü oldu.”
(Şenol Karakaş/ marksist.org)

[Skorofido Skorofido · Rating 4 out of 5]

Εάν εξαιρέσει κανείς το γεγονός πως ο παππούς μου ήταν τροτσκιστής και για τον λόγο αυτό, είχε πολλές «ωραίες» εμπειρίες από τους πρώην συντρόφους και ο οποίος καμάρωνε, σαν να ήταν κάτι πολύ σημαντικό να είναι κανείς τροτσκιστής (κι εγώ είμαι κατά καιρούς διάφορα και vegan και σαρκοβόρο και ορθόδοξο και ανορθόδοξο αλλά δεν το κάνω και θέμα), η αλήθεια είναι πως δεν ήξερα και πολλά για τον Τρότσκι, τον στενό συνεργάτη του Λένιν και αργότερα αποδιοπομπαίο τράγο του Στάλιν (όχι πως του είχε μείνει και κανένας κολλητός αλλά λέμε και καμιά βλακεία για να γελάσουμε…)
«Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά» είναι λοιπόν ένα βιβλίο για τον Τρότσκι (όχι δεν είναι η βιογραφία του) ή για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους είναι ένα βιβλίο για τον δολοφόνο του Τρότσκι… Ο Παδούρα παίρνει τα γεγονότα σχεδόν από την αρχή, από την παιδική ηλικία του Ραμόν Μερκαντέρ και την ιδιότυπη σχέση με τη μάνα του, τη συμμετοχή του στον Ισπανικό Εμφύλιο, τη στράτευσή του από τη Σοβιετική Ένωση για να γίνει ήρωας όλου του κομμουνιστικού κόσμου μέχρι το αναπόδραστο τέλος και τις τύψεις ή τις μη τύψεις.
Θύτης και θύμα, και οι δύο λάτρεις των σκυλιών, αν και ο τίτλος μάλλον θα πήγαινε καλύτερα προς τον θύτη γιατί ο Τρότσκι εκτός από τα μπορζόι (ρώσικα κυνηγόσκυλα) λάτρευε και τα κουνέλια του.
Ο Παδούρα έχει κάνει μία μεγάλη έρευνα, έχει δέσει αριστοτεχνικά τις προσωπικές ιστορίες του Τρότσκι, του Μερκαντέρ, της Καριδάδ, του Κοτόφ αλλά και της Φρίντα Κάλο κι έχει προσπαθήσει να μας δείξει τα ψυχολογικά τους σκαμπανεβάσματα. Βαρκελώνη, Κωνσταντινούπολη, Μόσχα, Βρυξέλλες, Νέα Υόρκη και Κούβα αποτελούν το απαραίτητο αξεσουάρ για την εξέλιξη της υπόθεσης.
Μαθαίνει κανείς αρκετά για εκείνη την εποχή που ο πατερούλης Στάλιν εξόντωνε τους πιο πιστούς συνεργάτες του σαν να ήτανε κατσαρίδες, για το πως η εμμονή σε μια ιδέα όπως του Τρότσκι (σε συνδυασμό με μία κάπως ναρκισσιστική προσωπικότητα) μπορεί να εξοντώσει μια ολόκληρη οικογένεια (παιδιά – εγγόνια και σκυλιά) και φυσικά πως όταν ο χρόνος κυλά, ανακαλύπτεις πως για έναν τρελό είναι δυνατόν να έχουν χυθεί ποτάμια αίμα και να έχουν γραφεί χιλιάδες μπουρδολογίες περί ιδεολογιών, ισότητας των λαών και πάλης των τάξεων…
Ενδιαφέρον βιβλίο, φαντάζομαι ιδιαίτερα ψαγμένο (δέχομαι ως θέσφατα ότι αφορά τα ιστορικά διότι προσωπικώς δεν τα γνωρίζω) αλλά ορισμένες φορές έπιασα τον εαυτό μου να προτιμά τον ύπνο του από το να διαβάσει το παρακάτω κεφάλαιο…

[Boris Maksimovic · Rating 5 out of 5]

Roman "Čovek koji je voleo pse" kubanskog pisca Leonarda Padure, ukratko, govori o ubistvu Lava Trockog u Meksiku 1940. godine. No, kao i uvijek, to je priča o mnogo čemu drugom. Srž romana, rekao bih, jeste pokušaj da se odgovori na dva pitanja. Prvo, šta je to što jednog čovjeka natjera da zbog višeg cilja ubije drugog? A drugo, kako nastaviti sa životom nakon što doživiš političko razočaranje i shvatiš da je to ubistvo ničemu nije služilo sem konsolidaciji vlasti jednog tiranina? Priča prati Trockog tokom njegovih silnih egzila, od Kazahstana, Turske, Francuske, Norveške i u konačnici Meksika, a s druge strane prati njegovog ubica, Ramona Merkadera, od Barselone preko Rusije, Pariza i u konačnici Meksika. Zapravo, Meksiko nije zadnja etapa na tom putu, ali ovo nije mjesto za spojlere. Šta hoću da kažem? Roman je sjajan. Leonardo Padura je vrhunski pisac. Kažem to bez trunke sumnje. On je jedna spisateljska gromada i ovo je jedna od onih vrhunskih knjiga što često prođu nezapaženo kod Lagune naprosto zato što ljudi od njih očekuju nešto drugo. Ovo je knjiga u kojoj sam neopisivo uživao, na stranu sada što sam ja jedna zadrta komunjara koja se krije pod krinkom sitnog preduzetnika (ili što bi naš narod rekao „privatnika“), pa imam i ličnu motivaciju da čitam o istoriji razvoja lijevih političkih pokreta sa svim njihovim devijacijama. Na stranu sve to, ovo je knjiga za svakoga ko želi da shvati prirodu moći, kolektivne ideale i neizbježno otrežnjenje koje dolazi nakon što se krene u ostvarivanje tih ideala, te šta je to u tim idealima što jednog čovjeka navodi da drugom smrska lobanju planinarskim pijukom. Najbolja stvar? I Trocki i Merkader su ubijeđeni komunisti. I da, obojica su voljeli pse. Kao i narator, o kojem sam ovdje najmanje pričao, a zaslužuje mnogo, mnogo više. Ova knjiga ima 620 strana, cijeli 20. vijek je stao u nju, a ja imam osjećaj da sam mogao još toliko da čitam i da mi ne bi bilo dosta. Jedna od onih knjiga na kojoj blurbovi uopšte nisu pretjerivanje.

[Vaso · Rating 4 out of 5]

Στην Κούβα του 1977, ο Ιβάν, συναντά έναν ιδιαίτερο άνθρωπο, ο οποίος του αφηγείται με αρκετές λεπτομέρειες την ιστορία του Ραμόν και αναπόφευκτα και του Τρότσκι.
Ο συγγραφέας, χτίζει ένα μυθιστορηματικό πλαίσιο γύρω από 2 πραγματικούς χαρακτήρες: τον Λέον Τρότσκι και τον Ραμόν Μερκαντέρ
Οι περισσότεροι από εμάς έχουν ακούσει σίγουρα το όνομα του Τρότσκι, αλλά πόσοι από εμάς γνωρίζουν λεπτομέρειες?
Σε αυτό το πυκνογραμμένο βιβλίο ο Padura περιγράφει και αναλύει τη ζωή των δύο αυτών ανδρών που οι καταστάσεις έφεραν αντιμέτωπους, επικρίνοντας το Στάλιν και τις πράξεις του που δημιούργησαν αυτό το διχασμό, σε ένα χρονικό πλαίσιο αρκετών ετών, μη παραλείποντας να αναφερθεί στον Ισπανικό Εμφύλιο, στην KGB και στην Κούβα του Β μισού του 20ου αιώνα.
Κι αναρωτιέμαι: πόσο εύκολα, ο νεαρός ιδεαλιστής Ραμόν, κατέληξε να γίνει ένα άβουλο πιόνι του Σταλινισμού, με μόνο στόχο την αφαίρεση της ζωής του Τρότσκι?

Ένα εξαιρετικό βιβλίο που εκτός από την ευχαρίστηση της ανάγνωσης, μου πρόσφερε και γνώση...