What do you think?
Rate this book
De collectieve inzinking van de familie Hofmeyer
Een vrouw komt in een existentiële crisis terecht als haar vader haar na een relatiebreuk geld biedt om op zijn kosten haar eicellen te laten invriezen. Bovendien wil hij weten wanneer ze van de huurmarkt gaat om te investeren in vastgoed. Nooit eerder bleef ze lang in hetzelfde huis. Bij elk vertrek nam ze alleen haar erfstukken mee, erfstukken die verschillende generaties vrouwen representeren.
Een non die haar genot ontdekt.
Een moeder die de vaatwasser in- en uitlaadt.
Een grootmoeder die knock-out op de keukenvloer ligt.
Een zus die langzaam in een reptiel verandert.
Een weduwe die van wenteltrappen droomt.
Ze besluit een appartement te kopen om haar erfstukken een plek te geven, zodat de duistere krachten van haar spullen eindelijk hun werken zullen doen. Haar zoektocht naar een eigen ruimte destabiliseert de familie Hofmeyer en leidt tot een collectieve inzinking aan het zwembad van het ouderlijk huis.
Een non die haar genot ontdekt.
Een moeder die de vaatwasser in- en uitlaadt.
Een grootmoeder die knock-out op de keukenvloer ligt.
Een zus die langzaam in een reptiel verandert.
Een weduwe die van wenteltrappen droomt.
Ze besluit een appartement te kopen om haar erfstukken een plek te geven, zodat de duistere krachten van haar spullen eindelijk hun werken zullen doen. Haar zoektocht naar een eigen ruimte destabiliseert de familie Hofmeyer en leidt tot een collectieve inzinking aan het zwembad van het ouderlijk huis.
- GenresFiction
180 pages, Paperback
First published October 15, 2024
8 people are currently reading
427 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 63 reviews
Read
November 7, 2024Ik heb de debuutroman van de Vlaamse theatermaker en schrijfster Julie Cafmeyer gelezen: De collectieve inzinking van de familie Hofmeyer.
De ik-persoon (Julie) groeit samen met haar zus Olga op bij vader en moeder. De ouders gaan uit elkaar. Moeder wordt gek omdat ze voortdurend door mannen in de keuken geduwd wordt, verantwoordelijk voor de vaatwasser, de was en de kinderen. De ik-persoon gaat naar de theaterschool en zoekt haar eigen plek om te wonen.
Vader is maar in twee dingen geïnteresseerd: 1. dat ze een kind krijgt, en indien niet: dat ze haar eicellen laat invriezen. 2. dat haar appartement later meer gaat opbrengen dan ze er nu voor betaald heeft. Uiteindelijk zullen de zussen hun vader laten weten hoe ze hun leven willen voortzetten tijdens een desastreuze familiebijeenkomst.
De collectieve inzinking van de familie Hofmeyer heeft een ruwheid in zich, met vaak korte zinnen, in een razend, stampend ritme, scherp en grappig. Het boek is absurdistisch en tragisch tegelijk.
Het boek gaat over vrouwen die hun onafhankelijkheid opeisen, soms door weg te gaan, soms via seks; de ik-persoon gebruikt een roeimachine om zichzelf te bevredigen; masturbatie is een revolte:
"Kijk eens naar mij. Ik ben een vrouw van vijfendertig, genietend van haar erotiek. Haar erotiek die op het eerste gezicht niets dient. Geen man, geen bevruchting. Ik hijg. Mijn erotiek, mijn revolte. Mijn orgasme dat niets opbrengt, maar alleen van mij is, voor mij is." (p. 196)
De collectieve inzinking van de familie Hofmeyer is nietsontziend, wild en soms ontroerend.
Volledig leesverslag: https://wimoosterlinck.wpcomstaging.c...
De ik-persoon (Julie) groeit samen met haar zus Olga op bij vader en moeder. De ouders gaan uit elkaar. Moeder wordt gek omdat ze voortdurend door mannen in de keuken geduwd wordt, verantwoordelijk voor de vaatwasser, de was en de kinderen. De ik-persoon gaat naar de theaterschool en zoekt haar eigen plek om te wonen.
Vader is maar in twee dingen geïnteresseerd: 1. dat ze een kind krijgt, en indien niet: dat ze haar eicellen laat invriezen. 2. dat haar appartement later meer gaat opbrengen dan ze er nu voor betaald heeft. Uiteindelijk zullen de zussen hun vader laten weten hoe ze hun leven willen voortzetten tijdens een desastreuze familiebijeenkomst.
De collectieve inzinking van de familie Hofmeyer heeft een ruwheid in zich, met vaak korte zinnen, in een razend, stampend ritme, scherp en grappig. Het boek is absurdistisch en tragisch tegelijk.
Het boek gaat over vrouwen die hun onafhankelijkheid opeisen, soms door weg te gaan, soms via seks; de ik-persoon gebruikt een roeimachine om zichzelf te bevredigen; masturbatie is een revolte:
"Kijk eens naar mij. Ik ben een vrouw van vijfendertig, genietend van haar erotiek. Haar erotiek die op het eerste gezicht niets dient. Geen man, geen bevruchting. Ik hijg. Mijn erotiek, mijn revolte. Mijn orgasme dat niets opbrengt, maar alleen van mij is, voor mij is." (p. 196)
De collectieve inzinking van de familie Hofmeyer is nietsontziend, wild en soms ontroerend.
Volledig leesverslag: https://wimoosterlinck.wpcomstaging.c...
October 30, 2024
Vulva. Vulva. Schaamlippen. Klaarkomen.
Zo.
Dat hebben we dan gehad.
Over naar inhoud.
Oeps.
Vulva. Vulva.
Geen inhoud te bespeuren.
Of toch?
Vul.
Va.
Fjew.
Va.
Zo.
Dat hebben we dan gehad.
Over naar inhoud.
Oeps.
Vulva. Vulva.
Geen inhoud te bespeuren.
Of toch?
Vul.
Va.
Fjew.
Va.
January 6, 2025
Noem het een meesterwerk. Julie Cafmeyer schrijft heerlijk eigenzinnig, fris en kortom briljant. Als ze meer boeken had zou ik direct alles verslinden, maar dit is pas haar debuut. Hallo zeg.
May 11, 2025
Het stinkende tienermeisje in mij krabbelt op en voelt zich begrepen, verder in badpak de keuken extra vies en rommelig achtergelaten.
‘Ik was geen crimineel. Ik was een meisje dat met een nat broekje de wereld wilde veroveren.’
‘Ik was geen crimineel. Ik was een meisje dat met een nat broekje de wereld wilde veroveren.’
October 29, 2025
Koortsdromerige vrouwen, precies op het juiste moment in mijn manische staat van zijn. En gelachen heb ik.
‘Ik moet terug naar de kersenboom. Ik moet de botjes van de kwartels opgraven. Ik moet kauwen op de vogelskeletten. Ik moet likken aan de rottende kersen, de pitten inslikken. Ik moet bereid zijn om me erin te verslikken. […] Ik moet zelfzuchtig worden, brutaal, sexy. Egoïstisch, gulzig, hedonistisch. Gevaarlijk, gestoord zelfs.’
‘Ik moet terug naar de kersenboom. Ik moet de botjes van de kwartels opgraven. Ik moet kauwen op de vogelskeletten. Ik moet likken aan de rottende kersen, de pitten inslikken. Ik moet bereid zijn om me erin te verslikken. […] Ik moet zelfzuchtig worden, brutaal, sexy. Egoïstisch, gulzig, hedonistisch. Gevaarlijk, gestoord zelfs.’
February 27, 2025
Vrouwen, deze is voor ons. Als je onderbuikgevoel schreeuwt dat je weg moet uit die keuken, weg moet bij die man, lees dan 1 dit boek en 2 ga verdomme weg. Zoek jouw Eva en maak dat vrouwenappartement. Blijf daar. Met al jouw magische spullen en jouw hele Zijn. Leef. En schud met je vuisten.
Sterk debuut. Olga in haar verkleedkleren heeft me zo ontroerd, ik hield van elke Olga. Prinses, zeemeermin, reptiel, uil of mummie. Hartbrekend.
‘Die nacht stopte ze me in en zei: ‘Als je wereld uit elkaar valt, moet je een nieuwe creëren. Ga naar de bibliotheek.’
‘Olga sloot zich meestal in haar kamer op om zich te verkleden. Urenlang schminkte ze zichzelf als de zeeheks Ursula, een avatar of een barbiepop. Zij was geen mens, geen vrouw. Zij was iemand met vleugels, stekels of haren. Een meisje met veren dat je troost.’
‘Misschien is intimiteit dit: langzaam voelen en ontdekken wat de ander nodig heeft.’
‘Ik wilde dat mijn vader ‘een vrouw’ zei, en dat ik zou begrijpen wat hij bedoelde.’
‘Het appartement van een vrouw betreden is als het betreden van haar lichaam.’
‘Het lijkt van heel diep te komen die vernietigingsdrang, heb jij dat ook?’
Sterk debuut. Olga in haar verkleedkleren heeft me zo ontroerd, ik hield van elke Olga. Prinses, zeemeermin, reptiel, uil of mummie. Hartbrekend.
‘Die nacht stopte ze me in en zei: ‘Als je wereld uit elkaar valt, moet je een nieuwe creëren. Ga naar de bibliotheek.’
‘Olga sloot zich meestal in haar kamer op om zich te verkleden. Urenlang schminkte ze zichzelf als de zeeheks Ursula, een avatar of een barbiepop. Zij was geen mens, geen vrouw. Zij was iemand met vleugels, stekels of haren. Een meisje met veren dat je troost.’
‘Misschien is intimiteit dit: langzaam voelen en ontdekken wat de ander nodig heeft.’
‘Ik wilde dat mijn vader ‘een vrouw’ zei, en dat ik zou begrijpen wat hij bedoelde.’
‘Het appartement van een vrouw betreden is als het betreden van haar lichaam.’
‘Het lijkt van heel diep te komen die vernietigingsdrang, heb jij dat ook?’
August 5, 2025
ik las dit in een natte bikini en dat voelde toepasselijk.
twijfel twijfel twijfel 3 of 4 sterren toch maar 4. dit boek is raar, wat het zo intrigerend en vlot maakt. het gaat over vrouwen, het is feministisch, het is herkenbaar, pijnlijk, bij vlagen lastiger te volgen.
het laatste hoofdstuk vind ik uit de toon vallen maar ik snap wel dat het erin zit, het hoofdstuk met de dagboekfragmenten van Olga voelt daarentegen iets te uitleggerig en ineens vanuit een ander perspectief. als dat was doorgezet en er bijvoorbeeld ook een perspectief van de moeder in had gezeten had ik dat meer gewaardeerd denk ik.
hoe dan ook echt parels van zinnen en observaties kijk maar:
“Ik was een meisje dat met een nat broekje de wereld wilde veroveren.”
“Hoewel het zes graden onder het vriespunt was, droeg ze een badpak, sinds de scheiding haar favoriete kledingstuk.”
“Hoe beheersen vrouwen zich als ze voor de zoveelste keer de oven voorverwarmen op honderdtachtig graden? Er kwam geen antwoord.”
twijfel twijfel twijfel 3 of 4 sterren toch maar 4. dit boek is raar, wat het zo intrigerend en vlot maakt. het gaat over vrouwen, het is feministisch, het is herkenbaar, pijnlijk, bij vlagen lastiger te volgen.
het laatste hoofdstuk vind ik uit de toon vallen maar ik snap wel dat het erin zit, het hoofdstuk met de dagboekfragmenten van Olga voelt daarentegen iets te uitleggerig en ineens vanuit een ander perspectief. als dat was doorgezet en er bijvoorbeeld ook een perspectief van de moeder in had gezeten had ik dat meer gewaardeerd denk ik.
hoe dan ook echt parels van zinnen en observaties kijk maar:
“Ik was een meisje dat met een nat broekje de wereld wilde veroveren.”
“Hoewel het zes graden onder het vriespunt was, droeg ze een badpak, sinds de scheiding haar favoriete kledingstuk.”
“Hoe beheersen vrouwen zich als ze voor de zoveelste keer de oven voorverwarmen op honderdtachtig graden? Er kwam geen antwoord.”
October 26, 2024
Echt I cannot. Waarom zijn er zo veel vreemde boeken!!!! Ben heel benieuwd wat de letterkundigen onder ons hiervan maken 🫶🏻
November 4, 2024
‘Ik kon aanvaarden dat dit het was. Dit appartement, deze vrouw, dit lichaam. Ik kon de duisternis zijn werk laten doen. Ik hield mijn hand op mijn buik. Mijn baarmoeder, een kamer. Een ruimte die zich misschien ooit zou vullen met nieuw leven, maar evengoed leeg kon blijven. Een grot waar het vochtig was, stil, donker. Mijn oneindige, donkere ruimte. Een diep, zwart gat.’
January 12, 2025
Te goed om maar drie sterren te geven, dus dat worden er dan vier en ik heb daar eigenlijk weinig uitleg voor maar ik doe wat ik wil he.
May 10, 2025
‘Ik was een geil meisje op zoek naar houvast in een wereld waar alles trilde.’ Zo omschrijft Julie, het hoofdpersonage in Julie Cafmeyers De collectieve inzinking van de familie Hofmeyer, zichzelf als tiener. Inmiddels is ze vijfendertig jaar oud en welbeschouwd is ze nog steeds dat geile meisje dat geen houvast heeft, alleen zijn de verwachtingen van buitenaf dat dat nu wel eens klaar mag zijn. Er moeten keuzes worden gemaakt; Julie moet, in de woorden van haar vader, eindelijk eens een vrouw worden. En hij wil haar best geld toeschieten om haar eitjes te laten invriezen. En ze moet eens kappen met het huren van huizen.
Julies vader is een tuinarchitect, Julies moeder Leonore werd in de rol van huisvrouw geperst. Als Leonore in Julies jeugd voor zichzelf kiest en het huis verlaat, voelt dat als een enorme triomf voor mams. Die was zo langzamerhand gek geworden van het keurslijf waar ze in geperst zat:
Mijn moeder leunde met haar rug tegen de muur, zakte door haar knieën. Ze brabbelde: ‘Ik ben een zombie, ik leef niet meer,’ en gooide de mixer tegen het plafond. Restjes pannenkoekendeeg vlogen alle kanten op.
De ‘bevrijding’ van Julies moeder leidt echter tot de nodige problemen: Julie baalt dat er opeens geldzorgen zijn als ze bij haar moeder is, en Julies oma sist nijdig naar Leonore: ‘Jij ging weg, en ik moest weer naar de keuken.’ De bevrijding van de ene vrouw is de gijzeling van de ander. Misschien wel het belangrijkste gedachtegoed dat De collectieve inzinking van de familie Hofmeyer lijkt uit te dragen is dat er, zolang er systematisch niets verandert aan de rolverdeling tussen mannen en vrouwen, er hoogstens verschuivingen van geluk en ongeluk kunnen plaatsvinden tussen vrouwen, maar dat de totale hoeveelheid ongeluk blijft bestaan. Er is solidariteit vereist, een collectief hak-zetten in het zand.
Cafmeyer gebruikt een merkwaardige combinatie van het nadrukkelijk uiten van haar boodschap en het schrijven in absurdistische scènes. Voorbeeld van zo’n scène, die misschien meer nog hyperbolisch is dan absurdistisch: Julie die verf gaat kopen.
[verkoopster] ‘Misschien moet u voor rood gaan.’
[Julie] ‘Ja, felrood. Iets militants, iets dat een aanval aankondigt, iets dat op stierenbloed lijkt.’
De verkoopster haalde een kleurenkaart tevoorschijn van verschillende tinten rood.
‘Een strijdvaardig soort rood,’ zei ik. ‘Rood dat me de fut geeft om iets van deze plek te maken. Rood dat mijn overwinning op een mier aankondigt. Rood dat de oorlog verklaart. Rood, menselijk vlees.’
‘Dit is een rode lakverf. Dit rood is volgens mij wat je nodig hebt. Het is de kleur van de aanval.’
Het is heel vreemd dat iemand die om verf als stierenbloed, om verf als een oorlogsverklaring vraagt, behandeld wordt alsof dat de normaalste zaak van de wereld is, sterker nog, alsof de verkoopster zelf zich daar al in verdiept heeft. Dat kán eigenlijk niet. Maar het is wel erg grappig, en lijkt bovendien functioneel. Het kan geen toeval zijn dat de verkoper vrouwelijk is; in de verhaalwereld van De collectieve inzinking van de familie Hofmeyer voelen alle vrouwen het keurslijf snijden en zijn er gestolen momenten van solidariteit. Sommige vrouwen zitten nog te vast in het systeem, hebben geïnternaliseerd dat ‘geluk (…) tot stand [komt] in het huis van een man’, maar juist het absurde, het brabbelen dat je een zombie bent en een mixer tegen het plafond gooien, vormt het contrast met het rigide, patriarchale, systeem. Zoals Julies moeder het zegt: ze moet gestoord worden. In de zin van: gek.
Het is jammer en opmerkelijk dat de recensies van De collectieve inzinking van de familie Hofmeyer die ik kan vinden, allemaal geschreven zijn door mannen. Ik had graag de uitgebreide lezing van een vrouw meegekregen, juist omdat de roman af en toe leest als een verkapt pamflet voor hen. Dat expliciteren van de boodschap is normaliter zelden een goede zet in literatuur, omdat het boek daarmee ook altijd wat wordt platgeslagen en aan originaliteit inboet. Aan het einde wordt het narratief te sterk doorbroken, maar over het algemeen gaf het expliciteren tussen al die absurdistische en hyperbolische scènes in het broodnodige houvast – iets waar we uiteindelijk allemaal, zo blijkt maar weer, naar op zoek zijn of naar op zoek worden gestuurd.
Julies vader is een tuinarchitect, Julies moeder Leonore werd in de rol van huisvrouw geperst. Als Leonore in Julies jeugd voor zichzelf kiest en het huis verlaat, voelt dat als een enorme triomf voor mams. Die was zo langzamerhand gek geworden van het keurslijf waar ze in geperst zat:
Mijn moeder leunde met haar rug tegen de muur, zakte door haar knieën. Ze brabbelde: ‘Ik ben een zombie, ik leef niet meer,’ en gooide de mixer tegen het plafond. Restjes pannenkoekendeeg vlogen alle kanten op.
De ‘bevrijding’ van Julies moeder leidt echter tot de nodige problemen: Julie baalt dat er opeens geldzorgen zijn als ze bij haar moeder is, en Julies oma sist nijdig naar Leonore: ‘Jij ging weg, en ik moest weer naar de keuken.’ De bevrijding van de ene vrouw is de gijzeling van de ander. Misschien wel het belangrijkste gedachtegoed dat De collectieve inzinking van de familie Hofmeyer lijkt uit te dragen is dat er, zolang er systematisch niets verandert aan de rolverdeling tussen mannen en vrouwen, er hoogstens verschuivingen van geluk en ongeluk kunnen plaatsvinden tussen vrouwen, maar dat de totale hoeveelheid ongeluk blijft bestaan. Er is solidariteit vereist, een collectief hak-zetten in het zand.
Cafmeyer gebruikt een merkwaardige combinatie van het nadrukkelijk uiten van haar boodschap en het schrijven in absurdistische scènes. Voorbeeld van zo’n scène, die misschien meer nog hyperbolisch is dan absurdistisch: Julie die verf gaat kopen.
[verkoopster] ‘Misschien moet u voor rood gaan.’
[Julie] ‘Ja, felrood. Iets militants, iets dat een aanval aankondigt, iets dat op stierenbloed lijkt.’
De verkoopster haalde een kleurenkaart tevoorschijn van verschillende tinten rood.
‘Een strijdvaardig soort rood,’ zei ik. ‘Rood dat me de fut geeft om iets van deze plek te maken. Rood dat mijn overwinning op een mier aankondigt. Rood dat de oorlog verklaart. Rood, menselijk vlees.’
‘Dit is een rode lakverf. Dit rood is volgens mij wat je nodig hebt. Het is de kleur van de aanval.’
Het is heel vreemd dat iemand die om verf als stierenbloed, om verf als een oorlogsverklaring vraagt, behandeld wordt alsof dat de normaalste zaak van de wereld is, sterker nog, alsof de verkoopster zelf zich daar al in verdiept heeft. Dat kán eigenlijk niet. Maar het is wel erg grappig, en lijkt bovendien functioneel. Het kan geen toeval zijn dat de verkoper vrouwelijk is; in de verhaalwereld van De collectieve inzinking van de familie Hofmeyer voelen alle vrouwen het keurslijf snijden en zijn er gestolen momenten van solidariteit. Sommige vrouwen zitten nog te vast in het systeem, hebben geïnternaliseerd dat ‘geluk (…) tot stand [komt] in het huis van een man’, maar juist het absurde, het brabbelen dat je een zombie bent en een mixer tegen het plafond gooien, vormt het contrast met het rigide, patriarchale, systeem. Zoals Julies moeder het zegt: ze moet gestoord worden. In de zin van: gek.
Het is jammer en opmerkelijk dat de recensies van De collectieve inzinking van de familie Hofmeyer die ik kan vinden, allemaal geschreven zijn door mannen. Ik had graag de uitgebreide lezing van een vrouw meegekregen, juist omdat de roman af en toe leest als een verkapt pamflet voor hen. Dat expliciteren van de boodschap is normaliter zelden een goede zet in literatuur, omdat het boek daarmee ook altijd wat wordt platgeslagen en aan originaliteit inboet. Aan het einde wordt het narratief te sterk doorbroken, maar over het algemeen gaf het expliciteren tussen al die absurdistische en hyperbolische scènes in het broodnodige houvast – iets waar we uiteindelijk allemaal, zo blijkt maar weer, naar op zoek zijn of naar op zoek worden gestuurd.
July 2, 2025
Mijn oog viel een paar maanden terug op de prachtige omslag en sindsdien heb ik meermaals getwijfeld om dit boek aan te schaffen. Uiteindelijk gedaan. Erg genoten van de opmaak.
De inhoud stelde me teleur. Er was iets onoprecht, iets onrealistisch misschien, aan deze roman maar ik kan mijn vinger niet leggen op wat me precies zo stoorde. Waar Hofstede erotiek en seksualiteit heel smaakvol weet over te brengen (niet dat dat altijd smaakvol moet zijn) miste ik hier de significantie. Ik heb niet het gevoel dat ik het niet begreep, maar eerder dat het boek iets probeerde te zijn wat het voor mijn gevoel niet is. Ook stoorde ik me aan het overtollig gebruik van komma’s, maar dit is misschien wat hypocriet aangezien ik hier zelf ook schuldig aan ben. Er waren wel een heleboel mooi gevormde zinnen die me zeker wisten te bekoren! Ik weet het niet. Ik blijf onverzadigd achter.
De inhoud stelde me teleur. Er was iets onoprecht, iets onrealistisch misschien, aan deze roman maar ik kan mijn vinger niet leggen op wat me precies zo stoorde. Waar Hofstede erotiek en seksualiteit heel smaakvol weet over te brengen (niet dat dat altijd smaakvol moet zijn) miste ik hier de significantie. Ik heb niet het gevoel dat ik het niet begreep, maar eerder dat het boek iets probeerde te zijn wat het voor mijn gevoel niet is. Ook stoorde ik me aan het overtollig gebruik van komma’s, maar dit is misschien wat hypocriet aangezien ik hier zelf ook schuldig aan ben. Er waren wel een heleboel mooi gevormde zinnen die me zeker wisten te bekoren! Ik weet het niet. Ik blijf onverzadigd achter.
June 11, 2025
Inspirerend. De moderne literatuur komt met een paar kleppers. Tonen dat het ook anders kan. Het alledaagse op een grappige manier neerschrijven.
July 17, 2025
Bizar en geweldig
May 8, 2025
ik had deze week een gesprek met een optimist en dacht dat ik misschien minder van dit soort boeken moet lezen. vandaag had ik mn moeder aan de telefoon. god sta ons allen bij
July 18, 2025
In een paar uur uitgelezen. Raar, soms hilarisch, origineel, genoten!
June 19, 2025
Wauw. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Dit boek lees je niet, je ervaart het. Ik was eerst skeptisch; het boek leek zichzelf al niet te serieus te nemen. De wisselende recensies maakte toch dat ik het waagde, en nu ben ik ontzettend blij dat ik aan dit boek ben begonnen.
Ik zie een thema in de recensies: de mannen vinden het niks. En dat snap ik. Dit boek is niet voor mannen. Het is voor de vrouw. Voor de vrouw die vastzit in haar bestaan, in wat het is om vrouw te zijn. Voor de vrouw die zich starend afvraagt hoe je vrouw èn vrij kunt zijn. Hoe je losbreekt van de toekomst die voor jou uit is gestippeld. Wie kun je zijn als je geen moeder bent, of iemands vrouw. Het is voor boze vrouwen, hopeloze vrouwen, vrouwen die borden tegen de muur willen gooien omdat ze niet meer iedere dag de vaatwasser in willen ruimen en de borden weg willen zetten. Vrouwen die willen leven met andere vrouwen, die willen leven los van verwachtingen. In een van de laatste hoofdstukken schreef Cafmeyer: “Ik zei mijn vader: ik ga mijn tijd niet steken in invitrofertilisatie. Ik ben niet alleen jouw dochter. Ik ben ook jouw zoon. Ik ben een veroveraar. Ik ben een beul, een prins. Behandel me als je zoon” en dat sloeg voor mij de spijkers op zijn kop. Dit boek is niet geschreven voor vaders en zonen. Het is voor dochters die ook zoon willen zijn.
De ervaring van een vrouw is complex. Ik snap dat dit boek absoluut niet voor iedereen weg is gelegd. Ik denk dat je dit boek alleen begrijpt als je op een punt in je leven ook Julie bent geweest. Of Olga. Of hun moeder. Je leest dit boek dan ook niet om te genieten van poetische kunsten, maar om je gezien te voelen.
Ik zie een thema in de recensies: de mannen vinden het niks. En dat snap ik. Dit boek is niet voor mannen. Het is voor de vrouw. Voor de vrouw die vastzit in haar bestaan, in wat het is om vrouw te zijn. Voor de vrouw die zich starend afvraagt hoe je vrouw èn vrij kunt zijn. Hoe je losbreekt van de toekomst die voor jou uit is gestippeld. Wie kun je zijn als je geen moeder bent, of iemands vrouw. Het is voor boze vrouwen, hopeloze vrouwen, vrouwen die borden tegen de muur willen gooien omdat ze niet meer iedere dag de vaatwasser in willen ruimen en de borden weg willen zetten. Vrouwen die willen leven met andere vrouwen, die willen leven los van verwachtingen. In een van de laatste hoofdstukken schreef Cafmeyer: “Ik zei mijn vader: ik ga mijn tijd niet steken in invitrofertilisatie. Ik ben niet alleen jouw dochter. Ik ben ook jouw zoon. Ik ben een veroveraar. Ik ben een beul, een prins. Behandel me als je zoon” en dat sloeg voor mij de spijkers op zijn kop. Dit boek is niet geschreven voor vaders en zonen. Het is voor dochters die ook zoon willen zijn.
De ervaring van een vrouw is complex. Ik snap dat dit boek absoluut niet voor iedereen weg is gelegd. Ik denk dat je dit boek alleen begrijpt als je op een punt in je leven ook Julie bent geweest. Of Olga. Of hun moeder. Je leest dit boek dan ook niet om te genieten van poetische kunsten, maar om je gezien te voelen.
February 19, 2025
Heerlijk!!!!
Bijna 5 sterren? Alleen het einde stelde me een beetje teleur.
10/10 voor grafisch ontwerp!
Bijna 5 sterren? Alleen het einde stelde me een beetje teleur.
10/10 voor grafisch ontwerp!
December 17, 2024
Volstrekt origineel. Je kunt er moeilijk over doen en het zien als pedante excentriekdoenerij. Je kunt het ook lezen als een boek waarin thema's waar we het wel over hebben met zijn allen, invoelbaar worden gemaakt. Hoe gekmakend het is om als vrouw je beknot te voelen achter het aanrecht. Hoe belangrijk het is om rolmodellen te hebben van vrouwen die een ander pad kiezen, op eigen benen, zonder kinderen. Wat een wurging een hypotheek en ouderlijke verwachtingen zijn.
Het zeer beknopte dankwoord geeft credits voor het grafisch ontwerp en met recht, wat knalt dit boek er lekker uit en wat een heerlijke - doch wat papierverspillende - bladspiegel.
Het zeer beknopte dankwoord geeft credits voor het grafisch ontwerp en met recht, wat knalt dit boek er lekker uit en wat een heerlijke - doch wat papierverspillende - bladspiegel.
July 10, 2025
dit boek is crazy, grappig en absurd. I LOVE IT. maaaar het laatste hoofdstuk was voor mij overbodig.
4,5*
4,5*
August 7, 2025
“aan tafel!’ brulde ze alsof ze de oorlog aankondigde.’
Read
May 22, 2025‘Maar wat als je ziek wordt of niet meer voor jezelf kan zorgen?’
‘Een mens heeft aders en een mes. Je snijdt ze door, en klaar.’
Een uitsmijter om niet snel te vergeten 😅.
‘Een mens heeft aders en een mes. Je snijdt ze door, en klaar.’
Een uitsmijter om niet snel te vergeten 😅.
June 30, 2025
Net zot genoeg voor mij!
Read
December 5, 2025« Toen ik aankwam, was ze al vertrokken. Niets in het appartement weerspiegelde mij. Zo wilde ik het, zo vond ik het heerlijk. Zelfs het naambordje op de bel verving ik niet. Op een foto in een kader zag ik dat ze een bleke huid had, met lange gebleachte haren en een wijnvlek op haar gezicht. Ze had me uitdrukkelijk gevraagd om niet in haar persoonlijk spullen te neuzen, maar ik kon mezelf niet bedwingen. Hoe was het mogelijk om van haar spullen te blijven? Tenslotte woonde ik hier. Ik opende haar juwelenkistje en vond een gouden armband waarin haar naam en geboortedatum stonden gegraveerd. Er waren nachten dat ik haar armband droeg, dat ik haar werd, dat ik op haar geboortedatum geboren werd. 10/09/1987. Het appartement van een vrouw betreden is als het betreden van haar lichaam. Ik wilde in een lichaam en een huis zijn dat niet van mij was. Ik zwierde mijn armen in de lucht en fantaseerde dat ik iemand anders was. Ik was een non, ik was mijn huurbazin. »
January 30, 2025
‘Het voelt als verraad dat je je verlangen wil volgen, omdat het op het eerste gezicht niet rendeert. Kijk naar mijn luiheid, mijn verkwisting, mijn besluiteloosheid, mijn twijfels, mijn zoektocht. Alleen onze ongehoorzaamheid kan ons naar een magische wereld leiden.’
‘Mijn grootmoeder zei: ‘Tegenwoordig zijn er geen rituelen meer als je het ouderlijk huis verlaat. Vroeger wel. Toen ik trouwde, moest ik het hele huis rondgaan en afscheid nemen van elk object. Afscheid nemen met je vingertoppen. Ik streelde de objecten van mijn voorouders.’’
‘Achter mij staan miljoenen voormoeders, voor mij miljoenen dochters. Ondertussen creëren we plekken waar we onszelf en onze erfstukken een plaats geven. […] We strelen de erfstukken, geven ze aan elkaar door. Een hartslag wordt doorgegeven. Onze vuisten gaan op en neer.’
‘Mijn grootmoeder zei: ‘Tegenwoordig zijn er geen rituelen meer als je het ouderlijk huis verlaat. Vroeger wel. Toen ik trouwde, moest ik het hele huis rondgaan en afscheid nemen van elk object. Afscheid nemen met je vingertoppen. Ik streelde de objecten van mijn voorouders.’’
‘Achter mij staan miljoenen voormoeders, voor mij miljoenen dochters. Ondertussen creëren we plekken waar we onszelf en onze erfstukken een plaats geven. […] We strelen de erfstukken, geven ze aan elkaar door. Een hartslag wordt doorgegeven. Onze vuisten gaan op en neer.’
June 9, 2025
Origineel, vreemd, bij momenten beklijvend en anders (te) absurd. Ik twijfel tussen 3 en 4 sterren maar het boek blijft wel nazinderen dus daarom toch maar 4. Jammer dat er niet meer over de band tussen Julie en Olga geschreven werd.
September 15, 2025
Hysterisch, manisch, wild. In het begin twijfelde ik even, had geen zin in weer een soort Miranda July boek, maar het had me snel in haar greep. In allerlei recensies lees ik “dit boek is voor de vrouwen” en dat is het ook wel echt, ik voelde me weer gezien in m’n gore gruwelijkheden, in mijn seksuele lusten, in mijn moordneigingen, in mijn inzinkingen, in alles. Yum!
November 30, 2025
Wow! Wat een fantastisch intelligent boek!
Mooi, grappig, ontroerend, activistisch, luid en IJZER STERK! Ik ga het sowieso nog eens lezen binnenkort. :)
‘We were expecting a man’
‘I am the man’
YES!
Mooi, grappig, ontroerend, activistisch, luid en IJZER STERK! Ik ga het sowieso nog eens lezen binnenkort. :)
‘We were expecting a man’
‘I am the man’
YES!
November 17, 2024
Vreemd boek wel dit. Dacht aan het begin wat the hell ben ik aan het lezen maar gaandeweg toch wel nice? Weet niet wat ik er van moet vinden. Absurdistisch?
Displaying 1 - 30 of 63 reviews