What do you think?
Rate this book
Το κελάρι της ντροπής
Δεκαετία του ’60. Σ’ ένα μικρό χωριό της Μεσσηνίας, τρεις αδελφές, η Δήμητρα, η Αναστασία και η Μυρτώ, μεγαλώνουν στη σκιά ενός πατέρα αφέντη και μιας μάνας που δεν έχει λόγο. Η μόνη έξοδός τους είναι κάθε Κυριακή για την εκκλησία και στο πανηγύρι του χωριού μία φορά τον χρόνο. Οι καιροί σκληροί, αλλά οι πράξεις σκληρότερες.
Και μια μέρα ο πατέρας τις εγκαταλείπει και εξαφανίζεται. Το κοινωνικό στίγμα είναι βαρύ για την οικογένεια που άφησε πίσω του, όμως μαζί έρχεται και η λύτρωση από τους αυστηρούς κανόνες που έχει επιβάλει. Σταδιακά τα κορίτσια ξενιτεύονται σε τρεις διαφορετικές ηπείρους και με τον καιρό οι οικογενειακοί δεσμοί κόβονται. Σχεδόν τριάντα χρόνια αργότερα ένα τηλεφώνημα από την πατρίδα θα ταράξει τη μέχρι τότε ήρεμη ζωή τους. Η επιστροφή στο χωριό τους γίνεται επιτακτική και ο επικείμενος θάνατος της μάνας που άφησαν ολομόναχη χωρίς να ενδιαφερθούν γι’ αυτήν θα τις φέρει αντιμέτωπες με μυστικά και αλήθειες που απέκρυψαν. Το παρελθόν γυρίζει στο παρόν ζητώντας απαντήσεις.
Τι συνέβη και τις παράτησε ο πατέρας τους; Γιατί εγκατέλειψαν τη μάνα τους στην τύχη της; Γιατί το πατρικό τους δεν πρέπει να φύγει από τα χέρια τους; Ποιο μυστικό κρύβει το κελάρι στο υπόγειο του σπιτιού; Οι τρεις αδελφές πάνω από την ετοιμοθάνατη μάνα κάνουν μόνο μια ερώτηση: «Μάνα, όλα αυτά τα χρόνια γιατί δεν καθάρισες την ντροπή;»
Και μια μέρα ο πατέρας τις εγκαταλείπει και εξαφανίζεται. Το κοινωνικό στίγμα είναι βαρύ για την οικογένεια που άφησε πίσω του, όμως μαζί έρχεται και η λύτρωση από τους αυστηρούς κανόνες που έχει επιβάλει. Σταδιακά τα κορίτσια ξενιτεύονται σε τρεις διαφορετικές ηπείρους και με τον καιρό οι οικογενειακοί δεσμοί κόβονται. Σχεδόν τριάντα χρόνια αργότερα ένα τηλεφώνημα από την πατρίδα θα ταράξει τη μέχρι τότε ήρεμη ζωή τους. Η επιστροφή στο χωριό τους γίνεται επιτακτική και ο επικείμενος θάνατος της μάνας που άφησαν ολομόναχη χωρίς να ενδιαφερθούν γι’ αυτήν θα τις φέρει αντιμέτωπες με μυστικά και αλήθειες που απέκρυψαν. Το παρελθόν γυρίζει στο παρόν ζητώντας απαντήσεις.
Τι συνέβη και τις παράτησε ο πατέρας τους; Γιατί εγκατέλειψαν τη μάνα τους στην τύχη της; Γιατί το πατρικό τους δεν πρέπει να φύγει από τα χέρια τους; Ποιο μυστικό κρύβει το κελάρι στο υπόγειο του σπιτιού; Οι τρεις αδελφές πάνω από την ετοιμοθάνατη μάνα κάνουν μόνο μια ερώτηση: «Μάνα, όλα αυτά τα χρόνια γιατί δεν καθάρισες την ντροπή;»
608 pages, Paperback
First published May 8, 2014
13 people are currently reading
447 people want to read
About the author
Χρυσηίδα Δημουλίδου
47 books196 followersΣημείωση: Πριν το 2009 τα έργα της έφεραν το όνομα Χρύσα Δημουλίδου.
Η Χρυσηίδα - Χρύσα Δημουλίδου (Chrysiida Dimoulidou) είναι Ελληνίδα συγγραφέας
Γεννήθηκε στις Σέρρες στις 24 Ιουλίου 1957, όπου ολοκλήρωσε την δευτεροβάθμια εκπαίδευσή στο Πρώτο Θηλέων Σερρών. Αμέσως μετά την αποφοίτησή της, μετακόμισε στην Αθήνα προκειμένου να φοιτήσει στην Σχολή Αεροσυνοδών A.S.T. και προσελήφθη αμέσως από την Ολυμπιακή Αεροπορία. Παράλληλα με την δουλειά της ως αεροσυνοδός, συνεργάστηκε και σαν δημοσιογράφος στο κοσμικό περιοδικό Discomoda, όπου αρθρογραφούσε σε διάφορα θέματα. Στην μια της σελίδα, με τίτλο "Οι περιπέτειες της Εύας", έγραφε χρονογραφήματα με τα συμβάντα της εποχής και μια άλλη με τίτλο "Οι μεγαλύτερες disco του κόσμου", είχε συνεντεύξεις από μουσικούς παραρωγούς (Deejays), επώνυμους και θαμώνες. Τα ταξίδια που έκανε μέσα από την δουλειά της, την ενέπνευσαν αργότερα στη συγγραφή των βιβλίων της.
Το 1997 συνεργάστηκε με τις εκδόσεις Λιβάνη από όπου εξέδωσε το πρώτο της βιβλίο, ενώ το 2005 γράφει το πρώτο της παιδικό παραμύθι. Από το 2009 συνεργάζεται με τις εκδόσεις Ψυχογιός. Για το βιβλίο της "Μην πυροβολείτε τη νύφη" πήρε το πρώτο βραβείο αναγνωστικού κοινού στην Κύπρο και ήταν υποψήφια για το ίδιο βραβείο και στην Ελλάδα, ενώ το βιβλίο της "Τα δάκρυα του Θεού" εκδόθηκε στη Βραζιλία και την Τσεχία. Για το βιβλίο της "Το φιλί του δράκου" ήταν υποψήφια για τα βραβεία "Γυναίκα της χρονιάς 2007" του περιοδικού "Life & Style" στην κατηγορία Συγγραφέας. Στις 31 Ιανουαρίου 2011 βραβεύτηκε στην γενέτειρά της, τις Σέρρες, για την προσφορά της στα γράμματα και είναι ξανά προτεινόμενη στα βραβεία "Γυναίκα της χρονιάς 2011" στην κατηγορία Συγγραφέας για το βιβλίο "Το Σταυροδρόμι των ψυχών". Παράλληλα γράφει σενάρια, στίχους και ασχολείται καλλιτεχνικά με την ζωγραφική με την δημιουργία πινάκων κολάζ.
Η Χρυσηίδα - Χρύσα Δημουλίδου (Chrysiida Dimoulidou) είναι Ελληνίδα συγγραφέας
Γεννήθηκε στις Σέρρες στις 24 Ιουλίου 1957, όπου ολοκλήρωσε την δευτεροβάθμια εκπαίδευσή στο Πρώτο Θηλέων Σερρών. Αμέσως μετά την αποφοίτησή της, μετακόμισε στην Αθήνα προκειμένου να φοιτήσει στην Σχολή Αεροσυνοδών A.S.T. και προσελήφθη αμέσως από την Ολυμπιακή Αεροπορία. Παράλληλα με την δουλειά της ως αεροσυνοδός, συνεργάστηκε και σαν δημοσιογράφος στο κοσμικό περιοδικό Discomoda, όπου αρθρογραφούσε σε διάφορα θέματα. Στην μια της σελίδα, με τίτλο "Οι περιπέτειες της Εύας", έγραφε χρονογραφήματα με τα συμβάντα της εποχής και μια άλλη με τίτλο "Οι μεγαλύτερες disco του κόσμου", είχε συνεντεύξεις από μουσικούς παραρωγούς (Deejays), επώνυμους και θαμώνες. Τα ταξίδια που έκανε μέσα από την δουλειά της, την ενέπνευσαν αργότερα στη συγγραφή των βιβλίων της.
Το 1997 συνεργάστηκε με τις εκδόσεις Λιβάνη από όπου εξέδωσε το πρώτο της βιβλίο, ενώ το 2005 γράφει το πρώτο της παιδικό παραμύθι. Από το 2009 συνεργάζεται με τις εκδόσεις Ψυχογιός. Για το βιβλίο της "Μην πυροβολείτε τη νύφη" πήρε το πρώτο βραβείο αναγνωστικού κοινού στην Κύπρο και ήταν υποψήφια για το ίδιο βραβείο και στην Ελλάδα, ενώ το βιβλίο της "Τα δάκρυα του Θεού" εκδόθηκε στη Βραζιλία και την Τσεχία. Για το βιβλίο της "Το φιλί του δράκου" ήταν υποψήφια για τα βραβεία "Γυναίκα της χρονιάς 2007" του περιοδικού "Life & Style" στην κατηγορία Συγγραφέας. Στις 31 Ιανουαρίου 2011 βραβεύτηκε στην γενέτειρά της, τις Σέρρες, για την προσφορά της στα γράμματα και είναι ξανά προτεινόμενη στα βραβεία "Γυναίκα της χρονιάς 2011" στην κατηγορία Συγγραφέας για το βιβλίο "Το Σταυροδρόμι των ψυχών". Παράλληλα γράφει σενάρια, στίχους και ασχολείται καλλιτεχνικά με την ζωγραφική με την δημιουργία πινάκων κολάζ.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 113 reviews
January 21, 2016
Το διάβασα από περιέργεια, δεν είχα διαβάσει πριν τίποτε δικό της. Όμως τόσα διθυραμβικά σχόλια, είπα να δω κι εγώ τι είναι αυτό το αριστούργημα. (Το δανείστηκα από φίλη, μην το πείτε αυτό στη συγγραφέα, θα θυμώσει :p)
Γλώσσα απλή, έως απλοϊκή, με αρκετά φραστικά και νοηματικά λάθη κι ανούσιες επαναλήψεις, που προφανώς ξέφυγαν από την διορθώτρια. Η υπόθεση, κλισέ μέχρι τέλους: τρεις αδερφές που ζουν απομονωμένες σε ένα σπίτι έξω από το χωριό, με έναν τύραννο πατέρα (που τις βιάζει από μικρές) και μια αδιάφορη μάνα. Και οι τρεις καταφέρνουν να ξεφύγουν από την άσχημη μοίρα και να γίνουν σούπερ πετυχημένες, σούπερ ευτυχισμένες, μέχρι που αναγκάζονται να επιστρέψουν στο πατρικό τους, γιατί η μάνα πεθαίνει και υπάρχει πρόβλημα "στα θεμέλια του σπιτιού". Στο τέλος, βέβαια, όλα γίνονται ρόδινα και όλοι είναι πάλι ευτυχισμένοι.
Η ιστορία είναι πιο κοινότοπη κι απ' τις ταινίες του Ξανθόπουλου, τραβηγμένη απ' τα μαλλιά. Δεν με έπεισε ούτε μια γραμμή, δεν με "συνεπήρε" σε κανένα σημείο - έχω ακούσει γιαγιάδες να διηγούνται στο χωριό πιο ενδιαφέρουσες.
Δεν άλλαξα γνώμη για την συγγραφέα. Δεν με έπεισε ούτε η "αγαθή"της πρόθεση να μιλήσει για τις κακοποιημένες γυναίκες. Ας αφήσει άλλους, που μπορούν πραγματικά να γράψουν, να το κάνουν.
Γλώσσα απλή, έως απλοϊκή, με αρκετά φραστικά και νοηματικά λάθη κι ανούσιες επαναλήψεις, που προφανώς ξέφυγαν από την διορθώτρια. Η υπόθεση, κλισέ μέχρι τέλους: τρεις αδερφές που ζουν απομονωμένες σε ένα σπίτι έξω από το χωριό, με έναν τύραννο πατέρα (που τις βιάζει από μικρές) και μια αδιάφορη μάνα. Και οι τρεις καταφέρνουν να ξεφύγουν από την άσχημη μοίρα και να γίνουν σούπερ πετυχημένες, σούπερ ευτυχισμένες, μέχρι που αναγκάζονται να επιστρέψουν στο πατρικό τους, γιατί η μάνα πεθαίνει και υπάρχει πρόβλημα "στα θεμέλια του σπιτιού". Στο τέλος, βέβαια, όλα γίνονται ρόδινα και όλοι είναι πάλι ευτυχισμένοι.
Η ιστορία είναι πιο κοινότοπη κι απ' τις ταινίες του Ξανθόπουλου, τραβηγμένη απ' τα μαλλιά. Δεν με έπεισε ούτε μια γραμμή, δεν με "συνεπήρε" σε κανένα σημείο - έχω ακούσει γιαγιάδες να διηγούνται στο χωριό πιο ενδιαφέρουσες.
Δεν άλλαξα γνώμη για την συγγραφέα. Δεν με έπεισε ούτε η "αγαθή"της πρόθεση να μιλήσει για τις κακοποιημένες γυναίκες. Ας αφήσει άλλους, που μπορούν πραγματικά να γράψουν, να το κάνουν.
January 13, 2021
Απαράδεκτο. Το θέμα που πραγματεύεται είναι εξαιρετικά σοβαρό κι ακριβώς γι' αυτό το λόγο ο τρόπος με τον οποίο το χειρίστηκε η συγγραφέας είναι τουλάχιστον προσβλητικός. Καμία έρευνα, καμία ουσία. Οι σκηνές βίας παρουσιάζονται ηδονοβλεπτικά με στόχο να σοκάρουν τον αναγνώστη. Η πλοκή, τραβηγμένη από τα μαλλιά με τις υπερβολές της, παραπέμπει σε τελενουβέλα. Οι χαρακτήρες είναι όλοι μονόπλευροι, φορείς είτε ανεξιχνίαστης διαστροφής, είτε άκρατης ψυχωσωματικής υπεροχής, χωρίς κάποια πολυπλευρικότητα που θα τους έκανε ρεαλιστικούς. Όλες οι ηρωίδες είναι πανέμορφες και υπερταλαντούχες. Όλες βρίσκουν τον έρωτα της ζωής τους κι αποκτούν ό,τι ποθούν (από υλικά αγαθά). Όλες ξεπερνούν τον χρόνιο τραυματισμό τους σχεδόν εν μία νυκτί και μάλιστα πολύ πριν το μελό τέλος.
Η ανοησία θα ήταν συγχωρούμενη σε ένα πιο ελαφρύ ανάγνωσμα αλλά το γεγονός ότι το τραύμα του βιασμού, της αιμομιξίας και της βρεφοκτονίας σε αυτή την ιστορία θεραπεύεται μέσα από τη γκλαμουράτη ζωή με έκανε να σιχαθώ. Οι ηρωίδες καταλήγουν να δείχνουν υλίστριες κι επιφανειακές καθώς υγιαίνουν ως δια μαγείας μέσα από τη μόδα, τα λεφτά, το γλυκερό ρομάντσο και τη μητρότητα, λες και ζούμε ακόμα στην εποχή των γιαγιάδων μας που θεωρούσαν ότι σε αυτά τα πράγματα εξαντλείται η γυναικεία φύση. Ένα βιβλίο που φιλοδοξεί να καυτηριάσει ένα επίπονο κοινωνικό φαινόμενο καταντά όχι μόνο να μην αποδίδει καμία γνώση για τη ψυχοσύνθεση των εμπλεκόμενων σε αυτά τα θέματα ανθρώπων, αλλά και να παραπληροφορεί. Χαρακτηριστικά, η λεσβία και υποτιθέμενα χειραφετημένη Μυρτώ δεν βρίσκει τη λύτρωση παρά μόνο αφότου πάει με άντρα και μείνει έγκυος, μια τροπή που ζέχνει από συντηρητισμό και άγνοια τόσο για την ανατομία του σεξουαλικού τραύματος, όσο και για το ψυχισμό των ομοφυλόφιλων γυναικών. Ήμαρτον δηλαδή.
Κερασάκι στη τούρτα η μη-Ελληνίδα σύντροφος της Μυρτώς, που κάθεται και μονολογεί στα μισά του βιβλίου χωρίς λόγο, πλέκοντας επί σελίδων ένα τραγελαφικό εγκώμιο για τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το υπόλοιπο βιβλίο. Παρωδία του Λόρδου Μπάιρον, φερέφωνο της εθνίστριας συγγραφέως και διαφήμιση του ΕΟΤ από τη δεκαετία του '90, τρία σε ένα. Με έκανε και γέλασα τουλάχιστον.
Η ανοησία θα ήταν συγχωρούμενη σε ένα πιο ελαφρύ ανάγνωσμα αλλά το γεγονός ότι το τραύμα του βιασμού, της αιμομιξίας και της βρεφοκτονίας σε αυτή την ιστορία θεραπεύεται μέσα από τη γκλαμουράτη ζωή με έκανε να σιχαθώ. Οι ηρωίδες καταλήγουν να δείχνουν υλίστριες κι επιφανειακές καθώς υγιαίνουν ως δια μαγείας μέσα από τη μόδα, τα λεφτά, το γλυκερό ρομάντσο και τη μητρότητα, λες και ζούμε ακόμα στην εποχή των γιαγιάδων μας που θεωρούσαν ότι σε αυτά τα πράγματα εξαντλείται η γυναικεία φύση. Ένα βιβλίο που φιλοδοξεί να καυτηριάσει ένα επίπονο κοινωνικό φαινόμενο καταντά όχι μόνο να μην αποδίδει καμία γνώση για τη ψυχοσύνθεση των εμπλεκόμενων σε αυτά τα θέματα ανθρώπων, αλλά και να παραπληροφορεί. Χαρακτηριστικά, η λεσβία και υποτιθέμενα χειραφετημένη Μυρτώ δεν βρίσκει τη λύτρωση παρά μόνο αφότου πάει με άντρα και μείνει έγκυος, μια τροπή που ζέχνει από συντηρητισμό και άγνοια τόσο για την ανατομία του σεξουαλικού τραύματος, όσο και για το ψυχισμό των ομοφυλόφιλων γυναικών. Ήμαρτον δηλαδή.
Κερασάκι στη τούρτα η μη-Ελληνίδα σύντροφος της Μυρτώς, που κάθεται και μονολογεί στα μισά του βιβλίου χωρίς λόγο, πλέκοντας επί σελίδων ένα τραγελαφικό εγκώμιο για τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το υπόλοιπο βιβλίο. Παρωδία του Λόρδου Μπάιρον, φερέφωνο της εθνίστριας συγγραφέως και διαφήμιση του ΕΟΤ από τη δεκαετία του '90, τρία σε ένα. Με έκανε και γέλασα τουλάχιστον.
This entire review has been hidden because of spoilers.
August 20, 2014
Η συγγραφέας αποφάσισε να ασχοληθεί με ένα δύσκολο θέμα σε αυτό της το βιβλίο και τη συγχαίρω γι' αυτό... Με καθήλωσε για άλλη μια φορά... Θερμά συγχαρητήρια και πάλι!!
June 18, 2023
Μια ευχάριστη έκπληξη από τη συγγραφέα που έχει συνδέσει το όνομά της με ένα εχμ... συγκεκριμένο είδος λογοτεχνίας. Ομολογώ, ότι το βιβλίο παρά τα όποια ελαττώματά του (θα μιλήσουμε γι' αυτά) ήταν συνολικά πολύ καλύτερο απ' όσο περίμενα. Όχι, δεν είμαι άρρωστος, όχι, δεν πληρώθηκα γι' αυτή την κριτική, ναι, διατηρώ σώας τας φρένας. Οι κριτικές οφείλουν να είναι τίμιες και από καρδίας, αλλιώς δεν ωφελούν.
Μετά από έναν άτεχνο και κακογραμμένο πρόλογο όπου η συγγραφέας κουνάει το δάχτυλο στο άπαν σύμπαν και προειδοποιεί για σκληρές σκηνές (spoiler alert, έχουμε διαβάσει πολύ σκληρότερα, τσάμπα αγχωθήκαμε) η ιστορία ξεκινά με μια σχετικά ατμοσφαιρική σκοτεινή σκηνή αγρύπνιας και υποβόσκοντος μίσους, σε ένα χωριό της Μεσσηνίας και ρέει απρόσκοπτα (παρά τα αρκετά flash back) βελτιούμενο σχεδόν μέχρι την τελευταία σελίδα.
Το βιβλίο πραγματεύεται ένα φαινόμενο τραγικό και δυστυχώς σύνηθες τα παλιότερα χρόνια: τη σεξουαλική (και όχι μόνο) κακοποίηση στους κόλπους της οικογένειας. Ο φαινομενικά θεοσεβούμενος πατέρας, πρότυπο ηθικού οικογενειάρχη και αυστηρού γονιού, όχι μόνο κόβει κάθε ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον (σπουδές, τέχνες, ανθρώπινες σχέσεις), αλλά βιάζει κατ' επανάληψη τη μία μετά την άλλη τις τρεις του κόρες όταν μπαίνουν στην εφηβεία. Τραγική -αλλά όχι συμπαθής- φιγούρα δίπλα του, η συνένοχος -μέσω της σιωπής και της αδράνειάς της- μητέρα.
Μέχρι που μια μέρα ο πατέρας εξαφανίζεται από προσώπου γης και οι τρεις κόρες κάνουν τα πρώτα δειλά τους βήματα στον έξω κόσμο, φεύγοντας για πρώτη φορά από το χωριό, και καταλήγοντας και οι τρεις όσο πιο μακριά, στο εξωτερικό (Γερμανία, ΗΠΑ, Αυστραλία), όπου ζουν ζωές παράλληλες, ευτυχισμένες και επιτυχημένες. Φυσικά, επειδή η Δημουλίδου είναι η Δημουλίδου, για να καταφέρουν να ξεφύγουν από τη μοίρα τους, χειρίζονται τους άντρες και το γάμο ως "όχημα διαφυγής", αλλά ας μην τα θέλουμε όλα δικά μας.
Για ένα διάστημα η συγγραφέας υποκύπτει στη γοητεία του γκλαμούρ και μας διηγείται τις πετυχεσές (sic) των τριών αδελφάδων στα εξωτερικά, αλλά σύντομα επιστρέφει στο σκληρό καθήκον και το βιβλίο ξαναγίνεται ενδιαφέρον.
Με συνεχείς εγκιβωτισμούς, μας δίνει "τόσο όσο" ψήγματα της τραγικής ζωής που έζησαν κάτω από τη στέγη του τυραννικού πατέρα και της αισχρής σιωπούσας μητέρας, χτίζοντας σιγά σιγά την ιστορία, δίνοντας μια πληροφορία εδώ, μία απογοήτευση λίγο πιο κάτω, ένα δράμα αργότερα, ώσπου σιγά σιγά το ψηφιδωτό της φρίκης συμπληρώνεται αν και ο αναγνώστης έχει από σχετικά νωρίς τις υποψίες του ως προς τα τραγικά γεγονότα.
Στο "παρόν" του βιβλίου, μια τυχαία ανακάλυψη στο υπό κατεδάφιση εγκαταλελειμμένο πλέον πατρικό, τις αναγκάζει να επιστρέψουν και να τεθούν ενώπιον της δικαιοσύνης, αλλά ακόμη περισσότερου ενώπιον του ίδιου τους του τραγικού παρελθόντος και εκεί είναι που η συγγραφέας κρατάει πολύ καλά τις ισορροπίες, καταφεύγοντας στο συναίσθημα και το λυρισμό πολύ λιγότερο απ' όσο θα περίμενε κανείς (αν και, μοιραία, το κάνει).
Οι τελευταίες ψηφίδες της τραγωδίας μπαίνουν στη θέση τους και οι προφυλακισμένες για πληθώρα κατηγοριών τραγικές αδελφές δέχονται την ετυμηγορία της έδρας (η ακροαματική διαδικασία και γενικά το δικαστικό κομμάτι που προηγήθηκε δεν είναι το δυνατό σημείο του βιβλίου, αλλά το παραβλέπουμε) σαν την από δεκαετίες καθυστερημένη κάθαρση για όσα βίωσαν και έπραξαν.
Δυστυχώς, το βιβλίο τελειώνει με ένα Δαλιανιδικό κρεσέντο ευτυχίας και παντρολογήματα, στερώντας του κάτι από την τραγικότητα που ώριμα και προσεκτικά έχει δομηθεί. Από την άλλη, δεδομένου ότι διαβάζετε Δημουλίδου και όχι Τζόις, και πάλι καλά να λέτε που κρατήθηκε ως τον επίλογο για το ντελίριο που θα φέρει δάκρυα χαράς στον "αναγνώστη χωρίς απαιτήσεις" και χωρίς αλλεργία στην κατινίλα που -ας μην κρυβόμαστε- καιροφυλακτεί σε όλο το βιβλίο να πεταχτεί στα μούτρα του, αλλά συνήθως -περιέργως-συγκρατείται από το έμπειρο χέρι της Χ.Δ. ΘΕ'ΜΟ ΤΟ ΕΓΡΑΨΑ ΚΙ ΑΥΤΟ...
All in all, μια ευχάριστη ποιοτικά έκπληξη. Κρατάω επί μέρους σημεία που εξέπληξαν ευχάριστα:
Ένα μπράβο στη συγγραφέα που τολμά να θίξει την υποκρισία της θρησκείας και της κοινωνίας που στέκεται στα φαινόμενα και επιλέγει να αγνοεί τα γεγονότα και τις ενδείξεις παραβατικών συμπεριφορών. Ο άνθρωπος που σταυροκοπιέται δεν είναι απαραίτητα ηθικός και ο άνθρωπος που υποφέρει δεν έχει πάντα στόμα για να ουρλιάξει και κάποιος άλλος πρέπει να γίνει η φωνή του. Ένα ακόμη μπράβο στη στήριξη της αγνής, ανιδιοτελούς και δοτικής αγάπης όποια μορφή και αν έχει και στην άρση των προκαταλήψεων π��υ οφείλονται εν πολλοίς στην άγνοια, με το ζευγάρι των λεσβιών που καταλαμβάνει ένα μικρό αλλά όχι αμελητέο μέρος του βιβλίου. Δεν περίμενα ότι θα έλεγα δύο μπράβο απανωτά, αλλά, ναι, το έκανα.
Α��τά, πάω να διαβάσω Lee Child, με τον Τζακ Ρίτσερ να δέρνει όποιον βρει μπροστά του για να συνέλθω.
Μετά από έναν άτεχνο και κακογραμμένο πρόλογο όπου η συγγραφέας κουνάει το δάχτυλο στο άπαν σύμπαν και προειδοποιεί για σκληρές σκηνές (spoiler alert, έχουμε διαβάσει πολύ σκληρότερα, τσάμπα αγχωθήκαμε) η ιστορία ξεκινά με μια σχετικά ατμοσφαιρική σκοτεινή σκηνή αγρύπνιας και υποβόσκοντος μίσους, σε ένα χωριό της Μεσσηνίας και ρέει απρόσκοπτα (παρά τα αρκετά flash back) βελτιούμενο σχεδόν μέχρι την τελευταία σελίδα.
Το βιβλίο πραγματεύεται ένα φαινόμενο τραγικό και δυστυχώς σύνηθες τα παλιότερα χρόνια: τη σεξουαλική (και όχι μόνο) κακοποίηση στους κόλπους της οικογένειας. Ο φαινομενικά θεοσεβούμενος πατέρας, πρότυπο ηθικού οικογενειάρχη και αυστηρού γονιού, όχι μόνο κόβει κάθε ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον (σπουδές, τέχνες, ανθρώπινες σχέσεις), αλλά βιάζει κατ' επανάληψη τη μία μετά την άλλη τις τρεις του κόρες όταν μπαίνουν στην εφηβεία. Τραγική -αλλά όχι συμπαθής- φιγούρα δίπλα του, η συνένοχος -μέσω της σιωπής και της αδράνειάς της- μητέρα.
Μέχρι που μια μέρα ο πατέρας εξαφανίζεται από προσώπου γης και οι τρεις κόρες κάνουν τα πρώτα δειλά τους βήματα στον έξω κόσμο, φεύγοντας για πρώτη φορά από το χωριό, και καταλήγοντας και οι τρεις όσο πιο μακριά, στο εξωτερικό (Γερμανία, ΗΠΑ, Αυστραλία), όπου ζουν ζωές παράλληλες, ευτυχισμένες και επιτυχημένες. Φυσικά, επειδή η Δημουλίδου είναι η Δημουλίδου, για να καταφέρουν να ξεφύγουν από τη μοίρα τους, χειρίζονται τους άντρες και το γάμο ως "όχημα διαφυγής", αλλά ας μην τα θέλουμε όλα δικά μας.
Για ένα διάστημα η συγγραφέας υποκύπτει στη γοητεία του γκλαμούρ και μας διηγείται τις πετυχεσές (sic) των τριών αδελφάδων στα εξωτερικά, αλλά σύντομα επιστρέφει στο σκληρό καθήκον και το βιβλίο ξαναγίνεται ενδιαφέρον.
Με συνεχείς εγκιβωτισμούς, μας δίνει "τόσο όσο" ψήγματα της τραγικής ζωής που έζησαν κάτω από τη στέγη του τυραννικού πατέρα και της αισχρής σιωπούσας μητέρας, χτίζοντας σιγά σιγά την ιστορία, δίνοντας μια πληροφορία εδώ, μία απογοήτευση λίγο πιο κάτω, ένα δράμα αργότερα, ώσπου σιγά σιγά το ψηφιδωτό της φρίκης συμπληρώνεται αν και ο αναγνώστης έχει από σχετικά νωρίς τις υποψίες του ως προς τα τραγικά γεγονότα.
Στο "παρόν" του βιβλίου, μια τυχαία ανακάλυψη στο υπό κατεδάφιση εγκαταλελειμμένο πλέον πατρικό, τις αναγκάζει να επιστρέψουν και να τεθούν ενώπιον της δικαιοσύνης, αλλά ακόμη περισσότερου ενώπιον του ίδιου τους του τραγικού παρελθόντος και εκεί είναι που η συγγραφέας κρατάει πολύ καλά τις ισορροπίες, καταφεύγοντας στο συναίσθημα και το λυρισμό πολύ λιγότερο απ' όσο θα περίμενε κανείς (αν και, μοιραία, το κάνει).
Οι τελευταίες ψηφίδες της τραγωδίας μπαίνουν στη θέση τους και οι προφυλακισμένες για πληθώρα κατηγοριών τραγικές αδελφές δέχονται την ετυμηγορία της έδρας (η ακροαματική διαδικασία και γενικά το δικαστικό κομμάτι που προηγήθηκε δεν είναι το δυνατό σημείο του βιβλίου, αλλά το παραβλέπουμε) σαν την από δεκαετίες καθυστερημένη κάθαρση για όσα βίωσαν και έπραξαν.
Δυστυχώς, το βιβλίο τελειώνει με ένα Δαλιανιδικό κρεσέντο ευτυχίας και παντρολογήματα, στερώντας του κάτι από την τραγικότητα που ώριμα και προσεκτικά έχει δομηθεί. Από την άλλη, δεδομένου ότι διαβάζετε Δημουλίδου και όχι Τζόις, και πάλι καλά να λέτε που κρατήθηκε ως τον επίλογο για το ντελίριο που θα φέρει δάκρυα χαράς στον "αναγνώστη χωρίς απαιτήσεις" και χωρίς αλλεργία στην κατινίλα που -ας μην κρυβόμαστε- καιροφυλακτεί σε όλο το βιβλίο να πεταχτεί στα μούτρα του, αλλά συνήθως -περιέργως-συγκρατείται από το έμπειρο χέρι της Χ.Δ. ΘΕ'ΜΟ ΤΟ ΕΓΡΑΨΑ ΚΙ ΑΥΤΟ...
All in all, μια ευχάριστη ποιοτικά έκπληξη. Κρατάω επί μέρους σημεία που εξέπληξαν ευχάριστα:
Ένα μπράβο στη συγγραφέα που τολμά να θίξει την υποκρισία της θρησκείας και της κοινωνίας που στέκεται στα φαινόμενα και επιλέγει να αγνοεί τα γεγονότα και τις ενδείξεις παραβατικών συμπεριφορών. Ο άνθρωπος που σταυροκοπιέται δεν είναι απαραίτητα ηθικός και ο άνθρωπος που υποφέρει δεν έχει πάντα στόμα για να ουρλιάξει και κάποιος άλλος πρέπει να γίνει η φωνή του. Ένα ακόμη μπράβο στη στήριξη της αγνής, ανιδιοτελούς και δοτικής αγάπης όποια μορφή και αν έχει και στην άρση των προκαταλήψεων π��υ οφείλονται εν πολλοίς στην άγνοια, με το ζευγάρι των λεσβιών που καταλαμβάνει ένα μικρό αλλά όχι αμελητέο μέρος του βιβλίου. Δεν περίμενα ότι θα έλεγα δύο μπράβο απανωτά, αλλά, ναι, το έκανα.
Α��τά, πάω να διαβάσω Lee Child, με τον Τζακ Ρίτσερ να δέρνει όποιον βρει μπροστά του για να συνέλθω.
November 19, 2024
Όσοι με γνωρίζουν προσωπικά, ξέρουν πάρα πολύ καλά πόσο εκτιμώ την πένα της κυρίας Δημουλίδου, άσχετα με το αν μου αρέσουν εξίσου όλα της τα βιβλία. Αυτό έχει να κάνει με το κατά πόσο μπορώ να ταυτιστώ με μια ιστορία, έτσι ώστε να με κερδίσει, και όχι με την συγγραφική ποιότητα ενός κειμένου την οποία μπορείς να αναγνωρίσεις και να εκτιμήσεις ακόμα κι αν δεν έχεις αγαπήσει ιδιαίτερα ένα βιβλίο. Όταν πριν από λίγο διάστημα κυκλοφόρησε "Το Κελάρι Της Ντροπής", πάρα πολλά ακούστηκαν. Ορισμένες κριτικές ήταν μέτριες, οι περισσότερες όμως εξέφραζαν έναν ιδιαίτερο θαυμασμό και εξέπεμπαν μια βαθιά συγκίνηση που δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη. Και δεδομένου ότι το συγκεκριμένο βιβλίο μου έδωσε την αίσθηση πως είναι κάτι πολύ διαφορετικό από εκείνα που μας έχει προσφέρει η συγγραφέας του, μέχρι σήμερα, δεν θα μπορούσα να αντισταθώ στην επιθυμία μου να το διαβάσω.
Στη δεκαετία του '60, σε ένα μικρό χωριό της Μεσσηνίας, τρεις αδερφές, η Δήμητρα, η Αναστασία και η Μυρτώ, γεννιούνται, ζουν και μεγαλώνουν κάτω από το αυστηρό βλέμμα του θεοσεβούμενου πατέρα τους που δεν τους επιτρέπει κανενός είδους ελευθερία, αλλά και υπό το αδιάφορο βλέμμα της μητέρας τους, μιας γυναίκας ολότελα υποταγμένης στα θέλω του άντρα της. Η ζωή των τριών κοριτσιών είναι σκληρή και δύσκολη, χωρίς όνειρα και ελπίδα, μέχρι την ημέρα που ο πατέρας τους εξαφανίζεται μυστηριωδώς και η κάθε μία από αυτές βρίσκει το δρόμο της, και μέσω των γάμων τους ξενιτεύονται στη Γερμανία, στην Αμερική και στην Αυστραλία. Τα χρόνια περνάνε, δημιουργούν οικογένειες και ζουν ευτυχισμένες, γεμάτες και ελεύθερες ζωές, πλέον, έχοντας ορκιστεί πως δεν θα επιστρέψουν ποτέ στην Ελλάδα, χάνοντας σταδιακά την μεταξύ τους επαφή. Η αρρώστια, όμως, της μητέρας τους και ο επικείμενος θάνατός της, όχι μόνο θα τις αναγκάσουν να επιστρέψουν στο χωριό τους, αλλά και να έρθουν και πάλι κοντά, έχοντας να αντιμετωπίσουν τα σκοτεινά μυστικά που βρίσκονται καλά κρυμμένα στο παρελθόν τους και στο σήμερα, απειλούν να βγουν στην επιφάνεια και να καταστρέψουν ό,τι με τόσο κόπο κατάφεραν να χτίσουν, αλλά και την ηρεμία που τους προσέφερε το γεγονός πως έθαψαν τα γεγονότα αυτά, βαθιά μες το μυαλό τους.
Στο σημείωμά της, η κυρία Δημουλίδου, παρακαλεί τους αναγνώστες να μην αποκαλύψουν στις όποιες κριτικές τους, πράγματα που μπορεί να καταστρέψουν την αγωνία των υπόλοιπων αναγνωστών, αναφέροντας ίσως περισσότερα απ' όσα θα έπρεπε. Σεβόμενη την επιθυμία της, θα προσπαθήσω να το κάνω, αν και μου είναι εξαιρετικά δύσκολο. Γιατί το βιβλίο αυτό με έκανε να θυμώσω. Πραγματικά, όσο διάβαζα, ένιωθα ένα κύμα οργής και αγανάκτησης να σιγοβράζει μέσα μου και σε κάθε επόμενο κεφάλαιο, το συναίσθημα αυτό, να γίνεται όλο και πιο έντονο, όλο και πιο ανεξέλεγκτο. Και όχι, δεν έχει να κάνει με το γεγονός πως είμαι κι εγώ γυναίκα, άρα αντιμετώπισα το θέμα του βιβλίου με περισσότερη ευαισθησία, επειδή θα μπορούσα να είμαι στη θέση οποιασδήποτε από τις πρωταγωνίστριες. Δεν έχει να κάνει με θέμα φύλου, αλλά με την ανθρωπιά. Γιατί όταν είσαι άνθρωπος και γίνεσαι μάρτυρας μιας τόσο τραγικής μοίρας, δεν μπορείς να μείνεις αμέτοχος, είναι αδύνατον να μην αγανακτήσεις, να μην συγκινηθείς, να μην δακρύσεις για το δράμα αυτό που βίωσαν τα τρία αυτά κορίτσια, που έγιναν γυναίκες χωρίς να έχουν ζήσει την αθωότητά τους, παρά που τους άξιζε.
Το βιβλίο αυτό θίγει πραγματικά πολύ δύσκολα θέματα, όπως αυτό της ενδοοικογενειακής κακοποίησης, όπως κι αν την ερμηνεύσουμε. Καμιά φορά, δεν έχει σημασία ο τρόπος με τον οποίο εκδηλώνεται η βία, η καταπίεση και ο έλεγχος μέσα σε ένα σπίτι, αλλά τι αποτελέσματα μπορεί να φέρουν όλα όσα λαμβάνουν χώρα πίσω από κλειστές πόρτες. Η ιστορία αυτή, αποτυπώνει μια τραγική πραγματικότητα που ειδικά κάποια χρόνια πριν, όσο κι αν θέλουμε να στρουθοκαμηλίζουμε, αποτελούσε την καθημερινότητα πολλών οικογενειών. Των οικογενειών εκείνων που βασανίστηκαν από έναν πατέρα τύραννο που όχι μόνο δεν ήταν σε θέση να εκτιμήσει την γυναικεία παρουσία στη ζωή του, που τόσο σπουδαίο δώρο αποτελεί στην πραγματικότητα, αλλά που θεωρεί πως έχει τη δύναμη να ελέγχει, να ασκεί τρομοκρατία με χίλιους δυο τρόπους, που θεωρεί πως τα θηλυκά είναι άχρηστα και την ίδια στιγμή, ακόμα κι αν μιλάμε για τα ίδια του τα παιδιά, ιδιοκτησία και κτήμα του, τα οποία μπορεί να αξιοποιήσει με όποιον τρόπο θεωρεί εκείνος κατάλληλο. Υπάρχει όμως και μια μάνα που για μένα, είναι ο πραγματικός θύτης της ιστορίας αυτής. Μια μάνα δουλική, που σκύβει το κεφάλι και υπομένει τα πάντα και που αντί να βρει τρόπους να τα αντιμετωπίσει και να προστατεύσει τα παιδιά της, ζηλεύει και φθονεί, κοιτάζει μόνο το δικό της καλό, αν έχει αρκετό μυαλό για να καταλάβει ποιο είναι αυτό.
Με γλώσσα σκληρή και άμεση, η συγγραφέας μας μεταφέρει πότε στο παρόν και πότε στο παρελθόν, ξετυλίγοντας σταδιακά το κουβάρι μιας ιστορίας που κρύβει τρομακτικές αλήθειες τα σημάδια των οποίων δεν πρόκειται να σβήσουν ποτέ. Γιατί όσο κι αν θέλουμε να πιστεύουμε πως έχουμε αφήσει ορισμένα πράγματα πίσω μας, πάντα υπάρχουν τα σημάδια να μας θυμίζουν όλα όσα περάσαμε. Παράλληλα, όμως, είναι μια ιστορία που μιλάει για το ηθικό και το ανήθικο, τη μάχη ανάμεσα στην απόκρυψη και τη δικαίωση, τη λύτρωση που μπορεί να βρει κανείς μέσα από τον αγώνα του για μια καλύτερη ζωή. Είναι η ιστορία τριών γυναικών που παρά το όσα πέρασαν, δεν το έβαλαν κάτω, δεν παραδόθηκαν στη μοίρα τους αλλά αντίθετα, πάλεψαν να απελευθερωθούν από τους δαίμονές τους και να χτίσουν ένα καλύτερο μέλλον από το παρελθόν που τις κράτησε δέσμιες πίσω από σφραγισμένες πόρτες, ατέρμονες σιωπές και θλιμμένα βλέμματα που κρύβανε όλη την αλήθεια της υπάρξής τους μέσα τους, και που κανένας δεν είδε ή για να το θέσω καλύτερα, που κανένας δεν θέλησε να δει. Είναι μια ιστορία αληθινή, δυνατή, σοκαριστική, μια ιστορία που αξίζει να διαβαστεί, να προβληματίσει, αλλά και να μας κάνει να δούμε πως μέσα από το χειρότερο σκοτάδι, μπορεί να αναδυθεί το πιο δυνατό κι αισιόδοξο φως.
Στη δεκαετία του '60, σε ένα μικρό χωριό της Μεσσηνίας, τρεις αδερφές, η Δήμητρα, η Αναστασία και η Μυρτώ, γεννιούνται, ζουν και μεγαλώνουν κάτω από το αυστηρό βλέμμα του θεοσεβούμενου πατέρα τους που δεν τους επιτρέπει κανενός είδους ελευθερία, αλλά και υπό το αδιάφορο βλέμμα της μητέρας τους, μιας γυναίκας ολότελα υποταγμένης στα θέλω του άντρα της. Η ζωή των τριών κοριτσιών είναι σκληρή και δύσκολη, χωρίς όνειρα και ελπίδα, μέχρι την ημέρα που ο πατέρας τους εξαφανίζεται μυστηριωδώς και η κάθε μία από αυτές βρίσκει το δρόμο της, και μέσω των γάμων τους ξενιτεύονται στη Γερμανία, στην Αμερική και στην Αυστραλία. Τα χρόνια περνάνε, δημιουργούν οικογένειες και ζουν ευτυχισμένες, γεμάτες και ελεύθερες ζωές, πλέον, έχοντας ορκιστεί πως δεν θα επιστρέψουν ποτέ στην Ελλάδα, χάνοντας σταδιακά την μεταξύ τους επαφή. Η αρρώστια, όμως, της μητέρας τους και ο επικείμενος θάνατός της, όχι μόνο θα τις αναγκάσουν να επιστρέψουν στο χωριό τους, αλλά και να έρθουν και πάλι κοντά, έχοντας να αντιμετωπίσουν τα σκοτεινά μυστικά που βρίσκονται καλά κρυμμένα στο παρελθόν τους και στο σήμερα, απειλούν να βγουν στην επιφάνεια και να καταστρέψουν ό,τι με τόσο κόπο κατάφεραν να χτίσουν, αλλά και την ηρεμία που τους προσέφερε το γεγονός πως έθαψαν τα γεγονότα αυτά, βαθιά μες το μυαλό τους.
Στο σημείωμά της, η κυρία Δημουλίδου, παρακαλεί τους αναγνώστες να μην αποκαλύψουν στις όποιες κριτικές τους, πράγματα που μπορεί να καταστρέψουν την αγωνία των υπόλοιπων αναγνωστών, αναφέροντας ίσως περισσότερα απ' όσα θα έπρεπε. Σεβόμενη την επιθυμία της, θα προσπαθήσω να το κάνω, αν και μου είναι εξαιρετικά δύσκολο. Γιατί το βιβλίο αυτό με έκανε να θυμώσω. Πραγματικά, όσο διάβαζα, ένιωθα ένα κύμα οργής και αγανάκτησης να σιγοβράζει μέσα μου και σε κάθε επόμενο κεφάλαιο, το συναίσθημα αυτό, να γίνεται όλο και πιο έντονο, όλο και πιο ανεξέλεγκτο. Και όχι, δεν έχει να κάνει με το γεγονός πως είμαι κι εγώ γυναίκα, άρα αντιμετώπισα το θέμα του βιβλίου με περισσότερη ευαισθησία, επειδή θα μπορούσα να είμαι στη θέση οποιασδήποτε από τις πρωταγωνίστριες. Δεν έχει να κάνει με θέμα φύλου, αλλά με την ανθρωπιά. Γιατί όταν είσαι άνθρωπος και γίνεσαι μάρτυρας μιας τόσο τραγικής μοίρας, δεν μπορείς να μείνεις αμέτοχος, είναι αδύνατον να μην αγανακτήσεις, να μην συγκινηθείς, να μην δακρύσεις για το δράμα αυτό που βίωσαν τα τρία αυτά κορίτσια, που έγιναν γυναίκες χωρίς να έχουν ζήσει την αθωότητά τους, παρά που τους άξιζε.
Το βιβλίο αυτό θίγει πραγματικά πολύ δύσκολα θέματα, όπως αυτό της ενδοοικογενειακής κακοποίησης, όπως κι αν την ερμηνεύσουμε. Καμιά φορά, δεν έχει σημασία ο τρόπος με τον οποίο εκδηλώνεται η βία, η καταπίεση και ο έλεγχος μέσα σε ένα σπίτι, αλλά τι αποτελέσματα μπορεί να φέρουν όλα όσα λαμβάνουν χώρα πίσω από κλειστές πόρτες. Η ιστορία αυτή, αποτυπώνει μια τραγική πραγματικότητα που ειδικά κάποια χρόνια πριν, όσο κι αν θέλουμε να στρουθοκαμηλίζουμε, αποτελούσε την καθημερινότητα πολλών οικογενειών. Των οικογενειών εκείνων που βασανίστηκαν από έναν πατέρα τύραννο που όχι μόνο δεν ήταν σε θέση να εκτιμήσει την γυναικεία παρουσία στη ζωή του, που τόσο σπουδαίο δώρο αποτελεί στην πραγματικότητα, αλλά που θεωρεί πως έχει τη δύναμη να ελέγχει, να ασκεί τρομοκρατία με χίλιους δυο τρόπους, που θεωρεί πως τα θηλυκά είναι άχρηστα και την ίδια στιγμή, ακόμα κι αν μιλάμε για τα ίδια του τα παιδιά, ιδιοκτησία και κτήμα του, τα οποία μπορεί να αξιοποιήσει με όποιον τρόπο θεωρεί εκείνος κατάλληλο. Υπάρχει όμως και μια μάνα που για μένα, είναι ο πραγματικός θύτης της ιστορίας αυτής. Μια μάνα δουλική, που σκύβει το κεφάλι και υπομένει τα πάντα και που αντί να βρει τρόπους να τα αντιμετωπίσει και να προστατεύσει τα παιδιά της, ζηλεύει και φθονεί, κοιτάζει μόνο το δικό της καλό, αν έχει αρκετό μυαλό για να καταλάβει ποιο είναι αυτό.
Με γλώσσα σκληρή και άμεση, η συγγραφέας μας μεταφέρει πότε στο παρόν και πότε στο παρελθόν, ξετυλίγοντας σταδιακά το κουβάρι μιας ιστορίας που κρύβει τρομακτικές αλήθειες τα σημάδια των οποίων δεν πρόκειται να σβήσουν ποτέ. Γιατί όσο κι αν θέλουμε να πιστεύουμε πως έχουμε αφήσει ορισμένα πράγματα πίσω μας, πάντα υπάρχουν τα σημάδια να μας θυμίζουν όλα όσα περάσαμε. Παράλληλα, όμως, είναι μια ιστορία που μιλάει για το ηθικό και το ανήθικο, τη μάχη ανάμεσα στην απόκρυψη και τη δικαίωση, τη λύτρωση που μπορεί να βρει κανείς μέσα από τον αγώνα του για μια καλύτερη ζωή. Είναι η ιστορία τριών γυναικών που παρά το όσα πέρασαν, δεν το έβαλαν κάτω, δεν παραδόθηκαν στη μοίρα τους αλλά αντίθετα, πάλεψαν να απελευθερωθούν από τους δαίμονές τους και να χτίσουν ένα καλύτερο μέλλον από το παρελθόν που τις κράτησε δέσμιες πίσω από σφραγισμένες πόρτες, ατέρμονες σιωπές και θλιμμένα βλέμματα που κρύβανε όλη την αλήθεια της υπάρξής τους μέσα τους, και που κανένας δεν είδε ή για να το θέσω καλύτερα, που κανένας δεν θέλησε να δει. Είναι μια ιστορία αληθινή, δυνατή, σοκαριστική, μια ιστορία που αξίζει να διαβαστεί, να προβληματίσει, αλλά και να μας κάνει να δούμε πως μέσα από το χειρότερο σκοτάδι, μπορεί να αναδυθεί το πιο δυνατό κι αισιόδοξο φως.
August 16, 2016
Μένω πραγμάτικα άναυδη με το γεγονός ότι αυτό το άθλιο σύγγραμμα έχει υψηλότερες βαθμολογίες από αριστουργήματα της κλασσικής λογοτεχνίας. Θα του αναγνωρίσω καλές προθέσεις, θα είμαι καλόπιστη, και δε θα υποθέσω εξ'αρχής ότι η συγγραφέας ασχολήθηκε με αυτό το πιασάρικο θέμα για να αυξήσει τις πωλήσεις της και τη δημοσιότητά της.
Το βιβλίο έχει γλώσσα φτωχή, επιπέδου έκθεσης γυμνασίου, με αδέξιο συντακτικό. Το βιβλίο είναι γεμάτο από πραγματολογικά λάθη και απιθανότητες , τα οποία η κινηματογραφική δομή του βιβλίου δε μπορεί να καλύψει. Ωστόσο το πιο ενοχλητικό είναι οι χαρακτηρισμοί των τριών ηρωϊδων, που όταν δεν εκφυλίζονται σε κουτσομπολιό κομμωτηρίου, είναι τόσο αδέξιοι που οδηγούν τον πιο υποψιασμένο αναγνώστη σε ατυχή συμπεράσματα και εναλλακτικούς χαρακτηρισμούς που σίγουρα δεν είχε στο νού της η συγγραφέας.
Και να τι εννοώ:
Ενα κακοποιημένο φυσιολογικό άτομο, ειδικά μετά τη φριχτή κακοποίηση που υφίστανται οι τρείς ηρωϊδες, θα είχε πλήθος ψυχολογικών προβλημάτων που θα απαιτούσαν σοβαρή ψυχιατρική βοήθεια. Οι σχέσεις τους με τους άλλους θα συναντούσαν σωρεία προβλημάτων, τόσο λόγω της έλλειψης εμπιστοσύνης, όσο και λόγω της προσέλκυσης ατόμων που υποσυνείδητα θυμίζουν στο θύμα τον κακοποιητή-προστάτη. Και όμως, κανένα σημάδι δεν αφήνει στις ηρωϊδες η κακοποίηση, ούτε κάνουν το πιο φυσιολογικό: Να αποδράσουν και να ζητήσουν βοήθεια από πρόσωπα εμπιστοσύνης.
Αυτό που κάνουν, αντιθέτως, παγώνει το αίμα: δολοφονούν εν ψυχρώ τον πατέρα τους και φτιάχνουν τη ζωή τους σα να μην τις έχει ακουμπήσει τίποτε. Καμμία μετάνοια, καμμία ενοχή,κανένα σοβαρό ψυχικό τραύμα. Η μόνη περίπτωση που τις φοβίζει είναι να μην ανακαλυφθεί το έγκλημά τους. Στα μάτια μου είναι επικίνδυνες ψυχοπαθείς, απείρως πιο πορωμένες και επικίνδυνες από τον πατέρα τους, ο οποίος είχε τουλάχιστον τη δικαιολογία του τραύματος στον εγκέφαλο. Η μικρότερη, μάλιστα, η Μυρτώ, δρα σαν στερεοτυπική κακοήθης αμφιφυλόφιλη, χρησιμοποιώντας άνδρες και γυναίκες κατά πως τη βολεύει. Η αθώωση και η δικαίωσή τους είναι κόλαφος, ένας πλήρης θρίαμβος του κακού. Τρείς δολοφόνοι είναι ελεύθερες στην κοινωνία και κανείς δεν ξέρει αν θα δολοφονήσουν ξανά.
Ξέρω, η συγγραφέας δεν είχε σκοπό να γράψει κάτι τέτοιο. Αλλά ο τρόπος που παρουσιάζει και χαρακτηρίζει τις ηρωϊδες της επιτρέπει στον αναγνωστη να σχηματίσει αυτή την εικόνα. Στην προσπάθειά της να παρουσιάσει τις ηρωϊδες της ηρωϊκές και τέλειες, τις μετατρέπει σε τέρατα που προξενούν υποσυνείδητη αντιπάθεια. Θα ήταν πιο ρεαλιστικό εαν έδειχνε τις ��ρωϊδες της να μετανιώνουν, να έχουν εφιάλτες, ψυχολογικά προβλήματα, αποτυχημένες σχέσεις και φυσικά εαν δεν χρησιμοποιούσε το ξεπερασμένο, ομοφοβικό κλισέ "κακοποιήθηκε και γι'αυτό έγινε λεσβία".
Θέλω να είμαι καλοπροαίρετη, οπότε θα πώ ότι αυτό το βιβλίο απέτυχε παταγωδώς επειδή, παρά τις καλές προθέσεις της, η συγγραφέας προσπάθησε να πει μια ιστορία που δεν ήταν στις (μικρές, δυστυχώς) ικανότητές της να διαχειριστεί.
Το βιβλίο έχει γλώσσα φτωχή, επιπέδου έκθεσης γυμνασίου, με αδέξιο συντακτικό. Το βιβλίο είναι γεμάτο από πραγματολογικά λάθη και απιθανότητες , τα οποία η κινηματογραφική δομή του βιβλίου δε μπορεί να καλύψει. Ωστόσο το πιο ενοχλητικό είναι οι χαρακτηρισμοί των τριών ηρωϊδων, που όταν δεν εκφυλίζονται σε κουτσομπολιό κομμωτηρίου, είναι τόσο αδέξιοι που οδηγούν τον πιο υποψιασμένο αναγνώστη σε ατυχή συμπεράσματα και εναλλακτικούς χαρακτηρισμούς που σίγουρα δεν είχε στο νού της η συγγραφέας.
Και να τι εννοώ:
Ενα κακοποιημένο φυσιολογικό άτομο, ειδικά μετά τη φριχτή κακοποίηση που υφίστανται οι τρείς ηρωϊδες, θα είχε πλήθος ψυχολογικών προβλημάτων που θα απαιτούσαν σοβαρή ψυχιατρική βοήθεια. Οι σχέσεις τους με τους άλλους θα συναντούσαν σωρεία προβλημάτων, τόσο λόγω της έλλειψης εμπιστοσύνης, όσο και λόγω της προσέλκυσης ατόμων που υποσυνείδητα θυμίζουν στο θύμα τον κακοποιητή-προστάτη. Και όμως, κανένα σημάδι δεν αφήνει στις ηρωϊδες η κακοποίηση, ούτε κάνουν το πιο φυσιολογικό: Να αποδράσουν και να ζητήσουν βοήθεια από πρόσωπα εμπιστοσύνης.
Αυτό που κάνουν, αντιθέτως, παγώνει το αίμα: δολοφονούν εν ψυχρώ τον πατέρα τους και φτιάχνουν τη ζωή τους σα να μην τις έχει ακουμπήσει τίποτε. Καμμία μετάνοια, καμμία ενοχή,κανένα σοβαρό ψυχικό τραύμα. Η μόνη περίπτωση που τις φοβίζει είναι να μην ανακαλυφθεί το έγκλημά τους. Στα μάτια μου είναι επικίνδυνες ψυχοπαθείς, απείρως πιο πορωμένες και επικίνδυνες από τον πατέρα τους, ο οποίος είχε τουλάχιστον τη δικαιολογία του τραύματος στον εγκέφαλο. Η μικρότερη, μάλιστα, η Μυρτώ, δρα σαν στερεοτυπική κακοήθης αμφιφυλόφιλη, χρησιμοποιώντας άνδρες και γυναίκες κατά πως τη βολεύει. Η αθώωση και η δικαίωσή τους είναι κόλαφος, ένας πλήρης θρίαμβος του κακού. Τρείς δολοφόνοι είναι ελεύθερες στην κοινωνία και κανείς δεν ξέρει αν θα δολοφονήσουν ξανά.
Ξέρω, η συγγραφέας δεν είχε σκοπό να γράψει κάτι τέτοιο. Αλλά ο τρόπος που παρουσιάζει και χαρακτηρίζει τις ηρωϊδες της επιτρέπει στον αναγνωστη να σχηματίσει αυτή την εικόνα. Στην προσπάθειά της να παρουσιάσει τις ηρωϊδες της ηρωϊκές και τέλειες, τις μετατρέπει σε τέρατα που προξενούν υποσυνείδητη αντιπάθεια. Θα ήταν πιο ρεαλιστικό εαν έδειχνε τις ��ρωϊδες της να μετανιώνουν, να έχουν εφιάλτες, ψυχολογικά προβλήματα, αποτυχημένες σχέσεις και φυσικά εαν δεν χρησιμοποιούσε το ξεπερασμένο, ομοφοβικό κλισέ "κακοποιήθηκε και γι'αυτό έγινε λεσβία".
Θέλω να είμαι καλοπροαίρετη, οπότε θα πώ ότι αυτό το βιβλίο απέτυχε παταγωδώς επειδή, παρά τις καλές προθέσεις της, η συγγραφέας προσπάθησε να πει μια ιστορία που δεν ήταν στις (μικρές, δυστυχώς) ικανότητές της να διαχειριστεί.
This entire review has been hidden because of spoilers.
May 24, 2014
Ένα βιβλίο πολύ δυνατό..Δυνατό από όλες τις απόψεις.. Σκληρό,βίαιο,ακραίο,σοκαριστικό.. Για γερά νεύρα θα έλεγα...Ένας πατέρας ΤΕΡΑΣ σε μια κοινωνία αμόρφωτη που κρατά τα μάτια της κλειστά!Μία μάνα που δε θα έπρεπε να λέγεται μάνα..Νομίζω ότι την μίσησα πιο πολύ από τον Δημητρό..Ίσως να είναι ο χειρότερος χαρακτήρας βιβλίου που έχω διαβάσει. Η υπόθεση διαδραματίζεται σε μια κοινωνία που το μόνο που τους νοιάζει είναι να φαίνεσαι σωστός παρά να είσαι.
Παράλληλα όμως έδειχνε μία τρυφερότητα μεταξύ τον αδερφών,μία αθωότητα..Ένα δέσιμο πολύ δυνατό και συγκινητικό που δε το έσβησε η απόσταση και ο χρόνος..επίσης μας έδειξε και το ρομαντικό και τρυφερό του πρόσωπο στις σχέσεις των κοριτσιών.
Θα έλεγα ο΄τι περνάει πολύ δυνατά μηνύματα μέσα από αυτό το δημιούργημα της η κ. Δημουλίδου και σχέδον μας βροντοφωνάζει πως πρέπει να έχουμε πάντα τα μάτια μας ανοιχτά..
Μπράβο στη δημιουργό και χαρά στο κουράγιο της όταν το έγραφε..
Καλή επιτυχία αν και είναι δεδομένη!!
Παράλληλα όμως έδειχνε μία τρυφερότητα μεταξύ τον αδερφών,μία αθωότητα..Ένα δέσιμο πολύ δυνατό και συγκινητικό που δε το έσβησε η απόσταση και ο χρόνος..επίσης μας έδειξε και το ρομαντικό και τρυφερό του πρόσωπο στις σχέσεις των κοριτσιών.
Θα έλεγα ο΄τι περνάει πολύ δυνατά μηνύματα μέσα από αυτό το δημιούργημα της η κ. Δημουλίδου και σχέδον μας βροντοφωνάζει πως πρέπει να έχουμε πάντα τα μάτια μας ανοιχτά..
Μπράβο στη δημιουργό και χαρά στο κουράγιο της όταν το έγραφε..
Καλή επιτυχία αν και είναι δεδομένη!!
May 20, 2014
Από τα καλύτερα που διάβασα τελευταία!!! Τόσο δυνατό βιβλίο! Και αν και είχε πικρές στιγμές, δύσκολες, στενάχωρες, στο τέλος άφηνε μια γλυκιά αίσθηση αισιοδοξίας... Δεν έχω λόγια για τα συναισθήματα που μου έβγαλε! Ευχαριστώ πολύ την συγγραφέα για ακόμη ένα ανεπανάληπτο ταξίδι!
Να ευχηθώ καλή επιτυχία για το βιβλίο; Μα είναι σίγουρη!
Να ευχηθώ καλή επιτυχία για το βιβλίο; Μα είναι σίγουρη!
May 31, 2017
Σκληρό. Ανατριχιαστικό.
Με ψυχοπλάκωσε μωρέ.
Με ψυχοπλάκωσε μωρέ.
April 24, 2022
"Τα μπουμπουκια ανθιζουν, δε μαραζωνουν, εκτος αν καποιος ριξει δηλητηριο στις ριζες τους."
Τρια λουλουδακια αγνα, αθωα, αδολα, που ξεκινουν τη ζωη τους σε ενα χωριο της Μεσσηνιας και πριν προλαβουν να ανθισουν τα ξεριζωνουν αποτροπαια, στερωντας τους καθε ονειρο κι ελπιδα.
Ενα πραγματικα συγκλονιστικο μυθιστορημα γεματο εικονες - αλλοτε ομορφες αλλοτε σκληρες, και συναισθηματα - αλλοτε τρυφερα και αλλοτε γεματα απεχθεια.
Πραξεις και συμπεριφορες που σε καθηλωνουν και καποιες στιγμες απλα κλεινεις για λιγο το βιβλιο απο την εντονη φορτιση.
Η Βαγγελιω κι ο Δημητρος που ντροπιαζουν τις λεξεις μανα και πατερας.
Ωμες περιγραφες γεματες σκληροτητα που φανερωνουν εγωισμο και απολυτη αδιαφορια.
Το συγκεκριμενο βιβλιο καθως και Τα Δακρυα του Θεου, της κυριας Δημουλιδου, πιστευω οτι ειναι απο τα καλυτερα της.
"Τα τραυματα της ψυχης που δεν τα χαιδευει η ληθη, δεν τα ξεκουραζει ο χρονος, δεν τα αφανιζει το παρον, φαντασματα γινονται να σε θεωρουν καθως στεκονται ακινητα πανω σ´ερειπωμενα καστρα ονειρων."
Τρια λουλουδακια αγνα, αθωα, αδολα, που ξεκινουν τη ζωη τους σε ενα χωριο της Μεσσηνιας και πριν προλαβουν να ανθισουν τα ξεριζωνουν αποτροπαια, στερωντας τους καθε ονειρο κι ελπιδα.
Ενα πραγματικα συγκλονιστικο μυθιστορημα γεματο εικονες - αλλοτε ομορφες αλλοτε σκληρες, και συναισθηματα - αλλοτε τρυφερα και αλλοτε γεματα απεχθεια.
Πραξεις και συμπεριφορες που σε καθηλωνουν και καποιες στιγμες απλα κλεινεις για λιγο το βιβλιο απο την εντονη φορτιση.
Η Βαγγελιω κι ο Δημητρος που ντροπιαζουν τις λεξεις μανα και πατερας.
Ωμες περιγραφες γεματες σκληροτητα που φανερωνουν εγωισμο και απολυτη αδιαφορια.
Το συγκεκριμενο βιβλιο καθως και Τα Δακρυα του Θεου, της κυριας Δημουλιδου, πιστευω οτι ειναι απο τα καλυτερα της.
"Τα τραυματα της ψυχης που δεν τα χαιδευει η ληθη, δεν τα ξεκουραζει ο χρονος, δεν τα αφανιζει το παρον, φαντασματα γινονται να σε θεωρουν καθως στεκονται ακινητα πανω σ´ερειπωμενα καστρα ονειρων."
May 31, 2014
Το βιβλίο διαβάζεται απνευστί. Η γραφή ειναι στρωτή και σαφής. Ειναι σκληρό αλλα ολοι ξέρουμε ότι η πραγματικότητα ειναι πιο σκληρή. Βέβαια όπως στα περισσοτερα έργα της κυρίας Δημουλίδου στο τέλος οι βασανισμένοι αθώοι δικαιώνονται και βρίσκουν την ευτυχία. Οι πραγματικές πιθανότητες θα ηταν ολοι οι ήρωες να συντριβούν απο τη σκληρή μοίρα τους. Ιδιαίτερα η μετατροπή της μιας εκ των ηρωιδων απο ταλαιπωρημενη αγράμματη, σωματικά και ψυχικά τσακισμένη χωριατοπουλα σε σούπερ σικατη νεουορκεζα, ενώ ταυτόχρονα η αδερφή της το ίδιο διαλυμένη γίνεται σούπερ ζωγραφος κατι ανάμεσα σε Picasso και Andy Warhol με αποτελείωσε. Θα μου πεις τι θέλεις; Αν έκανε κουμάντο η πραγματικότητα θα είχαμε τρία παλαβά γέρικα σκιάχτρα σ ενα υπόγειο να τ ανακαλύψουν οι κοινωνικές υπηρεσίες λιγο πριν παραδώσουν το πνεύμα. Γι αυτο ειναι τα βιβλία. Για να κανει κουμάντο ο συγγραφέας και να αποκαταστήσει τη δκαιοσυνη. Σωστό κι αυτο. Πάντως ειναι ωραίο βιβλίο. Διαβάστε το.
August 19, 2022
ΑΠΟ ΤΟ BLOG ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ http://stonasterismotouvivliou.blogsp...
Πραγματικά το "Κελάρι της Ντροπής" είναι ένα διαφορετικό βιβλίο από αυτά που μας έχει προσφέρει μέχρι σήμερα η Χρυσηίδα Δημουλίδου.
Ένα βιβλίο που αποκλείεται να αφήσει αναγνώστη ασυγκίνητο ή έστω να μην τον προβληματίσει!
Με μια φράση το "Κελάρι Της Ντροπής" είναι ένα έργο απλά...συγκλονιστικό, "αναιδές" -πραγματική "γροθιά στο στομάχι"!
Ένα βιβλίο-πρόκληση, που όμως απομακρύνει την έννοια του τολμηρού από αισθησιακά μονοπάτια- όπως είναι το σύνηθες- και την επανατοποθετεί στη διάσταση του ουσιαστικού, του απερίφραστα αληθινού!
Ένα βιβλίο που αναμετράται με όλα τα σημαντικά ταμπού της κοινωνίας!
Σε πρώτη προσέγγιση πρόκειται για την ιστορία τριών γυναικών-με στοιχεία σπονδυλωτού έργου γραμμένου σε γλώσσα απλή, παραστατική και χωρίς ιδιαίτερα λογοτεχνικά σχήματα.Οι αναδρομές στο χρόνο συμπληρώνουν σαν παζλ την τρομερή αλήθεια κι επαναπροσδιορίσουν αρχικές εντυπώσεις, σκηνοθετώντας μια κορύφωση απογειωτική.
Έτσι στο "Κελάρι Της Ντροπής" εκτυλίσσεται ένας γοητευτικός μύθος με 3 διαφορετικές αλλά αγαπημένες αδελφές που με αφετηρία το χωριό ακολουθούν διαφορετικές πορείες σε διαφορετικές ηπείρους!
Από αυτήν την άποψη ίσως αμυδρά φέρει στο νου "Το Σπίτι Δίπλα Στο Ποτάμι" της δημοφιλούς Λένας Μαντά- με τις 5 αδελφές να μας ταξιδεύουν στα πέρατα του κόσμου και του...έρωτα φυσικά!
Οι όποιες κοινές αναφορές των δύο βιβλίων όμως σταματούν εδώ, αφού το βιβλίο της Μαντά είναι μια όμορφη, πολυπρόσωπη ιστορία αισθηματικού προσανατολισμού, χωρίς περαιτέρω προβληματισμούς.
Στο "Κελάρι της Ντροπής"-αντίθετα- έχουμε κάτι μακράν περισσότερο από αυτό.
Εδώ μιλάμε για ένα γνήσιο κοινωνικό θρίλερ, που σκοπό δεν έχει να ψυχαγωγήσει ή να τέρψει τον αναγνώστη, αλλά να σοκάρει, ώστε να αφυπνίσει!
Στο "Κελάρι Της Ντροπής" δεν υπάρχουν πολλές απλουστεύσεις ή εξωραϊσμοί.
Εδώ η όποια υπερβολή είναι απλά ο μεγεθυντικός φακός που ξεμπροστιάζει το όνειδος και τη φρίκη, όταν ο άνθρωπος ενδίδει στην χειρότερη πλευρά του!Το φοβερό με αυτό το βιβλίο είναι πως η αδιανόητη φρίκη που φέρει, αποτυπώνει μια θλιβερή αλήθεια στην οποία συχνά κωφεύουμε, αλλά καταδυναστεύει ακόμη μια μερίδα της κοινωνίας!
Οι χαρακτήρες αποκτούν ένα σχετικό βάθος.Έτσι κι αλλιώς, ζητούμενο δεν είναι τα πρόσωπα:
Στο επίκεντρο του βιβλίου αυτού είναι η Κακοποίηση της Γυναίκας. Αυτός ο όρος στο "Κελάρι Της Ντροπής" δεν εγκλωβίζεται μονάχα στη στενή σωματική παράμετρο, αλλά εκτείνεται στην καταπάτηση της γυναικείας φύσης συνολικά!
Πρωταρχικά βέβαια συναντάμε την Κακοποίηση ως σωματική επίθεση και ως σεξουαλική εκμετάλλευση -στην πιο αποκρουστική τους μορφή.
Η Δημουλίδου ωστόσο, δεν αρκείται σε αυτό, αλλά ανατέμνει τις βαθύτερες πτυχές της σεξιστικής αυτής βίας, που εν τέλει εδράζεται στον ολόπλευρο και δυστυχώς διαχρονικό Υποβιβασμό της Γυναίκας!
Είναι η νοοτροπία που θέλει τη γυναίκα res. "Aντικείμενο προς χρήση" του ανδρός και ιδιοκτησία του είτε είναι ο πατέρας, είτε ο σύζυγος.
Αυτό το μοτίβο δυστυχώς επικράτησε στην ιστορία, καθιστώντας τη γυναίκα μέσο συναλλαγής μεταξύ οικογενειών και αναπαραγωγική μηχανή χωρίς γνώμη και δικαιώματα!
Παρ'όλη την κοινωνική αναμόρφωση που επήλθε,στο δυτικό κόσμο, ιδίως μεταπολεμικά, φέρνοντας τη γυναίκα στο προσκήνιο με την συμμετοχή στην παραγωγική διαδικασία και το δικαίωμα ψήφου- υπάρχουν περιπτώσεις που η θέση της γυναίκας επί της ουσίας έμεινε σε τριτοκοσμικά σημεία.Κοινωνιολογικές μελέτες άλλωστε έχουν καταδείξει ως πρώτη αιτία θανάτου γυναικών από 20-44 ετών πανευρωπαϊκά,... ούτε τα τροχαία, ούτε τον καρκίνο, αλλά την κακοποίηση!!! ��άλιστα! Σωστά διαβάσατε!Πρώτη αιτία θανάτου η κακοποίηση!
Στο Κελάρι της Ντροπής , λοιπόν, δεσπόζει αυτό το παράλογο μίσος που βιώνει η γυναίκα σε έναν φαύλο κύκλο που ενίοτε συντηρεί κι η ίδια με τη σιωπή της πίσω από τις κλειστές πόρτες!
Η γυναίκα που μερικές φορές σκύβει κι η ίδια το κεφάλι "απολαμβάνοντας " την ασφάλεια ενός ρόλου που τη χρίζει "θύμα"και την απαλλάσσει από την ευθύνη της ελευθερίας της!
Εκείνο που καθιστά όμως τόσο ηχηρό το μήνυμα του βιβλίου είναι πως σε αυτό υπογραμμίζεται η ευθύνη σύσσωμης της κοινωνίας που επιλέγει να εθελοτυφλεί.
Αυτός ο ζόφος που τυλίγει τις γυναίκες στο απομονωμένο χωριό του '70, κάτω από την κυριαρχία ενός αποκτηνωμένου άντρα, παραπέμπει- τηρουμένων των αναλογιών πάντα!- στο σκληρό γυναικείο πεπρωμένο της σκιαθίτικης επαρχίας, όπως αυτό θόλωσε το νου της Φραγκογιαννούς, οπλίζοντας το χέρι της στην αξεπέραστη "Φόνισσα" του Παπαδιαμάντη- την κορυφαία ηθογραφική ματιά στη θέση της γυναίκας, που έναν αιώνα περίπου μετά παραμένει επίκαιρη κι εμβληματική!
Έχει κάτι από αυτόν το σπαραγμό και την οργή το Κελάρι-κινούμενο φυσικά σε τελείως άλλους δρόμους και στοχασμούς άλλης φύσεως!
Η Δημουλίδου ως αιτία αυτής της οπισθοδρόμησης θεωρεί την αμάθεια και τη θρησκοληψία στα πλαίσια της φαρισαιστικής κοινωνίας μιας επαρχίας προσκολλημένης στις βαθιές της παθογένειες!
Οι φορείς της νοσηρότητας κι όσοι παράγοντες οποιασδήποτε εξουσίας θέλουν να χειραγωγήσουν τους γύρω τους στέκονται πολέμιοι της Παιδείας και του σχολείου- διότι αυτά σπάνε τα δεσμά του φόβου-πράγμα που κατέδειξε με αφοπλιστικό τρόπο η συγγραφέας μέσα στην ιστορία αυτή!
Ο δεύτερος παράγοντας είναι η θρησκοληψία ως ένα "θεοκρατικό" άλλοθι της ανομίας: Άνθρωποι, γεμάτοι σκοτεινά ένστικτα, χρησιμοποιούν ένα τυπολατρικό τελετουργικό κι επιδείξεις ευσέβειας, που δείχνουν αρκετά για να γίνουν αποδεκτοί και να κερδίσουν τον τίτλο του ευυπόληπτου!
Εκεί όπου η θρησκεία γίνεται βρόγχος, εκεί όπου η Πίστη γίνεται φόβος, εκεί όπου το ευαγγελικό κήρυγμα απογυμνώνεται από το μήνυμα του "εξανθρωπισμού" και της αγάπης που είναι η ουσία του, η Γυναίκα φέρει το "στίγμα της Εύας" και ξεπληρώνει την ενοχή αυτή με ένα βίο σκλαβιάς και αμέτρητων δακρύων.
Στο Κελάρι Της Ντροπής -μεταξύ άλλων- αποτυπώνεται η κοσμοθεωρία που η Δημουλίδου μας έχει εκθέσει με χαριτωμένο κ ενδιαφέροντα τρόπο στη "Σουίτα Στον Παράδεισο"- αποκηρύσσοντας κάθε συντηρητισμό, αλλά και το χριστιανικό δόγμα όπως το έχουμε γνωρίσει.
Ένα ακόμη σημείο, τέλος, που καταδεικνύει την οξυδέρκεια της Δημουλίδου είναι πως καταπίεση έχουμε κι όταν η γυναίκα στερείται το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, το δικαίωμα να βιώσει τη μοναδικότητά της με τον τρόπο που ταιριάζει στην ψυχή της.
Μέσα από όλα αυτά η Δημουλίδου αριστοτεχνικά και πολύ διδακτικά αναδεικνύει πως απώτερη σοφία και ζητούμενο εν τέλει, είναι η αγάπη που θεραπεύει πληγές και σπρώχνει τον άνθρωπο ψηλά!
Είναι πάντως πολύ θετικό που το βιβλίο εγείρει τέτοιους βαθυστόχαστους προβληματισμούς και κατακρίνει την παραχάραξη της αλήθειας μέσα στις στενόμυαλες κοινωνίες-δίνοντάς στον αναγνώστη το έναυσμα να στοχαστεί και να ερευνήσει βαθύτερα!
Άλλωστε ένα καλό βιβλίο δε δίνει την απάντηση, αλλά θέτει την ερώτηση...
Αυτό είναι το Κελάρι Της Ντροπής", ένα βιβλίο που θα σας συγκλονίσει, θα συνταράξει την ψυχή σας με πληθώρα έντονων συναισθημάτων & σκέψεων και θα σας κινητοποιήσει να αντιδράσετε σε όσα καταπιέζουν τον άνθρωπο ακόμη και στον 21ο αιώνα!
Πραγματικά το "Κελάρι της Ντροπής" είναι ένα διαφορετικό βιβλίο από αυτά που μας έχει προσφέρει μέχρι σήμερα η Χρυσηίδα Δημουλίδου.
Ένα βιβλίο που αποκλείεται να αφήσει αναγνώστη ασυγκίνητο ή έστω να μην τον προβληματίσει!
Με μια φράση το "Κελάρι Της Ντροπής" είναι ένα έργο απλά...συγκλονιστικό, "αναιδές" -πραγματική "γροθιά στο στομάχι"!
Ένα βιβλίο-πρόκληση, που όμως απομακρύνει την έννοια του τολμηρού από αισθησιακά μονοπάτια- όπως είναι το σύνηθες- και την επανατοποθετεί στη διάσταση του ουσιαστικού, του απερίφραστα αληθινού!
Ένα βιβλίο που αναμετράται με όλα τα σημαντικά ταμπού της κοινωνίας!
Σε πρώτη προσέγγιση πρόκειται για την ιστορία τριών γυναικών-με στοιχεία σπονδυλωτού έργου γραμμένου σε γλώσσα απλή, παραστατική και χωρίς ιδιαίτερα λογοτεχνικά σχήματα.Οι αναδρομές στο χρόνο συμπληρώνουν σαν παζλ την τρομερή αλήθεια κι επαναπροσδιορίσουν αρχικές εντυπώσεις, σκηνοθετώντας μια κορύφωση απογειωτική.
Έτσι στο "Κελάρι Της Ντροπής" εκτυλίσσεται ένας γοητευτικός μύθος με 3 διαφορετικές αλλά αγαπημένες αδελφές που με αφετηρία το χωριό ακολουθούν διαφορετικές πορείες σε διαφορετικές ηπείρους!
Από αυτήν την άποψη ίσως αμυδρά φέρει στο νου "Το Σπίτι Δίπλα Στο Ποτάμι" της δημοφιλούς Λένας Μαντά- με τις 5 αδελφές να μας ταξιδεύουν στα πέρατα του κόσμου και του...έρωτα φυσικά!
Οι όποιες κοινές αναφορές των δύο βιβλίων όμως σταματούν εδώ, αφού το βιβλίο της Μαντά είναι μια όμορφη, πολυπρόσωπη ιστορία αισθηματικού προσανατολισμού, χωρίς περαιτέρω προβληματισμούς.
Στο "Κελάρι της Ντροπής"-αντίθετα- έχουμε κάτι μακράν περισσότερο από αυτό.
Εδώ μιλάμε για ένα γνήσιο κοινωνικό θρίλερ, που σκοπό δεν έχει να ψυχαγωγήσει ή να τέρψει τον αναγνώστη, αλλά να σοκάρει, ώστε να αφυπνίσει!
Στο "Κελάρι Της Ντροπής" δεν υπάρχουν πολλές απλουστεύσεις ή εξωραϊσμοί.
Εδώ η όποια υπερβολή είναι απλά ο μεγεθυντικός φακός που ξεμπροστιάζει το όνειδος και τη φρίκη, όταν ο άνθρωπος ενδίδει στην χειρότερη πλευρά του!Το φοβερό με αυτό το βιβλίο είναι πως η αδιανόητη φρίκη που φέρει, αποτυπώνει μια θλιβερή αλήθεια στην οποία συχνά κωφεύουμε, αλλά καταδυναστεύει ακόμη μια μερίδα της κοινωνίας!
Οι χαρακτήρες αποκτούν ένα σχετικό βάθος.Έτσι κι αλλιώς, ζητούμενο δεν είναι τα πρόσωπα:
Στο επίκεντρο του βιβλίου αυτού είναι η Κακοποίηση της Γυναίκας. Αυτός ο όρος στο "Κελάρι Της Ντροπής" δεν εγκλωβίζεται μονάχα στη στενή σωματική παράμετρο, αλλά εκτείνεται στην καταπάτηση της γυναικείας φύσης συνολικά!
Πρωταρχικά βέβαια συναντάμε την Κακοποίηση ως σωματική επίθεση και ως σεξουαλική εκμετάλλευση -στην πιο αποκρουστική τους μορφή.
Η Δημουλίδου ωστόσο, δεν αρκείται σε αυτό, αλλά ανατέμνει τις βαθύτερες πτυχές της σεξιστικής αυτής βίας, που εν τέλει εδράζεται στον ολόπλευρο και δυστυχώς διαχρονικό Υποβιβασμό της Γυναίκας!
Είναι η νοοτροπία που θέλει τη γυναίκα res. "Aντικείμενο προς χρήση" του ανδρός και ιδιοκτησία του είτε είναι ο πατέρας, είτε ο σύζυγος.
Αυτό το μοτίβο δυστυχώς επικράτησε στην ιστορία, καθιστώντας τη γυναίκα μέσο συναλλαγής μεταξύ οικογενειών και αναπαραγωγική μηχανή χωρίς γνώμη και δικαιώματα!
Παρ'όλη την κοινωνική αναμόρφωση που επήλθε,στο δυτικό κόσμο, ιδίως μεταπολεμικά, φέρνοντας τη γυναίκα στο προσκήνιο με την συμμετοχή στην παραγωγική διαδικασία και το δικαίωμα ψήφου- υπάρχουν περιπτώσεις που η θέση της γυναίκας επί της ουσίας έμεινε σε τριτοκοσμικά σημεία.Κοινωνιολογικές μελέτες άλλωστε έχουν καταδείξει ως πρώτη αιτία θανάτου γυναικών από 20-44 ετών πανευρωπαϊκά,... ούτε τα τροχαία, ούτε τον καρκίνο, αλλά την κακοποίηση!!! ��άλιστα! Σωστά διαβάσατε!Πρώτη αιτία θανάτου η κακοποίηση!
Στο Κελάρι της Ντροπής , λοιπόν, δεσπόζει αυτό το παράλογο μίσος που βιώνει η γυναίκα σε έναν φαύλο κύκλο που ενίοτε συντηρεί κι η ίδια με τη σιωπή της πίσω από τις κλειστές πόρτες!
Η γυναίκα που μερικές φορές σκύβει κι η ίδια το κεφάλι "απολαμβάνοντας " την ασφάλεια ενός ρόλου που τη χρίζει "θύμα"και την απαλλάσσει από την ευθύνη της ελευθερίας της!
Εκείνο που καθιστά όμως τόσο ηχηρό το μήνυμα του βιβλίου είναι πως σε αυτό υπογραμμίζεται η ευθύνη σύσσωμης της κοινωνίας που επιλέγει να εθελοτυφλεί.
Αυτός ο ζόφος που τυλίγει τις γυναίκες στο απομονωμένο χωριό του '70, κάτω από την κυριαρχία ενός αποκτηνωμένου άντρα, παραπέμπει- τηρουμένων των αναλογιών πάντα!- στο σκληρό γυναικείο πεπρωμένο της σκιαθίτικης επαρχίας, όπως αυτό θόλωσε το νου της Φραγκογιαννούς, οπλίζοντας το χέρι της στην αξεπέραστη "Φόνισσα" του Παπαδιαμάντη- την κορυφαία ηθογραφική ματιά στη θέση της γυναίκας, που έναν αιώνα περίπου μετά παραμένει επίκαιρη κι εμβληματική!
Έχει κάτι από αυτόν το σπαραγμό και την οργή το Κελάρι-κινούμενο φυσικά σε τελείως άλλους δρόμους και στοχασμούς άλλης φύσεως!
Η Δημουλίδου ως αιτία αυτής της οπισθοδρόμησης θεωρεί την αμάθεια και τη θρησκοληψία στα πλαίσια της φαρισαιστικής κοινωνίας μιας επαρχίας προσκολλημένης στις βαθιές της παθογένειες!
Οι φορείς της νοσηρότητας κι όσοι παράγοντες οποιασδήποτε εξουσίας θέλουν να χειραγωγήσουν τους γύρω τους στέκονται πολέμιοι της Παιδείας και του σχολείου- διότι αυτά σπάνε τα δεσμά του φόβου-πράγμα που κατέδειξε με αφοπλιστικό τρόπο η συγγραφέας μέσα στην ιστορία αυτή!
Ο δεύτερος παράγοντας είναι η θρησκοληψία ως ένα "θεοκρατικό" άλλοθι της ανομίας: Άνθρωποι, γεμάτοι σκοτεινά ένστικτα, χρησιμοποιούν ένα τυπολατρικό τελετουργικό κι επιδείξεις ευσέβειας, που δείχνουν αρκετά για να γίνουν αποδεκτοί και να κερδίσουν τον τίτλο του ευυπόληπτου!
Εκεί όπου η θρησκεία γίνεται βρόγχος, εκεί όπου η Πίστη γίνεται φόβος, εκεί όπου το ευαγγελικό κήρυγμα απογυμνώνεται από το μήνυμα του "εξανθρωπισμού" και της αγάπης που είναι η ουσία του, η Γυναίκα φέρει το "στίγμα της Εύας" και ξεπληρώνει την ενοχή αυτή με ένα βίο σκλαβιάς και αμέτρητων δακρύων.
Στο Κελάρι Της Ντροπής -μεταξύ άλλων- αποτυπώνεται η κοσμοθεωρία που η Δημουλίδου μας έχει εκθέσει με χαριτωμένο κ ενδιαφέροντα τρόπο στη "Σουίτα Στον Παράδεισο"- αποκηρύσσοντας κάθε συντηρητισμό, αλλά και το χριστιανικό δόγμα όπως το έχουμε γνωρίσει.
Ένα ακόμη σημείο, τέλος, που καταδεικνύει την οξυδέρκεια της Δημουλίδου είναι πως καταπίεση έχουμε κι όταν η γυναίκα στερείται το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, το δικαίωμα να βιώσει τη μοναδικότητά της με τον τρόπο που ταιριάζει στην ψυχή της.
Μέσα από όλα αυτά η Δημουλίδου αριστοτεχνικά και πολύ διδακτικά αναδεικνύει πως απώτερη σοφία και ζητούμενο εν τέλει, είναι η αγάπη που θεραπεύει πληγές και σπρώχνει τον άνθρωπο ψηλά!
Είναι πάντως πολύ θετικό που το βιβλίο εγείρει τέτοιους βαθυστόχαστους προβληματισμούς και κατακρίνει την παραχάραξη της αλήθειας μέσα στις στενόμυαλες κοινωνίες-δίνοντάς στον αναγνώστη το έναυσμα να στοχαστεί και να ερευνήσει βαθύτερα!
Άλλωστε ένα καλό βιβλίο δε δίνει την απάντηση, αλλά θέτει την ερώτηση...
Αυτό είναι το Κελάρι Της Ντροπής", ένα βιβλίο που θα σας συγκλονίσει, θα συνταράξει την ψυχή σας με πληθώρα έντονων συναισθημάτων & σκέψεων και θα σας κινητοποιήσει να αντιδράσετε σε όσα καταπιέζουν τον άνθρωπο ακόμη και στον 21ο αιώνα!
March 27, 2023
τι διαβασα;;;;;;;
🤮🤮🤮🤮🤮
🤮🤮🤮🤮🤮
November 24, 2018
Έχω ανάμεικτα συναισθήματα για αυτό το βιβλίο. Η ιστορία και το θέμα που διαπραγματευεται με συγκλόνισαν, αλλά με χάλασε η γραφή και οι πάμπολλες επαναλήψεις. Αλήθεια, το βιβλίο αυτό θα μπορούσε εύκολα να έχει 200 και βάλε σελίδες λιγότερες. Οι ηρωίδες στις μετέπειτα ζωές τους στο εξωτερικό παρουσιάζονται με τον λάθος τρόπο, η μεγαλύτερη αδερφή, η Δήμητρα είναι μια επιτυχημένη επιχειρηματίας στην Γερμανία η Αναστασία, η δεύτερη κόρη μια κοκετα νεουορκεζα, που όταν πρώτορθε στην Αμερική σφάζονταν όλοι να την φωτογραφισουν ως μοντέλο, η μικρότερη κόρη, η Μυρτώ, έγινε μια πλούσια και πετυχημένη ζωγράφος στην Αυστραλία . Επίσης βαρέθηκα να διαβάζω για τον Τριαντη, το ποσό αγαπούσε τη Δήμητρα, για το πόσο δεν την ξέχασε ποτέ, για την μεγαλοκαρδια του. Ο πιο ολοκληρωμένος ήρωας του βιβλίου και πιο αληθινός είναι η Δήμητρα που στάθηκε βράχος σε όλα. Εκείνη ήταν ο στυλοβάτης της οικογένειας. Ο πατέρας ήταν ένα τέρας με σάρκα και οστά και η μητέρα δεν ήταν καλύτερη του, ίσως ακόμα και χειρότερη από τον σύζυγο της. Το τέλος ήταν λυτρωτικο για τις ηρωίδες, αλλά παραήταν υπερβολικά ευτυχισμένο.
Το βιβλίο αυτό είναι μια ωμή ρεαλιστική ματιά πίσω από κλειστές πόρτες, πίσω από την ενδοοικογενειακη βία, αλλά λογοτεχνικά φτωχό. Ωστόσο, βγάζω το καπέλο στην κα Δημουλιδου που άγγιξε με την πένα της ένα τόσο σοβαρό θέμα όσο η κακοποιηση των γυναικών. Το μήνυμα του βιβλίου είναι το εξης:μη δεχτείτε ποτέ κανενός είδους βία, επιλέξτε να μιλήσετε. Τέτοια γεγονότα δεν πρέπει να αποκρύπτονται, να συνεχίζονται και να μένουν ατιμώρητα. Η προτεραιότητα μας δεν πρέπει να είναι το τι θα πει ο κόσμος, αλλά η σωματική και ψυχική μας ακεραιότητα. Οπότε, αν σε κάτι στοχεύει αυτό το βιβλίο είναι η αφύπνιση των κακοποιημενων γυναικών. Τρεισήμισι αστεράκια από εμένα.
Το βιβλίο αυτό είναι μια ωμή ρεαλιστική ματιά πίσω από κλειστές πόρτες, πίσω από την ενδοοικογενειακη βία, αλλά λογοτεχνικά φτωχό. Ωστόσο, βγάζω το καπέλο στην κα Δημουλιδου που άγγιξε με την πένα της ένα τόσο σοβαρό θέμα όσο η κακοποιηση των γυναικών. Το μήνυμα του βιβλίου είναι το εξης:μη δεχτείτε ποτέ κανενός είδους βία, επιλέξτε να μιλήσετε. Τέτοια γεγονότα δεν πρέπει να αποκρύπτονται, να συνεχίζονται και να μένουν ατιμώρητα. Η προτεραιότητα μας δεν πρέπει να είναι το τι θα πει ο κόσμος, αλλά η σωματική και ψυχική μας ακεραιότητα. Οπότε, αν σε κάτι στοχεύει αυτό το βιβλίο είναι η αφύπνιση των κακοποιημενων γυναικών. Τρεισήμισι αστεράκια από εμένα.
June 2, 2014
Είχα να διαβάσω βιβλίο της Δημουλίδου απο το 2010 όταν η "Μερσέντες Χιλς με απογοήτευσε τραγικά.
Αποφάσισα να διαβάσω "Κελάρι της Ντροπής" μετά απο προτροπή της μητέρας μου η οποία, χωρίς να το έχει ακόμα διαβάσει, πίστευε πως θα είναι ότι καλύτερο έχει γράψει ποτέ.
Πραγματικά το βιβλίο αυτό ήταν συνταρακτικό. Πολύ σκληρό,πολύ βίαιο, πολύ αληθινό.
Το θέμα που πραγματεύεται είναι η ενδοοικογενειακή βία και πως αυτή μπορεί να επηρεάσει ολόκληρη τη ζωή των εμπλεκομένων. Μας δείχνει πως μια οικογένεια "υπόδειγμα" στα μάτια του κόσμου εκμεταλεύετε και καταστρέφει τα παιδιά της, πίσω απο τις κλειστές πόρτες.
Μια μάνα (αν μπορεί να λέγεται έτσι) που αδιαφορεί και συμμετέχει με τον τρόπο της στο βασανισμό των ίδιων της των παιδιών. Η Βαγγελιώ είναι ίσως ο πιο μισητός χαρακτήρας που έχω διαβάσει ποτέ σε βιβλίο και είναι αυτή η μεγαλύτερη ένοχη για όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή των παιδιών της.
Ιστορίες σαν αυτή μας δείχνουν πως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και πότε δεν ξέρουμε τί μπορεί να συμβαίνει μέσα σε ένα σπίτι.
Βέβαια η πραγματικότητα απέχει έτη φωτός απο το φινάλε του βιβλίου γιατί είναι πολύ δύσκολο όταν έχεις βιώσει όλη αυτή την αγριότητα στην αρχή της ζωής σου, να ζεις ενα ευτυχισμένο τέλος. Κατά την προσφιλή συνήθεια της συγγραφέως βέβαια, απο όπου και να προέρχονται οι ήρωες της πάντα καταλήγουν πάμπλουτοι και πανευτυχείς.
Αποφάσισα να διαβάσω "Κελάρι της Ντροπής" μετά απο προτροπή της μητέρας μου η οποία, χωρίς να το έχει ακόμα διαβάσει, πίστευε πως θα είναι ότι καλύτερο έχει γράψει ποτέ.
Πραγματικά το βιβλίο αυτό ήταν συνταρακτικό. Πολύ σκληρό,πολύ βίαιο, πολύ αληθινό.
Το θέμα που πραγματεύεται είναι η ενδοοικογενειακή βία και πως αυτή μπορεί να επηρεάσει ολόκληρη τη ζωή των εμπλεκομένων. Μας δείχνει πως μια οικογένεια "υπόδειγμα" στα μάτια του κόσμου εκμεταλεύετε και καταστρέφει τα παιδιά της, πίσω απο τις κλειστές πόρτες.
Μια μάνα (αν μπορεί να λέγεται έτσι) που αδιαφορεί και συμμετέχει με τον τρόπο της στο βασανισμό των ίδιων της των παιδιών. Η Βαγγελιώ είναι ίσως ο πιο μισητός χαρακτήρας που έχω διαβάσει ποτέ σε βιβλίο και είναι αυτή η μεγαλύτερη ένοχη για όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή των παιδιών της.
Ιστορίες σαν αυτή μας δείχνουν πως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και πότε δεν ξέρουμε τί μπορεί να συμβαίνει μέσα σε ένα σπίτι.
Βέβαια η πραγματικότητα απέχει έτη φωτός απο το φινάλε του βιβλίου γιατί είναι πολύ δύσκολο όταν έχεις βιώσει όλη αυτή την αγριότητα στην αρχή της ζωής σου, να ζεις ενα ευτυχισμένο τέλος. Κατά την προσφιλή συνήθεια της συγγραφέως βέβαια, απο όπου και να προέρχονται οι ήρωες της πάντα καταλήγουν πάμπλουτοι και πανευτυχείς.
October 1, 2014
Δυστυχώς, παρόλο που η ιστορία από μόνη της είχε ενδιαφέρον και θα μπορούσε να γίνει ένα εξαιρετικό βιβλίο, προσωπικά δε με έπεισε. Το γράψιμο της Δημουλίδου δε μου άρεσε και ο τρόπος που αφηγούνταν την ιστορία δε με κράτησε σε αγωνία. Οι πρώτες σελίδες κύλησαν ευχάριστα αφού είχα την απορία τι θα ακολουθήσει, αλλά όταν μπήκαμε στην ουσιαστική εξέλιξη της ιστορίας, δεν υπήρχαν καθόλου ανατροπές και η πορεία της ιστορίας ήταν πέρα για πέρα προβλέψιμη και σε κάποιες στιγμές μου φάνηκε αρκετά μη ρεαλιστική. Κρίμα, γιατί είχε τις δυνατότητες για κάτι καλό σαν υπόθεση, αλλά κάπου στην πράξη αυτές χάθηκαν.
October 27, 2015
Αν και περίμενα ότι θα βαρεθώ τελικά κατάλαβα ότι ήταν καλό...
Χαρακτηριστικό η απλή γραφή της Δημουλίδου που τελικά αρχίζω και σκέφτομαι ότι μπορεί να είναι και θετικό αφού κατάφερα να το τελειώσω σε 2 μέρες...
Το μόνο μείον είναι οι σάλτσες που έβαλε (άσκοπα για μένα) για να γεμίσει είτε την ιστορία είτε τις σελίδες του βιβλίου.
Χαρακτηριστικό η απλή γραφή της Δημουλίδου που τελικά αρχίζω και σκέφτομαι ότι μπορεί να είναι και θετικό αφού κατάφερα να το τελειώσω σε 2 μέρες...
Το μόνο μείον είναι οι σάλτσες που έβαλε (άσκοπα για μένα) για να γεμίσει είτε την ιστορία είτε τις σελίδες του βιβλίου.
August 7, 2014
Ηταν ένα δυνατό βιβλίο με έντονη πλοκή και παραστατικότητα.Μου άρεσε πολύ και ξεχώρισα αρκετά πράγματα απο την στιγμή που έπιασα το βιβλιο στα χέρια μου.Αρχικά το εξώφυλλο ειναι πολυ όμορφο και σου κινεί το ενδιαφέρον να αγοράζεις το βιβλιο.Η ποιότητα του βιβλίου ηταν κάτι που με εξέπληξε θετικά.Το φύλλο ειναι σκληρό,ποιοτικό,καθαρό και δεν μοιάζει με αλλα φύλλα που έχω αγγίξει.Ειναι ενα βιβλιο που τα αξίζει τα λεφτά του.Η γραφή της κυρίας Δημουλιδου δεν με κούρασε καθόλου και με έκανε σε αρκετα σημεία να μην μπορώ κυριολεκτικά να αφήσω το βιβλιο απο τα χέρια μου!Δεν παρατήρησα πλατιασμό ούτε επανάληψη.Ηταν πολυ ευχάριστος τρόπος γραφής.Επισης η πλοκή ηταν ιδιαίτερη εαν και πολυ σκληρή.Με αγχωσε σε κάποια σημεία και με νευρίασε σε κάποια αλλα.Ομως το αποτέλεσμα με αντάμειψε!!!Τα πρόσωπα τόσο έντονα και η σκηνές σχηματιζαν εικόνες στο μυαλο μου.Αυτο το βιβλιο το προτείνω να το διαβάσει κάθε γυναίκα!Τελος θα ήθελα να συγχαρώ την πρωτοβουλία της Κυρίας Δημουλιδου να διαθέσει κάποια χρήματα απο τις πωλήσεις του βιβλίου στα κέντρα κακοποιημένων γυναικών,παιδιών..Ηταν ενα βιβλιο που σου μένει...
July 15, 2014
Το βιβλίο αυτό καταπιάνεται με ένα σοβαρό πρόβλημα της κοινωνίας μας που δυστυχώς είναι συχνό φαινόμενο που αποσιωπάται. Και πως να μην το κρατήσουν κρυφό τα θύματα, όταν είναι τόσο ψυχοφθόρο και κατακριτέο από τους περισσότερους. Ένας από τους λόγους που κανείς δεν έμαθε τι περνούσαν οι τρεις ηρωίδες, ήταν και η κατακραυγή του κόσμου. Έντονα τα γεγονότα αλλά και τα συναισθήματα που θα νιώσει ο αναγνώστης διαβάζοντάς τα. Μακάρι αυτό το ανάγνωσμα να βοηθήσει με τον τρόπο του στην αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος. Μπορεί να περιγράφεται στην επαρχία, σε μια κοινωνία αγράμματων ανθρώπων, αλλά δυστυχώς το μεγαλύτερο ποσοστό πλέον συμβαίνει στη μορφωμένη κοινωνία και σε μεγαλουπόλεις...
July 23, 2018
Έχει περάσει πάρα πολύ καιρός που το διάβασα, αλλά θα προσπαθήσω να θυμηθώ κάποια πράγματα. Δεν θα πω ψέματα, το ''καταβρόχθισα'' μέσα σε 5μιση - 6 ώρες. Δεν μπόρεσα να το αφήσω από τα χέρια μου.
Το βιβλίο διαπραγματεύεται κάποια πολύ δύσκολα θέματα, και περιέχει κάποιες αρκετά περιγραφικές και σκληρές σκηνές.
Γενικά αυτά τα βιβλία των σύγχρονων Ελληνίδων συγγραφέων επιλέγω να τα διαβάσω όταν θέλω ένα πιο ελαφρύ ανάγνωσμα.
Το βιβλίο δεν με ενθουσίασε καθώς ήταν και αυτό προβλέψιμο.
Το βιβλίο διαπραγματεύεται κάποια πολύ δύσκολα θέματα, και περιέχει κάποιες αρκετά περιγραφικές και σκληρές σκηνές.
Γενικά αυτά τα βιβλία των σύγχρονων Ελληνίδων συγγραφέων επιλέγω να τα διαβάσω όταν θέλω ένα πιο ελαφρύ ανάγνωσμα.
Το βιβλίο δεν με ενθουσίασε καθώς ήταν και αυτό προβλέψιμο.
October 31, 2017
Έπιασα σε αρκετές περιπτώσεις τον εαυτό μου να περιμένει το τι θα διαβάσει μετά. Παρ'ολα αυτά, η συγγραφέας πλατειαζε ασύστολα, με περιγραφές πραγμάτων τα οποία δεν εμπλέκονται πραγματικά στην υπόθεση του βιβλίου. Οπότε ήταν κάπως κουραστικό στην ανάγνωση. Δεν το μετανιώνω, μου έφυγε η απορία για το τι λέει το βιβλίο.
July 14, 2014
5 τα αστέρια του goodreads και αλλα 5 αστέρια απο εμένα !!!
December 27, 2014
Σκέφτηκα και ξανασκέφτηκα τι ακριβώς θα γράψω σε αυτό το κείμενο ώστε να εκφράσω τα συναισθήματα που ένιωσα κατά την ανάγνωση αλλά παράλληλα να μην αποκαλύψω πολλά για τα γεγονότα, την πλοκή και την εξέλιξη του συγκεκριμένου βιβλίου.
Πριν να σας πω όμως την άποψη μου νιώθω πως είναι απαραίτητο να ξεκαθαρίσω ορισμένα πράγματα. Διάβασα πολλές κριτικές, απόψεις και γνώμες πριν να διαβάσω το εν λόγω βιβλίο και δεν σας κρύβω πως ήταν πολύ μεγάλη η περιέργεια μου και η επιθυμία μου. Οι περισσότερες γνώμες ήταν θετικές αν και υπήρχαν κάποιες πολύ αρνητικές. Σε αυτό το σημείο λοιπόν θα ήθελα να πω το εξής: Όταν διαβάζω ένα βιβλίο, όποιο βιβλίο και αν είναι αυτό προσωπικά κρίνω μόνο το ίδιο το βιβλίο και σε καμία περίπτωση τον δημιουργό του για τις προσωπικές του επιλογές ή ακόμα και δηλώσεις του. Δεν θα μπω σε καμία διαδικασία να κρίνω τη δημιουργό του ως άνθρωπο, δεν είναι αυτό το θέμα. Πολύ φοβάμαι όμως ότι κάποιες από τις «κακές» κριτικές που πήρε το βιβλίο αυτό οφείλονται καθαρά σε εμπάθεια που μπορεί να υπάρχει απέναντι στο πρόσωπο της δημιουργού, δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα. Όμως επαναλαμβάνω, το θέμα μας δεν είναι η δημιουργός αλλά το βιβλίο που έγραψε. Εντελώς αντικειμενικά λοιπόν θα ήθελα να δηλώσω πως η κυρία Δημουλίδου κατά την ταπεινή μου άποψη έγραψε ένα εξαιρετικό – συγκλονιστικό βιβλίο.
Πολλοί είναι εκείνοι που θα παραπονεθούν ότι το παράκανε σε κάποια σημεία όμως εγώ νομίζω ότι όταν αποφασίζεις να ασχοληθείς με ένα τέτοιο, τόσο δύσκολο θέμα καλό θα ήταν να το προσεγγίζεις όπως αρμόζει, να ρίξεις φως σε όλα τα σκοτεινά σημεία όσο άσχημα και αποκρουστικά κι αν είναι αυτά.
Ο τρόπος γραφής και όπως ξετυλίγεται το κουβάρι της ιστορίας είναι αριστοτεχνικός με μία τεχνική που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Δεν θα κάνω το σφάλμα να αναλύσω την λογοτεχνική του αξία, ποια είμαι εγώ για να το κάνω άλλωστε; Όμως θα υποστηρίξω με σθένος την άποψη μου που λέει ότι πρόκειται για ένα βιβλίο καταπέλτης που έχει τον τρόπο να αγγίξει τις καρδιές των ανθρώπων που έχουν μέσα τους ακόμα συναισθήματα. Είναι ανόητο να γίνονται συνέχεια συγκρίσεις περί λογοτεχνίας και τέχνης και επίπεδο γιατί κατά τη γνώμη μου όλα αυτά είναι απλά θεωρίες κουλτούρας και χάνουμε την ουσία.
Είναι δεδομένο ότι στο βιβλίο αυτό θίγεται ένα πολύ σπουδαίο θέμα. Δεν μιλάμε απλά για ενδοοικογενειακή βία, μιλάμε για ψυχογραφήματα τέλεια δοσμένα, άρτια στοιχειοθετημένα, με τους ήρωες ολοζώντανους να πονούν, να αντιδρούν, να ουρλιάζουν, να μάχονται, να γίνονται θύματα ή θύτες και όλα αυτά ο αναγνώστης τα βιώνει, τα εισπράττει, τα ζει, τα νιώθει ώσπου θέλει να ουρλιάξει κι αυτός από απόγνωση.
Και ναι, ήθελα να ουρλιάξω από απόγνωση, να χτυπήσω κάποιον ή κάποιους, ήθελα να κάνω κακό σε αυτούς που έκαναν κακό στις αθώες αυτές ψυχές που βασανίστηκαν άδικα.
Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη τις μεγάλες συζητήσεις για τη λογοτεχνία, το επίπεδο και την κουλτούρα γιατί έχει πραγματικά καταντήσει αστείο! Το έχω πει πολλές φορές, δεν θα παραδεχτώ ποτέ ότι βλέπω έναν «ντυμένο» βασιλιά όταν αυτός είναι γυμνός επειδή το λένε οι άλλοι!
Ωστόσο σέβομαι απόλυτα όσους δεν τους άρεσε το συγκεκριμένο βιβλίο το αποδίδω όμως καθαρά στο θέμα του προσωπικού γούστου και σε τίποτα άλλο.
Ήταν αλήθεια πως υπήρχαν επαναλήψεις που θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί όπως και το τέλος ίσως να ήταν κάπως πιο «ιδανικό» σε σχέση με όσα είχαν διαδραματιστεί στο παρελθόν όμως ας μην ξεχνάμε πως είναι μυθιστόρημα και αυτό για εμένα του δίνει κάποιο «ελαφρυντικό». Το δυστύχημα είναι πως τέτοιου είδους ιστορίες έχουν πραγματικά υπάρξει και ποιος ξέρει τι είδους τέλος μπορεί να είχαν αυτές…
Δεν θα μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες αφού η δημιουργός στο εισαγωγικό της σημείωμα ζήτησε να μην αποκαλύψουμε πολλά που θα προδώσουν τα γεγονότα αν και πολύ φοβάμαι ότι έχουν γενικότερα ειπωθεί τόσα πολλά που λίγο έως πολύ οι περισσότεροι ξέρετε πολύ καλά περί τίνος πρόκειται.
Για το τέλος όμως αυτό που έχω εγώ να πω είναι πως οφείλουμε όλοι στον εαυτό μας να διαβάσουμε αυτό το βιβλίο γιατί άσχετα από το πώς γράφει ή δεν γράφει η κυρία Δημουλίδου στο συγκεκριμένο βιβλίο το κάνει καλά και της αξίζουν τουλάχιστον συγχαρητήρια.
Πριν να σας πω όμως την άποψη μου νιώθω πως είναι απαραίτητο να ξεκαθαρίσω ορισμένα πράγματα. Διάβασα πολλές κριτικές, απόψεις και γνώμες πριν να διαβάσω το εν λόγω βιβλίο και δεν σας κρύβω πως ήταν πολύ μεγάλη η περιέργεια μου και η επιθυμία μου. Οι περισσότερες γνώμες ήταν θετικές αν και υπήρχαν κάποιες πολύ αρνητικές. Σε αυτό το σημείο λοιπόν θα ήθελα να πω το εξής: Όταν διαβάζω ένα βιβλίο, όποιο βιβλίο και αν είναι αυτό προσωπικά κρίνω μόνο το ίδιο το βιβλίο και σε καμία περίπτωση τον δημιουργό του για τις προσωπικές του επιλογές ή ακόμα και δηλώσεις του. Δεν θα μπω σε καμία διαδικασία να κρίνω τη δημιουργό του ως άνθρωπο, δεν είναι αυτό το θέμα. Πολύ φοβάμαι όμως ότι κάποιες από τις «κακές» κριτικές που πήρε το βιβλίο αυτό οφείλονται καθαρά σε εμπάθεια που μπορεί να υπάρχει απέναντι στο πρόσωπο της δημιουργού, δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα. Όμως επαναλαμβάνω, το θέμα μας δεν είναι η δημιουργός αλλά το βιβλίο που έγραψε. Εντελώς αντικειμενικά λοιπόν θα ήθελα να δηλώσω πως η κυρία Δημουλίδου κατά την ταπεινή μου άποψη έγραψε ένα εξαιρετικό – συγκλονιστικό βιβλίο.
Πολλοί είναι εκείνοι που θα παραπονεθούν ότι το παράκανε σε κάποια σημεία όμως εγώ νομίζω ότι όταν αποφασίζεις να ασχοληθείς με ένα τέτοιο, τόσο δύσκολο θέμα καλό θα ήταν να το προσεγγίζεις όπως αρμόζει, να ρίξεις φως σε όλα τα σκοτεινά σημεία όσο άσχημα και αποκρουστικά κι αν είναι αυτά.
Ο τρόπος γραφής και όπως ξετυλίγεται το κουβάρι της ιστορίας είναι αριστοτεχνικός με μία τεχνική που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Δεν θα κάνω το σφάλμα να αναλύσω την λογοτεχνική του αξία, ποια είμαι εγώ για να το κάνω άλλωστε; Όμως θα υποστηρίξω με σθένος την άποψη μου που λέει ότι πρόκειται για ένα βιβλίο καταπέλτης που έχει τον τρόπο να αγγίξει τις καρδιές των ανθρώπων που έχουν μέσα τους ακόμα συναισθήματα. Είναι ανόητο να γίνονται συνέχεια συγκρίσεις περί λογοτεχνίας και τέχνης και επίπεδο γιατί κατά τη γνώμη μου όλα αυτά είναι απλά θεωρίες κουλτούρας και χάνουμε την ουσία.
Είναι δεδομένο ότι στο βιβλίο αυτό θίγεται ένα πολύ σπουδαίο θέμα. Δεν μιλάμε απλά για ενδοοικογενειακή βία, μιλάμε για ψυχογραφήματα τέλεια δοσμένα, άρτια στοιχειοθετημένα, με τους ήρωες ολοζώντανους να πονούν, να αντιδρούν, να ουρλιάζουν, να μάχονται, να γίνονται θύματα ή θύτες και όλα αυτά ο αναγνώστης τα βιώνει, τα εισπράττει, τα ζει, τα νιώθει ώσπου θέλει να ουρλιάξει κι αυτός από απόγνωση.
Και ναι, ήθελα να ουρλιάξω από απόγνωση, να χτυπήσω κάποιον ή κάποιους, ήθελα να κάνω κακό σε αυτούς που έκαναν κακό στις αθώες αυτές ψυχές που βασανίστηκαν άδικα.
Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη τις μεγάλες συζητήσεις για τη λογοτεχνία, το επίπεδο και την κουλτούρα γιατί έχει πραγματικά καταντήσει αστείο! Το έχω πει πολλές φορές, δεν θα παραδεχτώ ποτέ ότι βλέπω έναν «ντυμένο» βασιλιά όταν αυτός είναι γυμνός επειδή το λένε οι άλλοι!
Ωστόσο σέβομαι απόλυτα όσους δεν τους άρεσε το συγκεκριμένο βιβλίο το αποδίδω όμως καθαρά στο θέμα του προσωπικού γούστου και σε τίποτα άλλο.
Ήταν αλήθεια πως υπήρχαν επαναλήψεις που θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί όπως και το τέλος ίσως να ήταν κάπως πιο «ιδανικό» σε σχέση με όσα είχαν διαδραματιστεί στο παρελθόν όμως ας μην ξεχνάμε πως είναι μυθιστόρημα και αυτό για εμένα του δίνει κάποιο «ελαφρυντικό». Το δυστύχημα είναι πως τέτοιου είδους ιστορίες έχουν πραγματικά υπάρξει και ποιος ξέρει τι είδους τέλος μπορεί να είχαν αυτές…
Δεν θα μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες αφού η δημιουργός στο εισαγωγικό της σημείωμα ζήτησε να μην αποκαλύψουμε πολλά που θα προδώσουν τα γεγονότα αν και πολύ φοβάμαι ότι έχουν γενικότερα ειπωθεί τόσα πολλά που λίγο έως πολύ οι περισσότεροι ξέρετε πολύ καλά περί τίνος πρόκειται.
Για το τέλος όμως αυτό που έχω εγώ να πω είναι πως οφείλουμε όλοι στον εαυτό μας να διαβάσουμε αυτό το βιβλίο γιατί άσχετα από το πώς γράφει ή δεν γράφει η κυρία Δημουλίδου στο συγκεκριμένο βιβλίο το κάνει καλά και της αξίζουν τουλάχιστον συγχαρητήρια.
Read
October 10, 2015 Ένα βιβλίο δυνατή γροθιά που σε σακατεύει,που σε αφήνει άναυδο καθώς το διαβάζεις&ανίκανο να συνειδητοποιήσεις ότι υπάρχουν τέτοιοι γονείς τέρατα.Από τις λίγες φορές που μίσησα τόσο πολύ άνθρωπο,αυτό το ανθρωπόμορφο κτήνος,τον Δημητρό που στα μάτια της κοινωνίας και της εκκλησίας ήταν πατέρας τριών ανυπεράσπιστων κοριτσιών,αλλά το μόνο που έκανε ήταν να ισοπεδώσει για πάντα αθώες ψυχές.Η καρδιά&τα σώματα τους χαρακώθηκαν ανελέητα με σημάδια ανεξίτηλα που δεν επουλώνονται,όσο δύναμη ψυχής και να διαθέτουν ,όσα αποθέματα σθένους και αν έκρυβαν μέσα τους.Οι θύμησες μένουν ,ακόμα και βαθιά καταχωνιασμένες στην ντουλάπα του μυαλού.Δήμητρα,Αναστασία,Μυρτώ ,τρία πρόσωπα τραγικά που η παραστατικότατη πένα της συγγραφέως τα σκιαγράφησε πλήρως& έκανε τον αναγνώστη να βιώνει ολοζώντανα τα μαρτύρια που πέρασαν στα χέρια αυτών των φρικτών γονιών..Γιατί μέσα σε όλη τη δυστυχία τους&στην κακοποίηση κάθε είδους που είχαν υποστεί,αντιμετώπισαν το ανελέητο κατηγορώ της μάνας,που αντί να είναι βράχος&στήριγμα για να προστατεύσει τα παιδιά της ,μετατόπιζε ευθύνες,σφυρίζοντας αδιάφορα στο σκηνικό τρόμου που εκτυλίσσονταν στο σπίτι της,γιατί το μόνο που την ενδιέφερε ήταν ο άντρας της.Οργίστηκα ,έκλαψα,πόνεσα,ανατρίχιασα,θαύμασα όταν ρουφούσα τις λέξεις σ αυτό το καθηλωτικό δραματικό μυθιστόρημα.Γεννήθηκαν συναισθήματα μέσα μου ,διαβάζοντας ''το κελάρι της ντροπής'' και σκέψεις χοροπηδούσαν ακατάπαυστα στο μυαλό μου.Ήταν βιβλίο ,τροφή για σκέψη ,για προβληματισμό,για εγρήγορση και αφύπνιση για το τι μπορεί εγκληματικό,αρρωστημένο,φρικιαστικό να συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες ενός''φιλήσυχου''κατά τα άλλα χριστιανικού σπιτιού.Πολλά συγχαρητήρια στη συγγραφέα,που κατα��ιάστηκε με ένα τόσο δύσκολο κοινωνικό θέμα,και το διαχειρίστηκε,με αξιοπρέπεια και σεβασμό απέναντι στα θύματα τέτοιων καταστάσεων.Άφησε μια αχτίδα φωτός από τις χαραμάδες της ζωής,γιατί η ζωή είναι σαν το δύσβατο μονοπάτι,αλλά κάποια στιγμή σε οδηγεί όσο και να πονέσεις και χτυπήσεις σε μια θέα ,γεμάτη ελπίδα και μαγεία!!
June 30, 2014
Ένα βιβλίο γεμάτο μυστήριο, αγωνία, συναισθήματα που προκαλούνται στο πέρασμα κάθε λέξης. Χτυπάει μια κατάσταση που τρομάζει και μόνο στη σκέψη!! ένα συγκλονιστικό βιβλίο που δείχνει πόσο μεγάλη αντοχή και υπομονή έχει μέσα του ένας άνθρωπος !!!! Τόσα συναισθήματα δοσμένα με μοναδικό και μεγαλειώδη τρόπο από την κα Δημουλίδου!! Μα πραγματικά πόσο ν' αντέξει η ψυχή ενός ανθρώπου-μιας γυναίκας; Εξαιρετικό … Υπέροχη γραφή, γρήγορες εναλλαγές. αυτό που σε συναρπάζει σ' αυτό το βιβλίο είναι η προσέγγιση των άπειρων απειλών της σύγχρονης καθημερινότητας/κοινωνίας και το δίδαγμα ότι όταν ο άνθρωπος αποφασίσει να βρει τη δύναμη που κρύβει η ψυχή του, μπορεί να ανατρέψει τα πάντα. Σε ταξιδεύει και σου δίνει δύναμη και κουράγιο να συνεχίσεις την ζωή σου και να κοιτάξεις τα προβλήματα σου με άλλο μάτι. Γιατί πράγματι υπάρχουν και χειρότερα! Σας ευχαριστώ που μου προσφέρατε ένα αξέχαστο ταξίδι σε έναν κόσμο που δυστυχώς έχει υπόσταση !!
July 15, 2014
Σκληρό και δυνατό βιβλίο που προκαλεί αποτροπιασμό και φρίκη κατά την ροή της ιστορίας.Αξιόλογα κοινωνικά μηνύματα περνούν μέσα από αυτό.Ένα πάρα πολύ δύσκολο θέμα που σε συγκλονίζει με καλή γραφή,αλλά προβλέψιμο και με αρκετές επαναλήψεις.Χαρακτήρες ηρώων που βίωσαν συναισθήματα ταπείνωσης,οργής,αηδίας κατάθλιψης αλλά και ενοχής μη έχοντας ηθική αλλά και ουσιαστική υποστήριξη από μέλος της οικογένειας.Πολλά και διάφορετικά συναισθήματα του αναγνώστη.Πόνος,θυμός,οργή,μίσος.Προβληματισμοί που πρέπει να μας αφυπνίσουν και να σταματήσει πια αυτή η παντελής αδιαφορία για τον συνάνθρωπό μας,που δυστυχώς,συνεχώς αυξάνεται.Καταστάσεις στην επαρχία και όχι μόνο που δεν βγαίνουν στο φως,αλλά συγκαλύπτονται,ακόμη και στις ημέρες μας,έχοντας κοινωνικές και ψυχολογικές συνέπειες.Μπράβο στην κυρία Δημουλίδου που έθιξε ένα τόσο δυνατό θέμα.
June 1, 2014
Άλλο ένα εξαιρετικό βιβλίο απο την κυρία Δημουλίδου. Μπορώ να πω με σιγουριά οτι είναι ένα απο τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει. Είναι τόσο παραστατικό, και γι' αυτό τον λόγο δεν μπορούσα να ξεκολλήσω. Δεν ήμουν απλά ένας αναγνώστης, αλλά ένας πρωταγωνιστής του βιβλίου. Βιώνα τόσο έντονα τον πόνο, την αναστάτωση..
Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσει κάθε γυναίκα. Ένα βιβλίο που σε ταξιδεύει σε Ελλάδα, Γερμανία, Αυστραλία και Αμερική με ένα μοναδικό τρόπο που μόνο η πένα της κυρίας Δημουλίδου ξέρει.
Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσει κάθε γυναίκα. Ένα βιβλίο που σε ταξιδεύει σε Ελλάδα, Γερμανία, Αυστραλία και Αμερική με ένα μοναδικό τρόπο που μόνο η πένα της κυρίας Δημουλίδου ξέρει.
October 18, 2017
Ήταν το πρώτο της βιβλίο που διάβασα και το αγάπησα! Εξαιρετικό, η πραγματική διάσταση του πόνου, της αδικίας, του φόβου και των ορίων της ψυχής... ανατρεπτικά γεγονότα που σημαδεύουν ζωές, η πραγματική αλήθεια της λύτρωσης και η απαξίωση προσώπων ακόμη και αν φέρουν το όνομα μάνα ή πατέρας.Συγκλονιστικό!!!!
April 15, 2019
Η περιέργεια έφαγε την γάτα.
Η συγγραφέας ξεκινάει το βιβλίο ζητώντας να μην γίνουν spoilers και δεν καταλαβαίνω το γιατί καθώς ήταν ξεκάθαρο τι θα γινόταν. Καμία ανατροπή, κανένα σοκ από τα γεγονότα. Επαναλαμβάνεται σε αρκετά σημεία, ενώ σε άλλα είναι σαν να θέλει να γεμίσει σελίδες. Αρκετοί χαρακτήρες της είναι μονοδιάστατοι.
Και ένα αστέρι πολύ της είναι.
Η συγγραφέας ξεκινάει το βιβλίο ζητώντας να μην γίνουν spoilers και δεν καταλαβαίνω το γιατί καθώς ήταν ξεκάθαρο τι θα γινόταν. Καμία ανατροπή, κανένα σοκ από τα γεγονότα. Επαναλαμβάνεται σε αρκετά σημεία, ενώ σε άλλα είναι σαν να θέλει να γεμίσει σελίδες. Αρκετοί χαρακτήρες της είναι μονοδιάστατοι.
Και ένα αστέρι πολύ της είναι.
February 11, 2021
Εξαιρετικό βιβλίο της κυρίας Δημουλίδου. Συγκλονιστική ιστορία με νόημα! Η συγγραφέας δείχνει για ακόμη μια φορά την κοινωνική της ευαισθητοποίηση. Για τον τρόπο γραφής τα λόγια είναι περιττά. Έχω διαβάσει πάρα πολλά βιβλία της κυρίας Δημουλίδου και το ένα είναι καλύτερο από το άλλο. Το ύφος της σε απορροφά και δεν καταλαβαίνεις πότε έχεις αρχίσει το βιβλίο και πότε φτάνεις στο τέλος.
Displaying 1 - 30 of 113 reviews