Handbook for the Displaced

by Robin Block

Identity has its ghostly part, i.e. one’s past. It can be nightmarish, but mostly it is elusive, intriguing, upsetting. Robin Block’s poetry says poignantly about it. Being Dutch and at the same time having an Indonesian origin, (which is his persona), is a perpetual displacement.

But it is also an endless encounter with the others, including “those living dead” who return, again and again, afresh, to his space. Block uses the figure of Susilo as a kind of proxy: Susilo can never be alone, all those living dead repeating their youth outside office hours.

I enjoy reading Robin Block’s poems because they are true to what poetry is about. It is a way to remember but not to repeat—to welcome what is elusive. —Goenawan Mohamad, Indonesian poet

Robin Block’s poems are like spirits returning from the past, emerging from a lost tomb that longs to be rediscovered. In Indonesia, we may be drifting further away from this past, but that is precisely why these poems are so vital. They are ghosts that transcend veils, time, and continents. —Ayu Utami, novelist and Prince Claus Awards winner
Handbook for the Displaced reflects Block’s search for identity, his own and his grandparents’. Balancing different cultures and nationalities, he travels to modern Indonesia, where 400 years of history, colonial and otherwise, are brought to life through the voices of the characters he encounters: the recalcitrant Javanese ancestral mother who is constantly at odds with his standoffish European forefather, a young Jakartan influencer who literally carries her secrets on her body and a unpredictable guide who links the underworld and the spirit world.

With rich images and subtle humour, this poetry collection is an intimate and gripping travel story, in which Block ties the deeply personal to a universal history. For all who are trying to find a place among flags and nations.

Genres: Poetry

156 pages, Paperback

First published July 18, 2023

Reviews

[Martijn van Bruggen · Rating 4 out of 5]

Toen ik de bundel in handen kreeg, dacht ik: wat veel gedichten! Ik was eerlijk gezegd sceptisch en dacht dat er dan wel veel herhaling in Handleiding voor Ontheemden zou zitten. Maar niets bleek minder waar. Wat heb ik een veelzijdige en spannende bundel gelezen over de identiteit van iemand met een multiculturele afkomst. Block wisselt vaak van toon en maakt gebruikt van reeds bestaande teksten, waarbij de lichte bewerkingen van de Djangan Loepah wat mij betreft de hoogtepunten zijn. Deze uitgave van de Federatie Huishoudelijke- en Gezinsvoorlichting staat zo vol van de bizarre uitspraken, dat het gedichten op zich lijken. Hier komt Blocks heerlijke venijn sterk naar voren.

Hoewel sommige gedichten zich in Nederland afspelen, ligt het meeste gewicht voor mij toch wel bij het lyrisch-ik dat voor het eerst Indonesië bezoekt, het land waar een deel van zijn wortels liggen. Je merkt dat hij daar niet helemaal op zijn plek is, alleen al aan het feit dat hij zich dan weer als toerist, dan weer als ‘teruggekeerde’ opstelt. Dat is een treurige conclusie want, zoals het ik vertelt: ‘Ik zoek naar een vorm van bevestiging. Dat ik ook ergens hoor.’ Maar ook in Indonesië wordt hij geconfronteerd met zijn anders-zijn. Toch spreekt uit het laatste gedicht in de bundel een verzoenende toon, alsof de bevestiging dat er geen plek bestaat waar het lyrisch-ik helemaal thuishoort voor een vorm van verlichting zorgt. Een bevredigend einde van een bevredigende bundel.

3.
één oog sluit, het geweer
gehoorzaam onder zijn kin

mannen en kinderen
drommen om hem samen,
eten hun vingers op

opa is een scherpschutter,
de vloek van elke kermiskraam

hij gaat voor mij een beest afschieten

(p. 15, onderdeel van 'Opa')

(Leeservaring geschreven voor Vuurland)

[Frank Keizer · Rating 2 out of 5]

Ee bundel vol (zelf)exotisering, die de clichétegenstellingen niet overstijgt.

[Liesleest · Rating 4 out of 5]

Bijzondere vorm. Knap gedaan

[mitch · Rating 4 out of 5]

I was lucky to meet Robin Block at the end of last year. I attended his talk on writing diasporic identities, and was planning to attend his book launch on the next day. I said I was lucky because I was late to the launching and he was about to leave, and I was lucky Robin was cool to stop and spare his time for a small chit chat outside of the venue, sharing a bit of his life, giving me advice on writing and on adapting and belonging, all under the foul Indonesian sun. And being a clumsy nervous goose that I am, I dropped the book to the ground in front of his face, to which immediately he said "It's okay, it's just wood poridge pressed together" or something along those lines. He was pretty cool.

Now that I read it as a whole, I don't consider this a poem anthology. As individual poems they might not stand out, but together it was a beautiful journey of finding who he is.

Not only that I got a glimpse of a long lost "Indo" trying to find his roots, I also learned that in the aftermath of the power transfer to Japanese occupation, many families got separated. There must be a lot of Indonesians now who have not the slightest ideas that the have living relatives in the Netherlands and vice versa.

It is also apparent he used this book as a space to express his critique on how colonial mindset (like the way the locals treated him like a royal but also lowkey hoping for something in return) is still alive and well among Indonesians, though in a polite and subtle way (menurut saya sih kurang galak mas, lain kali gaskan saja jangan sungkan).
I'm aware that it's a very niche book, and it probably only speaks to a small particular group of people. But all in all, as someone who doesn't typically read poetry, I was moved by the way Descendant R expressed his delights, angers, and heartbreaks. This book has really touched me and spoken to me to an extend.