Jump to ratings and reviews
Rate this book

Nichts wächst im Mondschein: Roman

Rate this book
Ein kleiner norwegischer Küstenort in den vierziger Jahren des letzten Jahrhunderts: ein nächtlicher Bahnhof, eine Frau mit einem roten Koffer, ein Fremder voller Einsamkeit im Gepäck. Gemeinsam gehen sie durch die Gassen, Seite an Seite, inmitten des dichten Schnees, der fällt, und der Kälte, die an den Gliedern zerrt. Bei ihm zu Hause dann erzählt sie ihm, einer modernen Scheherazade gleich, ihr Leben. Das ist der Handel, den sie eingehen in dieser Nacht. Sie, die ihm ihre Geschichte gibt. Er, der sie bewahrt.

Was sie erzählt, und zwar schonungslos offen, ist die Geschichte einer verhängnisvollen Affäre zwischen einer jungen Frau und einem älteren Mann. Hier nahm alles seinen Anfang: das Glück, das Unglück und schließlich das Verderben. Sie, auf der Suche nach Liebe und Verbundenheit. Er, der sich aus Karrieregründen für die Tochter eines Apothekers entscheidet statt für die aus der Arbeiterschicht. Schwanger geworden steht sie vor einer Reihe von Entscheidungen, die in ihrer Zeitlosigkeit bestürzend sind – und die zu dieser Nacht in diesem Haus mit diesem Fremden führen.

305 pages, Kindle Edition

First published January 1, 1947

122 people are currently reading
3023 people want to read

About the author

Torborg Nedreaas

22 books32 followers
Torborg Nedreaas (1906-1987) er en av 1900-tallets fremste norske forfattere, kjent for sitt samfunnsengasjement og sin sikre stil. Hun debuterte med novellesamlingen Bak skapet står øksen i 1945. To år etter kom den første romanen, Av måneskinn gror det ingenting, som også ble hennes gjennombrudd.

Siden fulgte blant annet den prisbelønte Herdis-trilogien: Trylleglasset (1950), Musikk fra en blå brønn (1960) og Ved neste nymåne (1971). Nedreaas var viljesterk og uredd hele sitt liv. Trass i at hun aldri ga opp sine kontroversielle meninger og sin kommunisme – så seint som i 1975 ble et radiokåseri om NATO stanset av NRK – holdt hun på en livsstil der siameserkatter, sjampanje og østers var selvsagte ingredienser. Mange kjenner også Nedreaas gjennom NRKs dramatiseringer av hennes verk, ikke minst Fjernsynsteatrets Av måneskinn gror det ingenting fra 1987.

Ratings & Reviews

What do you think?
Rate this book

Friends & Following

Create a free account to discover what your friends think of this book!

Community Reviews

5 stars
523 (35%)
4 stars
608 (41%)
3 stars
260 (17%)
2 stars
68 (4%)
1 star
14 (<1%)
Displaying 1 - 29 of 223 reviews
Profile Image for Guille.
1,004 reviews3,272 followers
November 22, 2019
Desde las sobrias y cortantes frases con las que se inicia la novela, Nedreaas nos transmite inmediatamente una intensa sensación de apremio, de urgente necesidad de auxilio y desahogo, primero por parte de la voz que narra e inmediatamente después, y ya durante toda la novela, por parte de la desconocida mujer que el narrador encuentra en una estación de tren y que sin apenas preámbulos le vomita encima toda una vida de infelicidad y desamor en un discurso anárquico, atropellado, doloroso, apremiante, acusador, desesperado y, aun así, hipnótico.

Quizás por esa estación de tren en la que se inicia el relato y por el desgarro que viste su confesión, de inmediato me vino a la mente la maravillosa novela de Elizabeth Smart, En Grand Central Station me senté y lloré. Como en ella, también aquí se describe con “sangre, mucosidad y pus” lo horrible que puede llegar a ser ese amor que no resiste explicación alguna, lo obsesiva y destructora que puede ser una relación de dependencia, lo venenoso de su influjo, capaz de soportarlo todo, de perdonarlo todo, de justificarlo todo, de disolver la personalidad de la dependiente hasta hacerla irreconocible.

La lectura transmite magníficamente lo difícil que podemos llegar hacer que sean las cosas que no tienen por qué serlo, de que todo puede ser muy distinto a poco que cambien las circunstancias, y ello aunque se tenga un ojo azul y otro marrón, claros indicios de que se es capaz de todo, aunque el precipicio siempre esté ahí para aquellas personas que son incapaces de renunciar a la búsqueda de algo más, para esas mujeres que, como esta, odia a las mujeres que como su madre son incapaces de rebelarse, que dejan que su alma se pudra sin remedio.
“¡Oh, por eso no las soporto! Se vuelven mezquinas porque su mundo no va más allá de la tienda, la cocina y el pozo. Se vuelven malas porque no toleran una alegría en la que no participan. Se vuelven arrogantes porque creen que las desgracias ajenas las elevan un poco por encima de su propia miseria. ¡No! ¡No! Desde pequeña siempre he sido un silencioso y pasivo NO.”
Esta feroz crítica a la resignación de aquellos que se sienten “más seguros bajo la luz de la luna”, sin ser conscientes de que “Nada crece a la luz de la luna”, acrecienta su intensidad por las humillaciones a las que, por parte de su amante, se somete la protagonista, al que vuelve una y otra vez. La lucha interna que se establece en su alma por la cruel contradicción entre todo aquello que denuncia y desprecia y la dependencia sentimental que sufre y de la que, en cierta forma, se siente orgullosa por lo que ello significa de acercamiento a esa luz del sol que ciega y abrasa, es lo que dota al relato de una fuerza dramática admirable.

¿Y qué es todo aquello que denuncia y desprecia? No es poca cosa. La situación de los trabajadores, la pobreza, la desidia de la sociedad incapaz de luchar por el cambio social,
(Acerca de un grupo de sindicalistas) “Aquellos jóvenes que representaban a la única juventud que trabajaba para dar cumplimiento a nuestros deseos y anhelos ni los mirábamos”
el alcoholismo, las hipocresías morales y religiosas, el bálsamo incapacitante de la Iglesia,
“Los pobres vienen aquí a buscar riquezas. Los débiles vienen aquí a buscar fuerzas. Aquí vienen los temerosos a hallar esperanza. ¿Acaso no hay que agachar la cabeza ante un poder que puede otorgar a la gente una riqueza inexistente, una fuerza que debilita su solidaridad y una esperanza que les arrebata cualquier esperanza en esta vida?”
las normas sociales que aplastan especialmente a la mujer obligadas a ser esposas y madres, a no poder desplegar libremente su sexualidad,
“Hay muchachitas dulces que piensan con deleite en obscenidades. Cuanto más indecentes sean, mejor.”
la doble moral sobre el aborto, todo el horror que conlleva, las causas que lo determinan, las condiciones en las que se ven obligadas a llevarlo a cabo, la soledad, la angustia, la culpa, la pena.

En fin, un clásico de la literatura noruega escrito por una mujer valiente nada más y nada menos que en 1947. Tienen que leerla.
Profile Image for Alwynne.
940 reviews1,598 followers
September 14, 2025
Torborg Nedreaas’s controversial, 1940s novel is riddled with contradictions and ambiguities – it’s no wonder it’s sparked a series of furious debates. Considered culturally and socially significant, it’s a Norwegian classic: decades after it was written, it resurfaced during Norwegian women’s struggle for reproductive rights particularly access to safe, legal abortion. But, despite that, I’m not convinced women are Nedreaas’s primary concern here. Their experiences are inextricably entangled with a broader investment in exposing the harsh conditions of Norway’s working-class.

After a nail-biting, noir-ish beginning this morphs into an unusual frame narrative – a story about a story about a story. In a Norwegian city, a troubled man’s searching for someone he once met, a woman who spent a single night at his apartment before vanishing. The bulk of Nedreaas’s novel is taken up with what happened that night, it’s centred on a seduction but not the one you’d expect. Instead, the brief interaction between this man and this nameless woman resembles scenes from a confessional. The woman’s desperate to unburden, to talk about her past, to have the man acknowledge her every trauma and shameful secret.

At fifteen, not long after WW1, the woman fell for Johannes an older teacher, the start of an on-off relationship that shaped her existence for almost twenty years. Their affair made her an outcast in her rural, mining community. Over the course of time the woman’s father died from a disease caused by working down the mines and her remaining family was plunged into poverty. The woman struggled to simply survive, nearly dying from the aftereffects of a backstreet abortion and later a pregnancy self-terminated with knitting needles – for a piece from the 1940s Nedreaas’s recreations of these incidents are exceptionally explicit.

But, although power’s key here – who has it, who hasn’t - this isn’t a conventional Hardyesque portrait of a working-class girl succumbing to fate and voracious men. Nedreaas’s anonymous woman is no Tess, she has a degree of agency and her own intense, sexual desires. She’s undone, not purely by individuals, but by systems and institutions; a mere cog in the machinery of a relentlessly unequal, capitalist society. Its hypocrisy, its destructive values reinforced by the established church with its insistence on the primacy of marriage, the nuclear family and the domestication of women. All of which is then mirrored in the beliefs and negative reactions of her community.

Nevertheless, there’s a sense that Nedreass, a lifelong communist, is asking us to judge the woman’s choices. Her framing of the woman’s obsessive love for Johannes reads like an object lesson in false consciousness, a delusion that both masks and denies wider political realities. This is reinforced through the woman’s friendship with former political agitator Morck. He’s a washed-up musician who sometimes reads like a stand-in for the author – Nedreaas trained as a classical pianist. Morck’s growing despair seems to echo Nedreaas’s personal frustrations about the “failure” of large swathes of Norway’s working-class to embrace radical alternatives – it seems telling the narrative’s most identifiable historical reference is to the Russian Revolution. Nedreaas’s structuring of her material highlights issues around representation, what stories are told and who gets to tell them. Yet, I found Nedreaas’s take on the working-class oddly distancing and distanced, bourgeois even - I frequently felt Nedreaas’s characters were little more than vehicles promoting a particular political standpoint.

These impressions were reinforced by Nedreass’s take on pregnancy and abortion. Literary critics have noted that it sometimes coincides with a contemporary pro-choice stance but can also verge on pro-natalist - there’s an ongoing emphasis on the sentience of the unborn. Moreover, these foetuses are always assumed to be boys – their loss that much more tragic because of their future potential as workers? The woman at the heart of Nedreaas’s novel grieves after each termination, yearning for children but keenly aware of the condemnation “invited” by being an unmarried mother. However, I don’t think Nedreaas’s portrayal of the woman’s actions and “maternal” dilemmas is randomly inconsistent. Her stance roughly aligns with the position held by the Norwegian Communist Party (NKP) – she was a member when she wrote this. The NKP supported the decriminalisation of abortion in favour of improving the economic and social status of working-class women, as well as combatting discrimination against “unwed” mothers. Nedreaas also appears to be restating aspects of Bolshevik policies in the Soviet Union during the 1920s - women had access to abortion but motherhood was framed as their highest calling; to be strongly encouraged and enabled.

I had very mixed reactions to this. As a snapshot of a time and place, and as a cultural and historical document, it’s undeniably fascinating. But as a novel it’s wildly uneven. Its very visual, lyrical images of nature form a commentary on the restrictions and rigid, oppressive conservatism of Norwegian society. Nedreaas’s structure falls somewhere between theatrical two-hander and prolonged monologue – which could be a bit wearing. It also undermined the notion that we’re eavesdropping on a spontaneous outpouring, underlining its artificiality. At times the woman functions like a kind of working-class everywoman striving to ensure that the interplay between capitalism and gender isn’t consigned to the margins of political debate. The tone varies between feverish and didactic, and the plot can lean towards melodrama – so much so it reminded me of nineteenth-century morality tales. Translated by Bibbi Lee.

Thanks to Netgalley and Penguin Modern Classics for an ARC
Profile Image for Raquel Casas.
301 reviews224 followers
December 14, 2017
¡Aviso! La intensidad de la belleza narrativa es directamente proporcional a la intensidad de la angustia que se siente al leer esta historia dura de una hermosura sangrante. La propia protagonista avisa que su historia no es bella, no trata sobre sangre hermosa sino sobre pus. Sin duda, la autora cumple la exigencia de Chejov y no nos dice que la luna brilla sino que directamente nos muestra el brillo de La Luz sobre los cristales rotos. Porque aquí hay cristales rotos y cuerpos rotos (muchos) y vidas rotas e ilusiones rotas. Y cárceles sin puertas y cerraduras oxidadas y sótanos malolientes. Una novela Muy realista y necesaria aunque tan trágica y desesperanzadora que para leerla hay que estar en un momento fuerte. Por eso he echado de menos alguna salida, un túnel cavado en la pared con una cucharilla, un poco de oxígeno para poder respirar el aire de esa luna bajo la que nada crece...
Profile Image for Karen.
742 reviews1,965 followers
December 17, 2025
Yet another translated work of fiction, this one from Norwegian… of which I’ve read a few this year.
This was written in 1947 and is being re-issued by Random House, as part of a series on women writers.
This is a bleak read, beginning to end, a story within a story.
A man wandering one night, aimlessly …in a train station offers help to a lone woman, eventually taking her home with him.
She says she has things to tell him and only wants to talk, which is fine with him, he just wanted company.
She says she needs alcohol and cigarettes, and needs to tell him something and he must listen. Of what happened to her 20 years ago and how she ended up at the train station.
Through many hours, through the entire night, she tells him the story of how at 18 she fell in love with her teacher, Johannes.
It was an obsession, which led her to deceit at home with her family, and she became quite an outcast in her town. although the relationship was kept secret, some found out.

This is the confession of a woman caught in the jaws of a brutal trap. “I discovered too late that I’d ended up in prison. My own prison. And in my prison there is no door.”
This was a soul shattering love affair.

This obsession lasted for years even later after both were married to other people she had several abortions, a couple by a doctor and also self induced.

You must be patient with the first 1/3 or so of this story as she sets up to tell her story.
After that, just WOW!

Thank you to NetGalley and Random House/Modern Library for the free ebook. In exchange for my honest review.






Profile Image for Paula Mota.
1,662 reviews563 followers
September 30, 2025
“Nada Cresce ao Luar” abre como um filme europeu pseudo-intelectual, pedindo-nos a suspensão da descrença pelo mero efeito estético. Um homem vê uma desconhecida parada na estação, o seu rosto encontra-se na sombra e ele calcula que ela tenha 19 anos no máximo e, sem sequer estabelecer contacto visual, pergunta se pode ajudá-la. Ela aceita prontamente, vão dar uma volta, há uma ligação instantânea entre eles, nada de sexual, vão para casa dele e, podendo escolher entre o corpo ou alma dela, o narrador escolhe a segunda hipótese, dando origem a um fastidioso e lamuriento monólogo, em que esta mulher de 38 anos (!) conta pormenorizadamente uma obsessão doentia que tem por um professor desde os 15 anos.
Publicada em 1947, o mesmo ano em que saíam livros de Natalia Ginsburg, Simone de Beauvoir, Boris Vian, Albert Camus, John Steinbeck, Osamu Dazai e Marguerite Duras, esta obra parece ter sido conservada em naftalina desde o tempo do Romantismo até essa altura, tal é a quantidade de exclamações, interjeições e descrições da natureza com que Torborg Nedreaas satura o seu texto.

A nossa retrete ficava um pouco afastada da casa, e eu sentava-me lá com a porta meio aberta. Ali sentada, olhava por vezes para umas campânulas azuis que baloiçavam, lentamente e com uma certa secura, no jardim, ou para um pequeno outeiro por onde o orvalho escorria à luz intensa do sol.

Diz a sinopse desta obra que é “um grande clássico feminista”, mas tendo lido o início, o meio e o fim deste faduncho da Madragoa, devo ter de facto saltado as partes feministas da história da desgraçadinha, porque, para mim, não é somente a inclusão de cenas de pobreza, aborto clandestino, violência doméstica e prostituição que faz de um livro um libelo pela emancipação feminina.

Lembro-me muito bem da primeira vez que ele me bateu. Para mim foi como um vento frio e impiedoso se me tivesse soprado no rosto, como uma distorção repentina. O espanto foi maior que a dor. E a compaixão súbita pelo Carl sobrepôs-se a tudo o resto. Pensei que ele me tinha comprado. Comprou-me, pagou por mim. E eu desiludi-o, porque não era aquilo que ele pensava estar a comprar... Uma mulher que fosse só sua.

Já o epiteto de clássico socialista seria mais difícil de rebater…

Estava presa desde o início. Escapei de partilhar a prisão da minha mãe, a prisão das mulheres dos outros operários. Essas pessoas têm na sua prisão uma porta que dá para o exterior. Está fechada, mas existe. Podem erguer-se, podem unir-se, podem arrombar a porta da prisão. Os homens fizeram-no mais ou menos. Antes estavam mal. E agora não estão bem. Os homens têm uma bela morte, sim, uma morte como deve ser; morrem de silicose, ao passo que as mulheres morrem de cansaço ou de doenças do útero.
Profile Image for pilarentrelibros.
197 reviews392 followers
July 5, 2025
Posiblemente uno de los libros más bellos y más tristes que he leído. Una historia sobre el deseo, el amor no correspondido, la culpa, la maternidad, el juicio social… y el precio de ser mujer en un mundo que castiga todo lo que no se ajusta a sus reglas.

El título no podría ser más certero: nada crece a la luz de la luna porque en esa luz fría, clandestina y moralista que todo lo observa pero nada calienta, no hay espacio para que florezca la vida, la libertad o el deseo. Solo hay sombras, miedo y silencio.

No puedo dejar de pensar en este libro. En su manera de narrar lo que nunca se dice. En sus reflexiones sobre la familia, el sexo, la educación, la religión, el trabajo. En la forma en que convierte lo cotidiano en un acto político.

⚠️ Importante advertencia: es una lectura muy dura. Habla del abandono, del dolor físico y emocional, de la violencia estructural contra las mujeres, de la soledad más profunda. Es crudo, sincero y necesario. Pero por eso mismo, recomiendo leerlo cuando estés en un buen momento anímico. Este libro no pasa de puntillas por nada. Remueve.

Aun así, pocas veces he sentido tanto respeto por una narradora. Por su claridad, por su resistencia, por su capacidad de mirar el horror sin deshumanizarlo. Nada crece a la luz de la luna no consuela, pero ilumina. No salva, pero nombra. Y a veces, eso basta.

📚 Una lectura imprescindible. Te rompe el corazón, pero te lo rompe con verdad.
⭐️⭐️⭐️⭐️ ⭐️ (4,5/5)
Profile Image for Israel Montoya Baquero.
280 reviews3 followers
August 6, 2016
Lo primero, avisar que no es este un libro para todos los públicos, al igual que no es para todos la historia de amor que en él se narra. Y es que es esta una historia de amor en el más griego sentido de la palabra; un amor devastador, inmenso, que no produce alegrías y gozos, si no más bien desazón y tormento.
Un libro, aun así, delicioso, delicado, y que se lee de un tirón, siendo imposible dejar de pasar páginas, mientras esperamos, ávidos y ansiosos, las siguientes confesiones de nuestra anónima narradora.
Profile Image for Maral.
290 reviews70 followers
July 26, 2021
Lo que mas me llama la atención de este libro para empezar a leerlo es su título. El motivo del mismo se encuentra entre sus páginas formando parte de uno de los pocos diálogos que hay.
Hay pasiones que nos destrozan la vida y que nos dejamos arrastrar por ellas así nos dejemos la piel poco a poco incluso hasta el último aliento. En medio de toda esta pasión arrebatadora, la mas absoluta soledad, la pobreza devastadora, el hambre, la lucha diaria de una mujer por sobrevivir en un mundo que no quiere a las mujeres, esa moral castigadora que solo trae hambre para los suyos, el capital que se acumula a base del sudor de las personas que no son más que esclavos del mismo.
Denuncias narradas a través de una prosa poética, repleta de aforismos, y de sentencias que no he podido dejar de subrayar y de compartir mientras leía. Y al terminar, justo al terminar lo he vuelto a empezar porque curiosamente necesitaba recordar donde empezó todo. Dos narradores, uno en presente que se encarga de situarnos en espacio y tiempo, ella que va del presente al pasado y en el pasado salta magistralmente de un momento a otro enlazando a la perfección la historia.
Lo he disfrutado, la historia cruda y dura hacia el final difícil de leer, me ha absorbido mientras pasaba las páginas sin enterarme.
Que no he entendido? El espacio temporal en el que sucede la historia. No me resulta congruente, así que quizás no he comprendido del todo el tiempo narrado.
Aun con todo y sobre todo del ecuador en adelante me ha encantado.
Profile Image for Juanjo Aranda.
134 reviews83 followers
March 28, 2021
¡PLOFF CHAFF PUUUMM BOOOOMMMM!!!! (onomatopeya de mi cerebro al terminar el libro)
Nunca lo había pasado tan mal de una forma tan maravillosa. Es una historia muy dura, pero está escrita de una forma tan bonita y tan poética que te plantas en la parte final del libro diciendo: ¡Señora Nedreaas, puedes usted matarme si quiere, soy todo suyo!
¡Y vaya parte final! Algún testigo que me estaba viendo leer afirma que se preocupó cuando me empezó a salir humo por las orejas. ¡Alucinante!
Admito que me lancé a esta historia sin paracaídas y sin tener ni idea de lo que me iba a encontrar y no puedo estar más satisfecho. Es una historia que tengo claro que no va a dejar indiferente a nadie. Durante todo el relato se respira esa aura de melancolía que te atrapa y hace que no puedas dejar de leer. Tiene un efecto casi mágico. Cuando te paras a pensar la fecha en la que está escrita esta novela, te tienes que agarrar a la silla para no caerte. Puedo decir que, de momento, ha sido el descubrimiento del año.
Me encanta la última frase del libro, la de la esperanza, que hace que el lector acabe completa y perdidamente enamorado de esta narración.

Tengo que reconocer que ella me ponía un poco nervioso al principio. Hubo un momento en que casi grité desesperado: ¡No aburres a nadie!¡Cuenta la historia yaaa! Pero eso no hace más que acentuar la inseguridad y el miedo que le acompaña.
De él solo tengo claro que morirá de cáncer de pulmón. Nadie que tenga un almacén de cigarrillos para uso propio pude vivir mucho tiempo para contarlo.

Me ha gustado tanto este libro, que en cuanto terminé de leerlo me fui a la estación a abordar a una chica de la misma forma que lo había hecho el protagonista, para así poder disfrutar de una historia de la leche toda la noche. Algo debí hacer mal, porque lo que me dieron fue una leche cuyo dolor me duró toda la noche… ¡Por no hablar de la inflamación de la mejilla! ¡Para que luego digan que nada crece a la luz de la luna!
Profile Image for Patrycja Krotowska.
683 reviews251 followers
November 19, 2025
4.5!!!!!

Czasami wystarczy dać komuś przestrzeń do snucia opowieści. Swój czas i swoją uwagę. Taką właśnie możliwość otrzymuje od bezimiennego narratora bohaterka powieści "Nic nie rośnie w blasku księżyca". Nie tylko spokojnie opowiada mu ona nad kieliszkiem wina o swojej przeszłości, ale jednocześnie dokonuje swego rodzaju auto-analizy swojego życia. A nie było to - jak dotąd - życie łatwe. Opowieść wybrzmiewa surowością, rozpala miłością i namiętnością, przygnębia cierpieniem i bólem i uderza osobistym poczuciem odpowiedzialności. Jest w niej świadomość, ale i pewna tajemnicza aura. I niesamowita umiejętność opowiadania, którą oczywiście powinnam przypisać norweskiej autorce, Torborg Nedreaas (1906-1987), ale także naszej polskiej tłumaczce, Karolinie Drozdowskiej.

Wydana w latach 50. (!) powieść jest formą refleksji nad rolą kobiet w ówczesnym społeczeństwie norweskim. Społeczna hipokryzja, dyskryminujące normy, podwójne standardy, ucisk i wszechobecna niesprawiedliwość, która zostawia w poczuciu buntu, oburzenia i bezsilności. Szczególnie, gdy tę refleksję osadzi się w teraźniejszości.

Szybko "Nic nie rośnie w blasku księżyca" wskoczyło na półkę moich ulubionych powieści z serii skandynawskiej. Kobieca, intymna i przejmująca proza, zachwycająca stylem i językiem, hipnotyzująca autentycznością. Bardzo polecam.
Profile Image for Mak.
122 reviews
September 10, 2025
B A N G E R. Whoo boy blir fort årets for meg. Hadde Torborg vært fransk hadde ho fått nobel prize for Good Bok.

Ekte levande fortellarstemma, da e som me e i rommet. Rote med tidslinja og har digresjonar og alt. Mest trist, men også vakker. Litt Kyrre Andreassen-aktig, men (0 shade til king Kyrr) endå meir heilstøpt og bedre oppbygd fortelling. Trudde da peaka når tittelen droppa men neidå.
Profile Image for Booksandbe.
87 reviews61 followers
April 11, 2019
Esta es sin duda una historia  de melancolía y tristeza, de perdedores, demoledora y precisa.
Una protagonista colosal, una mujer que tiene tanto que contar (y tanto que soltar), que nos convierte al leerla, en un oyente mas.
La autora traza una historia de soledad absoluta, de matices y dramas, ahondando en el dolor con elegancia y belleza.

Pero quizás no era mi momento, tenía las expectativas tan altas, que me ha dejado algo “tibia”, con la sensación de no haber sabido descubrir esa joya de libro de la que todo el mundo hablaba, y que es hasta ahora el único libro de #lasentusiastas que no me ha emocionado como tal.

Y es por eso, más aun, que sigo creyendo que la riqueza, el cariño y la red que me aportan mis entusiastas, es de las mejores cosas de este año.
⚡️
*”Eso es la belleza: convalecer mientras guardas un secreto. Eso es la belleza.”.
*”Ningún dolor duele más que el miedo que no tiene nada a lo que agarrarse, pero que te acorrala sin que lo veas”.
Profile Image for Javier Casado.
Author 17 books93 followers
August 11, 2023
Una novela que es una denuncia, y que, habiendo sido escrita en 1947, sigue siendo actual.

Una mujer nos cuenta su vida reciente. En un monólogo, a lo largo de una noche, nos relata cómo todo se torció cuando, siendo aún apenas una niña, se enamoró perdidamente de su profesor.

El enamoramiento pasional no correspondido y autodestructivo es la clave de la novela, y del que derivarán traumas aún mayores. La autora utiliza el argumento no solo para presentar los efectos de este tipo de relaciones tóxicas, sino también para denunciar la moralidad hipócrita de la sociedad, de la religión, de la iglesia… Cómo, desde la ingenuidad de la juventud, la joven cae en una espiral autodestructiva condenada en buena medida por toda esa hipocresía moralista que la rodea.

Una novela feminista escrita cuando aún no se hablaba de feminismo. Un relato-denuncia lúcido, incisivo, duro pero realista. Una novela que, aunque su estilo no haya terminado de parecerme redondo, me parece una muy interesante reflexión sobre nuestra sociedad.
Profile Image for Federico Sosa Machó.
449 reviews134 followers
January 6, 2020
Interesante novela que gira alrededor de los desvelos y obsesiones de una joven mujer que encuentra en ese vínculo la posibilidad de escapar de un opresivo ambiente en el que se crio. La autora aprovecha para encontrar lugar desde el cual formular una crítica social que denuncia la pobreza y la explotación que padecen los integrantes de su familia en épocas en las que la revolución rusa sacudía el panorama ideológico europeo. En cuanto a la historia de amor, tiene el mérito de asomarse a la complejidad de los vínculos amorosos, huye de simplificaciones bueno-malo o victimario-víctima. Desde los tiempos actuales parece una historia más, aunque seguramente algunos significados presentes tuvieron otro valor en la década de los cuarenta del siglo pasado cuando la novela fue escrita.
Profile Image for Cristina.
481 reviews75 followers
October 22, 2018
Libro que duele y que a la vez está lleno de pasajes hermosos.
Tardé en hacerme con la protagonista, pero poco a poco lo conseguí y entonces, la historia que cuenta empezó a cobrar sentido dentro de su peculiaridad.
Trata muchos temas, quizá más de los que se puede pensar, y te deja con un poso que hace que le des vueltas a muchas cosas. Es esto lo que me gusta conseguir en ciertas ocasiones de los libros.
No es para todo el mundo, pero merece la pena al menos intentarlo.
Profile Image for Ania.
408 reviews32 followers
November 7, 2025
tak. takie książki chcę czytać.
64 reviews1 follower
June 24, 2024
Hadde det vore mogleg å gi sånn 4.8 i rating, hadde eg gjort det. Ein veldigveldig sterk firar!!!

Torborg Nedreaas var forut si tid ass, eg elskar komposisjonen med rammeforteljinga, eg elskar dei språklege bileta, eg elskar den raude (hehe) tråden gjennom forteljinga, eg elskar desse parallellforteljingane som liksom knytar kvinner saman, eg elskar at ho fortel om traumene sine, medan han har ver så god å halde kjeft og høyre etter.

Ikkje minst var det 10 av 10 oppleving å dra rett på DNS og sjå dramatiseringa av romanen etterpå.
Profile Image for Mia Sandviken.
1 review
April 9, 2021
Denne er helt fantastisk! Faktisk det jeg vil kalle min 'favorittbok'.
Profile Image for Tarian.
336 reviews19 followers
March 14, 2025
Ein einsamer Mann trifft beim abendlichen Stromern durch eine namenlose Stadt am Bahnhof auf eine Frau. Ohne viele Worte beginnen die beiden, gemeinsam durch die Stadt zu laufen, bis sie in der Wohnung des Mannes ankommen. Er mööchte Gesellschaft, sie ihre Geschichte erzählen, sie sich von der Seele reden.
Der Rest des Romans besteht aus dem Bericht der Frau, durchsetzt mit kurzen Gegenwartsverankerungen des Mannes, der das Fortschreiten der Nacht festhält, die Geräusche außerhalb des Hauses verzeichnet und den Alkohol- und Zigarettenkonsum.
Die Geschichte der Frau, in deren Zentrum eine bewegte Liebe steht, ist zugleich die einer konkreten Person und ein beispielhaftes Schicksal der Gesellschaft. Durch die Namenlosigkeit der Frau und ihre langsam und unauffällig erfolgende Politisierung wird dieser Dualismus besonders exponiert.
Erstmals 1947 veröffentlicht, ist der Roman in seiner Schilderung weiblichen Begehrens und in seiner drastischen Schilderung von Abtreibungen bahnbrechend.
Die Figurenzeichnung ist äußerst gelungen, die Sprache bis auf wenige Wortvorlieben (der Wind spielt, das Licht spielt, das Wasser spielt...) präzise und die Nachahmung des mündlichen Berichts mit seinen Redundanzen und zeitlichen Sprüngen brillant geglückt.

In nuce stellt das Buch den literarischen Versuch da, das Patriarchat mit seinen Moralfallen, Selbstgerechtigkeiten, dem gegenseitigen Hass unter den Frauen und den vorgezeichneten Konflikten in Beziehungen zwischen den Geschlechtern als Ablenkungsmechanismus des Kapitals zu entlarven, um den Klassenkampf zu verhindern. Die Frau stammt aus einer armen Bergarbeiterfamilie und fühlt sich von der Armut abgestoßen, verachtet ihre Mutter, will sich um jeden Preis aus diesem Elendszusammenhang befreien. Dazu bleibt ihr aber eigentlich nicht viel mehr übrig als die Hoffnung auf eine einträgliche Ehe. Zugleich wird Begehren dämonisiert, und Schwangerschaft ist eine höchst ambivalente Erfahrung: in der Ehe idealisert und zum höchsten Ziel erhoben, außerhalb als Ausweis der moralischen Verkommenheit gegeißelt, und das in einer Welt ohne Aufklärung und praktisch ohne Verhütung. So wie die Geschichte der Frau ist das ganze Buch ein Gesprächsangebot an die Männer der Arbeiterklasse, sich des gemeinsamen Schicksals bewusst zu werden und sich zu verbünden. Dafür öffnet es die verschwiegene, gescholtene Erfahrungswelt der Frauen, um die Grundlage für Empathie zu schaffen. Auch die Probleme der Männer werden in der Person des Vaters der Frau und des Organisten Morck eindrücklich geschildert.
Die Ablenkungsmechanismen mögen sich gewandelt haben, aber das Prinzip bleibt das gleiche: leidende Menschen werden gegeneinander aufgehetzt, sodass es sehr schwer wird zu erkennen, dass sie die gleichen Interessen haben.

Nichts wächst im Mondschein - um Veränderung zu bewirken, muss es ans Licht gebracht werden. Der Erzähler, dem die Frau ihre Geschichte erzählt hat, versucht danach, sie wiederzufinden. Er will das Gespräch annehmen, und er wird suchen, bis er die Frau gefunden hat.
Profile Image for Aleksandra Gratka.
660 reviews60 followers
November 20, 2025
Nie mam obsesji pierwszych zdań, nie uważam - jak Grand z "Dżumy" Camusa, że pierwsze zdanie powinno obezwładnić pięknem i zachwycić maestrią, ale... Czasem są takie pierwsze zdania, które sprawiają, że myślę - o, będzie dobrze.

"Chodzę i szukam człowieka". To pierwsze zdanie powieści "Nic nie rośnie w blasku księżyca" (swoją drogą - wspaniały tytuł) przenosi mnie myślami do starożytnego filozofa Diogenesa. Tu tym poszukiwaczem świadomego osobnika jest bezimienny mężczyzna, jeden z narratorów powieści. Szuka kobiety, która pewnej nocy otworzyła przed nim swoje serce. W tłumie ludzi szukać człowieka? Cóż to za zadanie? Jednak jedna wspólna noc, totalnie intymna mimo że bez dotyku, obnażenie siebie, mimo że żadne ubrania nie zostały zdjęte, przekroczenie wszelkich granic w ukazaniu prawdy - tak, to pokazuje istotę człowieczeństwa.
Przypadkowa, bezimienna kobieta opowiada swoje życie przypadkowemu, bezimiennemu mężczyźnie. Powieść zamienia się w monodram, bo w sumie mówi tylko kobieta. Ma niemal 40 lat, a opowieść cofa się o tych lat 20. Romans jakich wiele - ona bardzo młoda, on starszy. Ona bardzo zakochana, on - cóż. To powieść z 1947 roku i kwestie obyczajowe są tu bardzo istotne. Mężczyźni pracują w kopalni i umierają na pylicę, kobiety targają ciężary, by kolejna ciąża nie zakończyła się porodem. Aborcja? Grzech i przestępstwo, więc albo trzeba mieć pieniądze, albo ostry drut. Przejmująca to opowieść o konsekwencjach życia w konkretnym miejscu i czasie, o konsekwencjach wyborów, o beztrosce mężczyzn i naiwności kobiet.
Monolog kobiety jest świetnie poprowadzony. Ona obnaża się do cna, bo robi to przed kimś obcym. Nie zależy jej na czyjejś opinii, ona po prostu chce się wygadać. Nie wybiela się, wręcz przeciwnie.
Niechciana ciąża, ale i w ogóle bycie kobietą w tamtych czasach, kobietą, która jest sama "z problemem" - mocno wybrzmiewa w tej powieści. Tłumaczka we wstępie nakreśla tło, ostrzega przed jedną sceną, tyle że nie da się na nią przygotować...
Kolejna odsłona Serii Skandynawskiej - bardzo, bardzo udana.
Profile Image for Andreia Machado.
210 reviews16 followers
September 1, 2025
4.5✨

''Na verdade é bom ser mulher. Deveria ser. Pensei se doeria dar à luz. Fechei os olhos e pensei em pormenor em tudo o que sabia sobre o parto. Mas não tinha medo, porque sentia orgulho, e o orgulho por aquilo que as mulheres têm de suportar no mundo inflamava-me.''

Durante uma noite, uma mulher desabafa perante um desconhecido que a encontra por acaso, a vaguear, e se sente atraído pela sua aura misteriosa. Um início algo peculiar, que me prendeu de imediato às páginas e não me deixou pousar o livro até ao fim, completamente siderada.

Que livro forte e marcante! Dificilmente saímos ilesos das palavras de Torborg.
São inúmeros os trechos que me deixaram sem ar, embasbacada e com um sentimento de impotência e revolta perante este mundo de homens, de hipocrisia social, de opressão e de dor.
Ainda assim, apesar de tudo o que esta protagonista sem nome sofreu, no seu relato nunca mostra comiseração por si mesma; pelo contrário, assume a sua parte de responsabilidade em todos os acontecimentos da sua vida.

Este é o relato da vida de uma mulher que amou demais e que tudo fez por esse amor.
É também uma reflexão sobre o papel da mulher na sociedade norueguesa (e não só) da época, e sobre como a sua condição é afetada pela pobreza, pela moral religiosa, pela hipocrisia social e pela pressão patriarcal. Toca em temas fortes, como o aborto, aqui relatado de forma visceral e crua.
Explora ainda a luta de classes e a pobreza que se entranha nas almas de quem acredita não merecer mais. Senti também uma componente política bastante forte em vários momentos.

É, sem dúvida, uma narrativa feminista importantíssima, que envolve o leitor até ao fim com palavras duras, que escarafuncham nos buracos mais feios da humanidade. No final, deixou-me a pensar no que podemos transpor para a atualidade, no pouco que mudou e no medo de que os direitos adquiridos desde então possam estar em causa, sobretudo se tivermos em conta o momento político vivido, hoje, um pouco por todo o mundo.

''Quando se experiencia uma coisa - um acontecimento ou uma pessoa - que se entranha na nossa existência, dando-lhe sentido, começamos a reparar muito mais nas pequenas coisas.''

Posso dizer que este livro é uma dessas coisas, que se entranha em nós para nunca mais sair, que nos rasga por dentro e ecoa bem depois da última página.

Profile Image for Eduardo Irujo.
79 reviews30 followers
March 13, 2019
Dos desconocidos se encuentran en una estación. Una mujer cuenta su historia en una noche de alcóhol y cigarrillos. Una honda tristeza recorre su discurso. Un lujo profético y poético.
This entire review has been hidden because of spoilers.
Profile Image for J Sedzicki.
18 reviews16 followers
March 9, 2025
Es un libro muy duro. Publicado en 1947. Es una lectura que remueve. Expone la hipocresía de la sociedad, especialmente hacia las mujeres que se salen de la norma.
Profile Image for Beatriz V..
420 reviews
August 18, 2022
Terriblemente bella y cruda. Soledad, amor, tristeza y desesperación.
Una prosa poética y magistral que te abre las entrañas irremediablemente produciendo una desolación atroz.
Profile Image for Kasa Cotugno.
2,755 reviews586 followers
December 8, 2025
Deceptively slim, this book packs a whallop. This is a new translation of a book originally published in Norway in 1947 by a female author, Torborg Nedreaas, way ahead of her time. Such matters relevant to today include child abuse, abortion, unmarried mothers, an overall theme of maltreatment of women. Structured in a way I've never encountered. An older man picks up a young working girl who proceeds to tell him her lifestory. What is handled so evocatively here is the atmosphere of despair, constant rain, cold. With some exquisite writing ("Have you ever experienced spring from the wrong side? ... I mean, have you ever felt how malicious spring can be toward someone in pain?") (...the night is mother-of-pearl and blood.") ("Such a steamer carries with it a scent from all the places where it docksm a scent of country shops and burnt peat and sun-warmed rocks and cows and sweet grass.") Even the title is poetic. A warning though, take care if you are sensitive to graphic descriptions of uncomfortable subjects.
Profile Image for Vera Sopa.
739 reviews72 followers
September 5, 2025
Um encontro e uma conversa estranha. O início gera perplexidade e desconforto porque a proximidade do narrador com a mulher não é por desejo carnal mas apenas por calor humano e o que esta revela é um desacerto à beira do desespero na paixão desde os dezassete anos por um professor. Um romance que arrasta o leitor na voragem de saber quais foram as traições, mentiras e hipocrisias na sua vida enquanto o seu anseio era por beleza mas numa prisão de silêncio e solidão. Uma lucidez dolorida num relato intimista e confessional. Estranhamente viciante. Uma daquelas histórias que se estranha mas entranha porque toca o leitor, com a crueza das suas revelações no feminino. A pobreza. O aborto. A miséria humana. Tanto e tão visceral. Um grito que ecoa.
Profile Image for Monsieurvenus.
28 reviews5 followers
October 21, 2016
Dramón noruego. Combo mortal. De verdad que los amigos del norte tienen un don para estas cosas.

Esto de las estrellitas con libros así se me antoja cuando menos pueril, sobre todo cuando has de valorarlo «en caliente». Lo he leído de un tirón, así que claro que me ha gustado, no podía parar de leer, pero no sé si puedo decir que me ha gustado porque ¿cómo decir que una historia así «te gusta»?, ¿como si fuera un plato calentito a medio día? Si es casi un plato que se ha quedado duro y frío, pero que tienes tanta hambre que lo devoras. Y sin embargo había bocados que traían sabores deliciosos, reconfortantes y llenos de recuerdos plácidos y con aroma a hogar, bocados de felicidad. Todo lo demás que diga es ser puñetitas y si hay algo que creo que puede poner a prueba este libro es tu cinismo, que derrumba después de veinte páginas. Puede que me haga mayor pero no quiero que le vejez me convierta en una cínica, salvo si es de la escuela cínica de filosofía y lamerme el pene en la plaza pública como Diógenes de Sinope.

Mira, yo qué sé, esto de la literatura es una cosa extraña y maravillosa.
Profile Image for Randi Marie.
13 reviews2 followers
October 8, 2016
Dette er en bok jeg ble kjent med fordi jeg skulle skrive en eksamen om den for noen år siden. Boken beskriver en skrekkelig historie fra virkelighten om hvordan selvgjort abort foregår. Men den handler også om kjærlighet og fortellerteknikken til Nedreaas er spennende å følge med på og gir stort grunnlag for tolkningsrom. Bokens oppbygning og stil er altså en av den sterke sider, og for dem som ikke nødvendigvis vil sette boken inn i en spesifikk litteraturhistorisk periode er det allikevel mye å se på. Kvinnen bærer på sin røde koffert som jeg ser som hennes egen historie - denne historien får vi formidlet gjennom bokens forløp. Fargespillet og måneskinnets innflytelse i boken er fin symbolikk og det setter en helt spesiell stemning som står i kontrast til mye av det andre som skjer i boken. Den er absolutt verdt å lese og jeg har i etterkant av å ha lest den selv, gitt den bort i konfirmantgave. Sterk og fin fortelling fra en kvinnes liv, fortalt av en mannsskikkelse etter et møte under en gatelykt.
Profile Image for Sílvia Mallol.
108 reviews25 followers
August 25, 2021
Empecé este libro en el mes de marzo que forma parte del itinerario #lavueltaalmundoen80libros. De entrada, es un libro crudo, te transmite el agobio de la protagonista que deambula por una estación y se encuentra con un hombre y le pide si quiere disfrutar de su cuerpo o de su alma. Le cuenta su historia.
La autora nos retrata el amor no correspondido o ese amor que duele, que lo sientes, que te impregna por dentro y que sabes que no puedes olvidar a esa persona, aunque quieras. Que luchas por un final feliz, pero tienes la certeza que no será posible, aunque duele mucho reconocerlo. Una relación tóxica. Nos habla de diferentes instantes de su vida.
Además de la historia de amor, Nedreaas hace una crítica brutal a la sociedad, a la situación de la mujer en ese momento, al aborto, al qué dirán, la precariedad laboral, la economía y las injusticias sociales. El relato está regado con mucho alcohol y cigarrillos.
Displaying 1 - 29 of 223 reviews

Can't find what you're looking for?

Get help and learn more about the design.