Господар крижаного саду. Носій долі

Pan Lodowego Ogrodu #3

by Jarosław Grzędowicz, Марія Шагурі (Translator), Олена Шеремет (Translator)

Влада… Вистачило лише чотирьох землян, наділених її повнотою, і от уже планета Мідґаард перетворилася на справжнє пекло.

Вуко Драккайнен рушає слідами їхнього жаского божевілля. З місією: ліквідувати! Відправити на Землю або поховати на болотах. Проблема в тому, що вони стали… богами.

Стовп, син імператора, попри свій молодий вік уже встиг пізнати долю володаря й вигнанця, проводиря й раба. Він прямує до своєї долі, шукаючи порятунку для світу, приреченого на загибель.

Genres: Fantasy, Polish Literature, Audiobook, Science Fiction, Fiction, Adventure, Sci Fi Fantasy

328 pages, Hardcover

First published November 27, 2009

About the author

Polski pisarz fantasy.

Debiutował w roku 1982 opowiadaniem Azyl dla starych pilotów, zamieszczonym w tygodniku "Odgłosy". W tym samym roku i w tym samym periodyku zamieścił utwór Twierdza Trzech Studni.

W 1990 razem z Rafałem A. Ziemkiewiczem, Andrzejem Łaskim, Krzysztofem Sokołowskim i Dariuszem Zientalakiem założył magazyn literacki "Fenix". Od roku 1993 aż do ostatniego numeru czasopisma w 2001 był jego redaktorem naczelnym. Obecnie jest dziennikarzem w "Gazecie Polskiej" oraz zajmuje się tłumaczeniem komiksów. Jego opowiadania publikowane były w "Nowej Fantastyce", "Feniksie", oraz wielu antologiach science fiction. W roku 2003 ukazał się zbiór jego opowiadań grozy Księga jesiennych demonów (Fabryka Słów), w 2005 pierwszy tom powieści Pan Lodowego Ogrodu (Fabryka Słów) (tom drugi w 2007 roku), a w 2006 powieść Popiół i kurz. Opowieść ze świata Pomiędzy (Fabryka Słów), która jest kontynuacją opowiadania Obol dla Lilith.

Należy do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Jego żoną była Maja Lidia Kossakowska.

Reviews

[Książkowe Bajdurzenie · Rating 3 out of 5]

Najkrótsza książka w serii, a momentami dłuży się, jak zajęcia z przyrody w 3 klasie. Dobrze, że Grzędowicz jest dobrym pisarzem, bo gdyby pisał tę książkę ktoś mniej uzdolniony, to byłoby ciężko.
Recenzja: https://www.youtube.com/watch?v=dHqFZ...

[Krzysztof · Rating 3 out of 5]

I znowu Grzędowicz po laniu wody przez 90% książki zostawia na sam koniec coś super istotnego i ważnego, i upycha to w krótki, chaotyczny rozdział który zupełnie nie daje poczucia satysfakcji i, z braku lepszego słowa, "spełnienia". Z tym "laniem wody" to niby przesada, ale naprawdę ciężko momentami zaakceptować to, że większość książki jest bogata w szczegóły i elementy settingu, a potem przychodzi ostatni rozdział, w którym brakuje tego spokoju, tych opisów, a zamiast tego dostajemy pospieszne popchnięcie wydarzeń naprzód - tak samo jak w pierwszym i drugim tomie zresztą.

Nie czekam specjalnie na powstający czwarty tom. Seria jest przyjemna w czytaniu, ale nigdy nie rozwija skrzydeł tak jak na to liczyłem. Ten trzeci tom dobitnie to udowadnia.

[P42 · Rating 5 out of 5]

¿ PORQUE TE VAS ?
Jarosław Grzędowicz nigdy nie przestanie mnie zaskakiwać! :')

+ jeszcze więcej tego wspaniałego i zróżnicowanego świata ♥︎
+ dużo kwestii dotyczących systemu magicznego zaczyna się powoli UWAGA…… WYJAŚNIAĆ! warto było tyle czekać :)
+ książka zaczyna wracać do swojego pierwotnego zamysłu, czyli misji Vuko i to jest NAPRAWDĘ CIEKAWE
+ Lodowy Ogród! no nareszcie autorze, no nareszcie :D
+ nawiązania do ziemskiej sztuki jako modele, którymi podążają Czyniący… WSPANIAŁE

- niekiedy fabuła spowolni zupełnie nie wiadomo dlaczego… na szczęście nie na długo
- niektórym może przeszkadzać zbyt rozbudowany język, na szczęście ja jestem już przyzwyczajony

[Nashelito · Rating 5 out of 5]

У попередніх частинах "Господаря крижаного саду" Ярослава Ґжендовича вже траплялися натяки на те, що Вуко Драккайнен прибув на планету Мідґаард зі світу, контекстуально надто близького з нашою приреченою планетою. Але "Носій долі" виявився добряче приправленим "великодками" з Землі. Трохи дивно було бачити у відверто середньовічному сеттингу згадку про Шерлока Голмса, опис кошмарного сну про перебування в земному мегаполісі, кокетливі діалоги з електронною феєчкою Цифрал (Сірі?), але отриманню задоволення від читання цікавої історії це аж ніяк не заважає.

Звісно, я колись читав "Важко бути Богом" братів Стругацьких, але хто з мого покоління "міленіалів" їх не читав? Щонайменше від "Серця пітьми" Джозефа Конрада вже було очевидно, чим зазвичай закінчуються "прогресорські" замашки умовно цивілізованих людей в більш примітивних суспільствах – якщо не геноцидом, то масовим терором. Зазвичай це "білі цисгендерні чоловіки", які володіють настільки просунутими технологіями, аж ті починають скидатися на магію, які можуть і вміють впливати на свідомість інших людей і таким чином отримують владу та вплив. Сьогодні, під кінець листопада 2024 року, це мені щось аж надто нагадує...

Вуко Драккайнен намагається запобігти долі терору та геноциду для жителів Мідґаарда: землян, які пустилися берегів і сп'яніли від безмежної, рівновеликої до божественої, сили та влади, вкрай необхідно якось зупинити і спробувати повернути додому. Або ж знищити.

Окрім того він, нарешті, перетинається з "носієм долі" – Стовпом, сином Стовпника, який дві з половиною книги рухався власною траєкторією, отримавши достобіса жахливих переживань.

Страшенно цікаво, чим зрештою закінчиться весь цей бурлеск, балаган, буфонада, цирк та кривава вакханалія, які розвели земляни на в цілому дуже симпатичній та атмосферній планеті з середньовічно-скандинавським стилем життя.

[Tomáš Glomb · Rating 5 out of 5]

U třetího dílu Pána ledové zahady mi došlo něco strašně smutného. Zhruba v polovině knížky, kdy jednomu z hlavních hrdinů pořádně zatápěli pod kotlem, na mě sáhla obava, že nic lepšího než tuto sérii už nikdy nepotkám. Teď nechci říct, že Pán ledové zahrady je univerzálně nejhodnotnější a nejlepší knihou na trhu, ale, když ji čtu, cítím se, jako by mě někdo oblékal do saka šitého na míru. Námět lidské výpravy na planetu s mimozemskou civilizací ve fázi raného středověku, snaha hlavního hrdiny vědecky přistupovat k světu prosáklému magií, epická pouť císaře Terkeje a celkově tento survival horor bizár v hávu high fantasy hraje na všechny mé oblíbené noty. Když si pomyslím, že jsem na první díl této knihy narazil náhodou tak, že se mi líbila obálka v knihkupectví a anotace mě přesvědčila o koupi, jímá mě hrůza, že jsem to mohl minout. Sahám okamžitě po čtvrtém díle...s chutí, ale také s obrovským strachem, že na onu planetu už se nikdy potom nedostanu.

[Данило Судин · Rating 3 out of 5]

Автор поволі від суміші Лема, Стругацьких та Сапковського рухається до Сапковського, але у версії "Гуситської трилогії": слабо промальований фон, обертання сюжету довкола головного героя. Причому атмосферність підміняється екшном, але без саспенсу. Такий собі нудний екшн. Сходження двох ліній сюжету автор просто злив. Загалом третій том - це пригодницький роман, який навіть нудний. Головний герой отримує неймовірну технологічну перевагу над суперниками, відстані стираються (ніякого Середньовіччя з подорожами тривалістю в місяць).
Відчуваю, що 4-ий том буде ще більш драйвовим, але і менш атмосферним...

[MaRysia (ostatnia_strona) · Rating 3 out of 5]

Przyznam, że jak dwa poprzednie tomy mnie zachwyciły to tutaj mam mieszane uczucia. Najciekawsze w tej serii jest dla mnie odkrywanie tego skomplikowanego świata czego nie dostaje przez pierwszą połowę tomu. Ciągnęła się niemiłosiernie. Jednak później pojawia się więcej opisów ichniejszej magii które były bardzo ciekawe, więc finalnie nie mogę powiedzieć, że trzecia część mi się nie podobała. Jestem ciekawa jak ta seria się zakończy.

[Kajetan · Rating 2 out of 5]

Trudno napisać cokolwiek nowego o tym tomie. Wciąż tyle samo seksizmu, niewykorzystanego potencjału i ładnych opisów.

[Pavlo · Rating 4 out of 5]

Чомусь я гадав, що цикл «Господар крижаного саду» це трилогія, а виявилося, що квадрологія і це мене неабияк потішило та надихнуло почати читання «Господар крижаного саду. Носій долі» ще тепленьким одразу з посилки.

Якщо друга книга була більш химерніша, сповнена роздумів та неочевидних сенсів, то «Носій долі» ближчий до першої частини. Наші ГГ постійно мандрують у кумпанії, мають більше пригод і відповідно менше часу трахати собі мізки натомість додалося взаємодій, командної хімії, загалом усе значно динамічні й читається швидше хей-хо!

У 2-й книзі мене добряче дратувала та сповільнювала гливка та меланхолійна сюжетна лінія Стовпа, сина імператора і я намагався якомога швидше її проскочити, щоби повернутися до улюбленого Вуко Драккайнена, його пригод та гумору. У «Носій долі» обидві історії рівнозначно цікаві, суголосні за динамікою та темпом, тож розділи ковтав, як качур поживу.

Що варто відмітити стосовно сюжету. Ярослав Ґжендович багацько уваги приділив місцевій магії чи то пак Пісням, якщо хочте. Приділив, я маю на увазі намагався пояснити читачу і водночас Вуко, як працюють Урочища, чому можна створити крижаний дракар на магічному ходу з автономним опаленням, але не можна перенести живу жінку із Землі. Усе це нам подають із погляду Драйканена-слухача, як +/- нашого сучасника й діалог ведеться саме за принципом "як пояснити магію з погляду сучасної науки". Автор досить детально все продумав, магічна система виглядає досить неординарно, але логічно й зачасту досить кумедно. Не хочу спойлерити, але суть сили в уяві та розумінні деталей кожного процесу. Ти не зможеш створити реактивний винищувач, якщо не розумієш та не уявляєш принцип роботи реактивного двигуна тощо.

Якщо коротко «Господар крижаного саду. Носій долі» — це підсумок перших двох книг, у третьому томі автор розставляє крапки над "ї" додає пазлів, яких не вистачало, розкриває мотиви та логіку так званих "богів". Тож Вуко, нарешті, може перейти від вирішення оперативних та тактичних завдань, до довгострокового планування та розробки стратегії, яка допоможе йому здолати та повернути цих мамкиних Сауронів додому, та власне виконати місію, заради якої його і прислали в Мідґаард.

[Roman · Rating 5 out of 5]

Достойне продовження карколомних пригод Вуко Драккайнена, який прибув рятувати дослідників на таємничу планету Мідгаард, хоча насправді відбувається все навпаки - йому доводиться рятувати цю планету від цих дослідників.
Третя книга в чому не поступається попереднім двом, навіть лінія із юним спадкоємцем трону була мені навіть цікавіша, ніж раніше. В цій книзі читач разом із двома головними героями (з двох сюжетних ліній) врешті-решт зустрічає тих, кого треба, і отримує ті відповіді, які не давали йому (тобто нам) спокою протягом всього попереднього читання. Однією із цих зустрічей і була зустріч із власником назви всієї цієї саги, тобто із самим Господарем Крижаного Саду, який і розповів нам, що насправді відбулося, і як дослідники граються із силами планети. До речі, схоже на те, що сама планета трішечки.. цейво.. розумна, чи що, або діє якимось інстинктами, адже вона протистоїть будь-якому прогресу, і надсилає мертвий сніг, який вбиває реформаторів разом із тими, хто мав нещастя проживати поруч, і таким чином змушує населення залишатись в стані раннього середньовіччя (ця таємниця ще поки що не розкрита).
Але все одно - із отриманням відповідей все ще не закінчується, адже хоч щось і прояснилось для нас і головних героїв, фінальний розвиток подій, тобто грандіозна битва або якийсь інший шлях вирішення цього потенційного конфлікту, ще попереду.
До речі, треба таки почитати Джозефа Конрада "Серце пітьми", бо щось забагато відсилок до цієї книжки - от наприкінці другого тому цитата із цієї книги була ключовою в буквальному сенсі – як ключ до входу на корабель до Крижаного Саду, та й сам другий том називається "Аж у серце пітьми", а в третьому томі взагалі купа цитат із книги, та й герої прямо говорять про неї в своїй розмові, згадуючи навіть самого автора. "Серце пітьми" я ще раніше придбав, і ось отримав купу жирних натяків, що пора її читати.
В цілому, ця неповна сага (у вигляді трьох із чотирьох прочитаних книг, останній том ще не вийшов) впевнено прямує на отримання звання "Найкраще серед усього прочитаного за 2024 рік", і навряд чи щось інше переб’є цей густо концентрований вау-ефект до кінця року.

[Pelle_kb · Rating 4 out of 5]

Wspaniały styl i język moim zdaniem, ale chwilami wykonanie, a zwłaszcza wątki kobiece - fail. ;)

[Miku · Rating 3 out of 5]

Trzeci tom "Pana Lodowego Ogrodu" to kontynuacja wydarzeń z dwóch poprzednich książek także nie będę powielać po raz trzeci co każdy z bohaterów robi i jakie ma zadanie.

Jak tak się zastanowię to ciężko mi napisać coś zupełnie nowego o tym trzecim tomie. Nadal pojawiają się trzy narracje, nadal wolę historię związaną z Władcą Tygrysiego Tronu, nadal nie lubię tego jak poprowadzony jest wątek Vuko. Nie zmieniam również zdania i nadal uważam, że co jak co, ale autor bardzo dobrze posługuje się językiem. W sposobie opisywania przyrody oraz przedmiotów otaczających bohaterów jest bardzo elastyczny i nie boi się bawić słownictwem. Niestety dużo z tych opisów może być dla wielu osób monotonne oraz nużące. Na mnie trochę to negatywnie zadziałało, bo jednak wolę dynamiczniejsze opisy.

Jakbym miała ocenić na jakim poziomie jest ten tom to powiem, że w sumie bawiłam się tak samo jak przy pierwszym, a już na pewno lepiej niż przy drugim. Najbardziej satysfakcjonujące jest to, że w końcu oba wątki, które do tej pory oddzielała gruba kreska, spotkały się ze sobą, a to otwiera całkiem nowe możliwości na kolejny, a zarazem ostatni tom. Dużo rzeczy, które do tej pory były za mgłą tajemniczości zaczynają składać się w jedną spójną całość.

Zostawiam ocenę taką samą jak przy tomie 1 i wkrótce zabiorę się za finał tej historii.

[Adam1988e · Rating 5 out of 5]

Niestety czytanie tomu 3 zajęło mi dużo więcej czasu niż zakładałem. Natłok pracy i zmęczenie po niej nie pozwalało na długie czytanie.


Napiszę krótko tom 3 jest rewelacyjny tak samo jak dwa poprzednie tomy, jestem zakochany w tej serii. Podoba mi się w niej dosłownie wszystko.


Jeśli ktoś się zastanawia jeszcze czy warto po nią sięgnąć to odpowiem że warto :)

[Ints · Rating 5 out of 5]

Izcils turpinājums!

[Максім Паморак · Rating 5 out of 5]

Паміж выхадам другога і трэцяга тома прайшло амаль пяць год. І вы не ўяўляеце якая была спакуса не чакаць беларускага выдання, але вось ён у руках
Па твору пытанняў няма, гэта неверагодна захапляльная гісторыя якая засмоктвае ў вір падзей
А вось па выданню ё пытаннечкі - даволі шмат прапушчаных літар, пераблытаных месцамі у адным слове, ці адсутнасць слоў у сказе (зразумела па кантэксце)

Чакаю фінальнага тома!

[annastycznie · Rating 3 out of 5]

3,25/5⭐

Nie zamierzam się chyba rozwodzić jakoś długo nad wstępem do tej recenzji. O tym, że Pan Lodowego Ogrodu jest poprawny, ale bez przesady, nagadałam się już bóg wie ile na przestrzeni poprzednich dwóch recenzji, a nie mam zamiaru się powtarzać. Wielkie podsumowanie wszystkich za i przeciw zostawię sobie na recenzję ostatniego tomu.

A tymczasem tom trzeci. Najkrótszy ze wszystkich, i chwała bogom za to. I dzięki temu póki co najlepszy. Niech was nie zmyli to, że ocena jest dokładnie taka sama, jak tomu drugiego – nie czuję, aby ta konkretna książka zasługiwała na 3,5⭐, ale możecie sobie przy ocenie postawić mentalnego plusa.

Cieszy mnie to, że z tomu na tom jest coraz lepiej. Przynajmniej już tak nie cierpię na brak zaangażowania. A tu od pierwszej strony byłam naprawdę mocno wciągnięta w to, co dzieje się w fabule. Zwłaszcza, bez żadnych niespodzianek, wątek Terkeja przyciągał moją uwagę. Lubię to, jak on jest prowadzony – ma taki typowo high fantasy klimat, no i nie jest nawet w połowie tak męczący, jak Vuko. Przygody Terkeja interesują mnie nieskończenie bardziej niż cokolwiek innego w tej serii, no a w tym tomie znalazłam swój kolejny już ulubiony rozdział (Dolina Naszej Pani Bolesnej to tak dobry twór, wierzcie mi).
Jeśli zaś chodzi o Vuko, to przypominam – nie lubię typa. Ani trochę. A w tym konkretnym tomie to on tak w zasadzie nic nie robi, serio. Płynie magicznym statkiem, który w dodatku jest magicznie zaprogramowany, ot co. Wchodzi w jedną bójkę, nie więcej. Smęci i snuje się przez większość czasu, udając, że jest jakiegoś rodzaju bohaterem. Nudne to jak flaki z olejem, wybaczcie mi.

Moja teoria z zeszłego tomu, dotycząca tego, że tym książkom lepiej by zrobiło, gdyby były tak o 1/3 krótsze, doskonale sprawdza się w tym tomie. Jest on krótszy o jakieś 100 stron od poprzedników i nie mogę powiedzieć, by cokolwiek choć raz mi się tu dłużyło. Fabuła była równa i dynamiczna, oczywiście poza faktem, że Vuko przynudzał. W końcu też zaczyna się coś dziać w kwestii rozwiązywania niewiadomych! Łączą się wątki, wyjaśniają się pewne sprawy i jak na moje, to to działa całkiem nieźle. Nie jestem może jakąś super wielką fanką tego, jak zostały zszyte ze sobą pewne wątki, ale okej, jestem w stanie to przyjąć.

Niezmiennie zadziwia mnie fakt, jak wiele rzeczy da się w tej serii zseksualizować. Kiedy dotrę do końca całej tej historii i napiszę sobie jakieś dłuższe podsumowanie, na pewno pojawi tam się cała lista rzeczy/osób/konceptów, które zostały sprowadzone do roli obiektów seksualnych, ale póki co nie jestem pewna, co prowadzi w moim osobistym rankingu – fragment podświadomości Vuko, czy pionek do gry w coś szachopodobnego.
Zachwyca mnie także nieustannie fakt, jak bardzo niektórzy pisarze są w stanie się natrudzić, żeby nie zrobić przypadkiem z kobiet jakichś, broń boże, ciekawych czy samodzielnych bohaterek. Jestem niemal pewna, że w tej książce odzywają się dwie kobiety, z czego jedna jest wyżej wspomnianym fragmentem świadomości Vuko, a druga okropną antagonistką, której jedyną wadą jest to, że nie miała ochoty dłużej być podwładna swojemu mężowi i pod jego nieobecność przejęła władzę. No, doprawdy straszliwe przewinienie, prawda?
Niezwykle przykro mi z powodu Sylfrany, która choć jest jedną z członków najbliższego kręgu Vuko, jako jedyna nie otrzymała ani jednej kwestii dialogowej na przestrzeni całej tej serii, a jej postać służyła tylko do tego, by zajmować czymś wygłodniałe myśli mężczyzn. My poor girl, zasługujesz na więcej.

Standardowo – mimo tych wszystkich niedociągnięć i niesnasków bawiłam się naprawdę całkiem przyzwoicie; najlepiej póki co na przestrzeni całej serii. Trochę nie wierzę samej sobie, że jestem już niemal na końcu całej serii, jeszcze przecież niedawno zastanawiałam się, czy nie rzucić tym w cholerę po pierwszym tomie. A tu proszę - Pan Lodowego Ogrodu naprawdę mnie zaskoczył. Jaki okaże się ostateczny wynik tego starcia, dowiemy się pewnie do końca miesiąca. Przede mną ostatnie 800 stron tej może nie wybitnej, ale naprawdę przyzwoitej serii.

[Marek · Rating 4 out of 5]

[pl and eng review]

3.5/5

Nie wiem, czy lepszy niż poprzedni. Taki bardziej... przygodowy? Mniej nadnaturalny, bardziej baśniowy.

I dont know if it was thaaat good. More adventurous? Yes. Less supernatural? Maybe. More like a fairytale? Sure.

[Monika ♡ Na luzie · Rating 4 out of 5]

Po genialnym pierwszym tomie, drugi zaliczył małe potknięcie, za to trzeci… wrócił na prostą drogę, i to jest wszystko to, za co pokochałam Pana Lodowego Ogrodu.

Vuko, przybysz z Ziemi, w dalszym ciągu podąża śladami szaleńca, który zniewolił Midgaard i nagiął do go własnej woli. Aby ocalić mieszkańców musi powstrzymać złaknionych władzy ziemian przed sianiem chaosu i wyniszczaniem obcej planety.
Jest również on – cesarski syn, Kirenen zwany również Filarem, brutalnie pozbawiony tronu, najbliższych, godności, a wreszcie wolności.

Nie ukrywam, że do tej pory średnio byłam przekonana co do kreacji Kirenena, którego poznaliśmy jako rozpieszczonego księcia, złote dziecko narodu, otrzymujące wszystko na złotej tacy podane (często wraz z kobietą). Powiedzieć, że nie darzyłam go sympatią byłoby dużym niedopowiedzeniem.
Jego zachowanie wielokrotnie mnie nużyło i rozdziały z jego perspektywy traktowałam jako przerywnik w rewelacyjnej podróży z Vuko. Jednak w trzecim tomie, wszystko się odmieniło. Historia Filara, tak, jak i jego cała kreacja, zmieniła się nie do poznania i jego losy zaangażowały mnie całkowicie. Pobyt w niewoli, plany ucieczki, próba przetrwania w obcym, brutalnym kraju… wszystko to sprawiło, że książkę czytało się jednym tchem. Momentami byłam tak zaaferowana losem Filara, że całkowicie zapominałam o Vuko i zupełnie nie wiedziałam, co się z nim dzieje.

W dalszym ciągu uwielbiam świat, który wykreował Grzędowicz. Nieoczywisty, przeplatający średniowieczne realia z nowoczesną ziemską technologią, wplatając w to odrobinę magii. Bohaterów, którzy na każdym kroku mają zdrowo przerąbane i może zabić ich właściwie wszystko. Zawsze czekam na moment, gdy autor pozostawi mnie z otwartą paszczą i krzykiem „co tu się właściwie wydarzyło?!”.
Męczy mnie już, jednak, co niestety często można dostrzec w polskiej fantastyce, nieudolna próba wplecenia erotyki w sytuacje, które temu całkowicie nie sprzyjają. Jak również braku empatii na krzywdę kobiet (bo, to tylko gwałt), czy w dalszym ciągu spłacanie roli kobiety w społeczeństwie. W całej historii brakuje mi chociaż jednej silnej, zaradnej, inteligentnej kobiety, udowadniającej, że nie jest potrzebna tylko do jednego.

Niesamowicie czekam na finał historii, zwłaszcza po zakończeniu, od którego oczekiwałam, że będzie epickie – i było. I liczę, że wreszcie pojawi się jakaś postać damska, która zwali mnie z nóg.

[Jakub · Rating 4 out of 5]

Odczucia podobne jak w przypadku poprzedniego tomu, lecz nieco lepsze. Dalej ten sam świat pożerający czytelnika, nadal dobrze wykreowani bohaterowie. Tym razem dodatkowa gwiazdka za nieco bardziej wiążące zakończenie. Co prawda i tak sprawia wrażenie nieproporcjonalnie pośpiesznego względem reszty, ale i tak jest to spora poprawa w porównaniu z tomem 2.

[Shyames · Rating 4 out of 5]

Nicely done. Kiedy myślisz, że już może się tylko udać i nic gorszego się bohaterom nie może stać, na pewno będzie jeszcze gorzej. Nie ma co, jedna z lepszych serii jakie ostatnio czytałam, niech no tylko dorwę ostatni tom! ;)

[Milva]

Kiedy pierwszy raz czytałam Pana lodowego ogrodu każdy Tom oceniłam bardzo wysoko. Teraz maksymalnie są to dla mnie dwie gwiazdki niestety. Książki się zestarzały albo zaczęłam po prostu zwracać uwagę na pewne rzeczy.

[Lizolds · Rating 5 out of 5]

Świetna część, akcja bardzo poszła do przodu pod wieloma względami. Końcówka okrutna, bo wręcz zmusza do sięgnięcia jak najszybciej po kolejny tom. Jestem bardzo ciekawa tego co będzie dalej. Wydaje mi się, że dopiero teraz naprawdę wyczułam się w całą historię. Polecam.

[Veronica - I need a husband, to have a fancy last name · Rating 3 out of 5]

Love it jak te książki mnie wkurwiają a kończę tak, że każdej daję 3⭐ (tho to i tak hojnie, bo... jesus ducking christ)

-już się powtarzam, ale serio nienawidzę narracji w tych książkach (Chociaż akurat w tym jakoś albo nie było tego zmieniania z 1-osobowej na 3-osobową albo nie zwróciłam już na to uwagi. Ale po prostu w przypadku tego autora strasznie mi przeszkadza sama w sobie narracja 1-osobowa. I nie umiem tego wyjaśnić bo w innych książkach to akceptuje 🤷‍♀️ Więc przyznaję, że w tym miejscu to akurat ja jestem problemem)
-jak już jestem przy pisaniu, to nienawidzę też stylu autora (sorry not sorry), po prostu coś mnie w nim irytuje. Nie ma czegoś takiego, że 'płynę' przez to wszystko, tylko tak na dobrą sprawę męczę się przez większość czasu. I myślę, że duży wpływ ma tutaj fakt, że autor lubi tworzyć pierdyliard akapitów na 1-2 stronach i każdy z tych akapitów jest praktycznie o czymś innym. I tak np. str 261 jest jak: randomowy akapit z 3/4 (nie pamiętam i nie chcę sprawdzać) zdaniami o kurde 'gwałcie' jak to autor określił, a zaraz po tym jest gadka o tym jak to sobie płyną statkiem, widoczność się poprawia i zaczynają mijać jakieś tam wyspy. I takie skakanie od jednego randomowego momentu do kolejnego występuje właściwie przez cały czas 💀 (i jest to bardzo idiotyczne, zwłaszcza, że większość tych akapitów można by na luzie pominąć i wszystkim żyło by się lepiej bez nich)
-znowu się powtórzę, ale sposób w jaki autor przedstawia postaci kobiece to jest my biggest pet peeve. Jedyna dobra postać to była ta jakby kochanka Filara (z 1 tomu? Albo 2? Nie pamiętam już 🤷‍♀️). A reszta to jakiś nieśmieszny żart. Dosłownie jak się pojawia kobieta to mamy opis uwzględniający jej piersi (no bo w końcu czy cokolwiek innego nas obchodzi? 🙄). I w dodatku większość tych kobiet albo w ogóle nic nie wnosi bo po prostu sobie przechodzą/są figurami szachowymi/jakimiś dziwnymi pół-zwierzętami na smuczach (+te mają jeszcze 6 cycków, żeby nie było. I ofc to też była najważniejsza informacja, bez której nikt by nie przeżył i trzeba było opisać, że się zmniejszają im bliżej brzucha itp 💀 Ja aż tylko czekam na opis otoczki piersi, brodawki itp, żeby było bardziej fancy i żeby autor może się raz rozpisał a potem zamknął na dobre) itp itd. Żadna kobieta nie ma tutaj na dobrą sprawę charakteru, mózgu, czegokolwiek (poza boobies, nie zapominajmy!). No może ewentualnie poza cyfral, ale jako że to na swój sposób projekcja mózgu głównego bohatera to jej w sumie nie zaliczam do tego mojego wywodu (tym bardziej, że wciąż wkurza mnie fakt, że to taki jakby goły Dzwoneczek 😭)

+napisanie HogwartH zamiast Hogwart też mnie wkurzyło (ale w tym przypadku to wracamy do tego, że to ja jestem problemem, bo wychowałam się na HP i jak ktoś mi coś takiego odwala to aż mnie coś skręca)

ALE

ŻEBY NIE BYŁO, ŻE TYLKO NARZEKAM:

-od 6 rozdziału (315 strona XD) nie miałam wiekszych zastrzeżeń - znaczy no wiadomo, styl pisania, kobiety bla bla bla, to się nie zmieniło, ale w końcu się akcja jakoś rozkręciła i dało się to czytać (zwłaszcza rozdziały Filara, które po prostu jakoś bardziej akceptuję)(I no... W sumie to tyle z dobrych rzeczy, bo wciąż nie były one na tyle dobre, żeby wymazać traumę jaką przeżywałam podczas początku tej książki (aż do ponad połowy, bc jak już napisałam: książka ogarnęła się dopiero po 315 stronie z 507).
I właściwie tylko i wyłącznie dzięki końcówce daję te 3⭐ bo bez tego jak nic dałabym 1 albo 2 ⭐.
Iii oczywiście książka zakończyła się tak jak poprzednie, czyli że na swój sposób chciałabym wiedzieć co dalej, ale jak mam się znowu wkurzać to ja chyba podziękuję. I zestarzeję się o następny rok albo 2 albo idk ile i wtedy może wrócę do tej serii 😬😬😬

[MrKPOT · Rating 4 out of 5]

Дорога длинною в жизнь

Мы вновь на просторах Мидгарда терзаемого извращёнными фантазиями пришельцев с Земли. Угроза новой Войны Богов растет с каждым мгновением, ибо даже целая планета может показаться тесным местом для двух землян с огромным эго, легких безумием и жаждой к экспериментам.

Как и в предыдущих частях, одна из сильных сторон этой книги именно то, как на первый взгляд почти нормальный мир, погружается в хаос, беспорядок под воздействием очень мощной магии. И именно путешествуя с нашими героями и лицезря последствия вмешательства магии, создают атмосферу жути, отвращения и легкой безнадежности. То, что вчера была обычная деревушка, сегодня превратилось в цирк уродов с кентаврами, которым каждый шаг — это боль, ибо мышцы не предназначены, чтобы выдерживать такой вес, или же людьми-ангелами, что имеет красивые, но бесполезные крылья, русалками, что не могут дышать под воду, но и выйти на сушу не способны и т.д. Все тут это есть, а так же именно в этой части мы увидим как с помощью магии два последних ученых преобразовали жителей бедного Мидгарда. Так, что тут скучно точно не будет.

Из слабых сторон книги, наверно можно назвать, что глобально книга не очень сильно продвинула сюжет. Если со стороны Вуко, кое-какие важные открытия и были совершены, а также есть задатки плана как противостоять главным антагонистам. То вот сюжетная часть Филара, хоть и полна интересных события, в то же время ничего сильно нового мы не узнали (за исключением последних 3% книги), как мы начали путь в первой книги на север, так и тут мы все еще идем на север выполнить некую важную «миссию». Никаких важных откровений, фактом или сюжетных поворот связанными непосредственно с Филаром мы ну получим.

В остальном, перед нами все еще крепкое продолжения прекрасной серии, хоть и замечаются легкие провисания. Крепкая 4 из 5.

[scafandr · Rating 4 out of 5]

Снова вспомнил, как сложно читать продолжения цикла спустя год с плюсом. Вторая книга была прочитана в марте 2023 года, а нынче уже 2024 подходит к финишу. Как же сложно вспоминать, что было в предыдущей книге, чем там всё закончилось...
Третья книга цикла начинается с путешествия на ледяном драккаре. Прям вот долгое такое путешествие, с подробностями монотонного плавания, с блужданиями по палубе, с разглядыванием дальних далей. Ужаснулся, что если половина книги будет вот про это, то буду сильно мучиться, плакать, но кактус съем. К счастью, путешествие не было затянутым и нас таки привезли к Ледяному Саду. Какая же радость - узнать, кто там живёт и выведать у него подробности того бреда, который творится в мире.
И в середине книги как бы ответы дают, но для меня это были предсказуемые ответы. Ничего в сознании не перевернулось, примерно всё так и думал. Спойлерить не буду, но то, что люди дорвались до магии - это было и так ясно. Интересно то, что у каждого дорвавшегося было своё видение. А Драккайнен сурово стукнул кулаком по столу и сказал - погуляли и хватит, домой, баиньки.
Но самым приятным для меня событием стало то, что две сюжетные линии наконец-то соединились, чему больше всех, наверное. рад сам юный император. Импонирует, что Гжендович тянуть резину не стал и следующая книга будет уже финальной, где всё всем станет абсолютно понятно.
"Носитель судьбы" всё же мне понравился. Да, вначале было туговато - и скучный драккар, и многое пытался мучительно вспоминать, но потом потихоньку раскочегарился. Мир в сюжете довольно интересный. Да, много наркомании, но потихоньку до тебя доходит, что это вымышленные миры. Вуко берёт с полки "Улисс" Джойса, но там почти все страницы пустые. На это владелец замка говорит, что это всё, что он помнит из "Улисса". Отсюда же и эльфы с кентаврами в лесу, и живые картины Босха из первой книги. Я уже начинаю строить догадки, что это за мир такое волшебный, надеюсь, в последней книге нам всё расскажут и объяснят.
Но пока что лучшая книга - это самая первая. Потом третья и потом вторая. Достойное продолжение цикла. 8/10.

[Natalia || podrozeksiazkowe · Rating 3 out of 5]

Jedziemy na wycieczkę, bierzemy "Pana Lodowego Ogrodu" w teczkę! 😂

Daj mi znać w komentarzu - jakie książki masz w planach przeczytać w 2022 roku! 😊

Powolna ale jednak wciągająca...
Długie ale jednak ciekawe opisy...
Niby zwyczajna ale jednak wyjątkowa...
...mająca coś w sobie...

Ciężko mi opisać tom III "Pana Lodowego Ogrodu". Początek wlókł mi się niemiłosiernie, dopiero gdzieś w połowie poczułam wzrost zainteresowania tą książką. Zdecydowanie ogromny plusik za pojawienie się większej ilości magii (której motyw w książkach naprawdę uwielbiam!).

Głównym motywem wiodącym jest tutaj podróż, a pod koniec tego tomu autor wprowadził fantastyczny klimat baśni 😍

To już nie jest powieść z tomu II, w której to autor nałykał się za dużo wilczych jagód, popijając je leży tym sokiem z gumijagód. Tutaj jest o wiele spokojniej ale NIE jest NUDNO.

A zakończenie? Daje czytelnikowi dużo do myślenia i niecierpliwego wyczekiwania na kolejną część tej serii.

Podobała mi się. O wiele bardziej od swojej poprzedniczki, po której miałam prawdziwe "puff" z mózgu.

Cóż mogę powiedzieć? Szykujcie "Pana Lodowego Ogrodu" i wybierzcie się na wycieczkę po książkowych stronnicach...

[Agata · Rating 5 out of 5]

Następna książka z serii. W tej części ponownie motyw podróży bo jakżeby inaczej. Jak zwykle mało wydarzeń ale rozległe opisy z czego w sumie się cieszę bo potem jest mi łatwiej sięgnąć pamięcią do wydarzeń z poprzednich części. W końcu dwa wątki splatają się w jeden co było nieuniknione, bądźmy szczerzy, ale chyba nie jestem do końca usatysfakcjonowana z tego jak to przebiegło. Czekałam na to i czekałam a potem dostaje takie... Meh. Końcówka jak zwykle pozostawia w napięciu, tak że trzeba sięgnąć po następną część. Historia coraz bardziej się rozkręca, nie mogę się doczekać finału. Dalej jestem pod wrażeniem fabuły i świata.

[deer.and.books · Rating 4 out of 5]

Sama nie wiem czemu ta seria tak mi się podoba. Może przez Vuko, który stał się bardziej ludzki? Może przez uroczą Cyfral, Jardana i od czasu do czasu pokazującego się Nevermora? A może przez ten intrygujący świat i wymieszanie tego rodzaju fantasy, które kocham ze sci-fi którego raczej nie znam? Fabuła też wciąga i przegadane, wydłużone momenty wcale mnie nie nudzą.
Ta seria wskakuje na półkę moich comfort books.

[Paweł Kwiatkowski · Rating 5 out of 5]

Uwielbiam 🥰 Grzędowicz tak wspaniale bawi się obraną przez siebie konwencją, że tylko się tym zachwycać i pochłaniać. Będę wracał do tej serii pewnie nie raz, więc wypadałoby zainwestować w wersję papierową 😝

[Radynka · Rating 4 out of 5]

Pro mě zatím asi nejslabší díl, ale ten konec je skvělý! Miluji tuhle sérii a těším se na poslední díl.