What do you think?
Rate this book
Σου γράφω από την κοιλιά του κτήνους
Το 2022 ο Μίνως Ευσταθιάδης παίρνει άδεια εισόδου στη φυλακή υψίστης ασφαλείας του Στράουμπινγκ στη Γερμανία για να συναντήσει έναν κρατούμενο, καταδικασμένο σε ισόβια.
Η συνέντευξη ολοκληρώνεται, αλλά κατά τη διάρκειά της αρχίζει να αποκαλύπτεται μια διαφορετική και άγνωστη υπόθεση.
Πώς μπορεί να συνδέεται η εξαφάνιση ενός κοριτσιού το 1981 στο δάσος της βαυαρικής λίμνης Άμερ με τη δολοφονία μιας γυναίκας στο πολυτελές ρετιρέ της, στο κέντρο του Μονάχου το 2006; Ο κατάδικος μεταμορφώνεται σε αφηγητή και ο συγγραφέας σε ερευνητή. Ή μήπως σε πραγματικό μάρτυρα;
Η συνέντευξη ολοκληρώνεται, αλλά κατά τη διάρκειά της αρχίζει να αποκαλύπτεται μια διαφορετική και άγνωστη υπόθεση.
Πώς μπορεί να συνδέεται η εξαφάνιση ενός κοριτσιού το 1981 στο δάσος της βαυαρικής λίμνης Άμερ με τη δολοφονία μιας γυναίκας στο πολυτελές ρετιρέ της, στο κέντρο του Μονάχου το 2006; Ο κατάδικος μεταμορφώνεται σε αφηγητή και ο συγγραφέας σε ερευνητή. Ή μήπως σε πραγματικό μάρτυρα;
300 pages, Paperback
Published November 5, 2024
14 people are currently reading
408 people want to read
About the author
Minos Efstathiadis
9 books42 followersMinos Efstathiadis (Greek: Μίνως Ευσταθιάδης) studied Law in Athens and in Hannover. He gave up (probably not soon enough) being a lawyer for windsurfing and writing.
His play “The Meal” received the prize for Original Playwright of E.T.E. and has been translated into English, German, French and Hungarian.
His novel “The second part of the night” has been published in German.
His novel “The Diver” has been published in French and was shortlisted for the Athens Prize for Literature, Violeta Negra Occitanie and Prix du Livre Européen.
His play “The Meal” received the prize for Original Playwright of E.T.E. and has been translated into English, German, French and Hungarian.
His novel “The second part of the night” has been published in German.
His novel “The Diver” has been published in French and was shortlisted for the Athens Prize for Literature, Violeta Negra Occitanie and Prix du Livre Européen.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 69 reviews
April 27, 2025
Εχω τελειώσει την ανάγνωση παραπάνω από 2 μερες και δεν έχω σταματήσει στιγμή να σκέφτομαι όλο αυτό που διάβασα. Κατά καιρούς υπάρχουν σκηνές, που με στοιχειώνουν. Σίγουρα δύο από αυτές ανήκουν σε προηγούμενα βιβλία του Μίνου Ευσταθιάδη. Φρίκη και τρόμος που σου κόβουν την αναπνοή.
Σε αυτό το μυθιστόρημα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δεν έχει μια, δύο, τρεις σκηνές που κάνουν την καρδιά σου να χάσει χτύπους. Από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα υπάρχει κάτι που σε κάνει να κρατάς ορθάνοιχτα τα μάτια σου, να έχεις το νου σου να μη χάσεις ούτε λέξη, να κρατάς σφιχτά το βιβλίο, και να μη το αφήσεις μέχρι να φτάσεις στο τέλος.
Στο δεύτερο μέρος νιώθεις εγκλωβισμένος, και τελείως ανήμπορος.
Αναρωτιέσαι συνέχεια πως γίνεται η Γερμανική δικαιοσύνη να είναι όχι απλά τυφλή, μα και κουτσή, και παράλυτη, και με παρωπίδες. Πως μπορεί να αφήνει ανθρώπους ενδεχομένως αθώους να σαπίζουν σε ένα κελί που βλέπει το φως του ήλιου μόλις 2 ωρες την ημέρα.
Η εξαφάνιση ενός κοριτσιού το 1981 και η δολοφονία μιας γυναίκας με αμύθητη περιουσία, 25 χρόνια αργότερα, στο κέντρο του Μονάχου ίσως και να σχετίζονται.
Αυτό ανακαλύπτει ο Μίνως Ευσταθιάδης όταν καταφέρνει να πάρει άδεια να επισκεφθεί στις φυλακές τον κρατούμενο Φρεντ Τάλας,
κατηγορούμενο για τη δολοφονία της θείας του. Ο τέλειος ένοχος. Ή μήπως όχι;
Ο συγγραφέας έχοντας το ρόλο του ερευνητή, δεν είναι απλά ένας άνθρωπος που καταγράφει την ιστορία στο χαρτί. Προσπαθεί με το δικό του τρόπο να φτάσει έστω και λίγο, κοντά στην αλήθεια. Όχι στην αλήθεια της Γερμανικής δικαιοσύνης. Στην αλήθεια του Φρεντ και ενδεχομένως την αληθεια του εαυτού του.
Έχει προσεγγίσει διακριτικά, με προσοχή, σεβασμό και υπομονή, όσους εμπλέκονται σε όλο αυτό.
Το αποτέλεσμα είναι αυτό το true crime μυθιστόρημα που βρίσκεται στα ράφια των βιβλιοπωλείων, και σας παροτρυνω να το βάλετε στο σπίτι σας.
Δεν θα πω αστυνομικό γιατί νιώθω πως θα το αδικήσω. Είναι πολλα παραπάνω.
5/5, και αν είχε παραπάνω θα ήταν 10, 20,100.
Σε αυτό το μυθιστόρημα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δεν έχει μια, δύο, τρεις σκηνές που κάνουν την καρδιά σου να χάσει χτύπους. Από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα υπάρχει κάτι που σε κάνει να κρατάς ορθάνοιχτα τα μάτια σου, να έχεις το νου σου να μη χάσεις ούτε λέξη, να κρατάς σφιχτά το βιβλίο, και να μη το αφήσεις μέχρι να φτάσεις στο τέλος.
Στο δεύτερο μέρος νιώθεις εγκλωβισμένος, και τελείως ανήμπορος.
Αναρωτιέσαι συνέχεια πως γίνεται η Γερμανική δικαιοσύνη να είναι όχι απλά τυφλή, μα και κουτσή, και παράλυτη, και με παρωπίδες. Πως μπορεί να αφήνει ανθρώπους ενδεχομένως αθώους να σαπίζουν σε ένα κελί που βλέπει το φως του ήλιου μόλις 2 ωρες την ημέρα.
Η εξαφάνιση ενός κοριτσιού το 1981 και η δολοφονία μιας γυναίκας με αμύθητη περιουσία, 25 χρόνια αργότερα, στο κέντρο του Μονάχου ίσως και να σχετίζονται.
Αυτό ανακαλύπτει ο Μίνως Ευσταθιάδης όταν καταφέρνει να πάρει άδεια να επισκεφθεί στις φυλακές τον κρατούμενο Φρεντ Τάλας,
κατηγορούμενο για τη δολοφονία της θείας του. Ο τέλειος ένοχος. Ή μήπως όχι;
Ο συγγραφέας έχοντας το ρόλο του ερευνητή, δεν είναι απλά ένας άνθρωπος που καταγράφει την ιστορία στο χαρτί. Προσπαθεί με το δικό του τρόπο να φτάσει έστω και λίγο, κοντά στην αλήθεια. Όχι στην αλήθεια της Γερμανικής δικαιοσύνης. Στην αλήθεια του Φρεντ και ενδεχομένως την αληθεια του εαυτού του.
Έχει προσεγγίσει διακριτικά, με προσοχή, σεβασμό και υπομονή, όσους εμπλέκονται σε όλο αυτό.
Το αποτέλεσμα είναι αυτό το true crime μυθιστόρημα που βρίσκεται στα ράφια των βιβλιοπωλείων, και σας παροτρυνω να το βάλετε στο σπίτι σας.
Δεν θα πω αστυνομικό γιατί νιώθω πως θα το αδικήσω. Είναι πολλα παραπάνω.
5/5, και αν είχε παραπάνω θα ήταν 10, 20,100.
November 28, 2024
5*+++
Βαυαρία, 1981: Ένα δεκάχρονο κορίτσι εξαφανίζεται κοντά σε μια λίμνη. Μόναχο, 2006: Μια εύπορη ηλικιωμένη γυναίκα βρίσκεται βάναυσα δολοφονημένη στο διαμέρισμά της. Δυο εγκλήματα φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους. Φαινομενικά.
Το “Σου γράφω από την κοιλιά του κτήνους” του Μίνου Ευσταθιάδη είναι μια σπουδή στην ανθρώπινη δικαιοσύνη – ή μάλλον, στην απουσία της. Από την πρώτη σελίδα, μας ρίχνει μέσα σε έναν κόσμο όπου το σκοτάδι κυριαρχεί, όχι μόνο στην ατμόσφαιρα αλλά και στις ψυχές των ανθρώπων. Η ιστορία φέρνει αντιμέτωπους δύο κόσμους: τον απόλυτο ρεαλισμό της δημοσιογραφικής έρευνας και τη σκοτεινή ένταση του crime fiction, συνδέοντας δυο εγκλήματα που διαδραματίζονται, όχι μόνο σε διαφορετικούς τόπους αλλά και σε διαφορετικές δεκαετίες.
Ο Μίνως σε αυτό του το βιβλίο επιτυγχάνει κατ’ εμέ κάτι μοναδικό: ένα μυθιστόρημα που, παρόλο που κινείται στα όρια του αστυνομικού, ξεπερνάει τα συμβατικά όρια του είδους. Με γλώσσα απλή αλλά καυστική, ενίοτε με χιούμορ στυφό και με μια αίσθηση βαθιάς απαισιοδοξίας για τα θεσμικά όργανα της γερμανικής δικαιοσύνης, μας φέρνει αντιμέτωπους με ερωτήματα που δεν απαντώνται εύκολα – αν απαντηθούν ποτέ δηλαδή. Η ιστορία φλερτάρει με τη δημοσιογραφική έρευνα και εισάγει έντονο πολιτικό στοχασμό, αναγκάζοντας τον αναγνώστη να αναρωτηθεί για τη φύση της δικαιοσύνης: Είναι οι ένοχοι πάντα αυτοί που καταδικάζονται; Ή μήπως η ανάγκη του συστήματος να δείχνει αλάνθαστο καταβροχθίζει ανθρώπινες ζωές;
Στο επίκεντρο της ιστορίας βρίσκεται ο Φρέντερικ Τάλας, ένας νεαρός που κατηγορείται για τη δολοφονία της θείας του, μιας γυναίκας πλούσιας και αυταρχικής, που βρέθηκε νεκρή με είκοσι τέσσερα χτυπήματα στο κεφάλι. Καθώς ο Φρέντι φυλακίζεται, τα ΜΜΕ τρέφουν το κοινό με φρίκη και δίνουν “σάρκα και οστά” στον “τέλειο ένοχο”. “Άρτος και θεάματα” κυρίες και κύριοι! Παράλληλα, προχωρώντας η υπόθεση έρχεται στο προσκήνιο ένα έγκλημα από την δεκαετία του ’80: η εξαφάνιση του μικρού κοριτσιού από το δάσος κοντά σε μια λίμνη. Οι δύο ιστορίες, που αρχικά μοιάζουν ανεξάρτητες, ενώνονται μέσα από την αφήγηση, κάνοντας τον αναγνώστη να αναρωτηθεί: Ποια είναι η αλήθεια; Και ποιος αποφασίζει γι’ αυτήν;
Μία από τις πιο δυνατές στιγμές του βιβλίου είναι η συνάντηση του συγγραφέα με τον καταδικασμένο Φρέντι στις φυλακές του Στράουμπινγκ. Η αφήγηση αποκτά σχεδόν ντοκιμαντερίστικη υφή, φέρνοντας στο προσκήνιο ακόμα ένα ερώτημα: είναι ο Φρέντι ένας αμετανόητος φονιάς ή το τραγικό θύμα ενός φρικτού δικαστικού “λάθους”; Αυτή η συνάντηση γίνεται το σημείο καμπής της αφήγησης, καθώς οδηγεί σε αποκαλύψεις που γυρίζουν τον χρόνο πίσω, στο 1981, και ξανανοίγουν τις πληγές του εγκλήματος που συγκλόνισε τη Γερμανία. Σε αυτό το σημείο να πω ότι χρειάστηκαν πολλοί μήνες από τη στιγμή της αίτησής του, μέχρι να δοθεί στο Μίνω η σχετικά άδεια από τις γερμανικές αρχές, για την είσοδο στις φυλακές. Και το σημαντικότερο είναι ότι έλαβε την άδεια δίχως να κάνει χρήση της ιδιότητας του δικηγόρου, κάτι που πιθανώς να του άνοιγε ευκολότερα τις πόρτες. Αντίθετα σε όλες τις επικοινωνίες συστηνόταν ως συγγραφέας που έγραφε βιβλίο για την υπόθεση του Τάλας.
Το βιβλίο είναι πολλά περισσότερα από ένα απλό αστυνομικό· είναι ένα σύγχρονο true crime μυθιστόρημα που δε με άφηνε να το αφήσω. Μέσα από την πυκνή βλάστηση του βαυαρικού δάσους, τον κρότο των δικών και τη σκοτεινή πραγματικότητα της ανθρώπινης φύσης, το βιβλίο αποτυπώνει τον απόηχο της αδικίας. Είναι μια ιστορία για το πώς η κοινωνία αναζητά πάντα έναν ένοχο – ακόμη κι αν δεν είναι ο δράστης. Αρκεί να βολέψει την έκβαση κι αρκεί να βολέψει σύντομα.
Αν ψάχνεις ένα βιβλίο που θα σε καθηλώσει, θα σε συγκινήσει και θα σε κάνει να αναλογιστείς αν υπάρχει όντως αυτό που λέμε “δικαιοσύνη”, το “Σου γράφω από την κοιλιά του κτήνους” είναι η ιδανική επιλογή. Δεν πρόκειται απλώς για ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα. Είναι ένα έργο που αγγίζει την καρδιά της αλήθειας ή, ίσως, της απουσίας της.
Αγόρασέ το κι άσε τα τύμπανα να ηχήσουν και για σένα!
https://vivliografika.blogspot.com/
Βαυαρία, 1981: Ένα δεκάχρονο κορίτσι εξαφανίζεται κοντά σε μια λίμνη. Μόναχο, 2006: Μια εύπορη ηλικιωμένη γυναίκα βρίσκεται βάναυσα δολοφονημένη στο διαμέρισμά της. Δυο εγκλήματα φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους. Φαινομενικά.
Το “Σου γράφω από την κοιλιά του κτήνους” του Μίνου Ευσταθιάδη είναι μια σπουδή στην ανθρώπινη δικαιοσύνη – ή μάλλον, στην απουσία της. Από την πρώτη σελίδα, μας ρίχνει μέσα σε έναν κόσμο όπου το σκοτάδι κυριαρχεί, όχι μόνο στην ατμόσφαιρα αλλά και στις ψυχές των ανθρώπων. Η ιστορία φέρνει αντιμέτωπους δύο κόσμους: τον απόλυτο ρεαλισμό της δημοσιογραφικής έρευνας και τη σκοτεινή ένταση του crime fiction, συνδέοντας δυο εγκλήματα που διαδραματίζονται, όχι μόνο σε διαφορετικούς τόπους αλλά και σε διαφορετικές δεκαετίες.
Ο Μίνως σε αυτό του το βιβλίο επιτυγχάνει κατ’ εμέ κάτι μοναδικό: ένα μυθιστόρημα που, παρόλο που κινείται στα όρια του αστυνομικού, ξεπερνάει τα συμβατικά όρια του είδους. Με γλώσσα απλή αλλά καυστική, ενίοτε με χιούμορ στυφό και με μια αίσθηση βαθιάς απαισιοδοξίας για τα θεσμικά όργανα της γερμανικής δικαιοσύνης, μας φέρνει αντιμέτωπους με ερωτήματα που δεν απαντώνται εύκολα – αν απαντηθούν ποτέ δηλαδή. Η ιστορία φλερτάρει με τη δημοσιογραφική έρευνα και εισάγει έντονο πολιτικό στοχασμό, αναγκάζοντας τον αναγνώστη να αναρωτηθεί για τη φύση της δικαιοσύνης: Είναι οι ένοχοι πάντα αυτοί που καταδικάζονται; Ή μήπως η ανάγκη του συστήματος να δείχνει αλάνθαστο καταβροχθίζει ανθρώπινες ζωές;
Στο επίκεντρο της ιστορίας βρίσκεται ο Φρέντερικ Τάλας, ένας νεαρός που κατηγορείται για τη δολοφονία της θείας του, μιας γυναίκας πλούσιας και αυταρχικής, που βρέθηκε νεκρή με είκοσι τέσσερα χτυπήματα στο κεφάλι. Καθώς ο Φρέντι φυλακίζεται, τα ΜΜΕ τρέφουν το κοινό με φρίκη και δίνουν “σάρκα και οστά” στον “τέλειο ένοχο”. “Άρτος και θεάματα” κυρίες και κύριοι! Παράλληλα, προχωρώντας η υπόθεση έρχεται στο προσκήνιο ένα έγκλημα από την δεκαετία του ’80: η εξαφάνιση του μικρού κοριτσιού από το δάσος κοντά σε μια λίμνη. Οι δύο ιστορίες, που αρχικά μοιάζουν ανεξάρτητες, ενώνονται μέσα από την αφήγηση, κάνοντας τον αναγνώστη να αναρωτηθεί: Ποια είναι η αλήθεια; Και ποιος αποφασίζει γι’ αυτήν;
Μία από τις πιο δυνατές στιγμές του βιβλίου είναι η συνάντηση του συγγραφέα με τον καταδικασμένο Φρέντι στις φυλακές του Στράουμπινγκ. Η αφήγηση αποκτά σχεδόν ντοκιμαντερίστικη υφή, φέρνοντας στο προσκήνιο ακόμα ένα ερώτημα: είναι ο Φρέντι ένας αμετανόητος φονιάς ή το τραγικό θύμα ενός φρικτού δικαστικού “λάθους”; Αυτή η συνάντηση γίνεται το σημείο καμπής της αφήγησης, καθώς οδηγεί σε αποκαλύψεις που γυρίζουν τον χρόνο πίσω, στο 1981, και ξανανοίγουν τις πληγές του εγκλήματος που συγκλόνισε τη Γερμανία. Σε αυτό το σημείο να πω ότι χρειάστηκαν πολλοί μήνες από τη στιγμή της αίτησής του, μέχρι να δοθεί στο Μίνω η σχετικά άδεια από τις γερμανικές αρχές, για την είσοδο στις φυλακές. Και το σημαντικότερο είναι ότι έλαβε την άδεια δίχως να κάνει χρήση της ιδιότητας του δικηγόρου, κάτι που πιθανώς να του άνοιγε ευκολότερα τις πόρτες. Αντίθετα σε όλες τις επικοινωνίες συστηνόταν ως συγγραφέας που έγραφε βιβλίο για την υπόθεση του Τάλας.
Το βιβλίο είναι πολλά περισσότερα από ένα απλό αστυνομικό· είναι ένα σύγχρονο true crime μυθιστόρημα που δε με άφηνε να το αφήσω. Μέσα από την πυκνή βλάστηση του βαυαρικού δάσους, τον κρότο των δικών και τη σκοτεινή πραγματικότητα της ανθρώπινης φύσης, το βιβλίο αποτυπώνει τον απόηχο της αδικίας. Είναι μια ιστορία για το πώς η κοινωνία αναζητά πάντα έναν ένοχο – ακόμη κι αν δεν είναι ο δράστης. Αρκεί να βολέψει την έκβαση κι αρκεί να βολέψει σύντομα.
Αν ψάχνεις ένα βιβλίο που θα σε καθηλώσει, θα σε συγκινήσει και θα σε κάνει να αναλογιστείς αν υπάρχει όντως αυτό που λέμε “δικαιοσύνη”, το “Σου γράφω από την κοιλιά του κτήνους” είναι η ιδανική επιλογή. Δεν πρόκειται απλώς για ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα. Είναι ένα έργο που αγγίζει την καρδιά της αλήθειας ή, ίσως, της απουσίας της.
Αγόρασέ το κι άσε τα τύμπανα να ηχήσουν και για σένα!
https://vivliografika.blogspot.com/
May 29, 2025
Ξεκινώ λέγοντας ότι σπανιότατα διαβάζω ελληνική και μαλιστα σύγχρονη λογοτεχνία . Υπάρχει κάτι στη θεματολογία ,στα κλισέ της που με απωθεί και κάπως έτσι έχω μια άρνηση που σαφέστατα θα με έχει κάνει να χάσω και πολύ ενδιαφέρουσες περιπτώσεις βιβλίων .ΕΥΤΥΧΩΣ ,η άρνηση μου δεν ήταν τόσο ισχυρή εδώ ,γιατί θα είχα πραγματικά χάσει την ευκαιρία να διαβάσω ένα φοβερά ενδιαφέρον βιβλίο .
Πρόκειται για δύο ιστορίες ,όπου η μία αφορά στη δολοφονια μιας ώριμης πλούσιας γυναίκας το 2006 και η άλλη στην εξαφάνιση ενός νεαρού κοριτσιού το 1981. 25 χρόνια τις χωρίζουν ,αλλά πολλά και βασικά στοιχεία ενώνουν αυτές τις δύο υποθέσεις που ένας επίσης κοινός πυρήνας τους είναι ότι ίσως δεν έχει μπει πραγματική τέλεια σε αυτές .ίσως πίσω από τα κάγκελα να βρίσκεται λάθος άνθρωπος .ίσως το σύστημα δικαιοσύνης να βιάζεται σε πολλές περιπτώσεις να κλείσει την υπόθεση και να μην επιμένει στις λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά. In dubio pro reo,λένε ,αλλά εδώ η κατάσταση είχε πολύ διαφορετική εξέλιξη ...
Ήταν ένα βιβλίο που διάβασα με αμείωτο ενδιαφέρον ,ήταν σαφές ότι είχε γίνει μεγάλη έρευνα ,η σύνδεση των δύο ιστοριών ήταν εξαιρετική ,τα σημεία σασπένς δίνονταν με πολύ φυσικό τρόπο και γενικώς δεν ήθελα να το αφήσω από τα χέρια μου ,κάτι που με έκανε πολύ χαρούμενη για το ότι ίσως εκεί έξω υπάρχουν σπουδαίες εξαιρέσεις στον κανόνα της ελληνικής συγγραφής .
🌟🌟🌟🌟🌟/5 αστέρια
Πρόκειται για δύο ιστορίες ,όπου η μία αφορά στη δολοφονια μιας ώριμης πλούσιας γυναίκας το 2006 και η άλλη στην εξαφάνιση ενός νεαρού κοριτσιού το 1981. 25 χρόνια τις χωρίζουν ,αλλά πολλά και βασικά στοιχεία ενώνουν αυτές τις δύο υποθέσεις που ένας επίσης κοινός πυρήνας τους είναι ότι ίσως δεν έχει μπει πραγματική τέλεια σε αυτές .ίσως πίσω από τα κάγκελα να βρίσκεται λάθος άνθρωπος .ίσως το σύστημα δικαιοσύνης να βιάζεται σε πολλές περιπτώσεις να κλείσει την υπόθεση και να μην επιμένει στις λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά. In dubio pro reo,λένε ,αλλά εδώ η κατάσταση είχε πολύ διαφορετική εξέλιξη ...
Ήταν ένα βιβλίο που διάβασα με αμείωτο ενδιαφέρον ,ήταν σαφές ότι είχε γίνει μεγάλη έρευνα ,η σύνδεση των δύο ιστοριών ήταν εξαιρετική ,τα σημεία σασπένς δίνονταν με πολύ φυσικό τρόπο και γενικώς δεν ήθελα να το αφήσω από τα χέρια μου ,κάτι που με έκανε πολύ χαρούμενη για το ότι ίσως εκεί έξω υπάρχουν σπουδαίες εξαιρέσεις στον κανόνα της ελληνικής συγγραφής .
🌟🌟🌟🌟🌟/5 αστέρια
March 9, 2025
Άλλη μία «ντόπια» απογοήτευση . Έπεσα στην παγίδα
Ζόντιακ… από τα Lidl . Ο συγγραφέας έχει καταναλώσει αρκετή ποπ κουλτούρα και είπε να γράψει ένα χρονικό για δυο ανεξιχνίαστες υποθέσεις της γερμανικής δικαιοσύνης.Όλο αυτό θα είχε ενδιαφέρον αν συγγραφέας ήξερε να γράφει. Ο Ευσταθιάδης δεν το έχει, η πρόζα του είναι στεγνή, γεμάτη κλισέ .Όταν προσπαθεί να «λογοτεχνίσει» για να δείξει ότι γράφει μυθιστόρημα και όχι αστυνομικό ρεπορτάζ δεν του κάθεται ούτε μια μεταφορά της προκοπής. Μόνο κάτι ποιητίζουσες, βαρύγδουπες αρλούμπες. Σταχυολογώντας μόνο κάποιες και τα συμπεράσματα δικά σας:
«η Πατρισια Χάισμιθ παρέα με τον Τζειμς Ελρόι τεμάχισαν τη βιτρίνα της δυτικής κοινωνίας και τη σέρβιραν στο τραπέζι λες και επρόκειτο για μια ματωμένη αχνιστή καρδιά ή για κάνα κιλό ανόθευτης κόκας»
«Είχα φορέσει για καπέλο τη ζαλάδα της αϋπνίας»
«Η μέρα ήταν μια κατσουφιασμένη γρια με γκρίζο σκούφο»
«Εχω άρχισε να θεωρώ τα μηνύματά του ως ντανταϊστικά ποιήματα με χωροταξικούς συμβολισμούς»
Πλήθος λαθών επίσης εντοπίστηκαν (δε θέλω να μπω και σε αυτό το κομμάτι) αλλά το μεγάλο πρόβλημα είναι η γλώσσα. Όταν παίρνω να διαβάσω ένα βιβλίο λογοτεχνίας θέλω να βρω τον λογοτέχνη, αυτόν που έχει παλέψει να βρει τις σωστές λέξεις και όχι να μου σερβίρει λέξεις όπως πχ «νταραβεριτζήδες» , τέτοιες τις βρίσκει κανείς και στο Φως των Σπορ. Θα το άφηνα στη μέση αν δεν ήταν σχετικά ολιγοσέλιδο βιβλίο.
Το μόνο χρήσιμο ήταν ότι έμαθα ότι στα γερμανικά ποινικά δικαστήρια δεν υπάρχουν πρακτικά με τις καταθέσεις των μαρτύρων.
Δε θα υπάρξει άλλος Ευσταθιάδης για εμένα στο μέλλον.
Ζόντιακ… από τα Lidl . Ο συγγραφέας έχει καταναλώσει αρκετή ποπ κουλτούρα και είπε να γράψει ένα χρονικό για δυο ανεξιχνίαστες υποθέσεις της γερμανικής δικαιοσύνης.Όλο αυτό θα είχε ενδιαφέρον αν συγγραφέας ήξερε να γράφει. Ο Ευσταθιάδης δεν το έχει, η πρόζα του είναι στεγνή, γεμάτη κλισέ .Όταν προσπαθεί να «λογοτεχνίσει» για να δείξει ότι γράφει μυθιστόρημα και όχι αστυνομικό ρεπορτάζ δεν του κάθεται ούτε μια μεταφορά της προκοπής. Μόνο κάτι ποιητίζουσες, βαρύγδουπες αρλούμπες. Σταχυολογώντας μόνο κάποιες και τα συμπεράσματα δικά σας:
«η Πατρισια Χάισμιθ παρέα με τον Τζειμς Ελρόι τεμάχισαν τη βιτρίνα της δυτικής κοινωνίας και τη σέρβιραν στο τραπέζι λες και επρόκειτο για μια ματωμένη αχνιστή καρδιά ή για κάνα κιλό ανόθευτης κόκας»
«Είχα φορέσει για καπέλο τη ζαλάδα της αϋπνίας»
«Η μέρα ήταν μια κατσουφιασμένη γρια με γκρίζο σκούφο»
«Εχω άρχισε να θεωρώ τα μηνύματά του ως ντανταϊστικά ποιήματα με χωροταξικούς συμβολισμούς»
Πλήθος λαθών επίσης εντοπίστηκαν (δε θέλω να μπω και σε αυτό το κομμάτι) αλλά το μεγάλο πρόβλημα είναι η γλώσσα. Όταν παίρνω να διαβάσω ένα βιβλίο λογοτεχνίας θέλω να βρω τον λογοτέχνη, αυτόν που έχει παλέψει να βρει τις σωστές λέξεις και όχι να μου σερβίρει λέξεις όπως πχ «νταραβεριτζήδες» , τέτοιες τις βρίσκει κανείς και στο Φως των Σπορ. Θα το άφηνα στη μέση αν δεν ήταν σχετικά ολιγοσέλιδο βιβλίο.
Το μόνο χρήσιμο ήταν ότι έμαθα ότι στα γερμανικά ποινικά δικαστήρια δεν υπάρχουν πρακτικά με τις καταθέσεις των μαρτύρων.
Δε θα υπάρξει άλλος Ευσταθιάδης για εμένα στο μέλλον.
February 7, 2025
Οι περιλήψεις και οι εντυπώσεις νομίζω πως περισσεύουν.
Ο Ευσταθιάδης εδώ σε παίρνει απ'τα μούτρα και το βιβλίο θα το κλείσεις μόνο όταν το τελειώσεις. Αν αναγκαστείς να το κάνεις νωρίτερα οι ώρες που θα μεσολαβήσουν μέχρι να το ξαναπιάσεις θα είναι ατελείωτες.
Μαεστρικός, τουλάχιστον, ο τρόπος που αφηγήθηκε αυτές τις δύο αληθινές ιστορίες.
Ο Ευσταθιάδης εδώ σε παίρνει απ'τα μούτρα και το βιβλίο θα το κλείσεις μόνο όταν το τελειώσεις. Αν αναγκαστείς να το κάνεις νωρίτερα οι ώρες που θα μεσολαβήσουν μέχρι να το ξαναπιάσεις θα είναι ατελείωτες.
Μαεστρικός, τουλάχιστον, ο τρόπος που αφηγήθηκε αυτές τις δύο αληθινές ιστορίες.
April 9, 2025
Η καταγραφή δύο εγκλημάτων στη Γερμανία που δεν εξιχνιάστηκαν ποτέ και οι δίκες που οδήγησαν στην κατευθυνόμενη - θα έλεγε κανείς πιο "κακοπροαίρετος"- ισόβια φυλάκιση δύο,φαινομενικά πάντα,αθώων πολιτών. Δίκες που διεξάγονται χωρίς πρακτικά, που δεν λαμβάνουν υπόψιν το τεκμήριο της αθωότητας, που δεν αξιολογούν τα στοιχεία, και άλλα πολλά εξοργιστικά που αποτελούν ντροπή για οποιοδήποτε πολιτισμένο κράτος. Τα ακούμε πρώτη φορά όλα αυτά;Βεβαίως και όχι-είναι άπειρες οι φορές που σε όλον τον κόσμο και σε καιρό ειρήνης, άνθρωποι βρίσκονται αδίκως φυλακισμένοι για εγκλήματα που ποτέ δε διέπραξαν.
Αυτά λοιπόν βρίσκονται στον κορμό του βιβλίου, το οποίο είναι η παρουσίαση μιας αρκετά εκτεταμένης προσωπικής έρευνας του συγγραφέα καθώς και η συνάντησή του με τον έναν εκ των δύο καταδικασμένων.
Μέχρι εδώ, όλα καλά.
Στα της γραφής τώρα, μου έμεινε η αίσθηση της αποστασιοποίησης-τύπου "γράφω εγώ, σαν μην είμαι εγώ".Ούτε καθαρά δημοσιογραφική παρουσίαση,ούτε λογοτεχνική ή μυθοπλασία,μια ξερή παράθεση γεγονότων και υποθέσεων, που
σε αρκετά σημεία νόμιζα θα βρω το γνωστό κουτάκι captcha όπου θα έπρεπε να αποδείξω ότι δεν είμαι ρομπότ...
Υπήρχαν δύο σκηνές από προσωπικές εμπειρίες του συγγραφέα που ίσως ξέφευγαν από αυτό το ύφος, όμως η αλήθεια είναι πως δεν ήταν αρκετές για να φέρουν στην ζωή την αναγνωστική ευχαρίστηση που αργοπέθαινε για ακόμα μια φορά.
Είμαι σίγουρη πως πίσω από αυτό το βιβλίο κρύβεται πολύ σκληρή δουλειά και άπειρες εργατοώρες μελέτης. Στα δικά μου μάτια δεν αναδείχθηκαν-αντίθετα είχα μόνιμα την αίσθηση ότι ο ίδιος ο συγγραφέας προσπαθεί να καπελώσει την ίδια του την επιτυχία. Αν έχεις καταφέρει να μπεις με την ιδιότητά σου σε μία φυλακή υψίστης ασφαλείας για να συναντήσεις έναν ισοβίτη που κρατείται χωρίς να υπάρχει ούτε ένα σοβαρό στοιχείο,κάνε την παρουσίαση λίγο πιο ενδιαφέρουσα,σαν να την αγαπάς αυτή τη δουλειά που έκανες!
2,5/5 αποκλειστικά και μόνο για την δουλειά και την έρευνα,καθώς και την επιτυχία της συνάντησης στη φυλακή.
Αυτά λοιπόν βρίσκονται στον κορμό του βιβλίου, το οποίο είναι η παρουσίαση μιας αρκετά εκτεταμένης προσωπικής έρευνας του συγγραφέα καθώς και η συνάντησή του με τον έναν εκ των δύο καταδικασμένων.
Μέχρι εδώ, όλα καλά.
Στα της γραφής τώρα, μου έμεινε η αίσθηση της αποστασιοποίησης-τύπου "γράφω εγώ, σαν μην είμαι εγώ".Ούτε καθαρά δημοσιογραφική παρουσίαση,ούτε λογοτεχνική ή μυθοπλασία,μια ξερή παράθεση γεγονότων και υποθέσεων, που
σε αρκετά σημεία νόμιζα θα βρω το γνωστό κουτάκι captcha όπου θα έπρεπε να αποδείξω ότι δεν είμαι ρομπότ...
Υπήρχαν δύο σκηνές από προσωπικές εμπειρίες του συγγραφέα που ίσως ξέφευγαν από αυτό το ύφος, όμως η αλήθεια είναι πως δεν ήταν αρκετές για να φέρουν στην ζωή την αναγνωστική ευχαρίστηση που αργοπέθαινε για ακόμα μια φορά.
Είμαι σίγουρη πως πίσω από αυτό το βιβλίο κρύβεται πολύ σκληρή δουλειά και άπειρες εργατοώρες μελέτης. Στα δικά μου μάτια δεν αναδείχθηκαν-αντίθετα είχα μόνιμα την αίσθηση ότι ο ίδιος ο συγγραφέας προσπαθεί να καπελώσει την ίδια του την επιτυχία. Αν έχεις καταφέρει να μπεις με την ιδιότητά σου σε μία φυλακή υψίστης ασφαλείας για να συναντήσεις έναν ισοβίτη που κρατείται χωρίς να υπάρχει ούτε ένα σοβαρό στοιχείο,κάνε την παρουσίαση λίγο πιο ενδιαφέρουσα,σαν να την αγαπάς αυτή τη δουλειά που έκανες!
2,5/5 αποκλειστικά και μόνο για την δουλειά και την έρευνα,καθώς και την επιτυχία της συνάντησης στη φυλακή.
April 19, 2025
[...]Ο καθένας θέλει τον δικό του χρόνο, για να παραιτηθεί από τις ψευδαισθήσεις του. Τι να πω εγώ; Αν είναι τόσο δύσκολο για τους ανθρώπους να παραδεχτούν τα λάθη τους, φαντάσου τι συμβαίνει σ' ένα ολόκληρο σύστημα. Εξουσίες, ευθύνες, καριέρες, συμφέροντα, κίνδυνοι, πολιτική, κι όλα αυτά μπλεγμένα μέσα σ' ένα κουβάρι ιεραρχικών δομών. Κάθε σφάλμα συστήματος αποτελεί την αρχή ενός καρκινώματος. Ποιος τολμάει να το παραδεχτεί; Ποιος θέλει να μπλέξει με την εγχείρηση; Μπορεί να έχουν δίκιο όσοι επιμένουν ότι η Δικαιοσύνη είναι εκ γενετής τυφλή. Ή, ίσως, να γυρίζει τις θάλασσες του πλανήτη μ' ένα ιστιοπλοϊκό.[...]
January 26, 2025
Παλεύω με τις σκέψεις μου για να γράψω αυτές τις αραδες, μιας και κάθε σκέψη αδικεί τόσο τον συγγραφέα όσο και τα πραγματικά εγκλήματα που εξιστορεί. Το μόνο που απομένει είναι η σκληρή πραγματικότητα και η αδικία, το σκοτάδι και το φως, η πικρή γεύση του τέλους. Ένα μπράβο δεν αρκεί, ένα ευχαριστώ ταιριάζει περισσότερο.
August 8, 2025
Ακόμα και μερικές ημέρες αφού τελείωσα την ανάγνωση, οι σκηνές των εγκλημάτων έχουν παραμείνει στη μνήμη μου...
Ο βραβευμένος συγγραφέας και νομικός Μίνως Ευσταθιάδης, συναντάει τον καταδικασμένο σε ισόβια κρατούμενο Φρέντερικ Τάλας, και γίνεται "μάρτυρας" δυο δολοφονιών στην Γερμανία. Τις χωρίζουν 25 χρόνια, αλλά συνδέονται μεταξύ τους με έναν μοναδικό τρόπο.
Η πρώτη δολοφονία είναι της εύπορης, ηλικιωμένης Σαρλότε Μπέρινγκερ, στο κατάλευκο ρετιρέ του πέμπτου ορόφου, που ανήκει στο περίφημο Ίζαρ-πάρκινγκ. Η δεύτερη δολοφονία είναι της δεκάχρονης Ούρσουλα Χέρμαν, στο δάσος δίπλα στη λίμνη Άμερ, κατά την επιστροφή της στο σπιτι.
Πρόκειται για ένα ρεαλιστικό αφήγημα που αναδεικνύει την ανεπάρκεια του νομικού συστήματος, σε μια απο τις πιο προηγμένες και ευνομούμενες χώρες της κεντρικής Ευρώπης. Κατάλληλο για ήσυχες νύχτες με μοναδική συντροφιά την αγωνία του μυστηρίου — αρκεί να μην σε κυριεύσει ο φόβος.
Ο βραβευμένος συγγραφέας και νομικός Μίνως Ευσταθιάδης, συναντάει τον καταδικασμένο σε ισόβια κρατούμενο Φρέντερικ Τάλας, και γίνεται "μάρτυρας" δυο δολοφονιών στην Γερμανία. Τις χωρίζουν 25 χρόνια, αλλά συνδέονται μεταξύ τους με έναν μοναδικό τρόπο.
Η πρώτη δολοφονία είναι της εύπορης, ηλικιωμένης Σαρλότε Μπέρινγκερ, στο κατάλευκο ρετιρέ του πέμπτου ορόφου, που ανήκει στο περίφημο Ίζαρ-πάρκινγκ. Η δεύτερη δολοφονία είναι της δεκάχρονης Ούρσουλα Χέρμαν, στο δάσος δίπλα στη λίμνη Άμερ, κατά την επιστροφή της στο σπιτι.
Πρόκειται για ένα ρεαλιστικό αφήγημα που αναδεικνύει την ανεπάρκεια του νομικού συστήματος, σε μια απο τις πιο προηγμένες και ευνομούμενες χώρες της κεντρικής Ευρώπης. Κατάλληλο για ήσυχες νύχτες με μοναδική συντροφιά την αγωνία του μυστηρίου — αρκεί να μην σε κυριεύσει ο φόβος.
June 23, 2025
4.5/5. Το διάβασα σχεδόν με περιέργεια στην αρχή, αλλά από τα δύο τρίτα και μετά απλώς δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου. Η ιστορία «ανεβάζει στροφές» με τρόπο υπόγειο αλλά σταθερό, και σε ρουφάει μέσα της. Είναι ένα βιβλίο που ισορροπεί ανάμεσα στο true crime και τη μυθοπλασία, με πραγματικές υποθέσεις που δένονται έξυπνα με αφηγηματικά ευρήματα. Το αποτέλεσμα είναι ένα καθηλωτικό αφήγημα που σε κάνει να αναρωτιέσαι: πόση αλήθεια αντέχει η δικαιοσύνη; Και ποιος τελικά είναι το «κτήνος»;
Αν έχω ένα παράπονο, είναι το εξώφυλλο: δεν ταιριάζει καθόλου με την ατμόσφαιρα και τη δύναμη του περιεχομένου. Αν το έβλεπα τυχαία σε ράφι, δύσκολα θα μου κινούσε το ενδιαφέρον — κι αυτό είναι κρίμα για ένα τόσο δυνατό βιβλίο.
Αν έχω ένα παράπονο, είναι το εξώφυλλο: δεν ταιριάζει καθόλου με την ατμόσφαιρα και τη δύναμη του περιεχομένου. Αν το έβλεπα τυχαία σε ράφι, δύσκολα θα μου κινούσε το ενδιαφέρον — κι αυτό είναι κρίμα για ένα τόσο δυνατό βιβλίο.
Read
July 18, 2025Υπάρχουν βιβλία που δεν τα διαβάζεις για να καταλάβεις, τα διαβάζεις για να χαθείς. Το Σου γράφω από την κοιλιά του κτήνους δεν μου είπε ποτέ καθαρά πού πάμε, μόνο ότι θα πάμε βαθιά. Και πήγα.
Ένας συγγραφέας παίρνει άδεια και επισκέπτεται έναν άντρα σε φυλακή υψίστης ασφαλείας στη Γερμανία. Καταδικασμένος για έναν φόνο που έγινε στο Μόναχο. Φαινομενικά, μια έρευνα για ένα έγκλημα. Όμως πολύ γρήγορα κάτι μετατοπίζεται. Η συνέντευξη γίνεται καθρέφτης. Η βεβαιότητα διαλύεται. Και στο φόντο εμφανίζεται μια άλλη, παλαιότερη ιστορία, η εξαφάνιση ενός κοριτσιού, κάπου στο δάσος της Βαυαρίας, το 1981.
Δύο υποθέσεις, δύο εποχές, κι ένας συγγραφέας που βρίσκεται ανάμεσά τους, όχι ως αφηγητής, αλλά σαν να τον τραβάει κάτι μέσα από την ίδια την ιστορία. Όσο προχωράει, δεν την ξετυλίγει, την μπερδεύει περισσότερο. Όχι από πρόθεση, αλλά γιατί κάποιες ιστορίες δεν ξεμπερδεύουν. Δεν υπάρχει σαφής λύση, δεν υπάρχει κάθαρση. Υπάρχει μόνο η εμμονή του βλέμματος, η επιμονή να δεις αυτό που σε ξεπερνά.
Δεν πρόκειται για ένα νουάρ. Δεν είναι true crime. Δεν είναι ούτε καν καθαρή μυθοπλασία. Είναι κάτι άλλο. Μια αφήγηση σχεδόν ντοκιμαντερίστικη, απογυμνωμένη, αλλά ταυτόχρονα απολύτως φορτισμένη. Το προσωπικό μπλέκεται με το πραγματικό. Και καθώς οι σελίδες προχωρούν, κατάλαβα πως δεν διαβάζω για τον δολοφόνο, αλλά για το ίδιο το κτήνος. Αυτό που γράφει, αυτό που θυμάται, αυτό που σιωπά.
Όταν έκλεισα το βιβλίο, δεν ήξερα τι ακρι��ώς είχα διαβάσει. Αλλά ήξερα πως με είχε αλλάξει. Δεν μου εξήγησε τίποτα, αλλά μου άφησε το αίσθημα του ανείπωτου, εκείνου που δεν λέγεται με λόγια αλλά μόνο με σιωπές. Και τελικά, αυτό δεν είναι η κοιλιά του κτήνους; Ένα μέρος σκοτεινό, στενό, όπου μένεις όσο χρειάζεται για να μάθεις τι αντέχεις.
Ένας συγγραφέας παίρνει άδεια και επισκέπτεται έναν άντρα σε φυλακή υψίστης ασφαλείας στη Γερμανία. Καταδικασμένος για έναν φόνο που έγινε στο Μόναχο. Φαινομενικά, μια έρευνα για ένα έγκλημα. Όμως πολύ γρήγορα κάτι μετατοπίζεται. Η συνέντευξη γίνεται καθρέφτης. Η βεβαιότητα διαλύεται. Και στο φόντο εμφανίζεται μια άλλη, παλαιότερη ιστορία, η εξαφάνιση ενός κοριτσιού, κάπου στο δάσος της Βαυαρίας, το 1981.
Δύο υποθέσεις, δύο εποχές, κι ένας συγγραφέας που βρίσκεται ανάμεσά τους, όχι ως αφηγητής, αλλά σαν να τον τραβάει κάτι μέσα από την ίδια την ιστορία. Όσο προχωράει, δεν την ξετυλίγει, την μπερδεύει περισσότερο. Όχι από πρόθεση, αλλά γιατί κάποιες ιστορίες δεν ξεμπερδεύουν. Δεν υπάρχει σαφής λύση, δεν υπάρχει κάθαρση. Υπάρχει μόνο η εμμονή του βλέμματος, η επιμονή να δεις αυτό που σε ξεπερνά.
Δεν πρόκειται για ένα νουάρ. Δεν είναι true crime. Δεν είναι ούτε καν καθαρή μυθοπλασία. Είναι κάτι άλλο. Μια αφήγηση σχεδόν ντοκιμαντερίστικη, απογυμνωμένη, αλλά ταυτόχρονα απολύτως φορτισμένη. Το προσωπικό μπλέκεται με το πραγματικό. Και καθώς οι σελίδες προχωρούν, κατάλαβα πως δεν διαβάζω για τον δολοφόνο, αλλά για το ίδιο το κτήνος. Αυτό που γράφει, αυτό που θυμάται, αυτό που σιωπά.
Όταν έκλεισα το βιβλίο, δεν ήξερα τι ακρι��ώς είχα διαβάσει. Αλλά ήξερα πως με είχε αλλάξει. Δεν μου εξήγησε τίποτα, αλλά μου άφησε το αίσθημα του ανείπωτου, εκείνου που δεν λέγεται με λόγια αλλά μόνο με σιωπές. Και τελικά, αυτό δεν είναι η κοιλιά του κτήνους; Ένα μέρος σκοτεινό, στενό, όπου μένεις όσο χρειάζεται για να μάθεις τι αντέχεις.
May 17, 2025
ένα εξαιρετικό ανάγνωσμα
εύγε !
εύγε !
June 24, 2025
Ανατριχιαστικές περιγραφές σε στιλ true crime documentary αλλά ως εκεί! Προς το τέλος με κούρασε κάπως και χάθηκε το ενδιαφέρον μου.
February 1, 2025
Ένα αστυνομικό, δικαστικό μυθιστόρημα, το οποίο διαβάζεται με μεγάλο ενδιαφέρον. Αφορά αληθινές ιστορίες, δύο αποτρόπαια εγκλήματα που διαδραματίστηκαν στη Γερμανία της δεκαετίας του 1980, αληθινά γεγονότα και για τα οποία υπάρχουν σοβαρές ενστάσεις για τους πραγματικούς ενόχους. Ενστάσεις που ισχυροποιούνται στο τέλος του βιβλίου και μας αφήνουν μια γεύση αδικίας.
Οι ένοχοι συλλαμβάνονται και καταδικάζονται παρά τα ισχνά στοιχεία εναντίον τους, κι εκεί ανακαλύπτουμε ότι μόνο μέλημα των αστυνομικών και δικαστικών αρχών είναι το κλείσιμο των δύο υποθέσεων, όσο κι αν τα γεγονότα υποδεικνύουν ότι οι καταδικασμένοι δικαιούνται μιας δεύτερης, πιο δίκαιης αντιμετώπισης των κατηγοριών εναντίον τους. Με ένα ερώτημα να πλανάται συνεχώς: Είναι πράγματι αυτοί οι ένοχοι;
Κι εδώ αναρωτιέσαι και τον τίτλο του μυθιστορήματος. Ποιο είναι το κτήνος;
Οι καταδικασθέντες, που έχουν δημιουργήσει τόσα στοιχεία υπέρ τους;
Εκείνος ο πραγματικός δολοφόνος, που διαφεύγει ακόμα και δέχεται στη θέση του να έχουν βρεθεί δύο αθώοι άνθρωποι;
Ή το ίδιο το δικαστικό και αστυνομικό σύστημα της Δυτικής Γερμανίας, που δεν αναζητά την αλήθεια αλλά φροντίζει να κλείσει απλώς τις υποθέσεις που βρίσκονται μπροστά του;
Τελικά τι είναι η δικαιοσύνη και πώς εκφράζεται μέσα από τους θεσμούς που την υπηρετούν;
Οι ένοχοι συλλαμβάνονται και καταδικάζονται παρά τα ισχνά στοιχεία εναντίον τους, κι εκεί ανακαλύπτουμε ότι μόνο μέλημα των αστυνομικών και δικαστικών αρχών είναι το κλείσιμο των δύο υποθέσεων, όσο κι αν τα γεγονότα υποδεικνύουν ότι οι καταδικασμένοι δικαιούνται μιας δεύτερης, πιο δίκαιης αντιμετώπισης των κατηγοριών εναντίον τους. Με ένα ερώτημα να πλανάται συνεχώς: Είναι πράγματι αυτοί οι ένοχοι;
Κι εδώ αναρωτιέσαι και τον τίτλο του μυθιστορήματος. Ποιο είναι το κτήνος;
Οι καταδικασθέντες, που έχουν δημιουργήσει τόσα στοιχεία υπέρ τους;
Εκείνος ο πραγματικός δολοφόνος, που διαφεύγει ακόμα και δέχεται στη θέση του να έχουν βρεθεί δύο αθώοι άνθρωποι;
Ή το ίδιο το δικαστικό και αστυνομικό σύστημα της Δυτικής Γερμανίας, που δεν αναζητά την αλήθεια αλλά φροντίζει να κλείσει απλώς τις υποθέσεις που βρίσκονται μπροστά του;
Τελικά τι είναι η δικαιοσύνη και πώς εκφράζεται μέσα από τους θεσμούς που την υπηρετούν;
August 13, 2025
Είχα καιρό να απολαύσω ένα τόσο ιδιόμορφο νουάρ.
Εξαιρετική γραφή από τον Μίνωα Ευσταθιάδη (είναι το πρώτο που διαβάζω από τον συγγραφέα και δηλώνω απερίφραστα ότι σε πρώτη ευκαιρία θα βρω και θα διαβάσω και άλλα του έργα). Γραφή πλούσια, ιδιαίτερη, προσωπική και εκλεπτυσμένη που δεν συναντάς εύκολα σε σύγχρονους Έλληνες συγγραφείς. Την ευχαριστήθηκα.
Ακολουθεί προειδοποίηση:
Αν κάποιος περιμένει ένα κλασικό νουάρ με πλοκή και εξέλιξη και λύση μυστηρίου, να μην προσπαθήσει να διαβάσει το συγκεκριμένο μυθιστόρημα.
Αν κάποιος περιμένει έναν ιστό που θα εξυφανθεί αριστοτεχνικά και θα τον παγιδέψει σαν τη μύγα στον ιστό της αράχνης και θα του κόψει την ανάσα, τότε έπιασε το σωστό βιβλίο.
Είναι μια πνιγηρή, τρομακτική καταγραφή συμβάντων που σχετίζονται με δυο απεχθή και διάσημα εγκλήματα της σύγχρονης γερμανικής ιστορίας αλλά και τα όσα τα ακολούθησαν. Διαβάζοντας νιώθεις πρώτον ότι βυθίζεσαι σε ένα βάλτο που σε ρουφάει χωρίς δυνατότητα διαφυγής και δεύτερον ότι τα ερωτήματα που γεννιούνται είναι περισσότερα από τις απαντήσεις. Αυτό όμως είναι και η μαγεία αυτού του βιβλίου.
Το απόλαυσα μέχρι την τελευταία του γραμμή (ακόμα και τις ευχαριστίες).
Το συστήνω ανεπιφύλακτα
Εξαιρετική γραφή από τον Μίνωα Ευσταθιάδη (είναι το πρώτο που διαβάζω από τον συγγραφέα και δηλώνω απερίφραστα ότι σε πρώτη ευκαιρία θα βρω και θα διαβάσω και άλλα του έργα). Γραφή πλούσια, ιδιαίτερη, προσωπική και εκλεπτυσμένη που δεν συναντάς εύκολα σε σύγχρονους Έλληνες συγγραφείς. Την ευχαριστήθηκα.
Ακολουθεί προειδοποίηση:
Αν κάποιος περιμένει ένα κλασικό νουάρ με πλοκή και εξέλιξη και λύση μυστηρίου, να μην προσπαθήσει να διαβάσει το συγκεκριμένο μυθιστόρημα.
Αν κάποιος περιμένει έναν ιστό που θα εξυφανθεί αριστοτεχνικά και θα τον παγιδέψει σαν τη μύγα στον ιστό της αράχνης και θα του κόψει την ανάσα, τότε έπιασε το σωστό βιβλίο.
Είναι μια πνιγηρή, τρομακτική καταγραφή συμβάντων που σχετίζονται με δυο απεχθή και διάσημα εγκλήματα της σύγχρονης γερμανικής ιστορίας αλλά και τα όσα τα ακολούθησαν. Διαβάζοντας νιώθεις πρώτον ότι βυθίζεσαι σε ένα βάλτο που σε ρουφάει χωρίς δυνατότητα διαφυγής και δεύτερον ότι τα ερωτήματα που γεννιούνται είναι περισσότερα από τις απαντήσεις. Αυτό όμως είναι και η μαγεία αυτού του βιβλίου.
Το απόλαυσα μέχρι την τελευταία του γραμμή (ακόμα και τις ευχαριστίες).
Το συστήνω ανεπιφύλακτα
December 24, 2024
Κα τα πλη κτι κό!
Μπράβο.
Λογοτεχνικά γραμμένη μια σπαρακτικά αληθινή ιστορία που κάνει τον αναγνώστη να σκεφτεί τόσα παράλληλα πράγματα που τελικά η ψυχή του βράζει από θυμό αλλά και από ευγνωμοσύνη που είμαστε μέρος αυτής της ανθρωπότητας.
Με ανθρώπους που φοβούνται την αλήθεια και ανθρώπους που την υπηρετούν με κάθε τρόπο κ μέσο. Και κάθε μας ώρα ζωντανοί τελικά καλούμαστε να διαλέξουμε μεριά.
Μπράβο.
Λογοτεχνικά γραμμένη μια σπαρακτικά αληθινή ιστορία που κάνει τον αναγνώστη να σκεφτεί τόσα παράλληλα πράγματα που τελικά η ψυχή του βράζει από θυμό αλλά και από ευγνωμοσύνη που είμαστε μέρος αυτής της ανθρωπότητας.
Με ανθρώπους που φοβούνται την αλήθεια και ανθρώπους που την υπηρετούν με κάθε τρόπο κ μέσο. Και κάθε μας ώρα ζωντανοί τελικά καλούμαστε να διαλέξουμε μεριά.
June 8, 2025
Δείτε επίσης και στο Chill and read
Πώς οι προκαταλήψεις, η ανικανότητα κάποιων, η ανάγκη να βρεθεί ένας αποδιοπομπαίος τράγος ή ακόμα και η προσπάθεια συγκάλυψης, οδηγούν αθώους ανθρώπους στη φυλακή για εγκλήματα που δεν διέπραξαν μόνο με ενδείξεις και χωρίς να λαμβάνονται υπόψη τα ελαφρυντικά στοιχεία. Σε αυτές τις τρεις γραμμές μπορώ να πω πως συνοψίζονται όλα όσα θέλει να μας πει ο συγγραφέας, ή τουλάχιστον εκεί εστιάζει, αφήνοντας λιγάκι πιο «πίσω» το γεγονός ότι κατάφερε να πάρει την άδεια και να μπει σε μια φυλακή υψίστης ασφαλείας, κάτι που μπορούμε όλοι πιστεύω να καταλάβουμε ότι δεν είναι κάτι που μπορεί να κάνει ο καθένας!
Ο Μίνως Ευσταθιάδης γράφει ένα true crime, όπου μιλάει για δυο, φαινομενικά, ασύνδετα εγκλήματα που συνέβησαν στη Βαυαρία με διαφορά 25 ετών. Ο ίδιος είναι στη θέση του ερευνητή και ο αναγνώστης είναι αυτός που θα διαβάσει τις δύο ιστορίες και θα βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Ξεκινώντας με το πιο πρόσφατο έγκλημα, τη δολοφονία της Σαρλότε Μπέρινγκερ στην καρδιά του Μονάχου, στο σπίτι της που βρίσκεται στο ίδιο κτήριο με το πάρκινγκ που κληρονόμησε από τον άντρα της πριν από κάποια χρόνια. Βασικός ύποπτος της δολοφονίας είναι ο ανιψιός της, ο οποίος συλλαμβάνεται και τελικά καταδικάζεται στη φυλακή υψίστης ασφαλείας του Στράουμπινγκ.
Πίσω στο 1981, οι γονείς της δεκάχρονης Ούρσουλα Χέρμαν άδικα την περιμένουν να επιστρέψει με το ποδήλατό της στο σπίτι. Το κορίτσι εξαφανίζεται ενώ ακολουθεί μια διαδρομή που γνωρίζει καλά και κάνει πολύ συχνά. Εκείνη την ημέρα όμως δεν επιστρέφει σπίτι. Οι γονείς της και η κοινότητά του κινητοποιούνται και προσπαθούν να τη βρουν, όμως χωρίς επιτυχία. Η αστυνομία καλείται και αναλαμβάνει δράση, όμως δεν καταφέρνει και πολλά. Σύντομα, τα μηνύματα των απαγωγέων του κοριτσιού θα αρχίσουν να καταφθάνουν κι ενώ οι δικοί της ζητούν μια απόδειξη ότι η Ούρσουλα είναι ακόμα ζωντανή, η επικοινωνία παύει. Δε θα αργήσουν να τη βρουν μέσα στο δάσος, νεκρή, σε ένα υπόγεια θαμμένο κιβώτιο διαμορφωμένο έτσι ώστε να τη φιλοξενήσει για κάποιο διάστημα.
Ο συγγραφέας ακολουθεί τις δίκες που έγιναν και για τα δύο εγκλήματα και σύμφωνα με όλα τα στοιχεία που συνέλλεξε ο ίδιος αλλά και ότι κατάφερε να βρει από τις δικογραφίες, κανένα από τους δύο κατηγορούμενους δε θα έπρεπε να καταδικαστεί. Τι πήγε όμως στραβά σε αυτές τις υποθέσεις; Και πώς μπορεί να συνδέονται;
Καταρχάς, ξεκίνησα το βιβλίο γνωρίζοντας ότι δεν επρόκειτο για μυθιστόρημα, οπότε και μπήκα κατευθείαν στο θέμα. Ο συγγραφέας, πέρα από την έρευνα που κάνει για τις δύο υποθέσεις, προσθέτει και κάποιες προσωπικές πινελιές που κατά τη γνώμη του συνδέονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με τα εγκλήματα αυτά. Και θα συμφωνήσω, μια σχέση την είδα κι εγώ!
Θα επιστρέψω στο βασικό μήνυμα του βιβλίου, στο ότι η δικαιοσύνη είναι πολλές φορές τυφλή. Ακόμα και σε ένα τόσο οργανωμένο και σύγχρονο κράτος όπως η Γερμανία, γίνονται λάθη, ηθελημένα ή αθέλητα, όμως γίνονται. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι σε δίκες κακουργημάτων δεν κρατούνται πρακτικά; Ήταν μεγάλο σοκ για μένα και πιστεύω και για τον συγγραφέα! Όταν όμως αυτοί που κλείνουν τα μάτια στα στοιχεία που υπάρχουν υπέρ της αθωότητας ενός κατηγορούμενου είναι οι ίδιοι οι δικαστές και οι εισαγγελείς που θα έπρεπε να προστατεύουν τους πολίτες και να προσπαθούν να βρουν τους πραγματικούς ενόχους, τότε η απογοήτευση για το σύστημα δικαιοσύνης των δυτικών χωρών, των ανεπτυγμένων χωρών είναι κάτι παραπάνω από τεράστια…
Πώς οι προκαταλήψεις, η ανικανότητα κάποιων, η ανάγκη να βρεθεί ένας αποδιοπομπαίος τράγος ή ακόμα και η προσπάθεια συγκάλυψης, οδηγούν αθώους ανθρώπους στη φυλακή για εγκλήματα που δεν διέπραξαν μόνο με ενδείξεις και χωρίς να λαμβάνονται υπόψη τα ελαφρυντικά στοιχεία. Σε αυτές τις τρεις γραμμές μπορώ να πω πως συνοψίζονται όλα όσα θέλει να μας πει ο συγγραφέας, ή τουλάχιστον εκεί εστιάζει, αφήνοντας λιγάκι πιο «πίσω» το γεγονός ότι κατάφερε να πάρει την άδεια και να μπει σε μια φυλακή υψίστης ασφαλείας, κάτι που μπορούμε όλοι πιστεύω να καταλάβουμε ότι δεν είναι κάτι που μπορεί να κάνει ο καθένας!
Ο Μίνως Ευσταθιάδης γράφει ένα true crime, όπου μιλάει για δυο, φαινομενικά, ασύνδετα εγκλήματα που συνέβησαν στη Βαυαρία με διαφορά 25 ετών. Ο ίδιος είναι στη θέση του ερευνητή και ο αναγνώστης είναι αυτός που θα διαβάσει τις δύο ιστορίες και θα βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Ξεκινώντας με το πιο πρόσφατο έγκλημα, τη δολοφονία της Σαρλότε Μπέρινγκερ στην καρδιά του Μονάχου, στο σπίτι της που βρίσκεται στο ίδιο κτήριο με το πάρκινγκ που κληρονόμησε από τον άντρα της πριν από κάποια χρόνια. Βασικός ύποπτος της δολοφονίας είναι ο ανιψιός της, ο οποίος συλλαμβάνεται και τελικά καταδικάζεται στη φυλακή υψίστης ασφαλείας του Στράουμπινγκ.
Πίσω στο 1981, οι γονείς της δεκάχρονης Ούρσουλα Χέρμαν άδικα την περιμένουν να επιστρέψει με το ποδήλατό της στο σπίτι. Το κορίτσι εξαφανίζεται ενώ ακολουθεί μια διαδρομή που γνωρίζει καλά και κάνει πολύ συχνά. Εκείνη την ημέρα όμως δεν επιστρέφει σπίτι. Οι γονείς της και η κοινότητά του κινητοποιούνται και προσπαθούν να τη βρουν, όμως χωρίς επιτυχία. Η αστυνομία καλείται και αναλαμβάνει δράση, όμως δεν καταφέρνει και πολλά. Σύντομα, τα μηνύματα των απαγωγέων του κοριτσιού θα αρχίσουν να καταφθάνουν κι ενώ οι δικοί της ζητούν μια απόδειξη ότι η Ούρσουλα είναι ακόμα ζωντανή, η επικοινωνία παύει. Δε θα αργήσουν να τη βρουν μέσα στο δάσος, νεκρή, σε ένα υπόγεια θαμμένο κιβώτιο διαμορφωμένο έτσι ώστε να τη φιλοξενήσει για κάποιο διάστημα.
Ο συγγραφέας ακολουθεί τις δίκες που έγιναν και για τα δύο εγκλήματα και σύμφωνα με όλα τα στοιχεία που συνέλλεξε ο ίδιος αλλά και ότι κατάφερε να βρει από τις δικογραφίες, κανένα από τους δύο κατηγορούμενους δε θα έπρεπε να καταδικαστεί. Τι πήγε όμως στραβά σε αυτές τις υποθέσεις; Και πώς μπορεί να συνδέονται;
Καταρχάς, ξεκίνησα το βιβλίο γνωρίζοντας ότι δεν επρόκειτο για μυθιστόρημα, οπότε και μπήκα κατευθείαν στο θέμα. Ο συγγραφέας, πέρα από την έρευνα που κάνει για τις δύο υποθέσεις, προσθέτει και κάποιες προσωπικές πινελιές που κατά τη γνώμη του συνδέονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με τα εγκλήματα αυτά. Και θα συμφωνήσω, μια σχέση την είδα κι εγώ!
Θα επιστρέψω στο βασικό μήνυμα του βιβλίου, στο ότι η δικαιοσύνη είναι πολλές φορές τυφλή. Ακόμα και σε ένα τόσο οργανωμένο και σύγχρονο κράτος όπως η Γερμανία, γίνονται λάθη, ηθελημένα ή αθέλητα, όμως γίνονται. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι σε δίκες κακουργημάτων δεν κρατούνται πρακτικά; Ήταν μεγάλο σοκ για μένα και πιστεύω και για τον συγγραφέα! Όταν όμως αυτοί που κλείνουν τα μάτια στα στοιχεία που υπάρχουν υπέρ της αθωότητας ενός κατηγορούμενου είναι οι ίδιοι οι δικαστές και οι εισαγγελείς που θα έπρεπε να προστατεύουν τους πολίτες και να προσπαθούν να βρουν τους πραγματικούς ενόχους, τότε η απογοήτευση για το σύστημα δικαιοσύνης των δυτικών χωρών, των ανεπτυγμένων χωρών είναι κάτι παραπάνω από τεράστια…
August 8, 2025
Δυνατό βιβλίο, από αυτά που κάθεσαι και τα επεξεργάζεσαι με το που θα κλείσεις το οπισθόφυλλο. Δεν ξέρω αν αποτελεί μια μίξη μυθοπλασίας και πραγματικών γεγονότων και, αν ναι, ποια είναι τα όρια ανάμεσα στο αληθινό και το φανταστικό. Το δεύτερο περιστατικό που περιγράφεται είναι σίγουρα πραγματικό και, μάλιστα, αποτέλεσε μια από τις πιο πολύκροτες υποθέσεις που απασχόλησαν τη Γερμανία. Για το πρώτο δεν κατάφερα να βρω κάτι -εκτός και αν δεν έκανα σωστή αναζήτηση. Η δε σύνδεση μεταξύ τους, μένει ανοιχτή στην κρίση του αναγνώστη.
Μην περιμένεις να διαβάσεις κάποιο αστυνομικό μυθιστόρημα ή true crime. Μου θύμισε περισσότερο ντοκιμαντέρ στο ύφος, χωρίς όμως να παρουσιάζει τα γεγονότα τόσο ψυχρά και αποστασιοποιημένα. Αντιθέτως, η γραφή του Ευσταθιάδη και ο τρόπος που αφηγείται τα πάντα με την προσωπική του ματιά και τα εμπλουτίζει με δικές του εμπειρίες, έχουν κάτι που σε κάνει να θες να συνεχίσεις να διαβάζεις. Χωρίς να έχει κάποια συμβατική πλοκή η τυπική αφηγηματική δομή, δεν είναι ένα βαρετό ή κουραστικό βιβλίο.
Το πιο τρομακτικό στοιχείο του, φυσικά, ειναι ακριβώς το πόσο περιγράφει μια αληθινή πραγματικότητ��. Έναν γραφειοκρατικό, δικαστικό εφιάλτη στον οποίο θα μπορούσε καθένας μας να βρεθεί από τη μια στιγμή στην άλλη. Χωρίς ελπίδα, χωρίς προσδοκίες, χωρίς σωτηρία.
Μην περιμένεις να διαβάσεις κάποιο αστυνομικό μυθιστόρημα ή true crime. Μου θύμισε περισσότερο ντοκιμαντέρ στο ύφος, χωρίς όμως να παρουσιάζει τα γεγονότα τόσο ψυχρά και αποστασιοποιημένα. Αντιθέτως, η γραφή του Ευσταθιάδη και ο τρόπος που αφηγείται τα πάντα με την προσωπική του ματιά και τα εμπλουτίζει με δικές του εμπειρίες, έχουν κάτι που σε κάνει να θες να συνεχίσεις να διαβάζεις. Χωρίς να έχει κάποια συμβατική πλοκή η τυπική αφηγηματική δομή, δεν είναι ένα βαρετό ή κουραστικό βιβλίο.
Το πιο τρομακτικό στοιχείο του, φυσικά, ειναι ακριβώς το πόσο περιγράφει μια αληθινή πραγματικότητ��. Έναν γραφειοκρατικό, δικαστικό εφιάλτη στον οποίο θα μπορούσε καθένας μας να βρεθεί από τη μια στιγμή στην άλλη. Χωρίς ελπίδα, χωρίς προσδοκίες, χωρίς σωτηρία.
January 9, 2025
Εξαιρετικό βιβλίο, σε βάζει να σκεφτείς πάρα πολλά πράγματα για τη ζωή μέσα από την πλέξη 2 ιστοριών με κοινό παρονομαστή.
September 7, 2025
Από τα πρώτα μαθήματα Ποινικού Δικαίου στη Νομική Σχολή, και παρά το γεγονός ότι το Ποινικό Δίκαιο δε με συγκίνησε ποτέ ιδιαίτερα, επικρατούσε μέσα μου το δόγμα ότι η καταδίκη ενός αθώου είναι δέκα φορές χειρότερη από την αθώωση ενός ενόχου.
Στο βιβλίο του κ. Ευσταθιάδη παρουσιάζονται δύο δολοφονίες στη Γερμανία, μιας ηλικιωμένης γυναίκας και ενός μικρού κοριτσιού, όπου οι φερόμενοι ως δράστες καταδικάστηκαν παρά την ύπαρξη σοβαρών αμφιβολιών. Μοναδικό στοιχείο, επί της ουσίας, ήταν το υποτιθέμενο κίνητρο των κατηγορουμένων, το οικονομικό όφελος. Για τους δημόσιους λειτουργούς αρκούσε η σκέψη ότι σκότωσαν για τα χρήματα (!) καθώς και η ανάγκη να βρεθεί ένας ένοχος για κάθε δολοφονία (;). Δε θέλω να αναλογιστώ το ενδεχόμενο συγκάλυψης της αλήθειας, γιατί άλλωστε δεν προκύπτει άμεσα κάτι τέτοιο!
Η γραφή του κ. Ευσταθιάδη ρέει αβίαστα. Οι ιστορίες παρουσιάζονται ως δύο ποτάμια, τα οποία στο τέλος εκβάλλουν στον "παππού Δούναβη", γιατί έχουν κάτι κοινό!
Στο βιβλίο του κ. Ευσταθιάδη παρουσιάζονται δύο δολοφονίες στη Γερμανία, μιας ηλικιωμένης γυναίκας και ενός μικρού κοριτσιού, όπου οι φερόμενοι ως δράστες καταδικάστηκαν παρά την ύπαρξη σοβαρών αμφιβολιών. Μοναδικό στοιχείο, επί της ουσίας, ήταν το υποτιθέμενο κίνητρο των κατηγορουμένων, το οικονομικό όφελος. Για τους δημόσιους λειτουργούς αρκούσε η σκέψη ότι σκότωσαν για τα χρήματα (!) καθώς και η ανάγκη να βρεθεί ένας ένοχος για κάθε δολοφονία (;). Δε θέλω να αναλογιστώ το ενδεχόμενο συγκάλυψης της αλήθειας, γιατί άλλωστε δεν προκύπτει άμεσα κάτι τέτοιο!
Η γραφή του κ. Ευσταθιάδη ρέει αβίαστα. Οι ιστορίες παρουσιάζονται ως δύο ποτάμια, τα οποία στο τέλος εκβάλλουν στον "παππού Δούναβη", γιατί έχουν κάτι κοινό!
August 22, 2025
Ιδιαίτερη αφηγηματική τεχνική. Πιστεύω πως αυτό που θα μείνει τελικά στον αναγνώστη δεν είναι η ιστορία αυτή καθαυτή αλλά ο τρόπος που του μεταφέρθηκε.
January 3, 2025
Μόναχο, 2006. Μια πάμπλουτη γυναίκα δολοφονείται μέσα στο ρετιρέ της.
Βαυαρία, αρκετά χρόνια πριν, 1981. Η δεκάχρονη Ουρσουλα, εξαφανίζεται πηγαίνοντας στο σπίτι με το ποδήλατο της.
Υπάρχει κάτι που συνδέει αυτές τις δύο ιστορίες;
Ο συγγραφέας, το 2022, επισκέπτεται σε φυλακή υψίστης ασφαλείας της Γερμανίας τον καταδικασμένο για την υπόθεση του Μοναχου. Η ενασχόληση του με αυτή την πραγματική υπόθεση, φέρνει στο φως μια παλαιότερη, αυτή της Ουρσουλα. Οι δυο υποθέσεις έχουν κοινά στοιχεία - ποια είναι αυτά;
Με γραφή αιχμηρή και καυστική, ο Μινως Ευσταθιαδης, γράφει ένα true crime παίρνοντας το ρόλο του ερευνητή/δημοσιογράφου. Δύο υποθέσεις τόσο διαφορετικές που με ένα κοινό μοτίβο - κάποιος έπρεπε να τιμωρηθεί. Το αν οι καταδικασμένοι είναι και οι δράστες, μικρή διαφορά έχει. Περισσότερο ενδιαφέρον έχουν οι διαδικασίες που ακολουθήθηκαν, τα συμπεράσματα που εξήχθησαν κι οι αποφάσεις που εκδόθηκαν.
Μήπως τελικά, είναι όντως τυφλή η δικαιοσύνη;
Βαυαρία, αρκετά χρόνια πριν, 1981. Η δεκάχρονη Ουρσουλα, εξαφανίζεται πηγαίνοντας στο σπίτι με το ποδήλατο της.
Υπάρχει κάτι που συνδέει αυτές τις δύο ιστορίες;
Ο συγγραφέας, το 2022, επισκέπτεται σε φυλακή υψίστης ασφαλείας της Γερμανίας τον καταδικασμένο για την υπόθεση του Μοναχου. Η ενασχόληση του με αυτή την πραγματική υπόθεση, φέρνει στο φως μια παλαιότερη, αυτή της Ουρσουλα. Οι δυο υποθέσεις έχουν κοινά στοιχεία - ποια είναι αυτά;
Με γραφή αιχμηρή και καυστική, ο Μινως Ευσταθιαδης, γράφει ένα true crime παίρνοντας το ρόλο του ερευνητή/δημοσιογράφου. Δύο υποθέσεις τόσο διαφορετικές που με ένα κοινό μοτίβο - κάποιος έπρεπε να τιμωρηθεί. Το αν οι καταδικασμένοι είναι και οι δράστες, μικρή διαφορά έχει. Περισσότερο ενδιαφέρον έχουν οι διαδικασίες που ακολουθήθηκαν, τα συμπεράσματα που εξήχθησαν κι οι αποφάσεις που εκδόθηκαν.
Μήπως τελικά, είναι όντως τυφλή η δικαιοσύνη;
December 5, 2024
Αυτό το βιβλίο είναι φόρος τιμής σε όλους αυτούς που είναι ένοχοι μέχρι αποδείξεως του ενάντιου.
November 8, 2024
Πολύ δυνατό και καλογραμμένο και αυτό το μυθιστόρημα του Μίνου Ευσταθιάδη.
Ασχολείται με δύο ανοιχτές υποθέσεις δολοφονιών που όμως για τη Δικαιοσύνη έχουν κλείσει.
Βασισμένο σε αληθινά φρικτά γεγονότα.
Εξίσου φρικτό είναι και όταν η Δικαιοσύνη είναι τυφλή ή παραβλέπει γεγονότα, γενικά όταν κάνει τα δικά της, πράγμα που αποδεικνύεται μέσα σε αυτό το βιβλίο.
Εξαιρετικός τρόπος γραφής για μία ακόμα φορά.
Ασχολείται με δύο ανοιχτές υποθέσεις δολοφονιών που όμως για τη Δικαιοσύνη έχουν κλείσει.
Βασισμένο σε αληθινά φρικτά γεγονότα.
Εξίσου φρικτό είναι και όταν η Δικαιοσύνη είναι τυφλή ή παραβλέπει γεγονότα, γενικά όταν κάνει τα δικά της, πράγμα που αποδεικνύεται μέσα σε αυτό το βιβλίο.
Εξαιρετικός τρόπος γραφής για μία ακόμα φορά.
January 30, 2025
Το βιβλίο είναι ενα αστυνομικό μυθιστόρημα που συνδυάζει το σασπένς και τη δράση με βαθύτερους φιλοσοφικούς προβληματισμούς και ψυχολογικές διερευνήσεις, καθιστώντας το μια ενδιαφέρουσα και πολυσύνθετη αφήγηση.
Είναι κάτι άλλο από αυτό που κάποιος περιμένει. Είναι μια λυμένη - άλυτη ιστορία που μένει «αναπάντητη» στο κενο. Τρομερή σκιαγράφηση χαρακτήρων και λεπτομέρεια στην ανάλυση και την περιγραφή των τοπίων. Υπάρχει η αβεβαιότητα, οι πλοκές ειπωμένες από κάθε μεριά, και το σασπένς σε μια άλλη μορφή αυτή που συνδυάζει τη δράση με βαθύτερους φιλοσοφικούς προβληματισμούς και ψυχολογικές διερευνήσεις, καθιστώντας το μια ενδιαφέρουσα και πολυσύνθετη αφήγηση. Ταυτόχρονα θίγει ευρύτερα κοινωνικά ζητήματα, όπως η διαφθορά, η κρίση αξιών και η απώλεια της ανθρώπινης ταυτότητας.
Είναι κάτι άλλο από αυτό που κάποιος περιμένει. Είναι μια λυμένη - άλυτη ιστορία που μένει «αναπάντητη» στο κενο. Τρομερή σκιαγράφηση χαρακτήρων και λεπτομέρεια στην ανάλυση και την περιγραφή των τοπίων. Υπάρχει η αβεβαιότητα, οι πλοκές ειπωμένες από κάθε μεριά, και το σασπένς σε μια άλλη μορφή αυτή που συνδυάζει τη δράση με βαθύτερους φιλοσοφικούς προβληματισμούς και ψυχολογικές διερευνήσεις, καθιστώντας το μια ενδιαφέρουσα και πολυσύνθετη αφήγηση. Ταυτόχρονα θίγει ευρύτερα κοινωνικά ζητήματα, όπως η διαφθορά, η κρίση αξιών και η απώλεια της ανθρώπινης ταυτότητας.
January 5, 2025
πολύ δημιουργικό δέσιμο της πραγματικής ιστορίας, της έρευνας (αξιοθαύμαστη) και της λογοτεχνικής απόδοσης του βάθους όσων βιώνουμε στις σύγχρονες κοινωνίες. Μπράβο.
Σταχυολογώντας:
"Αν, αν, αν... Όλοι ξέρουν πως κάθε "αν" είναι μια άκυρη διαφωνία με την πραγματικότητα, μια πόρτα που θεωρητικά οδηγεί σε αμέτρητα τυφλά μονοπάτια. Τελικά, όμως, ποιος μπορεί να αποφύγει τους λαβυρίνθους; Ποιος πιστεύει ότι δεν θα έρθει και η δική του ώρα να χαθεί;" σελ 43
"Αν αναζητήσουμε κάποτε την πορφυρογέννητη βασίλισσά μας, την πιο αγαπημένη απ' όλες, στο πρόσωπο της ενοχής θα τη βρούμε. Η αθωότητα μπορεί να παίξει την αφελή ερωμένη της μιας βραδιάς, να φτιάξει κάνα παραμύθι. Μόνο όμως η ενοχή μπορεί να έχει διάρκεια. Μόνο αυτή είναι ικανή να ζωντανέψει και να διεγείρει τα πλήθη. Μόνο αυτή φέρνει τη βία. Γιατί μόνο αυτή τη δικαιολογεί. Ζήτω η γαμημένη βασίλισσα." σελ. 117
"Στα γερμανικά ποινικά δικαστήρια δεν υπάρχουν πρακτικά με τις καταθέσεις των μαρτύρων. Οι δικηγόροι και οι δικαστές συχνά κρατάνε τις δικές τους σχετικές σημειώσεις, επισήμως όμως δεν γίνεται καμία καταγραφή......στα αστικά δικαστήρια συμβαίνει το αντίθετο: Αν, για παράδειγμα, διεκδικείς μια αποζημίωση για το αυτοκίνητό σου ή για τον φράχτη του σπιτιού σου, όλες οι καταθέσεις των μαρτύρων καταγράφονται με κάθε λεπτομέρεια..... Είναι τουλάχιστον εντυπωσιακή αυτή η επιλογή προτεραιοτήτων από την πλευρά του νομοθέτη. Κάθε κοινωνικό, πολιτικό και δικανικό σύστημα στηρίζει τη λειτουργία του στην ιεράρχηση των αξιών του. Και κάπως έτσι, ύστερα από τρεις χιλιάδες χρόνια συνεχούς εξέλιξης, φτάσαμε στο σημείο η προστασία μιας BMW να εκτιμάται περισσότερο από το δικαίωμα ενός ανθρώπου να κυκλοφορεί ελεύθερος." σελ. 148-149
"Αν δεν το έχεις συνηθίσει εκ ανάγκης, δεν είναι εύκολο να μάθεις να ζεις με τον φόβο. Θα ξυπνάς, θα τρως, θα κουρεύεσαι, θα βγαίνεις βόλτα, θα διαβάζεις, θα θυμάσαι, θα κάνεις έρωτα και κυρίως, θα κοιμάσαι μαζί του. Λένε πως ο φόβος έχει χίλια χέρια, μεταλλικά νύχια και το ψιθύρισμα όσων έχουν βουλιάξει στη θάλασσα χωρίς ποτέ να ανασυρθούν." σελ. 193
"Η περιπέτεια όμως για την αναζήτηση ενός ενόχου βρισκόταν ήδη σε εξέλιξη. Δε γράφω "για την αναζήτηση του δράστη". Διότι, μερικές φορές, μπορεί να πρόκειται για δύο διαφορετικά πράγματα." σελ. 202
Σταχυολογώντας:
"Αν, αν, αν... Όλοι ξέρουν πως κάθε "αν" είναι μια άκυρη διαφωνία με την πραγματικότητα, μια πόρτα που θεωρητικά οδηγεί σε αμέτρητα τυφλά μονοπάτια. Τελικά, όμως, ποιος μπορεί να αποφύγει τους λαβυρίνθους; Ποιος πιστεύει ότι δεν θα έρθει και η δική του ώρα να χαθεί;" σελ 43
"Αν αναζητήσουμε κάποτε την πορφυρογέννητη βασίλισσά μας, την πιο αγαπημένη απ' όλες, στο πρόσωπο της ενοχής θα τη βρούμε. Η αθωότητα μπορεί να παίξει την αφελή ερωμένη της μιας βραδιάς, να φτιάξει κάνα παραμύθι. Μόνο όμως η ενοχή μπορεί να έχει διάρκεια. Μόνο αυτή είναι ικανή να ζωντανέψει και να διεγείρει τα πλήθη. Μόνο αυτή φέρνει τη βία. Γιατί μόνο αυτή τη δικαιολογεί. Ζήτω η γαμημένη βασίλισσα." σελ. 117
"Στα γερμανικά ποινικά δικαστήρια δεν υπάρχουν πρακτικά με τις καταθέσεις των μαρτύρων. Οι δικηγόροι και οι δικαστές συχνά κρατάνε τις δικές τους σχετικές σημειώσεις, επισήμως όμως δεν γίνεται καμία καταγραφή......στα αστικά δικαστήρια συμβαίνει το αντίθετο: Αν, για παράδειγμα, διεκδικείς μια αποζημίωση για το αυτοκίνητό σου ή για τον φράχτη του σπιτιού σου, όλες οι καταθέσεις των μαρτύρων καταγράφονται με κάθε λεπτομέρεια..... Είναι τουλάχιστον εντυπωσιακή αυτή η επιλογή προτεραιοτήτων από την πλευρά του νομοθέτη. Κάθε κοινωνικό, πολιτικό και δικανικό σύστημα στηρίζει τη λειτουργία του στην ιεράρχηση των αξιών του. Και κάπως έτσι, ύστερα από τρεις χιλιάδες χρόνια συνεχούς εξέλιξης, φτάσαμε στο σημείο η προστασία μιας BMW να εκτιμάται περισσότερο από το δικαίωμα ενός ανθρώπου να κυκλοφορεί ελεύθερος." σελ. 148-149
"Αν δεν το έχεις συνηθίσει εκ ανάγκης, δεν είναι εύκολο να μάθεις να ζεις με τον φόβο. Θα ξυπνάς, θα τρως, θα κουρεύεσαι, θα βγαίνεις βόλτα, θα διαβάζεις, θα θυμάσαι, θα κάνεις έρωτα και κυρίως, θα κοιμάσαι μαζί του. Λένε πως ο φόβος έχει χίλια χέρια, μεταλλικά νύχια και το ψιθύρισμα όσων έχουν βουλιάξει στη θάλασσα χωρίς ποτέ να ανασυρθούν." σελ. 193
"Η περιπέτεια όμως για την αναζήτηση ενός ενόχου βρισκόταν ήδη σε εξέλιξη. Δε γράφω "για την αναζήτηση του δράστη". Διότι, μερικές φορές, μπορεί να πρόκειται για δύο διαφορετικά πράγματα." σελ. 202
January 23, 2025
Ένα από τα στοιχεία που μου τράβηξαν το ενδιαφέρον στο συγκεκριμένο βιβλίο είναι ότι ο συγγραφέας γίνεται κομμάτι της ιστορίας. Ο ίδιος μπαίνει στην διαδικασία να συναντήσει τους ήρωες του από κοντά, κάνει την προσωπική του δράση και ερμηνεία.
Διαβάζοντας τις σελίδες του βιβλίου με συνεπήρε η αδιάκοπη ροή των γεγονότων της ιστορίας, πόσω μάλλον όταν πρόκειται για αληθινά γεγονότα, αληθινούς ανθρώπους των οποίων η ζωή σφραγίστηκε από αποφάσεις κάποιων.
Από τη μια δύο αποτρόπαια εγκλήματα και από την άλλη δύο καταδικαστικές αποφάσεις. Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει το αναπόδραστο. Ούτε οι μεν ούτε οι δε μπορούν να ξεφύγουν από αυτό που οι άλλοι αποφάσισαν για αυτούς.
Διαβάζοντας τις σελίδες του βιβλίου με συνεπήρε η αδιάκοπη ροή των γεγονότων της ιστορίας, πόσω μάλλον όταν πρόκειται για αληθινά γεγονότα, αληθινούς ανθρώπους των οποίων η ζωή σφραγίστηκε από αποφάσεις κάποιων.
Από τη μια δύο αποτρόπαια εγκλήματα και από την άλλη δύο καταδικαστικές αποφάσεις. Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει το αναπόδραστο. Ούτε οι μεν ούτε οι δε μπορούν να ξεφύγουν από αυτό που οι άλλοι αποφάσισαν για αυτούς.
January 24, 2025
Από τα πιο ωραία αστυνομικά που έχω διαβάσει. Ξεφεύγει βέβαια από το μυθιστόρημα σε αρκετά σημεία και διερευνά κι άλλα ζητήματα σε σχέση με την ανακριτική διαδικασία, τη δικαστική εξουσία, την τέταρτη εξουσία που ασκεί ο Τύπος και την πίεση της κοινής γνώμης.
March 29, 2025
Πρώτη επαφή με τον συγγραφέα – ατμοσφαιρικό, καθηλωτικό ανάγνωσμα, χωρίς τίποτα περιττό. Δύσκολο να πιστέψεις ότι συνέβη στα αλήθεια. Μια ιστορία που σε στοιχειώνει, όπως στοίχειωσε και τον συγγραφέα μέσα από την έρευνά του.
Displaying 1 - 30 of 69 reviews