What do you think?
Rate this book
Strange and Perfect Account from the Permafrost
“I am the nameless crew member who died on January 27, 1597.” So reports the Dutch narrator of Strange and Perfect Account from the Permafrost from his icy grave on the Arctic archipelago Novaya Zemyla, separating what is known today as the Barents and Kara Seas in Russia. But when this expedition set out to find a “northeast passage” from Europe to China, the landmasses blocking such a route were unknown. While the expedition failed, the narrator becomes a sentient part of the landscape, privy to centuries of change. Meditating on the realities of human hubris that led to his early demise, unpacking his childhood in and around Amsterdam, and commenting on the dramatic technological and climactic changes he endures, history and fiction clash with tectonic force. From real-life figures like cartographer Petrus Plancius to Arctic foxes and transcendent shaman, and peppered with references to countless historical events— ranging from the Reformation to Stalin’s labor camps and atomic weapons testing— this boldly imaginative, profoundly beautiful novel argues that the unchanging characteristics of human behavior are unquestionably why the natural world has changed in so many ways.
196 pages, Paperback
First published January 20, 2022
31 people are currently reading
964 people want to read
About the author
Donald Niedekker
14 books21 followersVan Donald Niedekker verscheen in 2014 de roman Als een tijger, als een slak, geschreven vanuit het perspectief van een gedicht. Zijn ontwrichtende ballet Oksana, stond in 2017 op de shortlist van de Fintro Literatuurprijs (de voormalige Gouden Uil). In 2018 verscheen de reisroman Wolken &c., in 2019 gevolgd door het baldadige Zo zie je alles, die op de longlist van de Boekenbon Literatuurprijs stond. Niedekker ontving in 2021 de Brusselse VUB Luc Bucquoye Prijs voor eigenzinnige literatuur. Zijn meest recente roman Waarachtige beschrijvingen uit de permafrost werd bekroond met de F. Bordewijk-prijs en stond op de shortlist van de Boekenbon Literatuurprijs, de Libris Literatuur Prijs 2023 en de Confituur Boekhandelsprijs.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 86 reviews
January 21, 2025
Based on the true story of Dutch explorers seeking the Northeast Passage, only to be thwarted by the weather, the expedition finds itself marooned in the Arctic. They wisely repurpose their ship into a livable abode to withstand the brutal elements. Our unnamed narrator does not survive the ordeal, but his newly unthawed corpse has enough wherewithal to recount his tale after 400 years on ice. While the story’s premise is rooted in the realities of climate change and our warming planet, it doesn’t dwell on this theme beyond a few subtle mentions.
Such an odd and fascinating premise gives way to a richly imagined, beautifully translated, and appropriately wry tale. The narrator’s scattershot musings touch on life–his own and otherwise–his career as a poet, why he prefers rivers to seas, the geese’s annual migration overhead his icy grave, the state of exploration in the 16th century, and plenty more. There’s no sensible order or structure to his thoughts as he hops around, eventually admitting that he’s providing a “less-than-coherent narrative.” Agree!
My thanks to the publisher and Edelweiss for an advanced reader copy in exchange for an honest review.
Blog | Twitter | Instagram | Bluesky
Such an odd and fascinating premise gives way to a richly imagined, beautifully translated, and appropriately wry tale. The narrator’s scattershot musings touch on life–his own and otherwise–his career as a poet, why he prefers rivers to seas, the geese’s annual migration overhead his icy grave, the state of exploration in the 16th century, and plenty more. There’s no sensible order or structure to his thoughts as he hops around, eventually admitting that he’s providing a “less-than-coherent narrative.” Agree!
My thanks to the publisher and Edelweiss for an advanced reader copy in exchange for an honest review.
Blog | Twitter | Instagram | Bluesky
November 8, 2022
Trefzeker, volhardend, talentrijk, erudiet, fascinerend. Zo is het.
Te bombastisch, te opsommerig, te geforceerd episch klinkend. Zo voelt het.
Ik vond geen aanvliegroute om écht in dit boek te landen.
Te bombastisch, te opsommerig, te geforceerd episch klinkend. Zo voelt het.
Ik vond geen aanvliegroute om écht in dit boek te landen.
January 21, 2024
“Veel heb ik gezien, ver kan ik schouwen, waarvan zal ik verhalen?”
Als je de blurb niet hebt gelezen, duurt het wel even voor je doorhebt wat er in deze roman aan de hand is. Pas na een bladzijde of 20 weet je dat hier zogezegd een 16de eeuwse dichter aan het woord is, die 400 jaar na zijn overlijden op het noordpool-eiland Nova Zembla (hij was lid van de dramatische expeditie die in 1596-1597 via de noordoostelijke route China wou bereiken), nu ontdooid is uit het poolijs en het woord richt tot de 21ste eeuwse lezer.
Donald Niedekker (° 1963) heeft er alleszins geen droog geschiedenisverhaal van gemaakt, maar een overdadige, zelfs ronduit taal-orgiastische evocatie van het leven eind 16de eeuw, zowel in Amsterdam als in de barre omstandigheden van de expeditie zelf. De niet nader genoemde verteller (we komen alleen te weten dat hij Bartolomeo heette) brengt zijn verhaal broksgewijs, van de hak op de tak, in diverse stijlen (met soms een keten van heel korte zinnen, pregnante poëtische evocaties, en dan weer lange, meanderende passages). Niedekker vraagt wel wat van de lezer, want niet alleen komen tal van verwijzingen naar 16de eeuwse cartografen, geografen, maritieme termen, exotische geografische locaties aan bod, zijn tekst bevat ook een bombardement aan literaire en andere referenties die de beknelling van die 16de eeuw overschrijden (zo zijn er onder meer knipogen naar Joannes Vermeer, Walt Whitman en Fernando Pessoa). Met andere woorden: de auteur speelt hier een ingenieus postmodernistisch spel. Dat maakt dit boek zowel indrukwekkend, als overladen en wijdlopig, een luid vuurwerkspektakel, of nog een staaltje van ingenieuze taalacrobatie.
Als je voor zo'n dingen valt, dan is dit boek echt wel je ding, maar ik betreur het altijd dat je na het lezen van zulk een boek een beetje verweesd achterblijft, en de week nadien nog amper weet waar het over ging. Ik had dat ook met My Name Is Red van Orhan Pamuk, waar dit boek me zowel stilistisch als inhoudelijk sterk aan deed denken. (rating 2.5 stars)
Als je de blurb niet hebt gelezen, duurt het wel even voor je doorhebt wat er in deze roman aan de hand is. Pas na een bladzijde of 20 weet je dat hier zogezegd een 16de eeuwse dichter aan het woord is, die 400 jaar na zijn overlijden op het noordpool-eiland Nova Zembla (hij was lid van de dramatische expeditie die in 1596-1597 via de noordoostelijke route China wou bereiken), nu ontdooid is uit het poolijs en het woord richt tot de 21ste eeuwse lezer.
Donald Niedekker (° 1963) heeft er alleszins geen droog geschiedenisverhaal van gemaakt, maar een overdadige, zelfs ronduit taal-orgiastische evocatie van het leven eind 16de eeuw, zowel in Amsterdam als in de barre omstandigheden van de expeditie zelf. De niet nader genoemde verteller (we komen alleen te weten dat hij Bartolomeo heette) brengt zijn verhaal broksgewijs, van de hak op de tak, in diverse stijlen (met soms een keten van heel korte zinnen, pregnante poëtische evocaties, en dan weer lange, meanderende passages). Niedekker vraagt wel wat van de lezer, want niet alleen komen tal van verwijzingen naar 16de eeuwse cartografen, geografen, maritieme termen, exotische geografische locaties aan bod, zijn tekst bevat ook een bombardement aan literaire en andere referenties die de beknelling van die 16de eeuw overschrijden (zo zijn er onder meer knipogen naar Joannes Vermeer, Walt Whitman en Fernando Pessoa). Met andere woorden: de auteur speelt hier een ingenieus postmodernistisch spel. Dat maakt dit boek zowel indrukwekkend, als overladen en wijdlopig, een luid vuurwerkspektakel, of nog een staaltje van ingenieuze taalacrobatie.
Als je voor zo'n dingen valt, dan is dit boek echt wel je ding, maar ik betreur het altijd dat je na het lezen van zulk een boek een beetje verweesd achterblijft, en de week nadien nog amper weet waar het over ging. Ik had dat ook met My Name Is Red van Orhan Pamuk, waar dit boek me zowel stilistisch als inhoudelijk sterk aan deed denken. (rating 2.5 stars)
October 24, 2022
Misschien het dichtst dat een Nederlandstalige schrijver ooit bij Borges is gekomen.
November 20, 2025
This is one weird-ass mofo of a book.
Our narrator was a crew member aboard a ship attempting to find the Northeast Passage. Buuutt, he didn’t survive the journey and was promptly buried in the frozen ground.
His consciousness has been trapped under the ice for 'four centuries and a few decades'. Now the ice is melting, his corpse is thawing, and he’s feeling chatty. He spends all 196 pages musing on... well, basically everything. Memories of his father and grandmother. His time on the boat. The parade of animals that have visited the shipwreck—which, of course, never made it to the Passage because the ocean froze around it.
It’s like The Terror told by the ghost of one of the first guys to die—only with a cuddly polar bear who hibernates year after year beside our narrator’s body.
Did I like it? Sure.
Was it a little too weird and rambly? Yeah, a bit.
Did I skim some parts wondering where the heck he was going and how it all connected? Absolutely.
If you are still curious about it, here are some pretty passages I pulled out while reading:
"go, go my friend"
"we saw fountains. We saw gleefully spouting fountains above the sea. In the fountains we saw mist."
"Zero is a dream in the polar night. Zero is a faraway summer. Zero is a fever dream. Zero does not exist in the polar night."
"My voice comes from the polar night, from a hibernation lasting four centuries, from the void of four hundred years of ice, ice, and more ice. There is no one to share the bottomless void with."
"we entered into the deliberate darkness of the polar night, that derisive shadow waiting for you like the open maw of a predator. It only has to open its mouth and wait until bedraggled bunglers like us walk into its blackness. Munch, swallow, and gone."
Our narrator was a crew member aboard a ship attempting to find the Northeast Passage. Buuutt, he didn’t survive the journey and was promptly buried in the frozen ground.
His consciousness has been trapped under the ice for 'four centuries and a few decades'. Now the ice is melting, his corpse is thawing, and he’s feeling chatty. He spends all 196 pages musing on... well, basically everything. Memories of his father and grandmother. His time on the boat. The parade of animals that have visited the shipwreck—which, of course, never made it to the Passage because the ocean froze around it.
It’s like The Terror told by the ghost of one of the first guys to die—only with a cuddly polar bear who hibernates year after year beside our narrator’s body.
Did I like it? Sure.
Was it a little too weird and rambly? Yeah, a bit.
Did I skim some parts wondering where the heck he was going and how it all connected? Absolutely.
If you are still curious about it, here are some pretty passages I pulled out while reading:
"go, go my friend"
"we saw fountains. We saw gleefully spouting fountains above the sea. In the fountains we saw mist."
"Zero is a dream in the polar night. Zero is a faraway summer. Zero is a fever dream. Zero does not exist in the polar night."
"My voice comes from the polar night, from a hibernation lasting four centuries, from the void of four hundred years of ice, ice, and more ice. There is no one to share the bottomless void with."
"we entered into the deliberate darkness of the polar night, that derisive shadow waiting for you like the open maw of a predator. It only has to open its mouth and wait until bedraggled bunglers like us walk into its blackness. Munch, swallow, and gone."
June 16, 2025
beetje irritant maar vond het eigenlijk ook wel gewoon heel mooi! lekker zweverig en zwierig. toch nog iets goeds voortgekomen uit het literatuurvak dat ik voor mijn minor volg
April 12, 2023
‘Ondanks de tijd dat er gaandeweg meer rotganzen overvlogen, zodat ik begreep dat de gang in de open groeven van de gevangenen ten einde liep, werd op een Finse werf de laatste hand gelegd aan een ijsbreker.’
Op mooi en verwarrende wijze kennis gemaakt met een stukje geschiedenis. Maar God oh God, wat een schrijver. Die zinnen! Echt smullen. En gezien ik niet alles snapte zeker de moeite waard om nog keer te lezen. Aanrader!
Op mooi en verwarrende wijze kennis gemaakt met een stukje geschiedenis. Maar God oh God, wat een schrijver. Die zinnen! Echt smullen. En gezien ik niet alles snapte zeker de moeite waard om nog keer te lezen. Aanrader!
January 4, 2023
afwisselend bloedmooi en bloedirritant
November 19, 2022
Veel heb ik gezien. Ver kan ik schouwen.
March 17, 2025
HOE KAN JE ZOVEEL ZEGGEN EN TEGELIJK NIKS ZEGGEN!?
Hier en daar begrijpelijk poëtisch en slay, maar holy shit deze man kan lullen. Doe me een lol en begraaf jezelf terug onder het ijs.
Hier en daar begrijpelijk poëtisch en slay, maar holy shit deze man kan lullen. Doe me een lol en begraaf jezelf terug onder het ijs.
March 24, 2023
Nee, ik ben geen liefhebber van dit boek. De schrijfstijl is erg flarderig en wat mij betreft zeer pretentieus. De auteur lijkt het voornemen gehad te hebben om met een licht hallucinerend verhaal lezers te imponeren en zo te overtuigen dat dit toch zeker wel Hogere Litteratuur is. Het boek verhaalt als in een soort weemoedige dronkenschap met een ik-persoon die al ruim 400 jaar in het ijs op Nova Zembla begraven ligt.
Dat het boek een prijs gewonnen heeft waar ik nooit van had gehoord (de F. Bordewijkprijs 2022) en de achterkant volledig gevuld is met lyrisch citaten en sterren van recensenten, heeft mij tot een impulsaankoop aangezet. En zoals het vaak gaat met impulsaankopen, of het nu een calorierijke vette hap, overtollige vernuftigheden van een luidruchtige standwerker of in dit geval een al even luidruchtig aangeprezen pretentieus boek, het pakt razendsnel na de eerste euforie uit tot een teleurstellend droefje.
Twee sterren, omdat de auteur het tot net iets meer dan tweehonderd pagina’s weet te beperken. Om de litteraire pretenties verder aan te zetten had het ook zomaar een pil van zeshonderd pagina’s kunnen zijn. Ik twijfel er niet aan dat de auteur de halfslaapschrijfstijl zonder moeite tot die proporties had kunnen rekken. Als een verhaal elk ritme of elke spanningsboog ontbeert, ben je aan de willekeur van de schrijver overgeleverd wanneer die denkt dat het wel welletjes is.
Dat het boek een prijs gewonnen heeft waar ik nooit van had gehoord (de F. Bordewijkprijs 2022) en de achterkant volledig gevuld is met lyrisch citaten en sterren van recensenten, heeft mij tot een impulsaankoop aangezet. En zoals het vaak gaat met impulsaankopen, of het nu een calorierijke vette hap, overtollige vernuftigheden van een luidruchtige standwerker of in dit geval een al even luidruchtig aangeprezen pretentieus boek, het pakt razendsnel na de eerste euforie uit tot een teleurstellend droefje.
Twee sterren, omdat de auteur het tot net iets meer dan tweehonderd pagina’s weet te beperken. Om de litteraire pretenties verder aan te zetten had het ook zomaar een pil van zeshonderd pagina’s kunnen zijn. Ik twijfel er niet aan dat de auteur de halfslaapschrijfstijl zonder moeite tot die proporties had kunnen rekken. Als een verhaal elk ritme of elke spanningsboog ontbeert, ben je aan de willekeur van de schrijver overgeleverd wanneer die denkt dat het wel welletjes is.
June 8, 2022
Top-tip-top
Heel origineel verslag van de derde reis van Barentsz op zoek naar de noordelijke passage. De lezer komt veel zaken te weten over de reis van Barentsz, maar ook over Nova Zembla als geheel.
De taal van Niedekker moet je wel liggen. Ik vind het doodvermoeiend. Het is het soort proza dat eigenlijk uitgesponnen poëzie is, en daar heb ik de kracht vaak niet voor. De telkens terugkerende trope van de matrushka - in verschillende uitingsvormen - had na de tweede keer al geen effect meer. Laat staan bij de tiende.
Ik heb zelf meer behoefte aan een non-fictie boek over deze reis. Maar toch: het boek van Niedekker beantwoordt evenveel vragen als dat het oproept en dat is wel heel spannend. De suggestie is soms krachtiger dan de uitleg!
Heel origineel verslag van de derde reis van Barentsz op zoek naar de noordelijke passage. De lezer komt veel zaken te weten over de reis van Barentsz, maar ook over Nova Zembla als geheel.
De taal van Niedekker moet je wel liggen. Ik vind het doodvermoeiend. Het is het soort proza dat eigenlijk uitgesponnen poëzie is, en daar heb ik de kracht vaak niet voor. De telkens terugkerende trope van de matrushka - in verschillende uitingsvormen - had na de tweede keer al geen effect meer. Laat staan bij de tiende.
Ik heb zelf meer behoefte aan een non-fictie boek over deze reis. Maar toch: het boek van Niedekker beantwoordt evenveel vragen als dat het oproept en dat is wel heel spannend. De suggestie is soms krachtiger dan de uitleg!
May 21, 2022
4 ⭐️
February 4, 2023
Ik zeg ja. Gewoon doen. Lezen die shit.
July 28, 2024
Een ijskoude taalparel. Ontzag.
July 8, 2025
This inventive piece of speculative fiction is based on the true story of Dutch explorers seeking the Northeast Passage. They are however thwarted by the weather, with the expedition marooned in the ice of the Arctic. The crew cleverly repurpose their ship as living accommodation to withstand the brutal elements, though the unnamed narrator does not survive. Centuries later, his thawed corpse recounts his tale after 400 years on ice.
The premise, rooted in climate change and and the warming of the planet, makes reference only very briefly to this, as the narrator randomly ruminates on his life, on his poetry, how he prefers rivers to seas, the state of exploration in the sixteenth century, and most lyrically, the annual migration of the geese as the pass over his icy tomb.
Other than the initial premise, there isn’t any plot here, and it lacks structure and indeed any order. It is, nonetheless, imaginative and enjoyable.
The premise, rooted in climate change and and the warming of the planet, makes reference only very briefly to this, as the narrator randomly ruminates on his life, on his poetry, how he prefers rivers to seas, the state of exploration in the sixteenth century, and most lyrically, the annual migration of the geese as the pass over his icy tomb.
Other than the initial premise, there isn’t any plot here, and it lacks structure and indeed any order. It is, nonetheless, imaginative and enjoyable.
December 13, 2022
Ondanks de waarschuwing van de verteller - ontwaken na vier eeuwen in de permafrost, erg coherent zal mijn verhaal niet zijn, zei hij - toch genoten. Pluspunten voor het woord samowar en een beschrijving van de Waal nabij Nijmegen.
October 6, 2025
The dream-like quality and poignancy of the narrative combine to create a fantastic reading experience. One of the most unusual and satisfying books I've read this year.
March 30, 2023
Een caleidoscopisch hoogtepunt
December 28, 2023
Tussen de vele opsommingen door een heel goed boek.
Zoals de volgende alinea:
"Het is een grote geeuwbui. Boven de poolcirkel gebeurt niets, of zo traag dat onze levens er te kort voor zijn.
Elke prestatie hier, hoe nietszeggend ook, is a priori verrijkt met een aura van ontberingen en onvoorstelbare kou. Zo'n beijzeld gezicht. Een met ijspegels behangen pionierskop.
We kennen ze.
Dadendrang stuit op een geeuw van eeuwen."
Zoals de volgende alinea:
"Het is een grote geeuwbui. Boven de poolcirkel gebeurt niets, of zo traag dat onze levens er te kort voor zijn.
Elke prestatie hier, hoe nietszeggend ook, is a priori verrijkt met een aura van ontberingen en onvoorstelbare kou. Zo'n beijzeld gezicht. Een met ijspegels behangen pionierskop.
We kennen ze.
Dadendrang stuit op een geeuw van eeuwen."
October 30, 2022
If ever you want to read a book that in general receives 4 stars and you wonder why everyone is uberhaupt giving a star.....this is your book. Great idea, but what a mess up.
August 22, 2023
As prefaced by reviewers on the cover, this novel is actually quite novel. It is possibly best described as ‘prosetry’ or poetic prose. The author constantly revisits his theme, adding more detail to a picture but never revealing truly it in a physical, material sense. The story is told as it were a stream of thought, never completely coherent or concise. Words are chosen both to convey meaning and sound. In this way it reminds me of the epic impressionist poem ‘Mei’ by Gorter, in which the sound of words often drown out their respective meanings, and it becomes a piece to be felt rather than to be understood.
I haven’t read other books by this author yet, but i am curious how he would adapt this style to another theme. The still setting of Nova Zembla, and the thoughts of a long deceased 17th century poet and chronicler seem to be an ideal carrier for this style of prose.
There is just a sliver of criticism that i do have to mention. One of the stylistic elements the author uses is recursion. In some of the passages in this book, this element feels less as a way to convey meaning or feeling and more of a quip. The story falls flat in these moments for me, and i feel as if i’m listening to the author rather than the protagonist.
Apart from this it is a remarkable novel, with an interesting blend of the historic, the mystic, the natural, and the common(though not the mundane).
I haven’t read other books by this author yet, but i am curious how he would adapt this style to another theme. The still setting of Nova Zembla, and the thoughts of a long deceased 17th century poet and chronicler seem to be an ideal carrier for this style of prose.
There is just a sliver of criticism that i do have to mention. One of the stylistic elements the author uses is recursion. In some of the passages in this book, this element feels less as a way to convey meaning or feeling and more of a quip. The story falls flat in these moments for me, and i feel as if i’m listening to the author rather than the protagonist.
Apart from this it is a remarkable novel, with an interesting blend of the historic, the mystic, the natural, and the common(though not the mundane).
June 2, 2023
Een oprecht prachtig geschreven boek. De woorden vloeien samen om en worden poëzie. Het deed me erg denken aan een Broodkruimel op de Rok van het Universum. Dat boek had een doorlopend verhaal die mooi paste bij de prachtige zinnen. Zo'n verhaal is iets wat ik dit boek miste. Het was mooi maar het verhaal en de karakters ontbraken. Van alles loopt in elkaar over maar ik vond de uiteindelijke ontknoping persoonlijk wat tegenvallen.
February 27, 2024
"Wat eeuwig was is niet meer eeuwig. Wat eeuwig ijs was is nu stem. Wat eeuwig stil was is nu stroom. Eeuwig is niet meer eeuwig. Eeuwig is voorgoed voorbij. [...] Eeuwigheid van wit lost op. Wat vaststond staat niet meer vast."
Een ongeloofelijk reisverslag, alsof ik met mijn zeilschip de ijszeeën der dromen bevaar. Mijn fascinatie voor Nova Zembla, voor de Noordoostdoorvaart is voor altijd gewekt. En vooral: wát een taal!! In een soort mengelmoes van dromerige poëzie en ijskoude (neem dit letterlijk) zintuigelijkheid krijgt de noodlottige reis door de donkere poolnacht zijn heerlijk onsamenhangende vorm. Ik wil alles citeren, in één lange onafgebroken zin. Zo goed is het. De aanhef alleen al.
Voor mij had het zelfs nóg dromigeriger mogen zijn. De passages over Nederland voelden wat te "echt", te weinig magisch in vergelijking met de rest van de reis. En de voortdurende herhaling of interpolaties van sommige zinnen - die op het eerste gezicht heel goed zijn - wordt een beetje afgezaagd naar het einde toe.
Een ongeloofelijk reisverslag, alsof ik met mijn zeilschip de ijszeeën der dromen bevaar. Mijn fascinatie voor Nova Zembla, voor de Noordoostdoorvaart is voor altijd gewekt. En vooral: wát een taal!! In een soort mengelmoes van dromerige poëzie en ijskoude (neem dit letterlijk) zintuigelijkheid krijgt de noodlottige reis door de donkere poolnacht zijn heerlijk onsamenhangende vorm. Ik wil alles citeren, in één lange onafgebroken zin. Zo goed is het. De aanhef alleen al.
Voor mij had het zelfs nóg dromigeriger mogen zijn. De passages over Nederland voelden wat te "echt", te weinig magisch in vergelijking met de rest van de reis. En de voortdurende herhaling of interpolaties van sommige zinnen - die op het eerste gezicht heel goed zijn - wordt een beetje afgezaagd naar het einde toe.
August 19, 2022
Wie lang genoeg dood is, herinnert zich meer dan zijn leven. Dit relaas van een naamloze opvarende van de verdoemde 16de-eeuwse Zembla-expeditie die langzaam uit de permafrost ontdooit, is als zo’n Russisch poppetje, met verhalen-in-verhalen. Van toen tot nu. Echt en gedroomd. Over aardrijkskunde, zakendoen en atoomproeven, onder andere.
February 1, 2023
Het is moeilijk om te beschrijven wat ik net gelezen heb, maar het was vaak erg mooi. De geest van een anonieme medereiziger van Willem Barentsz op zoek naar de noordelijke route naar China verblijdt ons met sprookjes, een geschiedenisles, magisch realistische bezweringen en dies meer. Zoiets. Maar dus wel mooi.
September 14, 2024
Wauw! Sprakeloos!
September 25, 2025
this novel should have been a poetry collection
March 16, 2025
Gestopt op blz.50. Erg doorwrocht met veel bijvoeglijke naamwoorden, wendingen, opsommingen en stemmingen. Niet al het research moet in poëtische zinnen verwerkt worden.
Displaying 1 - 30 of 86 reviews