Six Nights on the Acropolis

by George Seferis

Winner of the 2006 Elizabeth Constantinides Memorial Translation Prize from the Modern Greek Studies Association. One man. Two women. A group of free-thinking friends. Sex. Poetry. Mysticism. At once a tragic love story and a tale of artistic maturation. A saga of sexual adventure played out in the Greek the Acropolis, illuminated by the full moon and the blazing midday sun; the streets, coffee houses and tavernas of Athens; a marble quarry quaking in the summer heat; islands with deserted caves and rocky seashores. A portrait of Athens, a chaotic modern metropolis seething with refugees after the Asia Minor Catastrophe of 1922, populated by a host of minor characters adding a tragic dimension, comic relief, and a hauntingly real sense of time and place. A bold, sometimes shocking, work of fiction by Nobel Laureate George Seferis, Six Nights on the Acropolis provides unique insights into Seferis's artistic apprenticeship, personal experiences, and emotional growth. Writing in the guise of his novel's protagonist, Seferis permits himself levels of honesty and intimacy about love, sex, and art not possible in his poetry, essays, letters or journals. "An experimental novel that daringly combines elements of the Romantic European tradition of the Bildungsroman with the Anglo-American Modernism that Seferis was among the first and most influential to introduce into Greece.... Susan Matthias has done readers a great service by her spare, elegant, faithful and always readable translation of this most unexpected of twentieth-century literary novels." - From the Foreword by Roderick Beaton, King's College London "In Susan Matthias's clear-eyed version of this novel of early youth, we discover a Seferis who introduces us into privacies as unsettling - and as arousing - as anything in Gide or Proust." - Richard Sieburth, New York University

Genres: Fiction, Greece, Poetry

213 pages, Paperback

First published July 30, 1974

About the author

George Seferis, pen name of Georgios Seferiadis,
Greek: Γιώργος Σεφέρης

Awarded the 1963 Nobel Prize in Literature "for his eminent lyrical writing, inspired by a deep feeling for the Hellenic world of culture."
First Greek to win the Nobel Prize in Literature.

https://en.wikipedia.org/wiki/Giorgos...

Reviews

[Lazaros Karavasilis · Rating 5 out of 5]

Μερικές φορές, η επαφή με έναν συγγραφέα έχει να κάνει με την ηλικία του αναγνώστη και τις εμπειρίες που προυπήρξαν αυτής. Είναι αυτό που λένε το σωστό timing.

Για μένα και το έργο του Σεφέρη, αυτό έγινε στα 31 μου χρόνια. Ίσως θα μπορούσε να γίνει νωρίτερα, ίσως όχι, δεν θα μάθουμε ποτέ.

Δεν γνωρίζω αν είναι από τα καλύτερα έργα του, ξέρω όμως πως είναι μια πολύ καλή απόδειξη του πόσο κορυφαίος ποιητής ήταν ο Σεφέρης. Και λέω ποιητής γιατί παρόλο που οι Έξι Νύχτες είναι μυθιστόρημα, μοιάζει περισσότερο με ποίημα σε αφηγηματική φόρμα, παρά ως ένα κλασσικό μυθιστόρημα με την τυπική δομή. Στα μάτια μου, αυτό κάνει το βιβλίο άκρως ενδιαφέρον: δεν χρειάζεται να ακολουθείς αυστηρά τι γίνεται με την πλοκή. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να αφεθείς στη λυρικότητα του έργου και να το απολαύσεις όσο περισσότερο μπορείς. Εκεί ενυπάρχει η ομορφιά του, ο ερωτισμός του, και η ανεξήγητη επιρροή που έχει η Ακρόπολη στους χαρακτήρες του έργου.

Δεν νομίζω πως όλα αυτά τα στοιχεία θα μπορούσαν να συνδυαστούν σε μια κλασσική μυθιστορηματική μορφή. Και σίγουρα ο Σεφέρης δεν είναι ένας ακόμη απλός συγγραφέας.

[Antonis · Rating 5 out of 5]

Στο βιβλίο αυτό μου φανερώθηκε ένας Σεφέρης διαφορετικός, πυρετικός, μακρινός αδερφός του ποιητή με τον καλά μελετημένο, μεγαλόπνοο και συχνά ψυχρό στίχο· εδώ οι λέξεις και οι σκέψεις ξεχειλίζουν από πάθος. Ποιητικό και φιλοσοφικό συνάμα μυθιστόρημα, κατάδυση στη σεληνιασμένη ψυχή, στα μαύρα φεγγάρια του έρωτα και στη φεγγαροκρουσμένη Αθήνα του '20, οι «Έξι νύχτες στην Ακρόπολη» με συνεπήραν απρόσμενα. Σπουδαίο κείμενο, γραφή αντάξια ενός Νομπελίστα.

[Kiki Dal · Rating 4 out of 5]

Προφανώς και δεν έχουμε να κάνουμε με ένα συνηθισμένο μυθιστόρημα. Ο Σεφέρης γράφει πεζογράφημα ως ποιητής με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Λυρισμός, στοχασμοί, φιλοσοφικές αναζητήσεις.

[Kat · Rating 4 out of 5]

Περίεργο έργο. Κάποιες φορές το καταλάβαινα, κάποιες όχι. Μου άρεσε πολύ η ποιητική γραφή του Σεφέρη.

[Dimitris · Rating 5 out of 5]

Ακριβώς ό,τι περίμενα, την μαγική ποιητική γραφή του Σεφέρη και την ατμόσφαιρα της προπολεμικής Αθήνας. Άφθαστο στυλ!

[Ioannis Savvas · Rating 4 out of 5]

Το Έξι νύχτες στην Ακρόπολη είναι το μοναδικό μυθιστόρημα του μεγάλου Έλληνα ποιητή και νομπελίστα Γιώργου Σεφέρη. Επτά φίλοι, τέσσερις άντρες -ο Στράτης, ο Νώντας, ο Καλλικλής και ο Νικόλας- και τρεις γυναίκες -η Σαλώμη/Μπίλιω, η Σφίγγα/Μαριγώ και η Λάλα-, αποφασίζουν να συναντιούνται στην Ακρόπολη για έξι συνεχόμενες πανσελήνους. Σκοπός η συνοχή της παρέας. Σύμφωνα με τις σημειώσεις του συγγραφέα, η πρώτη γραφή του μυθιστορήματος γίνεται μεταξύ 1926-1930, ενώ τα γεγονότα διαδραματίζονται μεταξύ 1925-1927 και τα φεγγάρια είναι του 1928.

Όλο το κείμενο διατρέχεται από την ποιητικότητα του δημιουργού. Οι φράσεις είναι τραγουδιστές, οι σειρές προσπαθούν να ριμάρουν μεταξύ τους. Οι δόσεις σουρεαλισμού γενναίες. Το κείμενο φαίνεται ότι είναι γραμμένο από έναν νέο άνθρωπο, ανήσυχο, βαθιά προβληματισμένο, ριζικά σκεπτόμενο και πλήρη συναισθημάτων. Έναν νέο συγγραφέα που δοκιμάζει να παίξει με αυτό το είδος γραφής. Οι αναφορές από το Καθαρτήριο και την Οδύσσεια πολλές. Αυτή η υπερχείλιση σκέψεων και αισθήσεων δίνει έναν ιλιγγιώδη ρυθμό στο γραπτό. Οι αναζητήσεις του Στράτη πολλές: η ζωή, ο θάνατος, ο Έρωτας, πανάρχαια ερωτήματα, πανανθρώπινες βασανιστικές αμφιβολίες. Και το σκηνικό η Ακρόπολη, σε μια Αθήνα που αναζητά κι αυτή την ταυτότητά της ύστερα από μια τραγωδία.

Οι Έξι νύχτες στην Ακρόπολη είναι ένα από τα ωραιότερα νεοελληνικά μυθιστορήματα. Με αφηγηματική δύναμη, τεχνική που κρατά σε εγρήγορση και έντονο ερωτισμό. Φαντάζομαι θα ήταν δύσκολο και προκλητικό να δημοσιευτεί την εποχή που γράφτηκε, γι΄ αυτό και ο συγγραφέας το ξαναδούλεψε δεκαετίες αργότερα, αμφιταλαντευόμενος για τη δημοσίευσή του.

[Sofia Lykoudi]

Ένα ιδιαίτερο ανάγνωσμα που προσεγγίζει την ποιητική γραφή μέσα από την δομή πεζογραφήματος. Χαρακτήρες σπαραγματικοί σαν τα απομεινάρια της αρχαίας πόλης, με παρελθόν στοιχειωτικό, που μας αποκαλύπτεται τμηματικά από την αδυναμία τους να αναμετρηθούν με το μέλλον. Η Ακρόπολη και η ολόγιομη σελήνη ορίζονται ως μια τοπολογική εξαμηνιαία συμφωνία συνάντησης ανάμεσα σε γη, ουρανό κι άνθρωπο, ως ύστατη απόκοσμη επίκληση στο genius loci μιας συντροφιάς ανθρώπων που πασχίζει να επανυφάνει το σκωροφαγωμένο νήμα της ενότητας , της κοινοκτήμονης ταυτότητας και των ριζών, που σαν πελώριες στεριανές άγκυρες μας υπενθυμίζουν πως όσο μακριά κι αν φθάσουμε θα μας τραβούν με ορμή εκεί από όπου ξεκινήσαμε.

[Claire P. · Rating 2 out of 5]

Γνώριζα, ότι ο Σεφέρης δεν φημίζεται για τα πεζά του, όσο για την ποίησή του. Παρόλα αυτά αποφάσισα να δώσω στο βιβλίο μια ευκαιρία. Ήταν ενδιαφέρον και πολύ εύκολο στο διάβασμα, και ο λόγος πολύ λυρικός χωρίς όμως να είναι ακατανόητος. Σαν βιβλίο έχει μέσα ωραίες εκφράσεις και αποφθέγματα αν και τολμώ να πω πως δεν κατάλαβα το βαθύτερο νόημά του.Επίσης σε πολλά σημεία έχει αρκετά κενά. Παρόλα, λοιπόν, τα αρνητικά του, μπορώ να πω ότι το ευχαριστήθηκα.

[Al Capwned · Rating 2 out of 5]

I don't understand what is the use of all those references, it just gets tiring at some point and feels even pretentious. I can't say I enjoyed it that much.

[Nikolaos Papadakis · Rating 3 out of 5]

Ευτυχώς ο Σεφέρης ασχολήθηκε σχεδόν αποκλειστικά με την ποίηση, γιατί είναι τραγικό αυτό το πεζό. Απομίμηση του Κοσμά Πολίτη, αλλά δύο κλάσεις πιο κάτω.

[Μακης Περδικοματης · Rating 4 out of 5]

Πρώτη φορά που διαβάζω Σεφέρη, δυστυχώς δεν έχω ακόμα κάποια από τις ποιητικές του συλλογγες, αλλά και το Εξι νύχτες στην Ακρόπολη κάθε άλλο παρά με απογοήτευσε. Εχει πάρα πολύ έντονο το ποιητικό στοιχείο, υπέροχες γλαφυρές, πολλές φορές σουρεαλιστικές, μεταφορές.

Σε πολλά σημεία αισθάνθηκα δυσκολία να καταλάβω το νόημα και την πλοκή, όμως ούτε στιγμή δεν μείωσε την απόλαυση που ένιωθα διαβάζοντας το.

Διαβάζοντας το Εξι νύχτες στην Ακρόπολη πολλές φορές το μυαλό μου έτρεχε στα Άνθη του κακου, τους σουρεαλιστές, την ψυχανάλυση αλλά ακόμη και στον Καζαντζάκη.

.. και τώρα μπορω με την ησυχία μου να δω και την τηλεοπτική μεταφορά του βιβλίου!

Είμαι σίγουρος ότι η γραφή του Σεφέρη, που τόσο με μάγεψε, δεν μπορεί να μεταφερθεί στη μικρή οθόνη, παρόλαυτα έχω μεγάλη περιέργεια να τη δω

[mar · Rating 4 out of 5]

Σαν ένα σπιράλ που γυρνάει γύρω-γύρω, χωρίς να νοιάζεται αν θα ζαλιστείς ή όχι. Ο σκοπός της ύπαρξής του είναι να σε μαγεύσει, να σε υπνοτίσει, και να σε αποσυντονίσει μέχρι να χαθείς τελείως στον κόσμο του.

[Konstantinos Mindcrimek · Rating 4 out of 5]

«Πέρα, η Ακρόπολη αγκυροβολημένη, έτοιμη να σαλπάρει»

Μπορεί να γνωρίζουμε τον ποιητή Σεφέρη αλλά στα πρώτα χρόνια της νιότης του είχε γράψει αυτό το πεζογράφημα. Το χειρόγραφο παραδόθηκε πολλά χρόνια αργότερα και εκδόθηκε τελικά το 1974, τρία χρόνια μετά τον θάνατο του. Στις πίσω σελίδες βλέπουμε το απόκομμα ενός εισιτηρίου από μια νυχτερινή επίσκεψη στην Ακρόπολη με ημερομηνία μια νύχτα στα τέλη Μαΐου 1926, ξεκάθαρο δείγμα ότι δεν πρόκειται για απλή μυθοπλασία (αν και ο αυτοβιογραφικός χαρακτήρας υπάρχει σε όλα τα μυθιστορήματα εδώ ο κεντρικός χαρακτήρας είναι το alter ego του Σεφέρη).

- Μα ποιος ασχολείται με ποιήματα, τώρα. Τη θέση της ποίησης την έχει πάρει το μυθιστόρημα. Αυτό δεν το δοκιμάσατε;
- Το δοκίμασα, αλλά νομίζω πως δεν ξέρω να διηγηθώ. Ακόμα χειρότερο, δεν μπορώ να περιγράψω…

Μια παρέα νέων στην Αθήνα εκείνης της δεκαετίας πειραματίζεται πάνω στις σχέσεις των μελών της και συμφωνούν να επισκέπτονται την Ακρόπολη μία φορά κάθε μήνα αλλά πάντα κατά τη νύχτα που έχει πανσέληνο ώστε η ενέργεια του χώρου να συμβάλει στη συνοχή της ομάδας. Ο κεντρικός ήρωας είναι ο Στράτης και συνάπτει σχέση με τη Σαλώμη/Μπίλιω και στη συνέχεια με την Λάλα. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες είναι δευτερεύοντες και μάλλον ανολοκλήρωτοι αλλά το τελευταίο θεωρώ πως έγινε εσκεμμένα ώστε να ενσωματωθούν στον γενικότερο κατακερματισμό του κειμένου.

«Έβγαινε απ’ το νερό, και οι στάλες κυλούσαν πάνω της σα να μην την άγγιζαν, σα να ήταν εκεί μόνο για να τη δέσουν μέσα στο φως· το φως της ανάστασης»

Χωρισμένο σε έξι κεφάλαια (όσες και οι νύχτες) βλέπουμε την ωρίμανση του βασικού χαρακτήρα από τις αναζητήσεις και τα υπαρξιακά αδιέξοδα στην προσωπική ολοκλήρωση. Η ανάγνωση μοιάζει λίγο χαοτική επειδή η αφήγηση λειτουργεί σε δύο επίπεδα, από τη μία σε πρώτο πρόσωπο η καταγραφή σε ημερολόγιο των σκέψεων από τον Στράτη και από την άλλη η περιγραφή των γεγονότων σε τρίτο πρόσωπο από τον εξωτερικό αφηγητή.

Ο Σεφέρης γράφει σαν ποιητής και έτσι δικαιολογείται και ο κατακερματισμός του κειμένου που θυμίζει τη χαοτική σκέψη ενός καλλιτέχνη που δημιουργεί αυτσχεδιαστικά και γι’ αυτό μοιάζει να μην υπάρχει πάντα ειρμός αφού δεν υπάρχει γραμμική αφήγηση. Δεν είναι όμως αυτό το ζητούμενο αφού για παράδειγμα στο ημερολόγιο του Στράτη βρίσκουμε από στίχους μέχρι περιγραφή ονείρων.

«Τα πόδια μας μπερδεύουνται στις κλωστές που δένουν τις καρδιές μας»

[Argiris Fakkas · Rating 2 out of 5]

Μία αποτυχημένη, νομίζω, απόπειρα του Γιώργου Σεφέρη στον χώρο του μυθιστορήματος. Σε κανένα σημείο του βιβλίου δεν με συνεπήρε η υπόθεση, το βρήκα πολύ ανιαρό σε αρκετά σημεία του, ενώ η πλοκή του μυθιστορήματος είναι ιδιαίτερα δυσδιάκριτη, συνέπεια του μοντερνιστικού τρόπου γραφής, που κατά τη γνώμη μου δεν λειτουργεί επιτυχώς. Συν τοις άλλοις βρήκα εξαιρετικά εκνευριστικό το όνομα του πρωταγωνιστή, Στράτης· κάθε φορά που το διάβαζα ο τόνος κατεβαίνε ασυναίσθητα στη λήγουσα.

Πρόκειται, αν κατάλαβα καλά, για την ιστορία μιας παρέας που τη δεκαετία του 1920 ανεβαίνει για έξι νύχτες στο λόφο της Ακρόπολης. Ο φακός της αφήγησης εστιάζει κυρίως στον Στράτη, τη Σαλώμη, τη Λάλα και τη Σφίγγα. Οι υπόλοιποι άντρες της παρέας έχουν ελάχιστη συμμετοχή στα δρώμενα. Ο Στράτης συνδέεται ερωτικά με τη Σαλώμη που έχει παράλληλα ερωτική σχέση με τη Λάλα. Μάλιστα σε ένα σημείο της πλοκής ο πρωταγωνιστής τις παρακολουθεί από απόσταση και ακούει όσα λένε.

Υπάρχουν σημεία βέβαια που παρουσιάζουν ενδιαφέρον, ορισμένα αποσπάσματα είναι υπέροχα, γραμμένα με λυρικό-ποιητικό τρόπο από τον συγγραφέα. Οι παραπομπές σε άλλα έργα της αρχαιότητας και όχι μόνο ήταν επίσης κάτι που μου άρεσε. Προς το τέλος υπάρχει μια νότα συγκίνησης με το θάνατο της Σαλώμης-Μπίλιως και το πως ο Στράτης προσπαθεί να ανταπεξέλθει από αυτό το γεγονός.

Δυστυχώς παρά αυτά τα θετικά στοιχεία, σαν σύνολο το μυθιστόρημα δεν με έπεισε καθόλου. Μου θύμισε το επίσης αποτυχημένο κατά τη γνώμη μου, μοντερνιστικό μυθιστόρημα Κουτσό, του Κορτασάρ. Έχει κάποιες ομοιότητες και με το Λεμονοδάσος του Κοσμά Πολίτη.

[Manuel Correa · Rating 5 out of 5]

24/ene/2018
Ayer terminé de leer la unica novela de G. Séferis con Lorena por la noche. Como experiencia de lectura me hizo recordar el Cuarteto de Alejandría. En La novela, los personajes tienen un aire de dejarse llevar con ligereza con por las cosas, sobre todo, por la gravedad que representan otros personajes, sobre todo Salomé, de quien Estratis está fatalmente enamorado. Y Lala, un aparente objeto diluido...

Lo interesante es que el objeto de deseo por fin alcanzado, se pierde al final con una muerte igualmente inasible.

[Lefteris Filippou · Rating 4 out of 5]

Το πεζό αυτό του Σεφέρη το είχα διαβάσει το 1986, το ξαναδιάβασα τώρα . Λόγος Σεφέρη , ποιητικός σε πεζό κείμενο , Αθήνα - έρωτας - θάνατος - σχέσεις το θέμα του .
Ήταν από τα βιβλία που θεωρώ δικά μου και παραμένει και με την δεύτερη ανάγνωση .

[Konstantinos · Rating 4 out of 5]

Απίθανο, σουρεάλ και πρωτοποριακό!!!

[Vladys Kovsky · Rating 3 out of 5]

I am of the opinion that if authors did not want to publish certain pieces of writing during their lifetimes, we should not ignore their choice on the matter when they can no longer stop us from doing so. It's not a faultless rule, there are surely exceptions. Yet, in this case, George Seferis would likely regret to be associated with Six Nights on the Acropolis if he could.

A reader, such as this one, could find here quite a few interesting ideas and the ways they present themselves, a few glimpses of the author behind Stratis, a feeling of a culture at the crossroads between a tragedy of the recent past, the glory of the old days, and more tragedies to come. But most of what this reader found in the book was not worth looking for. And so the reader has to go back to George Seferis he knows and loves, even if he knows him barely and loves him only through a distorted mirror of translation. He, this reader, instead of rambling on, gives you, without the permission of the dead editor, or the dead author, or the dead translator, this

INTERVAL OF JOY

We were happy all that morning
O God how happy.
First the stones the leaves and the flowers shone
and then the sun
a huge sun all thorns but so very high in the heavens.
A nymph was gathering our cares and hanging them on the
trees
a forest of Judas trees.
Cupids and satyrs were singing and playing
and rosy limbs could be glimpsed amid black laurel
the flesh of young children.
We were happy all that morning;
the abyss was a closed well
on which the tender foot of a young faun stamped
do you remember its laughter: how happy we were!
And then clouds rain and the damp earth;
you stopped laughing when you reclined in the hut,
and opened your large eyes and gazed
on the archangel wielding a fiery sword

"I cannot explain it," you said, "I cannot explain it,"
I find people impossible to understand
however much they may play with colors
they are all black.

George Seferis, tr. by Kimon Friar, 'Modern European Poetry' ed. by Willis Barnstone 1966

[ClaraAS · Rating 5 out of 5]

Los poetas nos engañan, dicen que escriben novelas pero siguen escribiendo poesía. Esto podría ser un buen resumen de este libro que aunque sea en prosa muestra todos las problemáticas de Seferis mientras Stratis pasea por una Atenas cambiante anhelando como hacía el autor un mundo, la Grecia turca, que nunca volverá.

[Chris Chronaios · Rating 4 out of 5]

"Ό,τι κάνουμε για τους νεκρούς μας• η θλίψη μας, τα δάκρυά μας, η δέηση μας, είναι σαν να πρόκειται να ξαναγυρίσουν. Το τέλος, το πραγματικό, δεν μπορεί να το χωρέσει ο νους του ανθρώπου• έπειτα πάμε και τους βρίσκουμε, και οι άλλοι στον πάνω κόσμο συνεχίζουν."

[Zoe · Rating 1 out of 5]

I really wanted to love it but it was just so boring could not finish it

[Γιάννα Π. · Rating 4 out of 5]

Ποιητική γραφή και περιγραφή μιας άλλης εποχής. Νέοι με ανησυχίες και τρόπο έκφρασης μερικές φορές δυσνόητο.

[Fofoka Fo · Rating 5 out of 5]

Υπέροχη ιστορία με λυρισμό που δεν σε κουράζει

[Μαρία · Rating 4 out of 5]

Πολύ ιδιαίτερη γραφή. Λίγο ποίηση, λίγο πεζογραφία, βαθείς στοχασμοί και στάσεις ζωής πολύ κόντρα στο status quo της εποχής.

[Pierre-Antoine · Rating 4 out of 5]

Un roman-journal, des chapitres aux rythmes du calendrier lunaire, c'est atypique

[Γιάγκος Πλατής · Rating 2 out of 5]

Αν και με τα χρόνια , όταν βρίσκω ένα βιβλίο με το οποίο δε συνδέομαι, το αφήνω μετά από 60 σελίδες περίπου, στην προκειμένη δεν ξέρω τι περίμενα και το διάβασα μέχρι τέλους! Με δυσκόλεψε πολύ, διότι αλλιώς το είχα στο μυαλό μου... Στα συν βάζω την ποιητική γραφή, επειδή μου άρεσαν τα στοιχεία του ποιητή που είναι εμφανή στο μυθιστόρημα, αλλά με έχασε τελείως η πλοκή. Δεν το βρήκα καν γοητευτικό στη σουρεαλιστική του διάσταση, παρόλο που το ξεκίνησα ενθουσιωδώς. Επίσης, μου έκανε εντύπωση που χρησιμοποιούσε συνέχεια τη λέξη αυτή! 2,5

[Giannopoulou · Rating 3 out of 5]

περίεργο βιβλιο. ιδιαιτερη γραφη, πρωτοποριακο για την εποχη. με μετεφερε σε ιδιαιτερο κλιμα με το οποιο δεν μπορεσα σαφως να ταυτιστω αλλα μου ητανε ενδιαφερον. κι εκει που με κουραζε, οταν το αφηνα το σκεπτομουνα κι ανυπομονουσα να το ξαναπιασω. τελικα τολμω να πω οτι δεν καταλαβα τι ηθελε να πει ο ποιητης:)

[Breña · Rating 1 out of 5]

Langatmig, verschwurbelt, inhaltsleer ... Sorry, dieses Werk entzieht sich meinem Verständnis.

[Kostas · Rating 5 out of 5]

Athens, greek summer, Acropolis, sensuality and passion, poetry, full moon and magic. Seferis wrote only one novel but it was brilliant. Bonus for greek readers : greek language at its best.

[Fataine · Rating 1 out of 5]

Ce roman ne m’a pas du tout convaincue… Intrigue faible et tortueuse, style prolixe, rythme lent, dénouement prévisible (la mort d’un des personnages à la fin)… Vraiment pas mon style !