Cuando la vida está todavía por estrenar, cualquier lugar es idóneo para enamorarse. Eso es lo que les sucede a Xulia y a Nico, que se agarran fuerte de la mano en una historia que, pese a ser minúscula, consigue trazar un conmovedor retrato de una generación la de aquellos jóvenes a quienes la heroína y el VIH condenaron a la incertidumbre y al olvido.
"Futuro imperfecto", publicado originalmente en gallego en el año 2010, es el primer libro de Xulia Alonso. Esta novela, que transita con comodidad entre el testimonio, la crónica, la literatura epistolar y la pura ficción, se sirve de los agarres escurridizos de la memoria para armar un potente relato acerca del amor, el descubrimiento, la enfermedad, la vida y la muerte. Tras varias ediciones en su lengua original, Futuro imperfecto ha sido merecedor de varios reconocimientos, entre los que se encuentran el Premio Losada Diéguez de Creación Literaria (2011), el XVII Premio Arzobispo San Clemente (2012) o el Premio Frei Martín Sarmiento (2012).
«No se puede volver atrás. Cada momento es único y algunos, además, marcan un punto sin retorno. Yo había saltado de renglón y toda la extensión de una línea en blanco se mostraba ante mí, deslumbrándome. Me producía terror empezar a avanzar. Inmóvil, sencillamente esperé».
SOBRE EL AUTOR
Xulia Alonso (A Rúa, Ourense, 1961) es escritora y vive en Vigo. Tras estudiar Bachillerato y COU en el colegio diocesano Pablo VI de A Rúa y comenzar la carrera de Psicología en la Universidad de Santiago de Compostela en 1978, en 1981 empezó a trabajar como auxiliar administrativa en la plantilla de la Xunta de Galicia, empleo que desempeñó hasta 2008. En octubre de 2010 publicó en gallego "Futuro imperfecto" (Editorial Galaxia), novela que la hizo merecedora de múltiples galardones como el Premio Losada Diéguez de Creación Literaria (2011), el XVII Premio Arzobispo San Clemente (2012) o el Premio Frei Martín Sarmiento (2012).
Xulia Alonso Díaz, nace en A Rúa, Ourense, en el año 1961. Estudia Bachillerato y COU en el colegio diocesano Pablo VI de A Rúa y comienza estudios de Psicología en la Universidad de Santiago de Compostela en el año 1979. En Enero de 1981 accede a la plantilla de la Xunta de Galicia como auxiliar administrativa donde trabajará hasta septiembre de 2008, momento en que los motivos de salud la partan del mundo laboral.
La irrupción del virus del sida en los años 80 y su adicción a la heroína, superada en 1985, serán claves para el desarrollo de su trayectoria vital, marcada por el diagnóstico como portadora del virus en Febrero de 1986. Futuro Imperfecto (Editorial Galaxia) se publica en noviembre de 2010 como un testamento vital para su hija Lucía, donde reconstruye los primeros años de juventud en Santiago de Compostela en la década de los 70, su relación con la droga y con Nicolás, marido y padre de su hija.
Entre los galardones recibidos por la autora cabe destacar el Premio Losada Diéguez de creación literaria en 2011, el XVII Premio Arzobispo San Clemente y el Premio Frei Martín Sarmiento en 2012.
Futuro Imperfecto se reedita en castellano en 2013, traducido por la propia autora, como parte del proyecto de Mar Maior.
Es la segunda vez que leo este libro. Y esta vez no ha dolido menos que la primera vez.
'Futuro Imperfecto' es una preciosa carta de amor y de despedida que Xulia Alonso, la autora, le escribe no solo a su amor, Nico, fallecido a principio de los 90 a causa del SIDA. Pero es también una carta a su hija Lucía, quien comparte apenas sus primeros años de vida con su padre. Una carta dolorosa en la que cuenta su historia de amor.
Supongo que todos aquellos que nuestros padres fueron jóvenes en los 80, este tema será familiar. Más para unos que para otros. Y siempre piensas "qué suerte que no tocó en mi familia".
Xulia nos abre su corazón y nos cuenta su historia de amor con Nico, y su historia de dolorosa relación con la heroína. Adicción que lleva a la pareja a contagiarse de esta maldita enfermedad.
El miedo, la incertidumbre, el rechazo, el enfado... Xulia y Nico pagaron un precio muy alto. Xulia sigue aquí, años después, para contar la historia que Nico no pudo contar.
Si tenéis la oportunidad, leedlo. No os arrepentiréis.
Emocionante e próximo, escrito desde o amor. Son razóns de sobra para ler o libro co peito encollido. Con máis entusiasmo que eu, Fran P. Lorenzo dixo no seu blog todo o bo que eu podería pensar deste libro: http://unpaisenlata.wordpress.com/201...
«A memoria, o elemento fundamental para engarzar os elos que dan sentido á vida, que poder!»
Futuro imperfecto é unha novela autobiográfica onde a autora, Xulia Alonso Díaz, conta a súa historia con Nico, o amor da súa vida, e as aventuras e (sobre todo) desventuras que viviron xuntos.
Ao comezo da lectura deime de conta de que o que estaba contando a autora era a súa propia historia, cousa que non me acabou de convencer, e así me mantiven durante as primeiras páxinas. A medida que avanzaba coa lectura, o «argumento» vólvese moito máis interesante, e mesmo es capaz de coñecer de xeito máis profundo os estragos que deixa a droga durante a década dos oitenta. Futuro imperfecto preséntase para min como a outra cara da moeda que amosa Nacho Carretero enFariña.
Desta forma, Xulia Alonso Díaz expón o seu percorrido polo inferno, un inferno que sabe que é moi probable que nunca acabe, coa súa parella. Ambos os dous adéntranse nunha completa montaña rusa, non exenta de inseguridades, medo, dor, inconsciencia, pero sobre todo de amor. O amor é o eixo vertebral desta novela.
Trátase a aparición do VIH (e a sida), unha enfermidade descoñecida daquela, como consecuencia do consumo constante de drogas. Paréceme moi necesario que existan novelas ou obras que traten sobre esta doenza e axuden a obter a información suficiente para evitar a estigmatización das persoas seropositivas.
Ao principio non tiña moita convicción sobre este libro, pero o interese vai medrando a medida que pasan as páxinas e, inda que haxa capítulos que non teñen tanta relevancia (sobre todo os relacionados coa familia da autora) non podes esperar a ver como se desenvolve a parella no seu propio inferno. Fronte á inmensa dureza e crueza da situación en que se encontran Xulia e Nico, a autora ofrece beleza, pero sobre todo amor. É nos últimos capítulos onde a lectura se fai máis complicada e onde chegas a empatizar máis coas personaxes.
Que Xulia comparta este libro con nosotrxs es un regalo. No me puedo ni imaginar el dolor y el desasosiego que vivió durante esos años extra en los que solo quedaba agarrarse al presente, pero aquí lo transforma en una celebración a la memoria de aquellos a los que quisimos y se fueron demasiado pronto. También nos habla de la necesidad de tener a gente que te sostenga cuando caes, de la importancia de la dignidad frente a la enfermedad y de la empatía por parte de los profesionales sanitarios. Habla del estigma y la vergüenza como agentes que nos aíslan pero también del amor como espacio para mostrarnos vulnerables ante la incertidumbre. Literariamente, podríamos criticar que el relato de Xulia peca a ratos de ser "demasiado emocional", pero es que sale de las tripas y del puro amor por un compañero de vida. Gracias a ella, la mirada atlántica de Nico acompañará a otra gente con historias (aún) sin contar
Este libro representa a la perfección una de las principales razones por las que leo, que es poder abrir ventanas a otras vidas, cuanto más paralelas a la mía mejor. La historia real de la autora y su marido, que consiguen superar su adicción a la heroína para encontrarse con una infección compartida del VIH. Obviamente, es una historia desgarradora. También es una historia totalmente sincera por todos lados y esa sinceridad ha saciado toda la curiosidad que la reseña de la librera que nos invitó a Clau y a mí a su club de lectura despertó. Lo he leído muy rápido porque el lenguaje es muy ágil, la edición es bonita y el papel suave al tacto. Nos gusta. No le doy todas las estrellas porque hay una repetitividad en el lenguaje y en algunas ideas que no me convencen.
É un libro que, polo xeral, tiven a sensación de que estaba mal escrito. Problemas coas voces, cos saltos temporais, coa propia estrutura do libro… E aínda así non puiden soltalo en tres días. Algo que si consigue é que fala dende a honestidade, dende un sitio que poucos libros conseguen. Se chegas aí dá igual como escribas, pero hai que chegar, amigas…
Creo que lo he leído en el punto de mi vida en que necesitaba leerlo. Qué difícil es ser el que acompaña, qué complicado es vivir con la culpa y qué bonita la posibilidad de recordar.
La euforia de la juventud, la dureza de la adicción, el miedo al futuro y la belleza de un amor que resiste. Un libro que duele, pero llena de esperanza. Me ha dejado el corazón encogido y, al mismo tiempo, con ganas de abrazar más fuerte a los que quiero!!!!
"Vida y literatura caminan a veces estrechamente enlazadas. Así ocurre en esta novela en la que la autora recrea su experiencia personal enmarcada en la bulliciosa década de 1980. El relato de una exploración vital en pleno proceso de euforia libertaria colectiva marcada por grandes descubrimientos y sus consecuencias: el amor, la amistad, las drogas, el VIH, el SIDA..."
Empeza mal, todo pinta terrible, e o é, pois trata da perda, da enfermidade, da dor, da adición, o Sida,...pero inda así transmite cousas moi bonitas, o amor de parella, aos fillos, aos pais, a necesidade de coidar e ser coidado, a importancia dos amigos e das redes de apoio, da loita conxunta... (intensa, pero non tanto coma este libro).
Mazazo emocional. Una perspectiva única sobre la muerte de un ser querido, cruda aunque sensible; cercana y reconocible. Hay que elegir bien en qué momento leer este libro.
(Algunas elecciones de estilo no me han caído en gracia, pero eso no le ha quitado efectividad y he acabado KO igualmente)
3,5. Repítense metáforas e expresións ás veces de forma un chisco cansina pero son súper bonitas a un tempo e sempre da man da escritura obsesiva repetitiva reiterativa, pero como un pouco coñecer a historia xa fai que enganche menos. Aínda así precioso e imprescindible.
O mellor deste libro é a prosa e a forma de expresar sentimentos que ten a autora. Sen embargo, nos momentos nos que describía minuciosamente as casas dos seus avós, as súas vidas ou anécdotas sen demasiada importancia para a historia principal fíxose un pouco pesado.
«Non lle pidades tempo a alguén que non ten tempo»
A primeira vez que lin este libro foi en 4º da ESO, como parte das lecturas obrigatorias da materia de galego. Moitos dos libros que me mandaron no instituto pasaron sen pena nen gloria, pero este quedou na miña mente. Desde entón, xa van varias veces que volvín ler este libro, que se converteu no meu favorito.
Esta é unha historia desgarradora sobre morte, droga, enfermidade, raiba e inxustiza, pero tamén sobre amor, amor romántico, materno, familiar e de amizade. Eu nacín no ano 2000, polo que nunca experimentei conscientemente o verdadeiro drama que supuxo nos anos 80 e 90, especialmente en Galicia, a droga e o SIDA. Pero a pesar de non vivilo, segue presente na sociedade galega, especialmente na xeración de Xulia. Os que marcharon da casa e experimentaron por primeira vez a súa liberdade persoal ao mesmo tempo que España entraba na democracia e tamén experimentaba esa liberdade por primeira vez.
Este libro é unha declaración de amor e de como este, aínda que non pode con todo, é a razón pola que vivimos. Porque ao final, o obxetivo primeiro deste libro e a súa razón de ser, era manter viva a memoria dun dos seus amores da súa vida, Nico, para que a lese o outro amor da súa vida, a súa filla Lucía. Agora, esa "mirada atlántica" da que fala Xulia con tanto amor, quedará para sempre na memoria dos lectores deste libro.
Qué somos nós se non as nosas raíces e a nosa comunidade? A implicación dos seus amigos nos últimos anos de vida de Nico, especialmente nos últimos meses, é verdadeiramente reconfortante de ler. Tamén a dos pais de Xulia, salvandóos do inferno no que, sen querelo, caeran. A de Lucía, que sen sabelo, alegráballe a vida aos seus pais. A de Xulián e Xosé, a do tío de Nico ofrecéndolle un traballo, a da compañeira de Xulia que sempre o soubera pero nunca dixera nada. A de Xoán e a dos demáis médicos que sempre lles atenderan con cariño e paciencia. Non somos nada sen a xente que queremos, nin sen a xente que coida de nós aínda que non nos coñeza tanto.
Desta novela quédome con disfrutar da miña xente e do tempo, do presente. De vivir o momento actual sen esquecerme da memoria e do que me fixo ser quen son agora. E, cada vez que sente na Quintana, lembrareime desa Quintana do 1980 da que falaba Xulia, a Quintana pola que tamén pasaba meu pai, na que todo o mundo podía facer o que quixera e ser quen quixera ser. Só que agora é 2023, son tempos novos, e toca aprender do pasado sen esquecer nada del.
De todos, a convicción de que a vida é un prisma de mil e unha caras, arestas, vértices, mil e unha posibilidades, non só unha.
Certamente, o amor é a forza que move o mundo, que o transforma, que depura e revitaliza, é a forza que nos mantén vivos e a vida cobra un sentido único cando se sente, sentido que xa non se perde, aínda que os aconte-cementos te priven da permanencia dese amor. A memoria reteno e, se consegues superar a tentación do resentimen-to, da amargura, acompáñate sempre, fiel, sempre presente, cálido, leal, xa incapaz da traizón. Canto nos amamos! Canto me quixeches! Canto te quixen! Canto me gustou quererte! Como me gusta lembralo, meu amor!
Agardáchesme e, antes de marchar, berrachesme desesperado que volvese ao pé de ti. O meu corazón non dubi-du pero... como facercho saber? Por doado que parecese, laciaseme dificil, non me atrevía a actuar. Indecisión, medo, abre todo medo, sempre o maldito e paralizante me-da. Pero un formigo percorriame o corpo e o corazón la-exábame de novo con forza. Só necesitaba un pouco de tempo, era só cuestión de tempo, pensei, sen decatarme entón, de que o tempo é en ocasións o maior problema...
What a striking, powerful book. I can't find words to talk about it. The reader is hit one and many times by the facts of two common lives, the author's and her husband: I can relate to some friends who had similar experiences, so the context was not unfamiliar at all. But the brutal way of writing, as brutal as life itself, creates an unforgettable experience for the reader. I cried multiple times but never felt led to or forced to do that. It is just raw pain.
Hos is this book not more popular, I don't know. I had never heard of it, but book clubs are made for this too: to rescue titles that, for no apparent reason, have been forgotten or recluded. I admit, the writing sometimes may need some polishing; but that only increases the truth, the clarity, the impact of one of the most terrible experiences of life in peace times.
Futuro imperfecto es una oda a la vida, un homenaje a una época oscura y a una generación que fue ocultada, la de los 80 por su adicción a la heroína. La historia de Xulia y Nico es la historia de muchos jóvenes que recien inaugurada la democracia experimentaron la libertad al extremo llegando a la consecuencia de la adicción, la enfermedad del VIH y la muerte. Sin embargo pese a la dureza del relato su autora tiene la capacidad de trazar una historia de amor puro y verdadero, de superación de los personajes y de homenaje a aquella generación que fue olvidada, incomprendida y ocultada por una sociedad totalmente desinformada en aquella época y también es un reconocimiento a aquellas personas que apoyaron y lucharon junto aquellos que pudieron salir de aquel infierno. Una novela imprescindible para entender a la sociedad española de los años 80.
Salí de ver Romería, y leyendo sobre la película descubrí que existía este libro. Un libro maravilloso, como maravillosa es evidente que es su autora. Salí
Honesto, emocionante, crudo… es un libro perfecto. Tiene unos pasajes en los que se describe el efecto de la heroína en el cuerpo, y los efectos del mono, como yo nunca lo había leído. Lo mismo con la crueldad con la que mató el SIDA. Y aun así, es un libro lleno de belleza, parece imposible pero es verdad. Mención especial para el homenaje que supone este libro a los cimientos del sistema nacional de salud y a la importancia de la empatía de los sanitarios. Es que hay tantos detalles… ese ir memoria de Nico, de una generación, de la salud pública…
Gustoume moito. É un libro cheo de emocións, sobre todo amor. A perda irreparable dun ser querido, a cal Xulia reconstrúe dende a memoria, compartindo os momentos tan duros que tivo que vivir: a aparición do VIH, as drogas, e a morte do amor da súa vida.
A autora transmite moito co seu xeito de escribir e de describir. Non é unha novela difícil (polo menos no ámbito técnico, a nivel emocional xa é diferente).
This entire review has been hidden because of spoilers.
Define perfectamente este libro el epílogo de Carla Simón: “Xulia rompe la cadena de silencios, en primera persona, con una serenidad que cala por dentro (…) Xulia es mi madre si siguiera viva. Igual que yo soy su hija si ella hubiera muerto. Nuestros caminos se cruzaron para entender cómo hubieran sido nuestras historias silencios la muerte las hubiese elegido de un modo diferente. Nuestros caminos se cruzaron para que Nico, Neus y Kin no mueran nunca, para celebrar a toda su generación”.