What do you think?
Rate this book
De kinderen van Calais
Wissant, Noord-Frankrijk, de jaren zestig. Urenlang gingen ze gebukt op zoek naar de mooiste schelpen. Ze konden gelijktijdig en achterwaarts over de golven duiken. Ze hadden allebei een kamer waar je de zee kon horen ruisen, als de wind goed zat. Lilith en Violaine waren wat men noemt hartsvriendinnen. Onafscheidelijk. Samen kochten ze hun eerste bikini. En het was hand in hand dat ze naar de rand liepen.
Cap Blanc Nez, 1976. Beneden aan de kliffen wordt Violaine gevonden. 135 meter hoger staan twee boekentassen.
De kinderen van Calais is een debuut van zelden geziene ambitie. De auteur ontleedt en amputeert liefde in al haar facetten: moederliefde, zussenliefde, naastenliefde. Allesverterende liefde. De suizende tragiek van dit verhaal, als in een val van 135 meter hoog, doet voortdurend naar adem happen en heeft maar één vraag: hoe dicht kun je bij iemand komen zonder jezelf te verliezen?
Cap Blanc Nez, 1976. Beneden aan de kliffen wordt Violaine gevonden. 135 meter hoger staan twee boekentassen.
De kinderen van Calais is een debuut van zelden geziene ambitie. De auteur ontleedt en amputeert liefde in al haar facetten: moederliefde, zussenliefde, naastenliefde. Allesverterende liefde. De suizende tragiek van dit verhaal, als in een val van 135 meter hoog, doet voortdurend naar adem happen en heeft maar één vraag: hoe dicht kun je bij iemand komen zonder jezelf te verliezen?
285 pages, Paperback
First published May 12, 2014
45 people are currently reading
1162 people want to read
About the author
Lara Taveirne
9 books173 followersLara Taveirne schreef een thesis over liefdesverdriet. Ze schreef ook een keer een brief, waarmee ze zichzelf toegang verleende tot een vervallen sluiswachtershuis. Dertien jaar lang woonde ze onder een lek dak, verstoken van luxe en lawaai, maar dicht bij de natuur. Zo nu en dan schrijft ze ook een roman, zoals De kinderen van Calais (winnaar Debuutprijs 2015) en Wolf (longlist Libris Literatuur Prijs 2025).
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 135 reviews
January 3, 2017
Een debuut, net als Het smelt van Lize Spit. Ook hier een tragisch gegeven: 15-jarige Violaine gooit zich van de kliffen in Cap Blanc-Nez. Haar even oude hartsvriendin Lillith beslist op het allerlaatste moment niet mee te springen, maar te kiezen voor het leven. Niet zozeer het hare, wel dat van baby Vieux-Roseken. Hoe alles in mekaar zit, waarom Violaine springt en Lillith niet en wat volgt, wordt fragmentarisch verteld, zeker in het begin wanneer verschillende vertelperspectieven aan het woord zijn. Zodra Vieux-Roseken aan het woord komt, wordt alles pagina na pagina duidelijker. Het verhaal gaat om verschillende soorten liefde, tussen moeder en dochter, tussen hartsvriendinnen, tussen vrouw en man, en tussen vrouw en vrouw. Ook de liefde voor taal komt tot uiting. Je merkt aan de beeldende schrijfstijl dat Lara Taveirne germaniste is. Haar stijl is zoveel mooier dan die van Lize Spit. Sorry, ik blijf maar vergelijken met Spit: maar door het lezen van een ander debuut, van een ongeveer even oude dame, is het me alweer duidelijk geworden dat Het smelt zo overroepen is. Deze roman is gewoon stukken beter. Wat als goed in de literatuur bestempeld wordt, heeft volgens mij te veel te maken met de hele marketingmachine erachter, dat heeft uitgeverij Das Mag duidelijk door. Manteau moet dringend op cursus. Of een nieuwe marketingdirecteur aantrekken die het oubollige imago wat weet op te krikken. Mooie cover!
January 30, 2024
Een onwaarschijnlijk verhaal maar zo mooi en krachtig geschreven dat je wat niet klopt, graag vergeeft.
October 17, 2021
‘De kinderen van Calais’ opent met het verhaal van Lilith en Violane, 2 hartsvriendinnen die opgroeien in een klein dorpje in Noord-Frankrijk vlakbij de zee. Ze delen quasi alles samen, tot ze pubermeisjes worden en ze meer hun eigen ding gaan opzoeken. Op een dag besluiten ze samen van een klif te springen.
Geen onverdienstelijk debuut omwille van de taal, de sfeerschepping en het sterke begin. Naarmate het boek vordert, wordt de plot wel meer en meer een rommeltje en het einde is zelfs wat langdradig. Er komen allerlei vormen van liefde aan bod (vriendinnenliefde, moederdochterliefde, tussen man en vrouw, …) maar “kill you darlings” was mijn advies aan de schrijfster geweest. Wat meer focus en uitdieping van de vriendschap tussen de jonge Lilith en Violaine en hun beslissing om van die klif te springen, had dit een sterker boek gemaakt.
Geen onverdienstelijk debuut omwille van de taal, de sfeerschepping en het sterke begin. Naarmate het boek vordert, wordt de plot wel meer en meer een rommeltje en het einde is zelfs wat langdradig. Er komen allerlei vormen van liefde aan bod (vriendinnenliefde, moederdochterliefde, tussen man en vrouw, …) maar “kill you darlings” was mijn advies aan de schrijfster geweest. Wat meer focus en uitdieping van de vriendschap tussen de jonge Lilith en Violaine en hun beslissing om van die klif te springen, had dit een sterker boek gemaakt.
May 22, 2022
Mooi debut.
Toch heb ik meer genoten van ‘Kerkhofblommenstraat’.
Vond het wat langdradig.
Toch heb ik meer genoten van ‘Kerkhofblommenstraat’.
Vond het wat langdradig.
March 15, 2015
Nee, niet mijn ding. Overal hoor ik enthousiaste meningen over dit boek. Het wordt onder superlatieven bedolven. Ik kon het niet snel genoeg te pakken krijgen, naar mijn gevoel. Waren mijn verwachtingen te hoog gespannen? Ik denk het niet.
De stijl ligt mij niet. Op de duur komen de adjectieven mij de strot uit. De auteur kan geen enkel zelfstandig naamwoord neerpennen zonder het te omringen met allerhande frulletjes en franjes. Goede vondsten soms, dat wel, maar het is erover.
Het boek staat ook vol opsommingen, vooral in de eerste helft. Het stoorde mij op de duur. En ik heb het gevoel dat de zinnen als los zand rond elkaar zitten. Ze hangen niet aaneen.
De plot vind ik wel oké (voor één keer, ik bedoel, ik wil ook niet al te veel van dit).
De stijl ligt mij niet. Op de duur komen de adjectieven mij de strot uit. De auteur kan geen enkel zelfstandig naamwoord neerpennen zonder het te omringen met allerhande frulletjes en franjes. Goede vondsten soms, dat wel, maar het is erover.
Het boek staat ook vol opsommingen, vooral in de eerste helft. Het stoorde mij op de duur. En ik heb het gevoel dat de zinnen als los zand rond elkaar zitten. Ze hangen niet aaneen.
De plot vind ik wel oké (voor één keer, ik bedoel, ik wil ook niet al te veel van dit).
October 24, 2025
Bangelijk.
Een typisch woord dat ik van de meeslependste Vlaming die ik kende heb geleerd, dat zo van toepassing is op wat ik voel voor deze roman van Lara Taveirne.
Ik bleef in m'n KoBo haast manisch citaten markeren, en ik zou ze hier allemaal kunnen verspillen aan de safe space die Goodreads (of elk boekenplatform) is. Maar gedurende de afwikkeling van het plot keerde dat gevoel meer naar binnen, werd ikzelf stiller en het boek steeds meer van mij en van niemand anders. En kon ik amper woorden vinden voor wat ik ervan vond - alsof het minutieus in elkaar gestoken plot me net zo overspoelde als de golven aan de kust van Calais het lichaam van een jong meisje.
Taveirne's taal voelt er continu 'bovenop' dan wel 'aan', en urgent. Haar meisjes op de klif, die ik zo goed ken uit mijn kindertijd van alle vakanties met tenten en een hond en een oude Renault, zijn van vlees en bloed. De afwikkeling van het plot, soms heen en weer in tijd deinend als eb en vloed, gaf me eenzelfde gevoel als 'Station Malma': pas na de laatste zin dringt de volledige betekenis ervan tot me door.
Lilith, Violaine - en alles wat hun innige band teweegbracht. Zo bangelijk.
Ik wilde na het zo indrukwekkende 'Wolf' meer van Lara Taveirne lezen, maar op dit punt wil ik álles van haar lezen. Ik sta nog even op de klif bij Calais in de verte te staren om bij te komen, haar volgende roman reeds in de hand.
---
Tijdens het lezen
13/326
Ik hou van de taal van Taveirne.
---
KoBo 📖
Een typisch woord dat ik van de meeslependste Vlaming die ik kende heb geleerd, dat zo van toepassing is op wat ik voel voor deze roman van Lara Taveirne.
Ik bleef in m'n KoBo haast manisch citaten markeren, en ik zou ze hier allemaal kunnen verspillen aan de safe space die Goodreads (of elk boekenplatform) is. Maar gedurende de afwikkeling van het plot keerde dat gevoel meer naar binnen, werd ikzelf stiller en het boek steeds meer van mij en van niemand anders. En kon ik amper woorden vinden voor wat ik ervan vond - alsof het minutieus in elkaar gestoken plot me net zo overspoelde als de golven aan de kust van Calais het lichaam van een jong meisje.
Taveirne's taal voelt er continu 'bovenop' dan wel 'aan', en urgent. Haar meisjes op de klif, die ik zo goed ken uit mijn kindertijd van alle vakanties met tenten en een hond en een oude Renault, zijn van vlees en bloed. De afwikkeling van het plot, soms heen en weer in tijd deinend als eb en vloed, gaf me eenzelfde gevoel als 'Station Malma': pas na de laatste zin dringt de volledige betekenis ervan tot me door.
Lilith, Violaine - en alles wat hun innige band teweegbracht. Zo bangelijk.
Ik wilde na het zo indrukwekkende 'Wolf' meer van Lara Taveirne lezen, maar op dit punt wil ik álles van haar lezen. Ik sta nog even op de klif bij Calais in de verte te staren om bij te komen, haar volgende roman reeds in de hand.
---
Tijdens het lezen
13/326
Ik hou van de taal van Taveirne.
---
KoBo 📖
March 4, 2015
Dit boek kwam op mijn lijstje door de vele lovende reviews die ik op verschillende blogs las. Hoewel het boek duidelijk wat te bieden heeft, werd ik er toch niet door overweldigd. Het verhaal zat goed in elkaar, maar ik heb me regelmatig gestoord aan de stijl. Of het nu gaat om tienermeisjes, een gepensioneerde dokter of een zesjarig kind, ze hebben allemaal dezelfde toon en gestileerde woordenschat. De beeldspraak is in het begin van de roman een sterk punt, maar het overmatige gebruik ervan begon na verloop te vervelen en zorgde er ook voor dat de spanningsboog niet behouden bleef. Sla een willekeurige bladzijde open en je vindt zeker een aantal als-vergelijkingen:
‘Het getal vijftig dobberde als een veilige reddingsboei op de kabbelende tijdlijn.’
‘Maar goed, de tijd dat Vieux-Rose nog verlangde dat haar moeder afstelbaar was als de hoogte van haar fietszadel lag intussen alweer een tijdje achter haar.’
‘De vrijheid was als een stuk zeep tussen haar hoedenmakershanden uit gefloept.’
‘de zilvermeeuwen waaierden als neervallend papier boven ons uit’
Hoe mooi sommige ook zijn, het was voor mij van het goede te veel. Als debuut is deze roman best geslaagd, maar het is nog afwachten of de stijl in de volgende boeken voor mij een struikelblok zal blijven.
‘Het getal vijftig dobberde als een veilige reddingsboei op de kabbelende tijdlijn.’
‘Maar goed, de tijd dat Vieux-Rose nog verlangde dat haar moeder afstelbaar was als de hoogte van haar fietszadel lag intussen alweer een tijdje achter haar.’
‘De vrijheid was als een stuk zeep tussen haar hoedenmakershanden uit gefloept.’
‘de zilvermeeuwen waaierden als neervallend papier boven ons uit’
Hoe mooi sommige ook zijn, het was voor mij van het goede te veel. Als debuut is deze roman best geslaagd, maar het is nog afwachten of de stijl in de volgende boeken voor mij een struikelblok zal blijven.
December 8, 2021
Lara Taveirne schrijft zo mooi ( vind ik) - haar beeldtaal is heel poëtisch en ik hou daar wel van. Ik hield meer van 'Kerkhofblommen' omdat je daarin voelde dat ze gegroeid is als schrijfster.
Hier merk je nog dat ze heel erg haar best doet om echt goed te schrijven - 'De kinderen van Calais' vind ik soms te lang en het verhaal een beetje gekunsteld maar dat neemt niet weg dat ik echt heb genoten van haar verfijnde manier om de wereld te beschrijven.
Hier merk je nog dat ze heel erg haar best doet om echt goed te schrijven - 'De kinderen van Calais' vind ik soms te lang en het verhaal een beetje gekunsteld maar dat neemt niet weg dat ik echt heb genoten van haar verfijnde manier om de wereld te beschrijven.
September 2, 2018
Magistraal mooi geschreven!
January 24, 2023
Waarom heb ik dit pareltje in hemelsnaam 8 jaar op mijn leeslijst laten staan? Ik weet het niet. Maar ik weet wel: ik ga niet 8 jaar wachten om nog eens een boek van Lara te lezen.
Sterk verhaal in een schrijfstijl die me nog sterker bekoorde. Ik was helemaal meegezogen in de verhalen van Violaine, Lilith en co. Amai.
Sterk verhaal in een schrijfstijl die me nog sterker bekoorde. Ik was helemaal meegezogen in de verhalen van Violaine, Lilith en co. Amai.
November 7, 2025
Heel mooi debuut. Interessant verhaal en mooie taal. Haar latere boeken zijn nog beter.
January 27, 2016
Dit boek kreeg de debuutprijs in 2015. Het moet triestig gesteld zijn dan met onze debutanten.
Het boek hangt aaneen van clichés en vergezochte, ja hilarische beeldspraak.
De personages blijven dagboekmensen, het verhaal rammelt van begin tot einde.
Is er dan niets positiefs te melden?
Ik zou zeggen, Lara Taveirne ga beslist door met schrijven: je hebt beslist potentieel.
Nu nog een redactie of uitgever vinden die dat talent wat kan focussen zodat het niet alle kanten opwaait.
Het boek hangt aaneen van clichés en vergezochte, ja hilarische beeldspraak.
De personages blijven dagboekmensen, het verhaal rammelt van begin tot einde.
Is er dan niets positiefs te melden?
Ik zou zeggen, Lara Taveirne ga beslist door met schrijven: je hebt beslist potentieel.
Nu nog een redactie of uitgever vinden die dat talent wat kan focussen zodat het niet alle kanten opwaait.
June 5, 2022
i usually don’t like flemish authors but this book was beautifully written.
April 19, 2017
Dit is een prachtige roman. Een verhaal over liefde en tristesse. Over meisjes en hun donkere geheimen die zich langzaam en secuur ontvouwen. Het is koket, het is romantisch en ook pikzwart. Wonderschoon.
August 8, 2023
Op 2 oktober ga ik met Lara Taveirne in gesprek in de bibliotheek van Tielt en daarom zal ik nu haar vier romans lezen.
In haar debuut is ze nog zoekende naar het juiste vertelperspectief en naar voldoende vertelstof, maar ze bewijst wel al dat ze heel sterke observaties, beelden en gedachten kan neerschrijven.
Terwijl ik dit overtyp, zie ik het zeemzoeterige er ook van in, het gevaar van de overdrijving, maar het wordt nergens kitscherig. Tijdens het lezen kwam ook het woord 'vrouwenroman' in me op, maar in de zin van: mannen kunnen hier iets leren van hoe vrouwen in het leven staan, hoe menstruatie bijvoorbeeld willens nillens tot het leven van een vrouw behoort en hoe je als vrouw een schuilplek moet zoeken om te plassen als het dringend is.
Nu zal ik eerst 'Hotel zonder sterren' lezen, haar tweede roman. Maar ik zie vooral uit naar 'Kerkhofblommenstraat' en 'Pluto'. De bedoeling is dat het gesprek op 2 oktober vooral over die laatste roman gaat.
In haar debuut is ze nog zoekende naar het juiste vertelperspectief en naar voldoende vertelstof, maar ze bewijst wel al dat ze heel sterke observaties, beelden en gedachten kan neerschrijven.
Hoe kon je iemand ongeschonden bewaren? Hoe herkende je het tastbare gezicht onder het zilverchloride van een foto? Je kon niets bewaren zonder het eerst te transformeren, troostte Vieux-Rose zich. Vlees moest gezouten worden, fruit gesuikerd, lichaamsdelen op sterk water gezet. Van een lijk bleef enkel een stenen zerk over, hoe warmbloedig, passioneel of levenslustig de persoon ook geweest mocht zijn. Een held werd bewaard in een gedicht en een moeder in een verhaaltje over zandkoekjes.
(p. 259)
Terwijl ik dit overtyp, zie ik het zeemzoeterige er ook van in, het gevaar van de overdrijving, maar het wordt nergens kitscherig. Tijdens het lezen kwam ook het woord 'vrouwenroman' in me op, maar in de zin van: mannen kunnen hier iets leren van hoe vrouwen in het leven staan, hoe menstruatie bijvoorbeeld willens nillens tot het leven van een vrouw behoort en hoe je als vrouw een schuilplek moet zoeken om te plassen als het dringend is.
Nu zal ik eerst 'Hotel zonder sterren' lezen, haar tweede roman. Maar ik zie vooral uit naar 'Kerkhofblommenstraat' en 'Pluto'. De bedoeling is dat het gesprek op 2 oktober vooral over die laatste roman gaat.
June 15, 2016
Meh, meh. Ik zie persoonlijk de hetze niet: heeft dít de debuutprijs gewonnen?
De personages vond ik met momenten eerder karikaturen, dan 'volbloedmensen'. Het plot kon me moeilijk raken doordat er - naar mijn mening - heel wat ongeloofwaardige elementen in zitten, elementen die mij stoorden.
Wat me structureel irriteerde, waren de vele witregels, veel te veel witregels. Dat maakte het verhaal naar mijn gevoel wat schokkerig, het kwam over met horten en stoten i.p.v. als een compleet geheel.
Wel mooi vond ik de metaforiek achter het vasthouden en loslaten (de handen, het samen springen, mensen/vrienden/familie/geliefden/dromen...).
Totaal: 3/5. Bwah, een 'okee' boek, vlot gelezen, maar toch niet echt een aanrader.
De personages vond ik met momenten eerder karikaturen, dan 'volbloedmensen'. Het plot kon me moeilijk raken doordat er - naar mijn mening - heel wat ongeloofwaardige elementen in zitten, elementen die mij stoorden.
Wat me structureel irriteerde, waren de vele witregels, veel te veel witregels. Dat maakte het verhaal naar mijn gevoel wat schokkerig, het kwam over met horten en stoten i.p.v. als een compleet geheel.
Wel mooi vond ik de metaforiek achter het vasthouden en loslaten (de handen, het samen springen, mensen/vrienden/familie/geliefden/dromen...).
Totaal: 3/5. Bwah, een 'okee' boek, vlot gelezen, maar toch niet echt een aanrader.
March 26, 2016
Ik las eerst Hotel zonder sterren en hoewel ik dat een mooi boek vond, kon ik de hele hype rond Lara Taveirne moeilijk begrijpen. Maar dit boek, haar debuut, oh boy, dit is goed! Wat zeg ik, dit is heel goed...
Lilith en Violaine zijn twee hartsvriendinnen, het is jaren zestig in Wissant. Als beneden aan de kliffen Violaine wordt gevonden en boven twee schooltassen staan, komen de andere personages ook aan het woord. Beetje per beetje wordt het verhaal verteld, met aandacht voor elk woord en heel veel gevoel.
Ik las ergens dat Taveirne dit manuscript al een tijdje liggen had en dan volledig herwerkt heeft. Dat is er ook aan te merken. Het zit zo verdomd goed in elkaar, je wordt er zowaar stil van.
Lilith en Violaine zijn twee hartsvriendinnen, het is jaren zestig in Wissant. Als beneden aan de kliffen Violaine wordt gevonden en boven twee schooltassen staan, komen de andere personages ook aan het woord. Beetje per beetje wordt het verhaal verteld, met aandacht voor elk woord en heel veel gevoel.
Ik las ergens dat Taveirne dit manuscript al een tijdje liggen had en dan volledig herwerkt heeft. Dat is er ook aan te merken. Het zit zo verdomd goed in elkaar, je wordt er zowaar stil van.
October 19, 2015
Heel fijn boek. Een mysterie ontrafelt zich. Zinnen die zo mooi zijn, dat je ze opnieuw wilt lezen. Passages of faits divers die ergens in het boek gedropt worden, om later terug opgepikt te worden. Maar vooral: bijzonder melancholisch en overladen met tristesse.
Niet gemaakt om in één keer te verorbereren, maar om in teugjes te proeven (zeker het begin van het boek).
Niet gemaakt om in één keer te verorbereren, maar om in teugjes te proeven (zeker het begin van het boek).
November 29, 2017
Een 4+! Intrigerend omwille van het verhaal maar vooral door de uitwerking van de de verschillende personages, een ‘doorlezer’
October 26, 2018
Recensie 1 : http://cobra.canvas.be/cm/cobra/boek/...
Recensie 2 : http://www.deleesfabriek.nl/2014/09/d...
In de eerste recensie wordt er gezegd dat het verhaal heel idyllisch is, maar op een slechte manier. In de eerste twee hoofdstukken past dit volgens de recensent wel in het verhaal, maar verder klopt het niet meer. Volgens haar kan de schrijver wel schrijven, maar verliest ze zich in de emoties van de personages en haar hang naar romantiek. Ze vindt dat meer afstand, een koelere toon en een suggestievere schrijftrant een sterkere roman zouden hebben opgeleverd.
De tweede recensent vindt dat het een mooi verhaal is, maar er teveel in gebeurt. Er zijn veel verhaallijnen, tijdsprongen en personages. Ze vindt ook dat de schrijfstijl aantrekkelijk is maar de beschrijvingen te uitgebreid zijn, waardoor er geen plaats meer is om je eigen beelden bij het verhaal te bedenken. Ten slotte zegt ze dat het verhaal te triestig is en dat tragiek soms mooi kan zijn maar in dit geval meer deprimerend is.
Ik vond de verhaallijn heel mooi en goed bedacht. Ik hou van romantische verhalen en hier is liefde zeker een belangrijk deel van het verhaal, ook al wordt het vaak op een triestige manier voorgesteld, heel melancholisch. Er zijn veel plot twists, en het hele boek door wou ik blijven lezen om te weten wat er zou gebeuren. Toch vond ik het op bepaalde momenten moeilijk om te blijven lezen, omdat het soms langdradig was. Zoals in de recensies is beschreven, heeft de auteur een heel speciale schrijfstijl waarbij veel beschrijvingen worden gebruikt en alles tot in de details wordt neergepend. Ik vond dit op momenten overdreven omdat het verhaal hierdoor niet doorging. Ik wou ontdekken wat er gebeurd was met de personages maar in de plaats daarvan bleef ik maar lezen over hoe mooi de vrouwen in het verhaal waren of hoe de omgeving eruitzag.
Ik vond ook dat het verhaal in het begin een beetje onduidelijk was doordat elk hoofdstuk uit het standpunt van een verschillend personage is geschreven. Hierdoor begreep ik soms niet wat er gebeurde of wat deze persoon met het verhaal te maken had maar op het einde vielen alle puzzelstukjes op hun plaats. Soms waren de tijdsprongen ook te groot en wist je niet waar je in het verhaal zat.
Een ander positief punt is dat er duidelijk veel over het boek en wat er gezegd zal worden is nagedacht. Er zijn veel kleine details die eerder in het verhaal vermeld worden en later terugkomen. Ik denk dat door dit boek te herlezen er zo een heleboel dingen kunnen ontdekt worden die het verhaal nog meer vorm geven.
Over het algemeen zou ik zeggen dat ik hou van de boodschap die het verhaal meebrengt. Er is niet één duidelijke boodschap maar ik vind toch dat je er iets uit kunt halen. Zelf heeft het mij doen stilstaan over onderwerpen als zelfmoord en wat liefde met een mens kan doen. Ik zou het boek niet aanraden door de schrijfstijl maar als het anders was geschreven vind ik zeker dat het verhaal meer verdieping verdient.
Recensie 2 : http://www.deleesfabriek.nl/2014/09/d...
In de eerste recensie wordt er gezegd dat het verhaal heel idyllisch is, maar op een slechte manier. In de eerste twee hoofdstukken past dit volgens de recensent wel in het verhaal, maar verder klopt het niet meer. Volgens haar kan de schrijver wel schrijven, maar verliest ze zich in de emoties van de personages en haar hang naar romantiek. Ze vindt dat meer afstand, een koelere toon en een suggestievere schrijftrant een sterkere roman zouden hebben opgeleverd.
De tweede recensent vindt dat het een mooi verhaal is, maar er teveel in gebeurt. Er zijn veel verhaallijnen, tijdsprongen en personages. Ze vindt ook dat de schrijfstijl aantrekkelijk is maar de beschrijvingen te uitgebreid zijn, waardoor er geen plaats meer is om je eigen beelden bij het verhaal te bedenken. Ten slotte zegt ze dat het verhaal te triestig is en dat tragiek soms mooi kan zijn maar in dit geval meer deprimerend is.
Ik vond de verhaallijn heel mooi en goed bedacht. Ik hou van romantische verhalen en hier is liefde zeker een belangrijk deel van het verhaal, ook al wordt het vaak op een triestige manier voorgesteld, heel melancholisch. Er zijn veel plot twists, en het hele boek door wou ik blijven lezen om te weten wat er zou gebeuren. Toch vond ik het op bepaalde momenten moeilijk om te blijven lezen, omdat het soms langdradig was. Zoals in de recensies is beschreven, heeft de auteur een heel speciale schrijfstijl waarbij veel beschrijvingen worden gebruikt en alles tot in de details wordt neergepend. Ik vond dit op momenten overdreven omdat het verhaal hierdoor niet doorging. Ik wou ontdekken wat er gebeurd was met de personages maar in de plaats daarvan bleef ik maar lezen over hoe mooi de vrouwen in het verhaal waren of hoe de omgeving eruitzag.
Ik vond ook dat het verhaal in het begin een beetje onduidelijk was doordat elk hoofdstuk uit het standpunt van een verschillend personage is geschreven. Hierdoor begreep ik soms niet wat er gebeurde of wat deze persoon met het verhaal te maken had maar op het einde vielen alle puzzelstukjes op hun plaats. Soms waren de tijdsprongen ook te groot en wist je niet waar je in het verhaal zat.
Een ander positief punt is dat er duidelijk veel over het boek en wat er gezegd zal worden is nagedacht. Er zijn veel kleine details die eerder in het verhaal vermeld worden en later terugkomen. Ik denk dat door dit boek te herlezen er zo een heleboel dingen kunnen ontdekt worden die het verhaal nog meer vorm geven.
Over het algemeen zou ik zeggen dat ik hou van de boodschap die het verhaal meebrengt. Er is niet één duidelijke boodschap maar ik vind toch dat je er iets uit kunt halen. Zelf heeft het mij doen stilstaan over onderwerpen als zelfmoord en wat liefde met een mens kan doen. Ik zou het boek niet aanraden door de schrijfstijl maar als het anders was geschreven vind ik zeker dat het verhaal meer verdieping verdient.
July 29, 2018
Dit is de debuutroman van de auteur. Dat ze talent heeft om te schrijven kan ik bevestigen. Het is een goed boek maar voor mij kwam het over als een in mekaar gekunsteld verhaal. Theoretische kennis van hoe je een boek moet schrijven en een verhaal opgebouwd en een roman geschreven. Zo voel ik dit boek aan. Je hoeft het uiteraard niet mij eens te zijn maar zo heb ik dit boek ervaren. De beschrijvingen van de tijdsgeest kloppen niet helemaal, de opbouw om naar iets toe te komen vond ik ook niet consequent. Ik weet niet, maar er wrong soms wat met dit boek voor mij. Er staat ook een fout in, geen schrijffout maar wel het volgende : "Vitamine B was heilzaam voor je ogen en Herman was geen brillenmens." Volgens mij is vitamine A heilzaam voor de ogen. Ofwel bedoelt de auteur er iets mee maar ik heb ik het niet doorzien.
Gewoon goed, dit boek.
Gewoon goed, dit boek.
June 7, 2025
Ik moest eerst wat wennen aan Lara Taveirne’s schrijfstijl, maar werd na een tijdje toch meegezogen in het verhaal. Hoewel de verhaallijn met momenten erg chaotisch was, heb ik toch genoten van dit boek.
August 10, 2025
aanrader!!! heb dit boek echt heeeel graag gelezen in een paar dagen tijd. het had ook iets spannend waardoor ik het niet wou wegleggen. In het begin wordt elk hoofdstuk verteld vanuit een andere personage wat het heel leuk maakt, als iemand nog zulke boeken kent let me knoooow
October 26, 2019
1.5
Te veel problemen, te weinig andere dingen.
Nein.
Te veel problemen, te weinig andere dingen.
Nein.
January 6, 2022
Mooi geschreven - verrassend
October 21, 2025
Een fictief verhaal gebaseerd op een waargebeurd verhaal.
Het was zo artistiek als het chaotisch was. Maar je kan het wel volgen tot het einde.
Ik heb er alvast van genoten en ben benieuwd hoe Lara dit gaat verbeteren tot een nieuwe versie.
Het was zo artistiek als het chaotisch was. Maar je kan het wel volgen tot het einde.
Ik heb er alvast van genoten en ben benieuwd hoe Lara dit gaat verbeteren tot een nieuwe versie.
August 12, 2025
De kinderen van Calais bleef veel te lang liggen op mijn leesstapel. Intussen las ik wel Kerkhofblommenstraat, Pluto en Wolf van Lara Taveirne, maar haar debuut, het boek waarmee het voor Taveirne allemaal begon, bleef liggen. Tot nu.
Vanaf de eerste pagina zat ik erin. Taveirne’s schrijfstijl is zo natuurlijk dat je het gevoel hebt dat je de personages vanop afstand volgt, alsof je er zelf bij bent. Het verhaal volgt de jeugdvriendinnen Violaine en Lilith, en speelt zich af in Normandië, maar ook in België. Thema’s als vriendschap, familie, relaties en mentale gezondheid vormen de kern van het boek.
Wat Taveirne bijzonder maakt, is haar speelse omgang met vorm. Ze opent met twee brieven en vertelt verder in korte hoofdstukken, telkens vanuit het perspectief van een ander personage. Die personages zijn verrassend, goed uitgewerkt en blijven lang nazinderen.
De kinderen van Calais is een sterk debuut van een schrijfster waar we in Vlaanderen trots op mogen zijn. Als je het nog niet gelezen hebt: zet het bovenaan je stapel.
Vanaf de eerste pagina zat ik erin. Taveirne’s schrijfstijl is zo natuurlijk dat je het gevoel hebt dat je de personages vanop afstand volgt, alsof je er zelf bij bent. Het verhaal volgt de jeugdvriendinnen Violaine en Lilith, en speelt zich af in Normandië, maar ook in België. Thema’s als vriendschap, familie, relaties en mentale gezondheid vormen de kern van het boek.
Wat Taveirne bijzonder maakt, is haar speelse omgang met vorm. Ze opent met twee brieven en vertelt verder in korte hoofdstukken, telkens vanuit het perspectief van een ander personage. Die personages zijn verrassend, goed uitgewerkt en blijven lang nazinderen.
De kinderen van Calais is een sterk debuut van een schrijfster waar we in Vlaanderen trots op mogen zijn. Als je het nog niet gelezen hebt: zet het bovenaan je stapel.
January 15, 2024
P.22 Medelijden is een laffe vorm van liefde
~Fragmentarisch en zintuiglijk, alsof je meeglijdt met de vorm van de letters en je aan de rand moet vasthouden om zelf niet te vallen
~Fragmentarisch en zintuiglijk, alsof je meeglijdt met de vorm van de letters en je aan de rand moet vasthouden om zelf niet te vallen
February 14, 2018
De kinderen van Calais begint met het verhaal van Lilith en Violaine, hartsvriendinnen. In een brief aan elkaar beschrijven ze hun herinneringen aan een gezamenlijke jeugd en welk beeld ze van hun beste vriendin hebben. Dan maakt Lara Taveirne een sprongetje in de tijd en staan we opeens aan de rand van een klif met beneden het lichaam van Violaine. Dan vraag je je toch af wat er gebeurd is met Lilith. Met Lilith gaat het verhaal over een vriendschap die haarscheurtjes kreeg verder.
Laat me beginnen met te zeggen dat er in veel gebeurt. Er zijn meerdere verhaallijnen, tijdsprongen en personages. Ondanks dat het een mooi verhaal is, voelt het soms wel als too much. Dit wordt vooral veroorzaakt door uitgebreide beschrijvingen. Bij elke scène wordt het plaatje door haar al zo uitgebreid neergezet, dat er geen ruimte is om je eigen beelden bij het verhaal te maken. Graag had ik meer ruimte gehad om mijn eigen invulling te geven aan hoe personen en plaatsen er uit zien.
Eigenlijk ben ik er niet helemaal uit wat ik nu precies van deze roman vind. Er zitten heel mooie aspecten in en de schrijfstijl spreekt me aan, maar op een of andere manier duurt het verhaal te lang.. Desondanks ben ik toch nieuwsgierig naar een volgende roman.
Laat me beginnen met te zeggen dat er in veel gebeurt. Er zijn meerdere verhaallijnen, tijdsprongen en personages. Ondanks dat het een mooi verhaal is, voelt het soms wel als too much. Dit wordt vooral veroorzaakt door uitgebreide beschrijvingen. Bij elke scène wordt het plaatje door haar al zo uitgebreid neergezet, dat er geen ruimte is om je eigen beelden bij het verhaal te maken. Graag had ik meer ruimte gehad om mijn eigen invulling te geven aan hoe personen en plaatsen er uit zien.
Eigenlijk ben ik er niet helemaal uit wat ik nu precies van deze roman vind. Er zitten heel mooie aspecten in en de schrijfstijl spreekt me aan, maar op een of andere manier duurt het verhaal te lang.. Desondanks ben ik toch nieuwsgierig naar een volgende roman.
Displaying 1 - 30 of 135 reviews