Obiturianci

by Weronika Stencel

Obiturianci, książkowy debiut Weroniki Stencel, to dzieło brawurowe, zachwycające swobodą wyobraźni – tak literackiej, jak plastycznej – inwencją językową, poczuciem humoru. Stencel nie ogląda się na panujące mody, ryzykuje „niszowość”, tworząc własny, oryginalny świat. I nie jest to czysta zabawa. Autorka ma nam do powiedzenia coś ważnego o nas, ludziach. Jej groteskowe postaci mają te same problemy co my. W czasach zalewu prozy sformatowanej, starającej się przypodobać czytelnikom i krytykom, propozycja Weroniki Stencel wydaje się niezwykle odświeżająca, a przez to bardzo potrzebna czytelnikom i samej literaturze. Czytelnik ma wrażenie obcowania ze światem zabawnym, bajkowym, momentami kampowo-cukierkowym, ale pod śmiesznostkową powłoką kryje się zdumiewająca symbolika i psychologiczna złożoność świata przedstawionego. Kiszone Miasteczko, Bebony i Obiturianci to twory baśniowe z całym dobrodziejstwem inwentarza tej dzisiaj czasem infantylizowanej formy. Patryk Kosenda Obiturianci gwarantują zawrót głowy, wybijają z rutyny i przyzwyczajeń, ze swobodą wiodą na manowce, trochę bawią, a trochę zmuszają do myślenia. Czy w Kiszonym Miasteczku przegląda się (jak w gabinecie krzywych luster) świat, który już jest, czy może jest to nieskrępowany popis wyobraźni?

122 pages, Paperback

First published November 18, 2024

Reviews

[Cathorsaurus · Rating 2 out of 5]

To ten rodzaj groteski, do którego mogłabym vibowac tylko po alko. A tak się składa, że jestem abstynentką.
Ogólnie jak sie przeżyje pierwszą połowę, to historia robi się ciekawa, wszystko zaczyna nabierać sensu, a główny bohater nabiera głębi. Tylko... przetrwanie tej pierwszej połowy to jest serio wyczyn, którego raczej się już nigdy nie podejmę. To nie na moje nerwy. A jak wspominałam nie zacznę pić czy ćpać dla autorki

[Julia]

To chyba nie na moją głowę…
DNF 30%

[Łukasz Zych · Rating 3 out of 5]

Trachunda!

[Maku · Rating 5 out of 5]

Początkowo zupełnie nie czułem się przekonany, abstrakcyjność tego co się działo wykraczała poza mój poziom komfortu. W dalszej części jednak wszystko zostało rozjaśnione i zaliczam to dzieło jako jedno z lepszych w tym roku.

[H.Sapiens · Rating 2 out of 5]

Doceniam słowotwórstwo i niektóre zabawy słowne, ale tak to mech.

[katarzyna.emilia · Rating 3 out of 5]

Mam dużo przyjemności z czytania debiutów, staram się je śledzić, nawet jeśli się okazuje, że spodziewałam się więcej, niż finalnie dostałam. „Obiturianci” – debiut Weroniki Stencel – chwilę na mnie poczekali, mimo że to króciutka powieść, do przeczytania na raz. Od pierwszej strony wpadamy tu w baśniowy i surrealistyczny świat. A może nie świat, tylko teatr absurdu?

Trudno mówić o fabule (trzeba samemu sprawdzić, co się dzieje w Kiszonym Miasteczku), powiem więc o kolorowej, groteskowej formie. Stencel posługuje się zabawą i fantazją, by podkreślić mechanizmy ludzkich relacji, problem samotności, potrzeby uznania, a także lęku przed byciem „innym”. W ten sposób stawia pytania nie tylko o to, co widzimy na powierzchni, ale co kryje się za słowem czy konwenansem. Groteskowe postaci stają się lustrem dla czytelnika i jego własnych lęków i pragnień.

Pierwsze skrzypce gra tutaj warstwa symboliczna i stylizacja – język bywa zniekształcony, momentami przerysowany, jakby pod lupą, co sprawia, że zostajemy (z zaskoczenia!) wyrwani z codzienności i zaproszeni do świata „pod-kątem” rzeczywistości. Czytając, koniecznie zwracajcie też uwagę na rysunki samej Weroniki Stencel – jak mawiał prof. Andrzej Zieniewicz, znawca literatury współczesnej: „nerwowe, sugestywne i frapujące”.

Nie wiem, czy do końca dałam się wciągnąć tej historii, czy „Obiturianci” zachwycili mnie bez reszty, jednak nie można odmówić tej książce całkiem udanej, świeżej zabawy formą. Skończyłam czytanie z myślą, że jestem ciekawa, dokąd wyobraźnia zaprowadzi autorkę następnym razem – a to zdecydowanie dobry znak!

[Kamil · Rating 5 out of 5]

Pozytywny rozpi***l w głowie!

Ale tak już od A do Z co się tu odjaniepawliło, bo ja nie wiem! Wiecie, myślałem że to będzie coś ciekawego, bo tytuł mówił mi „to o jakichś gościach i co może mnie tu dziwnego spotkać” a opis mówił za to „grotesk, komedia pomieszane ze StandUp-em i bajkowymi postaciami”, a jak bardzo się pomyliłem to ja nie wiem, bo cały czas te postacie mi się przypominają i była to jedna z najlepszych książek tego roku.

Początek był niewinny, bo zmysły czy uczucia zaczęły przybierać prawie-ludzkie postacie i ożyły lecz nie zapowiadało to nadejścia czegoś tak pojebanego! Im bardziej w głąb tym książka stawała się groteskowym ucieleśnieniem tym co w nas najgorsze w pozytywnym aspekcie ryjąc głowę na tyle mocno, że modliłem się żeby ta książka się już skończyła, bo mózg słuchając jej gotował się z tego co autorka zrobiła do jedzenia dla naszego umysłu.

Pomyślicie sobie co on bredzi i wiecie co, możecie mieć rację, bo ja nie ogarniam po tej książce co się wokół mnie dzieje. Ona mnie zniszczyła na tyle, że jeśli ktoś mam style odwagi by czytać darki z N**zwykłego to ta książka przy nich to lekka komedia… ona was rozbawi do łez i żenady w jednym. Miszczostwo pisarskie, ale takie sympatyczne.

Ja wiem, że rzadko daje 5, ale to nie jest standardowa ocena, bo książka też nie jest standardowa, lecz specyficzna coś jak Ferdydurke Gombrowicza

[Anna Wysocka · Rating 3 out of 5]

Sięganie po debiuty zawsze się wiąże z jakimś ryzykiem, ale też nutką ekscytacji wejścia na nieznane wody (lądy?). Tutaj niepewność podbija również tajemniczy tytuł i ilustracje.

"Obiturianci" to proza bardzo odjechana, ekstrawagancka, surrealistyczna. Czytelniczy poziom wejścia w to cyrkowe imaginarium jest moim zdaniem wysoki i we mnie pozostawia jakiś niedosyt. Super jest poczytać o Kiszonym Miasteczku i jego mieszkańcach, ale oczekiwałabym (może) bardziej wiedzieć, co ja właściwie czytam. Podążając za symboliką nazw obstawiałabym, że była to pewnego rodzaju przypowiastka o samotności, może o maskowaniu uczuć, może o śmierci - ale nie mają "Obiturianci" za bardzo pazura dydaktycznego, a jedyną puentą, co do której możemy być pewni, jest trachunda.
Dla wariatek.

[Marceli.Szpak.]

Polecajka Rafał Hetman

[Ula · Rating 1 out of 5]

co to do k**wy było, zbytnia psychodela jak dla mnie.