Kendinle Tanışmanın Sakıncaları

by Uğur Uçkıran

“Durmadan daktilo tuşlarına vuran bu maymundan hepimiz hoşlanmıştık. Senelerdir var sandığımız, var sandığımızdan korktuğumuz ölümün aslında var olmadığını ispatlamış, ölümün gerçek olmayışını anladığımızda içine düştüğümüz anlamsızlığı anlamlı hâle getirivermişti. Hepimiz bu kadarını düşünmediysek bile sıkı sıkı sarıldık bu farazi bir daktiloyu durmadan döven farazi maymuna.”

İlk bakışta eğlenceli. Kıvrak bir dil, canlı tasvirler, oyuncul cümleler. Biraz daha içine karıştığınızda karanlık. Karanlığın yalnızca ışığı kısarak verilmeyeceğinin büyük bir kanıtı Uğur Uçkıran’ın öyküleri. Mahallenin kuytularına, işkence odalarına, ceset aranan ormanlara bakarken de satürasyonu yüksek cümleler geçer akıldan. İnsan böyledir. Tanımakta sakınca var.

94 pages, Paperback

Published September 18, 2024

Reviews

[Banu Yıldıran Genç]

uğur uçkıran’ın 2. öykü kitabı “kendinle tanışmanın sakıncaları”nı okudum. diliyle, tekniğiyle ilk kitaba göre hem farklılaşmış hem olgunlaşmış. ve bazı öyküler fantastiğe, bilimkurguya göz kırparcasına acayip bir hayal gücüyle yazılmış. ama bu söylediğim türlerden ayıran başka bir yönü var ki üsturmacadan yararlanıyor.
hemen hemen bu öykülerin tümünde kahraman, anlatıcı, yazar, kurmaca, hakikat gibi kavramlar arasında geçişler var. yine bu öyküler sarmal bir yapıya sahip, kafa çalıştırmamızı isteyen tüm iyi öyküler gibi sonunda başa dönüp tekrar okumamız gerekiyor.
uğur’un edebiyatla, yazmakla, okumakla ne kadar ilgili olduğunu biliyorum. ayrıca bu meselelere dair konuşuyoruz da işte genç bir yazar dile, anlatıma, tekniğe, kurmaya önem verir ve de üstüne çalışırsa ne olur, onu örnekliyor sanki öyküler.
“emin’in gece yürüyüşü” açık ettiği şeylerle ama çok da açık etmedikleriyle de nefis bir alegori sunuyor. anlayana.. dermişim 😅 ama cidden anlayana. hem dini hem politik göndermeleriyle en sevdiğim öykülerden biri oldu. ayrıca mahalledekilerin diyalogları çok sağlam ve inandırıcı.
“gizil kitaplığı” işte hemen iki kere okumanız gereken öykülerden. bir yandan da yeteneksiz yazarın dramı olarak okunabilir. taklit ede ede var olmaya çalışan bir yazar nereye kadar sürdürebilir bunu gibi sorularla baş başa kalıyoruz. yazarın itirafına sonda gelen eleştiriden sonra öyküyü bir de o zayıf halini düşünerek okumalı ki uğur uçkıran kötü benzetmeler filan yapmayı da gayet iyi becermiş.
“ether hurufu” hem kelimelere, seslere, anlama dair, hem de okuduğumuz öykülere. oyunbaz ama bir o kadar da depresif bir öykü. valla bir insan nasıl bulur bu fikirleri diye düşündüm okurken. bu arada çocuk ölümleri, işkenceler, intiharlar izleğinde aslında bu ikinci kitabın biraz da hal-i pür melalimizi anlattığını düşündüm.
son öykü “hezarfen”i özellikle dili için sevdim. iki ayrı zamanda iki ayrı dille geçiyor aslında. öykünün anlatıcısı “tahkiyeci” 1800’lerde bir adam nasıl anlatırsa öyle anlatmış hezarfen’in hikâyesini. seçtiği o ince anlamlı sözcükler, kavramlar, masal anlatır gibi tahkiye becerisi için ne denli çalışılmış anlıyor insan. ayrıca muzip ve huysuz hezarfen karakteri de sanki tanıyormuşuzcasına canlı. öykünün sonu bize kalmış. hezarfen nerede ve ne zamanda…
çalışan ve uğraşan yazarlar, iyi öyküler, övgüler etrafında dönüp durmayan hayatlar görünce çok seviniyorum. öyle mutlu oldum işte bu kitabı okuyunca.

[Murat Dural · Rating 5 out of 5]

Çok beğendim. Uzata uzata okuma sebebim de bu. Yazarın ilk kitabını da bildiğim için gelişimine, vardığı çıtaya gülümseyerek, heyecanla baktım. Çok başarılı öyküler, dil, akış. Üçüncü kitabını da merakla bekliyorum. nicelerine.