What do you think?
Rate this book
Maar dat begrijp jij toch niet: Over het onderschatte belang van het mbo
‘Maar dat begrijp jij toch niet.’ Dat kreeg Karim Amghar als mbo-student steeds te horen. Want: hij was maar ‘lager’ opgeleid.
Nu, als mbo-docent, ziet hij hoe zijn studenten nog steeds te maken hebben met onderwaardering. Ze krijgen minder kansen, minder waardering én minder salaris dan hun 'hoger’ opgeleide studiegenoten. En dat terwijl ze onmisbaar zijn voor onze samenleving.
In dit hartstochtelijke pamflet rekent Karim Amghar definitief af met de vooroordelen van het mbo en laat hij zien: het mbo is juist het Meest Belangrijke Onderwijs van Nederland.
Nu, als mbo-docent, ziet hij hoe zijn studenten nog steeds te maken hebben met onderwaardering. Ze krijgen minder kansen, minder waardering én minder salaris dan hun 'hoger’ opgeleide studiegenoten. En dat terwijl ze onmisbaar zijn voor onze samenleving.
In dit hartstochtelijke pamflet rekent Karim Amghar definitief af met de vooroordelen van het mbo en laat hij zien: het mbo is juist het Meest Belangrijke Onderwijs van Nederland.
144 pages, Paperback
First published February 11, 2025
32 people are currently reading
555 people want to read
About the author
Karim Amghar
2 books1 followerKarim Amghar is schrijver, programmamaker en mbo-docent.
Hij schrijft voor De Correspondent en Trouw en is auteur van de boeken Van radicaal naar amicaal en Hoor mij zie mij. Als programmamaker en presentator maakt hij televisieseries voor Human en NTR over mentale gezondheid, kansengelijkheid en diversiteit. Hij presenteerde veelgeprezen programma’s als Het M-Woord en De Maastrichtse droom.
In 2018 won Karim de Compassieprijs en in 2024 de titel Jonge Toezichthouder van het Jaar.
Hij schrijft voor De Correspondent en Trouw en is auteur van de boeken Van radicaal naar amicaal en Hoor mij zie mij. Als programmamaker en presentator maakt hij televisieseries voor Human en NTR over mentale gezondheid, kansengelijkheid en diversiteit. Hij presenteerde veelgeprezen programma’s als Het M-Woord en De Maastrichtse droom.
In 2018 won Karim de Compassieprijs en in 2024 de titel Jonge Toezichthouder van het Jaar.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 142 reviews
February 22, 2025
‘Maar dat begrijp jij toch niet' is vlot geschreven en de auteur komt over als een sympathieke man met het hart op de juiste plek.
Helaas is, ondanks dat het geen dikke pil is, het boek nogal een herhaling van zetten. De aannames en modetermen als kansenongelijkheid (zonder enige toelichting) vliegen je om de oren. En de inhoud is behoorlijk naïef ook, af en toe. Voorbeeld: alsof je kan radicaliseren puur en alleen om een te 'laag' schooladvies, zonder dat er andere factoren meespelen.
Ook het hoofdstuk over de oplossingen heb ik op sommige momenten met verbazing gelezen. ‘Maak musea en theater gratis voor MBO’ers’. Ik zie niet in hoe dit MBO’ers gaat helpen om meer gewaardeerd te worden in de maatschappij, en bovenal: hoe dit betaald moet worden. Want daar gaat het in het boek niet over.
Ik vraag mij af: hoe komt het dat het mbo kampt met een imagoprobleem? In hoeverre is dat terecht? Hoe kan het dat tot voor kort, en door sommige mensen nog steeds, laagopgeleid/hoogopgeleid wordt gebruikt? Hoe is ons schoolsysteem ontstaan?
In plaats van die context lees ik in vier hoofdstukken dat MBO'ers slachtoffer zijn van het systeem, zonder échte diepgravende analyses over waarom dat zo is.
Helaas is, ondanks dat het geen dikke pil is, het boek nogal een herhaling van zetten. De aannames en modetermen als kansenongelijkheid (zonder enige toelichting) vliegen je om de oren. En de inhoud is behoorlijk naïef ook, af en toe. Voorbeeld: alsof je kan radicaliseren puur en alleen om een te 'laag' schooladvies, zonder dat er andere factoren meespelen.
Ook het hoofdstuk over de oplossingen heb ik op sommige momenten met verbazing gelezen. ‘Maak musea en theater gratis voor MBO’ers’. Ik zie niet in hoe dit MBO’ers gaat helpen om meer gewaardeerd te worden in de maatschappij, en bovenal: hoe dit betaald moet worden. Want daar gaat het in het boek niet over.
Ik vraag mij af: hoe komt het dat het mbo kampt met een imagoprobleem? In hoeverre is dat terecht? Hoe kan het dat tot voor kort, en door sommige mensen nog steeds, laagopgeleid/hoogopgeleid wordt gebruikt? Hoe is ons schoolsysteem ontstaan?
In plaats van die context lees ik in vier hoofdstukken dat MBO'ers slachtoffer zijn van het systeem, zonder échte diepgravende analyses over waarom dat zo is.
April 23, 2025
In Maar dat begrijp jij toch niet snijdt Karim Amghar een belangrijk en complex thema aan. Hij onderzoekt de onderwaardering van mbo-onderwijs, essentiële beroepen en vakmanschap in Nederland. Daarnaast koppelt hij dit onderwerp aan bredere maatschappelijke ongelijkheden zoals racisme, seksisme en klassenverschillen. Met persoonlijke anekdotes laat hij zien hoe deze problemen zichtbaar worden in het onderwijs en op de arbeidsmarkt.
Het sterkste deel van het boek is Amghars persoonlijke verhaal. Zijn eigen ervaringen maken de impact van onderwaardering tastbaar en geven het boek een persoonlijke lading.
De bredere analyse blijft echter oppervlakkig. Amghar benoemt veel factoren die bijdragen aan de onderwaardering van het mbo, van maatschappelijke structuren tot de manier waarop erover wordt gesproken, maar hij werkt niet echt uit waarom deze onderwaardering is ontstaan en hoe deze in stand blijft. Hierdoor blijft het probleem wel voelbaar, maar niet volledig doorgrond.
Bij de oplossingen combineert Amghar meer klassieke voorstellen, zoals het vergroten van de inspraak van mbo’ers bij beleid dat over hen gaat, met ingrijpendere maatregelen. Zo stelt hij een staatssecretaris voor die verantwoordelijk is voor het bestrijden van de onderwaardering van het mbo, maar zonder concreet te maken hoe succes wordt gemeten. Andere voorstellen, zoals het aanpassen van Artikel 1 van de Grondwet of het vrijstellen van mbo-afgestudeerden van inkomstenbelasting en sociale premies voor vijf jaar, zijn ingrijpende maatregelen die een sterke onderbouwing vereisen. Die onderbouwing blijft grotendeels uit, waardoor ze meer aanvoelen als losse gedachten dan als realistische oplossingen.
Het boek legt belangrijke pijnpunten bloot, maar geeft uiteindelijk geen bevredigend antwoord op de centrale vraag hoe mbo daadwerkelijk als een gelijkwaardig opleiding wordt gezien als andere onderwijsvormen.
Het sterkste deel van het boek is Amghars persoonlijke verhaal. Zijn eigen ervaringen maken de impact van onderwaardering tastbaar en geven het boek een persoonlijke lading.
De bredere analyse blijft echter oppervlakkig. Amghar benoemt veel factoren die bijdragen aan de onderwaardering van het mbo, van maatschappelijke structuren tot de manier waarop erover wordt gesproken, maar hij werkt niet echt uit waarom deze onderwaardering is ontstaan en hoe deze in stand blijft. Hierdoor blijft het probleem wel voelbaar, maar niet volledig doorgrond.
Bij de oplossingen combineert Amghar meer klassieke voorstellen, zoals het vergroten van de inspraak van mbo’ers bij beleid dat over hen gaat, met ingrijpendere maatregelen. Zo stelt hij een staatssecretaris voor die verantwoordelijk is voor het bestrijden van de onderwaardering van het mbo, maar zonder concreet te maken hoe succes wordt gemeten. Andere voorstellen, zoals het aanpassen van Artikel 1 van de Grondwet of het vrijstellen van mbo-afgestudeerden van inkomstenbelasting en sociale premies voor vijf jaar, zijn ingrijpende maatregelen die een sterke onderbouwing vereisen. Die onderbouwing blijft grotendeels uit, waardoor ze meer aanvoelen als losse gedachten dan als realistische oplossingen.
Het boek legt belangrijke pijnpunten bloot, maar geeft uiteindelijk geen bevredigend antwoord op de centrale vraag hoe mbo daadwerkelijk als een gelijkwaardig opleiding wordt gezien als andere onderwijsvormen.
March 11, 2025
Ja, het thema is erg belangrijk en verdient aandacht, echter heb ik niet het gevoel dat dit boek daar recht aan doet.
Al aan het begin loop ik tegen uitspraken aan die tegenstrijdig zijn:
“Mbo’ers krijgen vaak niet de kans om door te stromen naar een ander opleidingsniveau” —> dan zijn het dus geen Mbo’ers meer, maar worden het alsnog HBO’ers of universitair geschoolde jongeren….
“…wordt de waarde van mbo’ers in strategische en managementrollen structureel over het hoofd gezien” —> vaak gaat dit gepaard met on the job cursussen op hbo/wo niveau en (ook indien niet nodig) gaan ze dus UIT het ambachtelijk vak. Het vak waarvoor we juist mbo’ers, mede volgens Karim, juist trots op moeten zijn.
Mijns inziens willen we toch juist de mbo’ers waarderen in woord en salaris voor het vak dat hij/zij/hen uitvoert en zorgen dat men mede hierdoor het ambachtelijke werk blijft uitvoeren. Daarmee zeg ik niet dat een ieder natuurlijk het recht heeft door te sturen of door te groeien naar strategische functies.
Hij schrijft zelf een alinea daarna: “…terwijl de samenleving afhankelijk is van hun werk om te kunnen functioneren”. —> ja van hun praktische functies en dus van de op hbo/wo gewaardeerde management functies. Want dan hebben we alweer minder mensen die het praktische, belangrijke, werk doet.
En ik ben pas op pagina 20….
Ik begrijp zijn vergelijkingen vaak niet. Hij maakt vergelijkingen met gezinnen in armoede en de gevolgen die daarbij komen kijken en de maatschappelijke invloeden die gezamenlijk invloed hebben op bijvoorbeeld het onderwijs-advies en verwachtingen van het kind. Hij beschrijft dat hierdoor o.a. leesprestaties van kinderen achteruit kunnen gaan. —> buiten het feit dat dit allemaal treurig is voor elk gezin, klinkt het alsof Karim het iedereen gunt om op een gelijke manier zichzelf te kunnen ontwikkelen (logisch en terecht), maar dat veel kinderen daardoor dus misschien juist wel havo of vwo kunnen bereiken. Dit doet dan weer hetgeen waarvoor hij pleit geen goed, want wat is er mis dat de kinderen, helaas door slechte omstandigheden op het vmbo en daarna mbo belanden? We hebben deze mensen toch ook nodig? Het boek en de argumenten voor het waarderen van vmbo’ers en mbo’ers voelt niet goed doordacht en uitgeschreven. Het gaat vaak tegen elkaar in.
Het beschreven scenario van zichzelf in een trainingspak in de winkel was zijn eigen verkeerde aanname die iemand over hem had, wat heeft dit met de waardering van het mbo te maken? Ook heeft hij zelf geen eens een mbo-opleiding afgerond, maar meerdere hbo-opleidingen?
Nog geen twintig pagina’s verder vertelt hij zijn ervaring als docent en dat zowel hij als de leerlingen hun best deden voor elkaar en dat sommige zelfs naar het hbo zouden doorstromen…. Weer een mbo’er kwijt…. Hij praat non-stop over mbo’ers die zich verder kunnen ontwikkelen en mbo’ers kansen bieden op meer mogelijkheden alsof het dus weer niet genoeg is om mbo’er te zijn.
Pagina 81: de kans om mee te denken met het bestuur. Maar wel als hbo’er. Waar het mijns inziens ook fout gaat is dat een mbo-docent moet kunnen aantonen zelf over hbo/wo werk-en denkniveau te beschikken:
* een afgeronde opleiding in het hoger onderwijs (hbo of wo) of;
* een afgeronde mbo-opleiding met minimaal 3 jaar praktijkervaring in het vak waarin u les wilt geven. Daarnaast beschikt u op basis van uw opleiding en ervaring over een kwalificatieniveau vergelijkbaar met hbo- of wo-niveau. Het bevoegd gezag van de opleiding beoordeelt uw niveau.
Bron: https://www.rijksoverheid.nl/onderwer....
Je zou toch verwachten dat een mbo’er prima in staat is toekomstige mbo’ers op te leiden.
Ik begrijp zijn betoog wel, maar het voelt alsof het boek geen recht doet aan de titel en ik soort van misleid ben. Het bespreekt veel meer maatschappelijke problemen die er spelen, dan dat het zich specifiek op het mbo richt. Een title als: “hoe kunnen we mensen met maatschappelijke achterstanden beter waarderen” past beter.
Ik zit op pagina 100 en heb nog steeds niet een keihard betoog gelezen over het belang van het mbo, behalve wat we allemaal al weten: we hebben praktisch opgeleiden mensen nodig voor ons alledaags bestaan.
De gratis toegang tot theaters en musea is zo random? Zitten ze daar op te wachten? Ligt daar hun behoefte, met welk doel?
—> ik denk eerder aan gelijke studenten rechten zoals studentenpassen etc.
De transparantie in beloningen over de waarde van het werk is lastig: want wie bepaald welk werk waardevoller is: ja we hebben straten nodig, maar we hebben ook managers nodig die aansturen op miljoenen budgetten over beleidsplannen voor een gezonder Nederland. De ene functie vraagt ook meer studie/investeringsuren dan de andere. Maakt dit het dan waardevoller? Ook niet perse, maar de waardering voor wat is waardevoller het ene of het andere is mijns inziens ook niet de oplossing.
Veel hbo- en wo studenten hebben bijbaantjes in tekortsectoren zoals de horeca en zorg. Een maatschappelijke stage zal daar niet bij helpen, daarbij lopen hbo-studenten vaak ook gewoon een verplichte stage.
Maatschappelijke diensttijd voor docenten? Een mbo-docent leert studenten heel wat anders dan een hbo of een wo docent. De reden dat op een ander niveau les wordt gegeven komt doordat je na je opleiding in een andere afdeling van het proces gaat werken. Hoe gaat een wo-docent het curriculum van het mbo-vak uitleggen die kennis heeft de wo-docent waarschijnlijk helemaal niet en welke praktische kennis gaat een mbo-docent aan wo-studenten bijbrengen die aan het leren zijn om beleidskeuzes te maken, niet om hoe je het beste leidingwerk kan aanleggen.
Mijns inziens zorgen verplichte stages voor studenten en docenten niet voor meer waardering.
Bestuurs-, directie- en managementfuncties vragen ook om een bepaald werk- en denkniveau. Pleiten voor mensen met een mbo-achtergrond in zulke functies is niet gek, echter wordt ook door Karim aangehaald dat zij dan de kans krijgen om die vaardigheden op te doen. Deze vaardigheden opdoen zullen dan voornamelijk via cursussen, opleidingen en symposia gebeuren, welke ok hbo-wo niveau worden verzorgd. Waardoor iemand als de mbo-identiteit verliest. Het hele betoog voor doorgroeimogelijkheden voor (ex)mbo-studenten en mbo-beroepsbeoefenaars slaat voor mij volledig het betoog dood. Het idee is toch juist mensen IN de mbo-beroepen en opleidingen te houden en hen te bewonderen voor hun werk en studie op dat zij op dat moment uitvoeren en juist niet weer motiveren om door te groeien in functie (is dit niet hetzelfde om te vragen of ze gaan doorstuderen?).
Het wijzigen van de grondwet is helemaal te gek. Sommige functies vragen nou eenmaal een ander vorm van intelligentie of het nou praktisch of theoretisch is. Alsjeblieft laat wetenschapper niet de praktische zaak van een brug bouwen op zich pakken. I like to survive that bridge. Juist daarom heb je ook een duidelijke opleidingsrichting in vacatures nodig, voor deze brug graag een bouwvakker. En voor de directeursfunctie van het bouwbedrijf graag iemand die ook verstand en kennis heeft van het managen van financiën en personeel en niet iemand die “alleen” heeft geleerd te metselen. Voor beide gevallen is er gewoon een kennis tekort op ofwel praktisch dan wel theoretisch gebied.
“Studenten kunnen vragen stellen over bestuurswerk, loopbanen en de weg naar invloedrijke posities…” —> het uitvoeren van de mbo-functie zou al een invloedrijke positie moeten zijn. Alweer geeft Karim het gevoel dat mbo-studenten moeten doorgroeien. Nee laat ze nou die monteur, kapper of restaurant bediende blijven!
Het eerste boek van De Correspondent dat ik niet echt kan waarderen. Dit belangrijke thema is mijns inziens totaal niet goed aan het licht gebracht. Veel herhaling, niet de diepte in en tegenstrijdige argumenten maken het boek onaantrekkelijk om te lezen. Ik heb het boek aan een stuk uitgelezen, niet omdat het zo interessant was (helaas), maar eerder om te ontdekken waarmee ik het nog meer oneens zou zijn. Argumenten zijn mijns inziens onvoldoende onderbouwt. Niet wat ik gewend ben van De Correspondent-boeken.
Helaas 2 sterren ⭐️⭐️
Al aan het begin loop ik tegen uitspraken aan die tegenstrijdig zijn:
“Mbo’ers krijgen vaak niet de kans om door te stromen naar een ander opleidingsniveau” —> dan zijn het dus geen Mbo’ers meer, maar worden het alsnog HBO’ers of universitair geschoolde jongeren….
“…wordt de waarde van mbo’ers in strategische en managementrollen structureel over het hoofd gezien” —> vaak gaat dit gepaard met on the job cursussen op hbo/wo niveau en (ook indien niet nodig) gaan ze dus UIT het ambachtelijk vak. Het vak waarvoor we juist mbo’ers, mede volgens Karim, juist trots op moeten zijn.
Mijns inziens willen we toch juist de mbo’ers waarderen in woord en salaris voor het vak dat hij/zij/hen uitvoert en zorgen dat men mede hierdoor het ambachtelijke werk blijft uitvoeren. Daarmee zeg ik niet dat een ieder natuurlijk het recht heeft door te sturen of door te groeien naar strategische functies.
Hij schrijft zelf een alinea daarna: “…terwijl de samenleving afhankelijk is van hun werk om te kunnen functioneren”. —> ja van hun praktische functies en dus van de op hbo/wo gewaardeerde management functies. Want dan hebben we alweer minder mensen die het praktische, belangrijke, werk doet.
En ik ben pas op pagina 20….
Ik begrijp zijn vergelijkingen vaak niet. Hij maakt vergelijkingen met gezinnen in armoede en de gevolgen die daarbij komen kijken en de maatschappelijke invloeden die gezamenlijk invloed hebben op bijvoorbeeld het onderwijs-advies en verwachtingen van het kind. Hij beschrijft dat hierdoor o.a. leesprestaties van kinderen achteruit kunnen gaan. —> buiten het feit dat dit allemaal treurig is voor elk gezin, klinkt het alsof Karim het iedereen gunt om op een gelijke manier zichzelf te kunnen ontwikkelen (logisch en terecht), maar dat veel kinderen daardoor dus misschien juist wel havo of vwo kunnen bereiken. Dit doet dan weer hetgeen waarvoor hij pleit geen goed, want wat is er mis dat de kinderen, helaas door slechte omstandigheden op het vmbo en daarna mbo belanden? We hebben deze mensen toch ook nodig? Het boek en de argumenten voor het waarderen van vmbo’ers en mbo’ers voelt niet goed doordacht en uitgeschreven. Het gaat vaak tegen elkaar in.
Het beschreven scenario van zichzelf in een trainingspak in de winkel was zijn eigen verkeerde aanname die iemand over hem had, wat heeft dit met de waardering van het mbo te maken? Ook heeft hij zelf geen eens een mbo-opleiding afgerond, maar meerdere hbo-opleidingen?
Nog geen twintig pagina’s verder vertelt hij zijn ervaring als docent en dat zowel hij als de leerlingen hun best deden voor elkaar en dat sommige zelfs naar het hbo zouden doorstromen…. Weer een mbo’er kwijt…. Hij praat non-stop over mbo’ers die zich verder kunnen ontwikkelen en mbo’ers kansen bieden op meer mogelijkheden alsof het dus weer niet genoeg is om mbo’er te zijn.
Pagina 81: de kans om mee te denken met het bestuur. Maar wel als hbo’er. Waar het mijns inziens ook fout gaat is dat een mbo-docent moet kunnen aantonen zelf over hbo/wo werk-en denkniveau te beschikken:
* een afgeronde opleiding in het hoger onderwijs (hbo of wo) of;
* een afgeronde mbo-opleiding met minimaal 3 jaar praktijkervaring in het vak waarin u les wilt geven. Daarnaast beschikt u op basis van uw opleiding en ervaring over een kwalificatieniveau vergelijkbaar met hbo- of wo-niveau. Het bevoegd gezag van de opleiding beoordeelt uw niveau.
Bron: https://www.rijksoverheid.nl/onderwer....
Je zou toch verwachten dat een mbo’er prima in staat is toekomstige mbo’ers op te leiden.
Ik begrijp zijn betoog wel, maar het voelt alsof het boek geen recht doet aan de titel en ik soort van misleid ben. Het bespreekt veel meer maatschappelijke problemen die er spelen, dan dat het zich specifiek op het mbo richt. Een title als: “hoe kunnen we mensen met maatschappelijke achterstanden beter waarderen” past beter.
Ik zit op pagina 100 en heb nog steeds niet een keihard betoog gelezen over het belang van het mbo, behalve wat we allemaal al weten: we hebben praktisch opgeleiden mensen nodig voor ons alledaags bestaan.
De gratis toegang tot theaters en musea is zo random? Zitten ze daar op te wachten? Ligt daar hun behoefte, met welk doel?
—> ik denk eerder aan gelijke studenten rechten zoals studentenpassen etc.
De transparantie in beloningen over de waarde van het werk is lastig: want wie bepaald welk werk waardevoller is: ja we hebben straten nodig, maar we hebben ook managers nodig die aansturen op miljoenen budgetten over beleidsplannen voor een gezonder Nederland. De ene functie vraagt ook meer studie/investeringsuren dan de andere. Maakt dit het dan waardevoller? Ook niet perse, maar de waardering voor wat is waardevoller het ene of het andere is mijns inziens ook niet de oplossing.
Veel hbo- en wo studenten hebben bijbaantjes in tekortsectoren zoals de horeca en zorg. Een maatschappelijke stage zal daar niet bij helpen, daarbij lopen hbo-studenten vaak ook gewoon een verplichte stage.
Maatschappelijke diensttijd voor docenten? Een mbo-docent leert studenten heel wat anders dan een hbo of een wo docent. De reden dat op een ander niveau les wordt gegeven komt doordat je na je opleiding in een andere afdeling van het proces gaat werken. Hoe gaat een wo-docent het curriculum van het mbo-vak uitleggen die kennis heeft de wo-docent waarschijnlijk helemaal niet en welke praktische kennis gaat een mbo-docent aan wo-studenten bijbrengen die aan het leren zijn om beleidskeuzes te maken, niet om hoe je het beste leidingwerk kan aanleggen.
Mijns inziens zorgen verplichte stages voor studenten en docenten niet voor meer waardering.
Bestuurs-, directie- en managementfuncties vragen ook om een bepaald werk- en denkniveau. Pleiten voor mensen met een mbo-achtergrond in zulke functies is niet gek, echter wordt ook door Karim aangehaald dat zij dan de kans krijgen om die vaardigheden op te doen. Deze vaardigheden opdoen zullen dan voornamelijk via cursussen, opleidingen en symposia gebeuren, welke ok hbo-wo niveau worden verzorgd. Waardoor iemand als de mbo-identiteit verliest. Het hele betoog voor doorgroeimogelijkheden voor (ex)mbo-studenten en mbo-beroepsbeoefenaars slaat voor mij volledig het betoog dood. Het idee is toch juist mensen IN de mbo-beroepen en opleidingen te houden en hen te bewonderen voor hun werk en studie op dat zij op dat moment uitvoeren en juist niet weer motiveren om door te groeien in functie (is dit niet hetzelfde om te vragen of ze gaan doorstuderen?).
Het wijzigen van de grondwet is helemaal te gek. Sommige functies vragen nou eenmaal een ander vorm van intelligentie of het nou praktisch of theoretisch is. Alsjeblieft laat wetenschapper niet de praktische zaak van een brug bouwen op zich pakken. I like to survive that bridge. Juist daarom heb je ook een duidelijke opleidingsrichting in vacatures nodig, voor deze brug graag een bouwvakker. En voor de directeursfunctie van het bouwbedrijf graag iemand die ook verstand en kennis heeft van het managen van financiën en personeel en niet iemand die “alleen” heeft geleerd te metselen. Voor beide gevallen is er gewoon een kennis tekort op ofwel praktisch dan wel theoretisch gebied.
“Studenten kunnen vragen stellen over bestuurswerk, loopbanen en de weg naar invloedrijke posities…” —> het uitvoeren van de mbo-functie zou al een invloedrijke positie moeten zijn. Alweer geeft Karim het gevoel dat mbo-studenten moeten doorgroeien. Nee laat ze nou die monteur, kapper of restaurant bediende blijven!
Het eerste boek van De Correspondent dat ik niet echt kan waarderen. Dit belangrijke thema is mijns inziens totaal niet goed aan het licht gebracht. Veel herhaling, niet de diepte in en tegenstrijdige argumenten maken het boek onaantrekkelijk om te lezen. Ik heb het boek aan een stuk uitgelezen, niet omdat het zo interessant was (helaas), maar eerder om te ontdekken waarmee ik het nog meer oneens zou zijn. Argumenten zijn mijns inziens onvoldoende onderbouwt. Niet wat ik gewend ben van De Correspondent-boeken.
Helaas 2 sterren ⭐️⭐️
March 13, 2025
Ja… Dit moet iedereen gewoon lezen punt!
February 18, 2025
“Waar komt die onderwaardering vandaan?”
Ja, die vraag heb ik in mijn studieloopbaan ook duizend keer gehad…
Karim weet precies het beeld te schetsen en de emoties te delen, waar een mbo student mee dealt maar ook mee zit.
Niets is nooit goed genoeg en je wordt nooit begrepen.
Oh en laten we niet beginnen over de vraag die ik nu regelmatig krijg “maar doe je dit dan niet omdat je alle andere niveaus te laag vond?” NEE ik doe dit omdat ik dit wil, als ik iets heb geleerd in alle afwijzingen en alle struggles binnen studies, is dat je het moet doen omdat JIJ het wil en omdat JIJ het leuk vind.
Dus ga als vwo’er gewoon naar het hbo of als havist naar de kappersopleiding omdat je dat graag wil, Ga als mbo’er door naar de universiteit omdat jij graag archeoloog wil worden. Doe het voor jezelf doe het met passie want die stomme “hoog/laag” mentaliteit moeten we loslaten.
Ja, die vraag heb ik in mijn studieloopbaan ook duizend keer gehad…
Karim weet precies het beeld te schetsen en de emoties te delen, waar een mbo student mee dealt maar ook mee zit.
Niets is nooit goed genoeg en je wordt nooit begrepen.
Oh en laten we niet beginnen over de vraag die ik nu regelmatig krijg “maar doe je dit dan niet omdat je alle andere niveaus te laag vond?” NEE ik doe dit omdat ik dit wil, als ik iets heb geleerd in alle afwijzingen en alle struggles binnen studies, is dat je het moet doen omdat JIJ het wil en omdat JIJ het leuk vind.
Dus ga als vwo’er gewoon naar het hbo of als havist naar de kappersopleiding omdat je dat graag wil, Ga als mbo’er door naar de universiteit omdat jij graag archeoloog wil worden. Doe het voor jezelf doe het met passie want die stomme “hoog/laag” mentaliteit moeten we loslaten.
February 15, 2025
Vurige en persoonlijk pleidooi voor meer aandacht voor de mensen die onderwijs volgen op het MBO. Mooi beschreven wat dat doet met het zelfvertrouwen van iemand als leraren geen vertrouwen in je hebben (dat begrijp jij toch niet) en dat mensen altijd vragen wat je hierna gaat doen (omdat "alleen" MBO studeren "maar" MBO is). Helaas nog een lange weg te gaan ben ik bang.
March 18, 2025
De boodschap van Karim Amghar in ‘Maar dat begrijp jij toch niet’ verdient bredere aandacht en zou vaker besproken en beluisterd moeten worden. In dit korte, krachtige pleidooi maakt hij inzichtelijk hoe het mbo stelselmatig wordt onderschat en waarom dat moet veranderen. Hoewel de analyse helder is, blijft de uitwerking aan de oppervlakte. Bekende begrippen als kansenongelijkheid en cultureel kapitaal passeren de revue, maar worden niet verder uitgediept. Dat neemt echter niets weg van de waarde van zijn boodschap. De oplossingen die Amghar aandraagt zijn inspirerend, maar in de praktijk waarschijnlijk moeilijk realiseerbaar—niet door een gebrek aan visie of inzet binnen het mbo, maar omdat het (beroeps)onderwijs in ons huidige systeem uiteindelijk wordt gedreven door het kapitaal.
February 12, 2025
Zeg het ze.
August 8, 2025
De boodschap is helder in dit kleine, snel weglezende boekje: meer aandacht en waardering voor Mbo en de bijbehorende banen.
Voor mij waren de persoonlijke verhalen zeer herkenbaar en vooral ook confronterend om te lezen. Ook ik heb vanuit mijn ouders te horen gekregen dat minimaal Havo en Hbo grotere ontwikkelkansen zou bieden en het moet lastig geweest zijn voor ze dat ik uiteindelijk toch naar het Mbo ging. Dat ik daar voor het eerst ontdekte dat het leuk kon zijn om meer te leren en je te verdiepen in (eindelijk!) nuttige onderwerpen, maar ook dat ik zoveel over mezelf leerde en me nuttig maakte in de praktijk. Een van de opmerkingen die me wel mijn hele leven bij blijft en o.a. littekens achterliet, is van een familielid: "Jij gaat naar school, op de universiteit studeer je."
'Gelukkig' (voor mijn familie) ben ik daarna naar het Hbo gegaan, mede dankzij de vele succeservaringen en complimenten vanuit mijn praktijkbegeleiders en wat had ik daar een streepje voor op mijn medestudenten, juist doordat ik al met kinderen gewerkt had.
En nu beoefen in al jaren een Hbo functie, net zoals manlief die trouwens nooit een Hbo-diploma gehaald heeft. We voelen ons nog altijd minder, onzeker en hebben een grote bewijsdrang, ondanks onze fantastische beoordelingen maar vooral onze impact en werkplezier.
En nu leeft dit onderwerp bij ons weer enorm op door onze oudste zoon. Hij gaat VMBO (wel TL hoor, is een stemmetje in mij dat erbij moet vermelden)-examen doen en vond dat hij eerst een Havo-diploma moest halen. Van wie hij dat heeft is een raadsel: van ons niet! Maar deze jongen is niet geschikt om nog 2 jaar zich te worstelen door de middelbare school. Deze jongen heeft zoveel talenten, die op het Mbo wel gezien en gewaardeerd worden!
Reacties van anderen leggen zo bloot waar het in het boek overgaat: een (v)Mbo-opleiding is niet goed genoeg. En dat doet pijn.
Dus heel fijn dat dit boek er is en dat anderen lezen wat Mbo-ers te horen krijgen en hoe ondergewaardeerd hun rollen en functies zijn, in de breedste zin van het woord.
Maar of het boek echt aan zet tot actie, vraag ik me af. Ja, ik vind het mooie voorstellen om iets aan dit imago-probleem te doen, maar om nu te zeggen dat het goed uitgewerkt en uitgediept is... Gelukkig weet ik dat Karim zijn/de 'Mbo'-stem op verschillende manieren laat horen en niet alleen via dit boek van De Correspondent. En dat biedt hoop! Nu nog duimen dat er door de juiste mensen naar geluisterd wordt.
Voor mij waren de persoonlijke verhalen zeer herkenbaar en vooral ook confronterend om te lezen. Ook ik heb vanuit mijn ouders te horen gekregen dat minimaal Havo en Hbo grotere ontwikkelkansen zou bieden en het moet lastig geweest zijn voor ze dat ik uiteindelijk toch naar het Mbo ging. Dat ik daar voor het eerst ontdekte dat het leuk kon zijn om meer te leren en je te verdiepen in (eindelijk!) nuttige onderwerpen, maar ook dat ik zoveel over mezelf leerde en me nuttig maakte in de praktijk. Een van de opmerkingen die me wel mijn hele leven bij blijft en o.a. littekens achterliet, is van een familielid: "Jij gaat naar school, op de universiteit studeer je."
'Gelukkig' (voor mijn familie) ben ik daarna naar het Hbo gegaan, mede dankzij de vele succeservaringen en complimenten vanuit mijn praktijkbegeleiders en wat had ik daar een streepje voor op mijn medestudenten, juist doordat ik al met kinderen gewerkt had.
En nu beoefen in al jaren een Hbo functie, net zoals manlief die trouwens nooit een Hbo-diploma gehaald heeft. We voelen ons nog altijd minder, onzeker en hebben een grote bewijsdrang, ondanks onze fantastische beoordelingen maar vooral onze impact en werkplezier.
En nu leeft dit onderwerp bij ons weer enorm op door onze oudste zoon. Hij gaat VMBO (wel TL hoor, is een stemmetje in mij dat erbij moet vermelden)-examen doen en vond dat hij eerst een Havo-diploma moest halen. Van wie hij dat heeft is een raadsel: van ons niet! Maar deze jongen is niet geschikt om nog 2 jaar zich te worstelen door de middelbare school. Deze jongen heeft zoveel talenten, die op het Mbo wel gezien en gewaardeerd worden!
Reacties van anderen leggen zo bloot waar het in het boek overgaat: een (v)Mbo-opleiding is niet goed genoeg. En dat doet pijn.
Dus heel fijn dat dit boek er is en dat anderen lezen wat Mbo-ers te horen krijgen en hoe ondergewaardeerd hun rollen en functies zijn, in de breedste zin van het woord.
Maar of het boek echt aan zet tot actie, vraag ik me af. Ja, ik vind het mooie voorstellen om iets aan dit imago-probleem te doen, maar om nu te zeggen dat het goed uitgewerkt en uitgediept is... Gelukkig weet ik dat Karim zijn/de 'Mbo'-stem op verschillende manieren laat horen en niet alleen via dit boek van De Correspondent. En dat biedt hoop! Nu nog duimen dat er door de juiste mensen naar geluisterd wordt.
September 19, 2025
* 3,5 sterren ✨
Een erg relevant onderwerp en een inspirerende schrijver. Karim Amghar maakt duidelijk dat mbo’ers essentieel zijn voor Nederland en meer waardering verdienen. Als oud mbo student herkende ik veel situaties in het boek. Vooral wanneer de schrijver eerlijk vertelde over zijn gevoelens van schaamte en frustratie kon ik mijzelf goed herkennen.
Het boek zet je aan het denken over het belang van het mbo en hoe de onderwaardering van het mbo onze samenleving schaadt. Wel had ik graag wat meer diepgang en onderbouwing gelezen. Ook zou ik het interessant hebben gevonden om meer voorbeelden te zien uit andere landen of wellicht uit de geschiedenis, om te begrijpen hoe deze onderwaardering is ontstaan. Daarnaast heb ik een aantal vraagtekens bij de voorgestelde oplossingen; ook daar had ik graag meer onderbouwing gezien.
Al met al ben ik blij dat ik het boek heb gelezen. Het boek heeft zeker niet alle oplossingen, maar doet iets belangrijkers: het zet de lezer aan tot het zoeken naar oplossingen. Het heeft mij bovendien gestimuleerd om kritischer te kijken naar mijn eigen taalgebruik wanneer ik praat over het mbo en mijzelf als mbo’er.
Een erg relevant onderwerp en een inspirerende schrijver. Karim Amghar maakt duidelijk dat mbo’ers essentieel zijn voor Nederland en meer waardering verdienen. Als oud mbo student herkende ik veel situaties in het boek. Vooral wanneer de schrijver eerlijk vertelde over zijn gevoelens van schaamte en frustratie kon ik mijzelf goed herkennen.
Het boek zet je aan het denken over het belang van het mbo en hoe de onderwaardering van het mbo onze samenleving schaadt. Wel had ik graag wat meer diepgang en onderbouwing gelezen. Ook zou ik het interessant hebben gevonden om meer voorbeelden te zien uit andere landen of wellicht uit de geschiedenis, om te begrijpen hoe deze onderwaardering is ontstaan. Daarnaast heb ik een aantal vraagtekens bij de voorgestelde oplossingen; ook daar had ik graag meer onderbouwing gezien.
Al met al ben ik blij dat ik het boek heb gelezen. Het boek heeft zeker niet alle oplossingen, maar doet iets belangrijkers: het zet de lezer aan tot het zoeken naar oplossingen. Het heeft mij bovendien gestimuleerd om kritischer te kijken naar mijn eigen taalgebruik wanneer ik praat over het mbo en mijzelf als mbo’er.
June 8, 2025
Absoluut een belangrijk onderwerp om je bewust van te zijn. De persoonlijke verhalen van Karim schetsen een mooi beeld van wat het onderschatten van mensen met iemand kan doen. De rest van het boek maakte helaas niet erg veel indruk op me. Veel vergelijkingen of adviezen begreep ik niet en hadden van mij meer diepgang mogen hebben. Karim zal overal vast een gedachte achter hebben, maar die ontbrak bij sommige dingen die geroepen werden. Voor hem is het misschien ook wel heel logisch, maar voor mij blijkbaar niet...
Ook de hoeveelheid herhaling is jammer. Als een zin al begint met 'in hoofdstuk 2 noemde ik al...', moet je je misschien afvragen wat het nut is van de herhaling en hoeveel je van dat hoofdstuk gaat herhalen. Tegen het eind had ik het gevoel dat ik het boek dubbel aan het lezen was. Al met al wel een belangrijk onderwerp en blij om dit verhaal met eigen ervaringen mee te kunnen krijgen. Hopelijk heeft het bij mij ook weer een nieuwe bewustwording gecreeerd.
Ook de hoeveelheid herhaling is jammer. Als een zin al begint met 'in hoofdstuk 2 noemde ik al...', moet je je misschien afvragen wat het nut is van de herhaling en hoeveel je van dat hoofdstuk gaat herhalen. Tegen het eind had ik het gevoel dat ik het boek dubbel aan het lezen was. Al met al wel een belangrijk onderwerp en blij om dit verhaal met eigen ervaringen mee te kunnen krijgen. Hopelijk heeft het bij mij ook weer een nieuwe bewustwording gecreeerd.
June 17, 2025
Compact boek wat voor mij wel verhelderend heeft gewerkt. Want ook ik ben opgegroeid met het idee dat je voor het hoogst haalbare moest gaan. En dat werd ook van mij verwacht. Dat het voor sommige mensen anders is, wist ik, maar hoe het echt gaat op het MBO, heb ik met dit boek een klein inkijkje in gekregen. Het leest lekker weg ik had het zo uit en gaat in op de hoofdlijnen. Wat op zich prettig is. Maar als het net iets uitgebreider was geweest, of wat diepgravender, had ik het waarschijnlijk wel 4 sterren gegeven. Het hangt er eigenlijk een beetje tussenin voor mij.
October 28, 2025
3 sterren plus extra ster omdat ik het onderwerp belangrijk vind. De schrijver legt aan de hand van vele voorbeelden en eigen ervaringen blood hoe wij als maatschappij neerkijken op het mbo. Hij zet niet alleen het probleem uiteen maar komt ook met mooie, creatieve oplossingen.
February 17, 2025
⭐️3.5 Belangrijk onderwerp, maar soms miste ik iets meer diepgang en/of onderbouwing. De voorstellen zijn interessant, maar bij sommige twijfel ik aan de haalbaarheid en uitwerking. Al met al een aanrader om na te denken over het belang van MBO(ers) in onze samenleving.
February 19, 2025
Belangrijk onderbelicht onderwerp en makkelijk weg te lezen!
March 28, 2025
Stuk voor stuk terechte aanbevelingen en voorstellen, en tegelijk word ik er droevig van; te veel mensen hebben er baat bij als dit nooit wordt nageleefd, te veel "zo doen we dat nou eenmaal"-patronen om te doorbreken. Stel je voor, een heel groot deel van de samenleving dat zich opeens gezien, gehoord en gewaardeerd voelt, en meer verbinding tussen al die bubbels. Wie gaat er dan nog op je stemmen?
June 17, 2025
Belangrijk boek, al vind ik wel dat er meer over gezegd kan worden. Ik denk namelijk dat de cultuur van het mbo ook bijdraagt aan het stigma eromheen en dat het dus niet alleen maar een politieke of maatschappelijke verantwoordelijkheid is. Maar dit boek is een goede start.
May 11, 2025
Interessant wel om te lezen hoe de samenleving niet zonder mbo’ers kan. Dat wist ik wel al, maar dit boek bevestigt het wederom.
May 4, 2025
Laten we vooropstellen: natuurlijk moeten we MBO’ers niet als minderwaardig zien. Het idee dat een kantoormedewerker met een laptop meer waard is dan een zorgmedewerker of een kapper getuigt niet alleen van kortzichtigheid, maar ook van een gebrek aan waardering voor wie onze maatschappij draaiende houdt. Op dat punt heeft Karim Amghar zeker een terecht punt. Toch voelt dit boek soms meer als een herhaalde oproep tot bewustwording dan als een diepgaande analyse.
Amghar herhaalt zijn boodschap meerdere keren, waardoor het soms wat belerend overkomt. Dat is jammer, want er liggen kansen om dieper in te gaan op de achterliggende oorzaken van statusverschillen en structurele ongelijkheid. Hij draagt zeker een aantal haalbare plannen en ideeën aan, maar ze voelen niet voldoende om het probleem echt bij de wortel aan te pakken. Zo kun je je afvragen of een quotum voor MBO’ers in de politiek nou werkelijk veel bijdraagt aan het structureel veranderen van de maatschappelijke waardering, of dat het vooral een symbolisch gebaar is. Betere representatie is waardevol, maar ik denk niet dat de samenleving daardoor ineens radicaal van mening verandert over de status van MBO’ers. Er blijft een verlangen naar meer diepgravende voorstellen die echt iets veranderen aan de manier waarop we naar arbeid, status en waarde kijken.
Toch is het onderwerp belangrijk en is er zonder twijfel behoefte aan meer waardering, begrip en realisme over wie dit land draaiende houden. Voor wie naast een morele oproep ook op zoek is naar een diepere analyse, blijft dit boek helaas wat aan de oppervlakte.
Amghar herhaalt zijn boodschap meerdere keren, waardoor het soms wat belerend overkomt. Dat is jammer, want er liggen kansen om dieper in te gaan op de achterliggende oorzaken van statusverschillen en structurele ongelijkheid. Hij draagt zeker een aantal haalbare plannen en ideeën aan, maar ze voelen niet voldoende om het probleem echt bij de wortel aan te pakken. Zo kun je je afvragen of een quotum voor MBO’ers in de politiek nou werkelijk veel bijdraagt aan het structureel veranderen van de maatschappelijke waardering, of dat het vooral een symbolisch gebaar is. Betere representatie is waardevol, maar ik denk niet dat de samenleving daardoor ineens radicaal van mening verandert over de status van MBO’ers. Er blijft een verlangen naar meer diepgravende voorstellen die echt iets veranderen aan de manier waarop we naar arbeid, status en waarde kijken.
Toch is het onderwerp belangrijk en is er zonder twijfel behoefte aan meer waardering, begrip en realisme over wie dit land draaiende houden. Voor wie naast een morele oproep ook op zoek is naar een diepere analyse, blijft dit boek helaas wat aan de oppervlakte.
June 13, 2025
Kort maar krachtig pamflet over de onderwaardering van het MBO in de Nederlandse samenleving. Ik ben het absoluut eens met deze boodschap en de praktijkvoorbeelden raken me. Ik had echter wel gehoopt dat er nog wat diepgaander ingezoomd zou worden op het structurele probleem achter de onderwaardering van het MBO. Ook heb ik een aantal vraagtekens bij de voorgestelde oplossingen en hoe deze écht voor meer gelijkheid in opleidingsniveau gaan zorgen. Stof tot nadenken voor het theatercollege van Karim Amghar in september!
February 25, 2025
Op het sentiment valt weinig af te dingen: het mbo verdient een imago-boost. Dat punt wordt zeker helder in dit betoog, al had dat ook tot de inleiding beperkt kunnen worden.
In het laatste hoofdstuk worden verschillende voorstellen gedaan om het geschetste doel te bereiken. Helaas komen deze wat naïef over en er ontbreekt ook onderbouwing voor de implementatie ervan.
Een voorbeeld: er wordt een verplichte stage voorgesteld in mbo-tekortvakken voor studenten én docenten in het hbo en wo: ik wens je succes met de logistieke chaos en de muur aan weerstand die dit zal opwerpen.
Uiteindelijk lijken de voorstellen in dit hoofdstuk meer op het opwerpen van wat balletjes: prima voor een brainstormsessie, maar ik had iets meer verwacht van een boekje dat zich als onderwijskundig manifest presenteert.
In het laatste hoofdstuk worden verschillende voorstellen gedaan om het geschetste doel te bereiken. Helaas komen deze wat naïef over en er ontbreekt ook onderbouwing voor de implementatie ervan.
Een voorbeeld: er wordt een verplichte stage voorgesteld in mbo-tekortvakken voor studenten én docenten in het hbo en wo: ik wens je succes met de logistieke chaos en de muur aan weerstand die dit zal opwerpen.
Uiteindelijk lijken de voorstellen in dit hoofdstuk meer op het opwerpen van wat balletjes: prima voor een brainstormsessie, maar ik had iets meer verwacht van een boekje dat zich als onderwijskundig manifest presenteert.
March 2, 2025
Dit is een belangrijk onderwerp en ik ben het absoluut eens met de algemene stelling van het boek, maar ik vind een groot deel van de voorgestelde oplossingen niet haalbaar/realistisch of niet echt relevant voor de besproken problemen.
April 21, 2025
Ik heb gemixte gevoelens over dit boek. Het zet je aan het denken over het belang van het mbo voor onze samenleving, en hoe de onderwaardering van het mbo uiteindelijk iedereen schaadt. Maar ik vond ook dat er veel herhaling was, en op sommige punten miste ik diepgang. Toch blij dat ik het gelezen heb, erg relevant thema.
April 15, 2025
Als voormalig mbo-student was mijn interesse in dit nieuwe vonkje voor De Correspondent meteen gewekt. In andere reacties lees ik regelmatig over platgetreden paden en “dit weten we allemaal wel”. De vraag is enerzijds of dit de boodschap minder relevant maakt en anderzijds juist of er een hopeloosheid bij de ander zit in verwachtingen van de haalbaarheid van de besproken idealen.
Ik had een fantastische tijd op het mbo. Misschien was het een andere tijd aan het begin van de 21e eeuw, maar docenten waren in mijn beleving erg betrokken, de omgeving voelde veilig en er was weinig uitval aan de zijde van medestudenten. Integendeel. Over het algemeen was er juist een hoge motivatie te zien om te leren en zichzelf te visualiseren in het beroepenveld.
Los hiervan is de mentaliteitsproblematiek daarbuiten toch herkenbaar. Het mbo werd ook in mijn tijd overwegend beschouwd als een opstapje naar een “hoger” plan, waar “betere” banen met hogere salarissen in het verschiet zouden liggen. Ook ik “stroomde opwaarts” naar het hbo, in lijn met vele hartelijke doch dringende adviezen. Hoezeer ik hier vakinhoudelijk echt mee ben opgeschoten boven het mbo, durf ik toch zachtjes te betwijfelen. Het verschil zit hem voor het echte maatschappelijke leven uiteindelijk toch in die schriftelijke aantoonbaarheid van een “hoger werk- en denkniveau”, die deuren opent die in andere gevallen (in ieder geval voor langere tijd) gesloten blijven. Als een klassensysteem dat daarmee effectief in stand wordt gehouden, maar weinig zegt over de mens erachter.
In alles dat ik hierboven tussen aanhalingstekens plaats, ben ik me bewust hoe gemeengoed de culturele opvattingen zijn verankerd. Om te trachten hier verandering in teweeg te brengen, heb je een groot gedachtengoed nodig, ook als dat op sommigen/velen als utopisch overkomt. Amghar heeft mijn oor en stem. Dit pleidooi is het waard om te horen, serieus te nemen en naar te handelen. Hoeveel praktische weerbarstigheid of bureaucratische hobbels er ook voor nodig zijn.
Ik had een fantastische tijd op het mbo. Misschien was het een andere tijd aan het begin van de 21e eeuw, maar docenten waren in mijn beleving erg betrokken, de omgeving voelde veilig en er was weinig uitval aan de zijde van medestudenten. Integendeel. Over het algemeen was er juist een hoge motivatie te zien om te leren en zichzelf te visualiseren in het beroepenveld.
Los hiervan is de mentaliteitsproblematiek daarbuiten toch herkenbaar. Het mbo werd ook in mijn tijd overwegend beschouwd als een opstapje naar een “hoger” plan, waar “betere” banen met hogere salarissen in het verschiet zouden liggen. Ook ik “stroomde opwaarts” naar het hbo, in lijn met vele hartelijke doch dringende adviezen. Hoezeer ik hier vakinhoudelijk echt mee ben opgeschoten boven het mbo, durf ik toch zachtjes te betwijfelen. Het verschil zit hem voor het echte maatschappelijke leven uiteindelijk toch in die schriftelijke aantoonbaarheid van een “hoger werk- en denkniveau”, die deuren opent die in andere gevallen (in ieder geval voor langere tijd) gesloten blijven. Als een klassensysteem dat daarmee effectief in stand wordt gehouden, maar weinig zegt over de mens erachter.
In alles dat ik hierboven tussen aanhalingstekens plaats, ben ik me bewust hoe gemeengoed de culturele opvattingen zijn verankerd. Om te trachten hier verandering in teweeg te brengen, heb je een groot gedachtengoed nodig, ook als dat op sommigen/velen als utopisch overkomt. Amghar heeft mijn oor en stem. Dit pleidooi is het waard om te horen, serieus te nemen en naar te handelen. Hoeveel praktische weerbarstigheid of bureaucratische hobbels er ook voor nodig zijn.
February 25, 2025
Helder betoog voor het fantastische Meest Belangrijke Onderwijs met een aantal voorstellen voor verbetering van de waardering voor het MBO! Must read voor iedereen!
March 20, 2025
Boek gekocht omdat ik in me (huidige en oude) werk meer energie wil steken in de moeilijke weg van vmbo-leerlingen dan de verwende havisten. Dit boek gaf dat iets meer context en een inkijkje van iemand die zich echt hard maakt voor het mbo.
Boek start met een beeld van Karim zijn loopbaan, die het goed illustreert want hij is een voorbeeld van een lastig joch wat er toch iets van heeft gemaakt en hierin energie steekt.
Boek pakt de stereotypes rond mbo goed beet, vandaar een hoge rating. Kan ik veel over zeggen, maar moet je gewoon lezen of de krant open slaan.
Aan het eind komt Karim, gelukkig, met suggesties. Dit waardeer ik sowieso aan boeken van Correspondent, die zeuren/showen maar komen ook met oplossingen. Ik ben vóór de brugfunctionaris, die pakt een van de problemen beet. Ik ben vóór het herwaarderen van salarissen, betaal mensen naar hun relevantie/tekorten voor de samenleving én de verantwoordelijkheid. Niet enkel dat laatste. Ik ben ook vóór om bestuurders dichterbij de praktijk te brengen en te houden met een maandelijkse mbo-dag. Ik ben tegen een mbo-quota op bestuursplekken/politiek. Dat vind ik verschrikkelijk. Dwing je plek af omdat je goed werk levert, is de schrijver zelf ook een voorbeeld van.
Ik miste in dit boek het aspect van zwarte en witte scholen. Het mbo zit vol met niet-nederlandse leerlingen, wat bijdraagt aan het stereotype "lastige (v)mbo'er". Niet tot nauwelijks behandeld.
Al met al: halen die handel als je iets met onderwijs hebt of zelf wel eens op een verjaardag aan een mbo'er hebt gevraagd "wat ga je erna studeren?"
Boek start met een beeld van Karim zijn loopbaan, die het goed illustreert want hij is een voorbeeld van een lastig joch wat er toch iets van heeft gemaakt en hierin energie steekt.
Boek pakt de stereotypes rond mbo goed beet, vandaar een hoge rating. Kan ik veel over zeggen, maar moet je gewoon lezen of de krant open slaan.
Aan het eind komt Karim, gelukkig, met suggesties. Dit waardeer ik sowieso aan boeken van Correspondent, die zeuren/showen maar komen ook met oplossingen. Ik ben vóór de brugfunctionaris, die pakt een van de problemen beet. Ik ben vóór het herwaarderen van salarissen, betaal mensen naar hun relevantie/tekorten voor de samenleving én de verantwoordelijkheid. Niet enkel dat laatste. Ik ben ook vóór om bestuurders dichterbij de praktijk te brengen en te houden met een maandelijkse mbo-dag. Ik ben tegen een mbo-quota op bestuursplekken/politiek. Dat vind ik verschrikkelijk. Dwing je plek af omdat je goed werk levert, is de schrijver zelf ook een voorbeeld van.
Ik miste in dit boek het aspect van zwarte en witte scholen. Het mbo zit vol met niet-nederlandse leerlingen, wat bijdraagt aan het stereotype "lastige (v)mbo'er". Niet tot nauwelijks behandeld.
Al met al: halen die handel als je iets met onderwijs hebt of zelf wel eens op een verjaardag aan een mbo'er hebt gevraagd "wat ga je erna studeren?"
April 8, 2025
Opzich helemaal mee eens dat een ambacht moet worden gezien als een volwaardige keuze en baan. Het boek doet er echter soms alsnog zelf aan mee, dat studenten dan toch naar hbo gingen alsnog erg als succesverhaal wordt weergegeven.
En verder verbaasde ik mij vooral over dat hij zo graag cultuur gratis wilt maken voor studenten en hun docenten. (Het wordt meerdere keren genoemd) Opzich niks op tegen, meer kunst voor iedereen, maar het is een sector waar enorm in wordt gesnoeid al heel lang. Daarnaast is het, volgens mij, een van de slechter betaalde sectoren in Nederland, ongeacht met welke opleiding je daarin komt te werken.
En verder verbaasde ik mij vooral over dat hij zo graag cultuur gratis wilt maken voor studenten en hun docenten. (Het wordt meerdere keren genoemd) Opzich niks op tegen, meer kunst voor iedereen, maar het is een sector waar enorm in wordt gesnoeid al heel lang. Daarnaast is het, volgens mij, een van de slechter betaalde sectoren in Nederland, ongeacht met welke opleiding je daarin komt te werken.
February 19, 2025
Ik ga nog meer houden van de doelgroep die ik zelf les mag geven. Een doelgroep die niet op zoek is naar lage drempels, maar die gebaat is bij docenten die de lat hoog durven te leggen. Wat mij raakt in het boek is dat de schrijver zegt, 'slachtoffer te zijn geworden van docenten die de lat te laag leggen'. Het boek werkt inspirerend en motiveert om na mijn vakantie weer aan het werk te gaan! Maar ook het gesprek aan te gaan met collega's wat de waarde van ons werk is en de waarde van onze studenten in hun werkveld.
March 5, 2025
Een oproep uit het hart!
Als docent op het VMBO herken ik een hoop vooroordelen bij mijn leerlingen. Het boek is het lezen waard. Het kan zorgen voor een broodnodige herwaardering van het MBO.
Het boek is vlot geschreven met mooie persoonlijke anekdotes. De aanbevelingen hangen tussen haalbare en praktische ideeën tot niet haalbare oplossingen.
Het gevoel blijft wel hangen dat het boek nog een open einde is. Waar werken we naar toe en hoe past dit in het grotere geheel van het huidige Nederland?
Als docent op het VMBO herken ik een hoop vooroordelen bij mijn leerlingen. Het boek is het lezen waard. Het kan zorgen voor een broodnodige herwaardering van het MBO.
Het boek is vlot geschreven met mooie persoonlijke anekdotes. De aanbevelingen hangen tussen haalbare en praktische ideeën tot niet haalbare oplossingen.
Het gevoel blijft wel hangen dat het boek nog een open einde is. Waar werken we naar toe en hoe past dit in het grotere geheel van het huidige Nederland?
May 4, 2025
Goed boek met een belangrijke boodschap.
Mijn enige punt van kritiek betreft het gebrek aan (eind)redactie. In het colofon van De Correspondent zag ik vier namen staan die de inhoud van dit boek zouden hebben begeleid. Het verbaast me dat cruciale fouten aan al deze personen zijn voorbijgegaan.
Uiteraard is dit geen verwijt aan de auteur: het is nu eenmaal lastig om je eigen fouten te zien. Hopelijk let de redactie van De Correspondent bij een volgende druk beter op.
Mijn enige punt van kritiek betreft het gebrek aan (eind)redactie. In het colofon van De Correspondent zag ik vier namen staan die de inhoud van dit boek zouden hebben begeleid. Het verbaast me dat cruciale fouten aan al deze personen zijn voorbijgegaan.
Uiteraard is dit geen verwijt aan de auteur: het is nu eenmaal lastig om je eigen fouten te zien. Hopelijk let de redactie van De Correspondent bij een volgende druk beter op.
Displaying 1 - 30 of 142 reviews