Babel. Pocałunek śmierci

by Monika Raspen

Rok 1968. W angielskim szpitalu leży pacjentka po udarze o tajemniczej przeszłości, którą odsłania w swoich wspomnieniach…

Jest rok 1925. Międzywojenna Warszawa, miasto o dwóch obliczach: europejskiej metropolii i miasta przestępców. W klubie gangstera i psychopaty Maxa Korna, kwitnie handel młodymi kobietami, wysyłanymi stąd do domów publicznych w Ameryce Południowej.

Do walki z handlarzami żywym towarem zostaje powołana specjalna jednostka Polskiej Policji Kobiecej, zwana „złotą piątka”, pod dowództwem Stanisławy Paleolog.

Pięć kobiet, pięć charakterów i pięć różnych życiorysów: Nina – dziewczyna z biednej rodziny mająca dar jasnowidzenia, Ada – chemiczka, studentka Marii Skłodowskiej-Curie, Magda – ścisły umysł, szyfrantka i pilotka samolotów, Róża – córka zubożałego arystokraty i żydowskiej dziedziczki fortuny, Tatiana – rosyjska arystokratka, uciekinierka z Rosji, gdzie brutalnie wymordowano jej rodzinę. Wspierają je dwaj przystojni mężczyźni: młody patomorfolog i były ułan, którego życiorys pełen jest mrocznych rodzinnych sekretów.

W tle wielkie namiętności, pewien dom publiczny, młoda milionerka prowadząca podwójne życie, bezwzględny sowiecki szpieg, jasnowidz Ossowiecki, a także tajemnicza hodowczyni pająków.

448 pages, Paperback

First published February 19, 2025

Reviews

[Jola (czytanienaplatanie) · Rating 5 out of 5]

Zachwycam się każdą kolejną historią, która wychodzi spod pióra Autorki, i nie inaczej było w przypadku „Babel. Pocałunek śmierci”. Bo to oczywiście nie tylko powabna, przyciągająca oko okładka. Ta książka ma w sobie taką moc, że od pierwszych stron wciąga w świat gęsty od emocji, bólu, odwagi i siostrzeństwa. To opowieść, o której trudno mówić bez drżenia w głosie. O kobietach, które nie chciały dłużej być ofiarami. O kobietach, które w zgliszczach po Wielkiej Wojnie zaczęły budować coś zupełnie nowego – policję kobiecą, będącą dla nich nie tylko strukturą, a nadzieją, tarczą i mieczem.

To historia wielu bohaterek, które dzieli pochodzenie, przeszłość, ból i pragnienia, ale łączy niezgoda na zło. Alicja, filantropka z dobrego domu, Nina z warszawskiego podwórka, pilotka Magda, brutalnie potraktowana Róża, Tatiana ocalała z bolszewickiej rzezi… Każda z nich niesie swoją ranę, swoją motywację. Każda z nich rzuca wyzwanie światu, który nie jest gotów na silne kobiety.

Na tle Paryża Północy, jak nazywano przedwojenną Warszawę, rozgrywa się opowieść pełna kontrastów. W cieniu pięknych kamienic, salonów i wytwórni wódek ukrywa się handel żywym towarem, szantaże, zbrodnie, polityczne brudy i osobiste tragedie. Ale to nie tylko podszyty napięciem thriller historyczny. To również opowieść o miłości i stracie, o zdradzie i lojalności, o tym, że kobieca siła może być delikatna i brutalna zarazem. Że można krwawić i iść dalej. Że bywa, iż trzeba otworzyć b_urdel, by uratować siostrę. Zabić, by ocalić matkę. Donosić, by ocalić narzeczonego.

Styl Autorki jest zmysłowy i bezkompromisowy zarazem. Pisze sugestywnie, z dużą emocjonalnością, łącząc elegancję języka epoki z brutalną szczerością. Obrazowe opisy, żywe i celne dialogi sprawiają, że atmosfera międzywojennej Warszawy pulsuje z każdej strony. To proza kobieca, ale mocna, prawdziwa i poruszająca.

Monika Raspen stworzyła świat pełen postaci, których się nie zapomina, wątków, które wgryzają się w duszę, i emocji, które zostają z czytelnikiem długo po zamknięciu książki. Oddała tym samym hołd odważnym kobietom, o których się nie mówi, o których zapomniano, pisząc podręczniki do historii. A były tam, z narażeniem życia walcząc o siebie i innych.

[Aleksandra Smołka · Rating 1 out of 5]

Chaos w ładnym opakowaniu. Monika Raspen próbuje stworzyć tajemniczą, mroczną opowieść, ale efekt końcowy przypomina nieskładny sen – pełen dziwnych obrazów, urwanych wątków i postaci, które zapomina się szybciej, niż się je poznaje. Bohaterki, choć teoretycznie różnorodne i interesujące, są przedstawione w sposób płaski i schematyczny, co sprawia, że trudno się z nimi utożsamić czy przejąć ich losami.​

[Stronisko · Rating 4 out of 5]

Zapraszamy Was dzisiaj do poczytania o książce “Babel. Pocałunek śmierci” Moniki Raspen.

Cóż to za książka? Autorka sama klasyfikuje ją jako powieść obyczajowo-historyczną, gdzie aspekt historyczny ma ogromne znaczenie i został przez Autorkę bardzo dokładnie zbadany. Monika Raspen przygotowywała się do napisania książki kilka lat, przeprowadzając rzetelną i wnikliwą kwerendę (tak właśnie woli określać to, co my wszyscy najczęściej nazywamy researchem 😀) na temat Polski i Warszawy lat dwudziestych XX wieku. Bardzo mocno wybrzmiewa tutaj ogrom pracy włożonej w dokładne oddanie tła historycznego, które gra tutaj niebagatelną rolę.

Osią fabuły jest utworzenie sekcji kobiecej w warszawskiej policji i jest to pierwsze ważne wydarzenie, które naprawdę miało miejsce w historii. W 1925 roku powstała policja kobieca, której zadaniem była przede wszystkim walka z handlarzami żywym towarem, co w ówczesnej Polsce było straszliwym i niestety częstym procederem. Grupa składała się z pięciu kobiet oraz szefowej, Stanisławy Paleolog. Przez dużą liczbę postaci książka ma dość wysoki próg wejścia, bo trzeba przygotować się na to, że przez pierwsze sto stron praktycznie poznajemy tylko wiele postaci, które w późniejszych rozdziałach jakoś się ze sobą łączą. 

Trzeba podkreślić, że to nie jest powieść stricte historyczna, a raczej przede wszystkim - obyczajowa. Jest tu ogrom wątków, które przeplatają się ze sobą tak bardzo, że w pewnym momencie może się to wydać aż nierealne, że istnieje tak wiele, odkrywanych powoli powiązań między bohaterami, jednak postaci jest tyle, że tworzy to bardzo ciekawą przeplatankę. Trzeba też być czujnym, żeby nie zapomnieć, kto jest kim i w którym momencie pojawił się wcześniej! 😀 Nie ma tu miejsca na nudę, fabuła jest poprowadzona dynamicznie, bez przydługich opisów, z nastawieniem na fakty i wydarzenia, przez co ani przez moment nie odczuwa się znużenia tą historią, wręcz przeciwnie - niełatwo tę książkę odłożyć, nie przeczytawszy jej do końca! 😀

My zdecydowanie nabraliśmy ochoty na inne książki Autorki, no i czekamy na kolejny tom “Babel”! 🥰

[bookoralina · Rating 3 out of 5]

[Współpraca z wydawnictwem Muza]

Cieszę się, że coraz więcej autorów i autorek decyduje się na przedstawianie historii kobiet z przeróżnych dziedzin życia. Tym bardziej cieszy, jeśli dotyczy ona Polek.

Monika Raspen postanowiła tym razem zapoznać nas ze specjalną jednostką Polskiej Policji Kobiet, utworzonej w latach 20. XX wieku, na której czele stała Stanisława Paleolog.

Jest rok 1925, w międzywojennej Warszawie kwitnie handel kobietami, które wbrew swojej woli wysyłane są do domów publicznych w Ameryce Południowej. Do walki z tym procederem powołana zostaje wspomniana wcześniej kobieca policja.

W skład "złotej piątki" zalicza się Ada — studentka Marii Skłodowskiej — Curie, Nina - posiadająca dar jasnowidzenia, Magda - szyfrantka, Tatiana - uciekinierka z Rosji oraz Róża - córka arystokraty i żydówki. Kobiety przy pomocy młodego patomorfologa i byłego ułana stają do walki z handlarzami żywym towarem.

Autorka, jak zwykle, świetnie łączy wątki historyczne z fikcją, a dzięki przypisom wiemy, które wydarzenia i postacie rzeczywiście istniały.

Historie dziewcząt świetnie uzupełniały główny wątek. Dzięki nim czytelnik mógł poznać trochę lepiej realia międzywojennej Warszawy. Żadna z bohaterek książki nie zdobyła mojej szczególnej sympatii. Choć każda z nich miała interesującą historię, nie potrafiłam poczuć się związana z żadną z nich na tyle, by stała się moją ulubioną postacią. Z drugiej strony, może właśnie w tamtych czasach nasze przodkinie były zmuszone do przyjęcia takiej roli, jaką przedstawia książka? Takie realia były wtedy powszechne, a postawy kobiet były zupełnie inne niż te, które znamy dziś.

Warto podkreślić, jak ważną rolę wówczas odgrywały – z jednej strony pełniły tradycyjne role, z drugiej, były również pionierkami w walce o swoje prawa, jak bohaterki książki.

Książka doskonale oddaje atmosferę międzywojennej Warszawy, ukazując różnorodność społeczną i trudne realia tamtych lat. Żydowska społeczność, która stanowiła spory odsetek mieszkańców, zubożała arystokracja, zakłamanie i intrygi wśród ważnych rodów - to tylko niektóre z elementów, które kreują ten świat.

Zabrakło mi tutaj jednak trochę opisów miejsc, które pozwoliłyby na lepsze wyobrażenie sobie otoczenia. Więcej szczegółów w tej kwestii z pewnością wzbogaciłoby lekturę. Ich brak sprawia, że nie czujemy się w pełni zanurzeni w Warszawie lat 20., co w przypadku powieści historycznej jest istotne.

Choć autorka poprzez narrację w książce stara się ukazać szereg ważnych wątków, momentami skakanie między nimi utrudnia płynność lektury. Myślę, że gdyby rozdziały były podpisane imionami bohaterek, zdecydowanie ułatwiłoby to śledzenie wydarzeń. Choć informacje o postaciach pojawiają się na początku, ich obfitość sprawia, że czytelnik może poczuć się przytłoczony, przez co trudno zapamiętać wszystkie szczegóły dotyczące każdej z nich. Zdarzało się, że kilkakrotnie wracałam do początku, żeby sprawdzić, czy aby na pewno prawidłowo łączę ze sobą fakty.

Jestem również trochę zawiedziona jakością okładki, która, mimo że piękna i przyciągająca wzrok, szybko straciła swoją estetykę. Błyszczące litery starły się mimo ostrożnego traktowania książki, co sprawiło, że wrażenie wizualne zostało zrujnowane.

[Edyta Stachowicz · Rating 5 out of 5]

Nie uwierzysz! Tak wyglądało życie policjantek 100 lat temu! Recenzja książki „Babel. Pocałunek śmierci” Moniki Raspen
Za co lubicie książki z historią w tle? Ja uwielbiam to, że dzięki nim bez ruszania się z domu mogę podglądać realia życia osób, które żyły nawet kilka wieków wcześniej!
Kobiety z XX-leciu Międzywojennym nie miały łatwo. Co prawda uzyskały prawa wyborcze, miały aż 8 (ironia) reprezentantek w sejmie, ale ich pozycja społeczno-ekonomiczna nadal była fatalna. Prawdę o życiu Pań w tamtych czasach ukazuje Monika Raspen w swojej najnowszej książce „Babel. Pocałunek śmierci”.
Pisarka przyzwyczaiła nas do tego, że bierze na warsztat ciekawe osobistości. Tym razem przybliża nam pracę pierwszych warszawskich policjantek. Bohaterki „Babel” reprezentują nie tylko różne grupy społeczne, ale także różne narodowości (podczas rozwoju fabuły poznajemy Żydówkę i Rosjankę), dzięki temu mamy szansę poczuć atmosferę przedwojennej Warszawy, która była niezwykłym wielonarodowym tyglem.
Książka uwidacznia kobiecą siłę. Brak tutaj spektakularnych pościgów, strzelanin, czy eksplozji. Policjantki z „Babel” w swojej pracy wykorzystują inteligencję, urodę, intuicję oraz empatię. Książka pokazuje, jak mocno zdemoralizowane są elity władzy, które czerpią korzyści z nieszczęścia słabszych i przymykają oko na działalność przestępczą. Dużym plusem jest wprowadzenie do fabuły inż. Stefana Ossowieckiego, a dzięki niemu także wątków parapsychologicznych. Mało kto wie, że nasi pradziadkowie fascynowali się magią, wróżbami oraz seansami spirytystycznymi. Wykorzystywanie pracy jasnowidzów przy prowadzonych śledztwach w XX-leciu Międzywojennym było czymś oczywistym i nie budziło kontrowersji.
To, co mnie zafascynowało to jeszcze jedna – moim zdaniem najważniejsza bohaterka książki, czyli przedwojenna Warszawa. Jedni zachwycali się jej nieprzeciętną urodą, inni eksponowali nędzę, zacofanie oraz nierówności społeczne, jakie zachodziły w polskiej stolicy. Monika Raspen w ciekawy sposób wykorzystuje mit „Paryża Północy”. Pokazuje Warszawę tamtych lat z perspektywy policjantek oraz pokrzywdzonych, którym pomagały te dzielne kobiety. Obraz ten jest raczej smutny, ale pełen nadziei. Skoro grupka kobiet wierzy, że małymi kroczkami może zmienić świat na lepsze, to hasło: „dobro zwycięży” przestaje być pustym frazesem.

[Monika · Rating 4 out of 5]

Nie wiedziałam, że to będzie seria, dopóki nie byłam blisko skończenia tej książki. Naprawdę mnie wciągnęła i teraz czuję niedosyt. Chcę poznać, co się wydarzy dalej i jak to się zakończy. Jest tutaj sporo wątków, które łączą się w interesujący sposób oraz sporo postaci, przez które nie można się nudzić. Do tego dużo można się dowiedzieć o początkach kobiet w polskiej policji. Muszę przyznać, że nie wiem na ten temat zbyt wiele, co mocno zgadza się z tym, co napisała autorka w posłowiu, jak ciężko było jej znaleźć niektóre informacje. Tym bardziej dobrze wybrany temat do nagłośnienia.
Nie wiem jedynie co myśleć na temat tych "mocy" Niny. Potrzebuję wyjaśnienia i będę go wyczekiwać w drugim tomie. Bo oczywiście moja ciekawość już go chce.

[czytajaca.noca · Rating 5 out of 5]

Dzięki ogromnemu zaufaniu i uprzejmości autorki Moniki Raspen otrzymałam możliwość przeczytania książki pod tytułem „Babel. Pocałunek śmierci”, która wydana została przez Wydawnictwo Muza. To pierwszy tom kolejnej serii tej pisarki.
W powieści występuje pięć głównych bohaterek. Wchodzą one w skład pierwszej w Polsce kobiecej jednostki policji. Każda inna. Każda wyjątkowa. Łączy je wspólna praca i chęć niesienia pomocy innym.
Magda Górska jest najstarszą policjantką ze „złotej piątki”. To inteligentna kobieta o nerwach ze stali. Zna się na szyfrach i pilotowaniu samolotów. Pozostałe policjantki mogą na nią liczyć w potrzebie.
Ada Korczyńska studiowała chemię we Francji. To bystra młoda kobieta, która potrafi zaskoczyć innych swoimi talentami. Ceni wartości rodzinne i szacunek mężczyzn wobec kobiet.
Róża Czerniawska jest osobą rodzinną, która ma świadomość, że życie nie zawsze usłane jest różami. To osoba, która potrafi być nieustraszona, jednak jak każdy ma swoje słabości, które są efektem wcześniejszych przeżyć.
Tatianę Bołkońską los zrzucił ją z wyżyn na niziny społeczne. Zmuszona do ucieczki z kraju, musi wykorzystać posiadane umiejętności, by utrzymać siebie i swoją babcię przy życiu.
Nina Klimczuk jest najmłodsza z całej grupy. Posiada niezwykły dar jasnowidzenia, którego dziewczyna najchętniej by się pozbyła. Mocno doświadczona przez życie, okazuje się naprawdę twarda w ciężkich momentach.
Ich szefową jest Stanisława Paleolog, która spełniła swoje marzenie, tworząc kobiecą policję. Jest twarda, pragmatyczna, chociaż nie pozbawiona ludzkich odruchów. Z całej siły stara się pomagać swoim podwładnym w wykonywanej przez nie pracy. Pragnie zrobić wszystko, by kobiety mogły pokazać, że mają moc sprawczą i są w stanie poprawić los współobywatelek.
Każda z kobiet ze „złotej piątki” ma swoje tajemnice, które wpływają na ich życie pośrednio lub bezpośrednio. W czasie pracy zawiązują się między nimi więzy przyjaźni. Wspierają się wzajemnie nie tylko w pracy, ale i w życiu prywatnym. Chociaż w większości pochodzą z elit społecznych, są empatyczne wobec tych, którym dzieje się krzywda. Za najważniejszy cel pracy jednostki postawiły złapanie i ukaranie Maxa Korna, za którego sprawą życie wielu niewinnych kobiet zamienia się w piekło.
Początek książki zabiera nas do 1968 roku, do szpitala w Wielkiej Brytanii. Przez chwilę mamy tam możliwość spędzić czas z samotną starszą kobietą. Dopiero w następnym kroku przenosimy się do właściwego miejsca i czasu. Akcja ta toczy się w roku 1925 w międzywojennej Warszawie.
Mieście będącym jednocześnie „Paryżem Północy” i polem codziennej walki tysięcy ludzi. Walki bardzo trudnej, nierównej i często przegranej. Właśnie to drugie, mniej piękne, oblicze stolicy staje się sceną dla wydarzeń opisanych w powieści.
Autorka jak zwykle wykonała tytaniczną wręcz pracę, przygotowując się do napisania tej powieści. Zagłębiła się w historię formacji, po której pozostało niewiele dokumentów. Opisy głównych bohaterek, ich życiowych doświadczeń są bardzo plastyczne. Dodatek wątku paranormalnego, w postaci daru jasnowidzenia jednej z nich przydaje wszystkiemu nuty niesamowitości.
Podsumowując ;) „Babel. Pocałunek śmierci” to dla mnie powieść o sile kobiet. Ich chęci do życia, do samostanowienia o sobie, do spełnienia własnych marzeń. O kobiecej przyjaźni, która w obecnych czasach potrafi być wyszydzana. Przede wszystkim zaś o nadziei na lepsze jutro i poczuciu sprawczości, że kobiety mają umiejętności pozwalające to osiągnąć.
Z wielką niecierpliwością będę czekała na ciąg dalszy historii.
Powieść była jedną z tych nieodkładalnych. Przy tym szalenie mi się podobała. Polecam.

[burgundowezycie · Rating 5 out of 5]

Warszawa lat 20. XX wieku – miasto kontrastów, które w jednej chwili olśniewa luksusem i przepychem, by w następnej odsłonić swoje mroczne oblicze pełne korupcji, przemocy i zbrodni. To właśnie w tej scenerii rozgrywa się akcja powieści Moniki Raspen „Babel. Pocałunek śmierci”, pierwszego tomu historii, która wciąga i nie pozwala się odłożyć do ostatniej strony.

Zaczynamy w 1968 roku, w angielskim szpitalu, gdzie tajemnicza pacjentka snuje opowieść o przeszłości. Cofamy się do roku 1925, do samego serca międzywojennej Warszawy, gdzie krzyżują się losy pięciu niezwykłych kobiet – członkiń elitarnej Polskiej Policji Kobiecej. Każda z nich ma swoją historię, każda jest inna, ale wszystkie łączy jedno: pragnienie sprawiedliwości i walka z handlem ludźmi, którym kieruje bezwzględny gangster Max Korn.

Raspen tworzy wielowymiarowe, charyzmatyczne postacie, których losy są przejmujące, pełne emocji i napięcia. Nina – dziewczyna obdarzona darem jasnowidzenia, Ada – genialna chemiczka, Magda – pilotka i szyfrantka, Róża – arystokratka rozdarta między dwoma światami, Tatiana – uciekinierka z bolszewickiej Rosji. A towarzyszą im nie mniej dwaj intrygujący mężczyźni: patomorfolog oraz były ułan, którego przeszłość skrywa wiele tajemnic. Każda z tych postaci wnosi do powieści coś wyjątkowego, a ich zmagania – zarówno zawodowe, jak i osobiste – sprawiają, że trudno pozostać wobec nich obojętnym.

Raspen z niezwykłą dbałością o szczegóły odmalowuje realia epoki. Możemy niemal poczuć zapach cygar w klubie Korna, usłyszeć rytmy charlestona i zobaczyć cienie czające się w zaułkach Warszawy. To książka, w której historia splata się z fikcją, a Autorka umiejętnie łączy realne wydarzenia z dynamiczną akcją, intrygami i subtelnymi wątkami paranormalnymi. Handel ludźmi, przemoc, zemsta, namiętność – to tylko niektóre z tematów poruszanych w powieści, która intrygują, dostarczają moc emocji i nieoczekiwanych zwrotów akcji.

„Babel. Pocałunek śmierci” to literacka uczta, w której napięcie narasta, a bohaterowie są tak wyraziści, że zapadają w pamięć na długo po zakończeniu lektury. Warszawa, ukazana w powieści, żyje własnym rytmem – od luksusowych salonów po ciemne zakamarki rządzone przez bezlitosnych przestępców. To miasto, które zachwyca i przeraża jednocześnie.

Monika Raspen stworzyła powieść, która nie tylko bawi i intryguje, ale też zmusza do refleksji. Kobieca policja w latach 20.? Brzmi jak fikcja, a jednak to część mało znanej historii Polski. Autorka z niezwykłym kunsztem przywraca pamięć o tych, o których zapomniała historia, i czyni to w sposób naprawdę pasjonujący.

Jeśli szukacie książki, która przeniesie was do świata pełnego tajemnic, mroku, ale i odwagi – „Babel. Pocałunek śmierci” to lektura, którą koniecznie musicie poznać! A po jej zakończeniu pozostaje tylko jedno pytanie: kiedy pojawi się kolejny tom? Bo ja już na niego czekam!

Z całego serca gratuluję Autorce @monikaraspen_z_sudetow wspaniałej powieści i dziękuję za odkrycie przede mną, tej zapomnianej, a jak fascynującej historii Polski 💖.

Dziękuję za zaufanie i egzemplarz do recenzji od wydawnictwa @wydawnictwomuza (współpraca reklamowa) 🩷.

[magda · Rating 5 out of 5]

W tym roku obchodzimy stulecie powstania kobiecej policji. Przedstawienie tego tematu podjęła się Monika Raspen, której jak sądzę nie muszę przedstawiać, a jeśli tak to zapraszam do zapoznania się z jej wcześniejszymi książkami a nie tylko z najnowszą „Babel. Pocałunek śmierci” w której dzielne dziewczyny wyjdą na warszawskie ulice aby trzymać na nich ład i porządek.
Nie sądźcie, że jest to literatura z suchymi faktami. O nie! Monika pisze zajmujące powieści z historią w tle.

Akcja „Babel. Pocałunek śmierci” części pierwszej, zaczyna się w Anglii w 1968 roku. Wtedy to poznajemy schorowaną już Panią komisarz, która w swoich wspomnieniach przenosi się do Warszawy a w tą podróż zabiera i nas, czytelników.
Rok 1925, zaczyna formować się kobieca policja, jednak zanim to nastąpiło autorka pokazuje nam życie „salonowe” a także dzięki niej trafiamy do najuboższej warstwy ówczesnego społeczeństwa zamieszkującą Pragę czy też do okolicznych sztetli. Poznamy Maxa Korna „przedsiębiorcę”, który głównie zajmował się handlem. Kobiet. To do tego półświatka „złota piątka” Stanisławy Paleolog będzie próbowała przeniknąć. Każda z dziewcząt o różnym stopniu wykształcenia, doświadczenia życiowego, zawodowego i wywodząca się z różnych domów. Posiadająca zróżnicowane umiejętności i dźwigająca swoje bagaże życiowe. I co również powinno zachwycić bibliofila to fakt, jak ich losy przeplatają się ze sobą. Bo to co nam udowadnia Monika w swoich powieściach, świat jest naprawdę bardzo mały.

Wymagający czytelnik odnajdzie kilka autentycznych postaci żyjących w owym czasie oraz fascynujących prawd o nich. Wydarzeń, które także ówcześnie miały miejsce i są udokumentowanym faktem. Może do tej pory mało znanym co poniektórym. Dlatego zachęcam do zapoznania się z powieścią bo już 26.02.2025 roku będziemy świętować piękny jubileusz w służbach mundurowych, chociaż na początku Panie takowych nie miały. Czytajcie i poznajcie naszą przeszłość i fascynujące przygody Ady, Rulki, Niny, Magdy i Tasi.
Książka wciąga od pierwszej do ostatniej strony dlatego nie planujcie niczego na czas jej czytania.

[Anna Rydzewska · Rating 5 out of 5]

Poprzednia książka pisarki absolutnie zaczarowała moje serce, dlatego z wielkim zapałem sięgnęłam po najnowszą powieść Moniki Raspen. Tym razem ponownie mamy do czynienia z solidną porcją historii oraz wachlarzem skrajnych, odurzających emocji, które z każdą kolejną stroną zaciskają swoje macki na zahipnotyzowanym czytelniku. Im dalej zabrniemy, tym bohaterki będą nam bliższe, a ich los na pewien czas staje się naszym własnym…

Pióro pisarki wyróżnia się poetyckim, nienagannym, nadzwyczaj ekspresyjnym stylem. Monika Raspen hipnotyzuje słowem, wszelkie opisy silnie działają na zmysły, rozbudzają wyobraźnię do granic. Widzimy oczami bohaterek, słyszymy ich uszami, w pewnym stopniu nawet odczuwamy ich lęki, bunt, determinację. Biorąc pod uwagę opisywany okres, nie było to zadanie łatwe, a jednak, pisarka zabiera czytającego w nadzwyczaj angażującą, sentymentalną podróż do czasów utworzenia Policji Kobiecej, której głównym zadaniem było zadbanie o bezpieczeństwo kobiet, w tym walka z handlem ludźmi oraz sutenerstwem. Bezsprzecznie, to wybitna, literacka kompozycja, składająca się z solidnej, doskonale prześledzonej przez autorkę szczypty historii z lawiną intensywnych, obezwładniających emocji, dlatego żaden czytelnik nie będzie w stanie przejść obok niej obojętnie.

Język autorki wyróżnia wyjątkowa ekspresyjność, w skutek czego powieść angażuje wszystkie zmysły. Czytelnik nie tylko czuje się jak naoczny świadek naszkicowanych zdarzeń, ale wręcz jak uczestnik, widzi oczami naszych bohaterek, słyszy ich uszami, niemal wszystko staje się boleśnie prawdziwie.

Mistrzowskie kreacje bohaterów, dopracowane tło historyczne, nadzwyczaj plastyczne pióro autorki, a wszystkoto zainspirowane prawdziwymi wydarzeniami! „Babel. Pocałunek śmierci” jest wyjątkową, pasjonującą, wielowymiarową, poruszającą najczulszą strunę opowieścią, jaka nie tylko wywołuje całą paletę silnych emocji, ale też skłania do zadumy. Ta niezwykła historia jest niczym samo życie, gdzie słodycz przeplata się z goryczą, a zarazem zaskakuje niebezpieczeństwem i nieprzewidywalnością! Gwarantuję, że zawładnie ona zarówno waszym sercem!❤️

[ksiazkowa_patrycja · Rating 5 out of 5]

Współczesnych czasach kobieta w mundurze jest widokiem, że tak to określę normalnym i zwyczajnym, ale ta historia przedstawia początki powstawania kobiecej policji i kobiet, które tworzyły pierwsze ich szeregi.

Rok 1925, Warszawa tu właśnie nastąpiło utworzenie kobiecej policji, choć nie mogły liczyć na mundury czy dokonywać zatrzymań, a nawet nie mogły używać broni, więc ich rola była ograniczona, ale wcale nie gorsza. Bo utworzono wtedy specjalną jednostkę, zwaną "złotą piątką" . Pięć kobiet, różniących się charakterem, pochodzeniem i doświadczeniem życiowym połączonych jednym celem, by zatrzymać handel ludźmi. Autorka zanurza nas w brudnym i brutalnym świecie przestępczym, gdzie króluje Max Korn.

Ada, Tatiana, Nina, Magda i Róża pod dowództwem Stanisławy Paleolog stawiają czoła nie tylko przestępczemu światu, który sprowadza kobiety do statusu rzeczy, którą można bezkarnie sprzedać, zniewolić, ale też przełamują stereotypy i wyznaczają nowe ścieżki dla kobiet, nie obywa się bez kpin z strony męskich współpracowników, nieprzychylności rodziny i społeczeństwa. A do tego każda z nich boryka się z swoimi problemami i rozterkami.

Autorka ponownie przedstawia nam silne kobiety, którym przyszło żyć w czasach gdy ich rola była marginesowana. Jestem zachwycona tą pozycją książkową, bo kolejny raz Monika Raspen zaczarowuje mnie swym stylem, niesamowitą historią, która jest dopracowana w każdym calu, ale też przybliża historie kobiet, ktoś przełamywały ówczesne konwenanse. Poruszono tutaj trudne tematy biedy, przemocy.

Polecam przeczytać.

[MMSuchar · Rating 4 out of 5]

Jesteście okładkowymi srokami? Zdarza Wam się, że kupujecie książkę ze względu na to, jak została wydana?
Przyznam, że opracowanie graficzne ma dla mnie znaczenie, bo umila czytanie. Najnowsza powieść @monikaraspen_z_sudetow to wydawniczy majstersztyk, zarówno pod względem pięknej szaty graficznej (dbałość o szczegóły zachwyca!), jak i treści.
Babel. Pocałunek śmierci to wielowątkowa historia, która opowiada o dwóch okresach historycznych. Akcja dziejąca się w 1925 roku, w międzywojennej Warszawie, poświęcona jest losom pięciu kobiet, wchodzących w skład specjalnej jednostki Polskiej Policji Kobiecej, mającej za zadanie walczyć z handlem żywym towarem. Każda z nich jest inna, ma inny charakter i doświadczenia, które wpływają na jej sposób postrzegania sprawiedliwości i wkład w sprawę. Opowieść prowadzona w roku 1968 roku dotyczy tajemniczej pacjentki angielskiego szpitala – Stanisławy Paleolog. Jej historia jest kluczem do pojęcia intrygi sprzed lat.
Powieść ma niesamowity klimat, gdyż autorka z niezwykłym pietyzmem oddała klimat opisywanych epok. Mamy tu międzywojnie z jego blichtrem, ale i mroczną, przestępczą stroną oraz wiarą w okultyzm, a także czasy głębokiego PRL- u. Dzięki plastycznemu stylowi opisów możemy dosłownie przenieść się do mrocznych zaułków Warszawy, poczuć klimat bogatych salonów czy przedwojennych ulic.
Polecam tę pozycję miłośnikom powieści historycznych, ale i kryminałów <3

[Anna Sochacka · Rating 4 out of 5]

Monika Raspen w swej najnowszej powieści zatytułowanej „Babel. Pocałunek śmierci” zabiera nas do Warszawy z okresu międzywojnia, gdzie poznajemy historie pięciu różnych kobiet, których życiorysy los splata ze sobą w specjalnej jednostce Polskiej Policji Kobiecej powołanej do walki z handlarzami żywym towarem.

Od początku zachwycam się kunsztem językowym Pani Moniki, a ten smakuje wybornie. Również sylwetki stwarzanych przez nią postaci robią na mnie ogromne wrażenie — dopracowane w każdym calu, złożone, głębokie.
Tło historyczne podane bez cenzury oszałamia bogactwem szczegółów i detali. Wielowątkowa, niezwykle skomplikowana fabuła jest niebywale porywająca, a dzięki tej różnorodności akcja jest soczyście energetyczna.
Czuć, że sprawy kobiet nie są autorce obojętne, to powieść o nich — ich sile, siostrzeństwie, mądrości i odwadze.

[przebookowane · Rating 5 out of 5]

Kolejna książka Autorki, która wpadła mi w ręce. Jeśli szukasz książki pełnej siostrzeństwa, sprawczości oraz raczkujących jeszcze praw kobiet to pozycja dla Ciebie. Przenosimy się do międzywojennej Warszawy, gdzie powstaje pierwsza w Polsce policja kobiet. Zderzenie z ówczesnymi (ale czy tylko?) problemami przemocy, biedy, podległości rodzinie oraz handlu żywym towarem z perspektywy młodych warszawianek. Jak zwykle u Autorki otrzymujemy koktajl postaci z krwi i kości, z którymi łatwo sympatyzować i się utożsamiać.

[Tobesolost · Rating 2 out of 5]

2.75
okropnie nudna i płaska
bardzo ciekawy temat, zupełnie niewykorzystany potencjal

[Pozytywna28 · Rating 5 out of 5]

„Babel. Pocałunek śmierci” to opowieść o kobiecym oddziale policji z 1968 r. i handlu kobietami. To historia w której fikcja miesza się z faktami, prawdziwymi zdarzeniami i bohaterami.
Jak zwykle bardzo wciągająca, doskonale skonstruowana 💪🏻 Pokazano niesamowitą siłę kobiet i girl power, którego powinnyśmy się uczyć.
Jesli lubicie powieści obyczajowo-historyczne z wątkiem kryminalnym to polecam Wam z całego serca.
A ja oczywiście wyczekuję drugiego tomu.