Když nám bylo míň

by Oliver Lovrenski, Václav Křenek (Translator)

Jsou mladí, plní úzkosti, prášků, naděje a lásky. S rodiči si nerozumí, policajty nenávidí a sociálka selhává. Ivorovi a jeho nejlepším kamarádům Marcovi, Jonasovi a Arjanovi je šestnáct let, žijí uprostřed Osla a propadají se stále hlouběji do světa drog, násilí a kriminality. Touhu po ztraceném pocitu bezpečí se snaží ukojit dealováním měkkých drog. Nedostatečné začlenění do společnosti jim nahrazuje bratrská sounáležitost a upřímná snaha nezklamat poslední rodinné příslušníky, kteří se k nim ještě neobrátili zády.

Intenzivní a syrový román devatenáctiletého autora je psaný šťavnatým a podmanivě rytmickým jazykem. V Norsku se stal senzací, získal několik literárních cen a byl přeložen do patnácti jazyků.

Genres: Fiction, Contemporary, Coming Of Age, Roman, Scandinavian Literature, Audiobook, Novels

248 pages, Paperback

First published September 29, 2023

About the author

Oliver Lovrenski (b. 2003) grew up in Norway and has a Croatian background. His literary debut, Back in the Day, is an intense, poetic and raw coming-of-age novel from contemporary city life.

Reviews

[Meike · Rating 5 out of 5]

There are lots of books about young immigrants, about drug abuse, about youth delinquency, but Norwegian-Croatian debut author Oliver Lovrenski finds a unique, lyrical, multi-cultural sociolect to immerse readers in the experiences he's revealing. And at the core, this is a story about (non-sexual) love between young men, about a friendship group that tries to stick together in a tough environment, and the driving question of the text is whether their connection will be enough to save them from themselves and the odds. The narrator is Norwegian-Croatian (ha!) Ivor who loooks back on his youth, his best friend Marco who has Somalian roots, and their close buddies, Indian Arjan and Norwegian Jonas.

Ivor's language is fueled by Croatian, Somali, English and Arabic phrases and expressions, the sound heavily influenced by youth language and rap lyrics. The author has written parts of the novel on his phone, and the short vignettes radiate a certain breathlessness, speed, and fast wit while they work like flashes of memory. There's raw brutality and there are various blends of humor, there are shifts between realistic writing and drug haze, there is sharp dialogue and introspection that is never cliched. We meet these young men between the ages of 13 and 19, as they descend from recreational drug use into dealing and addiction, from petty crime to armed robbery and violent, potentially deathly brawls. Lovrenski smartly adds the role of snapchat here, which is not only used to advertise drugs, but also as a tool to publicly humiliate opponents and women.

The friendship between the protagonists, who are haunted by familial turmoil like violence, abandonment, and divorce, reveals the love they are capable of, despite the brutality and ruthless they display. They are lost, and Lovrenski does not excuse their actions, but shows their pain and emotional struggles that lead them down the path to self-destrcution. It's somewhat suprising that this lyrical, themtically challenging read which the author published when he was only 19 was such a huge bestseller in Norway and made Lovrenski the youngest recipient of the Booksellers' Award ever. The country of Jon Fosse has some serious literary taste. Some people point to the fact that Lovrenski is, as the son of Håvard Rem, a nepo baby, but hey, he's a talented one.

"Back in the Day" is getting translated into various languages at the moment, and I applaud all translators who take on the challenging task of culturally transferring what Lovrenski did here. People all over the world should be able to read this.

You can listen to the podcast crew discuss the German translation bruder, wenn wir nicht family sind, wer dann, here: https://papierstaupodcast.de/podcast/...
And you can listen to my radio review here: https://www.sr.de/sr/srkultur/home/ak...

[Sausan · Rating 5 out of 5]

ahhh dette var så vondt og så gøy og så brutalt og så bra

[Sander · Rating 4 out of 5]

Langt meir stilsikker og interessant enn dei grå stjernene som besudlar den norske bokhausten kvart einaste år med sine evigvarande og undrande passasjar om sorg, kjærleik og overgangsalder. Lovrenski sine rappe doplangarar set eit herleg, etterlengta skudd i det norske språket – pure joy.

[Patricija || book.duo · Rating 5 out of 5]

5/5

Kaip džiaugiuosi, kad draugė Elžbieta parekomendavo - kitaip gal būčiau kažkaip praleidusi pro akis, o iš aprašymo gal ir nusprendusi, kad išvis nedomina. Čia emocinis užtaisas, nepatogus ir pykdantis, iki ašarų privedantis per humorą ir per netikėtą švelnumą. Nuostabi knyga, puikiai Tito Satkūno išversta (netinkamose rankose iš šitos knygos nieko neliktų), tobulai įsipaišytų į privalomųjų programą dvyliktokam - gal dar spėtų ką nors išgriebt. Šių laikų Heroinas, tik literatūriškesnis, be jokios didaktikos ir labai tikras. Ta gyva kalba, tikra ir nenugludinta, yra atskiras knygos veikėjas - puikus autoriaus pasirinkimas.

Šiuo atveju nesunervino ir kiek kitoks pasakojimo būdas (kažkiek susišaukė su Tour de Chambre, kur mane labai nervino, nors ir žinau, kad su šita nuomone esu mažumoje), nenervino ir veikėjai - aišku, norėtųsi juos papurtyti, bet gi ir taip aišku, kad nepadėtų, kad problemos didesnės ir reikšmingesnės nei jų pasirinkimai. Helen Keller ir babų intarpai - auksas. Rekomenduoju!

[Elze Kmitaite · Rating 5 out of 5]

Man žiauriai, mirtinai patiko ši knyga
Ji priminė traukinių žymėjimą, nes laikai gi keičiasi o chebra realiai daro tą patį, gal tik drugsų pavadinimų naujų atsiranda...
Skaičiau ir galvojau kad dabar suprantu kodėl man nelipo pvz Lastauskas arba Knausgaardas - nes nors Lastauskas ir fainas atrodo bičelis, o Knausgis tipo gerai rašo technically, bet rašo abu kažkaip iš aukšto žiūrėdami į savo skaitytoją ir veikėjus, įsimylėję savo tekstą ir save patį. O Lovrenskis jis tiesiog rašo taip kaip man mano baba kažkada paauglystėj sakė - tu turi rašyt kas iš tavo širdies eina, bet paskui tas turi sugrot visiems kas skaito.
Ir nors aš su Lovrenskio chebra nieko NIEKO bendro neturiu, nei drugsai nei tūsai nei gunsai nei pisimaisi nei visas visas tas man visiškai ne iš mano pasaulio, BET aš jaučiaus Ivarui tokia artima, man taip skaudėjo ir aš taip žvengiau ir taip verkiau. Tai autofikcija apie labai nelaimingus vaikus, tokia beviltiška, bet kartu juokinga, protinga, išmintinga ir mane labiausiai išdaužė tas kad su tokiu marozišku stilium (nu ala ką bandė lastauskas) yra sukurtas visiškai nerealus kaleidoskopinis, šizovas, bet žoskai literatūriškai stiprus romanas. Man jis liks labai ilgam širdy. Beje Tito Satkūno vertimas aukščiausio lygio. Rekomenduoju visiems (bandžiau apžvalgą rašyt kaip Ivoras šneka tai nu bybi man išėjo bet yra kaip yra)

[John Hatley · Rating 5 out of 5]

I thoroughly enjoyed this coming-of-age novel. I’m not even sure that coming-of-age describes it accurately. It is sometimes serious, sometimes frivolous, sometimes tragic and sometimes humourous, but always a good read!

[Erik Vesterhus Rasmussen · Rating 3 out of 5]

102 i 2023 :
helt ærlig ass, boka denne er litt hypa, historiene er lættis og triste, men åløøø for en gammel gora det er særr slitsomt å slå opp xagga dambe for å skjønne halvparten, flowen blir fakka, skjønner du? men lydbok jeg tror blitt tært, så bruk flus på den heller,
så litt norsklærerstil:

For til tross for (overdrevent?) bruk av slang og feil ordstilling, så har boka helt klart varme, nerve og poetiske kvaliteter.
Jeg tipper denne treffer bedre i litt yngre kretser, og at den blir en slager blant mange norsklærere framover. 😉

[Maren Sagedahl · Rating 5 out of 5]

HVORDAN har en 19-åring skrevet denne!? 🥲

Ikke bare lever den opp til hypen, den går langt forbi. Ble revet med fra FØRSTE side, jeg lo høyt og gråt og kjente på mye følelser.

Blir definitivt å høre lydbok det Lovrenski leser selv også.

Nei as, denne var helt perfekt.
10/10 🌟

[Mak · Rating 4 out of 5]

Mad respekt for å skriva ei bok på 80 sider men selga den trykt på 200+ for å skru opp prisen, big Jugo mindset, 100 plusspoeng. Samo tako majstore.

Oppskriften på dolma er feil, ikkje prøv å sei noe ant.

[Tom Mooney · Rating 4 out of 5]

This is an excellent debut, which was a huge bestseller in Norway. Authentic, uncompromising, funny and tragic, it tells the story of a group of teenage drug dealers in Oslo, as they terrorise the local community (and their own families), looking for some kind of foothold in life.

There's a sad nihilism to their lives that rarely lifts, but Lovrenski writes in such a compelling way that it's hard for these kids not to grow on you, even as they rob, stab, and ruin lives.

Though not as mature and polished as Who They Was, there are a lot of similarities between this and Gabriel Krauze's Booker-longlisted masterpiece.

[Håkon Lillehagen · Rating 4 out of 5]

Dette er åpenbart en veldig god bok.

Den kommer uten tvil til å bli ødelagt av norsklærere som er fysne på litt spenstige saker å putte på tentamen.

[Mia Tomine · Rating 1 out of 5]

Jeg ser jo at denne faller i smak hos mange, men jeg forstår ikke hvorfor. Hele boka føles som en spøk som folk har gått på.
Mange av overskriftene er bare titler fra andre norske utgivelser, og språket minner meg om en dårlig kopi av Ett öga rött av Jonas Hassen Khemiri, som forøvrig er en bok jeg absolutt anbefaler å lese.
Denne boka derimot..

Jeg hater å ikke like bøker, jeg prøvde virkelig å gi den en sjans, det bare funka ikke.

[Laura · Rating 4 out of 5]

okei vau

vau vau vau

jokaisen nuorten kanssa toimivan ja työskentelevän, heidän asioistaan ja puolestaan päättävän, heistä mielipiteitä muodostavan ja julkilausuvan kannattaisi lukea tämä kirja.

ja muidenkin. hypensä arvoinen.

4,5 tähteä

[Gabrielė || book.duo · Rating 5 out of 5]

Knygą į rankas pasiėmiau jau su nemenkai užkeltais lūkesčiais – ji labai patiko kelioms artimiausioms mano draugėms, o tai jau didelis įvertinimas, kuris ir sužadino smalsumą. Anotacijų dažniausiai nebeskaitau, nes jose dažnai per daug atskleidžiamas siužetas, todėl ir pasikliauti dažniausiai tenka kitų nuomonėmis, o tai gali ir pakišti koją, ir maloniai nustebinti. Šis kartas buvo pastarasis.

Nereali knyga. Toks trumpas, gaivus (nežinau ar tinkamas žodis atsižvelgiant į knygos tematiką, bet čia labiau turiu omeny paliktą įspūdį ir tą neabejotiną kūrinio „gerumą“) ir tikras oro gurkšnis tarp labai daug pastaruoju metu turėtų vidutiniškų skaitinių. Nei autorius, nei veikėjai čia neapsimetinėja niekuo, kuo nėra, ir tas nuoširdumas bei atlapaširdiškumas pavergia nuo pat pirmo puslapio. Negali nemylėt veikėjų, negali jais nesirūpinti, negali ir neašaroti knygai besibaigiant. Lakoniškai, nesileidžiant į jokius pretenzingus apmąstymus, čia pasakojama istorija, kurią gal ir esate daug kartų girdėję, bet linkiu duoti jai šansą, nes čia ji suskamba kitaip. Už širdies griebiančiai, šypseną ir kartu ašar�� išspaudžiančiai, taip, kad įsimena ilgam. Taip, kad žinau, jog norėsiu skaityti dar kartą.

Atskiri komplimentai knygos vertėjui Titui Satkūnui, nes tekstas lietuviškai suskambėjo nuostabiai – dinamiškai, šiuolaikiškai, niekur nestabtelėjau suraukusi antakių mėgindama išsiaiškinti, kas čia turėta omeny. Skaityti buvo tikras malonumas visomis prasmėmis – kažkaip net gaila, kad, bent jau atrodo, šis romanas pasimetė tarp kitų ir liko pamirštas, todėl labai noriu paraginti jį atrasti, nes tikiu, kad net jei taip kaip manęs neužkabins, tikrai stiprų įspūdį paliks.

[Nils · Rating 4 out of 5]

Gledet meg lenge til å lese denne, men det tok litt tid før jeg kom i gang. I mellomtiden fikk jeg nærmest et ironisk forhold til den, noe som gjorde at jeg startet med relativt lave forventninger. De første sidene gikk relativt trått, men da jeg kom inn rytmen i språket ble jeg slukt inn i historien. Jeg er svært positivt overrasket! Jeg må bare gratulere forfatteren med en braksuksess, men jeg håper ikke forlaget pusher han til å smi mens jernet er varmt (venter dog på nyheten om at de allerede har skrevet kontrakt på flere). Ikke lag en oppfølger!

[Brudenis · Rating 5 out of 5]

Viena geriausių, šiemet skaitytų.

[Nora|KnyguDama · Rating 3 out of 5]

Daugyyybę gerų atsiliepimų skaičiau apie šią knygą. Ir nepasakyčiau, kad nepatiko, buvo visai neprastai, tik netrūko ir dalykų, kurie erzino.

Skaudi, trumpais (itin) skyriukais parašyta knyga apie jaunų paribio žmonių gyvenimą. Narkotikai, nusikaltimai, problemos šeimoje, didžiulės rizikos, mirtys ir viskas patirta labai ankstyvoje jaunystėje. Knyga parašyta labai gyvai: tarsi skaitytum nelabai raštingo jaunuolio dienoraštį, kuriame jis sau pažįstama kalba lieja viską iš širdies. Ir slengo, ir keiksmažodžių ir grubumo čia tikrai netrūksta. Kalbant apie jaunimo žargoną, matyt pasenau, nes buvo dalykų, kurių net nesupratau :D Jau įsivaizduoju, kiek reikalų buvo vertėjai...

Suprantu kokia knygos mintis buvo, perteikt tą tamsų jaunimo pasaulį, viską padaryt kuo autentiškiau, bet aš esu alergiška knygoms, kai viskas iš mažųjų raidžių ir tyčiom praleidžiami skyrybos ženklai etc. Taip, tai kažkam priduoda atmosferos, įsijautimo, galima net literatūriniu maištu vadint, ypač kai rašo apie maištaujančius vaikinukus, bet.. Bet mane tai erzina, nors tu ką :D Lengvai skaitėsi, bet kad supurtė mano pasaulį - nepasakyčiau.

[Vaso · Rating 4 out of 5]

Αρχικά να πω, ότι δεν είναι ένα εύκολο βιβλίο ή καλύτερα, δεν είναι ένα βιβλίο που θα σε ενθουσιάσει. Η γραφή του, είναι ένα συνονθύλευμα αγγλικών λέξεων σε συνδυασμό με νορβηγική αργκό της νεολαίας με κωδικές ονομασίες ή ψευδώνυμα ουσιών.
Ο Ιβόρ και οι φίλοι του λοιπόν, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι μετανάστες στη Νορβηγία, ζουν μια ζωή βουτηγμένη στα τσιγάρα και στα ναρκωτικά. Έχουν στο μυαλό τους ότι όλα αυτά είναι για λίγο, αλλά κατά βάθος δεν θέλουν να ξεφύγουν και βουλιάζουν όλο και πιο βαθιά. Ονειρεύονται μια ζωή γεμάτη χρήμα, αλλά το προσπαθούν με λάθος τρόπο. Η φιλία τους είναι δυνατή και ο ένας ταρακουνά τον άλλο - αλλά, δυστυχώς, αν ένας δεν θέλει να σωθεί... Ουσίες, ληστείες, έρωτας, πόνος, λήθη, λύπη, απώλεια....

Η γλώσσα αποτυπώνει τη σκληρή πραγματικότητα στη ζωή αυτών των νέων σε μια χώρα του βορρά, προνομιούχα μεν, αλλά απομονωμένη από τα μεγάλα κοινωνικά κινήματα.

3,5 αστέρια

[Vygandas Ostrauskis · Rating 3 out of 5]

Sustabdytų akimirkų romanas, kaleidoskopinės struktūros. Keturių draugų paauglių: somaliečio Marko, indo Arjano, norvego Jono ir kroato Ivoro – toks internacionalas – gyvenimas Osle (Norvegija). Visas įdomumas, kad trys iš jų – imigrantai paaugliai. Visas baisumas – kad jie nuo trylikos naudoja narkotikus, pardavinėja juos nuo keturiolikos. Išgyvenimo formulė: gyvenimo mokykla tau ne žaidimas, čia neišlaikai egzamino – keliauji po velėna. Romane jaunuolio Ivoro, jau kiek vyresnio, prisiminimai apie paauglystę, nes jis ir jo draugai jau gali sakyti: kai mes buvome jaunesni... Toks ir knygos pavadinimas.

Knygos stiliaus suvokimui pateikiu keletą citatų, atrinkęs švelnesnes:
„...o buvo taip, kad kai aš buvau pirmokas, marko atvažiavo į Norvegiją ir atėjo į tą pačią klasę kaip ir aš, o kadangi jis pradžioj norvegiškai nemokėjo nė bum bum, tai buvo toks truputį autsaideris, nelabai kas su juo šnekėdavo, tai jis bandydavo chebrą kaip nors prajuokint, nors išlaužt kažką juokingo kai nekalbi ta pačia kalba irgi nėra lengva“.
Ivoro svajonė: „...kai jau turėsiu pakankamai pinigų, išvarysiu į gimtinę ir nusipirksiu fermą su visais arkliais, avim, katėm ir šunim, kur nors kur net ryšys netraukia, o artimiausias kaimynas už septynių kilometrų“ <...> „...lauki kol užaugsi, ir tavo vaikai irgi jau bus užaugę, nes tada bent tikrai žinosi, kad jie praėjo vaikystę ir, garbė Dievui, ji buvo gražesnė nei tavo“ – taip jam spėjo įgrįsti Oslas. Ar pasisekė? Autorius neatsako, bet gal ir pasisekė: juk savo istoriją autoriaus lūpomis pasakoja būtent Ivoras. Jei grįš į gimtinę, draugų atsisakyti nežada, tik indas Arjanas turės išmokti valgyti karvieną. Ivoras suvokia, kad ne viskas gerai jo dabartiniame gyvenime: „nors visi bičai svajoja būt tavimi ir visos mergos tavęs nori, kartais būna taip, kad kambary ant spintos veidrodžio pakabini didžiausią rankšluostį, nes tą snukį, kur spokso į tave iš jo, norisi tik sudaužyt“. Toks liūdnas humoras...
Privalau įspėti potencialius skaitytojus: knygoje apstu ne tik slengo (pabaigoje net pateikiamas žodynėlis), bet gausu ir necenzūruotos leksikos (ir blogiausia, kad beveik kiekviename puslapyje).

Klasikos mėgėjui (kaip aš) tokia knyga gali nepatikti. Bet viskas ne taip jau vienareikšmiška. Romanas savotiškai įdomus, net, sakyčiau, netikėtas. Galima jį traktuoti ir eksperimentu modernizmo srityje.

Perskaičius šį romaną (kurio autorius tvirtina, kad jis pats visa tai, kas aprašoma, patyręs), pasidarė kiek baisoka ir geriau supratau, kodėl lenkai stiprina savo sienų apsaugą.

Vis dėlto negaliu šį romaną vertinti geriau negu 6 balais. Ir kas labai retai būna, knyga nepriimtina nei forma, nei turiniu, nei stiliumi, nei kalba. Visapusiškai „persūdyta“.
Jeigu skaitėte ir esate kitos nuomonės – nieko baisaus. Juk yra (ir reikia) įvairių literatūros gurmanų. Tai tiesiog ne mano knyga, ir tiek.

[Crini · Rating 1 out of 5]

This was supposed to be one of the best readings this year, as this book, written by a 19-years old Oslo-raised but with Croatian roots writer, was marketed everywhere here in Norway as THE coming-of-age brilliant reading last year. I have rarely seen a Norwegian author so much promoted by all media channels available, bear in mind that 2023 being also the year another Norwegian, Jon Fosse, won the Nobel Prize in literature and allthough his volumes (las for example Septology) were promoted in libraries all over the country where I traveled and still is, I have not seen as much promotion of Fosse as the young and debutant Lovrenski had. Which again, not necessary a critique, Norwegians are surprising in taste, and the book apparently was acquired by publishing houses in other 14 nations, so they do support young talents.
Unfortunately did not impress me much, the theme is not new in the literature (many authors have described both addiction and growing up in social and difficult conditions without both or one of the parents), nor the lack of fluidity, the writting style with no punctuation either and here at least seemed senseless when compared with other writers that used it to emphasize something. There are attempts, too forced from my perspective, for some pages and situations to be funny, others too show pure rawness and vulnerability, but somehow they seem too fabricated, too polished in this otherwise un-prelucrated book, or maybe I am just not getting the vibes and atmosphere the author intented to create. This would not be the first highly promoted book I do not get to appreciate as the rest of the most readers.
I am not finding books with swearing words distasteful, and here they should have blend naturally into the context as the main (invisible but nevertheless overarching) character is represented by the Oslo street life, nevertheless the entire book seemed to me the random gathering of thoughts which put together under some titles could hold as an entire story. It could also be that this debut novel it the first of it’s kind in the Norwegian literary arena, marking some unique event, which I fail to comprehend and fully appreciate.

I will give the author another chance maybe later with another book.

[Marie H.D. · Rating 5 out of 5]

'Da vi var yngre' av Oliver Lovrenski tar leseren med på en følelsesladet reise gjennom oppvekstens utfordringer i dagens Oslo. Hovedpersonen Ivor og hans nærmeste venner, Marco, Arjan, og Jonas, er fanget i en verden der gata og byen er deres eneste trygge havn. Boken utforsker temaer som vennskap, sorg, rus og kampen for overlevelse på en måte som er både sår, sterk og gripende.

En av bokens styrker er Lovrenskis evne til å fange den røffe virkeligheten gjennom en autentisk sosiolekt. Språket gjør ikke bare karakterene troverdige, men å bruke sosiolekt synes jeg gir handlingen en ekstra dimensjon og gjør den mer levende. Dessuten gir det et dypt innblikk i miljøet de befinner seg i. Denne tilnærmingen gjør at boken skiller seg ut og gir et unikt perspektiv på oppvekst i en tøff virkelighet. Jeg ble umiddelbart fanget av historien og klarte ikke å legge boken fra meg før jeg hadde lest den ferdig i ett jafs.

Lovrenski balanserer sårheten i karakterenes liv med humor, og det skaper en varm tone som gjør boken både rørende og engasjerende. Gjennom fortellingen får du som leser oppleve vennskapets kraft, drømmenes betydning, håpet som aldri slukner, og evnen til å overleve i et tøft miljø.

Jeg ser frem til å lese mer av Oliver Lovrenski.

[Ingvild L. Røkke (ingvildleser) · Rating 5 out of 5]

Denne boka var veldig sterk og sår, men samtidig er den også full av humor og varme. «Da vi var yngre» handler om vennegjengen Ivor, Marco, Arjan og Jonas. Ivor vokser opp for fort og havner i et rusmiljø i Oslo.

For meg som er oppvokst på bygda i Trøndelag var det fint å få innblikk i et av dagens ungdomsmiljø i Oslo. Det er hjerteskjærende å lese om alt denne gjengen må oppleve, og hvor vanskelig det kan være å komme seg ut av rusmiljøet når man først har kommet innenfor. Men det fineste med denne boka er at historien også er full av håp og at det kan være mulig å bryte ut av miljøet!

Boka er lettlest med korte kapitler, og det er et godt og friskt språk, og er skrevet på kebabnorsk. Det er referanser til litteratur og musikk og mye blir sagt mellom linjene!

«Da vi var yngre» er en fortelling om vennskap, sorg, rus og overlevelse i dagens Oslo.

[Tebiki · Rating 1 out of 5]

"aber für para gabs immer ne lesson von abti, machst du schule gut, wirst du politician, hast gute impact, und wenn du gute xaas willst, musst du manchmal deine stolz schlucken und das ist okay"

"als marco mich das erste mal mit ins cafe nimmt, sind wir sieben-acht, und ich krieg fast bischen puls, echt jetzt, in dem cafe sitzen an jedem tisch ne menge ältere abtis und alle fuchteln mit den armen und reden so laut, die schreien fast, und ich check gar nix, denn das ist alles somali, aber ich schwöre es klingt so, als wollen. die sich bereit machen für den nächsten krieg, und ich frag marco, was geht bei denen, und marco nur so, chill bruder, das ist nur fadhi ku dirir"


Krass oder? Ich dachte so "brudda", lass doch Lovreski selber sein Review schreiben. Sowas wird doch tatsächlich gedruckt und gelesen und man verdient auch noch Geld dabei... Ich mach irgendwas gewaltig falsch 😅

Wem die trivialen Jugendgespräche und ihre kaputten Sprachkünste noch nicht genug bekannt sind und wer das Bedürfnis hat, so etwas auch noch zu lesen, tja dem sei dieses "Buch" angeraten.
Worum es geht? Naja so ein kroatischer Junge erzählt eben von Sachen.

Was für Sachen?

Tja so Dinge eben, wie etwa: "wir haben keinen plan also treffen wir uns am tiger und marco hat bier klargemacht, jeder bekommt einen 6er, nur jonas nicht, weil marco hat schon eins getrunken und jonas findets unfair, dass er nur 5 kriegt, aber marco nur so, nein junge, 6 ist was für erwachsene"

Wem das unglaublich dünkt, so kann ich versichern dass das wirklich genau so da drin steht. Genau so wurde das gedruckt. Krass oder? Es soll wohl authentisch wirken. Das ganze Buch ist voll von solchen kindischen Belanglosigkeiten. Ich denke wir sollen dadurch mit den Kleinen mitfühlen, sie verstehen lernen, Mitleid mit ihrer Aussichtslosigkeit haben. Sie sind ja nur die Opfer eines gescheiterten Bildungs-und Integrationssystems und ja gut, sie reden nur Müll und "bauen nur scheiße", aber sie sind doch nicht selbst Schuld und eigentlich sind sie ja in Ordnung und so. Tja, was soll ich dazu noch sagen.

[Terje · Rating 3 out of 5]

[3.5/5.0]
Det kan være fristende å se på «Da vi var yngre» som vår tids «Beatles»: en kameratgjeng på fire loker rundt i Oslo, de roter seg inn i problemer, den ene stammer til og med. Lovrenski lefler til og med helt utilslørt med Saabye Christensen, med det fantastiske utsagnet «han gjorde som saabye og tok en tilfeldig nordmann», i betydningen at han kæza sjoferen. Og det leder meg til språket i boka…

Selvfølgelig er det ikke meninga at lovlydig hvit mann på 50 skal kjenne seg hjemme her, alt skal være fremmed og ekskluderende. Om boka er skrevet med et troverdig gatespråk eller ikke aner jeg ikke. Jeg hadde uansett stor hjelp av ordlista bak i boka, kebabnorsk.com og en doptråd på freak.no.

Den voldsomme bruken av slang ødelegger litt av leseflyten min i begynnelsen av boka, men etterhvert som begrepene begynner å sitte flyter det bedre. Men ikke forvent deg slangbruk à la «Tante Ulrikkes vei», språket der er som konservativt riksmål i forhold til det Lovrenski serverer. For meg blei språket en liten hindring, jeg følte aldri at jeg kom helt inn i hodet til Ivor. I tillegg er boka delt opp i uvanlig korte kapitler, det blir ikke brukt store bokstaver, og bruken av punktum er helt der borte i Fosse-land. Hadde jeg vært mer kynisk hadde jeg antyda at det hele kan virke litt i overkant innstudert og form-over-innhold.

Uansett, dette er en god oppvekstlyrikkroman med en sterk historie. Men jeg må innrømme at jeg følte meg mer hjemme i «Beatles», skrevet av en forfatter som er 20 år eldre enn meg, enn i «Da vi var yngre», skrevet av en forfatter som er 20 år yngre. jeg sverger jeg er gammel wallah

[Marte Marie · Rating 2 out of 5]

2.5

jeg hadde som mange andre hørt masse bra om denne boka, men den skuffa. for meg var den ikke revolusjonerende eller spesielt eksepsjonell på noen som helst måte. jeg skjønner at eldre mennesker sikkert fikk bakoversveis da de leste denne, men det gjorde ikke jeg.

første halvdel av boka føltes bare som tull, det var ikke noe særlig handling eller interessante øyeblikk i de korte, korte kapitlene. den tok seg litt opp i siste halvdel, men noen litt dypere temaer og kapitler som ble utdypt mer. innimellom var det setninger her og der som fikk meg til å smile eller som fikk meg til å tenke litt. jeg er glad for at jeg hørte den på lydbok fordi oliver lovrenski leser den inn selv. det føltes litt mer ekte, og jeg forstod nok litt mer av innholdet enn hvis jeg hadde lest den selv (selv om jeg vet det er ordbok bakerst i den fysiske boka)

[Helene! · Rating 5 out of 5]

Begynte å gråte på biblioteket

[iva° · Rating 3 out of 5]

lovrenski hrabro i otvoreno progovara o svojoj borbi s ovisnošću -iz koje se izvukao- u vrijeme svojih tinejdžerskih godina. tekst je pisan u slengu i mislim da je prevoditelj mišo grundler odradio sjajan posao prilagođavajući norveški zagrebačkom žargonu; bolje od toga nije se moglo napraviti. čita se brzo, rečenice nisu bogzna kako duboke ni slojevite, ali bogate uličnom i iskustvenom mudrošću džankija koji želi preživjeti: kako se domoći sljedeće doze i izbjeći murju.
nije ovo lako za čitati, sav jad ovisničkog života ovdje je podastrt pred tobom: obiteljsko nasilje, razočarani članovi obitelji, smrt, socijalna služba, opijanje i drogiranje, nesretne ljubavi, neželjene trudnoće, pobačaj, danguba, krvoproliće, nagon za samoubojstvom, rastava... ma, nema što nema. tragedije se nižu stranicu za stranicom, do posljednje, kada lovrenski zaključuje:
"nakon toga sastao sam se s likom iz centra za socijalni, buraz, uredi su im tiha jeza, ne bi fala
po običaju lik je drobio i drobio, mljeo je sat i četrdesetpet minuta, bokte mazo možeš proć cijeli metro dvaput za to vrijeme, šest puta se odvest od mortensruda do tøyena, a on još melje, bla bla bla, al izgleda da je na kraju skužio da sa mnom kurcu svira pa je samo rekao, slušaj, nećemo se lagat, nema ti budućnosti za džankije i dilere, nema nikakve budućnosti, ponovio je, u pravilu završe loše, u pravilu umru
nakon toga sam se našao s marcom
rekao sam, ja ću bit iznimka od pravila"

nek se nama oliver izvukao.

[Marika_reads · Rating 5 out of 5]

Nie będę pierwszą osobą, która porównała tę książkę do „Tu byli, tak stali” Krauzego, ale nie mogę o tym podobieństwie nie wspomnieć, bo ono się od razu nasuwa. Jeśli więc pisanie Krauzego u was zagrało, to zagra i pisanie Lovrenskiego, choć ten drugi wydaje mi sie w swojej potoczystości bardziej wrażliwy.
Ale nie przywiązujcie się proszę do tej wrażliwości, bo to są tylko momenty, bardzo dobre, trafiające prosto w serducho i które rozwalają od środka, ale wciąż momenty. Bo przez 90% książki to bardzo bezpośrednia uliczna nawijka młodego huligana Ivora.
A wszystko zaczyna się od śmierci jego ukochanej babci. Razem z trójką kumpli. Marco, Arjanem i Jonasem wkręcają się w używki, coraz częściej używają przemocy, mocno imprezują, zawalają szkołę, kradną i co chwilę łapani są przez policję.
I oczywiście jak możecie się domyśleć jest to książka o dorastaniu, o tym jak środowisko, w którym się wychowujemy wpływa na nas, o klasowości, o dzieciakach pozostawionych samym sobie i niezaopiekowych przez dorosłych czy o nieskutecznym systemie (mimo, że to Norwegia!). Ale dla mnie przede wszystkim to książka o przyjaźni, takiej, za którą wskoczysz w ogień, o tęsknocie, radzeniu sobie ze stratą i o cholernie wrażliwych nastolatkach, czułych barbarzyńcach, którzy tak mocno potrzebują „tylko” miłości.
A co jest dla mnie siłą tej książki? Oczywiście znakomicie oddany język ulicy (ukłony dla tłumaczki Karoliny Drozdowskiej), jego specyficzna rytmiczność i te emocjonalne sztylety wplecione między huligański słowotok, które mnie rozwalały.
To moje 5 ⭐️ Czytajcie!

[Piotr · Rating 5 out of 5]

Ale to jest banger.
O samotności, potrzebie akceptacji i miłości, zagubieniu, bólu i tęsknocie. Portret kawałka generacji, portret kawałka Oslo.
Duszne i gęste, a jednak wchodzi jak w masło.
Niby słowotok, a jednak przemyślany i dojrzały. Ten cholernie pracowity autor zapewne jeszcze wiele razy zaskoczy.

I to, co z polskim tłumaczeniem zrobiła królowa Karolina Drozdowska, wymyka się pojmowaniu.

[Mina Francesca · Rating 5 out of 5]

BETYDELIG høyere vitalitet og intensitet enn så mange andre bøker som gis ut i norge. en symfoni av sårbarhet, humor, håpløshet og håp. lovrenski fyller et tomrom i norges forfatterskare med sitt sjeldne formidlingstalent. håper og ber om at denne ikke blir misbrukt av lærere på samtlige vidergående skoler. jeg ser uansett frem til å lese det neste han skriver.