What do you think?
Rate this book
De bananenlezers
Loekie begint aan de prestigieuze studie Toonkunst op een Belgische toneelschool. Ze valt van de ene cultuurshock in de andere spraakverwarring. Soms vraagt ze zich af wanneer de verborgen camera’s tevoorschijn komen en zal blijken dat de opleiding helemaal niet bestaat.
Ze komt te wonen in woongroep Kijkdoos, die is gevestigd in een pand waar ze telkens nieuwe gangen en deuren ontdekt en dat bewoond wordt door een kleurrijke verzameling mensen die nogal vastzitten in het leven. Om onduidelijke redenen noemen ze Loekie de Koikarper. Zonder zich daar al te bewust van te zijn woelt Loekie met haar Hollandse directheid van alles om, zowel op haar opleiding als in de woongroep.
Om de chaos in de overvolle Kijkdoos te beteugelen en toegelaten te worden tot het tweede studiejaar zal Loekie een tandje bij moeten zetten. Ze wordt gedwongen uit haar waarnemersrol te stappen, onwaarschijnlijke vriendschappen te sluiten en zich werkelijk in het diepe te storten.
De bananenlezers is het debuut van bejubeld documentairemaker Marlies Smeenge. De roman leest als een komisch avonturenverhaal, vol met op hol geslagen associaties en rake bespiegelingen.
Ze komt te wonen in woongroep Kijkdoos, die is gevestigd in een pand waar ze telkens nieuwe gangen en deuren ontdekt en dat bewoond wordt door een kleurrijke verzameling mensen die nogal vastzitten in het leven. Om onduidelijke redenen noemen ze Loekie de Koikarper. Zonder zich daar al te bewust van te zijn woelt Loekie met haar Hollandse directheid van alles om, zowel op haar opleiding als in de woongroep.
Om de chaos in de overvolle Kijkdoos te beteugelen en toegelaten te worden tot het tweede studiejaar zal Loekie een tandje bij moeten zetten. Ze wordt gedwongen uit haar waarnemersrol te stappen, onwaarschijnlijke vriendschappen te sluiten en zich werkelijk in het diepe te storten.
De bananenlezers is het debuut van bejubeld documentairemaker Marlies Smeenge. De roman leest als een komisch avonturenverhaal, vol met op hol geslagen associaties en rake bespiegelingen.
- GenresLiterature
320 pages, Paperback
Published March 1, 2025
9 people are currently reading
98 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 36 reviews
December 9, 2025
Originele roman met sterke personages. Het heeft een serieuze ondertoon, maar ik heb er vooral vaak om moeten lachen. Al met al een gezellig boek!
Read
June 7, 2025Sommige dingen komen nooit meer goed. Sommige dingen worden nooit minder erg. Sommige dingen kun je nooit vergeten.
Als de Nederlandse Loekie wordt toegelaten aan de opleiding Toonkunst op een Vlaamse toneelschool, lijkt ze soms wel de halve wereld overgestoken. Ze verstaat vaak geen klap van wat de Vlaamse docenten en medestudenten tegen haar zeggen, en zelf wordt ze fijntjes gewezen op het bestaan van lessen logopedie. Het is Loekie er alles aan gelegen zich snel aan te passen, want aan het einde van het eerste studiejaar volgt de schiftingsdag, die bekendstaat om de vele vloeiende tranen bij studenten wier grote toneeldromen zojuist in rook zijn opgegaan.
De bananenlezers, de roman van documentairemaker Marlies Smeenge, is een opvallend debuut. Het is namelijk erg luchtig ingestoken en lijkt voornamelijk geschreven op de lach; dat is niet hoe de meeste Nederlandse debutanten zichzelf introduceren in de literaire wereld. Tuurlijk, er zijn best wat romandebuten waarin de lach niet wordt geschuwd, maar daar wordt die uiteindelijk vaak gerechtvaardigd doordat het werk tóch een (impliciete) aanklacht is tegen het kapitalistische, dan wel patriarchale systeem (Harpie, De collectieve inzinking van de familie Hofmeyer) of omdat het grappigste personage tóch een traumatische ervaring heeft (Een soort eelt, De geschiedenis van mijn seksualiteit). Het hoofdpersonage van De bananenlezers heeft ook wel weer haar problemen gehad voordat ze naar Vlaanderen kwam, maar de roman lijkt voornamelijk bedoeld voor een plezierig aantal leesuren. De setting leent zich dan ook voor komische misverstanden en verbale ironie.
Misschien voelen Nederlanders die humor wel meer nog, omdat, zoals verteller Loekie zelf ervaart, de Vlaamse taal snel op de lachspieren van de Nederlander werkt. Zij noemt dat ‘denigrerend’, maar feit is dat Smeenge zelf ook dondersgoed lijkt te weten hoe de Vlaamse taalgebruiken ingezet kunnen worden om de lezer aan het glimlachen te brengen in dialogen:
‘Bestellen jullie altijd hetzelfde?’ vraag ik.
‘Goh,’ zegt Sjef.
‘Wablief?’ zegt moeder.
‘Of jullie altijd hetzelfde eten bestellen hier,’ zeg ik.
‘Goh,’ zegt moeder.
‘Komen jullie ook weleens bij Sjef binnen?’ vraag ik.
‘Boh,’ zegt vader.
Zoals uit dit fragment wel blijkt, is Smeenge erg sterk in het neerzetten van karakters. Zonder uit te leggen hoe dit gezin in elkaar zit, weten we wat voor types het zijn. Weinig energiek, zeg maar passief, maar ook goeiig. Het is daarom een goede zet van de auteur om Loekie een woning te laten vinden, woongroep Kijkdoos, waarin ze met een ruime handvol huisgenoten woont. Dat zorgt voor lekker scherpe contrasten, tussen de excentrieke danslegende Prosper en de enorm aan zijn salamander gehechte Stefaan bijvoorbeeld.
Er is echter ook iets dat alle huisgenoten lijkt te bínden volgens Loekie. En dat is dat ze vast lijken te zitten in hun leven. Het zijn dertigers zonder eigen huis, zonder vaste relatie, zonder opgeruimde kamers, zonder slaap en mét veel verdovende middelen en (goed beschreven) feesten in de weekenden. ‘Kijkdoos’ is een speaking name voor de woongroep: Smeenge laat ons alle bewoners zien, we kunnen onder de indruk zijn van het overkoepelende tafereel, maar aan het einde van de dag staan alle poppetjes wel stil. ‘Bananen lezen’ noemt Loekie dat:
'Het betekent zoiets als uitloggen in een situatie. Complete passiviteit. Er wel zijn, maar er niet echt zijn. Niet participeren.'
En zoals Loekie een cultuurshock ervaart door in Vlaanderen te gaan wonen, zo brengt haar aanwezigheid in huize Kijkdoos allerlei (onderdrukte) gevoelens naar boven bij haar huisgenoten. En dan blijkt dat luchtig leven ook gewoon een keuze is, een manier om om te gaan of niet om te gaan met de dingen die gebeurd zijn in je leven. Waar De bananenlezers aanvankelijk een redelijk losstaande verzameling van momenten uit Loekies Vlaamse jaar lijkt, geïllustreerd door het feit dat ieder hoofdstuk een titel heeft die begint met ‘Die keer dat…’, kom je er gaandeweg achter dat sommige lijnen blijven doorlopen.
Welk ‘ongeluk’ heeft Loekie gehad in Nederland? Wat zit die vreemde oude man in haar stamcafé daar altijd maar te zitten? Wie bewoont de bovenverdieping? Zomaar drie vragen die Smeenge af en toe weer in de herinnering brengt. Waren sommige hoofdstukken gesneuveld en was het boek daarmee iets compacter geweest, dan had dat die spanningsboog ten goede gedaan.
De structuur van de roman, met korte hoofdstukken die op afleveringen lijken, is daarmee een vloek en een zegen. Over het algemeen zorgt ze voor een lage instapdrempel, lucht en veel vaart in de hoofdstukken zelf, maar soms zou je willen dat er langer wordt stilgestaan bij gebeurtenissen – door de kwantiteit ervan te doen minderen. Bijvoorbeeld wanneer een huisgenoot wakker wordt in een vreemd huis en erachter komt dat ze gedrogeerd is op een feest; het kan eigenlijk niet dat de kous af is met het uitsmeren van wat kots op de deurklink van de klootzak en dat we daarna doorgaan met een episode over Loekies eerste sigaret. Daarom zijn de lijntjes die wél doorlopen erg welkom.
Zoals je je ook zeker door het boek welkom voelt geheten: het is moeilijk om geen band te ontwikkelen met enkele aimabele personages in De bananenlezers – de breekbare medestudent Jeanne voorop.
Als de Nederlandse Loekie wordt toegelaten aan de opleiding Toonkunst op een Vlaamse toneelschool, lijkt ze soms wel de halve wereld overgestoken. Ze verstaat vaak geen klap van wat de Vlaamse docenten en medestudenten tegen haar zeggen, en zelf wordt ze fijntjes gewezen op het bestaan van lessen logopedie. Het is Loekie er alles aan gelegen zich snel aan te passen, want aan het einde van het eerste studiejaar volgt de schiftingsdag, die bekendstaat om de vele vloeiende tranen bij studenten wier grote toneeldromen zojuist in rook zijn opgegaan.
De bananenlezers, de roman van documentairemaker Marlies Smeenge, is een opvallend debuut. Het is namelijk erg luchtig ingestoken en lijkt voornamelijk geschreven op de lach; dat is niet hoe de meeste Nederlandse debutanten zichzelf introduceren in de literaire wereld. Tuurlijk, er zijn best wat romandebuten waarin de lach niet wordt geschuwd, maar daar wordt die uiteindelijk vaak gerechtvaardigd doordat het werk tóch een (impliciete) aanklacht is tegen het kapitalistische, dan wel patriarchale systeem (Harpie, De collectieve inzinking van de familie Hofmeyer) of omdat het grappigste personage tóch een traumatische ervaring heeft (Een soort eelt, De geschiedenis van mijn seksualiteit). Het hoofdpersonage van De bananenlezers heeft ook wel weer haar problemen gehad voordat ze naar Vlaanderen kwam, maar de roman lijkt voornamelijk bedoeld voor een plezierig aantal leesuren. De setting leent zich dan ook voor komische misverstanden en verbale ironie.
Misschien voelen Nederlanders die humor wel meer nog, omdat, zoals verteller Loekie zelf ervaart, de Vlaamse taal snel op de lachspieren van de Nederlander werkt. Zij noemt dat ‘denigrerend’, maar feit is dat Smeenge zelf ook dondersgoed lijkt te weten hoe de Vlaamse taalgebruiken ingezet kunnen worden om de lezer aan het glimlachen te brengen in dialogen:
‘Bestellen jullie altijd hetzelfde?’ vraag ik.
‘Goh,’ zegt Sjef.
‘Wablief?’ zegt moeder.
‘Of jullie altijd hetzelfde eten bestellen hier,’ zeg ik.
‘Goh,’ zegt moeder.
‘Komen jullie ook weleens bij Sjef binnen?’ vraag ik.
‘Boh,’ zegt vader.
Zoals uit dit fragment wel blijkt, is Smeenge erg sterk in het neerzetten van karakters. Zonder uit te leggen hoe dit gezin in elkaar zit, weten we wat voor types het zijn. Weinig energiek, zeg maar passief, maar ook goeiig. Het is daarom een goede zet van de auteur om Loekie een woning te laten vinden, woongroep Kijkdoos, waarin ze met een ruime handvol huisgenoten woont. Dat zorgt voor lekker scherpe contrasten, tussen de excentrieke danslegende Prosper en de enorm aan zijn salamander gehechte Stefaan bijvoorbeeld.
Er is echter ook iets dat alle huisgenoten lijkt te bínden volgens Loekie. En dat is dat ze vast lijken te zitten in hun leven. Het zijn dertigers zonder eigen huis, zonder vaste relatie, zonder opgeruimde kamers, zonder slaap en mét veel verdovende middelen en (goed beschreven) feesten in de weekenden. ‘Kijkdoos’ is een speaking name voor de woongroep: Smeenge laat ons alle bewoners zien, we kunnen onder de indruk zijn van het overkoepelende tafereel, maar aan het einde van de dag staan alle poppetjes wel stil. ‘Bananen lezen’ noemt Loekie dat:
'Het betekent zoiets als uitloggen in een situatie. Complete passiviteit. Er wel zijn, maar er niet echt zijn. Niet participeren.'
En zoals Loekie een cultuurshock ervaart door in Vlaanderen te gaan wonen, zo brengt haar aanwezigheid in huize Kijkdoos allerlei (onderdrukte) gevoelens naar boven bij haar huisgenoten. En dan blijkt dat luchtig leven ook gewoon een keuze is, een manier om om te gaan of niet om te gaan met de dingen die gebeurd zijn in je leven. Waar De bananenlezers aanvankelijk een redelijk losstaande verzameling van momenten uit Loekies Vlaamse jaar lijkt, geïllustreerd door het feit dat ieder hoofdstuk een titel heeft die begint met ‘Die keer dat…’, kom je er gaandeweg achter dat sommige lijnen blijven doorlopen.
Welk ‘ongeluk’ heeft Loekie gehad in Nederland? Wat zit die vreemde oude man in haar stamcafé daar altijd maar te zitten? Wie bewoont de bovenverdieping? Zomaar drie vragen die Smeenge af en toe weer in de herinnering brengt. Waren sommige hoofdstukken gesneuveld en was het boek daarmee iets compacter geweest, dan had dat die spanningsboog ten goede gedaan.
De structuur van de roman, met korte hoofdstukken die op afleveringen lijken, is daarmee een vloek en een zegen. Over het algemeen zorgt ze voor een lage instapdrempel, lucht en veel vaart in de hoofdstukken zelf, maar soms zou je willen dat er langer wordt stilgestaan bij gebeurtenissen – door de kwantiteit ervan te doen minderen. Bijvoorbeeld wanneer een huisgenoot wakker wordt in een vreemd huis en erachter komt dat ze gedrogeerd is op een feest; het kan eigenlijk niet dat de kous af is met het uitsmeren van wat kots op de deurklink van de klootzak en dat we daarna doorgaan met een episode over Loekies eerste sigaret. Daarom zijn de lijntjes die wél doorlopen erg welkom.
Zoals je je ook zeker door het boek welkom voelt geheten: het is moeilijk om geen band te ontwikkelen met enkele aimabele personages in De bananenlezers – de breekbare medestudent Jeanne voorop.
March 21, 2025
De bananenlezers is een heel leuk uniek boek, en duidelijk van een talent! Met korte hoofdstukken, grappig, liefdevol, vreemd, vol hoop. Ik vond alle personages heel raar en leuk. Een aanrader!
November 11, 2025
behoorlijk herkenbaar 😂
December 21, 2025
Gestopt na 20%. Dit is geen roman, maar een flinterdun want veel te breed uitgesmeerd cursiefje dat drijft op de grappig bedoelde taalverschillen tussen Vlamingen en Nederlanders. Vanuit het cliché perspectief van de beschaafde Nederlandse - dé norm - die zich omringd ziet door krom dialect pratende barbaren uit het zuiden. Eén hoofdstukje amusant, maar snel vervelend.
August 10, 2025
Vanuit Paagmag:
In dit bruisende boek volgen we Loekie, die alles in Nederland achterlaat om te beginnen aan de prestigieuze studie Toonkunst in België. Ze vindt een kamer in een diverse woongroep waar de meest bizarre types rondlopen. Terwijl ze zich een weg baant door cultuur- en taalverschillen, de chaotische gewoontes van haar huisgenoten, en de veel-vragende studie, probeert Loekie aansluiting te vinden in een kleurrijke stad.
Dit boek leest als een literair seizoen van de tv-serie Friends, waarbij het episodische en het komische zorgt voor een vlotte leeservaring. De mengelmoes van culturen en de hilarische incidenten laten je de hele tijd denken, ‘hoe komt ze hier nou bij?’, terwijl je gretig de bladzijde omslaat. Kortom, een hilarisch en fantasierijk boek om bij weg te dromen.
In dit bruisende boek volgen we Loekie, die alles in Nederland achterlaat om te beginnen aan de prestigieuze studie Toonkunst in België. Ze vindt een kamer in een diverse woongroep waar de meest bizarre types rondlopen. Terwijl ze zich een weg baant door cultuur- en taalverschillen, de chaotische gewoontes van haar huisgenoten, en de veel-vragende studie, probeert Loekie aansluiting te vinden in een kleurrijke stad.
Dit boek leest als een literair seizoen van de tv-serie Friends, waarbij het episodische en het komische zorgt voor een vlotte leeservaring. De mengelmoes van culturen en de hilarische incidenten laten je de hele tijd denken, ‘hoe komt ze hier nou bij?’, terwijl je gretig de bladzijde omslaat. Kortom, een hilarisch en fantasierijk boek om bij weg te dromen.
September 30, 2025
Het boek geluisterd ipv gelezen en luisterboeken dringen nooit zo goed tot me door. Het kan zijn dat ik daardoor de essentie van t boek niet goed heb meegekregen. Het hele België Nederland ‘ding’ wordt weer eens behandeld. De domme Belg en de bijdehante Nederlander. Door het Belgisch taalgebruik, versterkt door de Belgische passages in het Belgisch ingesproken, is het boek bijna een platitude. Niks voor mij, alhoewel ik denk dat sommige mensen dit boek heel grappig gaan vinden.
April 18, 2025
Some books gently invite you in; others kick the door wide open and drag you along for the ride. De bananenlezers by Marlies Smeenge did the latter — and I was absolutely here for it. I read the entire thing in one day. Not because I had time, but because I had to. I simply could not look away.
From page one, I found myself grinning — and by chapter three, I was regularly laughing out loud. Smeenge’s wit is sharp and quirky. Her sense of timing is impeccable. There’s a warmth and chaos in her prose that reminded me of your favorite late-night conversation — the one that starts with tea and ends with tequila, laughter, and a few existential breakthroughs.
But what truly won my heart was the student house. That glorious, ramshackle, onion-layered student house. The way it was described — the constant mystery of unseen housemates lurking behind closed doors — felt so vivid and so real that I wanted to move in myself. It wasn’t just a setting; it was a character. I loved how the protagonist slowly discovered more about the other people in the house, each one weirder (and somehow more lovable) than the last. The house felt like a living organism: a maze of hidden stories, half-finished conversations, and unexpected intimacy.
And layered beneath the humor and the chaos is something quieter — something deeply resonant: the experience of feeling like a stranger. Smeenge captures, with such clarity and compassion, what it means to be a Dutch girl trying to find her footing at the Academie van Toonkunst in Belgium. The constant sense of being not-quite-home, of floating between cultures, of translating yourself in real time — it’s all there, delicately interwoven. That subtle dissonance, the ache of trying to belong without losing yourself, gave the story a rich emotional undertone that lingered long after I finished reading.
Smeenge is a master at capturing the fleeting beauty of everyday absurdity. The book is full of moments that feel both ridiculous and deeply true — like the strange rituals of communal living, the awkward art of learning to be vulnerable, and the quiet, clumsy ways people try to connect.
In short, De bananenlezers is a funny, tender, delightfully weird gem. It’s for anyone who’s ever lived with strangers, loved people they didn’t quite understand, or found meaning in the mess of life. I finished it wishing I could erase my memory just to read it again fresh.
Absolutely bananas — in the best possible way. 🍌✨
From page one, I found myself grinning — and by chapter three, I was regularly laughing out loud. Smeenge’s wit is sharp and quirky. Her sense of timing is impeccable. There’s a warmth and chaos in her prose that reminded me of your favorite late-night conversation — the one that starts with tea and ends with tequila, laughter, and a few existential breakthroughs.
But what truly won my heart was the student house. That glorious, ramshackle, onion-layered student house. The way it was described — the constant mystery of unseen housemates lurking behind closed doors — felt so vivid and so real that I wanted to move in myself. It wasn’t just a setting; it was a character. I loved how the protagonist slowly discovered more about the other people in the house, each one weirder (and somehow more lovable) than the last. The house felt like a living organism: a maze of hidden stories, half-finished conversations, and unexpected intimacy.
And layered beneath the humor and the chaos is something quieter — something deeply resonant: the experience of feeling like a stranger. Smeenge captures, with such clarity and compassion, what it means to be a Dutch girl trying to find her footing at the Academie van Toonkunst in Belgium. The constant sense of being not-quite-home, of floating between cultures, of translating yourself in real time — it’s all there, delicately interwoven. That subtle dissonance, the ache of trying to belong without losing yourself, gave the story a rich emotional undertone that lingered long after I finished reading.
Smeenge is a master at capturing the fleeting beauty of everyday absurdity. The book is full of moments that feel both ridiculous and deeply true — like the strange rituals of communal living, the awkward art of learning to be vulnerable, and the quiet, clumsy ways people try to connect.
In short, De bananenlezers is a funny, tender, delightfully weird gem. It’s for anyone who’s ever lived with strangers, loved people they didn’t quite understand, or found meaning in the mess of life. I finished it wishing I could erase my memory just to read it again fresh.
Absolutely bananas — in the best possible way. 🍌✨
April 4, 2025
Scherpe observaties, humor en leesplezier! De Bananenlezers, aanvoelend als een Vlaamse Friends, is constant lichtzinnig en grappig. Het speelt uit in korte, heldere episodes gaande het studiejaar van de toonkunst studerende Loekie, die uit Nederland naar Vlaanderen reist na een ongeluk en zich evolueert van buitenstaander tot incrowd van een stel buitenbeetjes met elk hun eigen bagage (‘brol!’). Er is een goed oor voor het Vlaams (‘Dees nieje!’ / ‘Moh Bobby, da’s ik weet niet hoe schoon.’ / ‘Godnondeju!’) en voor cultuurverschillen (met zelfspot over het zijn van een Nederlander). Dat alles bij elkaar een lekker gezellig boek, zonder literatoerrr-esque treur en verdoemenis, met veel tempo en herkenning.
Mooi, Marlies! <3
Mooi, Marlies! <3
June 11, 2025
Bijzonder hard genoten van Marlies Smeenge's debuutroman over de Nederlandse Loekie die toneel komt studeren aan een Antwerps instituut... Zoveel herkenbare situaties, figuren, buurten. Zoveel combinatie van hilariteit en diepzinnigheid. Echt gevat hoe een ogenschijnlijk relaas van een eerste studiejaar tal van extra lagen bevat. Echt een aanrader! En ook eentje om te tippen aan alle (alternatieve) Nederlanders die in België geland zijn.
March 23, 2025
Heel leuk en uniek boek met een mooie inkijk in de cultuurverschillen tussen Nederland en Vlaanderen met een goede mix tussen humor en serieuze gesprekken.
October 25, 2025
3,5 ⭐️
Vermakelijk boek maar er hadden denk ik minstens 100 bladzijden uit gekund, aan het einde was het een beetje een herhaling van zetten en duurde daarom lang voordat ik het uit had
Vermakelijk boek maar er hadden denk ik minstens 100 bladzijden uit gekund, aan het einde was het een beetje een herhaling van zetten en duurde daarom lang voordat ik het uit had
Read
November 4, 2025Nu al heimwee
December 6, 2025
‘Een van de ouderejaars schreef een boek. Het is iets met een saxofoon en een jeugdtrauma en symboliek en metaforen met hoofdletters.’
April 16, 2025
De Bananenlezers is een heerlijk geschreven boek met scherpe observaties en goede humor. Het voelt bijna alsof je aan de keukentafel zit met deze unieke personages. Zeker aanrader voor iedereen die ooit naar een nieuwe stad is verhuisd voor een studie, maar eigenlijk voor iedereen!
September 16, 2025
Herlezen en weer van genoten!
June 29, 2025
De bananenlezers is het debuut van bekroond en veelgeprezen documentairemaakster Marlies Smeenge (Arnhem, 1993) bij Ambo Anthos. Deze bijzondere roman kwam op mijn pad door de leesclub van Gerjo Schepers en Deveney (Dean reads). Ik kreeg het e-book van Gerjo en ik ben jullie ontzettend dankbaar dat ik dit prachtige verhaal heb kunnen lezen!
Wanneer Loekie start aan de prestigieuze studie Toonkunst in Antwerpen, is dat een gigantische cultuurshock. Door subtiele verschillen, spraakverwarring en ongeschreven regels voelt ze zich af en toe reddeloos verloren, zowel op de opleiding als in Kijkdoos, de woongroep waar ze komt te wonen. Het pand met de vele gangen en deuren is bijna net zo verwarrend als de kleurrijke bewoners die allemaal vast lijken te zitten in het leven. Ze noemen Loekie de Koikarper, maar ze snapt niet goed waarom. Met haar Hollandse directheid zorgt Loekie voor reuring, zowel thuis als op de opleiding. Daar wordt het tegen het einde van het schooljaar niet meer gepikt dat zij als waarnemer aan de zijlijn staat. Wil ze door naar het tweede jaar dan moet ze vol meedoen. Ze sluit vriendschappen en probeert haar huisgenoten te helpen om zin te geven aan hun chaos en de dieper liggende oorzaken.
Net zoals in haar films neemt Marlies Smeenge ons in dit verhaal mee naar een andere wereld, met oog voor unieke en markante details. Achter de schijnbaar doodnormale Loekie gaat een bijzonder verhaal schuil. Ze beschouwt haar opleiding en huisgenoten met verwondering en empathie. De opbouw is anekdotisch en de titels van de hoofdstukken doen denken aan afleveringen van Friends (Over die keer dat..), de subtiele komische toon en lichte vertelwijze ook, al staat het verhaal bol van de symboliek en prachtige volzinnen, waardoor een mooie diepgang in het geheel komt. Deze mensen zijn meer dan de grappige en hartverwarmende situaties waar ze in terecht komen. Hun persoonlijkheden en achterliggende verhalen worden met elk nieuw hoofdstuk meer getoond. De snedige dialogen zorgen voor vaart en humor, mede door het Vlaams, wat hier met het grootste respect gebruikt is. Het is een briljant goed boek, heel erg pakkend, prachtig geschreven en vol mooie symboliek.
Wanneer Loekie start aan de prestigieuze studie Toonkunst in Antwerpen, is dat een gigantische cultuurshock. Door subtiele verschillen, spraakverwarring en ongeschreven regels voelt ze zich af en toe reddeloos verloren, zowel op de opleiding als in Kijkdoos, de woongroep waar ze komt te wonen. Het pand met de vele gangen en deuren is bijna net zo verwarrend als de kleurrijke bewoners die allemaal vast lijken te zitten in het leven. Ze noemen Loekie de Koikarper, maar ze snapt niet goed waarom. Met haar Hollandse directheid zorgt Loekie voor reuring, zowel thuis als op de opleiding. Daar wordt het tegen het einde van het schooljaar niet meer gepikt dat zij als waarnemer aan de zijlijn staat. Wil ze door naar het tweede jaar dan moet ze vol meedoen. Ze sluit vriendschappen en probeert haar huisgenoten te helpen om zin te geven aan hun chaos en de dieper liggende oorzaken.
Net zoals in haar films neemt Marlies Smeenge ons in dit verhaal mee naar een andere wereld, met oog voor unieke en markante details. Achter de schijnbaar doodnormale Loekie gaat een bijzonder verhaal schuil. Ze beschouwt haar opleiding en huisgenoten met verwondering en empathie. De opbouw is anekdotisch en de titels van de hoofdstukken doen denken aan afleveringen van Friends (Over die keer dat..), de subtiele komische toon en lichte vertelwijze ook, al staat het verhaal bol van de symboliek en prachtige volzinnen, waardoor een mooie diepgang in het geheel komt. Deze mensen zijn meer dan de grappige en hartverwarmende situaties waar ze in terecht komen. Hun persoonlijkheden en achterliggende verhalen worden met elk nieuw hoofdstuk meer getoond. De snedige dialogen zorgen voor vaart en humor, mede door het Vlaams, wat hier met het grootste respect gebruikt is. Het is een briljant goed boek, heel erg pakkend, prachtig geschreven en vol mooie symboliek.
May 20, 2025
De Bananenlezers van Marlies Smeenge is een roman die zich afspeelt in de schemerzone tussen verwarring en humor, tussen ironie en tederheid. We volgen Loekie, een Nederlandse student die vol idealisme en lichte verlegenheid begint aan een studie Toonkunst aan een Belgische toneelschool. Wat volgt is geen klassieke coming-of-age of campusroman, maar een fijnzinnig portret van iemand die verdwaalt – in een nieuwe taal, een vreemd ritme, in ontmoetingen die net altijd een beetje kantelen.
Smeenge schrijft trefzeker, met een lichtheid die nooit oppervlakkig wordt. De dialogen haperen op precies de juiste plekken, stiltes krijgen gewicht, en de omgeving – met name het studentenhuis de Kijkdoos – wordt haast een metafoor voor de innerlijke verwarring van haar hoofdpersoon: kronkelend, vol deuren, half afgesloten kamers. De toon is eigenzinnig, soms ontregelend, en de humor is droog en slim: nooit schreeuwerig, altijd met een melancholisch randje.
Toch blijft het boek uiteindelijk iets te veel in dat veilige midden hangen. Juist omdat Smeenge zo goed is in het opbouwen van sfeer en suggestie, verwacht je op een bepaald moment een doorbraak – een scène waarin die ongrijpbare vervreemding zich omzet in iets rauwers, confronterenders. Maar dat moment blijft uit. De roman blijft zacht glimlachen waar je als lezer misschien hoopt op een vonk, een scheur, een moment waarop het decor verschuift. De diepgang is er wel, maar gedempt; de verwarring wordt liefdevol omarmd, maar nauwelijks bevraagd.
De Bananenlezers laat zich het best lezen als een elegante studie in ongemak en nabijheid – een boek dat de ruis tussen mensen voelbaar maakt en die ruis ook koestert. Maar juist door de consequente mildheid blijft het werk ergens ook gesloten, alsof het zich niet volledig wil of durft blootgeven. Wat resteert is een bewonderenswaardig subtiele roman, die met precisie laveert tussen lichtheid en ernst – en tegelijk doet verlangen naar een volgende stem van deze auteur, waarin het contrast misschien nét wat scherper wordt aangezet, het spel met betekenis iets meer risico durft te nemen.
Smeenge schrijft trefzeker, met een lichtheid die nooit oppervlakkig wordt. De dialogen haperen op precies de juiste plekken, stiltes krijgen gewicht, en de omgeving – met name het studentenhuis de Kijkdoos – wordt haast een metafoor voor de innerlijke verwarring van haar hoofdpersoon: kronkelend, vol deuren, half afgesloten kamers. De toon is eigenzinnig, soms ontregelend, en de humor is droog en slim: nooit schreeuwerig, altijd met een melancholisch randje.
Toch blijft het boek uiteindelijk iets te veel in dat veilige midden hangen. Juist omdat Smeenge zo goed is in het opbouwen van sfeer en suggestie, verwacht je op een bepaald moment een doorbraak – een scène waarin die ongrijpbare vervreemding zich omzet in iets rauwers, confronterenders. Maar dat moment blijft uit. De roman blijft zacht glimlachen waar je als lezer misschien hoopt op een vonk, een scheur, een moment waarop het decor verschuift. De diepgang is er wel, maar gedempt; de verwarring wordt liefdevol omarmd, maar nauwelijks bevraagd.
De Bananenlezers laat zich het best lezen als een elegante studie in ongemak en nabijheid – een boek dat de ruis tussen mensen voelbaar maakt en die ruis ook koestert. Maar juist door de consequente mildheid blijft het werk ergens ook gesloten, alsof het zich niet volledig wil of durft blootgeven. Wat resteert is een bewonderenswaardig subtiele roman, die met precisie laveert tussen lichtheid en ernst – en tegelijk doet verlangen naar een volgende stem van deze auteur, waarin het contrast misschien nét wat scherper wordt aangezet, het spel met betekenis iets meer risico durft te nemen.
April 6, 2025
Dit is het debuut van bekroond documentairemaker Marlies Smeenge.
In De Gelderlander kun je een interview lezen met Marlies Smeenge. Daarin verteld zij dat ze in Antwerpen een studie heeft gevolgd. Veel dingen die Loekie mee heeft gemaakt, beleefde Marlies zelf. Het boek is autobiografisch geschreven. Hierdoor krijgt het boek en de gebeurtenissen voor mij meer betekenis.
Loekie is Nederlands, dakloos en staat op het punt om aan een nieuw leven en een droomopleiding te beginnen. De opleiding die bestaat uit elf studenten, ook wel de elf uitverkorenen. Het is de studie Toonkunst op de Belgische toneelschool. Ze is op zoek naar een woonplek en komt zo uit bij woongroep de Kijkdoos. Maar de Belgische taal zorgt voor de nodige verwarring bij Loekie. Loekie brengt chaos met zich mee op de opleiding en in de woongroep. Ze moet er alles aan doen om toegelaten te worden voor het tweede jaar. Maar lukt haar dat met haar Hollandse nuchterheid?
“ɴɪᴇᴍᴀɴᴅ ᴀɴᴅᴇʀꜱ ʟɪᴊᴋᴛ ʜᴇᴛ ʀᴀᴀʀ ᴛᴇ ᴠɪɴᴅᴇɴ ᴅᴀᴛ ɪᴋ ᴍᴇᴛ ᴇᴇɴ ɢᴇᴢᴇʟꜱᴄʜᴀᴘꜱᴠɪꜱ ᴡᴏʀᴅᴛ ᴠᴇʀɢᴇʟᴇᴋᴇɴ.”
Vlaams is geen Nederlands met een leuk accent, daar komt de hoofdpersoon nu achter. Maar dit zorgt voor hilarische momenten in het verhaal. Doordat het verhaal vanuit ik-perspectief geschreven is, leef je mee met de Hollandse nuchtere Loekie. Je kunt het verhaal helemaal voor je zien. Er worden goede vergelijkingen gemaakt en de situaties zijn duidelijk geschetst. De overgang tussen de hoofdstukken vond ik als lezer niet altijd soepel, de tijdsprong was niet altijd duidelijk. Het is een heerlijk humoristisch, nuchter en origineel boek.
Dit boek is een avontuur over spraakverwarring.
3.5★
In De Gelderlander kun je een interview lezen met Marlies Smeenge. Daarin verteld zij dat ze in Antwerpen een studie heeft gevolgd. Veel dingen die Loekie mee heeft gemaakt, beleefde Marlies zelf. Het boek is autobiografisch geschreven. Hierdoor krijgt het boek en de gebeurtenissen voor mij meer betekenis.
Loekie is Nederlands, dakloos en staat op het punt om aan een nieuw leven en een droomopleiding te beginnen. De opleiding die bestaat uit elf studenten, ook wel de elf uitverkorenen. Het is de studie Toonkunst op de Belgische toneelschool. Ze is op zoek naar een woonplek en komt zo uit bij woongroep de Kijkdoos. Maar de Belgische taal zorgt voor de nodige verwarring bij Loekie. Loekie brengt chaos met zich mee op de opleiding en in de woongroep. Ze moet er alles aan doen om toegelaten te worden voor het tweede jaar. Maar lukt haar dat met haar Hollandse nuchterheid?
“ɴɪᴇᴍᴀɴᴅ ᴀɴᴅᴇʀꜱ ʟɪᴊᴋᴛ ʜᴇᴛ ʀᴀᴀʀ ᴛᴇ ᴠɪɴᴅᴇɴ ᴅᴀᴛ ɪᴋ ᴍᴇᴛ ᴇᴇɴ ɢᴇᴢᴇʟꜱᴄʜᴀᴘꜱᴠɪꜱ ᴡᴏʀᴅᴛ ᴠᴇʀɢᴇʟᴇᴋᴇɴ.”
Vlaams is geen Nederlands met een leuk accent, daar komt de hoofdpersoon nu achter. Maar dit zorgt voor hilarische momenten in het verhaal. Doordat het verhaal vanuit ik-perspectief geschreven is, leef je mee met de Hollandse nuchtere Loekie. Je kunt het verhaal helemaal voor je zien. Er worden goede vergelijkingen gemaakt en de situaties zijn duidelijk geschetst. De overgang tussen de hoofdstukken vond ik als lezer niet altijd soepel, de tijdsprong was niet altijd duidelijk. Het is een heerlijk humoristisch, nuchter en origineel boek.
Dit boek is een avontuur over spraakverwarring.
3.5★
May 1, 2025
Wat een geweldig grappig en leuk geschreven boek is ‘De Bananenlezers’
Loekie begint aan de prestigieuze studie Toonkunst op een Belgische toneelschool. Ze valt van de ene cultuurshock in de andere spraakverwarring. Soms vraagt ze zich af wanneer de verborgen camera's tevoorschijn komen en zal blijken dat de opleiding helemaal niet bestaat.
Ze komt te wonen in woongroep Kijkdoos, die is gevestigd in een pand waar ze telkens nieuwe gangen en deuren ontdekt en dat bewoond wordt door een kleurrijke verzameling mensen die nogal vastzitten in het leven. Om onduidelijke redenen noemen ze Loekie de Koikarper. Zonder zich daar al te bewust van te zijn woelt Loekie met haar Hollandse directheid van alles om, zowel op haar opleiding als in de woongroep.
In korte zinnen en hoofdstukken neemt Marlies je mee in wervelende wereld; die ik omschrijf als een moderne klucht van John Lanting gemixt met Toren C en Jiskefet. Voeg daar nog een regelmatige Babelonische (lees Vlaamse) spraakverwarring aan toe en deze klucht in woongroep Kijkdoos is compleet. Regelmatig hardop gelachen als Loekie haar Vlaamse medebewoners niet begrijpt. Of als zich hilarische situaties voordoen in hun huis.
Komisch, grappig romandebuut ⭐️⭐️⭐️⭐️
March 30, 2025
De bananenlezers is een fantastisch, meeslepend verhaal over de Nederlandse Loekie die gaat studeren in België. Als iemand die vlak bij de grens is opgegroeid herkende ik de spraakverwarringen en andere betekenissen voor woorden erg goed. De auteur heeft een prettige schrijfstijl waardoor het boek vlot leest.
De bananenlezers laat je heel erg meeleven met Loekie en haar tweestrijd tussen aanpassen/deelnemen en observeren. De vaak absurde situaties zijn hilarisch maar soms ook ontroerend. De bonte verzameling van Loekie’s huisgenoten zijn allemaal karakters die goed zijn uitgewerkt en ook een ontwikkeling doormaken. De vaak schitterende omschrijvingen van de ‘kneuterigheid’ van België maken dit een fantastisch debuut van deze auteur.
Het boek bestaat grotendeels uit losse ‘avonturen’ maar wel allemaal het onderliggende thema aanhouden waardoor ze goed passen in het grotere geheel. Ik denk dat ze van dit boek ook een hele leuke tv-serie kunnen maken!
Ik heb het boek nu een paar dagen uit en ik mis alle leuke, bijzondere en vreemde karakters nu al. Ik hoop dat er een deel twee komt!
5 sterren.
De bananenlezers laat je heel erg meeleven met Loekie en haar tweestrijd tussen aanpassen/deelnemen en observeren. De vaak absurde situaties zijn hilarisch maar soms ook ontroerend. De bonte verzameling van Loekie’s huisgenoten zijn allemaal karakters die goed zijn uitgewerkt en ook een ontwikkeling doormaken. De vaak schitterende omschrijvingen van de ‘kneuterigheid’ van België maken dit een fantastisch debuut van deze auteur.
Het boek bestaat grotendeels uit losse ‘avonturen’ maar wel allemaal het onderliggende thema aanhouden waardoor ze goed passen in het grotere geheel. Ik denk dat ze van dit boek ook een hele leuke tv-serie kunnen maken!
Ik heb het boek nu een paar dagen uit en ik mis alle leuke, bijzondere en vreemde karakters nu al. Ik hoop dat er een deel twee komt!
5 sterren.
July 13, 2025
Dit boek had ik nooit zelf uitgezocht als ik in een boekwinkel zou rondneuzen. Maar door de boekenclub begonnen met lezen. Wat een fijn boek vol kleurrijke personages. Echte paradijsvogels, en zijn we dat uiteindelijk niet allemaal? Een filmisch boek over de belangrijke jaren na de middelbare school, als je vol dromen en angsten.een nieuw leven instapt. Mooi vind ik hoe cultuurverschillen aan de orde komen, met een ode aan de Vlaamse taal. Over toeschouwer zijn en hoe echt ín het leven te stappen. Op een mooie manier gaat het ook over verschillen in generaties - de dromen die de twintigjarige Loekie heeft t.o.v. de 30+-jarige Prosper die al zoveel vaster zit in het leven:
" Gewoon, zegt hij, wat wij volwassenen allemaal doen, Loekie. Werken om je leven te kunnen betalen, en af en toe iets zots doen om te voelen dat ge leeft".
"Maar dat is niet genoeg!".
Uiteindelijk herkennen we, denk ik, allemaal wel dat verlangen om écht te leven en ons te ontdoen van de zaken die ons vast op onze plek houdt.
" Gewoon, zegt hij, wat wij volwassenen allemaal doen, Loekie. Werken om je leven te kunnen betalen, en af en toe iets zots doen om te voelen dat ge leeft".
"Maar dat is niet genoeg!".
Uiteindelijk herkennen we, denk ik, allemaal wel dat verlangen om écht te leven en ons te ontdoen van de zaken die ons vast op onze plek houdt.
June 28, 2025
Op zoek naar een boek dat doet glimlachen en verwonderen? Zin in een kennismaking met oorspronkelijke, hilarische, en ontroerende personages? Lees dan De Bananenlezers! In korte, treffende hoofdstukken ontmoeten we Loekie die als Nederlandse in een wereld vol Vlaamse spraakverwarring en cultuurverschillen duikelt. Als Nederlander die een poosje in België heeft gewoond, zijn veel situaties voor mij zeer herkenbaar. Tegelijkertijd loopt er een magisch randje rond de gebeurtenissen, alsof alles net wel of net niet zou kunnen gebeuren. Een boek dat je aan het denken zet, opvrolijkt en verbaast. Zoek niet verder en ga ze lezen, die bananen!
July 16, 2025
Na een gesprek met de schrijfster te hebben gehad op een verjaardagsfeestje van een collega raakte ik verleid om dit boek, die zich buiten mijn leesbubbel bevind, zelf te lezen...
en daar ben ik heel blij mee!
De karakters zijn leuk neergezet, kleine hoofdstukken die makkelijk weg te lezen zijn en hele leuke interacties betreffende de culturele verschillen tussen Nederlanders en Belgen. Ik vind het ook mooi hoe de accenten en taal geschreven is omdat je dat Belgische accent goed kan horen terwijl je dat leest.
Al met al een leuk boek waarvan ik het jammer vind dat ik het nu heb uitgelezen en er niet meer is.
Ik raad het dan ook zeker aan!
en daar ben ik heel blij mee!
De karakters zijn leuk neergezet, kleine hoofdstukken die makkelijk weg te lezen zijn en hele leuke interacties betreffende de culturele verschillen tussen Nederlanders en Belgen. Ik vind het ook mooi hoe de accenten en taal geschreven is omdat je dat Belgische accent goed kan horen terwijl je dat leest.
Al met al een leuk boek waarvan ik het jammer vind dat ik het nu heb uitgelezen en er niet meer is.
Ik raad het dan ook zeker aan!
August 31, 2025
🌟 3.5
“Sinds de komst van deze zelfgemaakte warmtebron vraag ik me iedere ochtend als ik wakker word af of het huis die nacht is afgefikt en dit leven na de dood is. Uiteindelijk kom ik altijd tot de conclusie dat als het leven na de dood zoveel op het leven lijkt dat ik het verschil niet opmerk, het niet zoveel uitmaakt.”
“Ik vraag me af of Prospers ouders daadwerkelijk de kleine mensen aan deze tafel zijn. Of dat wij tot nu toe helemaal verkeerd hebben begrepen wat groots leven in essentie eigenlijk is.”
“Sinds de komst van deze zelfgemaakte warmtebron vraag ik me iedere ochtend als ik wakker word af of het huis die nacht is afgefikt en dit leven na de dood is. Uiteindelijk kom ik altijd tot de conclusie dat als het leven na de dood zoveel op het leven lijkt dat ik het verschil niet opmerk, het niet zoveel uitmaakt.”
“Ik vraag me af of Prospers ouders daadwerkelijk de kleine mensen aan deze tafel zijn. Of dat wij tot nu toe helemaal verkeerd hebben begrepen wat groots leven in essentie eigenlijk is.”
August 13, 2025
Ga mee met de Nederlandse Loekie en duik een jaar onder in de Vlaamse wereld van een kunstopleiding. Ervaar hoe het is om jezelf als Nederlander onder te dompelen in de cultuur van onze zuiderburen. Een beeldend rijk, vindingrijk, humorvol en soms ook absurdistisch boek met een ode aan het loslaten van onze fysieke bezittingen om vrij te zijn om de dingen in ons leven te doen die we allemaal eigenlijk willen doen. Een prachtig debuut. Aanrader!
August 14, 2025
Marlies Smeenge's debuutroman is een persoonlijk en eigenzinnig verhaal, vol met unieke personages die allemaal hun eigen geheimen en verlangens hebben. Niet alleen hoofdpersoon Loekie, maar iedereen om haar heen doorgaat een ontwikkeling waarin ze afscheid moeten nemen van hun bagage en hun angsten. Een coming of age verhaal voor alle karakters. Humoristisch, soms licht melancholisch, maar altijd pakkend.
April 8, 2025
De Bananenlezers is een hilarisch vlotlezend boek, waarvan ik iets te vaak dacht: "Laat ik voor het slapengaan nog even een hoofdstukje lezen." waarna ik vervolgens tot diep in de nacht nog bezig was. De humor is aanstekelijk en de emotionele momenten zijn goed raak.
Ik kan niet wachten op de volgende werken van Smeenge!
Ik kan niet wachten op de volgende werken van Smeenge!
April 27, 2025
Ik heb al heel wat goede boeken gelezen dit jaar, maar De bananenlezers steekt hier ver bovenuit.
Ontzettend grappig, met beide voeten op de grond, zweverig, filosofisch, realistisch, dromerig, cultuurclashend, psychologisch analyserend, bijzonder origineel, cynisch, etc.
Een boek als dit las ik zelden of nooit. Ik kijk reikhalzend uit naar haar volgende verhaal!
Ontzettend grappig, met beide voeten op de grond, zweverig, filosofisch, realistisch, dromerig, cultuurclashend, psychologisch analyserend, bijzonder origineel, cynisch, etc.
Een boek als dit las ik zelden of nooit. Ik kijk reikhalzend uit naar haar volgende verhaal!
October 23, 2025
Goh, luchtig en vluchtig, met een vleugje geforceerde diepgang.
Als Nederbelg herkenbaar in de spraak- én cultuurverwarring.
Maar soms is het me wat te gemakkelijk, en dan mist de humor zijn doel.
Boh, misschien gewoon te bananerig gelezen.
Als Nederbelg herkenbaar in de spraak- én cultuurverwarring.
Maar soms is het me wat te gemakkelijk, en dan mist de humor zijn doel.
Boh, misschien gewoon te bananerig gelezen.
Displaying 1 - 30 of 36 reviews