What do you think?
Rate this book
En el valle
Los hermanos Alfredo y Luigi son tan distintos como los árboles que su padre plantó frente a la vieja casa familiar cuando nacieron. El de Luigi, un alerce que busca la luz del sol y se agita con el viento, es duro y frágil al mismo tiempo. El de Alfredo, un abeto fuerte y resistente, es inquieto y sombrío. Después de siete años fuera, y tras la trágica muerte del padre, Alfredo regresa a Valsesia para venderle a su hermano la parte de la casa que le corresponde. Luigi, que se ha establecido como agente forestal, pretende empezar allí una nueva vida con Elisabetta y el bebé que esperan. Mientras tanto, el futuro proyecto de una estación de esquí y el animal salvaje que está asesinando a los perros de la zona amenazan la imperturbable vida del valle.
En el valle es el particular homenaje de Cognetti al Nebraska de Bruce Springsteen y a la narrativa deJack London. Con una prosa bella y despojada al servicio de una novela melancólica y a veces brutal, el autor de Las ocho montañas nos ofrece una historia de disputas familiares y desamor, y nos relata existencias frágiles marcadas por el alcohol y la violencia latente de un mundo rural alejado de cualquier bucolismo.
En el valle es el particular homenaje de Cognetti al Nebraska de Bruce Springsteen y a la narrativa deJack London. Con una prosa bella y despojada al servicio de una novela melancólica y a veces brutal, el autor de Las ocho montañas nos ofrece una historia de disputas familiares y desamor, y nos relata existencias frágiles marcadas por el alcohol y la violencia latente de un mundo rural alejado de cualquier bucolismo.
128 pages, Paperback
First published October 24, 2023
69 people are currently reading
2318 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 493 reviews
August 22, 2024
I got a brother named Frankie
And Frankie ain't no good
Bruce Springsteen - Highway Patrolman
U mag me geloven of niet, maar toen ik het verhaal van Luigi en Alfredo hoorde moest ik onwillekeurig denken aan het nummer Highway Patrolman van Bruce Springsteen, waarin een politieagent zijn criminele broer over de Mississippi state line laat ontsnappen. Toen ik vervolgens in de eindnoot van de auteur las over de rol die Nebraska heeft gespeeld in het leven van Paolo Cognetti, vielen mij de puzzelstukken op zijn plaats.
Dit verhaal draait om de complexe relatie tussen Luigi en Alfredo. Luigi is de rechtschapen politieagent met zijn in moeilijkheden verkerende broer. Het verhaal van Luigi is het verhaal van een man die gekozen heeft om een eerlijk leven te leiden, zelfs politie agent is geworden en zijn idealen wil beschermen. Zijn broer Alfredo, net terug als houthakker in de Canadese bossen, die zijn idealen allang kwijt is en terugkeert naar zijn dorp om daar zijn schepen te verbranden. En Elisabetta, de vrouw van Luigi, met wie hij een gezin sticht en haar verhouding tot beide broers.
Het verhaal wordt vanuit de verschillende invalshoeken verteld, wat een gelaagdheid en diepgang toevoegt. Als lezer ben je getuige van hun diepste gedachtes en verlangens en merk je hoeveel ze hiervan in hun onderlinge dynamiek verborgen houden.
In de voorgaande boeken van Cognetti was ik getroffen door de wijze waarop Cognetti zijn (berg)landschappen beschrijft. Dat komt wederom terug, vooral in het parallelle verhaal over een hond, die de rivier Sesia stroomopwaarts beklimt met zijn vrouwtje, om uiteindelijk doodgeschoten te worden. Maar wat mij vooral opviel, was dat de kunst van Cognetti tot beschrijving van de menselijke relatie, waarvan Cognetti ruimschoots bewijst te kunnen beschikken. Korte dialogen, waar meer wordt verzwegen dan gezegd, maar uniek in schoonheid en eenvoud. De interacties tussen Luigi en Alfredo zijn geladen met onuitgesproken emoties, herinneringen en conflicten die hun band zowel versterken als ondermijnen.
Dat Cognetti een geweldige schrijver is, wist ik al. Dat Cognetti dat keer op keer weet vast te houden, heeft hij - ook met deze korte novelle - wederom bewezen. Dit verhaal over twee broers, verweven met de prachtige beschrijvingen van de natuur en de complexiteit van hun menselijke relaties, blijft nog lang nazinderen.
Me and Frankie laughing and drinking
Nothing feels better than blood on blood
Taking turns dancing with Maria
As the band played "Night of the Johnstown Flood"
I catch him when he's straying
Like any brother would
A man turns his back on his family
Well, he just ain't no good
Bruce Springsteen - Highway Patrolman
And Frankie ain't no good
Bruce Springsteen - Highway Patrolman
U mag me geloven of niet, maar toen ik het verhaal van Luigi en Alfredo hoorde moest ik onwillekeurig denken aan het nummer Highway Patrolman van Bruce Springsteen, waarin een politieagent zijn criminele broer over de Mississippi state line laat ontsnappen. Toen ik vervolgens in de eindnoot van de auteur las over de rol die Nebraska heeft gespeeld in het leven van Paolo Cognetti, vielen mij de puzzelstukken op zijn plaats.
Dit verhaal draait om de complexe relatie tussen Luigi en Alfredo. Luigi is de rechtschapen politieagent met zijn in moeilijkheden verkerende broer. Het verhaal van Luigi is het verhaal van een man die gekozen heeft om een eerlijk leven te leiden, zelfs politie agent is geworden en zijn idealen wil beschermen. Zijn broer Alfredo, net terug als houthakker in de Canadese bossen, die zijn idealen allang kwijt is en terugkeert naar zijn dorp om daar zijn schepen te verbranden. En Elisabetta, de vrouw van Luigi, met wie hij een gezin sticht en haar verhouding tot beide broers.
Het verhaal wordt vanuit de verschillende invalshoeken verteld, wat een gelaagdheid en diepgang toevoegt. Als lezer ben je getuige van hun diepste gedachtes en verlangens en merk je hoeveel ze hiervan in hun onderlinge dynamiek verborgen houden.
In de voorgaande boeken van Cognetti was ik getroffen door de wijze waarop Cognetti zijn (berg)landschappen beschrijft. Dat komt wederom terug, vooral in het parallelle verhaal over een hond, die de rivier Sesia stroomopwaarts beklimt met zijn vrouwtje, om uiteindelijk doodgeschoten te worden. Maar wat mij vooral opviel, was dat de kunst van Cognetti tot beschrijving van de menselijke relatie, waarvan Cognetti ruimschoots bewijst te kunnen beschikken. Korte dialogen, waar meer wordt verzwegen dan gezegd, maar uniek in schoonheid en eenvoud. De interacties tussen Luigi en Alfredo zijn geladen met onuitgesproken emoties, herinneringen en conflicten die hun band zowel versterken als ondermijnen.
Dat Cognetti een geweldige schrijver is, wist ik al. Dat Cognetti dat keer op keer weet vast te houden, heeft hij - ook met deze korte novelle - wederom bewezen. Dit verhaal over twee broers, verweven met de prachtige beschrijvingen van de natuur en de complexiteit van hun menselijke relaties, blijft nog lang nazinderen.
Me and Frankie laughing and drinking
Nothing feels better than blood on blood
Taking turns dancing with Maria
As the band played "Night of the Johnstown Flood"
I catch him when he's straying
Like any brother would
A man turns his back on his family
Well, he just ain't no good
Bruce Springsteen - Highway Patrolman
November 2, 2023
Decisamente meglio di La felicità del lupo, almeno qua si sente l’ispirazione e il desiderio di scrivere questo libro. Come sempre, si sentono gli echi di tuttə lə scrittorə che l’hanno influenzato. Una lettura piacevole, ma, Paolo, cerca di descrivere meglio i personaggi femminili. Anche qua, come nel romanzo precedente, Elisabetta serve solo come approdo sicuro e donna con cui fare sesso. Puoi fare di più.
December 15, 2023
LA SESIA
Un romanzo essenziale, che delinea in poche parole la Valsesia selvaggia, popolata dai suoi abitanti dai modi rudi e concreti, i quali si mescolano alle bestie inferocite in un’atmosfera carica di tensione.
Narra di due fratelli, Luigi e Alfredo: il primo, il più grande, è sempre rimasto nella Valle (dove fa il forestale), il secondo se n’è allontanato, emigrando in Canada, dove fa il tagliaboschi.
Il loro incontro, dopo tanti anni, si svolge in un clima teso, sia perché Alfredo continua a creare guai ovunque intorno a lui, sia perché si parla di eredità: dopo il suicidio del padre, curato da Luigi e la moglie Elisabetta, rimane una casa, diventata ora strategica per la sua posizione su una nuova pista da sci.
Ad aggiungere alcool sul fuoco è proprio la propensione a bere, caratteristica specialmente dei maschi della Valle, e un lupo ibrido, metà cane, che continua ad attaccare e uccidere cani addomesticati istillando nei vecchi bracconieri della zona la volontà di farsi giustizia da soli, fucile in mano.
Un libro sulle leggi della natura e sulle leggi umane, che si intrecciano in una perfetta metafora manicheista del Bene contro il Male, senza perciò perdere, nonostante l’esiguità delle pagine, la complessità delle sfumature di cui è carica la vita in montagna, e di cui Cognetti si è sempre reso magnifico interprete.
Un romanzo essenziale, che delinea in poche parole la Valsesia selvaggia, popolata dai suoi abitanti dai modi rudi e concreti, i quali si mescolano alle bestie inferocite in un’atmosfera carica di tensione.
Narra di due fratelli, Luigi e Alfredo: il primo, il più grande, è sempre rimasto nella Valle (dove fa il forestale), il secondo se n’è allontanato, emigrando in Canada, dove fa il tagliaboschi.
Il loro incontro, dopo tanti anni, si svolge in un clima teso, sia perché Alfredo continua a creare guai ovunque intorno a lui, sia perché si parla di eredità: dopo il suicidio del padre, curato da Luigi e la moglie Elisabetta, rimane una casa, diventata ora strategica per la sua posizione su una nuova pista da sci.
Ad aggiungere alcool sul fuoco è proprio la propensione a bere, caratteristica specialmente dei maschi della Valle, e un lupo ibrido, metà cane, che continua ad attaccare e uccidere cani addomesticati istillando nei vecchi bracconieri della zona la volontà di farsi giustizia da soli, fucile in mano.
Un libro sulle leggi della natura e sulle leggi umane, che si intrecciano in una perfetta metafora manicheista del Bene contro il Male, senza perciò perdere, nonostante l’esiguità delle pagine, la complessità delle sfumature di cui è carica la vita in montagna, e di cui Cognetti si è sempre reso magnifico interprete.
May 21, 2025
This was hard work. I read this in the original Italian (English: 'Down in the Valley', no translation yet), and although my knowledge of that language, in my opinion, is not that bad, I had trouble finishing this story. On closer inspection, that has more to do with Cognetti's dry style, and with the gloomy content of this book. In his epilogue, the author himself refers to the American Raymond Carver, the grand master of the sadness and emptiness of human existence. That is certainly recognizable here. But to my mind, Cognetti also emphasizes the contrast between people who undergo fate and life, and others who manipulate it to their will.
As in the previous novels, we again find ourselves in the mountains, although now the gaze is not directed towards the peaks, but downwards, as the title (“giu”) already clearly indicates. And that is apparently deliberate, because the loftiness of the mountain peaks and the ecstasy they inspire have made way for gloom, depression, emptiness, with men who are drunk and wandering, who cannot cope with the complexity of family relationships, and with the past that haunts the present. Cognetti's style is adapted to this with short, very dry descriptions, a slow pace, few dialogues and very short sentences. It is sometimes said that the Italian always writes the same, but this book proves that this is not true. To me he’s still captivating.
As in the previous novels, we again find ourselves in the mountains, although now the gaze is not directed towards the peaks, but downwards, as the title (“giu”) already clearly indicates. And that is apparently deliberate, because the loftiness of the mountain peaks and the ecstasy they inspire have made way for gloom, depression, emptiness, with men who are drunk and wandering, who cannot cope with the complexity of family relationships, and with the past that haunts the present. Cognetti's style is adapted to this with short, very dry descriptions, a slow pace, few dialogues and very short sentences. It is sometimes said that the Italian always writes the same, but this book proves that this is not true. To me he’s still captivating.
October 25, 2023
Ritorna Paolo Cognetti e si ritorna in montagna, tra le sue (mie) amate Alpi.
"Giù nella valle" sembra quasi il seguito de "Le felicità del lupo": entrambi i racconti sono ambientati a Fontana Fredda e in embrambi i racconti compare la metafora evocata dagli abeti e dai larici.
I protagonisti sono due fratelli Luigi e Alfredo, il larice e l'abete.
Se ne "La felicità del lupo" si sentivano gli echi di Hemingway, qui invece riechieggiano le voci di Flannery O'Connor, Raymond Carver e Bruce Springsteen.
“Sono cresciuto in una casa dove non c’era tanta musica, ma per fortuna avevo una sorella maggiore con uno stereo e qualche cassetta. Una di queste era Nebraska di Bruce Springsteen. Mi ricordo perfettamente la copertina, con il nome del musicista e il titolo in rosso su fondo nero, e la fotografia in bianco e nero di una pianura vista dal parabrezza. L’orizzonte un po’ obliquo, il cielo fitto di nuvole, un riflesso sul cofano dell’auto, la strada che corre dritta in mezzo ai campi spogli.”
https://youtu.be/hCpL_ImsiDo?si=UZkmj...
“Per cui quello che ascoltiamo oggi, quando Nebraska esce dai nostri potenti mezzi digitali, o dai nostri miseri mezzi digitali, è proprio Bruce Springsteen che canta nella sua stanzetta del New Jersey, il 3 gennaio 1982.
Negli stessi mesi Raymond Carver scriveva i suoi migliori racconti: Cattedrale uscí nel 1983, poco dopo Nebraska. Quei racconti e quelle canzoni dialogano tra loro. Carver morí nel 1988, fece in tempo ad ascoltare l’album e credo anche ad amarlo, però non sono riuscito a sapere se i due si siano mai incontrati.”
La Valesia “è un imbuto in cui finiscono tutte le nebbie che salgono dalla pianura tra Novara e Vercelli, ed è bizzarro stare sullo spartiacque, o guardare in giú dai ghiacciai del Rosa, e vedere regolarmente le nuvole da una parte e il sole dall’altra. Pare perseguitata dalla malasorte. La storia della valle è punteggiata di alluvioni, e per la sua piovosità si è guadagnata l’affettuoso soprannome di «pisciatoio d’Italia». Non sono mai stato nelle badlands d’America, ma mi sembrava il posto adatto per diventare il mio Nebraska.”
Mi piace la scrittura di Cognetti, mi piace il suo modo ruvido di raccontare le sue montagne, le cui vette si stagliano contro quel bianco abbagliante contro il cielo che fanno innamorare.
“Ho fermato la macchina sul bordo della strada e sono rimasto a fissare quel bianco abbagliante contro il cielo. Io spesso mi dimentico che in cima a questa valle c’è quella montagna, che il fiume nasce lí: giú da noi l’ombra era già calata da un pezzo, mentre lassú il ghiacciaio rifletteva il sole. Era come la casa di mio padre nel sogno, alta, bella, luminosa. La salvezza verso cui correvo. L’ho guardata dal parabrezza e la casa di mio padre sfolgorava su questa valle buia, dove i nostri peccati giacciono, inespiati.”
"Giù nella valle" sembra quasi il seguito de "Le felicità del lupo": entrambi i racconti sono ambientati a Fontana Fredda e in embrambi i racconti compare la metafora evocata dagli abeti e dai larici.
I protagonisti sono due fratelli Luigi e Alfredo, il larice e l'abete.
Se ne "La felicità del lupo" si sentivano gli echi di Hemingway, qui invece riechieggiano le voci di Flannery O'Connor, Raymond Carver e Bruce Springsteen.
“Sono cresciuto in una casa dove non c’era tanta musica, ma per fortuna avevo una sorella maggiore con uno stereo e qualche cassetta. Una di queste era Nebraska di Bruce Springsteen. Mi ricordo perfettamente la copertina, con il nome del musicista e il titolo in rosso su fondo nero, e la fotografia in bianco e nero di una pianura vista dal parabrezza. L’orizzonte un po’ obliquo, il cielo fitto di nuvole, un riflesso sul cofano dell’auto, la strada che corre dritta in mezzo ai campi spogli.”
https://youtu.be/hCpL_ImsiDo?si=UZkmj...
“Per cui quello che ascoltiamo oggi, quando Nebraska esce dai nostri potenti mezzi digitali, o dai nostri miseri mezzi digitali, è proprio Bruce Springsteen che canta nella sua stanzetta del New Jersey, il 3 gennaio 1982.
Negli stessi mesi Raymond Carver scriveva i suoi migliori racconti: Cattedrale uscí nel 1983, poco dopo Nebraska. Quei racconti e quelle canzoni dialogano tra loro. Carver morí nel 1988, fece in tempo ad ascoltare l’album e credo anche ad amarlo, però non sono riuscito a sapere se i due si siano mai incontrati.”
La Valesia “è un imbuto in cui finiscono tutte le nebbie che salgono dalla pianura tra Novara e Vercelli, ed è bizzarro stare sullo spartiacque, o guardare in giú dai ghiacciai del Rosa, e vedere regolarmente le nuvole da una parte e il sole dall’altra. Pare perseguitata dalla malasorte. La storia della valle è punteggiata di alluvioni, e per la sua piovosità si è guadagnata l’affettuoso soprannome di «pisciatoio d’Italia». Non sono mai stato nelle badlands d’America, ma mi sembrava il posto adatto per diventare il mio Nebraska.”
Mi piace la scrittura di Cognetti, mi piace il suo modo ruvido di raccontare le sue montagne, le cui vette si stagliano contro quel bianco abbagliante contro il cielo che fanno innamorare.
“Ho fermato la macchina sul bordo della strada e sono rimasto a fissare quel bianco abbagliante contro il cielo. Io spesso mi dimentico che in cima a questa valle c’è quella montagna, che il fiume nasce lí: giú da noi l’ombra era già calata da un pezzo, mentre lassú il ghiacciaio rifletteva il sole. Era come la casa di mio padre nel sogno, alta, bella, luminosa. La salvezza verso cui correvo. L’ho guardata dal parabrezza e la casa di mio padre sfolgorava su questa valle buia, dove i nostri peccati giacciono, inespiati.”
January 22, 2024
" Guardo fuori, nel campo il sole sta sciogliendo la brina. Anche i ricordi si ammorbidiscono, con il tempo."
Un racconto breve che è come un duetto a due voci sullo sfondo del suono di un pianoforte. Lo spartito è rappresentato dalla natura dirompente delle montagne della Valsesia.
Due fratelli, due anime semplici e contrapposte. Una storia in comune per il breve tratto dell'infanzia e della prima giovinezza.
Poi c'è chi resta e chi fugge come spesso succede nella vita.
Una figura femminile quasi eterea come la brina nei boschi del mattino. La sua voce è sussurrata, quasi marginale, in punta di piedi per trovarsi un posto in una terra che non accoglie mai completamente i forestieri.
Ricordi che fanno parte di un vissuto comune ma che risuonano diversamente nel cuore di chi li porta. Rimpianti, dolori e nostalgie. Il tempo che scorre e raffredda le passioni come il gelo delle acque del fiume.
E il progresso che incombe e si prepara a cambiare in maniera inesorabile la natura per come appare.
" Naturalmente, aveva ragione Gemma. Ma è dalla notte dei tempi che gli uomini tagliano le piante, accoppano le bestie e si sfondano la testa a vicenda. Se c'è del male su questa Terra è solo roba nostra."
Un racconto breve che è come un duetto a due voci sullo sfondo del suono di un pianoforte. Lo spartito è rappresentato dalla natura dirompente delle montagne della Valsesia.
Due fratelli, due anime semplici e contrapposte. Una storia in comune per il breve tratto dell'infanzia e della prima giovinezza.
Poi c'è chi resta e chi fugge come spesso succede nella vita.
Una figura femminile quasi eterea come la brina nei boschi del mattino. La sua voce è sussurrata, quasi marginale, in punta di piedi per trovarsi un posto in una terra che non accoglie mai completamente i forestieri.
Ricordi che fanno parte di un vissuto comune ma che risuonano diversamente nel cuore di chi li porta. Rimpianti, dolori e nostalgie. Il tempo che scorre e raffredda le passioni come il gelo delle acque del fiume.
E il progresso che incombe e si prepara a cambiare in maniera inesorabile la natura per come appare.
" Naturalmente, aveva ragione Gemma. Ma è dalla notte dei tempi che gli uomini tagliano le piante, accoppano le bestie e si sfondano la testa a vicenda. Se c'è del male su questa Terra è solo roba nostra."
November 29, 2025
Der Fortschritt und die Moderne halten Einzug in ein Bergdorf und Cognetti schreibt ein zerrissenes Buch der Entwurzelung.
David Vann’s Goat Mountain setzt ähnlich an. Beide Bücher arbeiten mit Gewalt als Symptom der eigenen Entfremdung und laden Natur symbolisch stark auf.
Allerdings driftet Cognetti dann ehr in Richtung von Elfriede Jelinek (selbstredend nur rein motivisch), die den Einbruch der Moderne in der Natur dekonstruiert.
Cognetti bleibt bei Vignetten, einer einfachen Sprache, die nicht mal im Ansatz etwas zu bewegen vermag. Die Dichometrien über Symbolträger sind offensichtlich gesetzt (Bäume für 2 Brüder) und werden ihrer Bedeutung zugeführt.
Erzählt wird multiperspektivisch. Im Wechsel von Gegenwart und Vergangenheitsform. Das wirkt künstlich montiert. Ich hatte den Eindruck, dass Cognetti etwas künstlerisches, radikales wagen wollte, das für mich überhaupt nicht aufgeht.
Dafür spielt er mit viel zu vielen offensichtlichen Stereotypen und belässt diese nur angerissen im Raum stehen.
Das Buch stellt ehr eine Ahnung von etwas dar, das in seiner Kargheit des Erzählens keinen Raum öffnet, der die Lücken die bewusst gestaltet werden, für mich produktiv machen könnte.
Leider ist das Hörbuch unfassbar mies eingesprochen, das dem Charakter eines unbeholfenen Grundschulaufsatzes zur Form verhilft.
Boa und dann dieses unsägliche Baumgedicht am Ende! Scheiße man. Schlimm!
David Vann’s Goat Mountain setzt ähnlich an. Beide Bücher arbeiten mit Gewalt als Symptom der eigenen Entfremdung und laden Natur symbolisch stark auf.
Allerdings driftet Cognetti dann ehr in Richtung von Elfriede Jelinek (selbstredend nur rein motivisch), die den Einbruch der Moderne in der Natur dekonstruiert.
Cognetti bleibt bei Vignetten, einer einfachen Sprache, die nicht mal im Ansatz etwas zu bewegen vermag. Die Dichometrien über Symbolträger sind offensichtlich gesetzt (Bäume für 2 Brüder) und werden ihrer Bedeutung zugeführt.
Erzählt wird multiperspektivisch. Im Wechsel von Gegenwart und Vergangenheitsform. Das wirkt künstlich montiert. Ich hatte den Eindruck, dass Cognetti etwas künstlerisches, radikales wagen wollte, das für mich überhaupt nicht aufgeht.
Dafür spielt er mit viel zu vielen offensichtlichen Stereotypen und belässt diese nur angerissen im Raum stehen.
Das Buch stellt ehr eine Ahnung von etwas dar, das in seiner Kargheit des Erzählens keinen Raum öffnet, der die Lücken die bewusst gestaltet werden, für mich produktiv machen könnte.
Leider ist das Hörbuch unfassbar mies eingesprochen, das dem Charakter eines unbeholfenen Grundschulaufsatzes zur Form verhilft.
Boa und dann dieses unsägliche Baumgedicht am Ende! Scheiße man. Schlimm!
October 28, 2023
Sono tra le file di coloro che adorano Cognetti. Lo conobbi per caso grazie alla lettura de "Il ragazzo selvatico", per me a oggi il suo titolo più bello, e da lì iniziò il viaggio alla scoperta degli altri suoi libri, del documentario "Il Grande Nord" e del film "Le otto montagne".
In merito a "Giù nella valle" ho letto sui social persone dire che "Le otto montagne" era tutta un'altra cosa. È vero, ma non servono paragoni, in questo caso si torna più alla "Felicità del lupo", ma in modo diverso.
Lo ammetto senza problemi, l'inizio di "Giù nella valle" mi ha fatto pensare "ahi, che delusione". Ho continuato la lettura disillusa e un po' infastidita, e forse è lì che a un certo punto è scattato qualcosa, quando non mi aspettavo più nulla ho ritrovato ciò che cercavo. Tanti piccoli tasselli che pian piano sono andati silenziosamente al loro posto, un puzzle incorniciato dall'epilogo, nel quale tante cose è come fossero state illuminate finalmente da un sole tiepido.
L'ho sempre detto, Cognetti tocca livelli altissimi quando parla di Stati Uniti e di montagna, tranne forse le donne che la abitano, native o "foreste" che siano. Le sue donne le trovo sempre figurine inanimate, utili solo "per fare l'amore" e poco più, è una cosa che notai anche ai tempi del tanto acclamato "Sofia si veste sempre di nero", ma lo stesso lo vedo in Mauro Corona, forse è una cosa da montanari. Ma va bene, l'artista deve scrivere, sperimentare, essere lasciato libero, avere le sue ombre per farci notare ancora di più la luce delle sue stelle.
In merito a "Giù nella valle" ho letto sui social persone dire che "Le otto montagne" era tutta un'altra cosa. È vero, ma non servono paragoni, in questo caso si torna più alla "Felicità del lupo", ma in modo diverso.
Lo ammetto senza problemi, l'inizio di "Giù nella valle" mi ha fatto pensare "ahi, che delusione". Ho continuato la lettura disillusa e un po' infastidita, e forse è lì che a un certo punto è scattato qualcosa, quando non mi aspettavo più nulla ho ritrovato ciò che cercavo. Tanti piccoli tasselli che pian piano sono andati silenziosamente al loro posto, un puzzle incorniciato dall'epilogo, nel quale tante cose è come fossero state illuminate finalmente da un sole tiepido.
L'ho sempre detto, Cognetti tocca livelli altissimi quando parla di Stati Uniti e di montagna, tranne forse le donne che la abitano, native o "foreste" che siano. Le sue donne le trovo sempre figurine inanimate, utili solo "per fare l'amore" e poco più, è una cosa che notai anche ai tempi del tanto acclamato "Sofia si veste sempre di nero", ma lo stesso lo vedo in Mauro Corona, forse è una cosa da montanari. Ma va bene, l'artista deve scrivere, sperimentare, essere lasciato libero, avere le sue ombre per farci notare ancora di più la luce delle sue stelle.
November 23, 2023
Cognetti dice di essersi ispirato a Nebraska di Springsteen e ai racconti di Carver, io invece ci ho trovato forte l'eco di McCarthy, molti rimandi a London e pure un pizzico di Hemingway.
Un romanzo ruvido tanto rapido quanto denso.
Un romanzo ruvido tanto rapido quanto denso.
February 16, 2025
Ein großartiger Kurzroman über Luigi den Forstpolizisten und die Menschen rund um ihn, in diesem kleinen Dorf im Valsesia, in Piemont.
Die Konstruktion ist relativ simpel aber genial, es startet mit einem Kapitel aus der Perspektive einer jungen Hündin, die sich in einen tollwütigen Rüden verliebt und die beiden hinterlassen innerhalb von 2 Tagen eine Blutspur, wie in einer bestialischen Version von Natural Born Killers.
Die Opfer ihres Blutrauschs müssen beseitigt werden, Teil von Luigis Job. Doch der hat ganz andere Probleme, sein schwieriger Bruder Fredo, der als Holzfäller in Kanada lebt, ist für kurze Zeit angereist, um mit Luigi einen Notartermin wahrzunehmen. Luigis Frau Elisabetta ist schwanger, sie hat Luigi einst als Urlauberin aus Mailand hier im Dorf kennengelernt und ist hängengeblieben, sie jobbt in einem lokalen Imbiss.
Die Atmosphäre ist sehr dicht, pur, man spürt den Nebel, den Regen, die modrige Feuchtigkeit, den Schlamm, die Tristesse in der männlichen Bevölkerung, die sich fast allesamt in den diversen Kneipen volllaufen lassen, eine vage Perspektive könnte für manche der geplante Neubau eines Skilifts sein.
Sehr schön sind die immer wieder eingeflochtenen Naturbeschreibungen, die helle und dunkle Seite des Tals.
Mindestens einen halben Stern muss ich abziehen für die stilistische Ungereimtheit: warum wird das erste Luigi Kapitel in dritter Person Vergangenheit erzählt und das nächste aus Fredos Perspektive in Ich und Präsens? Später geht es dann meist wieder in dritter Person weiter. Nicht einleuchtend und etwas störend.
Sprachlich allerdings finde ich es richtig schön. Die Figuren werden sehr plastisch dargestellt, sogar die wichtigsten Nebenfiguren, obwohl die etwas blasser bleiben. Johnny zum Beispiel oder René.
Die Konstruktion ist relativ simpel aber genial, es startet mit einem Kapitel aus der Perspektive einer jungen Hündin, die sich in einen tollwütigen Rüden verliebt und die beiden hinterlassen innerhalb von 2 Tagen eine Blutspur, wie in einer bestialischen Version von Natural Born Killers.
Die Opfer ihres Blutrauschs müssen beseitigt werden, Teil von Luigis Job. Doch der hat ganz andere Probleme, sein schwieriger Bruder Fredo, der als Holzfäller in Kanada lebt, ist für kurze Zeit angereist, um mit Luigi einen Notartermin wahrzunehmen. Luigis Frau Elisabetta ist schwanger, sie hat Luigi einst als Urlauberin aus Mailand hier im Dorf kennengelernt und ist hängengeblieben, sie jobbt in einem lokalen Imbiss.
Die Atmosphäre ist sehr dicht, pur, man spürt den Nebel, den Regen, die modrige Feuchtigkeit, den Schlamm, die Tristesse in der männlichen Bevölkerung, die sich fast allesamt in den diversen Kneipen volllaufen lassen, eine vage Perspektive könnte für manche der geplante Neubau eines Skilifts sein.
Sehr schön sind die immer wieder eingeflochtenen Naturbeschreibungen, die helle und dunkle Seite des Tals.
Mindestens einen halben Stern muss ich abziehen für die stilistische Ungereimtheit: warum wird das erste Luigi Kapitel in dritter Person Vergangenheit erzählt und das nächste aus Fredos Perspektive in Ich und Präsens? Später geht es dann meist wieder in dritter Person weiter. Nicht einleuchtend und etwas störend.
Sprachlich allerdings finde ich es richtig schön. Die Figuren werden sehr plastisch dargestellt, sogar die wichtigsten Nebenfiguren, obwohl die etwas blasser bleiben. Johnny zum Beispiel oder René.
November 27, 2023
Cosa fanno, ogni singola volta, le Alpi di Cognetti al mio cuore.
April 9, 2024
Somber slotstuk
Met Beneden in het Dal maakt Paolo Cognetti een einde aan zijn "reeks" die zich afspeelt in de bergen. Dit slotstuk voelt ook beduidend somberder aan dan zijn vorige boeken.
Het verhaal is kort, snel en bevat geweld en bloed. Dit zijn elementen die je niet verwacht tijdens het lezen van één van Cognetti's boeken. Zijn normaal trage en beschrijvende schrijfstijl is hier niet te bekennen. Vanaf de start van het boek is het meteen duidelijk dat dit een ander soort boek zal zijn.
Het is passend dat Cognetti het boek vergelijkt met een album. De hoofdstukken horen samen, maar voelen toch eerder aan als iets dat op zichzelf staat.
Kortom, het is een goed boek, maar het is niet wat ik zoek in een boek van Paolo Cognetti. Geef mij maar het gevoel alsof ik samen met hem door de bergen wandel, zonder zorgen en genietend van de natuur.
Met Beneden in het Dal maakt Paolo Cognetti een einde aan zijn "reeks" die zich afspeelt in de bergen. Dit slotstuk voelt ook beduidend somberder aan dan zijn vorige boeken.
Het verhaal is kort, snel en bevat geweld en bloed. Dit zijn elementen die je niet verwacht tijdens het lezen van één van Cognetti's boeken. Zijn normaal trage en beschrijvende schrijfstijl is hier niet te bekennen. Vanaf de start van het boek is het meteen duidelijk dat dit een ander soort boek zal zijn.
Het is passend dat Cognetti het boek vergelijkt met een album. De hoofdstukken horen samen, maar voelen toch eerder aan als iets dat op zichzelf staat.
Kortom, het is een goed boek, maar het is niet wat ik zoek in een boek van Paolo Cognetti. Geef mij maar het gevoel alsof ik samen met hem door de bergen wandel, zonder zorgen en genietend van de natuur.
"Jij, lariks, bent voorbestemd om naar de zon te groeien, om lang, hard en fragiel te worden en te wuiven in de wind. Jij, spar, zult daarentegen in de schaduw opgroeien, maar sterk en resistent zijn, ook 's winters beschermd door je naalden, bestand tegen vorst. Die spar ben ik."
February 27, 2024
Heel mooi geschreven, de mix van natuur en het eenvoudige bergleven spreekt mij altijd aan. Mijn enige kritiek is dat het verhaal meer overeenkomt met een novelle, het is zo kort. Niet dat Cognetti’s eerdere verhalen dikke pillen waren, maar in dit is het eerste boek wat voor mij onaf voelde. Het eindigde al toen ik er naar mijn gevoel nét lekker in zat. Natuurlijk is het het positief dat ik verlangde naar meer, maar ik heb dus ook wel het gevoel van gemis echt ervaren. En ik vraag me toch af hoe het verder zou zijn gegaan… daarom toch drie sterren, terwijl het qua sfeer en schrijven meer waard is!
June 23, 2025
Pirmas sakinys: Kalaitė dar nebuvo mačiusi antros žiemos ir pasaulio, išskyrus garažą prie provincijos kelio.
Dar vienas Paolo Cognetti'io meilės prisipažinimas kalnams. Kaip ir ankstesniame romane "Aštuoni kalnai", nagrinėjama santykių (brolių, vyro ir moters), visuomenės pokyčių, gamtos išsaugojimo temos. Tačiau "Žemai slėnyje" – trumpesnis ir labiau koncentruotas kūrinys.
Patiko:
• .
• nėra kategoriškumo. Romantizuojama meilė kalnams, senajam gyvenimo būdui, tačiau gyvenimas irgi eina į priekį, todėl pokyčiai neišvengiami: .
Greitai ir lengvai perskaitoma knyga, apie kurią yra ką pakalbėti, padiskutuoti: temos, stilius, simboliai (šuo-maumedis/eglė-brolis), optimistiška ar pesimistiška ir t. t.
Visiškai nesutinku su romano aprašymu nugarėlėje (nors turiu pripažinti, kad būtent jis mane ir suviliojo):
Ad se ipsum: Perklausyti Bruce'o Springsteen'o albumą "Nebraska" (1982 m.).
4.5/5✰
Dar vienas Paolo Cognetti'io meilės prisipažinimas kalnams. Kaip ir ankstesniame romane "Aštuoni kalnai", nagrinėjama santykių (brolių, vyro ir moters), visuomenės pokyčių, gamtos išsaugojimo temos. Tačiau "Žemai slėnyje" – trumpesnis ir labiau koncentruotas kūrinys.
Patiko:
• .
• nėra kategoriškumo. Romantizuojama meilė kalnams, senajam gyvenimo būdui, tačiau gyvenimas irgi eina į priekį, todėl pokyčiai neišvengiami: .
Greitai ir lengvai perskaitoma knyga, apie kurią yra ką pakalbėti, padiskutuoti: temos, stilius, simboliai (šuo-maumedis/eglė-brolis), optimistiška ar pesimistiška ir t. t.
Visiškai nesutinku su romano aprašymu nugarėlėje (nors turiu pripažinti, kad būtent jis mane ir suviliojo):
Ad se ipsum: Perklausyti Bruce'o Springsteen'o albumą "Nebraska" (1982 m.).
4.5/5✰
This entire review has been hidden because of spoilers.
October 25, 2023
Un breve libro in cui si respira l'aria fredda della montagna in novembre, e in cui si percepisce la spigolositá delle persone cresciute in piccole comunitá montanare. Cognetti, al solito, racconta bene sia la natura selvatica sia la selvatichezza umana.
December 3, 2023
Ci sono romanzi dove a volte la vicenda narrata passa nettamente in secondo piano rispetto alla forma in cui è scritta, perché a privilegiare è la scelta accurata delle parole, fulcro principale dell'opera, e la loro carica emotiva.
Dopo il successo de "Le otto montagne", Paolo Cognetti torna con un altro racconto breve ma dalla scrittura magnetica, lineare e spesso tagliente. Ancora una volta il lettore si trova immerso in un contesto silvestre, la Valsesia, le cui descrizioni ricche di particolari fanno percepire perfettamente al lettore l'amore per la montagna e i suoi paesaggi provato dall'autore. Ancora una volta, quindi, Cognetti inscena quel legame indissolubile tra uomo e natura, che in questo romanzo viene rappresentato dai due fratelli, Luigi e Alfredo, e dalla loro identificazione con i due alberi che il padre ha piantato alla loro nascita: il larice per Luigi, "destinato a crescere (...) in alto, duro e fragile", l'abete per Alfredo, destinato ad essere "ombroso, ma forte e resistente".
Fin da subito il lettore si trova spettatore di questa piccola realtà di montagna, vissuta attraverso i pochi abitanti (compresi gli animali) che la occupano, dove il tempo sembra essersi fermato e la quotidianità delle azioni si tramanda di generazione in generazione. A farne da testimoni Luigi e Alfredo che, seguendo le orme del padre, hanno sposato la loro valle ereditandone gli aspetti positivi e quelli negativi, "il lato al sole e il lato all'ombra", che sarà alla base del loro rapporto conflittuale.
Un romanzo coinvolgente, ricco di metafore e similitudini con elementi della natura, contornato da diversi riferimenti culturali e dalla musica di Bruce Springsteen.
Dopo il successo de "Le otto montagne", Paolo Cognetti torna con un altro racconto breve ma dalla scrittura magnetica, lineare e spesso tagliente. Ancora una volta il lettore si trova immerso in un contesto silvestre, la Valsesia, le cui descrizioni ricche di particolari fanno percepire perfettamente al lettore l'amore per la montagna e i suoi paesaggi provato dall'autore. Ancora una volta, quindi, Cognetti inscena quel legame indissolubile tra uomo e natura, che in questo romanzo viene rappresentato dai due fratelli, Luigi e Alfredo, e dalla loro identificazione con i due alberi che il padre ha piantato alla loro nascita: il larice per Luigi, "destinato a crescere (...) in alto, duro e fragile", l'abete per Alfredo, destinato ad essere "ombroso, ma forte e resistente".
Fin da subito il lettore si trova spettatore di questa piccola realtà di montagna, vissuta attraverso i pochi abitanti (compresi gli animali) che la occupano, dove il tempo sembra essersi fermato e la quotidianità delle azioni si tramanda di generazione in generazione. A farne da testimoni Luigi e Alfredo che, seguendo le orme del padre, hanno sposato la loro valle ereditandone gli aspetti positivi e quelli negativi, "il lato al sole e il lato all'ombra", che sarà alla base del loro rapporto conflittuale.
Un romanzo coinvolgente, ricco di metafore e similitudini con elementi della natura, contornato da diversi riferimenti culturali e dalla musica di Bruce Springsteen.
August 24, 2025
Graži, subtili, melancholiška ir taupi meditacija. Sunku atrasti tokio tipo knygų, kurios, mano manymu, nebūtų per daug pretenzingos, o tiesiog kalbėtų su skaitytoju nuoširdžiai ir atvirai. Paolo Cognetti šiame kūrinyje būtent tai ir padaro. Sukurti ryškūs ir įsimintini veikėjų portretai, pasitelktas ne per sudėtingas, tačiau meniškas ir poetiškas stilius, ir, visų svarbiausia, kuriama be galo detali ir ilgam įsimenanti atmosfera, kurioje lengva užsimiršti.
Knyga tikrai ne iš tų, kurios visa esmė slypi siužete ar jo vingiuose, todėl ir pasakoti apie ją norisi nedaug, kad liktų ką atrasti pačiam. Čia daug paslėpta tarp eilučių, visas grožis atsiskleidžia dialoguose, tarpusavio santykyje, tame, kas nutylėta. Daug praeities, metančios šešėlį ant dabarties, taip pat daug akimirkų susitapatinti, atpažinti kažką savo. Gyvenimo ši istorija gal ir nepakeitė, bet buvo labai maloni ir pasiilgta pauzė, kurios knygoje jau seniai nebuvau pajutusi.
Knyga tikrai ne iš tų, kurios visa esmė slypi siužete ar jo vingiuose, todėl ir pasakoti apie ją norisi nedaug, kad liktų ką atrasti pačiam. Čia daug paslėpta tarp eilučių, visas grožis atsiskleidžia dialoguose, tarpusavio santykyje, tame, kas nutylėta. Daug praeities, metančios šešėlį ant dabarties, taip pat daug akimirkų susitapatinti, atpažinti kažką savo. Gyvenimo ši istorija gal ir nepakeitė, bet buvo labai maloni ir pasiilgta pauzė, kurios knygoje jau seniai nebuvau pajutusi.
December 1, 2023
Nonostante il potenziale offerto dall'ambientazione valsesiana, quest'ultimo romanzo di Cognetti si rivela una delusione (come era già stato anche La felicità del lupo): personaggi appena abbozzati (in particolare Elisabetta, che ha la personalità di un cartonato e funge sostanzialmente da angelo del focolare e/o oggetto sessuale, cui però viene affibbiata a mo' di pezza anche una vaga e inconcludente patina intellettuale), paesaggi descritti col contagocce, vicenda noiosissima, profondità letteraria non pervenuta. La riscrittura finale del poema di Taliesin fa lo stesso effetto di un post-it dimenticato alla fine del manoscritto. Il poco interesse che nutrivo ancora per l'autore può dirsi ora del tutto scemato.
November 2, 2023
Nonostante la ripetitività dei temi, Cognetti riesce sempre a ricreare la sensazione di casa e a farti sentire gli odori del bosco, il freddo della neve e dell'aria di montagna, quindi lo consiglio sia a chi conosce già l'autore sia a chi lo vuole scoprire.
Bello, ma meno bello di "Le otto montagne" che proprio per la storia che racconta per me rimane il suo romanzo più riuscito.
Bello, ma meno bello di "Le otto montagne" che proprio per la storia che racconta per me rimane il suo romanzo più riuscito.
November 23, 2023
Bah. Cognetti decisamente non fa per me. Mai più un libro suo.
April 8, 2024
Mooi. Leest als een liefdesbrief voor de Italiaanse Alpen. Perfecte voorbereiding voor een weekje Monte Rosa ⛷️
November 20, 2025
Iako se po naslovnici možda ne čini tako, ovo nije još jedan roman o ljepoti talijanskih Alpa i filozofiji o životu u planini. U ovom romanu, Cognetti pripovijeda o izgubljenim iluzijama i grubom životu uz šumu i planinu, na podlozi nekad idilične alpske doline Valsesije, uz glazbenu podlogu Bruce Springsteena ("River", kako sam autor navodi u bilješci na kraju knjige). Roman započinje prilično naturalističkim i brutalnim opisima života i djela podivljalog psa, a tek se nakon toga prebacuje na ljude - braću Luigija i Alfreda i njihovu situaciju nakon očeve smrti. Cognetti postupno i precizno ocrtava karaktere svojih likova, ne idealizira ih, ali ih razumije. Pritom i dalje pokazuje ljubav za prirodu, šumu i planinu, i to čini suptilno ali uporno, ukazujući na suvremene probleme alpskog kraja (zagađenje zraka i vode, prekomjerna industrija što uključuje i skijaški turizam).
"Jednu sam noć proveo u tovarnom sanduku pick-upa i promatrao nebo iz vreće za spavanje, i nikad nisam bio uvjereniji nego tada: zaboli ovaj svijet za nas."
U ovom romanu, Cognetti kao da evocira priče Raymonda Carvera i Flannery O'Connor (uostalom, spominje ih i u bilješci na kraju, koju vrijedi pročitati kao dodatak romanu), a sve to u ambijentu Valsesije koju, zbog česte kiše, mještani zovu "talijanski pisoar". Svakako zanimljiv razvoj njegova pisanja, a rezultat je puno uspješniji od nekih ranijih njegovih djela koja su stremila himalajskim vrhuncima.
"Jednu sam noć proveo u tovarnom sanduku pick-upa i promatrao nebo iz vreće za spavanje, i nikad nisam bio uvjereniji nego tada: zaboli ovaj svijet za nas."
U ovom romanu, Cognetti kao da evocira priče Raymonda Carvera i Flannery O'Connor (uostalom, spominje ih i u bilješci na kraju, koju vrijedi pročitati kao dodatak romanu), a sve to u ambijentu Valsesije koju, zbog česte kiše, mještani zovu "talijanski pisoar". Svakako zanimljiv razvoj njegova pisanja, a rezultat je puno uspješniji od nekih ranijih njegovih djela koja su stremila himalajskim vrhuncima.
June 2, 2025
Max Mischa laat zich niet zo graag mee op schok nemen maar deze was een geweldige reisgenoot (danku Viccc)!!!
November 21, 2024
4,5* Nového Cognettiho som si užil. Jeho príbehy z horského prostredia mi veľmi lahodia. Jediné mínus, ktoré tomu musím vytknúť, je to žiaľ veľmi krátke. Prial som si v tom zotrvať dlhšie a dej ešte viac rozvádzať.
March 21, 2024
3,5/5
Het is altijd een plezier om een nieuwe Cognetti te mogen lezen. Hij is sterk in banaliteiten om te zetten in een kunstvorm, om eenzaamheid heel druk te doen klinken en hij weet hoe hij de menselijkheid een dierlijke drift moet laten bezorgen…
Het boek begint met de kennismaking met twee honden die in de bossen en het dal van Valsesia een tocht ondergaan terwijl de reu elke mannelijke tegenstander doodbijt. De mensen vermoeden dat er een wolf rondloopt en ondernemen dan ook enkele jachtpogingen om het dier te stoppen.
Ondertussen moet Luigi, die werkt bij het politiekorps bosbeheer, de kadavers van de doodgebeten honden ophalen. Zijn zwangere vrouw, Elisabetta, die oorspronkelijk van Milaan vandaan komt en nu in het afgelegen Valsesia woont met haar man, vraagt zich af of ze de juiste keuze heeft gemaakt en voelt zich eenzaam. Vooral op de avonden als haar man drinkt en in zijn ouderlijk huis slaapt. Toen haar schoonvader daar nog woonde bezocht ze hem af en toe en gaf ze hem eten maar hij heeft zelfmoord gepleegd, nadat hij een kankerdiagnose ontving. Nu voelt haar leven leeg.
Door de dood van Luigi's vader keert ook zijn broer Fredo terug uit Canada, waar hij werkt als houthakker. Tijdens zijn verblijf ontstaat tussen Fredo en Luigi de nodige spanningen, onder andere omtrent het oude huis van hun vader. Maar Fredo heeft ook nog een oude afrekening af te werken...
Dit is een een dun boekje, meer een novelle dan een echt volwaardig boek, waardoor dit op een mum van tijd is uitgelezen. Het toont ook aan dat Cognetti niet alleen in het hoofd van een mens kan kruipen maar ook nog eens in de kop van een hond! Het is dan ook verrassend dat hij begint met het hoofdstuk met de honden. En doorheen het verhaal zullen beide dieren dan ook op de achtergrond blijven rondwaren... Iedereen komt op de één of andere manier wel in contact met hen. Het is ook heel herkenbaar Cognetti door de setting van het alpendorpje dat afgelegen van de bewoonde wereld ligt en waar mensen heel hard op zichzelf zijn aangewezen. En hoewel sommigen ontsnappen uit dat dorpsleven komen ze er uiteindelijk toch terug in terecht.
De rol van Elisabetta is iets te veel onderbelicht want haar bijdrage is héél klein. Hoewel zij een heel interessant personage is dat volgens mij symbool moet staan voor het verlies van jeugdigheid door in een slechte relatie terecht te komen met de verkeerde persoon. Maar waarbij de liefde voor die persoon groter is en allesoverheersend.
Het is geen 'Acht Bergen', toegegeven... het verhaal is minder sterk, blijft iets minder hangen. Maar het is wel een kort en heel krachtig verhaal over broederliefde en over het kunnen en/of moeten loslaten van je jeugd en hoe moeilijk het is om dat te doen!
Ik wacht op de dag dat Cognetti ons eens niet in de bergen meeneemt en eindelijk eens een roman schrijft dat zich in een grote Italiaanse stad afspeelt. Maar waarschijnlijk hanteert Cognetti het principe: schrijf wat je kent!
Beneden in het Dal Auteur / scrittore: Paolo Cognetti
Uitgeverij: De Bezige Bij / Standaard Uitgeverij
Jaar uitgave: 2024
Aantal pagina’s: 157
http://looneybooks79.blog/2024/03/21/...
Het is altijd een plezier om een nieuwe Cognetti te mogen lezen. Hij is sterk in banaliteiten om te zetten in een kunstvorm, om eenzaamheid heel druk te doen klinken en hij weet hoe hij de menselijkheid een dierlijke drift moet laten bezorgen…
Het boek begint met de kennismaking met twee honden die in de bossen en het dal van Valsesia een tocht ondergaan terwijl de reu elke mannelijke tegenstander doodbijt. De mensen vermoeden dat er een wolf rondloopt en ondernemen dan ook enkele jachtpogingen om het dier te stoppen.
Ondertussen moet Luigi, die werkt bij het politiekorps bosbeheer, de kadavers van de doodgebeten honden ophalen. Zijn zwangere vrouw, Elisabetta, die oorspronkelijk van Milaan vandaan komt en nu in het afgelegen Valsesia woont met haar man, vraagt zich af of ze de juiste keuze heeft gemaakt en voelt zich eenzaam. Vooral op de avonden als haar man drinkt en in zijn ouderlijk huis slaapt. Toen haar schoonvader daar nog woonde bezocht ze hem af en toe en gaf ze hem eten maar hij heeft zelfmoord gepleegd, nadat hij een kankerdiagnose ontving. Nu voelt haar leven leeg.
Door de dood van Luigi's vader keert ook zijn broer Fredo terug uit Canada, waar hij werkt als houthakker. Tijdens zijn verblijf ontstaat tussen Fredo en Luigi de nodige spanningen, onder andere omtrent het oude huis van hun vader. Maar Fredo heeft ook nog een oude afrekening af te werken...
Dit is een een dun boekje, meer een novelle dan een echt volwaardig boek, waardoor dit op een mum van tijd is uitgelezen. Het toont ook aan dat Cognetti niet alleen in het hoofd van een mens kan kruipen maar ook nog eens in de kop van een hond! Het is dan ook verrassend dat hij begint met het hoofdstuk met de honden. En doorheen het verhaal zullen beide dieren dan ook op de achtergrond blijven rondwaren... Iedereen komt op de één of andere manier wel in contact met hen. Het is ook heel herkenbaar Cognetti door de setting van het alpendorpje dat afgelegen van de bewoonde wereld ligt en waar mensen heel hard op zichzelf zijn aangewezen. En hoewel sommigen ontsnappen uit dat dorpsleven komen ze er uiteindelijk toch terug in terecht.
De rol van Elisabetta is iets te veel onderbelicht want haar bijdrage is héél klein. Hoewel zij een heel interessant personage is dat volgens mij symbool moet staan voor het verlies van jeugdigheid door in een slechte relatie terecht te komen met de verkeerde persoon. Maar waarbij de liefde voor die persoon groter is en allesoverheersend.
Het is geen 'Acht Bergen', toegegeven... het verhaal is minder sterk, blijft iets minder hangen. Maar het is wel een kort en heel krachtig verhaal over broederliefde en over het kunnen en/of moeten loslaten van je jeugd en hoe moeilijk het is om dat te doen!
Ik wacht op de dag dat Cognetti ons eens niet in de bergen meeneemt en eindelijk eens een roman schrijft dat zich in een grote Italiaanse stad afspeelt. Maar waarschijnlijk hanteert Cognetti het principe: schrijf wat je kent!
Beneden in het Dal Auteur / scrittore: Paolo Cognetti
Uitgeverij: De Bezige Bij / Standaard Uitgeverij
Jaar uitgave: 2024
Aantal pagina’s: 157
http://looneybooks79.blog/2024/03/21/...
October 6, 2024
Imam utisak da kad neko spomene Paola Konjetija da se meni oči zasijaju. Njegove knjige možda nisu ni najprodavanije, niti one o kojima se najviše priča, ali definitivno su knjige koje imaju dušu. Roman Niže u dolini ne zaostaje za Paolovim prethodnim romanima Osam planina i Ljubavnici u tom smislu.
Ovo je još jedan Konjetijev roman čija se radnja odvija na planini. Navikao sam na opise planinskih predela, biljaka i životinja, hladnoće i snega, planinskih vrhova. I toliko je dobar u tim opisima da sam gotovo mogao da osetim svež hladan vazduh koji ispunjava pluća. Ipak, ovog puta je nešto manje takvih opisa, ima ih ali ne u tolikoj meri.
Takođe, ovog puta imamo malo drugačiju konstrukciju romana. Radnja je smeštena Niže u dolini, ali se deo iste odvija i oko te doline. Imamo glavni momenat u sadašnjosti kada se dva brata sreću posle više godina, i taj susret ćemo pratiti iz oba ugla. Tu je i žena jednog od braće iz čijeg ugla ćemo posmatrati radnju. A sam početak romana posmatramo iz ugla jedne mlade kuje.
Podeljen u šest kraćih celina roman se vrlo lako čita. Od svih likova ćemo čuti nešto o sadašnjem momentu, ali i otkriti i neke događaje iz prošlosti koji su ih doveli do ovog momenta. Možda me je najviše dirnula Betina priča. Zbog ljubavi smo spremni na razne stvari, ona je još jedan dokaz tome. Ipak, ni zbog ljubavi se ne može istrpeti sve, a ona je toga svesna.
Ovo je priča i o porodici i njenoj tragediji. Zanimljivo mi je što je Paolo u tako malo reči uspeo mnogo toga da prenese i zbog toga mu se odavno divim. Ništa od toga nije teatralno, niti su to neke velike reči. Prosto, običnim jezikom, Konjeti uspeva da prenese emociju i probudi je u čitaocu.
Postoje neki delovi koji su me dirnuli, ali iz privatnih razloga ne želim previše o njima. Ipak, jedan od najlepših trenutaka mi je opis kako je otac posadio po drvo za dva sina kada su se oni rodili. Dva drveta – jedan ariš, drugi jela. I ta dva drveta su sad velika i rastu za sebe, pokazuju njihov život. Ima dosta simbolike i tu date kroz njihov odnos.
Pomalo im zavidim, jer bih voleo da je neko drvo posađeno onog leta kada sam ja rođen, da me povezuje sa njim. A onda sam se setio da je moj otac imao takvo drvo – orah. I to baš na mestu gde je rođen, pošto je rođen u dvorištu kolibe. Nažalost, drvo više nije živo, a pre tri meseca sam se oprostio i od oca. Tako da mi se čini da je ova knjiga pronašla put do mene da mi probudi neka (o)sećanja i mnogo mi je drago zbog toga.
★ Za izdvojene citate i više detalja posetite blog Petrov svet
★ Možete me pratiti i na Instagram stranici
Ovo je još jedan Konjetijev roman čija se radnja odvija na planini. Navikao sam na opise planinskih predela, biljaka i životinja, hladnoće i snega, planinskih vrhova. I toliko je dobar u tim opisima da sam gotovo mogao da osetim svež hladan vazduh koji ispunjava pluća. Ipak, ovog puta je nešto manje takvih opisa, ima ih ali ne u tolikoj meri.
Takođe, ovog puta imamo malo drugačiju konstrukciju romana. Radnja je smeštena Niže u dolini, ali se deo iste odvija i oko te doline. Imamo glavni momenat u sadašnjosti kada se dva brata sreću posle više godina, i taj susret ćemo pratiti iz oba ugla. Tu je i žena jednog od braće iz čijeg ugla ćemo posmatrati radnju. A sam početak romana posmatramo iz ugla jedne mlade kuje.
Podeljen u šest kraćih celina roman se vrlo lako čita. Od svih likova ćemo čuti nešto o sadašnjem momentu, ali i otkriti i neke događaje iz prošlosti koji su ih doveli do ovog momenta. Možda me je najviše dirnula Betina priča. Zbog ljubavi smo spremni na razne stvari, ona je još jedan dokaz tome. Ipak, ni zbog ljubavi se ne može istrpeti sve, a ona je toga svesna.
Ovo je priča i o porodici i njenoj tragediji. Zanimljivo mi je što je Paolo u tako malo reči uspeo mnogo toga da prenese i zbog toga mu se odavno divim. Ništa od toga nije teatralno, niti su to neke velike reči. Prosto, običnim jezikom, Konjeti uspeva da prenese emociju i probudi je u čitaocu.
Postoje neki delovi koji su me dirnuli, ali iz privatnih razloga ne želim previše o njima. Ipak, jedan od najlepših trenutaka mi je opis kako je otac posadio po drvo za dva sina kada su se oni rodili. Dva drveta – jedan ariš, drugi jela. I ta dva drveta su sad velika i rastu za sebe, pokazuju njihov život. Ima dosta simbolike i tu date kroz njihov odnos.
Pomalo im zavidim, jer bih voleo da je neko drvo posađeno onog leta kada sam ja rođen, da me povezuje sa njim. A onda sam se setio da je moj otac imao takvo drvo – orah. I to baš na mestu gde je rođen, pošto je rođen u dvorištu kolibe. Nažalost, drvo više nije živo, a pre tri meseca sam se oprostio i od oca. Tako da mi se čini da je ova knjiga pronašla put do mene da mi probudi neka (o)sećanja i mnogo mi je drago zbog toga.
★ Za izdvojene citate i više detalja posetite blog Petrov svet
★ Možete me pratiti i na Instagram stranici
January 14, 2024
Era di nuovo seduto davanti a birra e whisky, quella notte, quando si ricordò degli incendi di cui Alfredo gli aveva raccontato. In chissà quale bar della valle, o forse in macchina, ormai in quel luogo al di là della sbronza, un luogo di assoluta presenza e lucidità, solo in un'altra dimensione. Era lí che si poteva guidare al buio. E mentre suo fratello raccontava, lui vedeva: vide la foresta canadese in fiamme, la vide bruciare per tutto l'autunno, finché non arrivava la neve a coprire il fuoco. Neve abbondante da novembre ad aprile. Un inverno di sei mesi, lassú al Nord. Eppure anche tutta quella neve lo soffocava senza spegnerlo, aveva detto Fredo, e sai perché? Perché l'incendio era entrato cosí in profondità che il terreno stesso era in combustione, quell'humus di torba, foglie, legno marcio, profondo due o tre metri sotto la foresta, era diventato brace sotto la cenere. Addormentata, ma non del tutto spenta. Luigi la vide pulsare lentissimamente: e nello stato in cui si trovava vide che la foresta era lui, il fuoco era dentro di sé, la neve era il suo matrimonio. Era la pelle bianca di Elisabetta e la pace che gli dava. Poi suo fratello gli raccontò del disgelo, che lassú in Canada non arrivava che in maggio inoltrato. Allora la brace tornava in superficie, nera, umida, in apparenza morta. Ma non era morta. Finché un giorno si alzava il vento della primavera. Fiuuu!, fece Fredo, soffiò su di lui e diede fuoco a tutto.
January 17, 2024
La valle ha un lato al sole e un lato all’ombra. Sul lato al sole ci sono i campi, sul lato all’ombra i boschi. All’ombra gli alberi ingialliscono più presto, in autunno, e la neve resta più a lungo in primavera, quando al sole un verde precoce fa già sperare che l’inverno sia finito. Ci sono gli animali del sole e quelli dell’ombra: domestici da una parte, selvatici dall’altra. Ma i torrenti che scendono dall’uno e dall’altro lato confluiscono tutti nello stesso fiume, dove non li puoi più distinguere né separare.
Ottima, come sempre, la scrittura e stupenda l’ambientazione, ma la storia che si intravede tra le righe mi ha molto delusa, ha un che di incompiuto, di incompleto, lasciandomi in panne con tanti punti interrogativi e con la sete di sapere altro.
Alto potenziale, ma sostanza poca. Peccato.
🗣 Parola del mese (gen/24): valle
📚 PC
Ottima, come sempre, la scrittura e stupenda l’ambientazione, ma la storia che si intravede tra le righe mi ha molto delusa, ha un che di incompiuto, di incompleto, lasciandomi in panne con tanti punti interrogativi e con la sete di sapere altro.
Alto potenziale, ma sostanza poca. Peccato.
🗣 Parola del mese (gen/24): valle
📚 PC
October 29, 2023
Premetto che le mie aspettative erano alte, memore della straordinaria potenza evocativa e della malinconica intensità con cui l’autore aveva saputo raccontare una storia d’amicizia e allo stesso tempo la montagna, una montagna selvaggia, cruda e a tratti persino oscura.
Purtroppo non ho ritrovato nulla di tutto ciò in questo breve romanzo, anzi: una storia in potenza che non decolla, sullo sfondo di un paesaggio che appare scialbo e senza carattere.
Purtroppo non ho ritrovato nulla di tutto ciò in questo breve romanzo, anzi: una storia in potenza che non decolla, sullo sfondo di un paesaggio che appare scialbo e senza carattere.
Displaying 1 - 30 of 493 reviews