Con dao nhỏ của Emiri

by Akio Morisawa

Gặp biến cố tình cảm, bị mất việc, gia đình ly tán... Trong lúc tuyệt vọng nhất, cô gái trẻ Emiri quyết định lên tàu điện, về lại thị trấn ven biển Tatsuura xa xôi, nương náu nhờ ở nhà người ông ngoại đã mười lăm năm không gặp.

Ở nơi đây, bên người ông kiệm lời nhưng ấm áp, mỗi ngày cùng ông đi câu cá, nấu ăn, gặp những ngư dân thú vị... tâm trạng của Emiri dần thay đổi. Cơn bão trong lòng cô dần tan đi, trở nên bình lặng như vùng biển rì rào sóng vỗ và tiếng chuông gió leng keng của ông...
Cũng ở đó, Emiri đã tìm thấy vũ khí cho riêng mình.

Genres: Slice Of Life, Fiction, Japanese Literature, Novels

400 pages, Paperback

Published January 1, 2024

About the author

Associated Names:
* Akio Morisawa
* 森沢 明夫 (Japanese Profile)
* โมริซาวะ อากิโอะ (Thai Profile)

Reviews

[Mook Woramon · Rating 4 out of 5]

แค่มีอาหารดี ๆ กับทะเลสวย ๆ ผู้ชายก็ไม่จำเป็นละปะ 😏😏

แม้เรื่องนี้จะเนิบนาบเป็นพิเศษจนหาวไปหลายรอบ แต่ก็อ่านรวดเดียวจบได้เพราะอาหาร ทะเลและคุณตาผู้อ่อนโยน

ชีวิตตัวเอกซ้ำซากจำเจมากนะ ตื่นเช้า พาหมาเดินเล่น เก็บผัก เก็บปลา ทำอาหาร ดูทะเล นอน แต่เขียนเป็นนิยายได้ตั้งสามร้อยหน้า แถมออกแบบมาเป็นผู้หญิงแนวที่เราไม่ถูกจริตซะด้วย

ทีเด็ดอยู่ที่อาหารแต่ละมื้อ เมนูจากปลาทะเลสด ๆ บรรยายได้น่ากินสุด ๆ แล้วรู้สึกว่าเครื่องปรุง วัตถุดิบก็เดิม ๆ แต่พลิกแพลงได้เยอะมากกกก อยากกิน ๆๆๆๆ

อีกความดีงามของเรื่องนี้คือคุณตาผู้ใจดี เห็นเงียบ ๆ แต่ก็ใส่ใจอยู่ตลอดนะ ความต่างเพศกันอะเนอะ บางทีก็ไม่รู้ว่าจะใกล้ชิดกันได้ยังไง มาเชื่อมสายสัมพันธ์กันได้เพราะการทำอาหารเลย

นึกถึงบทความนึงที่เคยอ่าน คำว่า ‘ครอบครัว’ มีที่มาจากสมัยก่อนที่ทุกคนจะกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันในครัว ครัวจึงเป็นที่ที่ครอบทุกคนไว้ด้วยกัน

อ่านจบอยากไปเที่ยวทะเลญี่ปุ่นบ้างเลย

[bubblemustard · Rating 4 out of 5]

เล่มนี้ตอนที่อ่านไปแรกๆ รู้สึกเฉยมาก ค่อนไปทางน่าเบื่อ ราบเรียบจนใช้เป็นหนังสือกล่อมนอนได้ แต่พออ่านไปได้ครึ่งเล่มแล้วความรู้สึกเราเปลี่ยนหมดเลย โดยเฉพาะตอนเข้าช่วง 30% สุดท้ายของหนังสือ ถ้าจะให้เห็นภาพก็คือ เหมือนเป็นหลอดไฟคะแนนที่กรรมการกดให้ในรายการเกมส์ซ่าท้ากึ๋น จาก 2-3 พุ่งๆๆไปจนเกือบเต็มหลอดเลย 5555555

เล่มนี้เป็น Slice of life บรรยากาศทะเล ชนบท อ่านไปเหมือนได้กลิ่นลมทะเลพัดเข้าจมูก แสบหน้า แสบจมูกตามไปด้วย ในเรื่องกล่าวถึงการตกปลา การทำอาหารจากปลาสดๆ วิธีการลับมีด เข้าครัว การทำกระดิ่ง เดินเล่น ศาลเจ้า องค์ประกอบในหนังสือทำให้เรารู้สึกจิตใจได้ผ่อนคลายตามนางเอกของเรื่องไปด้วย โดยเฉพาะตอนที่บรรยายถึงอาหารจากปลา น้ำลายสอเลย อยากกินตามมากๆ อ่านดึกๆ ไม่ได้เลย หิว ;-;

เหตุผลหลักๆ ที่เราเทใจกลายเป็นชอบหนังสือเล่มนี้ก็คือคุณตาในเรื่อง mvp สุดๆ อ่านแล้วนึกถึงตาตัวเอง อบอุ่น อ่อนโยน จังหวะที่เราอ่านถึงหน้า 264-265 เราถึงกับต้องปิดหนังสือเพราะรู้สึกเหมือนจะร้องไห้เลย แล้วรู้สึกแบบนี้ ลากยาวไปจนถึงตอนจบ อ่านแล้วเต็มอิ่ม เหมือนได้หลบหนีความวุ่นวาย ความเหนื่อยล้าจากชีวิตจริงๆ ไปพร้อมกับนางเอกในเรื่อง เป็นเล่มที่ดีมากๆ ได้อะไรกลับมาคิดตามเยอะมากๆ

[panuchread · Rating 3 out of 5]

นี่มัน how to ทำประมง, สูตรอาหารที่ทำจากปลา, วิชาการลับมีด และเรื่องราวอื่นๆ

เดอะแบกเดียวของเรื่องคือคุณตา ถ้าไม่มีคุณตาเราคงเทตั้งแต่บทแรกๆ เพราะไม่คลิกกับนางเอก (อีกแล้ว) การอ่านหนังสือโดยไม่ถูกกับคนดำเนินเรื่องนี่มันทรมานนะ 5555 อีกอย่างคือช่วงแรกมันเรื่อยๆ และ tmi เกินไปหน่อย โดยเฉพาะดีเทลการปรุงอาหาร ถ้ามันจะเยอะและเด่นขนาดนี้ (จนเอามาตั้งชื่อบท) มันก็ควรได้รับเกียรติอยู่ในหน้าปกหรือชื่อเรื่องสักนิดไหม เช่น บ้านพักใจกับเมนูปลาสารพัด 🤤 คือจากปกชุ้นไม่ได้คาดหวังจะมาเจอวิธีการปรุงปลานานาชนิดน่ะ น้องชิบะอยู่ในปกแท้ๆ (มีเป็นที่คั่นแยกด้วย) บทยังจางจนแทบจะลืม วงวารน้อน /อ้อ แต่เพิ่งเห็นตอนเขียนรีวิว ตอนนี้ เวลานี้ เลยว่ามีคำว่าเมนูอาหารแสนอร่อยตัวเร้กๆ บนปก ขอโทษที่ไม่ได้สังเกตเลยตลอด 300 หน้า นุผิดเอง 🥲

แต่จริงๆ แล้วเราเป็นคนชอบอ่าน slice of life นะ เลยยังโอเคกับความเรื่อยๆ ที่ว่า (ประกอบกับมีคุณตาเป็นตัวชุบชูจิตใจ) แต่ก็แอบคิดอยู่เหมือนกันว่าทำไมเราต้องมานั่งดูคนทำกับข้าวด้วยน้อ 😂 ก็เลยรู้สึกว่ามันเหมาะกับการเอาไว้พักผ่อน เก็บไว้อ่านวันละนิด จะได้เหมือนไปเจอเรื่องนั้นจริงๆ ฟีล one day with เอมิริ (นางเอก) อ่านแล้วนึกถึงพร่างพรายในความเงียบงันอยู่เหมือนกัน ดำเนินเรื่องแบบเล่าไปเรื่อยๆ ดูชีวิตเค้าไปวันๆ วันนี้ทำอะไร วันนี้กินอะไร เสียดายที่อ่านแบบข้ามๆๆๆ สกิปสุดแรงเกิดเพราะมันหนา และกำลังอยู่ในโหมดรัชชิ่ง เลยอยากรีบๆ อ่านให้จบ แต่เราอาจจะรู้สึกจอยเพราะการสกิปก็ได้มั้ง ถ้าอ่านตั้งใจทุกตัวอักษรน่าจะหลับและคงเบื่อก่อน อาจพาลทำให้ไม่ชอบไปเลย 555555

ความรื่นรมย์ที่เกิดขึ้นระหว่างอ่านคือเรานึกภาพเป็นลายเส้นจิบลิไปด้วย ถ้ามีจริงคงสวยน่าดู อาหารเอย บรรยากาศเอย กิจกรรมในชนบทต่างๆ มันไปกับลายเส้นจิบลิได้หมดเลย และชอบคุณตามากกกก (ไบแอสคนแก่) ข้อคิดคุณตาก็ดีอยู่นะ ถ้ามีผู้ใหญ่แบบนี้สักคนในชีวิตคงดีไม่น้อย

ส่วนตัวชอบครึ่งแรกที่มันสโลว์ไลฟ์จัดๆ นั่นแหละ ครึ่งหลังเริ่มมีอาการปากเบ้เกิดขึ้น 🙄 1. เพราะตัวละครชายแสนสะเหล่อคอทคอม กับคำพูดวรรค(🌼)ทองมากมายที่ทำให้ชั้นตัดสินใจได้ว่า เอาล่ะกุหมายหัวมึง อยากรู้ว่าผชสะเหล่อเป็นไงลองไปดูงานกับอิตาชิมเปได้ 2. เพราะนางเอกที่ดูคิดได้แต่ก็คิดไม่ได้ เหมือนจะนำพาคำสอนคุณตาแต่บางทีก็ชอบคิดอะไรแปลกๆ อ่านละแบบ เอ้า ตะกี้แกยังทับใจคำแนะนำคุณตาอยู่เลย ไหงตอนนี้คิดแบบนี้ไปได้…

1 ในนั้นคือประเด็นของการพยายามจะเปลี่ยนแปลงตัวเองเป็นคนที่ดีขึ้น ตั้งใจอย่างแรงกล้าที่จะ put effort มากมายเพื่อให้ผู้ชายเลือกตัวเอง หรือ ให้ตัวเอง “ดีพอ” ที่จะเลือกผู้ชายได้ (ในหนังสือใช้คำว่า “คว้าผู้ชายได้อยู่หมัด”) ซึ่งมันเป็นความพินาศทางตรรกะอย่างใหญ่หลวง และยิ่งเพิ่มพูนความมั่นหน้ามั่นใจให้เหล่าชายแท้ทั้งหลายเข้าไปอีก ทั้งที่คุณตาเพิ่งสอนเรื่องการเห็นคุณค่าในตัวเองโดยไม่ให้คนอื่นมามีอิทธิพลได้อย่างดีเยี่ยมแท้ๆ

ตอนแรกนึกว่านักเขียนเป็นผู้หญิง ก็ยังคิดอยู่ว่าทำไมเขียนตัวละครชายสะเหล่อจัง (ตอนแรกคิดว่าคงตั้งใจสื่อพฤติกรรมที่ไม่น่าทำผ่านตัวละคร แต่ยิ่งอ่านไปก็ยิ่งรู้สึกว่ามันไม่ใช่ละ ทำไมมันเหมือนตั้งใจจะให้อิตานี่ดูน่ารักวะ คือจะมีผญสักกี่คนที่มองว่าฮีน่ารักอะ สภาพ 🤢) แล้วยังมาตายตรงให้นางเอกหมายมั่นปั้นมือจะคว้าผชให้อยู่หมัดอีก พอมาอ่านประวัติตอนหลังว่านักเขียนเป็นผู้ชายก็ อะเคร เข้าใจละ 🤗🤧

ถึงแม้จะน้อทเซอไพร้แต่ก็แอบเศร้าอยู่ดี เพราะมันเหมือนเป็นเครื่องยืนยันว่าผู้ชาย (ต้อง not all ปะ) ก็ยังคิดว่าผู้หญิงทำทุกอย่างเพื่อ please ตัวเองกันอยู่จริงๆ บางทีอาจจะเชื่ออย่างงั้นโดยไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ เหมือนเป็นเรื่องปกติ เหมือนเป็น fact ผู้หญิงทำสวยเพื่อให้ผชมาจีบ ผญหัดทำกับข้าวเพื่อเกียมเป็นแม่ศรีเรือน สิ่งนี้เป็นความจริงแท้ของโลกเหมือนพระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันออก เชื่อกันแบบนั้นโดยไม่ทันได้เฉลียวใจว่า มึง บางทีกุแค่อยากถ่ายรูปออกมาสวยและหาข้าวกินได้ไม่อดตายค่ะ จบ

[Vỹ Dương · Rating 4 out of 5]

Emiri quyết định bỏ hết cuộc sống ồn ào và đầy drama ở thành phố, để trốn về sống tạm ở một thị trấn nhỏ ven biển Tatsuura. Nơi đây là nhà của ông ngoại, người ông mà cô đã hơn mười lăm năm không gặp. Ở đây hai ông cháu cùng nhau nấu ăn, đi câu cá, đi dạo biển. Lúc đầu một cảm giác xa lạ luôn hiện hữu như một vách ngăn vô hình ngăn cách hai ông cháu, nhưng dần dần Emiri mở lòng hơn và thấy người ông khó tính, kiệm lời này thật ra rất ấm áp. Cuối truyện mọi nút thắt được sảng tỏ và để lại cho mình một tí trống trải.

Quyển này nhẹ nhàng và đơn giản lắm luôn. Nhẹ theo kiểu "bình yên" chứ không phải "chán, ko có plot twist". Lúc đầu đọc phần mô tả, mình kiểu: "Mười mấy năm không gặp ông, tới lúc khó khăn mới tìm về, con với cháu". Nhưng mà thật ra sau câu chuyện có nhiều uẩn khúc, Emiri lớn lên trong một gia đình không hoàn chỉnh. Cha mẹ li dị, cùng mẹ sống với người anh trai, "sống bám từ nhà người đàn ông này sang nhà người đàn ông khác". Lớn lên, người anh trai đi du học, để lại Emiri một mình với người mẹ và cô quyết định dọn ra sống riêng. Emiri luôn bị ám ảnh bởi hình ảnh xinh đẹp của mẹ mình, cô cho rằng: rồi mình cũng giống như mẹ, sẽ sống cuộc đời phụ thuộc vào đàn ông. Sau khi trải qua một biến cố tình cảm, cô quyết định phải tìm nơi để trốn một thời gian và nhớ ra người ông mà cô và anh trai gọi là "ông già biển cả".

Nửa đầu của sách sẽ không hề kể gì đến lí do tại sao Emiri lại quyết định đến trốn ở nhà ông ngoại. Mà sẽ hoàn toàn là câu chuyện ở thị trấn biển của 2 ông cháu. Sự bao dung che chở của người ông dành cho Emiri, sự tốt bụng của những người hàng xóm và cảnh sắc tuyệt vời nơi cảng biển, làm tui nhớ cảnh biển ở Phú Quý da diếttttt.

Một quyển sách khá ổn mở bát 2025 hehee vì không thích lắm lời giải thích của người mẹ nên 4.5 thui

[BB chan · Rating 3 out of 5]

Cuốn này mình thấy khá nhẹ nhàng.

Có thể tóm tắt trong vòng một câu thì sẽ là: Một người mang trong mình tổn thương thời niên thiếu, những vết thương do mối quan hệ người với người đem lại. Và rồi rời xa nơi mình sống một thời gian tới một vùng biển nhỏ, gặp lại người thân sau nhiều năm không gặp. Qua những bữa ăn thân mật, những câu chuyện giữa người dân nơi đó, thiên nhiên bao la xoa dịu những vết thương lòng và một lần nữa mạnh mẽ hơn trong tâm hồn. Tạm biệt thôn quê và trở lại với nhịp điệu sống của bản thân.

Mình khá thích những món ăn, khoảnh khắc nữ chính nói chuyện với ông và những người dân ở vùng biển Tatsuura. Đọc mà mình cũng muốn đến đó một lần xem như thế nào.

Nhẹ nhàng, phù hợp những ngày có chút mệt mỏi với cuộc sống.

[Mèo 🌸 · Rating 5 out of 5]

Con người chỉ cần tâm trạng tốt thì sống đâu cũng được.
Dù cho ko thể thay đổi thế giới này, ít nhất tâm trạng của ta cũng thay đổi.
Vẻ đẹp tâm hồn là thứ phải được bảo vệ.
Ta ko cần thay đổi những thứ xung quanh ta, chỉ cần thay đổi cái bên trong ta rồi vận mệnh sẽ âm thầm thay đổi.
Không thể trở thành 1 người tuyệt vời, nhưng vẫn có thể trở thành một người tốt, thế là được.
Cuộc đời con người, nhất định cũng có cái gọi là đúng thời điểm.
Chỉ cần sống vui là được. Điểm nhiên mà sống.

[Seamonkey · Rating 5 out of 5]

เรื่องราวดีกว่าหน้าปกมาก เป็นอีกหนึ่งเล่มที่อ่านแล้วอิ่มใจ และถ้าแก่ตัวไปก็อยากเป็นคนอย่างคุณตาไดโซ

สารภาพว่าตอนที่เห็นชื่อไทยกับหน้าปกนี่ไม่ได้ชวนให้อยากอ่านเลย แต่ก็ซื้อมานะ แต่ก็ดองไว้เป็นปีจนกระทั่งหยิบมาอ่านนี่แหละ และเป็นอีกครั้งที่พบว่าหนังสือไม่ควรตัดสินจากหน้าปกจริงๆ (และไม่ควรตัดสินจากชื่อเรื่องด้วย エミリの小さな包丁 - มีดเล่มเล็กของเอมิริ 》บ้านพักใจโอบไออุ่นทะเล อะไรวะเนี่ย 😅 )

และพอมาอ่านปัจฉิมลิขิตฉบับปกอ่อน แปลว่ามีแบบปกแข็งด้วยสิเนี่ย ทำออกมาเถอะครับ Bibli เรื่องดีๆ แบบนี้ พลีสสสส

[Lily 百合花 · Rating 4 out of 5]

ชื่อเรื่อง – บ้านพักใจโอบไออุ่นทะเล (エミリの小さな包丁 — Emiri no Chiisana Hocho)
ผู้แต่ง – โมริซาวะ อากิโอะ (森沢 明夫 — Morisawa Akio) เขียน ฉัตรขวัญ อดิศัย แปล


ตัวละคร
เอมิริ อายุ 25 ปี
ไดโซ


รีวิวหลังอ่าน

ได้อ่านเล่มนี้เพราะแตงกวาให้ยืมอ่าน ซึ่งครั้งแรกที่ได้เห็นปกก็คือชอบมาก ปกสวยมากเลยอะ อ่านไปก็ลูบปกไป คือภาพวาดบนปกสวยตาแตกจริงๆ ส่วนชื่อเรื่องภาษาไทยก็เพราะมาก แม้อ่านจนจบแล้วจะยังจำชื่อเต็มๆ ไม่ได้สักที แต่ใดๆ ชื่อในภาษาญี่ปุ่นนั้นคือคนละความหมายกันนะ ชื่อว่า “มีดเล่มเล็กของเอมิริ” แต่ก็เพราะทุกชื่อเลยแหละ

เปิดเรื่องมาด้วยความเรื่อยๆ ของเรื่องราวของเอมิริ หญิงสาวอายุ 25 ปี ที่แบกความชอกช้ำใจจากโตเกียวมาอาศัยอยู่กับตา คุณตาที่ไม่ได้เจอกันมานานสิบกว่าปี คุณตาที่มีแค่ภาพจำตอนเด็กๆ ไหนจะเรื่องราวเกี่ยวกับแม่ที่ตัวเองไม่รู้สึกผูกพัน และไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวด้วย

การมาพักใจนี้ เอมิริก็ต้องปรับตัวกับหลายๆ สิ่งหลายๆ อย่างที่ได้พบเจอ แต่อย่างน้อยเวลาผ่านไปหลายเดือน สิ่งที่เธอได้พบสิ่งที่เธอได้เจอ ก็ทำให้เธอค่อยๆ ตกตะกอนความคิด การได้ไปตกปลาและทำอาหารร่วมกับคุณตา ได้ร่วมกินข้าวกับคุณตาด้วยอาหารที่หามาเองนั้น คือความสุขใจ และเอมิริก็ได้วิชาการทำอาหารเพิ่มเติมจากคุณตาด้วย ทำให้เธอมีความสุขกับชีวิตที่เธอมาอยู่ที่นี่ได้บ้าง

แม้ว่าการหนีจากเรื่องราวความช้ำใจที่ได้เจอมานั้น มาที่นี่ก็ได้เจอกับคนที่ทำให้รู้สึกกระชุ่มกระชวยหัวใจ แต่ก็ได้แต่วาดฝัน แต่ไม่กล้าที่จะเดินหน้าต่อ เพราะคิดว่าเขาคนนั้นมีคนของใจแล้ว เอาจริงๆ เราโคตรลุ้นเคมีเอมิริกับนาโอโตะเลย 555+ แต่อย่างที่บอก อ่านแล้วอย่าไปคาดหวังอะไรเลย

เคียวกะ ชินเป เทปเป นาโอโตะ คุณฟุมิ ต่างก็เป็นคนที่ให้ความช่วยเหลือและเป็นมิตรที่ดีกับเอมิริ ส่วนซายะ เพื่อนร่วมงานในที่ทำงานเดิมจากโตเกียวนั้น เป็นคนที่พลังติดลบขั้นสุด อ่านไปยังขัดใจเลยว่าแบบว่า เธอๆ ถ้าคนนี้จะพลังลบขนาดนี้ เธอน่าจะเลิกคบเลิกคุย แล้วก็ไม่ต้องรับการติดต่อตอนที่ซายะบอกว่าจะมาเที่ยวที่ทัตสึอุระเลย แถมมาแล้วก็ยังพูดอะไรไม่ดีสักอย่าง อ่านแล้วหัวร้อนแทนเลย 555+

เอาจริงๆ ตอนแรกสับสน นึกว่าชินเปกับเทปเปคือคนเดียวกัน ชื่อดันคล้ายกันอีกอะ เราเลยรวมร่างเป็นคนเดียวกันไปเลย มาแยกออกก็ตอนอ่านไปใกล้จะจบเล่มแล้ว จริงๆ เรื่องราวก็ค่อนข้างจะไปเรื่อยๆ แต่ก็ชวนหิว เมื่อบรรยายถึงการทำอาหารและตอนที่นั่งกินอาหารกัน และปิดท้ายกับการเฉลยเรื่องราวที่ชวนอิ่มเอมใจ จนอยากให้มีต่ออีกสักนิดหน่อย

แต่ใดๆ อ่านแล้วจะรู้สึกอบอุ่นหัวใจ เหมือนกับชื่อเรื่องแปลไทยที่บอกว่า “บ้านพักใจโอบไออุ่นทะเล” นั่นเอง ส่วนคำว่า “มีดเล่มเล็กของเอมิริ” นั้น หากอยากรู้ว่าทำไมถึงได้ชื่อนี้ ก็ต้องอ่านจนถึงหน้าสุดท้ายของเล่ม ก็จะเข้าใจในความหมายของชื่อนี้อย่างแท้จริงเลย

Start 12.34 น. Sun 23 Feb 2025
End 19.55 น. Sun 2 Mar 2025
Review Date 19.34 น.​ Sat 8 Mar 2025

[Stella · Rating 5 out of 5]

Cuốn sách này thực sự healing. Mình đọc nó khi công việc đang không được như ý muốn, không hiểu bản thân trong suốt hơn 1 năm qua cố gắng vì điều gì. Cái cảm giác điều mà mình tâm huyết, cố gắng xây dựng trong suốt hơn một năm trời như bị người khác cướp đoạt, chiếm làm của họ, điều đó thực sự khiến mình cảm thấy cay đắng và đau...
Bằng nhiều cách, mình có cảm giác mình đang dần move on. Khi đọc cuốn chuyện này, mình đã không còn ở trong trạng thái tồi tệ nhất, nhưng có những khúc mắc mình vẫn chưa thể nào gỡ bỏ được, khi hằng ngày mình vẫn phải đối diện với những con người ấy, thậm chí gượng ép bản thân, phối hợp công việc với họ, vì lợi ích chung của cả tập thể. Nhưng thực sự, mình biết sâu trong lòng mình, mình chẳng hề muốn điều đó.
Mình còn có công việc, mình cũng ko có một nơi thật xa để đi như Emiri, nhưng mình học được rất nhiều bài học sâu sắc từ cuốn sách này. Từ việc biết ơn đối với mỗi sự việc xảy ra, mỗi người ta gặp trong cuộc sống; đến việc thay đổi cách đối diện với mọi chuyện để đạt được sự bình yên trong tâm hồn, có gì đâu "binh đến tướng chặn, nước đến đất ngăn".
Có lẽ mình sẽ không được chữa lành hoàn toàn, có lẽ mình không có được dũng khí tràn trề để đối mặt với hiện thực khi khi Emiri comeback, nhưng mình có thể thay đổi tâm trạng, cách nhìn nhận cuộc sống của bản thân mình mà... đúng không? Mọi việc đâu rồi sẽ có đó, chỉ cần làm tốt bổn phận của mình và không ngừng nâng cấp bản thân thôi là tốt rồi bae.....

[newthemoon · Rating 4 out of 5]

อ่านไปช่วงแรกๆ แอบรู้สึกว่ามันน่าจะเป็นหนังสือทำอาหารมากกว่าสะอีก บทบรรยายทำอาหารในแต่ละตอนดีมาก ทำให้หิวไปด้วยเลย ซึ่งฉากอื่นในหนังสือก็บรรยายได้ดีไม่แพ้กัน ทำให้เห็นภาพบ้านติดชายทะเลที่ลมพัดเย็นได้ดีเลย แต่ช่วงบทท้ายๆ คือทำเอาเรานิ่งไปเลย มันดีมากๆ ดีเกินคาดไปอีก

[Eveevaa · Rating 4 out of 5]

เนื้อเรื่องเล่าเรื่อยๆ เบาๆ แฝงความอบอุ่น

[Panuwat Phs · Rating 4 out of 5]

อ่านเพลินๆก่อนนอน ติดตามการ Move on ของผู้หญิงคนหนึ่ง
และความเป็นครอบครัว ในชนบท

ได้กลิ่นทะเล เห็นภาพ สัมผัส

อ่านตอนกลางคืนหิวตลอดเลย

[Freeread · Rating 5 out of 5]

เราเปลี่ยนแปลงโลกไม่ได้
เราได้เพียงเปลี่ยนใจตัวเอง

พระเจ้าที่ทำได้ทุกอย่างเพื่อเราก็คือตัวเราเอง

[Ngan Jjang · Rating 4 out of 5]

một cuốn sách nhẹ nhàng, vậy mà mình đã khóc rất nhiều lúc đọc ;(

[Hoang · Rating 4 out of 5]

Câu chuyện nhẹ nhàng, dễ thương

[Miho · Rating 5 out of 5]

Một cuốn sách nhẹ nhàng, chữa lành và làm người đọc đói bụng theo đúng nghĩa đen.
Mở đầu với một bầu không khí u ám, tác giả dần đưa người đọc bước vào thế giới của nhân vật chính Emiri và cuộc sống thôn quê dân dã nhưng tràn ngập năng lượng tích cực, ấm áp của vùng biển. Trong suốt quá trình đọc cuốn sách này, mình dần cảm thấy hạnh phúc vì những điều nhỏ nhặt trong cuộc sống, nhờ ảnh hưởng của câu chuyện chính.
Ngoài ra, tác giả cũng mô tả rất chi tiết nhiều công thức nấu ăn đọc là thấy đói của Nhật nên cuốn sách này còn cực kì phù hợp với người sành ăn, yêu ẩm thực.
Vì quá thích những thông điệp tích cực, siêu chữa lành của cuốn sách này, mình thậm chí đã mua thêm một cuốn nữa để tặng cho bạn mình.

[Birdy · Rating 4 out of 5]

Hội tụ đầy đủ những yếu tố mình thích: Tiểu thuyết về gia đình đặc biệt là tình cảm ông bà, mô tả món ăn lại còn là món châu Á, món Nhật xong còn ở vùng quê miền biển nữa chớ ༼;´༎ຶ ۝ ༎ຶ༽

Tôy yêu quyển sách này rất nhiều.
Đọc lâu là do để dành mỗi ngày đọc một tí cứ sợ nó hết mất ;__;