What do you think?
Rate this book
Prins Albert
De vader van Alexander Deprez is “een figuur”. Knapste man van West-Vlaanderen. Houdt van bull terriërs, Jupiler, L&M, Deep Purple en Che Guevara. En van de vrouwen van een ander. Rijdt met een Kawasaki 1500 Vulcan. Is als kind geslagen en leerde terugslaan. Verdient de kost als dakwerker. Houdt ook de Prins Albert open, een berucht rockcafé in Lauwe met buiten een vlag van Club Brugge en binnen een poster van James Dean.
In dit verpletterende debuut schrijft Deprez met veel zwier zijn jeugd van zich af. Wat is het recept om de familiale keten van alcohol, geweld, trauma’s en elke dag diepvriesfrieten met gehakt te doorbreken? Hoe doe je dat, een normaal leven leiden? Domweg gelukkig zijn met je meisje? Snoeihard, rauw, eerlijk. ‘In mijn wereld ben je niets. In mijn wereld ben je niemand. In mijn wereld is er enkel jij en ik. Geen staat die je beschermt. Geen rechtbanken en rechters. Geen geld. Jouw macht betekent hier niets.’
In dit verpletterende debuut schrijft Deprez met veel zwier zijn jeugd van zich af. Wat is het recept om de familiale keten van alcohol, geweld, trauma’s en elke dag diepvriesfrieten met gehakt te doorbreken? Hoe doe je dat, een normaal leven leiden? Domweg gelukkig zijn met je meisje? Snoeihard, rauw, eerlijk. ‘In mijn wereld ben je niets. In mijn wereld ben je niemand. In mijn wereld is er enkel jij en ik. Geen staat die je beschermt. Geen rechtbanken en rechters. Geen geld. Jouw macht betekent hier niets.’
- GenresFiction
295 pages, Paperback
Published February 1, 2025
5 people are currently reading
415 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 88 reviews
February 12, 2025
Leest vlot en neemt je mee naar een stille hoek van West-Vlaanderen. Tot zover ik weet het eerste échte boek die een lijn trekt tussen Vlaanderen en de Franse schrijvers zoals Edouard Louis, Eribon, en natuurlijk, Annie Ernaux. Het boek mag er trots tussen staan. Ondanks de media haar focus op het generationele trauma van alcoholisme dat in dit boek zit - herkenbaar voor vele Vlamingen - moeten we ons niet blind staren op het persoonlijk gevecht dat velen voerden met alcohol als een gevolg van (gebrek aan) wilskracht. Ik lees dit boek eerst en vooral als een maatschappijkritiek, een scherpe, sociologische analyse van klasse en gender in (ruraal) Vlaanderen.
February 9, 2025
Leest - en hit - als een trein.
Read
May 27, 2025Als Lauwenaar moest ik dit vroeg of laat eens lezen; het gebeurt immers niet vaak dat iemand van je eigen weinigzeggende gemeente in de vitrines van de meeste boekhandels belandt. Weinigzeggend is dit werk echter niet.
Zonder te willen vervallen in de zoveelste samenvatting, moet ik erkennen dat er inderdaad een “Snoeihard, rauw, eerlijk” — zoals de achterflap vertelt — relaas van de pagina’s rolt. Het is een ruwheid waarmee ik nooit in aanraking ben gekomen. Een ver-van-mijn-bed-show die zich in dit boek plots twee straten van mijn voordeur afspeelt. Het zal wel moed gevergd hebben om met zo’n openhartigheid over je familie te schrijven en de trauma’s te durven benoemen.
Stilistisch is het boek vaak kort en krachtig. Je vliegt erdoor. Weinig versiering of lyrische uitweidingen, wat voor sommigen misschien wat uitdieping mist, maar dat heeft dit boek niet nodig; de situaties spreken voor zichzelf. Vaak heerst er een documentaire-gevoel, waarbij je waarneemt en slechts beknopte innerlijke bedenkingen te lezen krijgt.
Hier en daar zet ik enkele vraagtekens. De poëzie-achtige bladspiegel vind ik bijvoorbeeld ietwat overbodig. En soms vervalt de blik van de schrijver/verteller in een iets te romantisch-dramatisch portret, alsof hij buiten zichzelf stapt en zich als de lijdende kunstenaar en getormenteerde ziel beschouwt. Hier vermoed ik nu en dan ironisch zelfbewustzijn, maar er zijn passages waarvan ik me afvraag of dit wel het geval is. Misschien lees ik dit te cynisch? Aan de andere kant, als deel van de oprechtheid in de zelfschets, moet dit er in. De psychologische blessures zullen wel hun groeven achtergelaten hebben.
Toch raakt de dramatische opbouw vaak de juiste snaren. Er wordt bijvoorbeeld treffend omgegaan met terugkerende metaforen die op dramatische spitsen hun effect hebben. “De trouwe vriend”, een omschrijving van Deprez’ inherente rusteloosheid die hem zowel zelfzekerheid als agressiviteit influistert, wordt benoemd op momenten waar hij zowel onder het oppervlak rondwaart of plots naar boven springt. De verwoording is beknopt, maar als lezer heb je niet meer nodig.
Enfin. Het lezen waard.
Zonder te willen vervallen in de zoveelste samenvatting, moet ik erkennen dat er inderdaad een “Snoeihard, rauw, eerlijk” — zoals de achterflap vertelt — relaas van de pagina’s rolt. Het is een ruwheid waarmee ik nooit in aanraking ben gekomen. Een ver-van-mijn-bed-show die zich in dit boek plots twee straten van mijn voordeur afspeelt. Het zal wel moed gevergd hebben om met zo’n openhartigheid over je familie te schrijven en de trauma’s te durven benoemen.
Stilistisch is het boek vaak kort en krachtig. Je vliegt erdoor. Weinig versiering of lyrische uitweidingen, wat voor sommigen misschien wat uitdieping mist, maar dat heeft dit boek niet nodig; de situaties spreken voor zichzelf. Vaak heerst er een documentaire-gevoel, waarbij je waarneemt en slechts beknopte innerlijke bedenkingen te lezen krijgt.
Hier en daar zet ik enkele vraagtekens. De poëzie-achtige bladspiegel vind ik bijvoorbeeld ietwat overbodig. En soms vervalt de blik van de schrijver/verteller in een iets te romantisch-dramatisch portret, alsof hij buiten zichzelf stapt en zich als de lijdende kunstenaar en getormenteerde ziel beschouwt. Hier vermoed ik nu en dan ironisch zelfbewustzijn, maar er zijn passages waarvan ik me afvraag of dit wel het geval is. Misschien lees ik dit te cynisch? Aan de andere kant, als deel van de oprechtheid in de zelfschets, moet dit er in. De psychologische blessures zullen wel hun groeven achtergelaten hebben.
Toch raakt de dramatische opbouw vaak de juiste snaren. Er wordt bijvoorbeeld treffend omgegaan met terugkerende metaforen die op dramatische spitsen hun effect hebben. “De trouwe vriend”, een omschrijving van Deprez’ inherente rusteloosheid die hem zowel zelfzekerheid als agressiviteit influistert, wordt benoemd op momenten waar hij zowel onder het oppervlak rondwaart of plots naar boven springt. De verwoording is beknopt, maar als lezer heb je niet meer nodig.
Enfin. Het lezen waard.
August 26, 2025
1ste boekenclub boek 💪
April 1, 2025
http://looneybooks79.blog/2025/03/29/...
Rauwe vaderliefde
Dit boek kwam op mijn pad dankzij enkele literatuur minnende vrienden op het fenomeen dat 'Bookstagram' is. Quasi iedereen waarvan ik een recensie las was laaiend enthousiast of op zijn minst onder de indruk van het boek en de inhoud ervan. En ik geef toe, het boek intrigeerde me... zonder zelfs iets van de korte inhoud te weten en puur gebaseerd op de titel en die foto op de cover wist ik dat ik dit boek zou en moest lezen. Toen ik van Uitgeverij Epo de kans kreeg een recensie-exemplaar te lezen en de auteur me daarin steunde, was ik enorm opgewonden om het te lezen! En geen moment spijt heb ik ervan want dit boek is één van de favorieten al geworden van dit jaar! Het beste kan ik dit omschrijven als een liefdeskindje tussen Dimitri Verhulst (doet met momenten hard denken aan 'De Helaasheid der Dingen' - begrijp me niet verkeerd, het is geen kopie!) en Édouard Louis (wiens boeken ook vaak over zijn eigen ervaringen met zijn familie en een alcoholische vader gaan).
"Heb je ooit een gitaar horen schreeuwen?"
En daarmee heb ik al één van de thema's in dit boek aangesneden. Want dit boek is een biografie van een vader die zichzelf verliest in een drank, sigaretten en geweld gevuld leven. In de schaduw van een man wiens leven in het teken staat van die drievuldigheid groeien Alexander en zijn zoon op. Vader (wat heel hard opvalt in dit boek is dat Alexander afstand neemt en zichzelf en de relatie tussen zijn familieleden vanuit een hoogte bekijkt door geen namen te noemen maar hen bij hun familiale functie benoemt: Vader, Vaders Zus, Vaders Dochter...) is motard, dakwerker, baat een café uit, is eigenaar van een bullterriër... Het café verklaart de titel ook van dit boek (en nee het is geen verwijzing naar die ene bepaalde piercing) want het café dat hij uitbaatte, met een vlag van Club Brugge aan de deur hangen en een poster van James Dean binnen, heeft de naam Prins Albert!
Het boek doet je afvragen wat opgroeien in een omgeving zoals die van Alexanders vader met je doet als kind. Ben je geneigd dezelfde fouten te maken? Is verslaving erfelijk? En wat met een kort lontje hebben? Ben je gedoemd om, als je opgroeit met een gewelddadige vader, uit te groeien tot je eigen voorouder? Alexander doet je hierover nadenken en stilstaan door dit snoeiharde, rauwe maar ook doodeerlijke verhaal dat ik op een dag uitlas, zo goed vond ik dit! Alexander Deprez schuwt noch zijn vaders fouten noch die van zichzelf hierin.
In het boek is nog een element, een nevenpersonage, dat heel belangrijk is in zowel het leven van Vader als Alexander zelf, de muziek! Dit boek bevat enkele song lyrics van al vaak even harde en rauwe songs, die heel goed het boek symboliseren!
En dan wil ik kort ook nog even praten over de vormgeving van het boek dat er toe bijdraagt dat het een boek is dat heel snel leest want door het kleine formaat (iets wat je niet zo vaak tegenkomt in de Nederlandstalige literatuur) ligt het makkelijk in de hand. Dus als je al twijfelde om dit boek te lezen, dan heb je nu geen reden meer. Bij mij riep dit boek ook herinneringen op aan mijn eigen jeugd waar alcohol een grote rol speelde. Maar in tegenstelling tot de vader van Alexander is die van mij er wél onderdoor gegaan. En soms komt ook bij mij de vraag: 'Ben ik gedoemd om zijn fouten te herhalen?', maar dan weet ik dat ik meer op mijn hoede ben.
Nogmaals dank aan Uitgeverij Epo én aan Alexander Deprez om deze kleine (letterlijk en figuurlijk) blogger te vertrouwen met dit prachtige kunstwerkje!
Rauwe vaderliefde
Dit boek kwam op mijn pad dankzij enkele literatuur minnende vrienden op het fenomeen dat 'Bookstagram' is. Quasi iedereen waarvan ik een recensie las was laaiend enthousiast of op zijn minst onder de indruk van het boek en de inhoud ervan. En ik geef toe, het boek intrigeerde me... zonder zelfs iets van de korte inhoud te weten en puur gebaseerd op de titel en die foto op de cover wist ik dat ik dit boek zou en moest lezen. Toen ik van Uitgeverij Epo de kans kreeg een recensie-exemplaar te lezen en de auteur me daarin steunde, was ik enorm opgewonden om het te lezen! En geen moment spijt heb ik ervan want dit boek is één van de favorieten al geworden van dit jaar! Het beste kan ik dit omschrijven als een liefdeskindje tussen Dimitri Verhulst (doet met momenten hard denken aan 'De Helaasheid der Dingen' - begrijp me niet verkeerd, het is geen kopie!) en Édouard Louis (wiens boeken ook vaak over zijn eigen ervaringen met zijn familie en een alcoholische vader gaan).
"Heb je ooit een gitaar horen schreeuwen?"
En daarmee heb ik al één van de thema's in dit boek aangesneden. Want dit boek is een biografie van een vader die zichzelf verliest in een drank, sigaretten en geweld gevuld leven. In de schaduw van een man wiens leven in het teken staat van die drievuldigheid groeien Alexander en zijn zoon op. Vader (wat heel hard opvalt in dit boek is dat Alexander afstand neemt en zichzelf en de relatie tussen zijn familieleden vanuit een hoogte bekijkt door geen namen te noemen maar hen bij hun familiale functie benoemt: Vader, Vaders Zus, Vaders Dochter...) is motard, dakwerker, baat een café uit, is eigenaar van een bullterriër... Het café verklaart de titel ook van dit boek (en nee het is geen verwijzing naar die ene bepaalde piercing) want het café dat hij uitbaatte, met een vlag van Club Brugge aan de deur hangen en een poster van James Dean binnen, heeft de naam Prins Albert!
Het boek doet je afvragen wat opgroeien in een omgeving zoals die van Alexanders vader met je doet als kind. Ben je geneigd dezelfde fouten te maken? Is verslaving erfelijk? En wat met een kort lontje hebben? Ben je gedoemd om, als je opgroeit met een gewelddadige vader, uit te groeien tot je eigen voorouder? Alexander doet je hierover nadenken en stilstaan door dit snoeiharde, rauwe maar ook doodeerlijke verhaal dat ik op een dag uitlas, zo goed vond ik dit! Alexander Deprez schuwt noch zijn vaders fouten noch die van zichzelf hierin.
In het boek is nog een element, een nevenpersonage, dat heel belangrijk is in zowel het leven van Vader als Alexander zelf, de muziek! Dit boek bevat enkele song lyrics van al vaak even harde en rauwe songs, die heel goed het boek symboliseren!
En dan wil ik kort ook nog even praten over de vormgeving van het boek dat er toe bijdraagt dat het een boek is dat heel snel leest want door het kleine formaat (iets wat je niet zo vaak tegenkomt in de Nederlandstalige literatuur) ligt het makkelijk in de hand. Dus als je al twijfelde om dit boek te lezen, dan heb je nu geen reden meer. Bij mij riep dit boek ook herinneringen op aan mijn eigen jeugd waar alcohol een grote rol speelde. Maar in tegenstelling tot de vader van Alexander is die van mij er wél onderdoor gegaan. En soms komt ook bij mij de vraag: 'Ben ik gedoemd om zijn fouten te herhalen?', maar dan weet ik dat ik meer op mijn hoede ben.
Nogmaals dank aan Uitgeverij Epo én aan Alexander Deprez om deze kleine (letterlijk en figuurlijk) blogger te vertrouwen met dit prachtige kunstwerkje!
May 13, 2025
Heel vreemd om een roman te lezen die zich deels afspeelt in uw boerendorpje, maar ook heel fijn. Geen idee hoeveel dit mijn leesgenot beïnvloed heeft, maar ik heb er alleszins van genoten. Het voelt ook ietwat ongepast om plezier te halen uit een werk waaraan je kunt voelen dat het geschreven is uit noodzaak voor de auteur
September 18, 2025
In één ruk uitgelezen, meer dan één traantje gelaten. En dat op een donderdagmorgen
February 25, 2025
Op twee dagen uitgelezen. Wat een eerlijk boek, onverbloemd en zonder romantische dramatiek. Een verhaal dat voor velen - op een andere manier - herkenbaar zal zijn.
March 1, 2025
Ontwapenend mooi
July 24, 2025
Deprez vertelt in deze autobiografische debuutroman over de familiale problematiek van alcoholisme - plus de daaraan gekoppelde machocultuur - en hoe die van generatie op generatie wordt doorgegeven. In een zeer sobere stijl neemt hij je mee naar zowel banale als intieme momenten, zonder schaamte, verbloeming of mythologiseren. Zoals bij heel wat toxisch gedrag het geval is, laten de trauma's van de ouders ook littekens na bij de kinderen en dat wordt in "Prins Albert" door de vele, achronologisch gerangschikte anekdotes op directe wijze tastbaar gemaakt. Oppervlakte en diepgang wisselen elkaar vrij goed af; op momenten waarop ik begon te snakken naar een tweede laag, kwam die er ook, meestal in de vorm van verwijzingen naar de bredere, politieke context: de tragiek van dit egodocument is namelijk perfect toepasbaar op vele andere gezinnen.
"Ik had gefaald. Ik had de man niet vernederd. Ik had hem zich niet machteloos laten voelen."
"Als hij nooit meer komt, is het probleem vanzelf opgelost. Dan is ons verdriet niet meer onzichtbaar. Dan zegt iedereen: 'Kijk, zij hebben geen Vader meer. Zij hebben verdriet.'"
"Ik had gefaald. Ik had de man niet vernederd. Ik had hem zich niet machteloos laten voelen."
"Als hij nooit meer komt, is het probleem vanzelf opgelost. Dan is ons verdriet niet meer onzichtbaar. Dan zegt iedereen: 'Kijk, zij hebben geen Vader meer. Zij hebben verdriet.'"
April 4, 2025
Nederlandse en Vlaamse literatuur zit steeds meer in de marge, zo ook dit boek dat bij kleine uitgeverij EPO verscheen. Deprez schrijft over zijn vader, alcoholisme, geweld en machtsstructuren. Nog even bezinken allemaal maar ik vond het goed.
March 9, 2025
Prachtig geschreven Alexander - onto the next one!
August 3, 2025
“De mooiste man van Vlaanderen is naast zijn verstand en zijn hart ook zijn pluimen kwijt” met de daaropvolgende pagina “And the worms ate into his brain” van Pink Floyd in - Hey You en nog ooooh zo veel meer!
May 17, 2025
Rauw portret van de jeugd van de schrijver in de greep van een drinkende vader.
March 18, 2025
"Haaien zijn nooit veraf wanneer je gewond in open zee drijft." Ik behoor nu tot de lezers die luidop lachen (op de trein).
July 31, 2025
édouard lauwi
February 21, 2025
West-Vlaamse Edouard Louis en nog mooier
March 5, 2025
geweldig boek
Read
December 30, 2024Coming soon!! 🙂↕️
February 8, 2025
Pracht van een boek. Ik las het in één stuk uit.
February 13, 2025
Alexander beschrijft in dit boek een onbeschrijfelijke werkelijkheid waarvan je wou dat ze fictie was.
Soms wou ik het even neerleggen, maar dat lukte niet.
Soms wou ik het even neerleggen, maar dat lukte niet.
June 26, 2025
pfoe, wauw
Read
May 22, 2025👁️👄👁️
May 10, 2025
#hyped om de auteur te ontmoeten
February 15, 2025
"Haaien zijn nooit veraf wanneer je gewond in open zee drijft en het zout water in je ogen prikt. En nergens om je heen is land in zicht. En 's nachts als het bewolkt is, is alles zwart."
October 12, 2025
Boekenclub-boek nr. 1
February 11, 2025
Heel schoon. Heel hard. Alexander neemt je mee.
March 8, 2025
Huilen als een baby om het einde. Wat een boek
April 18, 2025
Rauw. In de beste zin van het woord.
Displaying 1 - 30 of 88 reviews