Het oeuvre van Hella S. Haasse (1918-2011) is groots, omvangrijk en gevarieerd. Vrijwel iedereen kent Oeroeg – maar wie las de essays van Haasse over de schrijvende vrouw? Welke relatie had Haasse tot Indië, waar ze geboren werd, en Frankrijk, waar ze tien jaar woonde? En wat bedoelde Haasse eigenlijk als ze het over haar 'daimoon' had? Margot Dijkgraaf maakte in 1989 kennis met Hella S. Haasse en voerde vele gesprekken met haar. In Spiegelbeeld en schaduwspel bespreekt ze belangrijke thema's uit het oeuvre en laat ze Haasse zelf aan het woord. Het boek is daarmee niet alleen een rijk geschakeerd overzicht van een monumentaal oeuvre, maar ook een persoonlijk portret van een van de grootste auteurs uit onze literatuur.
Biografische essays over Hella Haasse en allerlei aspecten van haar werk. Erg goed, gedegen en tegelijk liefdevol. Margot Dijkgraaf en Haasse raakten bevriend en dat voel je in de warmte van het geschrevene. Maar het is ook zeer gedegen en onderzoekend. Een van de conclusies van het boek: Haasse was een ontwortelde vrouw, die weliswaar schreef in haar moedertaal maar haar leven lang heimwee hield naar het Indonesië van haar jeugd. Ze voelde zich een balling. Dijkgraaf behandelt thema’s als: Haasse als vrouw, echtgenote en moeder, haar historische romans, het koloniale verleden, haar afstandelijkheid, haar schrijverschap in een mannenwereld enz.
Wanneer een schrijversbiografie - die eigenlijk volgens de auteur geen biografie mag worden genoemd - je zin doet krijgen om een aantal van de besproken werken te gaan lezen, is het boek in zijn opzet geslaagd. Zelf heb ik enkele van Haasses "Indische romans" gelezen, maar nog geen enkele van haar historische romans. Misschien moet ik dit toch eens doen.