In het Scheveningen van de vroege jaren dertig lijkt niemand op de kleine Eva. Mensen voelen aan haar haar of vragen of haar kleur soms afgeeft. Haar adoptieouders benadrukken dat ze een van hen is als ze gepest wordt, maar niet iedereen denkt daar zo over. En zelfs nu nog, nu ze oud is en de tijden zijn veranderd, is kleur nog steeds een beladen onderwerp.
Geweldig boek! Goed geschreven en goed geredigeerd. Ook mooi uitgegeven met pagina's die je makkelijk kunt openslaan. Aan het begin had ik misschien nog wat afbeeldingen van de personages gewenst, maar omdat het merendeel daarvan nog in leven is, snap ik ook dat hier niet voor is gekozen. Het leven van de moeder van Harriët Duurvoort, Eva, die in 1928 als zwart kindje geadopteerd wordt en omringd wordt door een witte gemeenschap in Scheveningen, is zeker interessant genoeg om een heel boek over te schrijven. Het feit dat ze zo'n witte opvoeding had dat ze zich juist tussen de zwarte mensen meer wit voelt en dat die zelf ook niet goed weten wat ze met haar aan moeten, is een van de interessante lijnen in het boek. Daarnaast maakt Eva veel reizen, naar Suriname, Nederlands-Indië en Canada, en op al die plekken probeert ze zich te verhouden tot haar eigen identiteit. De lezer maakt samen met Eva een ontdekkingsreis, door de geschiedenis en door haar gedachtewereld. Gaandeweg wordt de lezer wat weggevoerd van Eva en aan de hand genomen door Harriët zelf, die van kind een volwassen, zelfbewuste vrouw is geworden en natuurlijk ook haar eigen ervaringen heeft. Met een niet al te stabiele, eveneens zwarte vader, die enorm van muziek houdt en dit zeer graag door wil geven aan de plaatselijke jeugd, maar die van zijn eigen leven een chaos maakt. Naar het einde toe komen er een paar mooie verrassingen, die zelfs de opmaat vormen naar een nieuw boek, waar ik me nu al zeer op verheug.
N.B. In het laatste hoofdstuk 'Jazz' wemelt het opeens van de redactiefouten (tot een hele alinea die letterlijk herhaald wordt). Het zou fijn zijn als de uitgeverij zich ook tot het einde toe concentreert op een verder wel degelijk mooie uitgave :-) Wellicht is dit in een volgende druk alweer gecorrigeerd? (ik heb hier de eerste)
In het Scheveningen van de vroege jaren dertig lijkt niemand op de kleine Eva. Mensen voelen aan haar haar of vragen of haar kleur soms afgeeft. Haar adoptieouders benadrukken dat ze een van hen is als ze gepest wordt, maar niet iedereen denkt daar zo over. En zelfs nu nog, nu ze oud is en de tijden zijn veranderd, is kleur nog steeds een beladen onderwerp.
Harriët Duurvoort tekende het levensverhaal van haar moeder (1928) op en loodst via haar verhaal de lezer door bijna een eeuw Nederlandse geschiedenis. De dochter gaat over de pijn van migratie, liefde en beklemmende, soms verlammende loyaliteit. En over de zoektocht naar identiteit wanneer adoptie de lijnen met het verleden heeft afgesneden en onvindbaar gemaakt.
Ik heb met veel plezier dit boek gelezen. Harriet beschrijft op een prettige manier het verhaal van haar moeder.Een liefdevol, maar ook schrijnend portret.Mede dankzij die combinatie van historische turbulentie en persoonlijk perspectief is De dochter een waardevol boek
Een mooie inkijk in hoe ‘anders zijn’ en het zoeken naar je identiteit bepalend kan zijn voor je leven. Toch pakte het boek me niet wellicht door de wat opsommende stijl van gebeurtenissen en (interessante) geschiedenis van de afgelopen 90 jaar.
wat een geweldig boek over de moeder van Harriet Duurvoort. Zij schrijft zeer pakkend over de geschiedenis van haar moeder Eva die als baby werd geadopteerd door een gereformeerd, liefdevol echtpaar. Er rustte een groot taboe op het bespreken van haar afkomst; als zwart kindje met kroeshaar heeft Eva zich in de witte omgeving waarin zij opgroeide vaak 'anders' en onbegrepen gevoeld. Duurvoort achterhaalt de achtergronden en de familie van Eva's biologische moeder, waarover tot voor kort weinig bekend was en over het adoptie gezin waarin zij opgroeide. Maar vooral beschrijft zij het zeer rijke leven van Eva; het boek is een indrukwekkend monument van een sterke vrouw.
Het verhaal van Harriët Duurvoorts moeder, die als jong meisje van kleur werd geadopteerd door een echtpaar uit Scheveningen aan het begin van de 20ste eeuw. Over het zoeken naar identiteit, en daarnaast een beschrijving van de geschiedenis van de vorige eeuw. Prachtig en indrukwekkend boek!
Biografie van de moeder van de auteur. Hoofdpersoon Eva wordt kort na haar geboorte (jaren ‘20, 20e eeuw) geadopteerd door een tot dan toe kinderloos echtpaar. Haar biologische moeder heeft vermoedelijk onder dwang van haar familie Eva afgestaan en alle banden verbroken. Eva is voortgekomen uit een relatie die haar moeder had met een zwarte Amerikaanse jazz muzikant. Vanwege haar haar en huidskleur wordt Eva vaak gediscrimineerd, ook binnen de gereformeerde kringen van haar adoptieouders. Eva groeit uit tot een zelfstandige en ontwikkelde vrouw en komt pas op latere leeftijd achter haar ‘systeem van herkomst ‘ . Meest opvallende in dit liefdevolle boek is dat Eva een paar keer probeert connectie en her-/erkenning te vinden bij niet-blanke mensen in voormalig Indië en Suriname. Maar dit lukt maar deels. Prettige schrijfstijl en mooi eerbetoon.
Ontheemd in eigen land. Of eigenlijk, wat is een 'eigen' land? Boeiend familierelaas over hoe je wel en tegelijk ook niet thuis kunt zijn, in een familie, een cultuur een land. Gezien de achtergrond van de hoofdpersoon is het hier ook naar het extrenme, wat het verhaal boeiend en duidelijk maakt. Minder scherp zal het echter voor veel mensen gelden; het zoeken naar een eigen plek en de rol die omgeving, familie en afkomst daarbij spelen. In het verhaal dreigert er een enkele keer een opsomming van feiten en gebeurtenissen plaats te vinden. Dat komt over als al-dan-niet noodzakelijke intermezzo's of bruggetjes en doet af aan de leesbaarheid, maar al met al is het zeker de moeite van het lezen waard
Bij het woord vooraf moest ik al bijna huilen. Het boek is warm in de pogingen om voor iedereen begrip te hebben waarom hij/zij zo geworden is en koud, met alle pijnlijke situaties, tegelijk. Ook veel geleerd zowel qua gevoelens als historische feiten van 2e Wereldoorlog (zwarte soldaten die racistisch behandeld werden!) tot decembermoorden. 5+
Heel interessant leven wat beschreven wordt, blijft bizar te beseffen hoe bepalend een huidskleur is. Toch pakt het boek niet helemaal, mogelijk door de vele historische gebeurtenissen die beschreven worden over de hele wereld voelt het soms meer als een opsomming. Wel bijzonder dat één persoon zoveel belangrijke historische momenten van dichtbij meegemaakt heeft.
Mijn vooroordeel dat het boek vooral het bekende verhaal wordt – een zwart meisje dat opgroeit in een witte omgeving en uiteindelijk emancipeert - blijkt niet terecht. "De dochter" vertelt het verhaal van de moeder van de schrijfster die een zo'n ongelooflijk leven leidde, dat het leest als een meeslepende roman.
De dochter vertelt het verhaal van haar geadopteerde zwarte moeder in een wit Nederlands gezin, vanaf 1928. De geschiedenis verteld vanuit een zwart (en wit) perspectief is boeiend en inzichtgevend. Blijft steeds weer bijzonder hoe veel er kan gebeuren gedurende één mensenleven.
Bijzonder verhaal over een wart meisje dat geadopteerd wordt in een wit gezin. Een liefdevol gezin, waarin echter nooit wordt gesproken over haar adoptie. Ze is evident ‘anders’, maar dit wordt ontkend door het goedbedoelde ‘je hoort bij ons’ dat op al haar vragen het antwoord is.
Eva dochter van nl jonge vrouw en romance zwarte man wordt afgestaan aan hollands gereformeerd gezin. Verhaal door haar dochter Mooi maar ook wel saaie delen.