Identiteit is nog nooit zo'n heet hangijzer geweest. Je bepaalt zelf wie je bent, zo is het verhaal. Tegelijkertijd is de druk op de mentale zorg nog nooit zo hoog geweest.
In dit boek prikt Liesbeth Woertman de luchtbel van grenzeloze autonomie overtuigend door. Ze gebruikt kennis van filosofen, feministen, wetenschappers en alledaagse voorbeelden om te laten zien dat identiteit altijd relationeel is: we worden gevormd door onze relaties met andere mensen en de wereld om ons heen.
Als leek heb ik dit boek inzichtelijk gevonden en door de veelheid aan bronnen waar ze naar verwijst heb ik ook leestips opgedaan om mij verder in te verdiepen (bijv. identiteitsverwarring of hybride identiteit bij migranten of de nadruk die zij legt op het lichaam - om te voelen wie je bent, heb je je lichaam nodig want die is altijd in het hier en nu). De veelheid aan verwijzingen en de snelheid waarmee ze die behandeld (het is zo’n 150 pagina’s) maakt wel dat het hier en daar verdieping mist en meer voelt als een essay waarin ze haar gedachten en inspiratiebronnen deelt. Het ontbrak voor mij ook aan structuur waardoor ik stuitte op onnodige herhalingen. In haar woede over cosmetische plastisch chirurgie en influencers liet ze zich meevoeren door haar emotie, wat op zich prima is maar door de wijze waarop werd zij juist inhoudelijk minder sterk. Hoewel ze zeker in gaat op de huidige technologische ontwikkelingen en de invloed op identiteitsvorming (o.a. bij jongeren), mist ik in het hoofdstuk over de dood juist een kritische analyse van het streven naar onsterfelijkheid (wat in het geheel van het boek, waarin ze de huidige tijd analyseert, passend zou zijn). Al met al de moeite waard om te lezen voor het overzicht dat het kan bieden in literatuur over identiteit(svorming) als je daar nog weinig in bekend bent. Is dat niet het geval, dan zou je dit boek denk ik prima kunnen overslaan.
Dnf. Het is vooral een opsomming van onderzoek van andere en slaat daarna de plank mis alles ligt aan sociale media en seksualiteit in iedergeval komt het in de eerste 2 hoofdstukken zo over, na de zoveelste opmerking over seksuele identiteit en bij meisjes de vergelijkingsdrang op sociale media op de slechte gemoedsrust van jongeren van deze digitale tijd ben ik er mee gestopt. Wie weet heb ik het boek te snel neergelegd en word de focus nog verlegd maar het is in iedergeval niks voor mij, door de titel kwam het veelbelovend over maar helaas.
This entire review has been hidden because of spoilers.
Ik moest er even inkomen. In het begin weet je niet helemaal wat voor boek je aan het lezen bent. Een wetenschappelijk betoog? Een essay? Liesbeth Woertman is geen mooischrijver, wel eigenzinnig. Gaandeweg – meanderend, vragen stellend, mijmerend bijna – nam ze me mee en raakte ik in haar ban. Aan de hand van talloze voorbeelden en inzichten van andere filosofen, schrijvers en onderzoekers, laat ze je beseffen hoezeer identiteit, het gevoel van wie je bent, afhankelijk is van de relaties die je – al dan niet noodgedwongen – wel of niet aangaat met de mensen en dingen om je heen. En dat dat geen open deur is. We zijn veel minder autonoom dan we soms denken. Veel aandacht geeft ze daarbij aan uiterlijk en sociale media. Wat vinden we van ons uiterlijk? Hoe presenteren we onszelf? Kortom: de moeite waard. Ik heb er weer van geleerd.
Een levend wezen zijn betekent een veranderend wezen zijn. (pag. 57)