What do you think?
Rate this book
Notre coeur
Alien Hearts was the last book that Guy de Maupassant finished before his death at the early age of forty-three. It is the most original and psychologically penetrating of his several novels, and the one in which he attains a truly tragic perception of the wounded human heart. André Mariolle is a rich, handsome, gifted young man who cannot settle on what to do with himself. Madame de Burne, a glacially dazzling beauty, wants Mariolle to attend her exclusive salon for artists, composers, writers, and other intellectuals. At first Mariolle keeps his distance, but then he hits on the solution to all his caring for nothing in particular, he will devote himself to being in love; Madame de Burne will be his everything. Soon lover and beloved are equally lost within a hall of mirrors of their common devising.
Richard Howard’s new English translation of this complex and brooding novel—the first in more than a hundred years—reveals the final, unexpected flowering of a great French realist’s art.
Richard Howard’s new English translation of this complex and brooding novel—the first in more than a hundred years—reveals the final, unexpected flowering of a great French realist’s art.
218 pages, Kindle Edition
First published May 1, 1890
67 people are currently reading
2405 people want to read
About the author
Guy de Maupassant
7,465 books3,034 followersHenri René Albert Guy de Maupassant was a popular 19th-century French writer. He is one of the fathers of the modern short story. A protege of Flaubert, Maupassant's short stories are characterized by their economy of style and their efficient effortless dénouement. He also wrote six short novels. A number of his stories often denote the futility of war and the innocent civilians who get crushed in it - many are set during the Franco-Prussian War of the 1870s.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 180 reviews
July 24, 2025
1. This story is beautifully modulated, unrushed and a pleasure to read. It's a love story that becomes a disappointed-in-love story. It reminds me of Flaubert's Sentimental Education and two Knut Hamsun books: Mysteries and Pan.
This iteration involves an aristocratic woman widowed from a tyrannical husband who since his fortunate demise has started a salon. She casts it with her failed lovers. She has never permitted them in her bed, we are told, but she can't do without their adoration. She is brash, overconfident. Then she meets André Marrioll. He is 37 and something of a dilettante. He's dabbled in the arts but has never found his niche. Madame de Burne is rapt, and he with her.
He desires from her an ideal reciprocal love she is incapable of. Alien Hearts does something more than the other novels cited above. This something is implicit in the title; the author's characters argue that male and female ways of loving are so dissimilar as to be virtually alien. Stated baldly, this sounds absurd, which is precisely why the novel must be read. Summary won't do.
"'A woman cannot always love,' she answered quickly, 'she can only be faithful. And do you imagine that the exalted delirium of the senses can last for years on end? No, no. As for the majority of women given to passions, to violent liaisons lasting . . . however long they last, such women merely live their lives as a novel: the heroes differ, the circumstances and the crises change, the outcomes vary. For such women it must be diverting, even entertaining, for the feelings at the start, in the middle, and at the end are different each time. But for the man, when it's over, it's over. Do you understand?'
"'Yes, I suppose I do. But I don't see what you're driving at.'
"'At this: there are no passions which last very long, I mean burning, tormenting passions of the sort you're still suffering. It's a phase which I've made painful, very painful for you, I know that now, by the ... aridity of my kind of tenderness, by my incapacity for... expansion. But this phase passes, it can't go on indefinitely—' She broke off." (p. 172)
2. There is the gross over description of that time; the book was published in 1890. The Russians Formalists saw such over description as a device to get the reader to see things in a new way. The term is ostranenie, or defamiliarization.
Here's a brief example.
"Mariolle observed Madame de Burne, now seated under a bronze column that supported an enormous lamp. Her delicate nose with its turned-up tip, the dimples in her cheeks, and the slight fold of flesh that divided her chin made her look like a mischievous child, though she was nearing thirty and the faded-flower expression of her eyes gave her face a sort of disturbing mystery. Her skin, under the bright light, had the texture of pale velvet, while her hair glowed with russet highlights whenever she moved her head." (p. 17)
The question is, of course, and there is surely a scholar somewhere who knows, how intentionally is Maupassant applying the device? "Her skin . . . had the texture of pale velvet." How estranging, almost alarming.
3. There is a scene in the film "Network, written by Patty Chayefsky, in which two lovers are having sex. While the man (William Holden) is overcome with fascination to have this paragon of womanhood in his arms, the woman (Faye Dunaway) humps away while blabbing about office politics. That's sort of what happens here, only the gossip about network TV is replaced by Faubourg Saint-Germain society prattle. Now imagine that scenario raised to near literary perfection and you have something like the present novel. Superb.
"It seemed to him she was escaping into an elegant, gaudy crowd, dancing away, far from that strong secret happiness he had so hoped for, and he was jealous of it all — men, women, things even. He detested the kind of life she was leading, the people she was seeing now, the parties she was invited to, the music, the theaters, parceling out her hours, absorbing her days and her nights: only a few hours remained for the intimacy they once had. His resentment was so fierce that his health began to suffer. . . ." (p. 107)
4. Guy de Maupassant was half-insane and close to death from syphilis when he wrote this novel. Not just this novel, but as Richard Howard explains in the introduction here, quite a few stories as well. After several attempts at suicide he died horribly (blindness, paralysis) at a clinic in Passy, age 43.
5. The novel's attack on women dates to its time and to understand it we must read accordingly. Only the rare woman was permitted an intellectual life then. When they are criticized for their limitations, it rings false to us. Naturally today we see it as blaming the victim. The materialist context explains Madame de Burne. Given her background how can Marrioll honestly expect an extraordinary love from her.
6. Robert Walther, I just reread his first two novels, can do with striking narrative clarity and such apparent ease, what Maupassant does here. That is to follow his protagonist around while he is thinking things over, considering a view, talking to a pretty waitress etc. He can do all of this with such compelling ease that it astonishes. Yasunari Kawabata can do it too. Many masters can, but only these.
This iteration involves an aristocratic woman widowed from a tyrannical husband who since his fortunate demise has started a salon. She casts it with her failed lovers. She has never permitted them in her bed, we are told, but she can't do without their adoration. She is brash, overconfident. Then she meets André Marrioll. He is 37 and something of a dilettante. He's dabbled in the arts but has never found his niche. Madame de Burne is rapt, and he with her.
He desires from her an ideal reciprocal love she is incapable of. Alien Hearts does something more than the other novels cited above. This something is implicit in the title; the author's characters argue that male and female ways of loving are so dissimilar as to be virtually alien. Stated baldly, this sounds absurd, which is precisely why the novel must be read. Summary won't do.
"'A woman cannot always love,' she answered quickly, 'she can only be faithful. And do you imagine that the exalted delirium of the senses can last for years on end? No, no. As for the majority of women given to passions, to violent liaisons lasting . . . however long they last, such women merely live their lives as a novel: the heroes differ, the circumstances and the crises change, the outcomes vary. For such women it must be diverting, even entertaining, for the feelings at the start, in the middle, and at the end are different each time. But for the man, when it's over, it's over. Do you understand?'
"'Yes, I suppose I do. But I don't see what you're driving at.'
"'At this: there are no passions which last very long, I mean burning, tormenting passions of the sort you're still suffering. It's a phase which I've made painful, very painful for you, I know that now, by the ... aridity of my kind of tenderness, by my incapacity for... expansion. But this phase passes, it can't go on indefinitely—' She broke off." (p. 172)
2. There is the gross over description of that time; the book was published in 1890. The Russians Formalists saw such over description as a device to get the reader to see things in a new way. The term is ostranenie, or defamiliarization.
Here's a brief example.
"Mariolle observed Madame de Burne, now seated under a bronze column that supported an enormous lamp. Her delicate nose with its turned-up tip, the dimples in her cheeks, and the slight fold of flesh that divided her chin made her look like a mischievous child, though she was nearing thirty and the faded-flower expression of her eyes gave her face a sort of disturbing mystery. Her skin, under the bright light, had the texture of pale velvet, while her hair glowed with russet highlights whenever she moved her head." (p. 17)
The question is, of course, and there is surely a scholar somewhere who knows, how intentionally is Maupassant applying the device? "Her skin . . . had the texture of pale velvet." How estranging, almost alarming.
3. There is a scene in the film "Network, written by Patty Chayefsky, in which two lovers are having sex. While the man (William Holden) is overcome with fascination to have this paragon of womanhood in his arms, the woman (Faye Dunaway) humps away while blabbing about office politics. That's sort of what happens here, only the gossip about network TV is replaced by Faubourg Saint-Germain society prattle. Now imagine that scenario raised to near literary perfection and you have something like the present novel. Superb.
"It seemed to him she was escaping into an elegant, gaudy crowd, dancing away, far from that strong secret happiness he had so hoped for, and he was jealous of it all — men, women, things even. He detested the kind of life she was leading, the people she was seeing now, the parties she was invited to, the music, the theaters, parceling out her hours, absorbing her days and her nights: only a few hours remained for the intimacy they once had. His resentment was so fierce that his health began to suffer. . . ." (p. 107)
4. Guy de Maupassant was half-insane and close to death from syphilis when he wrote this novel. Not just this novel, but as Richard Howard explains in the introduction here, quite a few stories as well. After several attempts at suicide he died horribly (blindness, paralysis) at a clinic in Passy, age 43.
5. The novel's attack on women dates to its time and to understand it we must read accordingly. Only the rare woman was permitted an intellectual life then. When they are criticized for their limitations, it rings false to us. Naturally today we see it as blaming the victim. The materialist context explains Madame de Burne. Given her background how can Marrioll honestly expect an extraordinary love from her.
6. Robert Walther, I just reread his first two novels, can do with striking narrative clarity and such apparent ease, what Maupassant does here. That is to follow his protagonist around while he is thinking things over, considering a view, talking to a pretty waitress etc. He can do all of this with such compelling ease that it astonishes. Yasunari Kawabata can do it too. Many masters can, but only these.
September 24, 2018
Preface, by Richard Howard
--Alien Hearts
--Alien Hearts
November 27, 2022
یه اثر کلاسیک دیگه و باید بگم که من چقدر کلاسیک ها رو دوست دارم اسم اصلی کتاب «قلب های بیگانه» هست که به نظر من نسبت به اسم فارسی «دل ما»گزینه بهتری بوده ...
داستان در مورد مردی ثروتمند به نام آندره ماریول هست که توسط دوستش ماسیووال به یک مهمانی دعوت می شه و در اونجا دلبسته زنی محفل گردان به نام میشل دوبورن می شه...و ماجراهای عاشقانه اونها شروع میشه ،از اینجا بیشتر وارد جزییات داستان میشم و اگه به اسپویل حساس هستید نخونید،و در آخرم جملات محبوبم رو از کتاب میگذارم...
میشل دوبورن در حالی که همسرش رو از دست داده،شروع به برگرازی مهمانی هایی با حضور هنرمندان می کنه و در اون مهمانی ها با عشوه گری و زیبایی خودش همه مردان رو شیفته خودش می کنه ،اما در عین حال به هیچکدام نه اجازه نزدیکی بیشتر و نه فرار از دوست داشتنش رو می ده ،تا اینکه آندره مارویل عاشقش می شه و با نامه های پر تب و تاب عاشقانه سعی در به دست آوردن میشل داره و میشل بهش اجازه نزدیک شدن و رابط بیشتر رو می ده به این امید که عشق در وجودش زنده بشه و اینکه مارویل همون عاشقی هست که می تونه اون رو ستایش کنه ،اما ماجرای عاشقانه اونها هم به اتمام می رسه و مارویل بازهم باید در صف کسانی قرار بگیره که میشل رو ستایش میکنند و عاشقش هستند...
ابعاد روانی داستان اون رو برای من خیلی دوست داشتنی تر کرد و راستش یکی از قشنگ ترین وجه داستان هم به نظرم همین بود،
میشل با سابقه یک ازدواج ناموفق که در اون ازدواج تحقیر شده و دوست داشته نشده ،بعد از فوت همسرش علاقه شدیدی پیدا میکنه که ببینه و حس کنه که مردان زیادی عاشق و طالبش هستند در حالی که اون بهشون اجازه دسترسی نمی ده و در قالب یک شخصیت خودشیفته از این ستایش شدن لذت می بره ،اما به نظرم خودشیفته بودن فقط پوسته شخصیت میشل دوبورن بود و اون به شدت تایید طلب بود و به دنبال تایید مردان و پر کردن خلا روانی خودش بود،با دور شدن هر یک از عاشق ها میشل دچار استرس میشد و سعی میکرد اون عاشق رو دوباره به جمع ستایش کنندگان خودش وارد کنه...حتی در آخر داستان وقتی دوباره آندره مارویل رو به مهمانی ای در خونه اش دعوت کرد و از هول شدن ها،به التماس افتادن مارویل لذت می برد،
«مارویل مقابل او چنان رنگ باخته بود که برق شادی در چشمان زن درخشیدن گرفت،از فرط هیجان چنان حالت خفگی ای به او دست داده بود که هنوز نمی توانست حرف بزند»
در واقع انگار تجربه یک عشق ناموفق،میشل رو تبدیل به یک شخصیت حتی سادیستیک کرده یود و در پایان داستان میبینیم که به آندره میگه می دونم که از این موضوع یعنی بودن من در مهمانی با سایر مرد ها رنج می بری اما حداقل همراهی من رو داری...
«با این موضوع کنار بیایید که گهگاه از دست من عذاب بکشید.شما به هر حال دارید عذاب می کشید،پس بهتر است کنار من باشید تا دور از من ،قبول دارید؟»
و بعد ابعاد شخصیتی آندره مارویل به عنوان فردی ثروتمند و ویولن زن که زندگی در تنهایی رو به بودن در جمع ترجیح می ده ،اما قبول می کنه به مهمونی میشل دوبورن بره چون دوستش قبلا حسابی ازش تعریف کرده بوده و آندره می دونسته وارد مجلسی می شه که قبلا تایید شده،آندره هم در قالب فردی خودشیفته به ما معرفی میشه ،به عنوان کسی که نیازی به روابط اجتماعی نداره ،هنرهای زیادی بلده اما در هیچکدوم اونقدر حرفه ای نیست و در همون اول قصه در موردش میگه:
(گوشه گیری تفرعن آمیزش گویی می گفت:«من عددی نیستم،چون نخواسته ام عددی باشم»)
یک جورهایی ناتوانی خودش رو به گردن نخواستن خودش مینداره، و وقتی با میشل دوبورن مواجه میشه،شخصیتی که تایید اجتماعی و معروف بودن رو داشت به یک معنی چیزهایی که اون نداشت سعی در به دست آوردن و گرفتن تاییدش می کنه ،و حتی به نظرم مارویل عاشق واقعی نبود چون جایی از داستان می گه اون با نوشتن نامه های بیشتر ،بیشتر عاشق می شه و هر چی بیشتر تضرع و زاری میکنه بیشتر دلبسته می شه تا جایی که این کار به عادتی شبانه در میاد انگار مارویل هم به نوعی مازوخیسم دچار میشه و همیشه در حالت التماس عشق به سر می بره،
به نظرم عشق مارویل و میشل یک عشق مریض بود ،میشل ناتوان از دوست داشتن و در عین حال محتاج به دوست داشته شدن و مارویل در یک عشق بیمار و ناتوان از رها کردن خودش از دست شکنجه گر...و
بعد رابطه مارویل و الیزابت،مارویل الیزابت رو با خودش همراه می کنه چون اون هم یک رابطه ناموفق داشته و نیاز به دوست داشته شدن در وجودش زبانه می کشیده و الیزابت نقش مارویل رو بر عهده می گیره ،نقش عاشقی که برای دوست داشته شدن التماس می کنه و انگار این رو نشون میده که وقتی وارد چرخه عشق مریض بشی و آسیب ببینی توهم اون چرخه رو ادامه خواهی داد با آسیب زدن به دیگری و وارد کردنش به بازی عشق ...و همینجور هر کسی در وجود دیگری به دنبال رفع کمبود های روابط قبلیش می گرده ،
من از پایان فقط این برداشت رو نداشتم ...
کتاب برام خیلی قشنگ بود و خیلی دوستش داشتم ...
.
و در آخر جملات محبوبم از کتاب
او هرگز تصور نمیکرد خودش عامل این ملال مدام باشد که از آن رنج میکشد بلکه دیگران را متهم می ساخت و مسئولیت افسردگی هایش را به گردن آنها می انداخت. اگر بلد نبودند چنانکه باید سرگرمش کنند، او را بخندانند و حتی به وجد آورند به این دلیل بود که از لطف و ملاحت و امتیازات واقعی بی بهره بودند خنده زنان میگفت: «همه کسالت آورند. فقط آدم هایی که به دلم مینشینند تحمل پذیرند فقط به این دلیل که به دلم می نشینند»
به آنها کینه می ورزید عشاق همواره غضبش را برانگیخته بودند و او این ناراحتی بی صدا و ژرف را که از دیدن مردمی با دل های تپنده از عشق حس میکرد در باطن خود تحقیر می نامید گمان میکرد آنها را با سرعت و درکی مطمئن و استثنایی باز میشناسد ،از قضا با شام هی خود روابطی را کشف و برملا کرده بود که مردم هنوز از وجودشان به کلی بی خبر بودند
وقتی به این موضوع میاندیشید به این جنون دلکش که ممکن
بود شخص بر اثر مجاورت م��جودی با موجودی دیگر به آن دچار شود وقتی به دیدار و کلام و مکنونات خصوصی کسی میاندیشید که دل از
جوان به
آنها سخت منقلب می،شود دل باختن را فراتر از توان خود می دید و با این حال ،بارها خسته از همه چیز و در رؤیای هوس هایی ناگفتنی ای دستخوش این میل عذاب آور به تغییر و این چیز ناشناخته که چه بسا التهابِ گنگ جست و جویی نامشخص برای محبت بود.
ما به سوی آنچه دوست داریم می شتابیم آنچه خوشایند است آنچه جذب میکند اما چیزی که جاذبه ای ندارد هر وقت به آن برسیم زود رسیده ایم برسیم زود رسیده ایم و آن وقت همه چیز بهانه ای میشود تا از سرعتمان بکاهیم حرکتمان را متوقف کنیم و زمانی را که برایمان دردی مبهم است به تعویق بیندازیم.
فهمیده بود که زن بسیار دوست دارد او را ببیند بیشتر از دیگران فهمیده بود که به راستی به او نیاز دارد به محبت فراگیر و نزدیکش به نوازش پنهان حضورش زن به او نیاز داشت مانند بتی که برای خدا شدن به دعا و ایمان نیاز دارد در پرستشگاه خالی چیزی نیست جز چوبی تراشیده اما اگر فقط یک فرد با ایمان وارد نیایشگاه شود ،بپرستد تضرع ،کند، زانوزده و با اشتیاق بنالد ،مست دین خود،بت یا برهما،الله یا مسیح برابری می کند،چون هر موجود محبوبی نوعی خداست.
کاش میدانستید تلاشهایم برای به وجد آوردنتان مرا در چه وضعیت پرالتهایی قرار میدهد گاه برداشتم این است که میخواهم چیزی برداشتم این است که میخواهم چیزی بین به او داده دست نیافتنی را در آغوش بگیرم و گاه حس میکنم دارم یخی را در بغل دربی دلیلش میگیرم که حین ذوب شدن میان بازوهایم بدنم را منجمد میکند.
این حس که در زندگی از همه چیز جا مانده حسی که از مدتها پیش ذهنش را به خود مشغول کرده بود روی سرش خراب شد و او را از پا درآورد. او هیچ کاری نکرده در هیچ کاری موفق نشده، چیزی به دست نیاورده و بر هیچ چیز پیروز نشده بود هنرها وسوسه اش کرده بودند اما شهامت لازم را در خود نیافته بود که کل عمرش را صرف یکی از آنها کند و لجاجت سماجت آمیزی را که برای موفقیت در آنها واجب است هیچ موفقیتی او را خوشحال نکرده بود هیچ ذوق پرشوری در برابر چیزی زیبا او را به اشرافیت و عظمت نرسانده بود یگانه تلاش
توان فرسای او برای به دست آوردن دل یک زن مثل کارهای دیگرش با شکست روبه رو شده بود. او روی هم رفته مردی شکست خورده بود و بس.
(｡♡‿♡｡)
گهگاه به نظرش میرسید دل همه ی مردم لابد مثل ،تن دستهایی دارد؛ دستهایی پرمهر و دراز کشیده که جذب میکنند در آغوش میکشند و بغل میکنند و دل خودش بی دست است. دل او فقط چشم داشت و بس
روزهای نخست به نظرش دلگیر نمی آمد از شدت عظیم اندوهش مثل هر چیز دیگری کاسته شد اما به جای این سوزش در وجودش غمی جانکاه
متولد میشد؛ یکی از آن افسردگیهای عمیقی که به بیماریهای مزمن و اف کند شبیه اند و گاه مریض را عاقبت به کام مرگ میکشانند تمام فعالیت ها گذشته اش تمام کنجکاوی ،ذهنش تمام علاقه اش به چیزهایی که تا گریه
آن لحظه مشغول و سرگرمش کرده بودند در وجودش مرده بودند و نوعی اکراه از هر چیز نوعی بی قیدی رام نشدنی جایشان را گرفته بود؛ طوری که حتى رمقی برایش باقی نمی ماند تا بلند شود و بیرون برود.
داستان در مورد مردی ثروتمند به نام آندره ماریول هست که توسط دوستش ماسیووال به یک مهمانی دعوت می شه و در اونجا دلبسته زنی محفل گردان به نام میشل دوبورن می شه...و ماجراهای عاشقانه اونها شروع میشه ،از اینجا بیشتر وارد جزییات داستان میشم و اگه به اسپویل حساس هستید نخونید،و در آخرم جملات محبوبم رو از کتاب میگذارم...
میشل دوبورن در حالی که همسرش رو از دست داده،شروع به برگرازی مهمانی هایی با حضور هنرمندان می کنه و در اون مهمانی ها با عشوه گری و زیبایی خودش همه مردان رو شیفته خودش می کنه ،اما در عین حال به هیچکدام نه اجازه نزدیکی بیشتر و نه فرار از دوست داشتنش رو می ده ،تا اینکه آندره مارویل عاشقش می شه و با نامه های پر تب و تاب عاشقانه سعی در به دست آوردن میشل داره و میشل بهش اجازه نزدیک شدن و رابط بیشتر رو می ده به این امید که عشق در وجودش زنده بشه و اینکه مارویل همون عاشقی هست که می تونه اون رو ستایش کنه ،اما ماجرای عاشقانه اونها هم به اتمام می رسه و مارویل بازهم باید در صف کسانی قرار بگیره که میشل رو ستایش میکنند و عاشقش هستند...
ابعاد روانی داستان اون رو برای من خیلی دوست داشتنی تر کرد و راستش یکی از قشنگ ترین وجه داستان هم به نظرم همین بود،
میشل با سابقه یک ازدواج ناموفق که در اون ازدواج تحقیر شده و دوست داشته نشده ،بعد از فوت همسرش علاقه شدیدی پیدا میکنه که ببینه و حس کنه که مردان زیادی عاشق و طالبش هستند در حالی که اون بهشون اجازه دسترسی نمی ده و در قالب یک شخصیت خودشیفته از این ستایش شدن لذت می بره ،اما به نظرم خودشیفته بودن فقط پوسته شخصیت میشل دوبورن بود و اون به شدت تایید طلب بود و به دنبال تایید مردان و پر کردن خلا روانی خودش بود،با دور شدن هر یک از عاشق ها میشل دچار استرس میشد و سعی میکرد اون عاشق رو دوباره به جمع ستایش کنندگان خودش وارد کنه...حتی در آخر داستان وقتی دوباره آندره مارویل رو به مهمانی ای در خونه اش دعوت کرد و از هول شدن ها،به التماس افتادن مارویل لذت می برد،
«مارویل مقابل او چنان رنگ باخته بود که برق شادی در چشمان زن درخشیدن گرفت،از فرط هیجان چنان حالت خفگی ای به او دست داده بود که هنوز نمی توانست حرف بزند»
در واقع انگار تجربه یک عشق ناموفق،میشل رو تبدیل به یک شخصیت حتی سادیستیک کرده یود و در پایان داستان میبینیم که به آندره میگه می دونم که از این موضوع یعنی بودن من در مهمانی با سایر مرد ها رنج می بری اما حداقل همراهی من رو داری...
«با این موضوع کنار بیایید که گهگاه از دست من عذاب بکشید.شما به هر حال دارید عذاب می کشید،پس بهتر است کنار من باشید تا دور از من ،قبول دارید؟»
و بعد ابعاد شخصیتی آندره مارویل به عنوان فردی ثروتمند و ویولن زن که زندگی در تنهایی رو به بودن در جمع ترجیح می ده ،اما قبول می کنه به مهمونی میشل دوبورن بره چون دوستش قبلا حسابی ازش تعریف کرده بوده و آندره می دونسته وارد مجلسی می شه که قبلا تایید شده،آندره هم در قالب فردی خودشیفته به ما معرفی میشه ،به عنوان کسی که نیازی به روابط اجتماعی نداره ،هنرهای زیادی بلده اما در هیچکدوم اونقدر حرفه ای نیست و در همون اول قصه در موردش میگه:
(گوشه گیری تفرعن آمیزش گویی می گفت:«من عددی نیستم،چون نخواسته ام عددی باشم»)
یک جورهایی ناتوانی خودش رو به گردن نخواستن خودش مینداره، و وقتی با میشل دوبورن مواجه میشه،شخصیتی که تایید اجتماعی و معروف بودن رو داشت به یک معنی چیزهایی که اون نداشت سعی در به دست آوردن و گرفتن تاییدش می کنه ،و حتی به نظرم مارویل عاشق واقعی نبود چون جایی از داستان می گه اون با نوشتن نامه های بیشتر ،بیشتر عاشق می شه و هر چی بیشتر تضرع و زاری میکنه بیشتر دلبسته می شه تا جایی که این کار به عادتی شبانه در میاد انگار مارویل هم به نوعی مازوخیسم دچار میشه و همیشه در حالت التماس عشق به سر می بره،
به نظرم عشق مارویل و میشل یک عشق مریض بود ،میشل ناتوان از دوست داشتن و در عین حال محتاج به دوست داشته شدن و مارویل در یک عشق بیمار و ناتوان از رها کردن خودش از دست شکنجه گر...و
بعد رابطه مارویل و الیزابت،مارویل الیزابت رو با خودش همراه می کنه چون اون هم یک رابطه ناموفق داشته و نیاز به دوست داشته شدن در وجودش زبانه می کشیده و الیزابت نقش مارویل رو بر عهده می گیره ،نقش عاشقی که برای دوست داشته شدن التماس می کنه و انگار این رو نشون میده که وقتی وارد چرخه عشق مریض بشی و آسیب ببینی توهم اون چرخه رو ادامه خواهی داد با آسیب زدن به دیگری و وارد کردنش به بازی عشق ...و همینجور هر کسی در وجود دیگری به دنبال رفع کمبود های روابط قبلیش می گرده ،
من از پایان فقط این برداشت رو نداشتم ...
کتاب برام خیلی قشنگ بود و خیلی دوستش داشتم ...
.
و در آخر جملات محبوبم از کتاب
او هرگز تصور نمیکرد خودش عامل این ملال مدام باشد که از آن رنج میکشد بلکه دیگران را متهم می ساخت و مسئولیت افسردگی هایش را به گردن آنها می انداخت. اگر بلد نبودند چنانکه باید سرگرمش کنند، او را بخندانند و حتی به وجد آورند به این دلیل بود که از لطف و ملاحت و امتیازات واقعی بی بهره بودند خنده زنان میگفت: «همه کسالت آورند. فقط آدم هایی که به دلم مینشینند تحمل پذیرند فقط به این دلیل که به دلم می نشینند»
به آنها کینه می ورزید عشاق همواره غضبش را برانگیخته بودند و او این ناراحتی بی صدا و ژرف را که از دیدن مردمی با دل های تپنده از عشق حس میکرد در باطن خود تحقیر می نامید گمان میکرد آنها را با سرعت و درکی مطمئن و استثنایی باز میشناسد ،از قضا با شام هی خود روابطی را کشف و برملا کرده بود که مردم هنوز از وجودشان به کلی بی خبر بودند
وقتی به این موضوع میاندیشید به این جنون دلکش که ممکن
بود شخص بر اثر مجاورت م��جودی با موجودی دیگر به آن دچار شود وقتی به دیدار و کلام و مکنونات خصوصی کسی میاندیشید که دل از
جوان به
آنها سخت منقلب می،شود دل باختن را فراتر از توان خود می دید و با این حال ،بارها خسته از همه چیز و در رؤیای هوس هایی ناگفتنی ای دستخوش این میل عذاب آور به تغییر و این چیز ناشناخته که چه بسا التهابِ گنگ جست و جویی نامشخص برای محبت بود.
ما به سوی آنچه دوست داریم می شتابیم آنچه خوشایند است آنچه جذب میکند اما چیزی که جاذبه ای ندارد هر وقت به آن برسیم زود رسیده ایم برسیم زود رسیده ایم و آن وقت همه چیز بهانه ای میشود تا از سرعتمان بکاهیم حرکتمان را متوقف کنیم و زمانی را که برایمان دردی مبهم است به تعویق بیندازیم.
فهمیده بود که زن بسیار دوست دارد او را ببیند بیشتر از دیگران فهمیده بود که به راستی به او نیاز دارد به محبت فراگیر و نزدیکش به نوازش پنهان حضورش زن به او نیاز داشت مانند بتی که برای خدا شدن به دعا و ایمان نیاز دارد در پرستشگاه خالی چیزی نیست جز چوبی تراشیده اما اگر فقط یک فرد با ایمان وارد نیایشگاه شود ،بپرستد تضرع ،کند، زانوزده و با اشتیاق بنالد ،مست دین خود،بت یا برهما،الله یا مسیح برابری می کند،چون هر موجود محبوبی نوعی خداست.
کاش میدانستید تلاشهایم برای به وجد آوردنتان مرا در چه وضعیت پرالتهایی قرار میدهد گاه برداشتم این است که میخواهم چیزی برداشتم این است که میخواهم چیزی بین به او داده دست نیافتنی را در آغوش بگیرم و گاه حس میکنم دارم یخی را در بغل دربی دلیلش میگیرم که حین ذوب شدن میان بازوهایم بدنم را منجمد میکند.
این حس که در زندگی از همه چیز جا مانده حسی که از مدتها پیش ذهنش را به خود مشغول کرده بود روی سرش خراب شد و او را از پا درآورد. او هیچ کاری نکرده در هیچ کاری موفق نشده، چیزی به دست نیاورده و بر هیچ چیز پیروز نشده بود هنرها وسوسه اش کرده بودند اما شهامت لازم را در خود نیافته بود که کل عمرش را صرف یکی از آنها کند و لجاجت سماجت آمیزی را که برای موفقیت در آنها واجب است هیچ موفقیتی او را خوشحال نکرده بود هیچ ذوق پرشوری در برابر چیزی زیبا او را به اشرافیت و عظمت نرسانده بود یگانه تلاش
توان فرسای او برای به دست آوردن دل یک زن مثل کارهای دیگرش با شکست روبه رو شده بود. او روی هم رفته مردی شکست خورده بود و بس.
(｡♡‿♡｡)
گهگاه به نظرش میرسید دل همه ی مردم لابد مثل ،تن دستهایی دارد؛ دستهایی پرمهر و دراز کشیده که جذب میکنند در آغوش میکشند و بغل میکنند و دل خودش بی دست است. دل او فقط چشم داشت و بس
روزهای نخست به نظرش دلگیر نمی آمد از شدت عظیم اندوهش مثل هر چیز دیگری کاسته شد اما به جای این سوزش در وجودش غمی جانکاه
متولد میشد؛ یکی از آن افسردگیهای عمیقی که به بیماریهای مزمن و اف کند شبیه اند و گاه مریض را عاقبت به کام مرگ میکشانند تمام فعالیت ها گذشته اش تمام کنجکاوی ،ذهنش تمام علاقه اش به چیزهایی که تا گریه
آن لحظه مشغول و سرگرمش کرده بودند در وجودش مرده بودند و نوعی اکراه از هر چیز نوعی بی قیدی رام نشدنی جایشان را گرفته بود؛ طوری که حتى رمقی برایش باقی نمی ماند تا بلند شود و بیرون برود.
May 13, 2020
Κάθε έρωτας εμπεριέχει κι έναν φόνο. Σκοτώνουμε την ψυχή που εγκαταλείπουμε όταν αγαπούμε πολύ λίγο, όπως κι όταν αγαπούμε πάρα πολύ. ..
Oscar Wilde.
Ο Mignon McLaughlin έγραψε κάποτε
“Κανείς δεν έχει αγαπήσει ποτέ κανέναν όπως όλοι θέλουν να αγαπηθούν".
Πόσο ανθρώπινο και αληθινό αυτό το απόφθεγμα καρδιάς.
Θα μπορούσε να είναι ένας συνοπτικός νοηματικός πλαγιότιτλος σχετικά με το θέμα του βιβλίου τούτου.
Στον επικήδειο λόγο που εκφώνησε ο Ζολά όταν
έφυγε απο τη ζωή ο παρανοϊκός τραγωδός
της ψυχικής και σωματικής αγάπης και ανάγκης
Γκυ Ντε Μωπασσάν,
είπε μεταξύ άλλων συγκλονιστικών φράσεων :
«Θα μείνει στην μνήμη μας ως ένας απο τους πιο ευτυχείς και δυστυχείς ανθρώπους στη γη, αυτός που έκανε περισσότερο απο όλους την ανθρωπιά μας να ελπίσει και να συντριβεί.
[..] Ποιος μπορεί να πει αν ο πόνος και ο θάνατος ξέρουν τι κάνουν».
Διάβασα με ακλόνητο ένταση αυτό την ιστορία
για τον αιώνιο πόλεμο ανάμεσα στα δυο φύλα
που άγονται και φέρονται κυρίως αταβιστικά επηρεασμένοι απο τα αρχέγονα ένστικτα της φυσικής νομοτέλειας.
Γραμμένο κοντά στο τέλος της σύντομης ζωής
του de Maupassant, με πάθος, καημό , πόνο, ταπείνωση, φιλήδονη αλαζονεία, παρανοϊκά επινοημένη περηφάνεια και ένταση ηδονικών παρορμήσεων , ακριβώς όπως η σύφιλη επρόκειτο να τον κάνει
να τρελαθεί, λίγο πριν λυτρωθεί το πνεύμα του,
λίγο πριν κατακτήσει μια θέση ανάμεσα στις
εξωγήινες καρδιές που χτυπούν κάθε στιγμή,
όχι για να αντλήσουν ζωή μα για να εξαντληθούν
απο την ευδαιμονία και την πανοργασμική ευτυχία του παντοτινού έρωτα.
Μια αγάπη, ένας άνδρας που βασανίζεται, μια γυναίκα που τα δίνει και τα θέλει «όλα ή τίποτα».
Όταν βέβαια πάρει και βιώσει τα «όλα» περνάει αλώβητη στο « τίποτα» και αρχίζει το ψέμα,
η αδιαφορία και η πλήξη του να σε λατρεύουν
κι εσύ να τους οικτίρεις, με ευγένεια και διακριτική αδιαφορία.
Αυτό είναι το θέμα του de Maupassant.
Σας μεταφέρει την ιστορία του σαν σνακ που δεν μπορείτε να σταματήσετε να τρώτε.
Ενδιαφέρεστε άραγε για ένα σαλόνι στο Παρίσι το 1880; Φυσικά και όχι.
Αλλά μπορείτε να γοητευτείτε αρκετά από μια γυναίκα που είναι μαζικά καυτή και εντελώς κρύα.
Όταν δίνεται ολοκληρωτικά και κατόπιν αυτού χορτασμένη και διεκπεραιωτική ηθικά,
έχει δεδομένο το θύμα στην παγίδα της υλικής και πνευματικής πρόστυχης ηδυπάθεια της.
Έτσι, μπορεί να εκφράζει ευθαρσώς και δικαίως τα αληθινά της ανύπαρκτα συναισθήματα.
«Είμαι μια φοβερή κοκέτα: Το παραδέχομαι --- αλλά κανείς δεν πέθανε ποτέ από αυτό. Δεν νομίζω ότι κανείς υπέφερε από αυτό.. Δεν έχω αυτό που απαιτείται για να λατρεύω τρελά ..." Είμαι ανίκανη να αγαπήσω πραγματικά κανέναν. "
Και το αιώνιο αρσενικό θύμα να ικετεύει για μια ματιά, ένα άγγιγμα, ένα χάδι, μια λέξη απο τα χείλη που λατρεύει, ένα πονηρό χαμόγελο υποσχέσεων
που θα μπορέσει να υποκαταστήσει όλο το χάος της ύπαρξης του.
«Αχ, τι φοβερή, βασανιστική αγάπη είναι που αναζητά συνεχώς τη φιλανθρωπία μιας θερμής φράσης ή ενός ένθερμου χαϊδεύματος και που δεν δέχεται ποτέ κάτι τέτοιο! Η καρδιά μου είναι τόσο κενή όσο η κοιλιά του ζητιάνου που σας κυνηγούσε για πολύ καιρό,
το χέρι απλωμένο. Του πετάξατε υπέροχα πράγματα, αλλά όχι ψωμί.
Είναι ψωμί, είναι αγάπη που χρειαζόμουν. Σε αφήνω, φεύγω άθλιος και φτωχός , στερημένος της τρυφερότητα σας μερικά ψίχουλα της οποίας θα με είχαν σώσει. "
Τι απαίσιος και βασανιστικός έρωτας, αυτός που ζητά συνέχεια ελεημοσύνη. Και ποιος τον έχει απαρνηθεί!;!
Μπορείτε να καταλάβετε έναν εραστή απελπισμένο να διατηρήσει τη συναισθηματική του θέση.
Μπορείτε να διαβάσετε έναν επικό αγώνα για να αποδεσμεύσετε μια τοξική σχέση και να πείτε
"Έχω πάει εκεί."
Μπορείτε να καταλάβετε πως ταυτίστηκε η ανάμνηση σας με την σκληρή αλήθεια.
Με έναν ανεκπλήρωτο ή χρυσοπληρωμένο με ανείπωτη θλίψη έρωτα.
Είμαι σίγουρη.
Μπορείτε.
💖💖💥💥💖💖
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.
Oscar Wilde.
Ο Mignon McLaughlin έγραψε κάποτε
“Κανείς δεν έχει αγαπήσει ποτέ κανέναν όπως όλοι θέλουν να αγαπηθούν".
Πόσο ανθρώπινο και αληθινό αυτό το απόφθεγμα καρδιάς.
Θα μπορούσε να είναι ένας συνοπτικός νοηματικός πλαγιότιτλος σχετικά με το θέμα του βιβλίου τούτου.
Στον επικήδειο λόγο που εκφώνησε ο Ζολά όταν
έφυγε απο τη ζωή ο παρανοϊκός τραγωδός
της ψυχικής και σωματικής αγάπης και ανάγκης
Γκυ Ντε Μωπασσάν,
είπε μεταξύ άλλων συγκλονιστικών φράσεων :
«Θα μείνει στην μνήμη μας ως ένας απο τους πιο ευτυχείς και δυστυχείς ανθρώπους στη γη, αυτός που έκανε περισσότερο απο όλους την ανθρωπιά μας να ελπίσει και να συντριβεί.
[..] Ποιος μπορεί να πει αν ο πόνος και ο θάνατος ξέρουν τι κάνουν».
Διάβασα με ακλόνητο ένταση αυτό την ιστορία
για τον αιώνιο πόλεμο ανάμεσα στα δυο φύλα
που άγονται και φέρονται κυρίως αταβιστικά επηρεασμένοι απο τα αρχέγονα ένστικτα της φυσικής νομοτέλειας.
Γραμμένο κοντά στο τέλος της σύντομης ζωής
του de Maupassant, με πάθος, καημό , πόνο, ταπείνωση, φιλήδονη αλαζονεία, παρανοϊκά επινοημένη περηφάνεια και ένταση ηδονικών παρορμήσεων , ακριβώς όπως η σύφιλη επρόκειτο να τον κάνει
να τρελαθεί, λίγο πριν λυτρωθεί το πνεύμα του,
λίγο πριν κατακτήσει μια θέση ανάμεσα στις
εξωγήινες καρδιές που χτυπούν κάθε στιγμή,
όχι για να αντλήσουν ζωή μα για να εξαντληθούν
απο την ευδαιμονία και την πανοργασμική ευτυχία του παντοτινού έρωτα.
Μια αγάπη, ένας άνδρας που βασανίζεται, μια γυναίκα που τα δίνει και τα θέλει «όλα ή τίποτα».
Όταν βέβαια πάρει και βιώσει τα «όλα» περνάει αλώβητη στο « τίποτα» και αρχίζει το ψέμα,
η αδιαφορία και η πλήξη του να σε λατρεύουν
κι εσύ να τους οικτίρεις, με ευγένεια και διακριτική αδιαφορία.
Αυτό είναι το θέμα του de Maupassant.
Σας μεταφέρει την ιστορία του σαν σνακ που δεν μπορείτε να σταματήσετε να τρώτε.
Ενδιαφέρεστε άραγε για ένα σαλόνι στο Παρίσι το 1880; Φυσικά και όχι.
Αλλά μπορείτε να γοητευτείτε αρκετά από μια γυναίκα που είναι μαζικά καυτή και εντελώς κρύα.
Όταν δίνεται ολοκληρωτικά και κατόπιν αυτού χορτασμένη και διεκπεραιωτική ηθικά,
έχει δεδομένο το θύμα στην παγίδα της υλικής και πνευματικής πρόστυχης ηδυπάθεια της.
Έτσι, μπορεί να εκφράζει ευθαρσώς και δικαίως τα αληθινά της ανύπαρκτα συναισθήματα.
«Είμαι μια φοβερή κοκέτα: Το παραδέχομαι --- αλλά κανείς δεν πέθανε ποτέ από αυτό. Δεν νομίζω ότι κανείς υπέφερε από αυτό.. Δεν έχω αυτό που απαιτείται για να λατρεύω τρελά ..." Είμαι ανίκανη να αγαπήσω πραγματικά κανέναν. "
Και το αιώνιο αρσενικό θύμα να ικετεύει για μια ματιά, ένα άγγιγμα, ένα χάδι, μια λέξη απο τα χείλη που λατρεύει, ένα πονηρό χαμόγελο υποσχέσεων
που θα μπορέσει να υποκαταστήσει όλο το χάος της ύπαρξης του.
«Αχ, τι φοβερή, βασανιστική αγάπη είναι που αναζητά συνεχώς τη φιλανθρωπία μιας θερμής φράσης ή ενός ένθερμου χαϊδεύματος και που δεν δέχεται ποτέ κάτι τέτοιο! Η καρδιά μου είναι τόσο κενή όσο η κοιλιά του ζητιάνου που σας κυνηγούσε για πολύ καιρό,
το χέρι απλωμένο. Του πετάξατε υπέροχα πράγματα, αλλά όχι ψωμί.
Είναι ψωμί, είναι αγάπη που χρειαζόμουν. Σε αφήνω, φεύγω άθλιος και φτωχός , στερημένος της τρυφερότητα σας μερικά ψίχουλα της οποίας θα με είχαν σώσει. "
Τι απαίσιος και βασανιστικός έρωτας, αυτός που ζητά συνέχεια ελεημοσύνη. Και ποιος τον έχει απαρνηθεί!;!
Μπορείτε να καταλάβετε έναν εραστή απελπισμένο να διατηρήσει τη συναισθηματική του θέση.
Μπορείτε να διαβάσετε έναν επικό αγώνα για να αποδεσμεύσετε μια τοξική σχέση και να πείτε
"Έχω πάει εκεί."
Μπορείτε να καταλάβετε πως ταυτίστηκε η ανάμνηση σας με την σκληρή αλήθεια.
Με έναν ανεκπλήρωτο ή χρυσοπληρωμένο με ανείπωτη θλίψη έρωτα.
Είμαι σίγουρη.
Μπορείτε.
💖💖💥💥💖💖
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.
May 26, 2024
"You're breaking my heart," the wealthy, handsome Andre, now hopelessly smitten, tells the object of his desire, Michele, who replies : "Is that all?" Thus begins an astonishing novel about Love -- (one of the few ever written, as opposed to lust, sex, and so on). The French take "love" very seriously, whereas "sex" is just a need, not unlike taking a bath or going to the wc. Americans may not grasp a lot about "love," but we can't get enough sex (Helen Gurley B) advisories. One newly married bride, w experience, told me, "If I learned my husband was unfaithful, I'd divorce him!" Well, that's exactly what I mean. She has her rules for sex and knows nothing about Love.
Love is not meeting on schedule, insists Michele, speaking for Maupassant. Arranged like a business appointment ?-- how vulgaire, how repugnant. Love: "A single syllable, but it is everything. Can you say, 'Much love, if it is really love '" ? Please, continues Maupassant : "Who can say a person loves well or badly, a lot or a little. Are there such proportions in love?" It's not a word at all, he adds, it's an ineffable state.... (Today, we say that word as easily, casually as Have a nice day)...Because Maupassant analyses the layers, complexities, the variables of Love in a 200-page novel, my edition, some readers (especially American) just dont "get it." There are no pulsating thrusts, secretions, insertions; no bondaging or fierce bitings. He gives you the pathology and psychology of this fragile state. Walter Benjamin once wrote, "His beautiful sentences" touch you "like the hand of a kindly old physician."
The 2 lovers (think Jeanne Moreau-Maurice Ronet in a New Wave movie) have faults. The almost 30 Michele is widowed and glad to be rid of her disgusting old coot husband. Liberated, she becomes a popular salonista for artists, writers, musicans... "All she required was the admiration of every man she met." Born to wealth, Andre, 37, dabbles in art and music, but realizes he is a nobody. Loving Michele is a (dangerous) full time occupation. Eventually he flees the pain of not being loved as he loved.
With only a few pages left, I wondered how Maupassant would resolve this compulsive situation. The denouement is damn brilliant; it's also realistic and Very French. And I'm sure it annoys many readers after looking at some GR reviews. This illuminating, modern - character - novel is not for small minds.
On a light note : translator Richard Howard offers nothing in his introduction, but he's alarmed that Andre doesnt have a bathtub in his house, in the 1880s, and must soap and wash at the public baths. This gets a full graph. He forgets other hygienic issues like the need for chamber pots, which continued, for some, into the 20thC. He probably assumes those huge china bowls in antique shops on the rue Jacob today are soup tureens.
Love is not meeting on schedule, insists Michele, speaking for Maupassant. Arranged like a business appointment ?-- how vulgaire, how repugnant. Love: "A single syllable, but it is everything. Can you say, 'Much love, if it is really love '" ? Please, continues Maupassant : "Who can say a person loves well or badly, a lot or a little. Are there such proportions in love?" It's not a word at all, he adds, it's an ineffable state.... (Today, we say that word as easily, casually as Have a nice day)...Because Maupassant analyses the layers, complexities, the variables of Love in a 200-page novel, my edition, some readers (especially American) just dont "get it." There are no pulsating thrusts, secretions, insertions; no bondaging or fierce bitings. He gives you the pathology and psychology of this fragile state. Walter Benjamin once wrote, "His beautiful sentences" touch you "like the hand of a kindly old physician."
The 2 lovers (think Jeanne Moreau-Maurice Ronet in a New Wave movie) have faults. The almost 30 Michele is widowed and glad to be rid of her disgusting old coot husband. Liberated, she becomes a popular salonista for artists, writers, musicans... "All she required was the admiration of every man she met." Born to wealth, Andre, 37, dabbles in art and music, but realizes he is a nobody. Loving Michele is a (dangerous) full time occupation. Eventually he flees the pain of not being loved as he loved.
With only a few pages left, I wondered how Maupassant would resolve this compulsive situation. The denouement is damn brilliant; it's also realistic and Very French. And I'm sure it annoys many readers after looking at some GR reviews. This illuminating, modern - character - novel is not for small minds.
On a light note : translator Richard Howard offers nothing in his introduction, but he's alarmed that Andre doesnt have a bathtub in his house, in the 1880s, and must soap and wash at the public baths. This gets a full graph. He forgets other hygienic issues like the need for chamber pots, which continued, for some, into the 20thC. He probably assumes those huge china bowls in antique shops on the rue Jacob today are soup tureens.
March 24, 2020
¿𝘼𝙢𝙖𝙢𝙤𝙨 𝙥𝙤𝙧𝙦��𝙚 𝙣𝙤𝙨 𝙚𝙣𝙘𝙤𝙣𝙩𝙧𝙖𝙢𝙤𝙨 𝙪𝙣 𝙙𝙞́𝙖 𝙘𝙤𝙣 𝙪𝙣 𝙨𝙚𝙧 𝙦𝙪𝙚 𝙚𝙣 𝙫𝙚𝙧𝙙𝙖𝙙 𝙣𝙤𝙨 𝙥𝙖𝙧𝙚𝙘𝙚 𝙘𝙧𝙚𝙖𝙙𝙤 𝙥𝙖𝙧𝙖 𝙣𝙤𝙨𝙤𝙩𝙧𝙤𝙨 𝙤 𝙖𝙢𝙖𝙢𝙤𝙨, 𝙨𝙞𝙣 𝙢𝙖́𝙨, 𝙥𝙤𝙧𝙦𝙪𝙚 𝙝𝙚𝙢𝙤𝙨 𝙣𝙖𝙘𝙞𝙙𝙤 𝙘𝙤𝙣 𝙡𝙖 𝙛𝙖𝙘𝙪𝙡𝙩𝙖𝙙 𝙙𝙚 𝙖𝙢𝙖𝙧? ⠀
⠀
Buena pregunta, ¿no os parece?⠀
⠀
No puedo negar que me encanta leer a los clásicos, para mí, es una especie de catarsis, de volver a las incertidumbres de la vida, a esas preguntas que siempre han anidado en el alma de las personas. Preguntas, que hoy en día, bailan a destiempo con el estrés de nuestras vidas. Sin embargo, en el interior de estos libros, encontramos verdaderas joyas convertidas en polvo de estrellas.⠀
⠀
𝘼𝙩𝙞𝙯𝙖b𝙖 𝙖𝙨𝙞́ 𝙚𝙡 𝙛𝙪𝙚𝙜𝙤 𝙙𝙚 𝙨𝙪 𝙥𝙧𝙤𝙥𝙞𝙤 𝙘𝙤𝙧𝙖𝙯𝙤́𝙣 𝙮 𝙡𝙤 𝙩𝙤𝙧𝙣𝙖𝙗𝙖 𝙞𝙣𝙘𝙚𝙣𝙙𝙞𝙤, 𝙥𝙪𝙚𝙨 𝙡𝙖𝙨 𝙘𝙖𝙧𝙩𝙖𝙨 𝙙𝙚 𝙖𝙢𝙤𝙧 𝙚𝙣 𝙫𝙚𝙧𝙙𝙖𝙙 𝙖𝙥𝙖𝙨𝙞𝙤𝙣𝙖𝙙𝙖𝙨 𝙨𝙤𝙣 𝙘𝙤𝙣 𝙛𝙧𝙚𝙘𝙪𝙚𝙣𝙘𝙞𝙖 𝙢𝙖́𝙨 𝙥𝙚𝙡𝙞𝙜𝙧𝙤𝙨𝙖𝙨 𝙥𝙖𝙧𝙖 𝙦𝙪𝙞𝙚𝙣 𝙡𝙖𝙨 𝙚𝙨𝙘𝙧𝙞𝙗𝙚 𝙦𝙪𝙚 𝙥𝙖𝙧𝙖 𝙦𝙪𝙞𝙚𝙣 𝙡𝙖𝙨 𝙧𝙚𝙘𝙞𝙗𝙚. ⠀
⠀
Sí os gustan las novelas apasionadas, de esas que el amor vibra en cada una de sus páginas, no os perdáis esta y, sobre todo, dejad por un segundo que vuestra alma suspire con los pesares de nuestro héroe y sonría con nuestra heroína.⠀
⠀
¡𝘼𝙮, 𝙡𝙖𝙨 𝙢𝙪𝙟𝙚𝙧𝙚𝙨, 𝙖𝙙𝙞𝙫𝙞𝙣𝙖𝙢𝙤𝙨 𝙘𝙖𝙨𝙞 𝙩𝙤𝙙𝙤 𝙡𝙤 𝙦𝙪𝙚 𝙣𝙤 𝙨𝙖𝙗𝙚𝙢𝙤𝙨!
⠀
Buena pregunta, ¿no os parece?⠀
⠀
No puedo negar que me encanta leer a los clásicos, para mí, es una especie de catarsis, de volver a las incertidumbres de la vida, a esas preguntas que siempre han anidado en el alma de las personas. Preguntas, que hoy en día, bailan a destiempo con el estrés de nuestras vidas. Sin embargo, en el interior de estos libros, encontramos verdaderas joyas convertidas en polvo de estrellas.⠀
⠀
𝘼𝙩𝙞𝙯𝙖b𝙖 𝙖𝙨𝙞́ 𝙚𝙡 𝙛𝙪𝙚𝙜𝙤 𝙙𝙚 𝙨𝙪 𝙥𝙧𝙤𝙥𝙞𝙤 𝙘𝙤𝙧𝙖𝙯𝙤́𝙣 𝙮 𝙡𝙤 𝙩𝙤𝙧𝙣𝙖𝙗𝙖 𝙞𝙣𝙘𝙚𝙣𝙙𝙞𝙤, 𝙥𝙪𝙚𝙨 𝙡𝙖𝙨 𝙘𝙖𝙧𝙩𝙖𝙨 𝙙𝙚 𝙖𝙢𝙤𝙧 𝙚𝙣 𝙫𝙚𝙧𝙙𝙖𝙙 𝙖𝙥𝙖𝙨𝙞𝙤𝙣𝙖𝙙𝙖𝙨 𝙨𝙤𝙣 𝙘𝙤𝙣 𝙛𝙧𝙚𝙘𝙪𝙚𝙣𝙘𝙞𝙖 𝙢𝙖́𝙨 𝙥𝙚𝙡𝙞𝙜𝙧𝙤𝙨𝙖𝙨 𝙥𝙖𝙧𝙖 𝙦𝙪𝙞𝙚𝙣 𝙡𝙖𝙨 𝙚𝙨𝙘𝙧𝙞𝙗𝙚 𝙦𝙪𝙚 𝙥𝙖𝙧𝙖 𝙦𝙪𝙞𝙚𝙣 𝙡𝙖𝙨 𝙧𝙚𝙘𝙞𝙗𝙚. ⠀
⠀
Sí os gustan las novelas apasionadas, de esas que el amor vibra en cada una de sus páginas, no os perdáis esta y, sobre todo, dejad por un segundo que vuestra alma suspire con los pesares de nuestro héroe y sonría con nuestra heroína.⠀
⠀
¡𝘼𝙮, 𝙡𝙖𝙨 𝙢𝙪𝙟𝙚𝙧𝙚𝙨, 𝙖𝙙𝙞𝙫𝙞𝙣𝙖𝙢𝙤𝙨 𝙘𝙖𝙨𝙞 𝙩𝙤𝙙𝙤 𝙡𝙤 𝙦𝙪𝙚 𝙣𝙤 𝙨𝙖𝙗𝙚𝙢𝙤𝙨!
May 19, 2025
داستان در مورد عشق یک مرد جوان ثروتمند پاریسی به نام آندره ماریول به یک زن بیوه محفل گردان و زیبا به نام میشل دو بورن است. در این رمان توصیفات ناتورالیستی موپاسان رو از جزیره مون- سن - میشل و سواحل نرماندی بسیار دوست داشتم.
March 29, 2024
Think I'm gonna stick with his short stories.
He has this discursive/essayistic/expository way of writing that I like in small doses but that slows the story down and makes the novel interminable.
Also my rule that anytime a french guy starts talking about coquettes you can safely ignore him, he's just trying to do horny theory.
If you like Maupassant though check out the collection Night Fears from Paradise Editions, it has two of his ghost stories in it.
He has this discursive/essayistic/expository way of writing that I like in small doses but that slows the story down and makes the novel interminable.
Also my rule that anytime a french guy starts talking about coquettes you can safely ignore him, he's just trying to do horny theory.
If you like Maupassant though check out the collection Night Fears from Paradise Editions, it has two of his ghost stories in it.
December 20, 2025
هیچ کس نمیتواند همیشه عاشق بماند، فقط میتوان وفادار ماند.
January 14, 2025
میتونم بگم یکی از کتاب های مورد علاقم شدش و با تمام وجودم از خوندنش لذت بردم . اگر کتاب مادام بوواری رو خوندید حتما "دل ما " هم بخونید .
August 18, 2025
اولش که کتاب رو گرفتم(به خاطر نویسنده گرفتمو اولین کتابیه که ازش گرفتم در حالی که این آخرین اثر اون نویسنده هست) انتظار کتاب به نسبت خوبی داشتم ولی یه کتاب خیلی معمولی با داستان خیلی معمولی بودش...
خیلی توصیفات زیاد و خسته کننده داشت و کتاب کلاً اگه این توصیفات خسته کننده رو اگه نمیداشت تو صد صفحه هم میتونست حق مطلب رو ادا کنه
حس میکنم موضوع کتاب میتونست جوری پیش بره و کوتاهتر باشه که قشنگتر و بهتر جذب کنه منو...
فکر نمیکنم که حالا حالا سراغ این نویسنده برم مگر اینکه آثار دیگش تعریف خیلی زیادی بشنوم ازش...
خیلی توصیفات زیاد و خسته کننده داشت و کتاب کلاً اگه این توصیفات خسته کننده رو اگه نمیداشت تو صد صفحه هم میتونست حق مطلب رو ادا کنه
حس میکنم موضوع کتاب میتونست جوری پیش بره و کوتاهتر باشه که قشنگتر و بهتر جذب کنه منو...
فکر نمیکنم که حالا حالا سراغ این نویسنده برم مگر اینکه آثار دیگش تعریف خیلی زیادی بشنوم ازش...
March 21, 2020
"Every authentically loved being is a kind of god."
Another tremendous work by de Maupassant on love in all its wondrous, frustrating absurdity. Few stories will have you tearing frenziedly at your hair and shouting at the maddening foibles of their characters. Hearken back to an age of literature where plots are non-existent (here it is merely mere guy falls in love with society woman addicted to society) and the whole crazy axis of the book are the deepening and deepening convolutions that those who are in love bury themselves within. Whether as defense or reaction to insatiation is up to you. de M's genius comes from him never really coming down on either side. Instead, he tears into the minds of his characters, lays them bare with masterful ability and leaves them in tatters for the reader to piece back together. He even lays into his own art:
"And when there's no love left in books...there's no love in life. You writers invented the ideal, and your readers believed in your invention. Now you're just reality merchants, and in your wake they've begun to believe in universal vulgarity."
Genius! I can't recommend de M. enough.
Another tremendous work by de Maupassant on love in all its wondrous, frustrating absurdity. Few stories will have you tearing frenziedly at your hair and shouting at the maddening foibles of their characters. Hearken back to an age of literature where plots are non-existent (here it is merely mere guy falls in love with society woman addicted to society) and the whole crazy axis of the book are the deepening and deepening convolutions that those who are in love bury themselves within. Whether as defense or reaction to insatiation is up to you. de M's genius comes from him never really coming down on either side. Instead, he tears into the minds of his characters, lays them bare with masterful ability and leaves them in tatters for the reader to piece back together. He even lays into his own art:
"And when there's no love left in books...there's no love in life. You writers invented the ideal, and your readers believed in your invention. Now you're just reality merchants, and in your wake they've begun to believe in universal vulgarity."
Genius! I can't recommend de M. enough.
November 15, 2017
Guy De Maupassant... Her okuduğumda "Yok, bu seviyeye ulaşılamaz..." dediğim yazarlardan. "Aşklarımız"a başlarken konunun beni sıkabileceğini düşünmüştüm ama bitirmekten dolayı şu an ki üzüntümü anlatamam. Damadımda nefis bir tat bıraktı. Bir konu bu kadar mı güzel işlenir? Her cümle, gitmek istenilen yere doğru bu kadar dengeli, leziz nasıl kurulur? İnsanların dönemsel psikolojileri yazılan çağı aşıp bu kadar mı nokta vuruş anlatılır, günümüze de ışık tutar? Eğer okuma tarafındaysanız kaçırmayın, yazma kısmına da ilgi duyuyorsanız ders kitabı gibi özenle incelenecek, örnek alınacak bir eser. Bu yüzden beş yıldız! :)
March 9, 2024
رمنس قشنگی بود. قشنگ نوشته شده بود. توصیفات نازنینی داشت.
لیکن، جمله ها به قدری طولانی و درهم پیچیده شده بود که وسط جمله نرسیده، فاعل یادت میرفت و اصلا چی شد که الآن اینجاییم؟
ترجمه هم... اِییی.
اسفند ۱۴۰۲
لیکن، جمله ها به قدری طولانی و درهم پیچیده شده بود که وسط جمله نرسیده، فاعل یادت میرفت و اصلا چی شد که الآن اینجاییم؟
ترجمه هم... اِییی.
اسفند ۱۴۰۲
April 23, 2016
Alien Hearts was first published in 1890 as Notre Coeur and was Maupassant's last novel. A more straightforward translation of the title would be Our Heart which the translator, Richard Howard, acknowledges in the preface but he mentions that Maupassant had intended to write a companion to Notre Coeur called Alien Souls which he didn't finish. I normally don't like it when translators or publishers decide to change the title of a translated book but in this case I prefer the new title and I think that it's more suitable as well - in short, it's a better title.
Although I've read quite a few short stories by Maupassant this is the first novel that I've read by him. Maupassant gets down to business straight away as the first sentence describes the situation:
And what of de Burne? She is certain that Mariolle has fallen for her, she knows the signs, and is just waiting for Mariolle to act:
I'm not a big fan of nineteenth century novels about lovers, their traumas, infatuations and jealousies etc. And it was this subject matter that bored me a little when I was reading Proust last year. So I was a bit wary of this novel as I progressed as it was following a well-worn path of nineteenth century literature; so Mariolle falls completely for de Burne and thinks of her all the time, they arrange to meet clandestinely and eventually Mariolle sets up a love nest where they can meet in private. Rather than viewing events solely from Mariolle's perspective Maupassant gives us glimpses into de Burne's mind, which is generally more interesting than Mariolle. Whereas Mariolle takes on the role of the typical Romantic suffering intensely for his beloved, de Burne is icy cool. The novel, as well as Mariolle's character, comes alive when their relationship begins to falter, partly because both characters start to analyse their own thoughts and feelings as well as the other's. De Burne arrives later and later to their trysts and Mariolle realises that things are cooling off between them, which causes more suffering. Mariolle realises that they are completely different types:
This ended up being an excellent read but it wasn't plain sailing; I started off by liking it, then I almost felt like throwing it down out of boredom, only to be captivated with the ending, which is a bit ambiguous and throws up many questions. I wonder if Alien Souls was intended to answer some of those questions?
Although I've read quite a few short stories by Maupassant this is the first novel that I've read by him. Maupassant gets down to business straight away as the first sentence describes the situation:
A day came when Massival - the musician, the famous composer of Rebecca, the man who for at least fifteen years had been called "our distinguished young maestro" - asked his friend André Mariolle, "Why the devil haven't I ever seen you at Michèle de Burne's? If you ask me, she's one of the most...interesting women in Paris. In today's Paris, at any rate."Mariolle is thirty-seven, unmarried, rich and a dilettante. Madame de Burne is a pretty, young widow who established her salon following the death of her tyrannical husband. She is also a tease and a flirt and many of the visitors fall in love with her. One evening Mariolle is talked into going to de Burne's salon and is immediately attracted to her. His friends warn him that he will fall in love with her just like everyone else.
And what of de Burne? She is certain that Mariolle has fallen for her, she knows the signs, and is just waiting for Mariolle to act:
Yet her heart did not thirst for emotions like the hearts of sentimental women; she was not searching for a man's unique love nor for the gratification of a passion. All she required was the admiration of every man she met, acknowledgment of capitulation, the homage of universal tenderness.She does not love but enjoys being beloved. Certain of Mariolle's love, she is surprised when she gets a letter from him saying that he's leaving because of her. Well, de Burne uses this to invite him to see her so they can talk through the problem - and Mariolle is hooked.
I'm not a big fan of nineteenth century novels about lovers, their traumas, infatuations and jealousies etc. And it was this subject matter that bored me a little when I was reading Proust last year. So I was a bit wary of this novel as I progressed as it was following a well-worn path of nineteenth century literature; so Mariolle falls completely for de Burne and thinks of her all the time, they arrange to meet clandestinely and eventually Mariolle sets up a love nest where they can meet in private. Rather than viewing events solely from Mariolle's perspective Maupassant gives us glimpses into de Burne's mind, which is generally more interesting than Mariolle. Whereas Mariolle takes on the role of the typical Romantic suffering intensely for his beloved, de Burne is icy cool. The novel, as well as Mariolle's character, comes alive when their relationship begins to falter, partly because both characters start to analyse their own thoughts and feelings as well as the other's. De Burne arrives later and later to their trysts and Mariolle realises that things are cooling off between them, which causes more suffering. Mariolle realises that they are completely different types:
What struck him most about Madame de Burne's letters was the complete absence of sensibility. This woman thought, she never felt.But Mariolle feels. Is it possible for two people who experience love in different ways to carry on loving each other? In their discussions Mariolle accuses de Burne of not loving him because all the passion of the relationship comes from him:
Realizing how far apart they were, Mariolle murmured, "What a strange way to think about love - and to talk about it! For you I'm just someone you like to have, more often than not, in the chair beside you. But for me you fill the world. There's no one else in it, I know no one else, I feel no one else is there, and you are all I want."Up to this point I believed that de Burne was just toying with Mariolle and she would be quite content to let him go when she was bored of him, but now the dynamic has shifted, at least a little bit, and the novel takes a drastic turn as well...but I won't reveal any more of the plot.
She had a kind smile for him as she replied, "I know, I can tell, I understand what you're saying. I'm happy to hear what you're saying, and what I say in return is this: Keep on loving me as much as you can, if you can, for that's my greatest happiness; but don't force me to perform a farce which would be painful for me and unworthy of both of us. For some time now, I've sensed this crisis was coming; it's painful for me because I'm so deeply attached to you, but I can't transform my nature and make it like yours. Take me as I am."
This ended up being an excellent read but it wasn't plain sailing; I started off by liking it, then I almost felt like throwing it down out of boredom, only to be captivated with the ending, which is a bit ambiguous and throws up many questions. I wonder if Alien Souls was intended to answer some of those questions?
July 30, 2025
در هر رابطهٔ عاشقانهای، هر قدر هم که متقابل شکل گرفته باشه، طرف سبک و سنگین وجود داره. یک سمت اشتیاقش پرشورتره و دلبستگیش بحرانیتر و سمت دیگه «هیستری منطقی» و دلزدگی مزمنش از احساسات به عشق آرمانی و بیقید و شرطی که مطلوب طرف دیگهست، میچربه. این کفهها میتونن بسته به شرایط و محیط مدام در دو طرف جابهجا بشن، یا اصلاً اونقدر نزدیک به هم قرار بگیرن و اختلافشون نامحسوس و متغیر باشه که به چشم نیاد. گاهی هم نحوهٔ بروز علاقه تاثیر میذاره و اون اغراقها و خودداریهایی که با انگیزههای متفاوت به وجود میآن میتونن جلوهٔ این سبک سنگینی رو تحریف کنن. خیلی از این رابطههای ناهماهنگ و غیر تراز بعد از مدتی فرسودهکننده میشن و فرومی��پاشن، ولی بعضیهاشون هم هستن که این ناهماهنگی رو علیرغم کشمکشها میپذیرن و با مزمن کردن بحران، با همون عدم تعادل ادامه میدن. تو این کتاب موپاسان همچین رابطهٔ ناهماهنگی رو با پیچیدگیها و فراز و نشیبهای بسیارش خیلی دقیق و واقعگرایانه به تصویر کشیده، و داستانی رو برای ما روایت میکنه که با وجود تمرکز روی شخصیت اصلی و عشق دردناک و پرشورش، از همدردی ما با معشوقی که به شیوهٔ خودش عشق میورزه و عذاب رو تشدید میکنه، چیزی کم نمیکنه. اگر ما دلبستگی روز افزون آندره ماریول و درماندگی آشناش رو میبینیم، از اون طرف هم عشق محتاط، حساب شده و تحت کنترل میشل دو بورن رو داریم که از راه استدلال به وجود میآد و به واسطهٔ اخلاقمداریش زنده میمونه. هر دو قابل درک و همدردیان چون بدون قضاوت و دخالت نویسنده به تصویر کشیده شدهان، ولی بسته به تجربهٔ خواننده، ممکنه برای هر کدوم از ما یک طرف ملموستر باشه.
قلم موپاسان ظریف، دقیق، و موجزه و با وجود روون پیش رفتن، عمیق و پیچیده هم هست. نگاهی که به درونیات شخصیتها داره پررنگ و گستردهست، ولی در جای مناسبی به وقایع داستان گره خورده و هر کدوم رو جلو میبره. در کل بهخاطر منسجم و خطی بودن روایت، هماهنگ شدن با ریتم کتاب راحت و لذتبخشه.
یکی از چیزهایی که در مورد شخصیتها به نظرم جالب اومد، صداقت غیرمنتظرهای بود که بعضی وقتها بروز میدادن و واکنش طرف مقابل به اون صداقت. از این جهت غیرمنتظره بود که میشل و آندره هر دو برای ادامه پیدا کردن اون رابطه گاهی متوسل به دروغ و تظاهر میشدن. یا چیزی رو بیش از حد پنهان میکردن، یا بیش از حد واقعیش بروز میدادن و این تظاهر کردنها هم در برابر همدیگه بود و هم گاهی در برابر خودشون. به خاطر همین اون شکافهای صادقانهای که هر چند وقت یکبار عامدانه به وجود میآوردن، چه از روی کلافگی و چه از سر سیاست، پیچشهای جدیدی به رابطهشون میداد.
هرچند، کیه که بگه برای هر کدوم مرز واقعیت و تظاهر کجا بوده؟ فریبهای تخیل و تاثیری که اعتقادات ما روی نحوهٔ عاشق شدنمون میذاره اینجا هم مثل «در جستجوی زمان از دست رفته»، محوریت داره. جایی اوایل کتاب بود که ماریول فقط با نوشتن نامه عشقش رو به میشل ابراز میکرد، و انقدر هر شب به آب و تاب نامه و سوزناک بودن علاقهاش اضافه میکرد که خودش هم مونده بود حد و اندازهٔ عشقش واقعاً کجاست. حس میکرد این بیقراری و در تب عشق سوختنش همون قدر که روی ادبیات نامههاش تأثیر میذاره، داره از اونا تاثیر میگیره و بازیچهٔ تخیلاتش میشه. از اون طرف هم افکار میشل دربارهٔ «افسانهٔ عشق» و توانایی عشق ورزیدن رو داریم که گاهی متزلزلش میکنه و با سوالهای همیشگی عشق مواجهش میکنه. سوالهایی مثل: دلباختگی واقعی چه شکلیه؟ عشق در ما به شکل غریزی وجود داره، یا انقدر بقیه بهش باور دارن که ما هم در نهایت میپذیریمش؟ تا کی میتونه دووم بیاره و شعلهش کم نشه؟ و مهمتر از همه: وقتی که کم حرارت، دلسردکننده و تکراری شد، میشه ادامه داد؟ اصلاً باید ادامه داد؟ این سوالها علیرغم کلیشهای بودنشون، به نحو غیرکلیشهای و جالبی شخصیتها رو با خودشون درگیر میکنن.
در نهایت به عنوان مورد آخر، شباهت ماریول و سوانِ در جستجو از همون صفحات اول توجهم رو جلب کرد:
«آندره ماریول، حدوداً سی و هفت ساله، مجرد و بیکار، بهقدری ثروت داشت که میتوانست هر طور بخواهد زندگی کند، به سفر برود و حتی مجموعهای زیبا از تابلوهای امروزی و اشیای عتیقه جمع کند. فردی خوشذوق، کمی دمدمیمزاج، اندکی تندخو، اندکی هوسباز و از خودراضی تلقی میشد که خلوت را بیشتر از سر نخوت برمیگزید تا خجلت. بسیار مستعد، بسیار نازکاندیش اما کاهل، قادر به فهم هرچیز و چهبسا در انجام دادن بسیاری از کارها توانا بود و با تمام این اوصاف، به این بسنده کرده بود که در مقام تماشاگر یا بهتر است بگوییم دوستدارِ زندگی از آن لذت ببرد.»
ماریول کسیه که انواع هنرهارو امتحان کرده، ولی هیچکدوم به اندازهٔ کافی وسوسهاش نکردن که به یکی متعهد بشه و زندگیش رو پاش بذاره. و حالا کل اون ذوق پرشوری که تلنبار شده به شکل یک عشق خانمانسوز داره روی سرش آوار میشه. علاوه بر اینها، اون الگوی «عشقِ همزادِ اضطرابِ» پروستی، انحصارطلبیای که با محفلها تشدید میشه و حسادت رو هم میتونیم بین آندره و میشل ببینیم. یا حتی اون «من»های متکثر که در محیطهای اجتماعی مختلف تغییر میکنن و کیمیای احساسات شخصیتها رو هم در موازاتش تغییر میدن، اینجا هم تا حدی بهش پرداخته میشه. البته قطعاً سبک موپاسان متفاوته و با توجه به حجم نسبتاً کمی هم که کتاب داره، به خیلی از این موارد فقط یه گریز سطحی و متناسب با نوع روایتش زده. ولی باز هم پیدا کردن این شباهتها جالب بود.
قلم موپاسان ظریف، دقیق، و موجزه و با وجود روون پیش رفتن، عمیق و پیچیده هم هست. نگاهی که به درونیات شخصیتها داره پررنگ و گستردهست، ولی در جای مناسبی به وقایع داستان گره خورده و هر کدوم رو جلو میبره. در کل بهخاطر منسجم و خطی بودن روایت، هماهنگ شدن با ریتم کتاب راحت و لذتبخشه.
یکی از چیزهایی که در مورد شخصیتها به نظرم جالب اومد، صداقت غیرمنتظرهای بود که بعضی وقتها بروز میدادن و واکنش طرف مقابل به اون صداقت. از این جهت غیرمنتظره بود که میشل و آندره هر دو برای ادامه پیدا کردن اون رابطه گاهی متوسل به دروغ و تظاهر میشدن. یا چیزی رو بیش از حد پنهان میکردن، یا بیش از حد واقعیش بروز میدادن و این تظاهر کردنها هم در برابر همدیگه بود و هم گاهی در برابر خودشون. به خاطر همین اون شکافهای صادقانهای که هر چند وقت یکبار عامدانه به وجود میآوردن، چه از روی کلافگی و چه از سر سیاست، پیچشهای جدیدی به رابطهشون میداد.
هرچند، کیه که بگه برای هر کدوم مرز واقعیت و تظاهر کجا بوده؟ فریبهای تخیل و تاثیری که اعتقادات ما روی نحوهٔ عاشق شدنمون میذاره اینجا هم مثل «در جستجوی زمان از دست رفته»، محوریت داره. جایی اوایل کتاب بود که ماریول فقط با نوشتن نامه عشقش رو به میشل ابراز میکرد، و انقدر هر شب به آب و تاب نامه و سوزناک بودن علاقهاش اضافه میکرد که خودش هم مونده بود حد و اندازهٔ عشقش واقعاً کجاست. حس میکرد این بیقراری و در تب عشق سوختنش همون قدر که روی ادبیات نامههاش تأثیر میذاره، داره از اونا تاثیر میگیره و بازیچهٔ تخیلاتش میشه. از اون طرف هم افکار میشل دربارهٔ «افسانهٔ عشق» و توانایی عشق ورزیدن رو داریم که گاهی متزلزلش میکنه و با سوالهای همیشگی عشق مواجهش میکنه. سوالهایی مثل: دلباختگی واقعی چه شکلیه؟ عشق در ما به شکل غریزی وجود داره، یا انقدر بقیه بهش باور دارن که ما هم در نهایت میپذیریمش؟ تا کی میتونه دووم بیاره و شعلهش کم نشه؟ و مهمتر از همه: وقتی که کم حرارت، دلسردکننده و تکراری شد، میشه ادامه داد؟ اصلاً باید ادامه داد؟ این سوالها علیرغم کلیشهای بودنشون، به نحو غیرکلیشهای و جالبی شخصیتها رو با خودشون درگیر میکنن.
در نهایت به عنوان مورد آخر، شباهت ماریول و سوانِ در جستجو از همون صفحات اول توجهم رو جلب کرد:
«آندره ماریول، حدوداً سی و هفت ساله، مجرد و بیکار، بهقدری ثروت داشت که میتوانست هر طور بخواهد زندگی کند، به سفر برود و حتی مجموعهای زیبا از تابلوهای امروزی و اشیای عتیقه جمع کند. فردی خوشذوق، کمی دمدمیمزاج، اندکی تندخو، اندکی هوسباز و از خودراضی تلقی میشد که خلوت را بیشتر از سر نخوت برمیگزید تا خجلت. بسیار مستعد، بسیار نازکاندیش اما کاهل، قادر به فهم هرچیز و چهبسا در انجام دادن بسیاری از کارها توانا بود و با تمام این اوصاف، به این بسنده کرده بود که در مقام تماشاگر یا بهتر است بگوییم دوستدارِ زندگی از آن لذت ببرد.»
ماریول کسیه که انواع هنرهارو امتحان کرده، ولی هیچکدوم به اندازهٔ کافی وسوسهاش نکردن که به یکی متعهد بشه و زندگیش رو پاش بذاره. و حالا کل اون ذوق پرشوری که تلنبار شده به شکل یک عشق خانمانسوز داره روی سرش آوار میشه. علاوه بر اینها، اون الگوی «عشقِ همزادِ اضطرابِ» پروستی، انحصارطلبیای که با محفلها تشدید میشه و حسادت رو هم میتونیم بین آندره و میشل ببینیم. یا حتی اون «من»های متکثر که در محیطهای اجتماعی مختلف تغییر میکنن و کیمیای احساسات شخصیتها رو هم در موازاتش تغییر میدن، اینجا هم تا حدی بهش پرداخته میشه. البته قطعاً سبک موپاسان متفاوته و با توجه به حجم نسبتاً کمی هم که کتاب داره، به خیلی از این موارد فقط یه گریز سطحی و متناسب با نوع روایتش زده. ولی باز هم پیدا کردن این شباهتها جالب بود.
December 5, 2024
کتابی در مورد عشق و ماهیت عشق، یا شاید بهتر باشه بگم: در مورد برداشتهای متفاوت از عشق!
خلاصهی داستان از این قراره که مردی متشخص و ثروتمند به اسم ماریول عاشق زنی بیوه و محفلگردان تو اواخر قرن نوزدهم میشه. میشل، زنی زیبا با هواخواهان بسیار که انگار استعداد عاشق شدن نداره! رابطهای بین ماریول و میشل شکل میگیره، و کتاب به این رابطه و احوالات این عاشق شوربخت، ماریول، میپردازه.
این کتاب منو یاد «آدلف» بنژامن کنستان انداخت، و به نظرم میشه که یک رمان روانشناسانه نامیدش. توصیفات موپاسان از سیر روند این رابطه، از احوالات درونی و دگرگونیهای ماریول، از ضعفها و زیادهخواهیهای میشل، تصویری زنده از شخصیتهای داستان بهمون میده.
میشل ادعا میکنه که ماریول رو دوست داره، و در نظر خودش هم واقعا همینطوره. ماریول با بقیهٔ مردها براش متفاوته. نسبت بهش عشق شورانگیزی نداره، اما محبتی درونش نسبت به ماریول هست، محبتی که شوربختانه، بهاندازهی نیروی عشق و محبت درونِ ماریول، شدید نیست. ماریول تمامِ عشق و توجه میشل رو میخواد، میخواد همونطور که جهان اون آکنده از میشل شده، میشل هم چیزی جز اون نشناسه، حس نکنه، نخواد. یا همه یا هیچ. اما میشل چنین سرشتی نداره، نمیتونه به شکل دیگهای ماریول رو دوست داشته باشه و شبیه اون احساس کنه و انتظار داره ماریول اونو همینجوری که هست بپذیره. تمام این کشمکشها باعث به وجود آمدن رابطهای مریضگونه میشن، رابطهای که در نهایت به شخص سومی هم ضربه میزنه...
اگر طرفدار کلاسیکها هستین، اگر از خوندن کتابهایی که به احوالات درونی شخصیتها میپردازن لذت میبرین، این کتاب برای شماست...
خلاصهی داستان از این قراره که مردی متشخص و ثروتمند به اسم ماریول عاشق زنی بیوه و محفلگردان تو اواخر قرن نوزدهم میشه. میشل، زنی زیبا با هواخواهان بسیار که انگار استعداد عاشق شدن نداره! رابطهای بین ماریول و میشل شکل میگیره، و کتاب به این رابطه و احوالات این عاشق شوربخت، ماریول، میپردازه.
این کتاب منو یاد «آدلف» بنژامن کنستان انداخت، و به نظرم میشه که یک رمان روانشناسانه نامیدش. توصیفات موپاسان از سیر روند این رابطه، از احوالات درونی و دگرگونیهای ماریول، از ضعفها و زیادهخواهیهای میشل، تصویری زنده از شخصیتهای داستان بهمون میده.
میشل ادعا میکنه که ماریول رو دوست داره، و در نظر خودش هم واقعا همینطوره. ماریول با بقیهٔ مردها براش متفاوته. نسبت بهش عشق شورانگیزی نداره، اما محبتی درونش نسبت به ماریول هست، محبتی که شوربختانه، بهاندازهی نیروی عشق و محبت درونِ ماریول، شدید نیست. ماریول تمامِ عشق و توجه میشل رو میخواد، میخواد همونطور که جهان اون آکنده از میشل شده، میشل هم چیزی جز اون نشناسه، حس نکنه، نخواد. یا همه یا هیچ. اما میشل چنین سرشتی نداره، نمیتونه به شکل دیگهای ماریول رو دوست داشته باشه و شبیه اون احساس کنه و انتظار داره ماریول اونو همینجوری که هست بپذیره. تمام این کشمکشها باعث به وجود آمدن رابطهای مریضگونه میشن، رابطهای که در نهایت به شخص سومی هم ضربه میزنه...
اگر طرفدار کلاسیکها هستین، اگر از خوندن کتابهایی که به احوالات درونی شخصیتها میپردازن لذت میبرین، این کتاب برای شماست...
October 17, 2024
«دل ما» که اتفاقا آخرین رمان موپاسان هم هست، روایت زندگی یک زنِ بیوهست که در اواخر قرن نوزدهم زندگی میکنه و عاشق و دلباخته ی کسی نیست، جز خودش!!!
این زن مهمونی های پر زرق و برقی تو پاریس راه میندازه و نقل مجلس میشه…
•به شخصه میگم که متن قشنگی داشت؛ عاشقِ موپاسان و توصیفاتشم. روحت رو برمیداره و پرت میکنه وسط پاریس✨
•اما چیزی که اذیتم میکرد موضوع داستان بود؛ (نظر من کاملا شخصیه و ممکنه شما مخالفش باشی)خود کارکتر اصلی که این خانم باشن، رو اعصابم بود. روابطش با دوستاش و اطرافیانش، شخصیتش و همچنین لایف استایلی که دشت، باعث شدم یکم از کتاب زده بشم🫠
حتی از پایانشم خوشم نیومد…
•اما درکل اگه بخوام نگاهمو وسیعتر کنم، آره کتاب خوب و متفاوتی بود. اما «خوب» کافیه و «خیلی خوب» زیاده رویه واسش.
(بازم میگم این نظر منه )
این زن مهمونی های پر زرق و برقی تو پاریس راه میندازه و نقل مجلس میشه…
•به شخصه میگم که متن قشنگی داشت؛ عاشقِ موپاسان و توصیفاتشم. روحت رو برمیداره و پرت میکنه وسط پاریس✨
•اما چیزی که اذیتم میکرد موضوع داستان بود؛ (نظر من کاملا شخصیه و ممکنه شما مخالفش باشی)خود کارکتر اصلی که این خانم باشن، رو اعصابم بود. روابطش با دوستاش و اطرافیانش، شخصیتش و همچنین لایف استایلی که دشت، باعث شدم یکم از کتاب زده بشم🫠
حتی از پایانشم خوشم نیومد…
•اما درکل اگه بخوام نگاهمو وسیعتر کنم، آره کتاب خوب و متفاوتی بود. اما «خوب» کافیه و «خیلی خوب» زیاده رویه واسش.
(بازم میگم این نظر منه )
September 26, 2025
This is by far the most interesting work I have ever read by Guy de Maupassant, and one of the best tales of unrequited love in all of literature. Alien Hearts tells the tale of a wealthy young man who falls hard for a young widow who runs an artistic salon in Paris. At times, it is almost better than Proust and his writing about the Verdurin salon.
What I liked was that Andre Mariolle actually comes to an interesting decision about his love for Mme de Burne -- and it is a solution that one would never find anywhere but in a French novel! This is definitely a book that deserves to be better known.
What I liked was that Andre Mariolle actually comes to an interesting decision about his love for Mme de Burne -- and it is a solution that one would never find anywhere but in a French novel! This is definitely a book that deserves to be better known.
October 12, 2017
Educational.
Read
November 20, 2022Dernier roman de Maupassant, très intéressant pour comprendre l'évolution de son oeuvre et de sa pensée autour des rapports hommes/femmes. Jolis portraits de personnages mondains, mais histoire assez linéaire et classique tout de même.
February 24, 2025
دلم برای این سبک عاشقانه ها در فضای کلاسیک تنگ شده بود. توصیفات ناتورالیستی خیلی خوبی داشت و به اندازه. مغزم نیاز به یک داستان سبک آروم و پر از فضاسازی نیاز داشت. وسط این بلبشوی زندگی روزمره خوندن این مدل کتابها مثل مدیتیشننه.
July 24, 2025
This is a magnificent book! A deep and penetrating and intelligent analysis of love and alienation in late 19th cen. cultivated Parisian society, decadently quivering on the cusp of modernity — mixed with a profound critique of the artificiality and disenchantment (Entzauberung) of Modernity…, as glimpsed by Maupassant as lying just ahead.
Mariolle is an especially well-developed character; but so are several of the secondary characters (such as Lamarthe). The interior monologues are astute.
Originally titled Notre Coeur, whoever devised the English title Alien Hearts — it was a stroke of brilliance!
I must say, however, that the ending quite surprised me…, with its peripeteiai (plural!) and its sanity.
6-stars…!
Mariolle is an especially well-developed character; but so are several of the secondary characters (such as Lamarthe). The interior monologues are astute.
Originally titled Notre Coeur, whoever devised the English title Alien Hearts — it was a stroke of brilliance!
I must say, however, that the ending quite surprised me…, with its peripeteiai (plural!) and its sanity.
6-stars…!
December 1, 2018
Interestingly, about an asexual woman. She is as explicitly asexual, at least in this translation, as I think she possibly can be before the word -- although once or twice Maupassant thinks she may be a lesbian instead.
(I typed that and then found this: Asexual history or prehistory in the 19th and 20th centuries: https://acinghistory.wordpress.com/20...).
By the end, she has spoken for herself and explained herself such that the novel glimpses the beginnings of accommodation to her as she is, although for most of the story she seems harassed and persecuted by her author as well as by her lover. It isn't often I'd say an author misrenders his own character, but I had that sense this time, because there was obviously another way to interpret her attitudes, less hostile towards her than Maupassant gives room to.
Also, I bet the book would have been irritating if I'd read it at the time, with its complaints about how contemporary people are just not as real and deep as people used to be. It's always dangerous to rail at 'the youth today'. It was like reading in a newspaper about millennials.
Lush descriptions of Mont-Saint-Michel and beech forests.
(I typed that and then found this: Asexual history or prehistory in the 19th and 20th centuries: https://acinghistory.wordpress.com/20...).
By the end, she has spoken for herself and explained herself such that the novel glimpses the beginnings of accommodation to her as she is, although for most of the story she seems harassed and persecuted by her author as well as by her lover. It isn't often I'd say an author misrenders his own character, but I had that sense this time, because there was obviously another way to interpret her attitudes, less hostile towards her than Maupassant gives room to.
Also, I bet the book would have been irritating if I'd read it at the time, with its complaints about how contemporary people are just not as real and deep as people used to be. It's always dangerous to rail at 'the youth today'. It was like reading in a newspaper about millennials.
Lush descriptions of Mont-Saint-Michel and beech forests.
June 11, 2025
The original title is Notre Coeur which roughly translates to Our Hearts. The translation I read used the title Or, A Woman’s Pastime. For many pages this title made no sense to me, but as I read further it is probably more apt than the NYRB translation of Alien Hearts. Madame de Burne, widowed but having been married to a brutal man, finds herself a flirtatious woman who has no intention of ever falling in love. Thus, she toys with the men who frequent her home.
André Mariolle makes the fatal mistake of falling head over heels in love with Madame de Burne. He fails to understand his love will never be reciprocated in the way he needs. This novel is mostly characterization with little plot. Still, I wouldn't go so far as to say the characterizations are fully-fleshed, rather that the novel focuses on the psyche of the two main characters.
For at least half this short novel I wanted so much more. But I came to realize I had to accept it for what it is, much in the way Mariolle needed to come to accept he was in a one-way love affair. I loved de Maupassant's Pierre and Jean and I think despite not being in love with this title, that I'll be very open to reading more of de Maupassant, perhaps trying some short stories next. Still, I can't find more than 3-stars for this, but acknowledge it is probably in the top quarter of that group.
André Mariolle makes the fatal mistake of falling head over heels in love with Madame de Burne. He fails to understand his love will never be reciprocated in the way he needs. This novel is mostly characterization with little plot. Still, I wouldn't go so far as to say the characterizations are fully-fleshed, rather that the novel focuses on the psyche of the two main characters.
For at least half this short novel I wanted so much more. But I came to realize I had to accept it for what it is, much in the way Mariolle needed to come to accept he was in a one-way love affair. I loved de Maupassant's Pierre and Jean and I think despite not being in love with this title, that I'll be very open to reading more of de Maupassant, perhaps trying some short stories next. Still, I can't find more than 3-stars for this, but acknowledge it is probably in the top quarter of that group.
June 28, 2008
Maupassant wrote this novel quite in the end of his life, in 1890(he died in 1893). It's a short book, only 285 pages but with a high density in the feelings expressed and as usual with Maupassant a complexe psychology of the characters.
The reader gets in the action in the first pages, Maupassant describes how André Mariolle got introduced to Mme de Burne. She is a widow and likes to be adored and admired by the men around her.
From pages to pages, Maupassant makes us feel and live what André Mariolle is living. How he has the impression to be a lover different from the others for Mme de Burne and exceptionnal, maybe even loved. We can also feel the disappointment and the addction he has for her in spite of all the sarrow she brings in his life. Maupassant makes the reader goes inside the emotions of his characters.
Maupassant in this novel writes about a topic he likes particularly and come very often in his litterature. But what makes the difference with other authors in this kind of story is for sure this ability he has to make the reader feel so close from the hero of the book. The vocabulary is precise and each sentence has it place in the story, making it so exceptionnal.
This novel is also a realistic reflection of Maupassant's considération on women which is very well explained by Henri Troyat in the biography he wrote of Maupassant in 1991.
The reader gets in the action in the first pages, Maupassant describes how André Mariolle got introduced to Mme de Burne. She is a widow and likes to be adored and admired by the men around her.
From pages to pages, Maupassant makes us feel and live what André Mariolle is living. How he has the impression to be a lover different from the others for Mme de Burne and exceptionnal, maybe even loved. We can also feel the disappointment and the addction he has for her in spite of all the sarrow she brings in his life. Maupassant makes the reader goes inside the emotions of his characters.
Maupassant in this novel writes about a topic he likes particularly and come very often in his litterature. But what makes the difference with other authors in this kind of story is for sure this ability he has to make the reader feel so close from the hero of the book. The vocabulary is precise and each sentence has it place in the story, making it so exceptionnal.
This novel is also a realistic reflection of Maupassant's considération on women which is very well explained by Henri Troyat in the biography he wrote of Maupassant in 1991.
May 28, 2020
Begins as a sort of Annie Hall avant la lettre but then really takes off with a fairly dripping visit to Mont Saint-Michelle. Maupassant’s superpower is clearly sublimation: some of the best stretches of this book are *nothing more* than long descriptions of landscape, except that somehow he has managed to make all these trees and rocks and flowers feel very...aroused. At times this can be overwhelming, like choking through a cloud of VERY STRONG perfume. At other times it feels exactly like what it’s describing, that is, like the gigantic confusing mundane world slowly dilating to the luminous point of one glowing body.
January 10, 2022
Flawlessly written, without one single, solitary drop of blood in the whole fucking thing. This Guy sure had some issues with the ladies, I tell ya. Oh, I tear and gnash my ermine gloves and pull out my rooted-hairs by the rise or fall of these damn coquettes! That ill-tuned instrument, that organ in disharmonic interval piping through my breast—my heart, fingered absently by Mme. in rank and odious entertainment for her chamber of fawning suitors. That sorta deal: Velveteen Literature. Miss Chatterley’s Very Missionary Lover.
Relax, buddy: it’s just a chromosome.
Relax, buddy: it’s just a chromosome.
September 13, 2025
ناگهان هیجانی زن خواننده را در بر گرفت؛ دهانش تا نیمه باز شد و شکوهای دلخراش تشویشآمیز و پایانناپذیر از آن بیرون آمد؛ نه از آن فریادهای استیصالِ غمانگیز که خوانندههاروی صحنه با حرکات نمایشی سر میدهند و نه از آن نالههای زیبای ناشی از عشق فریب خورده که تماشاخانه را با فریادِ آفرین به هوا میبرند. بلکه جیغی وصفناپذیر که از تن بیرون میآمد، نه از روح. " مانند حیوانی له شده بود. آوای حیوان موئنثی خیانتدیده"
آنگاه دوباره صدای زن بلند شد؛ حالا حرف میزد، از عذاب تحملناپذیر تنهایی میگفت، از عطش سیریناپذیر نوازشهای سابق و درد دانستن اینکه مرد برای همیشه رفته است.
آنگاه دوباره صدای زن بلند شد؛ حالا حرف میزد، از عذاب تحملناپذیر تنهایی میگفت، از عطش سیریناپذیر نوازشهای سابق و درد دانستن اینکه مرد برای همیشه رفته است.
October 15, 2024
Beginning with "Bel Ami" on January 2011, I begun a tradition of starting the year by reading a book by Guy de Maupassant. I've read all of his novels in chronological order since, with the exception of Une Vie (his first novel) and his two unfinished ones; Foreign Souls and The Angelus. Before that, he had already become my favorite prose writer via his short stories, and I actually keep the Artine Artinian edition of the "Complete Short Stories of Guy de Maupassant" (the most authoritative and definitely complete edition in the English language) close by and as a permanent fixture of my wall decor.
Now that you can gauge my bias, I can proceed with this review.
Alien Hearts was his last complete novel, and as per usual, a masterpiece. When it comes to appreciating a piece of prose, I've learned that there are ages that are more ripe for certain type of authors and certain type of books. There are authors that possess a rare all-encompassing facility of reach, like Dumas père, which can be read at any age and at any time of one's life. Other authors, like Kafka, are better sampled after one has lived, suffered, and seen a little.
Guy de Maupassant conforms to this latter category.
His uniqueness rests in his masterful ability to inhabit and explore the psychological labyrinths behind each of his characters thoughts and actions. As a narrator, he has no equal, precisely because his omniscient presence in the character's inner thoughts discover for us those moral conflicts and sinister possibilities seldom revealed by other authors and that we recognize as ugly or unfortunate truths.
His probity when revealing the base regions of humanity gained him unfair or short sighted assesments as a "pessimist" by some quarters in his day; but some of these critiques by the likes of Tolstoy or Jules Lemaitre should be contextualized. Now, over a hundred years after his death, and living in an age where that level of propriety (or hypocritical propriety as Guy would have it) is long gone, Guy de Maupassant can be a thrill to read in this day and age, as long as our reader is acquainted with the historical parameters of the late XIXth century. Without knowing these, Maupassant (or almost any other author of that period for that matter) risks a puerile assessment by a modern-centric critic. Maupassant's prose; his paragraphs, turns of mind, and earthly as well as inner descriptions, even in translation, are to the point, incisive, effective. I can't say the same for other XIXth century hallmarks, (like "The House of Seven Gables" which is giving me grief), but there are XIXth authors that undeniably age well, and whose writings have stood the test of time, such as Ambrose Bierce, Chejov, Jack London (yes, I consider his work as late XIXth century literature despite the fact that his major works belong to the 1900-1912 period, and he only published short stories in the 1890's) , Flaubert, Gogol, etc. Thus, I would recommend to be very suspect of reviews that dare give any of Maupassant's books a rough treatment. This is not a matter of taste, but a matter of discernment. A reader of XXIth thrillers is hardly going to appreciate Don Quixote, let alone Maupassant, and there's a reason for that which has nothing to do with the author's merit.
Alien Hearts makes you ache, think, laugh, wryly smile, and live more dearly. Such is the extract of masterpieces. Guy de Maupassant's biting indictment of human frailty secretly yearns for innocence, love, and hope. Therein we find where the author's heart really lies; on the side of compassion that has acknowledged despair.
In 2004, in a crevice on Maupassant's tomb in the Montparnasse Cemetery in Paris, I left a picture of myself so a little of me could always keep company to the earthly remains of my favorite writer of all time. It is but a trifle of a thing to do to repay those words which have kept me company before and ever since.
Now that you can gauge my bias, I can proceed with this review.
Alien Hearts was his last complete novel, and as per usual, a masterpiece. When it comes to appreciating a piece of prose, I've learned that there are ages that are more ripe for certain type of authors and certain type of books. There are authors that possess a rare all-encompassing facility of reach, like Dumas père, which can be read at any age and at any time of one's life. Other authors, like Kafka, are better sampled after one has lived, suffered, and seen a little.
Guy de Maupassant conforms to this latter category.
His uniqueness rests in his masterful ability to inhabit and explore the psychological labyrinths behind each of his characters thoughts and actions. As a narrator, he has no equal, precisely because his omniscient presence in the character's inner thoughts discover for us those moral conflicts and sinister possibilities seldom revealed by other authors and that we recognize as ugly or unfortunate truths.
His probity when revealing the base regions of humanity gained him unfair or short sighted assesments as a "pessimist" by some quarters in his day; but some of these critiques by the likes of Tolstoy or Jules Lemaitre should be contextualized. Now, over a hundred years after his death, and living in an age where that level of propriety (or hypocritical propriety as Guy would have it) is long gone, Guy de Maupassant can be a thrill to read in this day and age, as long as our reader is acquainted with the historical parameters of the late XIXth century. Without knowing these, Maupassant (or almost any other author of that period for that matter) risks a puerile assessment by a modern-centric critic. Maupassant's prose; his paragraphs, turns of mind, and earthly as well as inner descriptions, even in translation, are to the point, incisive, effective. I can't say the same for other XIXth century hallmarks, (like "The House of Seven Gables" which is giving me grief), but there are XIXth authors that undeniably age well, and whose writings have stood the test of time, such as Ambrose Bierce, Chejov, Jack London (yes, I consider his work as late XIXth century literature despite the fact that his major works belong to the 1900-1912 period, and he only published short stories in the 1890's) , Flaubert, Gogol, etc. Thus, I would recommend to be very suspect of reviews that dare give any of Maupassant's books a rough treatment. This is not a matter of taste, but a matter of discernment. A reader of XXIth thrillers is hardly going to appreciate Don Quixote, let alone Maupassant, and there's a reason for that which has nothing to do with the author's merit.
Alien Hearts makes you ache, think, laugh, wryly smile, and live more dearly. Such is the extract of masterpieces. Guy de Maupassant's biting indictment of human frailty secretly yearns for innocence, love, and hope. Therein we find where the author's heart really lies; on the side of compassion that has acknowledged despair.
In 2004, in a crevice on Maupassant's tomb in the Montparnasse Cemetery in Paris, I left a picture of myself so a little of me could always keep company to the earthly remains of my favorite writer of all time. It is but a trifle of a thing to do to repay those words which have kept me company before and ever since.
Displaying 1 - 30 of 180 reviews