Romans mumii. Miłość z czasów Tutenchamona

by Théophile Gautier, Bronisława Neufeldówna (Translator)

Miłość sprzed 3500 lat. Wspaniały dwór faraona Tutenchamona, bliższego bogom niż ludziom, który jednak trafiony ziemską miłością musi choć na te chwile kochania stawać się człowiekiem. Ożywa przed nami starożytny Egipt, przyozdobione kwiatami lotosu komnaty, wypełnione tebańskimi tancerkami w przejrzystych tunikach, podzwaniającymi zausznicami z pereł i emalii. Dookoła gorąca, sucha i barwna pustynia, gdzie palący oddech dnia każe ukryć się w pałacu, przysiąść przy oczku z nenufarami, poddać się wachlowaniu niewolników, wdychać ambrę i czekać zmierzchu. Wspaniałe opisy starych Teb, stolicy całego świata, niezwyciężonego państwa i jego króla, którego boska władza nie może mu dać wszystkiego, o czym pomyśli.

Genres: Classics, Fiction, Historical Fiction, France, Roman, French Literature, Historical

176 pages, Paperback

First published January 1, 1858

About the author

Pierre Jules Théophile Gautier was a French poet, dramatist, novelist, journalist, and literary critic. In the 1830 Revolution, he chose to stay with friends in the Doyenné district of Paris, living a rather pleasant bohemian life. He began writing poetry as early as 1826 but the majority of his life was spent as a contributor to various journals, mainly for La Presse, which also gave him the opportunity for foreign travel and meeting many influential contacts in high society and in the world of the arts, which inspired many of his writings including Voyage en Espagne (1843), Trésors d'Art de la Russie (1858), and Voyage en Russie (1867). He was a celebrated abandonnée of the Romantic Ballet, writing several scenarios, the most famous of which is Giselle. His prestige was confirmed by his role as director of Revue de Paris from 1851-1856. During this time, he became a journalist for Le Moniteur universel, then the editorship of influential review L'Artiste in 1856. His works include: Albertus (1830), La Comédie de la Mort (1838), Une Larme du Diable (1839), Constantinople (1853) and L'Art Moderne (1856)

Reviews

[Agir(آگِر) · Rating 1 out of 5]

از فرديت خود دست شستن
با چشم ديگري ديدن
با گوش ديگري شنيدن
دو تن باشي و در واقع يک تن
چنان به هم آميخته و مجذوب
که نداني تويي يا ديگري
پي در پي حيران و پي در پي تابنده
به هم فشردن خاک ، دريا و آسمان
و هر آنچه در آنهاست
و خلق موجودي چنان تام و تمام
که بي نياز از جذب عنصري ديگر باشد

آماده ايثار در هر لحظه
رهايي از شخصيت براي يافتن چيزي وراي آن
.معناي عشق همين است
تئوفیل گوتیه

:در مورد کتاب

داستانی با توصیفات زیاد و خسته کننده. نویسنده سعی دارد تا با نشان دادن هرچه بیشتر نقش و نگارهای بر روی خانه های مصری، فضای آن زمان را به خواننده القا کند اما از پس این کار بر نمی آید. در ادامه هربار که به این توصیفات می رسیدم حذفش می کردم و پاراگراف بعدی را می خواندم

.خود داستان هم چنگی به دل نمی زنه و اصلا در حد اسمش نیست
در کل از اسم «داستان یک مومیایی» انتظار کتاب مهیج و جذابتری می رفت
:/

[Eirene · Rating 1 out of 5]

Clearly influenced by the romantic ideas of his time concerning Ancient Egypt, Gautier describes things which are hard to believe, much less so to identify with. The Pharaoh has no job but to sit on his throne. That alone, combined with the heavy and unnecessary descriptions of EVERYTHING made me want to finish the book as soon as possible. Which was not fast enough unfortunately.

[La licorne bibliophile · Rating 2 out of 5]

Au XIXème siècle, une expédition découvre un tombeau égyptien inexploré. Ce dernier renferme la momie d'une femme de haut rang. A ses côtés, un papyrus racontant l'histoire de cette dernière...

J'ai longtemps hésité entre deux et trois étoiles pour ce roman. J'ai finalement décidé que l'ennui que j'avais ressenti en le lisant devait être pénalisant. Le roman de la momie m'a énormément déçu à la fois par son scénario et par son style narratif. Tout commençait pourtant bien. En effet, le livre se découpe en deux parties, la première étant un long prologue d'une soixantaine de page relatant la découverte de ladite momie par une expédition en Egypte. Force est de constater que ce début m'a conquis, par l'ambiance très typée qui s'en dégage, nous renvoyant au moment des explorations dans la Vallée des rois. Je n'ai vraiment aucun réel reproche à faire sur ce prologue.

Vient ensuite le fameux "roman de la momie" (et il va vite au passage apparaître stupide au lecteur que toute cette histoire dans ses moindres détails soit couchée sur un papyrus...). L'auteur nous conte alors l'amour que la jeune Tahoser porte à Toëri, un hébreu, tandis que Pharaon s'éprend de cette dernière. Et...s'il se passe véritablement quatre péripéties concernant cette histoire, c'est un exploit. Le rythme est affreusement lent, l'histoire n'avance que par à-coup entre deux descriptions (nous y reviendrons plus loin) avec quelques invraisemblances. Et si par hasard vous avez réussi à vous passionner pour cette romance contrariée, n'espérez pas vraiment en connaître la fin. En effet, alors qu'un événement fait enfin avancer l'histoire dans une direction qui aurait pu m'intéresser, l'auteur s'est tout d'un coup décidé à jouer le joker de la Bible. Ainsi, les derniers chapitres relatent les interventions de Moïse auprès de Pharaon et les plaies d'Egypte etc... Si je n'ai rien contre intégrer un récit dans un contexte biblique, encore faut-il que ce dernier serve au récit (Ben-Hur en est un excellent exemple, le héros étant lié à Jésus au fil du récit). Or, dans Le roman de la momie, ces derniers chapitres n'apportent rien à l'histoire sauf en deux lignes faisant quasiment office d'épilogue. Si vous faites partie des lecteurs ne s'étant pas endormis, vous risquez de rester frustrés d'avoir suivi cette romance pour rien...

Pour terminer, l'autre grand défaut de l'œuvre, et paradoxalement sa principale qualité, réside dans ses descriptions. Il me faut reconnaître à Théophile Gautier qu'il possède une manière de décrire l'Egypte antique de telle sorte que le lecteur un tant soit peu instruit de l'époque visualise sans souci les scènes évoquées. Malheureusement, si ces descriptions sont de qualités, elles sont affreusement longues et nombreuses, au point de parasiter l'avancée du peu d'intrigue présent. Il m'a fallu atteindre la page 200 pour me dire que l'action commençait réellement. J'ai le souvenir du début de l'histoire de Tahoser avec l'arrivée de Pharaon ou des chapitres sont entièrement composés de descriptions et agrémentés au mieux de deux dialogues... Inutile de préciser qu'au bout de quelques temps, force évocatrice ou non, mes yeux ont commencé à lire en diagonale ces pavés descriptifs à la recherche de la suite de l'histoire.

Une bien triste déception au final que ce Roman de la momie pour le passionné d'Egypte antique que je suis...

[Marko Vasić · Rating 1 out of 5]

Logoreični literarni flatus, toliko nečitljiv da sam odustao na poslednjoj trećini. Da se Gotje zaustavio u pisanju na razini uvoda, koji se proteže na 50 strana, utisak bi bio mnogo bolji. Međutim, nakon uvoda u kojoj dvojica istraživača otkriju do tada neotkriveni sarkofag, kada iz sve snage očekujem da se nadalje razvije neka jezovita, misteriozna priča oko mumije koju krije sarkofag, Gotje se, na sledećih 150 strana bukvalno obeznani od količine nepotrebne i nesvrsishodne deskripcije: opisivao je BUKVALNO sve – evo noćnog stočića - opisaće koje je boje, je li masivan, kako je tretirano drvo od kojeg je pravljen, šta na njemu stoji, kog je oblika to što tamo stoji, koje boje i koje nijanse, ima li nepravilnosti, kako miriše itd. Da ne bude da preuveličavam, evo jednog citata: „Na jednom minderluku pokrivenom ćilimima sedela je jedna žena nepoznate rase i divne lepote. Ona je bila belja od sviju devojaka iz Egipta, bela kao od mleka, kao krin, kao jagnje kada se vraća sa kupanja: njene obrve bile su crne i krivile se kao tetive na streli, i njihovi koreni su se spajali iznad samoga nosa tankog, orlovskog, sa ružičastim nozdrvama kao unutrašnjost školjke. Njene oči bile su slične očima grlice, žive i tužne u isto vreme; njene usne bile su kao dve purpurne tračice, i otvarajući se otkrivale su nizove bisera; njene kose, sa obe strane ušiju, padale su u crnim i svetlim kikama kao dva ogromna grozda; minđuše su joj visile sa obe strane ušiju, i zlatne ogrlice sa plaketama inkrustiranim srebrom, svetlile su se oko njenog vrata, okruglog i uglačanog kao stub od alabastera. Njeno odelo bilo je čudno; ono je bilo sastavljeno iz jedne široke tunike izvezene od prugastih i simetričnih linija raznih boja, koje su silazile od ramena do kolena, i ostavljale ruke slobodne i nage.“ Larpurlartizam u svom najiritantnijem obliku zbog kojeg sam imao utisak da čitam školski sastav nekog osnovca. Umesto potencijalne jezovite horor priče, Gotje nas, nakon divnog otkrića, vraća u stari Egipat i razrađuje poprilično bljutavu ljubavnu priču između ćerke prvosveštenika (mumija) i faraona. Slično je bilo i sa Finžgarovom knjigom Pod slobodnim suncem gde sam očekivao dobar istorijski roman, a dočekala me sapunica. Razumem ja Gotjeove slikarske fascinacije, ali opis u literaturi je gradivna jedinica, a ne supernatant. Pravi primer pisca koji predivno slika rečima je jedan jedini Mervin Pik (Mervyn Peake) kod koga je u „Gormengastu“ (The Gormenghast Trilogy) svaki opis gradacijski posložen, koji ne vrti sinonime i ne vraća se na već opisano, nego slojevito razmotava pred čitaocem to što hoće da mu prikaže. „Roman o mumiji“ je, u ovoj formi, potpuni promašaj koji nije vredan utroška vremena.

[Czarny Pies · Rating 1 out of 5]

Le roman de la momie est un ouvrage secondaire d'un auteur du deuxième rang. Vous pouvez trouver sans difficultés des meilleurs romans à lire.

À vrai dire, j'aime mieux Gautier comme poète ou auteur des livres de voyage. Une de mes oeuvres de musiques préférées est Les Nuits d'été, un cycle de six mélodies composées par Hector Berlioz sur des poèmes de Théophile Gautier. Je l'écoute au moins une fois par mois.

Orhan Pamuk dans son celebre Istamboul a fortement loué Constantinople de Gautier pour la maniére brilliante don't il présente le mystére et la mélancolie de la capital Turque.

Néanmoins on voit très peu du grand talent de Gautier dans le Roman de la Momie. Je vous conseille d'aller chez le disquaire afin d'achèter un enregistrement des Nuits d'été que vous pouvez écouter chez vous en lisant Constantinople.

[Isidore · Rating 2 out of 5]

I read this historical romance in an English translation (1901 Sumichrast) and so presumably missed out on quite a few verbal felicities; but on the whole I suspect I got the gist of the work, and am sorry to say I found it a disappointment.

It starts very well, with a vivid prologue which evokes the wonder and mystery of tomb exploration at the dawn on Egyptology, but once the main narrative gets underway we find ourselves faced with a rather trite, uncomplicated romantic quadrangle involving an unspecified Pharaoh, the daughter of a high priest, and a pair of Hebrews. Gautier doesn't try to explore the world of the Egyptians by speculating about their inner lives (his ancients are one-dimensional characters derived from popular romantic fiction), but by lengthy descriptions of settings and objects. Some of these are effective, but too many are a bland museum catalogue of things which Gautier saw in the Louvre and incorporated into his narrative so as to give it an Egyptian-y feel. His descriptions are clear enough that one can sometimes identify the piece he has in his mind, but it doesn't make for thrilling prose.

Unfortunately, like Hollywood epics of yore, Gautier can't seem to conceive of the ancient world without bringing the Bible into it, and so for the climax of the novel we get an unremarkable reiteration of the Hebrew folk tales of the Exodus; the only interesting things here are moments of unexpected humour in his account of the contest between Moses and the court magicians.

The edition I read came with three short essays appended. One of these, "The Unwrapping of a Mummy", is much better than the novel which precedes it––macabre, poetic, and thought-provoking. There is also an account of Gautier's trip from Alexandria to Cairo, which starts to warm up only to finish abruptly. The final piece, a review of a book by Feydeau on ancient Egypt, was of slight interest.

[Carolina Búho · Rating 2 out of 5]

2.5/5

La novela de la momia es un libro extraño. Tal parece que a Gautier le interesaban más las descripciones pormenorizadas del fantástico Egipto antiguo que la historia en sí.
Los personajes (incluso la protagonista, Tahoser) carecen de profundidad y son más bien meros nombres que interactúan de vez en cuando para que el narrador tenga un pretexto para describir a detalle todo el entorno; las situaciones se quedan en el aire y muchos acontecimientos se suceden sin que exista una verdadera continuidad en los hechos. El único fin de este escrito es la simple descripción artística del lugar; pues ni Tahoser, ni su amado Poeri, ni Ra'hel, ni siquiera el Faraón tienen importancia y las situaciones se suceden de una manera rápida e increíble para luego ser abandonadas sin más, como si el autor las hubiera olvidado de repente.
Aunque la novela no me desagrado del todo —he de admitir que tanto el prólogo como la aventura de Tahoser me gustaron bastante— sí me pareció bastante inconexa y pareciera que el final corresponde a una historia distinta. De lo narrado en el prólogo se da un desenlace de unas cuantas líneas, pero sin una explicación mayor; de la primera parte de la novela, lo mismo. Es la historia de las plagas de Egipto y la huida de los hebreos (desarrollada en los dos últimos capítulos) a lo que se la da un cierre total.
En cuanto a las descripciones... aunque algunas están muy bien logradas y son muy interesantes, la mayoría pecan de ser demasiado detalladas, por lo que a veces me costaba mucho trabajo seguir leyendo.
Así que, si se busca leer un retrato muy artístico del Egipto faraónico éste libro podría ser una buena opción, siempre y cuando se tenga en mente que no contiene una verdadera historia, sino tres distintas, apenas conectadas entre sí, de las cuales dos empiezan pero que no concluyen realmente.

[Markus · Rating 3 out of 5]

Le Roman de la momie
Théophile Gauthier (1811 – 1872)
Le Prologue nous raconte comment la momie a été trouvée dans la vallée des morts à Louxor en Egypte. De façon trop rapide et superficielle nous pouvons suivre les deux explorateurs classiques, un jeune Lord Anglais richissime a la recherche d’aventures, et un très savant et excentrique chercheur Allemand, rencontrer un négociant et voleur des tombes des pharaons. Contre une promesse d’une grosse somme de livres sterlings, l’équipe avec l’aide de quelques fellahs, arrive à trouver et remonter à la surface un sarcophage contenant une momie d’une extraordinaire beauté. Le trésor est rapidement embarqué sur le luxueux yacht de notre jeune Lord en remporté en son Domaine en Angleterre. Le savant allemand réussi à traduire un papyrus trouvé dans sarcophage, et nous raconte alors
Le Roman de la momie.
Cette jeune fille de son vivant s’appelé ‘Tahoser’. Elle était orpheline, la fille d’un ancien grand prêtre d’une des divinités Egyptiennes dont il existait un grand nombre.
Elle était très belle, très riche, et vivait a Thèbes dans un palais somptueux entouré d’un grand nombre d’esclaves a son service.
La suite est un roman d’amour. Le Pharaon poursuit Tahoser ; Tahoser poursuit Poëri, le beau, jeune Israelite ; Poëri poursuit Rachel sa fiancé. L’histoire tient en quelques pages. Les personnages sont peu développés et les intrigues courtes et prévisibles.
Le descriptif de l’architecture de l’ancien Egypte avec les temples, les palais les monuments gigantesques de toute sorte est excessivement développé, volubile, répétitive, ennuyeux.
La suite surprenante de ce livre, vient avec l’apparition du personnage biblique de Moise, demandant au Pharaon la liberté pour le peuple d’Israël, et la suite connue selon l’Ancien Testament, l’Exodus.
Dans l’ensemble, un livre un peu décevant.

[Alejandra Díaz de León · Rating 3 out of 5]

Unos exploradores encuentran un sarcófago donde la momia es, sorprendentemente, una mujer. Dentro de la tumba encontraron un documento que es muy diferente a los archivos comunes dentro de los sarcófagos, así que se proponen descifrarlo. Estos papeles contienen la historia de la momia y el libro tiene el propósito de contarla.

El libro es excesivamente descriptivo, cae en lo tedioso. Además el final me parece de lo más apresurado: me esperaba una historia más interesante para descubrir por qué se había enterrado en semejante sarcófago a una mujer. En cambio, le dan importancia al trayecto de un momento su vida y la explicación sobre cómo termina ahí, literalmente, ocupa tres líneas.
De todas maneras, me gustó la historia en general.
Llega un punto en que la novela también incluye la historia de Moisés.

[Kay · Rating 4 out of 5]

I wish I understood French well enough to read Gautier in the original, for this dated but rich translation must surely be based on a sumptuous original. His writing exudes that mid 19th-century refinement summed up in the phrase belles lettres. Most of his work that I've read centered on exotic cultures, especially Egypt. This was the time of the French conquest of Egypt, and here Gautier rhapsodizes about about a romanticized ancient Egypt. It's memorable not so much for what he says, but how he says it (which, come to think of it, is a good definition of belles lettres.

Gautier was a touchstone for many writers and artists who are better known today, such as Charles Baudelaire, Oscar Wilde, Gustav Flaubert, and the Symbolist poets.

[Jim · Rating 3 out of 5]

Why is it when anyone writes fiction set in Ancient Egypt, there is so much mummery and, above all so much STUFF? All those flowers and gems and weird cosmetics and ... just ... lots ... of ... STUFF. Perhaps the lovely Tahoser (the heroine) would feel much better if she just ripped into a cheeseburger or scratched herself a little. When a gal needs a lift, sardonyx, bitumen, spikenard, and myrrh just won't do the trick.

The same phenomenon appears in Flaubert's Salammbo , but there the author had his hands on a story from Livy in which the plot moved along at a good clip. Here, I feel as if I were being suffocated in a tomb that's been closed off for thousands of years. Yaaaaaahhhhh!

[Marcin Piątkowski · Rating 3 out of 5]

Jestem całkiem zaskoczony przystępnością tej książeczki z połowy XIX wieku, która wpisała się idealnie w nurt orientalizmu europejskiego i - co wiemy z literatury religioznawczej - inspirowała wielu okultystów przełomu wieków czy okresu Fin de Siècle.

Widzę, że miejscami jest krytykowana za poetyckość języka, przydługie opisy czy zgoła romantyczne wizje dawnego Egiptu, ale osobiście w tym odnajduję jej siłę oraz zdolność oddziaływania na wyobraźnię czytelnika i przybliżania odległych dziejów. Nie tylko urzekające są na poły poetyckie opisy egzotycznej przyrody Starożytnego Egiptu oraz zapomnianych już dziś barwników, przedmiotów użytku codziennego, ozdób, itp. - całego wyobrażonego krajobrazu życia w XIV w. p.n.e., ale też główna nić narracji staje się w miarę lektury bardziej splątana niż się z początku zdawało. Nie jest to taka znowu zwykła historia romantycznej relacji córki poważanego kapłana, wybranki potężnego faraona z żydowskim pariasem.

Autor wykorzystał kilka ciekawych zabiegów lingwistycznych mieszając oryginalne słowa hebrajskie z ich nieżydowskim odczytaniem czy używając imion i wydarzeń biblijnych w zupełnie odmiennym bo literackim krajobrazie. Myślę, że może się spodobać osobom rozumiejącym kontekst kulturowy drugiej dekady XIX wieku, a także posiadającym choćby podstawową wiedzę na temat historii Egiptu oraz mitologii żydowskiej.

[Temucano · Rating 2 out of 5]

A pesar que sabía en lo que estaba sumergiéndome, confiaba en las imágenes que la prosa recargada de Gautier pudiera entregar, en especial aquellas evocaciones románticas de personajes al borde de la catarsis y el desespero. Más he de reconocer que durante la primera mitad sufrí con el prólogo, quizás sabiéndolo intrascendente, y sobre todo sufrí con las descripciones arquitectónicas, de enormes construcciones vistas desde múltiples ángulos, en vocablos específicos que poco se prestan para el ensueño y dificultan el entendimiento.

Mejora cuando las descripciones se centran en las multitudes de Tebas, las cortes obedientes del faraón, el mismo faraón, símbolo del poder divino. Se vislumbra el drama, el conflicto personal toma el protagonismo, se activan los tormentos y cuando todo parecía encaminado a la catarsis esperada, la historia toma otro derrotero, sorpresivo, bíblico, dejando mis ilusiones en nada y pensando seriamente si vale la pena esperar tanto de otro libro de Gautier.

[ELNAZIOR ( Realm.Of.Ella) · Rating 4 out of 5]

خب میدونین لازم دونستم چند خطی در موردش بنویسم
.
۱. توصیفات کتاب خیلی زیاده(شاید اگه حوصله نداشتم نمیخوندم ولی چون حوصله داشتم واقعا از توصیفاتش لذت هم بردم)
۲. کتاب از زمان کشف یه مقبره شروع میشه و داستان اصلی بعد از حدود چهل پنجاه صفحه شروع میشه و به نظرم برای یه رمان ۲۰۰ صفحه‌ای این همه مقدمه زیاد بود😬
۳.تا یه سری جاها داشت خوب پیش میرفت، به توصیفاتش عادت کرده بودم ،روندش کند بود و آروم جلو میرفت که یهو کلا داستان وارد یه فاز دیگه شد و کلا از داستان فرعون و داستان عشق و عاشقیش وارد فازی شدیم که صرفا مذهبی بود و حالت روایتی از تورات و انگار خبر بود و بعد تموم😐
۴.و در کل اینکه میتونست هزار برابر بهتر باشه ولی خب نبود با این وجود از خوندنش و سر کردن توی زمان مصر باستان بسی لذت بردم😁

[Mathilde · Rating 2 out of 5]

90% de descriptions et 10% d’histoire. C’était super prévisible.

[Ambre · Rating 3 out of 5]

Comme beaucoup, j'ai adoré le prologue mystérieux et fantastique, parfois presque inquiétant, c'était si prometteur !

Malheureusement, je n'ai trouvé que peu d'intérêt au récit lui-même, qui est assez classique et un peu trop ancré dans la vision de son temps. Cela dit, le style et les descriptions restent incroyables tout du long.

[Mohammad Ali Shamekhi · Rating 2 out of 5]

این داستان که نوشته ی یکی از بزرگان مکتب پارناس - هنر برای هنر - است، روایتی است که از زبان قطعه ی پاپیروسی کنار بدن زنی مومیایی بوسیله ی محققی قرن نوزدهمی روایت می شود. داستان عشق زنی است مصری - دختر کاهن اعظم - به مردی بنی اسرائیلی. داستان همان پیچش های عاشقانه ی معمول را می گیرد - مرد بنی اسرائیلی خود عاشق زنی بنی اسرائیلی است و فرعون نیز عاشق زن مصری. این سرنوشت تراژیک وقتی تشدید می شود که فرعون به زور زن مصری را از آن خود می کند.

اما جالب آن است که میان زن بنی اسرائیلی و زن مصری بر سر مرد بنی اسرائیلی مصالحه ای رخ می دهد: تلاش می شود این مثلث نه به طرزی یونانی و رومی - که مرگ و انتقام در آن برجسته است - بلکه به شیوه ی ابراهیمی - یعنی چند همسری - برطرف گردد. یعنی راحیل که معشوق مرد بنی اسرائیلی است به زن مصری "پیشنهاد" می دهد که همسر دوم مرد شود - او یعقوب نبی را مثال می زند که دو همسر به نام لیه و راحیل داشت و با اینکه راحیل را بیشتر دوست داشت اما زندگی این سه در صلح و صفا بود ( گویی نوعی رفتار فضیلت مدار برای زن بنی اسرائیلی ) اما این راه حل در نهایت متحقق نمی شود زیرا خیانت کلفت راحیل زن مصری را تسلیم فرعون می کند.

ناگهان در بخش های پایانی موسی و هارون وارد صحنه می شوند و داستان معروف مواجهه ی موسی و فرعون بازگو می گردد. یهودیان سرانجام از میان دریا می گریزند و فرعون نیز در امواج جان می دهد. زن مصری تنها در مصر می ماند و مدنی فرعونی می کند و سرانجام نیز می میرد و در مقبره ای که برای فرعون ساخته شده بود آرام می گیرد.

نویسنده آن وقت هایی که به توصیف می پردازد راه اغراق را در پیش می گرد بدین معنا که اوایل داستان صفحات گویی صرفا به توصیف ظاهری مکان ها و افراد و ... اختصاص یافته است. بدتر آنکه من نمی توانستم توصیف ها را دنبال کنم؛ به این معنا که با آن توضیحات نمی توانستم تصویری در ذهنم شکل بدم و توصیف ها برایم خیالی برنمی انگیخت و صرفا فهرست درازی بود از کلمات. هر جه به پایان داستان نزدیک تر می شویم عنصر داستانی بر عنصر توصیفی می چربد و داستان تعلیق و گره های خود را نمایان تر می کند. به همین دلیل من با قسمت های پایانی حس قرابت بیشتری می کنم. پایان داستان را هم می پسندم و حس تراژیک زن مصری که هم فرعون را از دست داده و هم مرد بنی اسرائیلی را برایم جذاب بود.

[Gabrijela · Rating 2 out of 5]

Before reading Gautier`s body of work, one must bear in mind that Gautier was first and foremost a visual artist. Therefore, his books are rather filled with exhaustive descriptions and countless details instead of focusing on a plot or character development which is often overlooked. Gautier`s sense and appreciation of beauty are unprecedented, but also tiring and lacking depth. The Romance of a Mummy had great potential with its exuberant characters and elusive settings, however, it lost its appeal in the superficiality of its form and thought.
-----------
"Hope is solid until death for the one in love."
"Sadness eases as one observes peaceful work in the fields."

[Math le maudit · Rating 4 out of 5]

Un roman qui m'a laissé un très bon souvenir. Dans la plus pure veine descriptive, il y a certes quelques longueurs, mais on "voit" littéralement ce qu'il écrit.

Partant de la découverte d'une momie, Théophile Gauthier retrace le récit de celle-ci et nous plonge dans le passé. Je ne sais plus si on nous explique comment on connaît l'histoire (par un papyrus ?), ou si il se sert de la momie comme prétexte pour raconter... Je penche pour la deuxième option, mais je ne me souviens pas.

[Dazaiesque · Rating 2 out of 5]

Sentí que era como estar leyendo la Biblia. Habla mucho sobre los conflictos entre Moisés y el Faraón, pero narrado desde el punto de vista de la esposa del Faraón. Es sobre los conflictos entre los egipcios y los judíos.

[Marc · Rating 4 out of 5]

http://bibliotheca.skynetblogs.be/pos...

[✘✘ Sarah ✘✘ (former Nefarious Breeder of Murderous Crustaceans) · Rating 4 out of 5]

Un excellent souvenir de lecture de jeunesse.

[Mohab Samy · Rating 1 out of 5]

Silly, boring and full of historical mistakes ... Simply it is a piece of shit !

[ناصر سليم]

این داستان با نام فارسی: داستان یک مومیایی
به ترجمه: شجاع الدین شفا
و اثر: تئوفیل گوتیه

درباره یک زن به نام تاهوزر که گفته میشه اولین زن در تاریخ مصر بوده که بر تخت فراعنه نشسته! (طبق گفته نویسنده)
(آیا کلئوپاترا هم بر تخت فراعنه ننشسته بود و فرمانروایی نکرد؟)
توضیحاتِ زیادی داشت این کتاب که گاها دوباره تکرار می‌شد، توضیحاتی که نویسنده می‌تونست به راحتی از کنارشون بگذره و ربطی به داستان و فصل‌های بعدی نداشت که خواننده با خودش بگه حتما این توضیحات به فصل‌های بعدی ربط خواهد داشت.
توضیحات و توصیفاتی که نویسنده از قصر و جواهرات و رنگ‌هایی که بر خطوط هیروگلیف بود و غیره شاید برای یک کتابی که درباره مصر و شناسوندن اون بود، خوب بود ولی برای یک رمان از نظر من اضافه بود و احتیاجی نبود که نویسنده انقدر وارد جزییات بشه به طوری که حتی در قسمتی از کتاب مترجم هم قسمتی رو که مربوط به همین توضیحات درباره قصر و جواهرات بوده رو حذف کرده
بود.
در بعضی جاها با توجه به مطالعاتی که خودم از تورات داشتم اشتباهاتی رخ داده بود و اون هم سن موسی در اولین دیدارش از فرعون بود که نویسنده نوشته بود موسی هشتاد سال سن داشت!

۱۴۰۲/۱۱/۱۹

[Stela · Rating 3 out of 5]

Si vous vous ennuyez des inflexions envoûtantes de la langue française, écoutez Le roman de la momie dans l’excellente lecture de Nadine Eckert-Boulet (vous le trouverez sur Librivox).

Peut-être j’aurais moins aimé le lire, car la structure est assez déséquilibrée (trop lente au début, trop hâtée à la fin), la thèse romantique trop insistante (je pensais à un moment donné qu’on pourrait bien illustrer la plupart des traits de ce courant littéraire avec ce livre où on en peut trouver au moins un tiers) et les descriptions trop abondantes et abusant de superlatifs, mais l’écoute a été un vrai festin pour mes oreilles.

[Antonio Heras · Rating 3 out of 5]

Detallada (DEMASIADO detallada a veces) recreación del Egipto de los faraones con la excusa de una historia de amor/desamor. Se deja leer, aunque pierde MUCHO fuelle conforme avanza, y es una pena, porque tiene un arranque y algunos momentazos que el autor echa a perder con tal de cerrar la historia de una manera canónica.

[Door · Rating 2 out of 5]

On dirait que Gauthier prenait plaisir à choisir les mots moins courants. Les descriptions sont un véritable tour de force même si le livre en soit est oubliable. Les personnages féminins sont des archétypes dont on vante le charme "enfantin"..

[Warren Fournier · Rating 2 out of 5]

This was the most oddly paced book I've ever read. In order to fairly warn you away from this, there will be spoilers, though this is not difficult to do as one can sum up the plot in a few sentences.

It opens with a long buildup set in "modern" times, when explorers crack open an ancient tomb and are surprised to discover it contains the perfectly preserved mummy of a woman, Tahoser. This part feels like an excerpt from an Indiana Jones film, and though the author goes through pains to set up the personalities behind the expedition and excavation, you really never hear from these characters again.

Tucked into the arm of the mummy is the main story about Tahoser herself. But it is not much of a story. The first half is nothing but floridly beautiful descriptions of the wonders and riches of the Pharaoh. For page after page, each member of his army marching single file through Thebes on return from a satisfactory mission of raping and pillaging is detailed. We read about everything they eat and drink at the celebratory banquet, and we even know how the table was set. Then the novel shifts gears again... Tahoser! Oh yes, this is supposed to be about her!

Tahoser, it turns out, is in love with a Hebrew soldier who is in favor with the Pharaoh. Why, we don't know. They've never even met. But she is madly in love with him, rest assured. For no reason whatsoever, she follows this man one night as he sneaks off from Thebes to a ghetto on the opposite side of the Nile, only to find that he is visiting his betrothed. Discovering this, she flips out. So, our main heroine is a stalker. But that's all right, because Pharaoh has the hots for Tahoser, and he whisks her away on his chariot, groping and molesting her all the way back to Thebes. How romantic.

Anyway, we are now two chapters until the end of the book, and so far, we have no idea what made Tahoser so special that the Egyptians would have gone through such trouble to mummify her with such perfection and to leave her story behind for generations to come. But now, Moses and Aaron show up in Pharaoh's court, like bosses. They want Pharaoh to let the Hebrews go off into the desert to worship God. From here, we get almost a literal retelling of the famous Exodus story from the Bible. Pharaoh drowns in the Red Sea stubbornly chasing after the Hebrews. Who will rule over the Egyptians now that Pharaoh is dead?

Oh yeah! This is supposed to be Tahoser's story! Well, she becomes queen and the end.

What the...?!

Literally, this novel spent more time talking about the flowers on the freaking dining room table than it did Tahoser! All we ever learn about her is that she was superhuman hot. Okay. And? She does nothing for her people or for the Jews, nor does she do anything except stalk a man, pout like a child, and get abducted by a rich king who wants some bedroom action. And to put the icing on a cake of incredibly bad taste, there is some creepy bits about the financier lord of the expedition getting turned on over Tahoser's mummy. Geez, even this poor woman's corpse gets no respect. What's a gal need to do to get some peace and quiet around here?

It is insulting for people to call this an historical novel. It is not. It is a prose fantasy written in the Romantic style with poetic sensibility. If it were an historical, it missed a major opportunity to tell an interesting story, namely of the Exodus of the Jewish people from Egyptian rule from an Egyptian perspective. But this novel did not want to tell a story. It wanted to convey feelings of classical beauty. It wanted someone to write music to it, which Fanelli did eventually do over half a century later. It wanted poets to swoon over it, and for artists to babble over it in French over absinthe in open-air cafes. It wanted you to love the IDEA of a Tahoser as much as the author did. But, I think it misses somehow.

Folks, the only reason I didn't rate this novel a single star was because it is beautifully written, having been penned by one of the greatest poets of the industrial age. And I do appreciate the context of Romanticism and the European affection for all things "Oriental" in which Gautier was writing at the time. This book was meant to be more of a painting through a symphony of prose, depicting the most delectable of pleasures, at least to a horny mid-19th Century French kid. But please... don't waste your time.

[Rodica · Rating 5 out of 5]

Ambianța, atmosfera romanului este una spectaculoasă: te ține prins în vraja sa de la început până la sfârșit, te poartă pe drumuri învăluite de mister, făcându-te să crezi că dragostea poate călători in timp și spațiu, iar tandrețea și gingășia sunt mereu la ordinea zilei.

[Helmi Solimeïs · Rating 5 out of 5]

A surprising, romantic inside story to the famous Biblical myth of Moses and the Exodus. The events are unveiled when a young English lord and a German scientist open a sealed tomb which has concealed the still mystifyingly beautiful mummy of Tahoser for thousands of years. Tahoser is the orphaned daughter of an Theban high-priest in the time of Jewish slavery, yet she has desperately fallen in love with an Israelite man, Poëri whom she pursues with folly-ish, naïve and innocent ploys, only for Poëri to remain blind to her advances. Her story is written on papyrus rolls sealed in her sarcophagus. The events begin on the day of the Pharaoh's triumphant return from war and the setting for a violent love-triangle is laid out for the Pharaoh loves Tahoser as he has never loved anyone before.

Gautier is an indisputable master of the romantic style: The story, the plot, the characters, the narrative, even the themes and messages and history itself all bow to one idol; that of beauty; of exquisite text. Gautier's characters are very classical, beautiful, young, strong and pious: They resemble the archetypes of classical tragedies but behind that façade they are lively, emotional human beings searching for beauty, love, freedom and truth, as one should expect from a truly bohemian piece of literature. Yes, there are many traits which betray The Novel of the Mummy to be old-fashioned (Christian undertones, historical inaccuracies, the slight chauvinism, inevitable to evade when reading older books, as well as general racial indelicacy) but the aesthetic of this work does not age. The images behind Gautier's words will grip you in dulcet and take you way back, to the primordial, mystified times of the Ancient world, with intoxicating vigour.