What do you think?
Rate this book
The Remains of War #1
Het vergeten kamp
In 1942 geeft het Nederlandse leger in Nederlands-Indië zich over aan het Japanse leger. Alle Nederlanders worden opgesloten in kampen, en Paulines vader wordt tewerkgesteld bij de beruchte Birma Spoorlijn. Pauline wordt van kamp naar kamp geschoven, elk kamp weer een graad erger dan het vorige. Het vergeten kamp is haar persoonlijke verhaal over de marteling, verhongering en wreedheden door de Japanse bezetter. Deze afschuwelijke jaren en het verlies van familie en vrienden veranderen Pauline van een vrolijk, extravert meisje in een teruggetrokken, stille vrouw, voor het leven getekend.Pauline Kok geeft in Het vergeten kamp een stem aan de talloze mensen die onnoembaar leed hebben geleden in de Jappenkampen.
Recensie(s)
Ruim zestig jaar na de bevrijding van Nederlands-Indië en de vrijlating uit de Jappenkampen schreef Pauline Kok, geboren Schurgers haar ellendige ervaringen als kind in deze kampen op. Voor maart 1942 woonde ze met haar familie in Langsa op Noord-Sumatra; ze werd na de inval van de Japanners geïnterneerd, eerst in het Simon Fraaij Hotel en later in de 'echte' interneringskampen Kamp Keudah, Lawe Singalagala, Belawan Estate II en Aek Paminke I. Ze was daar met haar moeder, broertje en twee kleine zusjes. Ze schrijft indringend over de afschuwelijke behandeling door de Japanners en verklaart hun verregaande wreedheid uit hun eigen frustatie dat ze niet mochten vechten, maar vrouwen en kinderen moesten bewaken. In augustus 1945 kwam de bevrijding en werden ze ondergebracht in Medan. Het gezin werd daar herenigd met hun man en vader. Het leed was geschied, maar niet voorbij, want Pauline was voor het leven getekend. Dit indrukwekkende boek is sober geïllustreerd met twee schetskaartjes.
Recensie(s)
Ruim zestig jaar na de bevrijding van Nederlands-Indië en de vrijlating uit de Jappenkampen schreef Pauline Kok, geboren Schurgers haar ellendige ervaringen als kind in deze kampen op. Voor maart 1942 woonde ze met haar familie in Langsa op Noord-Sumatra; ze werd na de inval van de Japanners geïnterneerd, eerst in het Simon Fraaij Hotel en later in de 'echte' interneringskampen Kamp Keudah, Lawe Singalagala, Belawan Estate II en Aek Paminke I. Ze was daar met haar moeder, broertje en twee kleine zusjes. Ze schrijft indringend over de afschuwelijke behandeling door de Japanners en verklaart hun verregaande wreedheid uit hun eigen frustatie dat ze niet mochten vechten, maar vrouwen en kinderen moesten bewaken. In augustus 1945 kwam de bevrijding en werden ze ondergebracht in Medan. Het gezin werd daar herenigd met hun man en vader. Het leed was geschied, maar niet voorbij, want Pauline was voor het leven getekend. Dit indrukwekkende boek is sober geïllustreerd met twee schetskaartjes.
- GenresNonfictionHistory
320 pages, Paperback
First published March 30, 2011
3 people are currently reading
111 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 18 of 18 reviews
May 16, 2016
Full disclosure - I am the author's son, so I am by no means unbiased. That being said, I think some people might benefit from my experience of reading the book. My mother said little to nothing to her kids (or to my father for that matter) about her experiences during the War. Then one day someone made a comment that before long everyone from that generation will be gone and all of the untold stories will be gone with them. That triggered something in my mother because so much has been written about the German concentration camps (and rightly so) but very little has been written about the Japanese camps. So, my mother in her mid-seventies set about the difficult but I hope cathartic process of writing the story of her family's experiences in Indonesia during WWII. This book emerged and it is a remarkable achievement for a woman who has never previously been a "writer" of any sort. I read it slowly and with bated breath - on one hand fascinated and on the other hand fearing for what would come next. Although I knew in broad strokes what became of my grandparents and my aunts and uncle during the war, I had no idea what specifically they endured and finding out was for me a bit of an odyssey. The most extraordinary thing for me about the book is that it is written from the perspective of a young girl in the present moment and not from a wizened woman reflecting back on the past. I am sure that this was not a conscious choice for my mother - it was just how she could tell the story and how it could come out. She was right back there reliving it and the result is a raw, visceral, powerful, and important story. My mother has always been brutally honest and direct, and she wrote her book in the same manner. I am better for having read it, and I think reading it is time well spent for anyone else as well.
March 21, 2019
Wat een heftig boek was dit zeg, ik hoop dit zelf nooit mee te maken en sterren geven aan dit boek geeft ook wel een heel verkeerde indruk, want hoe kan je een oorlog boek nu sterren geven de situatie blijft vreed en tja ik heb er geen worden voor.
June 3, 2014
Een boek waar ik stil van word. Ik heb vandaag meerdere keren beseft hoeveel geluk ik heb dat ik nog geen oorlog aan den lijve ondervonden heb.
Dit verhaal van een meisje van 9 in een Jappenkamp in Indonesië laat niemand onberoerd. Pauline in 9 als ze samen met haar twee kleinere zusjes, broertje en moeder in een kamp terecht komt. Ze wordt gescheiden van haar vader die ergens dwangarbeid moet gaan verrichten. Waar weten ze niet, of hij nog leeft evenmin. In het kamp gaat het van kwaad naar erger. Honger, vernedering, lijfstraffen, ziekte, dwangarbeid, het is er allemaal. 3 keer worden ze naar een ander kamp gebracht en iedere keer als je denkt dat het niet ergers meer kan, wordt het toch nog erger. Nog minder eten, nog smeriger omstandigheden en nog wredere bewakers.
Na dik 3 jaar worden ze bevrijd, maar nog niet herenigd met hun vader, als die nog leeft. Hij komt inderdaad terug en het gezin is terug een, maar niet meer zoals voorheen. Iedereen is veranderd, kinderen hebben jaren leerachterstand en kunnen zich niet aanpassen aan een schoolregime.
Ik kan me niet voorstellen wat dit met de geest van een kind doet, maar dat het ingrijpend is en voor de rest van je leven zware littekens achterlaat, daarvan ben ik overtuigd.
Mooi geschreven verhaal, indrukwekkend.
Dit verhaal van een meisje van 9 in een Jappenkamp in Indonesië laat niemand onberoerd. Pauline in 9 als ze samen met haar twee kleinere zusjes, broertje en moeder in een kamp terecht komt. Ze wordt gescheiden van haar vader die ergens dwangarbeid moet gaan verrichten. Waar weten ze niet, of hij nog leeft evenmin. In het kamp gaat het van kwaad naar erger. Honger, vernedering, lijfstraffen, ziekte, dwangarbeid, het is er allemaal. 3 keer worden ze naar een ander kamp gebracht en iedere keer als je denkt dat het niet ergers meer kan, wordt het toch nog erger. Nog minder eten, nog smeriger omstandigheden en nog wredere bewakers.
Na dik 3 jaar worden ze bevrijd, maar nog niet herenigd met hun vader, als die nog leeft. Hij komt inderdaad terug en het gezin is terug een, maar niet meer zoals voorheen. Iedereen is veranderd, kinderen hebben jaren leerachterstand en kunnen zich niet aanpassen aan een schoolregime.
Ik kan me niet voorstellen wat dit met de geest van een kind doet, maar dat het ingrijpend is en voor de rest van je leven zware littekens achterlaat, daarvan ben ik overtuigd.
Mooi geschreven verhaal, indrukwekkend.
June 24, 2019
Toen ik aan dit boek begon realiseerde ik me dat ik het al eens eerder had gelezen, maar dat deed niet af aan het verhaal. Een indringend portret van het verschrikkelijke leven in de Jappenkampen. Een geschiedenis die ook verteld moet worden.
April 18, 2021
Recensie volgt op mn website.
April 29, 2012
This book was a real page turner. It's a memoir of a nine-year-old Dutch girl's survival during WWII in Sumatra, Indonesia. I had no idea that Dutch civilians lost their freedom over there. But then, I had no idea that the Dutch even had their people in Sumatra. The book is published by iUniverse and is very well written.
For me, even more interesting than the historical setting, is the psychological tension between mother and daughter. What's needed is a follow-up. How did those horrible years affect the children as they became adults?
A memoir doesn't get better than this. Highly recommended. Here's a youtube clip. http://www.youtube.com/watch?v=URZfwU...
For me, even more interesting than the historical setting, is the psychological tension between mother and daughter. What's needed is a follow-up. How did those horrible years affect the children as they became adults?
A memoir doesn't get better than this. Highly recommended. Here's a youtube clip. http://www.youtube.com/watch?v=URZfwU...
December 19, 2021
Pauline Kok verteld in Het vergeten kamp één van de vele verhalen die te vaak veel verzwegen zijn. Zij durft haar verhaal te doen over haar jarenlange gevangenschap in een Japans interneringskamp tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Pauline werd op negenjarige leeftijd samen met haar moeder, jongere broer en twee kleine zusjes gevangengenomen door de Japanners. Wat daarop volgt is een jarenlang gevangenschap vol ontberingen, honger, mishandeling en onwetendheid.
Het vergeten kamp is een krachtig verhaal dat gehoord moet worden. Pauline schrijft haar verhaal gezien door haar eigen kinderogen, wat maakt dat het enorm moeilijk te plaatsen valt, wat een kind in een Japans interneringskamp te verduren had. De angst en de onrust die constant door Paulines hoofd dwaalt, krijg je al gauw mee. Wanneer haar moeder steeds verder wegzakt in een depressie en Pauline voor haar doodzieke zusjes moet zorgen, breekt mijn hart. Ik hou het niet droog.
Het enige dat ik erg jammer vind aan het boek is de cover. Naar mijn gevoel stemt het meisje niet overeen met de omschrijving die Pauline van zichzelf geeft. Ik had graag een foto van Pauline op de cover gezien.
Het vergeten kamp is een krachtig boek dat je een inkijk geeft in een vergeten deel van de Tweede Wereldoorlog.
Vindt mij ook op Facebook en Instagram @annelies_leest.
Pauline werd op negenjarige leeftijd samen met haar moeder, jongere broer en twee kleine zusjes gevangengenomen door de Japanners. Wat daarop volgt is een jarenlang gevangenschap vol ontberingen, honger, mishandeling en onwetendheid.
Het vergeten kamp is een krachtig verhaal dat gehoord moet worden. Pauline schrijft haar verhaal gezien door haar eigen kinderogen, wat maakt dat het enorm moeilijk te plaatsen valt, wat een kind in een Japans interneringskamp te verduren had. De angst en de onrust die constant door Paulines hoofd dwaalt, krijg je al gauw mee. Wanneer haar moeder steeds verder wegzakt in een depressie en Pauline voor haar doodzieke zusjes moet zorgen, breekt mijn hart. Ik hou het niet droog.
Het enige dat ik erg jammer vind aan het boek is de cover. Naar mijn gevoel stemt het meisje niet overeen met de omschrijving die Pauline van zichzelf geeft. Ik had graag een foto van Pauline op de cover gezien.
Het vergeten kamp is een krachtig boek dat je een inkijk geeft in een vergeten deel van de Tweede Wereldoorlog.
Vindt mij ook op Facebook en Instagram @annelies_leest.
February 12, 2019
4.5 stars
May 24, 2019
Een deel van de geschiedenis die zeker niet vergeten mag worden.
August 11, 2024
Weer een mooi boek met een aangrijpend verhaal. Voor de gruwelijke daden die zijn gebeurd in de jappenkamp is het geen leguber boek. Er worden erge dingen beschreven maar het wordt mooi en netjes beschreven.
November 10, 2011
Reason for Reading: I enjoy reading WWII memoirs and am especially interested in the Asian Holocaust.
The author was a child living in the Dutch Indies when WWII broke out. Her Dutch family, including herself and three younger siblings, lived in Indonesia at this time which the Japanese occupied and sent all Dutch to concentration camps with some initial men being sent off to work on building roads and railroads for the army's use. "Sofia", the author, tells her story of the war from a child's perspective having been nine years old at the time that they were invaded. Her dad was immediately picked up one night soon after the occupation to disappear until the war's end. The rest of the family were moved from camp to camp, each being progressively worse.
We are told of the poor living conditions, starvation rations of food, constant tropical diseases, no real medical aid, constant beatings and humiliations by the Japanese commanders, guards and Japanese-trained Indonesian guards. The whole story being told through a child's eyes makes this memoir different from others I've read on the same topic as it gives a different perspective from someone who really doesn't know what is going on in the grand scheme of things. Sofia also has to deal with a mother who has depression problems to begin with and as the war progresses she goes deep down into her own world giving up on caring for the children and doing nothing but her daily work and sleeping, sometimes even becoming delusional.
Sofia's story is her own painful recollection of the brutal Japanese atrocities of World War II. It is interesting to see this from a child's viewpoint, however, because she was not aware or did not understand all that went on and I did wish at times to have known what the adults knew that she didn't. The Japanese plan to kill all POWs before surrender is only added as a brief note in the short Epilogue and I would have liked to have known what became of the main individuals once they settled down after the war was over. I also found it puzzling that the author called herself Sofia throughout the book without explaining why when her author name is Gertrude Pauline. These issues aside, I found the book to be a compelling and gut-wrenching story that I'm glad the author finally found the voice to share.
The author was a child living in the Dutch Indies when WWII broke out. Her Dutch family, including herself and three younger siblings, lived in Indonesia at this time which the Japanese occupied and sent all Dutch to concentration camps with some initial men being sent off to work on building roads and railroads for the army's use. "Sofia", the author, tells her story of the war from a child's perspective having been nine years old at the time that they were invaded. Her dad was immediately picked up one night soon after the occupation to disappear until the war's end. The rest of the family were moved from camp to camp, each being progressively worse.
We are told of the poor living conditions, starvation rations of food, constant tropical diseases, no real medical aid, constant beatings and humiliations by the Japanese commanders, guards and Japanese-trained Indonesian guards. The whole story being told through a child's eyes makes this memoir different from others I've read on the same topic as it gives a different perspective from someone who really doesn't know what is going on in the grand scheme of things. Sofia also has to deal with a mother who has depression problems to begin with and as the war progresses she goes deep down into her own world giving up on caring for the children and doing nothing but her daily work and sleeping, sometimes even becoming delusional.
Sofia's story is her own painful recollection of the brutal Japanese atrocities of World War II. It is interesting to see this from a child's viewpoint, however, because she was not aware or did not understand all that went on and I did wish at times to have known what the adults knew that she didn't. The Japanese plan to kill all POWs before surrender is only added as a brief note in the short Epilogue and I would have liked to have known what became of the main individuals once they settled down after the war was over. I also found it puzzling that the author called herself Sofia throughout the book without explaining why when her author name is Gertrude Pauline. These issues aside, I found the book to be a compelling and gut-wrenching story that I'm glad the author finally found the voice to share.
August 5, 2011
I dont' even know where to being on this one. I'm not sure if it's even possible to "review" a book like this. There is no way I can critique such a personal, raw story of dehumanization and war. All I can do is state how I reacted to the book and how it made me feel on a visceral level.
I found the narrative choice to be interesting and provocative. Instead of recounting her time in the camps from an adult perspective, the author chose to narrate from the eyes of herself as that little nine year old thrust into a world she can't begin to comprehend. The emotions are that of a child, so hate, jealously, bitterness is all the more palpable for me. The contempt she feels for certain people oozes off the page as does the vast suffering she had to endure. I'm a little torn on how that decision influenced the way I feel about the book. On an emotional level, I was in heartache reading what this child had to go through. On a academic level, I would have liked to see what she thoughts now, as an adult, about what she and her family had to go through. I think both are valid outlooks but I think I would have liked a little of both.
I'm not going to recount everything she and the rest of the prisoners had suffer as it would take too long and would make me wince with every word I typed. I will say that nobody, especially a child, should ever have to endure the humiliation, torture, and neglect that these people had afflicted on them. The fact that any of them survived the camps is a testament to the human spirit and desire to live. I'm not sure I could have survived after four years of what they had done to them.
My only other wish is that the book had not ended when it did. It left me feeling a little disconnected from what happens and how Sofia reacts to her father not recognizing her. If is was her father. I would like to know what happened after she wandered away, how the family reacted and dealt with being reunited once again.
No matter what, Sofia and her story will stay with me for the rest of my life and I would love for more stories to be told. I would like to read other accounts from survivors of the concentration camps that I think the world and history has forgotten about.
I found the narrative choice to be interesting and provocative. Instead of recounting her time in the camps from an adult perspective, the author chose to narrate from the eyes of herself as that little nine year old thrust into a world she can't begin to comprehend. The emotions are that of a child, so hate, jealously, bitterness is all the more palpable for me. The contempt she feels for certain people oozes off the page as does the vast suffering she had to endure. I'm a little torn on how that decision influenced the way I feel about the book. On an emotional level, I was in heartache reading what this child had to go through. On a academic level, I would have liked to see what she thoughts now, as an adult, about what she and her family had to go through. I think both are valid outlooks but I think I would have liked a little of both.
I'm not going to recount everything she and the rest of the prisoners had suffer as it would take too long and would make me wince with every word I typed. I will say that nobody, especially a child, should ever have to endure the humiliation, torture, and neglect that these people had afflicted on them. The fact that any of them survived the camps is a testament to the human spirit and desire to live. I'm not sure I could have survived after four years of what they had done to them.
My only other wish is that the book had not ended when it did. It left me feeling a little disconnected from what happens and how Sofia reacts to her father not recognizing her. If is was her father. I would like to know what happened after she wandered away, how the family reacted and dealt with being reunited once again.
No matter what, Sofia and her story will stay with me for the rest of my life and I would love for more stories to be told. I would like to read other accounts from survivors of the concentration camps that I think the world and history has forgotten about.
May 24, 2016
Nog nooit heeft een verhaal mij zo erg geraakt als nu.
Ik ben 21 jaar en ik heb dus naast de verhalen van mijn oma en vader, weinig meegekregen over de tijd tussen 1939 en 1945.
Vader heeft mij veel filmpjes laten zien over de oorlog.
Nooit hebben de filmpjes mij echt geraakt, omdat het voor mij niet echt leek.
Het beeld was grijs met wit en zwarte stipjes, de mensjes liepen als robotjes en er werd niet gesproken.
Door verveling van de teveel vrijetijd was ik tussen mijn vaders boeken aan het graaien en kwam ik dit boek tegen. Ik heb veel verhalen gehoord over de Duitse concentratiekampen en de Bombardement in Rotterdam, maar nooit over de Japansebezetting van Nederlands-Indië, tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Dit boek heb ik in drie dagentijd uitgelezen. Ik heb er niet van kunnen slapen, mijn verhalen over dit boek moest ik overdag kwijt aan mijn ouders en bij sommige stukjes piekte ik een traan weg en voelde ik me even gevangen in mijn eigen kamer.
Je verzint bij elke bladzijde je eigen einde, je wilt dat het beter afloopt voor Pauline en elke keer wordt het alleen maar erger en erger.
Spoiler:
Zelfs tegen het einde van het verhaal aan, dacht ik te weten dat Pauline haar vader weer zou zien.
Dat ze in zijn armen zou springen en dat ze samen met hem en Simon naar huis zouden lopen waar haar twee kleine zusjes samen met haar moeder waren, maar dit gebeurde niet.
Even verlangde ik naar een sprookjeseinde. Maar het is een waargebeurd verhaal, het leven toen was geen sprookje. Er was geen "ze leefde lang en gelukkig samen".
Voor het eerst in mijn leven proefde en voelde ik iemands angst tijdens de Tweede Wereldoorlog. En voor het eerst kon ik mij een verbeelding geven over hoe het toen geweest moest zijn.
Ik ben dankbaar voor Pauline's verhaal.
Ik zal haar verhaal nooit vergeten.
Dit boek is zeker 5 sterren waardig.
Ik ben 21 jaar en ik heb dus naast de verhalen van mijn oma en vader, weinig meegekregen over de tijd tussen 1939 en 1945.
Vader heeft mij veel filmpjes laten zien over de oorlog.
Nooit hebben de filmpjes mij echt geraakt, omdat het voor mij niet echt leek.
Het beeld was grijs met wit en zwarte stipjes, de mensjes liepen als robotjes en er werd niet gesproken.
Door verveling van de teveel vrijetijd was ik tussen mijn vaders boeken aan het graaien en kwam ik dit boek tegen. Ik heb veel verhalen gehoord over de Duitse concentratiekampen en de Bombardement in Rotterdam, maar nooit over de Japansebezetting van Nederlands-Indië, tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Dit boek heb ik in drie dagentijd uitgelezen. Ik heb er niet van kunnen slapen, mijn verhalen over dit boek moest ik overdag kwijt aan mijn ouders en bij sommige stukjes piekte ik een traan weg en voelde ik me even gevangen in mijn eigen kamer.
Je verzint bij elke bladzijde je eigen einde, je wilt dat het beter afloopt voor Pauline en elke keer wordt het alleen maar erger en erger.
Spoiler:
Zelfs tegen het einde van het verhaal aan, dacht ik te weten dat Pauline haar vader weer zou zien.
Dat ze in zijn armen zou springen en dat ze samen met hem en Simon naar huis zouden lopen waar haar twee kleine zusjes samen met haar moeder waren, maar dit gebeurde niet.
Even verlangde ik naar een sprookjeseinde. Maar het is een waargebeurd verhaal, het leven toen was geen sprookje. Er was geen "ze leefde lang en gelukkig samen".
Voor het eerst in mijn leven proefde en voelde ik iemands angst tijdens de Tweede Wereldoorlog. En voor het eerst kon ik mij een verbeelding geven over hoe het toen geweest moest zijn.
Ik ben dankbaar voor Pauline's verhaal.
Ik zal haar verhaal nooit vergeten.
Dit boek is zeker 5 sterren waardig.
June 1, 2016
Dit boek houdt de aandacht vast. Zeker een om stil van te worden. Het leven van mensen in een jappenkamp op Indonesië wordt heel duidelijk en persoonlijk beschreven aan de hand van concrete situaties wat het extra kracht bijzet. Heftig maar ook bijzonder om te lezen hoe mensen op hun eigen manier een weg moesten vinden om met de gruwelijkheden om te gaan. Ik had graag gehad dat het boek verder ging en ook meer inzicht had gegeven in de zware weg die volgt op zo'n lange tijd. Hoe pak je het leven weer op, hoe tekent dit de mens, hoe kijk je daar na een leven lang op terug? Al heb ik alle begrip dat de schrijfster dit deel privé gehouden heeft.
June 13, 2015
You'd think this would be a depressing book, and on one level it is. The cruelty of the guards at Japanese concentration camps in Indonesia during World War II was relentless, and I never knew the camps even existed until I read this memoir. What makes the book inspiring is its evidence of the durability of the human spirit in dire situations. The author, now an elderly woman living in Canada, was a young girl when her prosperous family's life was forever disrupted. Her writing is skilled and her voice is authentic, compelling. I am glad I read this book.
January 12, 2014
Auto biografisch boek van Pauline in een Jappenkamp.
Haar vader en velen andere Nederlanders werden te werk gesteld aan de Birma spoorlijn.
De vrouwen en kinderen werden naar kampen gebracht.
Menig maal heb ik enorm kippenvel gehad met het lezen van dit boek.
Ik heb het boek 4 sterren gegeven, maar eigenlijk kan je de ellende van de mensen in de kampen niet in sterren uitdrukken.
February 23, 2015
As my mother-in-law was a POW survivor in Sumatra during WW2 I wanted to read this book. I found it hard to continue reading at times because of all the hardships written about but I felt compelled to finish it at the same time. I'm glad I completed it. It brought out many emotions from laughter to tears. Nicely written and definitely informative. Highly recommended.
October 11, 2015
Van dit boek las ik een voorpublicatie.
Wat een indrukwekkend verhaal, over een tijd waar ik erg weinig van weet. Écht een aanrader.
Wat een indrukwekkend verhaal, over een tijd waar ik erg weinig van weet. Écht een aanrader.
Displaying 1 - 18 of 18 reviews