راهبه كاسترو

by Stendhal, جهانگیر افکاری (Translator)

راهبه کاسترو (به فرانسوی: L’Abbesse de Castro) سرگذشتی به قلم استاندال، نویسنده فرانسوی، که در ۱۸۳۹ در پاریس انتشار یافت

پیشینه داستان
چاپ اول راهبه کاسترو، علاوه بر داستانی که عنوان خود را به کتاب داده است، مشتمل بر ویتوریا آکورامبونی، دوشس دو براتچانو و خانواده چنچی بود. این سه داستان کوتاه، پیش از آن از سال ۱۸۳۷ تا سال ۱۸۳۹ در مجله دو جهان منتشر شده بود. استاندال که علاقه بسیاری به خواندن دست‌نبشته‌های کهن داشت، در تاریخ ایتالیا در جستجوی نمونه‌های آن «انرژی» ناشی از شور و غریزه‌ای بود که وی به قهرمانان اصلی داستانهای خود داده است. از این لحاظ، تاریخ رنسانس ایتالیا، از حیث شخصیتهای زنانه، همه عوامل را، تا سرحد کمال مطلوب، برای بازسازی این دوره سرشار از سجایا و پر از مبارزه و جدال عرضه می‌دارد. راهبه کاسترو نمونه بارز داستانهایی است که نویسنده، چندی بعد، خوشش آمد که عنوان «وقایع نامه‌های ایتالیایی» به آنها بدهد

ماجرای داستان
در حدود سال ۱۵۲۸، هلن دوکامپیرئالی که به یکی از خانواده‌های بنام ناحیه رم تعلق دارد، با اظهار عشق ژول برانچیفورته، پسر سربازی که در خدمت خانواده کولونا است، روبرو می‌شود. پدر و برادر هلن به قصد کشتن ژول در کمین می‌نشینند، اما به دست دختر، که شجاعت و جسارت وی را می‌ستاید و به فرار با وی رضا می‌دهد، از مرگ نجات داده می‌شود. ژول، در جریان دوئلی، به تحریک سربازان پدرش که او پس از اندک مدتی فرماندهشان شد، فایبو، برادر هلن، را می‌کشد و بدینگونه انتقام خویش را می‌گیرد. پس از این واقعه، ناگزیر رم را ترک می‌گوید. در خلال این احوال، دختر در صومعه کاسترو، که در قلمرو خانواده اوست، زندانی شده است. و ژول بیهوده درصدد ربودنش برمی‌آید. مادر هلن، با نیرنگهای بسیار، با قبولاندن این معنی به هلن که ژول بر اثر جراحت ناشی از عسی در ربودن او مرده است و با باوراندان این معنی به ژول که هلن دیگر شوهر کرده است، آن او را از یکدیگر جدا می‌کند. در صورتی که ژول، با اسم مستعار، در مکزیک، در ارتشهای اسپانیا، مردانگیها و رشادتها نشان می‌دهد و هلن که جاه‌پرستی، درونش را می‌خورد، دیوانه‌وار به سوی ماجراها روی می‌آورد و در حدود ده سال بعد، برای چیرگی بر بانوان دیگر صومعه کاری می‌کند که عنوان راهبه کاسترو به او داده می‌شود. اما از پی رابطه‌ای که با اسقف شهر دارد، آبستن می‌شود. آن وقت به زندان می‌افتد. ژول، پس از مراجعت به ایتالیا، درصدد استخلاص زن جوان برمی‌آید، اما با امتناع او روبرو می‌شود. البته، هلن با شور و عشق تمام او را دوست می‌دارد، اما خودکشی را ترجیح می‌دهد؛ زیر دیگر آن پاکی روزهای خوش نوجوانی را ندارد

داستان ویتوریا آکورامبونی، دوشس دو براتچانو، با رنگهایی تیره، در محیطی انباشته از عشق و جنایت، زندگی زن بلندآوازه‌ای را رقم می‌زند که در عنفوان جوانی به عقد ازدواج فرانچسکو پرتتی (برادرزاده کاردینال دو مونتالتو، سیکستوس پنجم آینده) درآمد و چون شوهرش در کمینگاهی کشته شد، بسیار زود بیوه ماند. آنگاه، تن به عشق پائولو جوردانو اورسینی، دوک دو براتچانو داد و زن او شد و دوباره شوهرش را از دست داد و بیوه شد. و اندکی پس از آن به نحو مرموزی در ونیز کشته شد

استاندال در این صفحه‌ها که به موضوعی می‌پردازد که پیش از آن داستان‌نویسان و نمایشنامه‌نویسان (به ویژه جان وبستر در شیطان سفید) بدان پرداخته بودند، عنان اختیار به دست علاقه خود به ماجراهای عاشقانه‌ای می‌دهد سخت آمیخته به اعمال بزرگ‌منشانه‌ای که به خون و مرگ می‌انجامد

در داستان خانواده چنچی هم با حادثه تلخ و دردناکی روبرو می‌شویم که در ۱۵۹۹ رخ می‌دهد. موضوع آن، که نویسندگان و وقایع‌نگاران بارها به آن پرداخته بودند، از حسن التفات و عنایت رمانتیسم برخوردار شده بود (و به عنوان مثال می‌توان از بئاتریچه چنچی نوشته گوئراتسی نام برد). –استاندال، در این داستان بر آن شده است که قهرمانانی به صحنه بیاورد که کاملاً دستخوش هیجانهای غریزه‌اند و ریا و تزویر زندگی هیچ تسلطی بر آنان ندارد و به این دلیل، طبق اصطلاحی که آلفیری به کار برده و استاندال برگرفته است، نمونه‌های زیبای «گیاه انسانی» اند. این داستانها و سرگذشتهای ایتالیایی، که به زحمت می‌توان آنها را ترجمه و اقتباس از دست‌نبشته‌های کهن دانست، زندگی سرشار از عشق و هیجانی را با توفیق بسیار بازسازی می‌کند که نویسنده در ایتالیا می‌پسندید و می‌توان آن را در تاریخ و هنر و تاریخ اجتماع ایتالیا نیز بازیافت

Genres: France, French Literature, Classics, Fiction, Novella, 19th Century, Short Stories

119 pages, Paperback

First published January 1, 1832

About the author

Marie-Henri Beyle, better known by his pen name Stendhal, was a 19th-century French writer. Known for his acute analysis of his characters' psychology, he is considered one of the earliest and foremost practitioners of realism in his two novels Le Rouge et le Noir (The Red and the Black, 1830) and La Chartreuse de Parme (The Charterhouse of Parma, 1839).

Reviews

[°°°·.°·..·°¯°·._.· ʜᴇʟᴇɴ Ροζουλί Εωσφόρος ·._.·°¯°·.·° .·°°° ★·.·´¯`·.·★ Ⓥⓔⓡⓝⓤⓢ Ⓟⓞⓡⓣⓘⓣⓞⓡ Ⓐⓡⓒⓐⓝⓤⓢ Ταμετούρο Αμ · Rating 4 out of 5]

"Οι ηδονές της αγάπης είναι πάντα ανάλογες με τους φόβους μας".
Stendhal.

"Η ηγουμένη του Κάστρο" ανήκει στα ιταλικά αφηγήματα που με αριστουργηματική,μυθιστορηματική ανάπτυξη,ο συγγραφέας δημιούργησε εμπνευσμένος απο Ιταλικά χειρόγραφα του 16ου και 17ου αιώνα.

Πρόκειται για ένα απολαυστικό αφήγημα που πραγματεύεται μια τραγική ιστορία αγάπης ανάμεσα στην Ελένη ντε Καμπιρεάλι και τον πολέμαρχο Ιούλιο Μπραντσιφόρτε.

Εκείνη,μια όμορφη γεμάτη πάθος γυναίκα αριστοκρατικής καταγωγής, που γίνεται ηγουμένη ύστερα απο τον επιτηδευμένα άτυχο έρωτα της.

Εκείνος ένας φτωχός νεαρός ζωηρός και χαριτωμένος, με χαρακτήρα ανυπόκριτο και ανέμελο.
Αυτά ήταν και τα μόνα εφόδια που κληρονόμησε για να υποφέρει την κακή του μοίρα.

Η ιστορία μας διαδραματίζεται
τον καιρό της Ιταλικής Αναγέννησης.

Τότε ακόμη η φλογισμένη νιότη,
η συναισθηματική έξαρση και το ερωτικό πάθος δεν είχαν αμαυρωθεί απο υποκρισία και συμβατικότητα.
Παρέμεναν αυθεντικά, ασυγκράτητα, ηδονικά και εκρηκτικά,προκαλώντας αιματηρά αποτελέσματα.

Έτσι,ξεκίνησε αυτός ο παράφορος έρωτας στην μυθοποιημένη Ιταλία και φλόγισε
για χρόνια,καρδιές και ζωές,αφού φάνηκε αδύναμος να υποταχτεί στη φρόνηση της εποχής και τα ήθη της μοναρχίας που επιτρέπουν οι δημοκρατίες.

Αυτή η συναρπαστική ιστορία αγάπης τράφηκε απο μεγάλες θυσίες. Εμπνεύστηκε απο μεγαλοπρεπές μυστήριο και έσπειρε με όρκους και δάκρυα τις φοβορότερες συμφορές.

Ο Σταντάλ εμπνευσμένος απο το Φλωρεντιανό χειρόγραφο αλλοτινής εποχής διηγείται και σκιαγραφεί τον μεγαλύτερο πόνο απο το θλιβερό θέμα της ιστορίας μας.

Οι ήρωες που πρωταγωνιστούν αλλά και οι δορυφόροι τους ανήκουν σε όλα τα κοινωνικά και ταξικά στρώματα και αξιώματα.

Όσο κι αν αναζητήσουμε φταίχτες,υποκριτές,καταδότες ή άξεστους και ματαιόδοξους χαρακτήρες ως υπαίτειους της τραγικής κατάληξης, θα βρούμε μόνο αληθινά δυστυχισμένους ανθρώπους,μα καθόλου ένοχους.

Η ξακουστή ηγουμένη του μοναστηριού στην πόλη του Κάστρο,Ελένη ντε Καμπιρεάλι,έμεινε γνωστή λόγω των ατελείωτων συζητήσεων και ίσως αλλαγών στην ανώτερη κοινωνία της Ρώμης και της Ιταλίας.

Η δική, η καταδίκη και ο θάνατος της είχαν ανάγκη ιστορικής δόξας.

Καλή ανάγνωση!
Πολλούς ασπασμούς!!

[Brodolomi · Rating 5 out of 5]

„Opatica iz Kastra“ je najduža pripovetka iz Stendalove zbirke „Italijanke hronike“, zbirke novela inspirisanih srednjovekovnim događajima zapisanih u istorijskim hronikama. Ne znam koliko su te hronike zaista postojale, a koliko je reč o mistifikaciji. Sigurno je da okvirna pozicija priređivača teksta omogućava Stendalu da, kao protorealističkom piscu, načini otklon od samog romantičarskog sadržaja istorijske romanse. Naposletku, nije reč o nečemu što je on napisao, nego nešto što se dogodilo u davnoj prošlosti šesnaestog veka, nešto što nam je posredovano tekstovima te nam on samo prepričava, i nešto što je italijansko, a ne francusko (ljubav je kod Stendala uvek kulturološki uslovljena). Stoga imamo diskretnog priređivača koji će praviti otklon, insistirati da je shvatanje strasti predočeno u italijanskoj hronici smešno (kao razumejte, Platon je bio u modi), a opet će nam isporučiti istorijsku romansu i to baš onakvu krvavu i sirovu kakvu i sam Bog mesar zapoveda da bude, punu strasti, isfrustriranih monahinja, pokvarenih plemića, tajnih tunela, zakletvi, mučenja užarenim kleštima i lomačama na gradskim trgovima, otmica i razbojnika. Stendal i ovde ostaje veran svojoj viziji društva kao skupu licemera, a taština se, pored strasti, opet postavlja kao glavno gorivo za mehanizam makijavelističke logike njegovih junaka iako, kao što to uvek bude kod Stendala, volja i inat ne dovode i do nekog rezlutata, već direkt u govna do guše.

Moram da pročitam celu zbirku.

[Paradoxe · Rating 4 out of 5]

Γενικά τα διηγήματα και οι νουβέλες που συναποτελούν Τα Ιταλικά Χρονικά του Στεντάλ υπάρχουν δύο τρόποι να τα διαβάσεις, είτε δεχόμενος ότι ο Στεντάλ κάνει μόνο τη μετάφραση – επιμέλεια, είτε αναγνωρίζοντας τη συγγραφική πένα του. Στην πρώτη περίπτωση δε θα καταλάβεις τίποτα και θα κοπανάς το βιβλίο στους τοίχους, στη δεύτερη περίπτωση θα δεις το συγγραφέα που για να μπορέσει να γράψει με σαφήνεια και φειδώ, εκείνη που του χάρισε την απόλυτα ρεαλιστική και βαθυστόχαστη γραφη του, όπως συνήθιζε να λέει, διάβαζε τον αστικό κώδικα. Και πράγματι οι λέξεις του πάντοτε πέφτουν με κάποιο κρότο σαν καταδίκες στα μούτρα των ωραιολόγων της εποχής του που αρέσκονταν σε ακκισμούς ευγενείας και συζητήσεις για τα κοινά πράγματα, όπως και τη φιλοδοξία κοινωνικής αναγνώρισης. Εντούτοις, για να πείσει και μάλλον τον εαυτό του πως αποδίδει το κλίμα και τις αξίες της εποχής έπρεπε να διατηρήσει κάποια μοτίβα βασικά του 16ου αιώνα στην Ιταλία, κυρίως σε θέματα πλοκής και κοινωνικών ρόλων.

Στην Ηγουμένη του Κάστρο σε πρώτη φάση βλέπουμε ένα απ’ τα αγαπημένα μοτίβα του Στεντάλ, το γιό που εναντιώνεται πλέον όχι στην πατρική θέληση, καθότι αυτή απουσιάζει, όσο και η τρυφερότητα, θέμα κοινό με το Κόκκινο και το μαύρο, αλλά η ντροπή για τη δόξα του πατέρα ληστή και στρατιώτη και η επιλογή του Τζούλιο ( το Τζούλιο ηχεί παρόμοια με το Ζυλιέν ) να ζήσει με τα λίγα που μπορεί να του παρέχει η γη, σε μια αυτάρκεια τροφής, ρηχών ερώτων και μη αναγνωρίσιμης απ’ τον ίδιο ένδειας που γίνεται γνωστή μόλις τον θίγει ο πατέρας της Ελένης. Και που αυτό τον ωθεί από αντίθετος του πατέρα, να οδηγηθεί λόγω συγκυριών και αναγνώρισης του, όπως και ο Φεντέρ και λιγότερο αλλά και με διαφορετικό τρόπο ο Λισιέν Λεβέν, στα ίδια μονοπάτια, όπου και οι τρεις ξεκινούν απ’ τον έρωτα για να καταλήξουν πως τους λείπει το όχημα που θα τους φέρει κοντά στην αποδοχή απ’ όσους επηρεάζουν την ένωση αυτή και που στη συνέχεια γίνεται ένας μονοσήμαντος αυτοσκοπός.

Αναγνωρίσιμη επίσης είναι και η εκκλησιαστική υποκρισία καθώς και το βάθος της εξουσίας των κληρικών. Ενώ ένα μοτίβο που δε συνηθίζει ο Στεντάλ είναι η απουσία με κάθε σχήμα της Τέχνης, ενώ παράλληλα και οι δυο βασικοί πρωταγωνιστές σε όλη τη ζωή τους που παρακολουθούμε παραμένουν προσηλωμένοι σε μια εμμονή, η οποία ως αρχή έχει τον έρωτα και μετά μετατρέπεται στο χαρακτηριστικό ανολοκλήρωτο έρωτα, με αποτέλεσμα να μην τους αγγίζει ουσιαστικά τίποτε άλλο στη ζωή τους παρά η απαισιόδοξη προσκόλληση σε αυτά που επέλεξαν ή που επιλέχτηκαν ως επαγγέλματα τους.

Χαρακτηριστικές φράσεις απ’ τη νουβέλα:
΄΄ο νέος τύραννος ήταν συνήθως ο πλουσιότερος πολίτης της δημοκρατίας που καταλύθηκε΄΄

΄΄Καθώς μάλιστα οι γυναίκες θαυμάζουν τις παλικαριές και περισσότερο το θράσος, έγιναν οι ανώτατοι δικαστές της αξίας του καθενός. Έτσι γεννήθηκε το πνεύμα της ευπρέπειας των τρόπων, που προετοιμάζει το διαδοχικό εκμηδενισμό κάθε πάθους, ακόμα και του έρωτα, προς όφελος του σκληρού τυράννου στον οποίο υπακούαμε όλοι: τη ματαιοδοξία. Οι βασιλιάδες προστάτευαν τη ματαιοδοξία…΄΄

΄΄πέρασε στην υπηρεσία της με τους πιο αφοσιωμένους –ή αν θέλετε, μ’ εκείνους τους άντρες του, που κατηγορούσαν περισσότερο΄΄

΄΄Κι όμως αν δε μ’ αγαπάς, η ζωή δεν έχει καμιά αξία για ‘μενα. Περιττό να σου πω ότι θα ‘δινα χίλιες φορές τη ζωή μου για ‘σενα. Κι όμως πριν γυρίσεις από το μοναστήρι, δε ζούσα δυστυχισμένα΄΄

΄΄Ο έρωτας τα συγχωρεί όλα, εκτός της θεληματική απουσία γιατί τη θεωρεί το μεγαλύτερο μαρτύριο΄΄

΄΄Κάθετί που δίνει φτερά στη φαντασία, διαδίδεται πολύ γρήγορα΄΄

΄΄Κατόρθωσες να με κάνεις ν’ αμφιβάλλω για το ιερότερο για ‘μενα πράγμα: την εμπιστοσύνη στο λόγο σου΄΄

Σαν ιστορία για τους λάτρεις του συγγραφέα διαβάζεται σα νερό, διότι συναντάμε μέρος των προσωπικών συγγραφικών και κοινωνικών εμμονών που τον απασχολούν, καθώς και την καθαρή, απέριττη γραφή του, αυτό το πυκνογραμμένο, σαφές και υψηλής λογοτεχνικής αξίας κείμενο.
Σαν ιστορία για τους αμύητους στο στενταλικό έργο, είναι πιθανό να κουράσει όχι ο συγγραφέας, όσο η τιμιότητα του να γράψει σε μοτίβο χρονικού τηρώντας ορισμένα σχήματα και τους κοινωνικούς ρόλους της Ιταλίας του 16ου αιώνα με αποτέλεσμα να στερείται βάθους.
Προσωπικά το κρίνω για 3 αστέρια.

Η Βικτόρια Ακοραμπόνι συστήνεται ανεπιφύλακτα στους λάτρεις του έργου του Στεντάλ και θα μου συγχωρήσετε που απευθύνομαι μόνο σε αυτούς, για τους υπόλοιπους πιθανόν η ιστορία να φανεί ανούσια, ούτε καν διασκεδαστική.

Δε συναντάμε κανένα μοτίβο του συγγραφέα, αλλά απ’ την αρχή ως το τέλος σε κάθε αποστροφή, ακόμη και στο χαρακτηρισμό της ίδιας της Βικτόρια, πρωτοστατεί εκείνη η φράση ( δεν υπάρχει μέσα στο έργο βέβαια ) που έγινε η σφραγίδα του και συνδέθηκε εν μέρει με την αγάπη του για τις θετικές επιστήμες: ΄΄το ποιητικό πνεύμα πέθανε, όμως το πνεύμα της αμφιβολίας ήρθε στον κόσμο΄΄. Αναγνώριση, απόρριψη και συνεχόμενα ερωτηματικά, όπως και καθαρά στενταλική υπαινικτική γραφή.

Φράσεις απ’ το διήγημα:

΄΄Μιλούσαν λίγο και ο καθένας άκουγε με προσοχή, τα όσα του λέγανε΄΄

΄΄Με δυο λόγια αν οι άνθρωποι ξέρανε να μετρούν την ευτυχία τους, όχι με την απελπισία, αλλά με την απόλαυση των αγαθών τους, ο γάμος τους θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν το κορύφωμα της ανθρώπ��νης ευτυχίας΄΄


5 αστέρια.

[Erick Abanto López · Rating 3 out of 5]

2.9/5

Regular en el sentido más exacto del término. A ratos buena y a ratos lo contrario. Ni entretenida ni aburrida, tampoco superficial. Fugazmente profunda, muchas veces distante y objetiva. Espectacular en contadas escenas de batalla y romance, tediosa en explicar revanchas y artimañas. Astuta en la estructura (un relato inspirado en dos supuestos manuscritos), pero inverosímil en el último capítulo. Va de menos a más, y también de más a menos.

Los mejores momentos están en el medio, donde pasa de todo y al mismo tiempo todos esperan que algo pase. Al inicio también pasa, pero es anodino; al final también, pero es ridículo. En el medio está la pasión, el desengaño, la insistencia, la venganza, el encierro, la destrucción, la sangre y la mentira. La tortura de no saber, o de saber y no saber, si vale la pena apostarlo todo y entregarse a ese amor tan contradictorio e inesperado.

En otras palabras, la angustia de dudar, y las consecuencias fatales de esa duda.

Stendhal escribe una historia de amor entrañable, recordable e intensa, perfumada de inocencia y de capricho, permanemente asediada por los rencores familiares (expresados en actos violentos y engaños largos) y por las propias vacilaciones de los amantes (las ambigüedades sentimentales de Elena y el arrebato piadoso de Julio), enmarcada en una época y en un contexto inestable, la Italia de los tiempos renacentistas, donde la vida, el miedo y el honor eran definidos por trifulcas bandoleras de medio pelo y prolongados acontecimientos militares.

Todos sabemos cómo inicia el amor, cómo se desarrolla, cómo se enturbia en un interminable vaivén tóxico de pasiones y congojas, y cómo termina. Stendhal nos muestra cada escena, cada momento, cada encuentro definitivo, cada elemento que marca la relación de Elena y Julio.

Nos muestra el balcón de los primeros días, las flores y las señales (incluso, como lectores, estamos ahí), el forjeceo de la cólera paternal, la fatalidad de un evento inesperado, la vergüenza de confesar, las cartas, la oscuridad del convento de Castro, la mesa donde Julio extiende el croquis, el sonido de los arcabuces el día del asalto, la sangre chorreando, las monjas, la lámpara, el cerrojo, los barrotes, la huida, el pasto, el burrito, el llanto, el desengaño. Los disfraces, la casa familiar venida a menos, la resignación de Elena, la fama lejana de los ejércitos de Carlos V, los años, las negociaciones romanas, el cargo, la reconstrucción del convento, la muerte del Papa, la reentré de Julio, los papeles, la verdad, el túnel, la daga.

Stendhal nos muestra todo, su historia está completa. Sabe qué ocurre en ella, y cómo transmitirla, pero curiosamente, no sabe cómo empezar el libro ni cómo acabarlo.

Se enreda en el inicio, y lo que parece introducción se torna prólogo general, y luego, incluso, prólogo del prólogo. El final, a su vez, es tan largo que nunca llega, y cuando llega, cuando de verdad se acaba el libro, han pasado ya demasiados eventos absurdos, inverosímiles, que la última página se torna un alivio predecible.

Me gustaría ahondar en esa curiosa contradicción entre una buena historia de amor dentro de un libro que inicia mal y termina peor, pero primero quisiera tener más distancia y leer más historias de Stendhal. Por ahora lo dejo aquí.

-
De toda la historia, me encantó sobremanera el asalto al convento. Muy bien contado y muy buena escena. Stendhal se luce para contar la acción al detalle, in situ, y transportarnos al momento mismo, a esa noche y a esa hora. Por la estética, la tensión escénica, los disparos que se oyen, los hombres rudos, el aguardiente y la urgencia, me recordó a varias partes de la película protagonizada por Leonardo DiCaprio «El hombre de la máscara de hierro».

Y como no hay love story sin frase, aquí una que le escribe Elena a su amado en una de sus cartas de convento: «despréciame, Julio mío, pero, por amor de Dios, no dejes de amarme».


-
Léanla con una copa de frambuesa spritz 🍹 y escuchando «Serenade N°13 KV 525 "Eiene Kleine Nachtmusik": II.Romance Andante» de Mozart, en la interpretación de Wolfgang Sobotka 🎶

✌🏽

[Sergio · Rating 3 out of 5]

Nel commento a questo racconto lungo di Stendhal [1783-1842] la Casa Editrice Einaudi lo definisce “…la più bella delle “Cronache Italiane” pubblicata dall’autore nel 1839”ma a me che ho amato lo Stendhal di “Il Rosso e il Nero” e “La Certosa di Parma”, questa rivisitazione di una antica cronaca del XVI secolo è piaciuta poco perché anche se la lettura è spedita e piacevole, il racconto manca di spessore e di pathos.

[Mariafrancesca di natura viperesca sta con gli ultimi della terra · Rating 4 out of 5]

Cronaca di poveri amanti

Lo lessi la prima volta nel 1966 nell'edizione tascabili Sansoni nella raccolta "Cronache Italiane"; fu il secondo racconto più bello dopo "Beatrice Cenci" che rilessi fino a sbrindellare il libro.
Poi comprai questa edizione Einaudi nel 1993, in cui l'ho riletto: vi trovai, trent’anni fa, conferma dell’impressione avuta a quindici anni: bello ma…

Stavolta è stata la scrittura a coinvolgermi con l’ineludibile confronto con l’ unico nostrano immenso romantico: Alessandro Manzoni e la sua Gertrude.
Grazie (o purtroppo) alla traduzione, la lettura del francese si fa più scorrevole come se il racconto fosse stato scritto qui e ora. Di elementi simili ce ne è a iosa tra i due, a cominciare dal manoscritto, o documento, cercato e ritrovato: la storia d'amore di Elena Campireale e di Giulio Branciforte, durata dodici anni, è tutta scritta là, nel seicento. Come quella di Gertrude.
Entrambi non hanno fiducia nella volontà umana a imbrigliare il proprio destino e qua le loro strade si dividono: nonostante le tante preghiere di Elena dio non sembra curarsene più di tanto: non c ‘è Provvidenza che tenga né sofferenza umana che si faccia strumento di salvezza fisica oltreché morale
Il disegno divino in Stendhal manca: quindi al "determinismo teologico" di Manzoni, lui sostituisce il caso e l'incomunicabilità contro cui vanno a sbattere le vite di Elena e Giulio.

L'atmosfera secentesca italiana è quasi sovrapponibile nei due e anche il giudizio: niente è da salvare. L’italiano, però, vi coglie delle analogie con la sua contemporaneità e vi individua “le radici” : il famoso parlo a nuora perché suocera intenda.
Per il francese invece è una cronaca di poveri amanti presi nella rete dell’irrazionalità e dell’assurdo di quel secolo violento italiano. Lui è francese e figlio dell’illuminismo e della rivoluzione. Quel tempo non fu francese nonostante ne subisca il fascino ma non fino alla giustificazione.

E a proposito, non sono francesi nemmeno questi nostri anni dieci italiani: noi abbiamo le sardine che propongono il "volemose bene e con garbo" soprattutto. Loro, milioni di francesi che in quattro e quattro otto mandano a quel paese Macron e le sue “riforme” contro la loro vita.
Pese che vai usanze che trovi.

[Ivan · Rating 3 out of 5]

Sarebbe stata la gioia (e lo è stata, per chi lo lesse effettivamente) di tutti i vecchi repubblicani mazziniani: il clero ipocrita, avido, lussurioso, simoniaco, falso, spergiuro, menzognero e quant'altro... Chi più ne ha, più ne metta. Stendhal è un grande narratore, anche quando accumula una montagna di stereotipi. A proposito, il nobile e brigante nominato nelle prime pagine, Alfonso Piccolomini, non è duca di Monte Mariano, ma di Monte Marciano (comune nelle Marche in provincia di Ancona), impiccato a Firenze il 16 marzo 1591.

[Ola · Rating 3 out of 5]

قصة حب مريرة جمعت بين ابنة لرجل حاكم وفارس مغوار تجرا والدها و أخاها على أهانته والتنكيل به فينتقم شر انتقام منهم
ولا يسلّم الحب من ذلك الانتقام
اسلوب جميل وترجمة موفقة أحببت العمل الذي يتميز بالجمال والنعومة

[wutheringhheights_ · Rating 4 out of 5]

Un amore infelice, l'Italia del 1500, il brigantaggio, gli ecclesiastici corrotti, i processi e le torture, una fine drammatica. A La badessa di Castro non manca nulla per essere un romanzo coinvolgente, per di più scritto da un maestro. Non leggevo da anni Stendhal e questo breve libro mi ha fatto tornare la voglia di approfondirlo. Non sono sorpresa, di quanto mi sia piaciuto, perché avevo molto amato Il rosso e il nero , tanto da copiarne pagine e pagine di dialoghi e citazioni a mano. Che bellissima lettura, di quelle che si bevono.

[Yann · Rating 3 out of 5]

L’abbesse de Castro est un petit roman écrit par Stendhal, qu'il place dans un cadre qu'il affectionne particulièrement : l'Italie de la Renaissance. J'avais déjà remarqué dans sa Chartreuse de Parme combien il s'était inspiré de la Vie de Benvenuto Cellini qui avait fait ses délices. Sans que Stendhal fasse preuve d'une quelconque nostalgie d'un hypothétique bon vieux temps, il ne laisse pas de faire sentir une certaine fascination pour des mœurs et circonstances qui donnaient aux hommes un courage et une audace qui n'est plus de saison, dans cette Europe post-Napoléonienne. Les actes de bravoure insensés, la brutalité et la violence que l'on trouve dans l'autobiographie du célèbre artiste, il la transporte dans son héros, un noble très pauvre, mais très courageux, qui s'éprend d'une belle jeune fille, hélas fille d'une famille bien plus riche. On ne plaisante pas avec la vertu dans l'Italie du XVIème siècle, pas plus qu'avec l'honneur, et les affaires de cœur non décidées par les parents peuvent donner lieu à de vraies vendettas. Toute cette matière donne à l'auteur de quoi composer une histoire sans doute sans originalité, mais avec des caractère forts, bien trempés, des passions dévorantes, des transports, des combats, des trahisons, des évasions, et tout ce qui fait le piquant de ce genre de romans. J'ai eu l'impression que l'auteur s'est contenté de l'essentiel, a émondé toute description oiseuse ou épisode digressif. Il y a peut-être un point sur lequel je suis un peu dubitatif - et c'est un reproche que je ferais à la plupart des romans français du XIXème - c'est que les personnage n'ont pas une psychologie assez crédible, assez complexe, assez réaliste: tout est concentré dans telle ou telle action, ou décision qui va nouer le drame, mais reste trop dépendant des ressorts que le romancier veut tendre pour raconter son histoire. Du coup, on n'arrive pas vraiment à s'attacher aux personnages, chose qui ne m'arrive autant quand je lis des romans russes, par exemple.

[LaMercier · Rating 3 out of 5]

La protagonista è una sorta di Giulietta Capuleti con tratti della manzoniana Gertrude. Si può empatizzare con lei per le vicissitudini subite, nonostante siano frutto di ingenuità e leggerezza. Stendhal si avvale dell’espediente di manoscritti e carteggi ritrovati casualmente per narrare una vicenda lontana dai costumi della sua epoca. Il racconto scorre piacevolmente, ma non è niente di eccezionale.

[Phrodrick slowed his growing backlog · Rating 3 out of 5]

Praises for the nice bound and convenient edition from the Art of the Novella books. Not so much for the book itself. Exactly what to make of Stendhal’s, The Abbess of Castro. As an adventure novel there are plots and raiding parties but it lacks swash to its buckle. There is much of the star-crossed lovers. She the daughter of the richest man in town, he among the poorest, until he morphs into a high order highway man. Still as a romance it is too Machiavellian. We are told up front that where official justice is limited to those with money enough to buy, the poor must needs turn to the local brigands. But the following story never seems to be one about justice. Stendhal is one of the early realists, but this is hardly Balzac with blunderbusses. A dark satire is likely given the introductory remarks about the lack of law for those who cannot buy it. After all satire does not have to be funny, right?

The book is supposed to be a translation of the actual facts of a 16th century doom love. The narrator frequently interjects his thoughts about the pair and their milieu. Then he can contrast how the same situation would have played out in the 19th. So perhaps satire is the key. By the end I was not sure I cared if was intended to be satire.

The Abbess of Castro has enough of the elements of romance, a la Romeo and Juliet and the action of Scaramouch to qualify it as family reading. The cynicism is deep enough that many of the pre-teens will miss it. Further the Abbess can be thought of as a strong independent woman, while her Bandit, warrior suiter, Giulio provides enough action to keep male readers attentive.

Blunderbusses, secret passages, planning a convent escape and the buying of privileges, banditti, vengeful rich father and hopeless romance. How can one hate all these appeals to the romantic? I do not hate the book. I just cannot assure myself that it is about anything. It cannot be described as a thing of sound and fury neither can I testify to what it signifies. If it were more entertaining, it could be called a light read but, well let’s call it a light read, it is just not that much of one.

[Nate D · Rating 3 out of 5]

Mid-19th-century romance/adventure/tragedy supposedly translated and summarized from old Italian manuscripts, which allows Stendhal some room as an intrusive narrator for commentary on the prevailing attitudes of the 16th century compared to 19th. Mostly pretty fun, and with an unforced sense of impending disaster as just inevitable rather than due to authorial machinations (and if blame is to be allocated, it seems mostly to go to family, rather than the characters themselves). Not really reaching, either, but then its minor Stendhal, even if the only of his that I've read.

[Georgiana 1792 · Rating 2 out of 5]

Una lettura deludente: malgrado si tratti di un libro breve, Stendhal riesce a essere prolisso quando non deve e reticente dove dovrebbe raccontare di più. Interessante il panorama dei castelli romani nel '500, e i giochi politici nel regno del Papa. Però avrei sperato in qualcosa di più.

[Violeta Petrovska · Rating 5 out of 5]

Ako moze nekoj da mi odgovori...sto e so skratenite verzii na knigite od Izdavacka kuka Gurga?

[Big Al · Rating 3 out of 5]

Sure you’ve probably read stories about prison breaks or jewel heists before, but what about the equally thrilling phenomenon of convent abductions? Sometimes nuns get in the way of a love affair and the only solution is to gather a band of miscreants and storm the gates!

[Aaron · Rating 3 out of 5]

I can't say I have much to say on this book, which I suppose accounts for its middle of the road rating. To me it felt like a thoroughly average book, and frankly forgetful. It was not bad, the story was well executed, but it wasn't anything special and therefore a bit forgetful. I think the mediocrity of this book lies in Stendhal's failure to really enunciate the emotions of the two prominent characters. The story revolves around the ill-fated journey of two lovers. Yet, as a reader, I only ever felt that they were in love based off of outward actions and words of the two. I never got a feeling that their heart was in it, which in turn made me continually doubt whether they actually loved each other until one or the other would vocalize that love. Therefore, the story was not emotionally driven, but action driven, which does not cause a love story to stick out. And that love story was nothing revolutionary or exceptionally intriguing. The story felt as if it had been done before and that adds to its average standing in my mind.

[Kris · Rating 3 out of 5]

Reminded me very much of medieval romances à la Chretien de Troyes, at least in the first part of the book, for its style and content... Nothing new or different, seems like Stendhal just decided to mix some Romeo-and-Juliet- style drama with a dash of chanson de geste and roman courtois.
The second part though feels completely different, almost pertaining to a different story, the characters develop in a sudden way, just like the writing and style. Not without a reason: it is based on an old Italian manuscript narrating a certain event which I won't reveal here (hate spoilering).
The event offered very good material but Stendhal just couldn't resist some extra drama that suits a medieval author specializing in legends and poems (which I'm actually a fan of), rather than a 19th century guy.
3 stars for the simplicity, wonderful landscape descriptions, and the convent part. Otherwise it would've been 2.

[Pascale · Rating 2 out of 5]

This love-story between the rich Hélène de Campireali and the poor Jules Branciforte unfolds rather predictably but throws up some surprises in its second half. Having been duped into believing Jules dead after his unsuccessful attempt to storm the convent where she had been imprisoned, Hélène diverts her energy into being promoted Abbess of this institution, in order at least to wield power if she can't have love. Later on, she has an affair with the local bishop, a handsome but rather spineless man who makes her pregnant. Although she manages to hide the pregnancy and have the baby taken away from the convent, eventually the scandal breaks out. While Hélène's mother, who had been responsible for the lie about Jules's death, tries everything to save her daughter's life, Hélène, now aware that her beloved is alive, commits suicide rather than facing Jules in her degraded state. Although the whole thing is awash in melodrama, it's interesting to see that the heroine is seen to seek solace first in ambition, then in sex with a man she loathes, instead of remaining faithful to the lover she believes dead. This could turn Hélène into a really interesting heroine for the period, but Stendhal hurtles through the last episodes at breakneck speed, thereby missing a chance to fully develop her character. Apart from that, the description of how gangs of mercenaries operated in feudal Italy is very vivid.

[Laura · Rating 3 out of 5]

An impossible love story of Helene and Jules since a rich young lady couldn't fall in love with a robber's son.

It seems this book advert the advent of The Chartreuse de Parma, Stendhal's masterpiece novel.

[Callsign222 · Rating 3 out of 5]

Fun, quick read. Don't think too much, just enjoy the sword fighting and the extreme emotional swings of the protagonist and to a certain extent the author-- the absurdity of which I immensely enjoyed. Death or glory!

[José · Rating 3 out of 5]

Stendhal escribe una historia de amoríos renacentistas que se inspira en anécdotas encontradas en legajos polvorientos. No está mal.

[Dina Rajab · Rating 3 out of 5]

قلبي يحدّثني بأنّك متلفي

[Omri Flicker · Rating 4 out of 5]

I love the novella. Bit sized captivating stories.

The writing style here was not my favorite, but a good story nonetheless. Very abrupt ending that is still sitting with me.

[Giorgia · Rating 1 out of 5]

Noioso, pesantone e innecesario.

[Filippo Ferraresi · Rating 3 out of 5]

brigantaggio, uomini e donne

[WaliD · Rating 3 out of 5]

قصة حب كلاسيكية

[Paolo Piras · Rating 4 out of 5]

Una buona lettura, riesce a essere scorrevole nonostante il peso che lo stile di scrittura, in versione italiana, non si vergogna di mostrare. Il narratore si propone come testimone indiretto di un fatto storico cinquecentesco del quale vuole raccontarci e non raccontarci (spesso ci informa di aver evitato di scrivere le parti più "noiose"). L'amore conflittuale rimane comunque il protagonista dell'opera: più romantico e piú verosimile di quello mostrato nei 'Promessi Sposi' e meno romantico e piú verosimile rispetto a quello di 'Romeo e Giulietta'.

[Emily D. · Rating 3 out of 5]

What a tragedy! The path of this story was rich with twists and turns and there was nothing "expected" about the results, in my opinion. It was an interesting step into the time period of the 1500's, and had a unique perspective as a narrative, told as a supposed translation from older Latin and Italian documents and correspondence. I'm intrigued enough to read more Stendhal in the future.

[Shan · Rating 3 out of 5]

Elena Campireali è innamorata di Giulio, che purtroppo non è ricco ed è legato ai briganti ed al signorotto Colonna, che per lui è un secondo padre. I genitori ed il fratello di Elena fanno di tutto per ostacolare questo amore. Elena viene reclusa nell'abbazia di Castro, quando diventa badessa ha una relazione con il bel vescovo, dalla loro unione nasce un bambino che verrà portato via. Nel frattempo Giulio si è arruolato nell'esercito spagnolo. Finalmente la madre di Elena, per salvarla dalla reclusione,la libera facendo costruire un cunicolo. Giulio è a Roma. Elena per non reggere il dolore della troppa felicità data dalla conoscenza di come avrebbe potuto gioire già 10 anni prima, si uccide. Anni fa lessi la Certosa di Parma che per tensione amorosa è più coinvolgente. E' un melodramma ottocentesco, ed a parte gli episodi di cappa e spada, non mi ha coinvolto. La sorte dei bambini è sempre molto triste nei due romanzi, nella Certosa il frutto dell'amore muore appena nato, se non ricordo male, qui viene affidato a dei contadini e poi non se ne conosce la sorte. L'amore prima di tutto, l'amore è anche egoismo in questi casi, per la loro storia d'amore, dei soldati di ventura e dei briganti , che si sono battuti per loro, sono stati uccisi. Poi, alla fine della giostra, lei si uccide per un sentimento che oggi chiameremmo cherofobia. Gesto incomprensibile per me.