Iubirea la Sfântul Augustin

by Hannah Arendt, Georgeta- Anca Ionescu (Translator)

Ediție și eseu interpretativ de Joanna Vecchiarelli Scott și Judith Chelius Stark

Traducere de Georgeta- Anca Ionescu


Iubirea la Sfântul Augustin este teza de doctorat scrisă de Hannah Arendt în 1929 sub îndrumarea lui Karl Jaspers. Folosindu-se de o hermeneutică cu influență heideggeriană, ea își propune să evidențieze și să lămurească ideile despre iubire sădite în adâncul operei lui Augustin. Astfel, autoarea discută trei teme majore: iubirea înțeleasă ca dorință, iubirea aproapelui și iubirea din relația dintre om și creator, scoțând astfel la iveală toată bogăția și complexitatea teologiei și filozofiei lui Augustin, un gânditor aflat în echilibru între două lumi, cea greacă și cea creștină. Dragostea, dorința, singurătatea, fericirea, bucuria, caritatea, lăcomia, credința, viața, moartea, frica, iubirea de aproapele și iubirea de Dumnezeu sunt doar câteva dintre conceptele discutate în lumina gândirii augustiniene și în vederea explicării scopului ultim al ființei umane: fericirea.


„O revelație ce ne obligă să reconsiderăm interpretarea tradițională a operei lui Arendt.“ — Kirkus Reviews



„Cartea este o reușită admirabilă, indiferent dacă suntem interesați de gândirea lui Arendt, de teologia lui Augustin sau de fenomenul modernității.“ — Journal of Religion


„Teza lui Arendt este un text fascinant și important. Recomand această carte celor interesați de istoria intelectuală în general și de gândirea lui Arendt în particular.“ — JEFFREY C. ISAAC


„Răul de care frica ne face să ne ferim e orice ne amenință fericirea, fericire care constă în a poseda binele. Câtă vreme dorim lucruri lumești, ne aflăm permanent sub această amenințare, iar frica de a pierde corespunde întotdeauna dorinței de a avea. Bunurile lumești apar și pier independent de om, care e înlăn?uit de ele prin dorința sa. Permanent legați, prin dorință și frică, de un viitor plin de incertitudini, văduvim fiece clipă din prezent de liniștea sa, de semnificația sa intrinsecă, de care nu suntem în stare să ne bucurăm. Și astfel viitorul năruie prezentul.“ — HANNAH ARENDT

Genres: Philosophy, Nonfiction, Religion, Theology, Politics, Christianity, Love

344 pages, Paperback

First published January 1, 1928

About the author

Hannah Arendt (1906 – 1975) was one of the most influential political philosophers of the twentieth century. Born into a German-Jewish family, she was forced to leave Germany in 1933 and lived in Paris for the next eight years, working for a number of Jewish refugee organisations. In 1941 she immigrated to the United States and soon became part of a lively intellectual circle in New York. She held a number of academic positions at various American universities until her death in 1975. She is best known for two works that had a major impact both within and outside the academic community. The first, The Origins of Totalitarianism, published in 1951, was a study of the Nazi and Stalinist regimes that generated a wide-ranging debate on the nature and historical antecedents of the totalitarian phenomenon. The second, The Human Condition, published in 1958, was an original philosophical study that investigated the fundamental categories of the vita activa (labor, work, action). In addition to these two important works, Arendt published a number of influential essays on topics such as the nature of revolution, freedom, authority, tradition and the modern age. At the time of her death in 1975, she had completed the first two volumes of her last major philosophical work, The Life of the Mind, which examined the three fundamental faculties of the vita contemplativa (thinking, willing, judging).

Reviews

[Mahya danesh · Rating 4 out of 5]

کتاب حجم زیادی نداره ولی علت اینکه خوندنش کمی طول میکشه اینه که شما با فلسفه محض سروکار دارید . راستش من فلسفه سیاسی رو به فلسفه محض ترجیح میدم ولی این کتاب رو واقعا نمیشد کنار گذاشت .
واقعا چرا این کتاب با وجود اینکه تز دکتری ارنت بوده این همه مغفول واقع شده؟
ارنت که توی کتاب های دیگه اش درباره ذات گاهی شرور بشر صحبت میکنه توی این اثر راجع به ریشه های عشق در ادمی حرف میزنه .
بین محبت،هوس،عشق و اشتیاق تفاوت قائل میشه و این مسائل رو از دیدگاه آگوستین قدیس نگاه میکنه .
من خودم به شخصه از بین ابا کلیسا برای اگوستین قدیس و توماس اکوئیناس واقعا احترام قائلم و نظریاتشون برام خیلی جالبه . به خصوص شخصیت اگوستین که در طول زندگیش تحولات جالبی پیدا میکنه و روی نظریاتش اثر میذاره و شاید اون باور به ثنویت که توی اساطیر ایرانی به شدت زیاد هست و یه جورایی اون هم تحت تاثیر مانی بوده و این ثنویت به نظرم در اونجا هم دیده بشه تونسته روی برداشت اگوستین از شهر خدا و شهر زمینی اثر بذاره.
بخش هایی از کتاب که خیلی دوسش داشتم یکی جایی بود که درباره تفاوت عشق و اشتیاق و هوس حرف میزد که بخش های ابتداییه کتابه و جایی که درباره تفاوت زمان حال ،گذشته و اینده ، خاطره و ارزو حرف به میان میاد ، این بخش ها برای من موندگار ترین قسمت های کتاب بود👌🏻👌🏻👌🏻
من ترجمه فرهنگ رجایی رو انتخاب کردم چرا که ایشون یکی از مفاخر هستن و خوندن قلم شون مسلما خالی از لطف نیست ولی باید همینجا بگم این کتاب با این ترجمه بسیار سخت خوان هست و بدون دونستن یه سری پیش فرض ها شاید برداشت اولیه جامعی نتونید داشته باشید از طرفی وقتی یه جمله رو میخونید باید دو دقیقه فکر کنید که دقیقا چی داره میگه و اینجا آرنت داره فکر میکنه یا اگوستین 🤷🏻‍♀️ .
نمیدونم بقیه ترجمه ها راحت تر هستن یا نه ولی این کتاب رو اصلا به رفقای تازه کار به خصوص کسایی که تازه با فلسفه اشنا شدن توصیه نمیکنم

[Fardokht Sn · Rating 4 out of 5]

عشق دعوتی به انزوا ست !

[Jon Stout · Rating 4 out of 5]

The core of this book is a newly edited version of Hannah Arendt’s 1929 Ph.D. dissertation on Saint Augustine’s conception of love. As a student of Martin Heidegger and Karl Jaspers, she approached the topic from an existentialist point of view, that is by trying to grasp how Augustine understood love as a way of being in the world. Though surprising for a Jewish scholar to choose a Christian saint to study, the approach was not uncommon in German universities of the Weimar Republic. Her approach was in no way partisan or sectarian; she simply attempted to put the insights of Augustine into terms of the human situation, accessible to anyone.

This book came to my attention through my friend, one of the editors (who also wrote an interpretive essay), Judith Stark, who studied philosophy with Hannah Arendt at the New School for Social Research in the 1970’s. I currently know Judith through her work in Environmental Studies at Seton Hall University, where she collaborates with the South Mountain Conservancy, in which I am active. Judith also contributed to An Unconventional History of Western Philosophy: Conversations between Men and Women Philosophers, which I reviewed recently and found eye-opening.

The contrast to which Arendt draws attention is between cupiditas and caritas, to use the Augustine’s Latin terms for a possessive kind of love and for a selfless kind of love. Augustine presented these as the way we are in the world first in the state of sin, and then after having been redeemed in the Christian scheme of things. Arendt considers these as how we are enmeshed in the world in the normal, default state of affairs, as compared to how we extricate ourselves from our enmeshment in order to attain a free and responsible way of being toward the world.

Arendt poses the problem as a kind of conundrum. She interprets Augustine as saying that caritas involves loving our neighbor in the same way that God loves us, that is, with complete detachment and no thought of our own gain. And yet how can we form a community (Christian or otherwise enlightened) if we are emotionally detached from our neighbor?

The answer is in what Augustine scholars call the Quaestio, in which he says “I have become a question to myself.” Augustine finds God in the place where he is a question to himself, that is, in the place where he asks, “Who am I? What am I going to do?” Augustine finds God in the same place where he finds himself. This leads to a selfless freedom in loving one’s neighbor, as well as to a kind of detached compassionate worldview which reminds me of Buddhism.

This way of interpreting Augustine is somewhat new to me and makes me want to go back to reading Augustine’s Confessions, to see if I can find in Augustine what Arendt finds in him. Arendt’s interpretation of the Quaestio is fascinating to me because it resembles the theologian Paul Tillich’s conception of God as the “ground of our being.” If God is found where “I am a question to myself,” then God is where I shape my being from day to day. The resemblance is perhaps not surprising, because both Arendt and Tillich follow Heidegger. The book indicates that Arendt was interested in Tillich as a fellow émigré and fugitive from Nazi Germany, although it does not say if Arendt reacted to Tillich intellectually.

I have pulled out only a thread of the book’s discussion, but I find it fascinating and enlightening to think, if Arendt’s interpretation is sound, that Augustine, a formative Father of the Church, thought of God not as an agent out there in the universe, but rather as the foundation of our consciousness (though he would not have used that word). This is rather a hip reading of Augustine and runs counter to conventional wisdom about what Christians believe. This book inspires me to go back to Augustine to assess for myself if Arendt has applied a modernist gloss or if she has identified a deep meaning.

[Néguine · Rating 5 out of 5]

قسمت هایی از کتاب

هرچیزی که آغازی دارد به این معنا که داستانی جدید با آن آغاز می شود باید پایانی هم داشته باشد، و بنابراین نمی‌تواند حقیقتا باشد. آن که هست و حقیقتا هست، بدون آغاز و بدون پایان است.

کارکرد اجزا به حرکت درآوردن و در حرکت نگه داشتنِ کل است، و اجزا با درگذشتن و جایگزین یکدیگر شدن، با رشد کردن و پژمردن، این کار را انجام می‌دهند به طوری که اجزا هرگز همزمان وجود ندارند. مطمئنا عالم به منزله ی خلقت خدا باید چنان فهمیده شود که همزمان همه ی چیزها را دربرگیرد، زیرا خدا همه چیزها را به یکباره خلق کرده است، و آنها به نحوی پنهان وجود دارند، درست همانطور که همه ی آن چیزهایی که در طول زمان به درختی تبدیل می‌شوند به نحوی نادیدنی در خود دانه و همزمان با کل خلقت وجود دارند. اما خود اجزا که به وجود می آیند و در می گذرند، از این هم زمانی بی خبرند. خود انسان ها اجزای این کل اند و به همین دلیل نمی‌توانند آن را ببینند، برای دیدن آن به هرسو رو کنید، اجزا را خواهید دید.

مرگ برای معطوف کردن توجه بشر به سرچشمه ی زندگی اش لازم است. به این معنا پایان را می توان به صورت نقطه ای تعریف کرد که در آن زندگی با ابدیت تلاقی می‌یابد. یا حتی
می‌توان آن را به صورت خود ابدیت تعریف کرد.

در مورد خدا، اراده و قدرت برهم منطبق اند. شکاف میان اراده کردن و قادر بودن نشانه ی مخلوقی است که قدرتی بر هستی خودش ندارد.

[Stan Murai · Rating 4 out of 5]

Love and Saint Augustine is a translation plus
a philosophical analysis and interpretation of the
dissertation of Hannah Arendt, one of the twentieth
century's most well-known writers and political
philosophers. It first appeared in German as
Der Liebesbegriff bei Augustin in 1929, but
was not reissued during her lifetime. This translation
was partially completed by Arendt 1964/65 and revised
by Joanna Vecchiarelli Scott and Judith Chelius Starkthe;
the English-American edition came out only in 1996.

The dissertation itself is a work of approximately
one-hundred-pages, which the only 22-year-old Hannah
Arendt submitted in 1928 as a student in philosophy
and theology in Heidelberg under the guidance of
Karl Jaspers. It is a study of the concept love
in the work of the Christian philosopher and teacher
Augustine of Hippo (354-430). In researching his works,
she uses the Christian Gospels and the Pauline Epistles,
while developing her own fundamental distinction between
three kinds of love, to which she assigns a religious and
essentially existential-philosophical meaning:

Worldly love based on desire or "craving" (appetitus),
which constantly strives for satisfaction, but never
attains it.

Caritas (ἀγάπη): the love of God that aspires to the
summum bonum, which allows entry into heaven,
striving for God, and longing for the peace of paradise,
but in so doing stands in permanent separation from
a world rejected and that is compared with cupiditas, a
mundane love which clings and is wrong.

Dilectio (στοργή): the love of one's neighbor
(dilectio proximi), which anticipates the love of
God in the free, non-desiring affection for another
human being and thus making possible a godly position
in the world.

The concept of love revolves thematically less about
the relationship of man to God than about man to the
world, worldliness and otherworldliness, the individual's
tense relationship to the world as well as the problem of
being with others in the world.

Thus, Arendt's essay belongs thematically to the existential
philosophical tradition of Jaspers and Heidegger and -
religiously to the demythologizing theology of Rudolf
Bultmanns, thereby reflecting the thinking and influences
of the author's three main academic teachers with her
own strong independent views that also appear in the later
works of her career.

Karl Jaspers, who evaluated the work, grading and assessing
it, reported that Arendt's method though objective was at
the same time forceful but neither historical nor philological.
She ultimately authored a philosophical work on the
thoughts of Augustine and sought to expressly freely her
views outside the scope of Christianity. She also did not
seek to uncover a systematic doctrine, but just tried to find
contradictions and inconsistencies within Augustin in order
to look at the existential origins of his thought.

For a long time, the dissertation was not counted as part of
Hannah Arendt's original work canon, which tends to begins
with her books written after the end of World War II. Arendt
always referred to herself as a political theorist in later
years, rejecting the term philosophy in relation to her work,
but continued to occupy herself with topics that resonate
in the dissertation without, however, referring to this text.

Joanna Vecchiarelli Scott and Judith Chelius Stark wrote
and included nearly a hundred pages of very thorough
analyses of the revised dissertaion in the second part of
the book, entitled 'Rediscovering Hannah Arendt'. They
examine how Arendt treats Augustine's own discovery of
himself and his relation to God. Quaestio mihi factus
sum "I am become a question to myself." Basic themes
and terminology are reviewed such as "natality", which
Arendt introduces as a central concept as each human life
enters the world through birth and is to be born again when
taking action, which is opposed to Heidegger's obsession
with death. In Arendt's reading of Augustine Initium ut
esset homo creatus est "that a beginning be made, man
was created". This she finds as an expression of freedom.
Scott and Stark closely examine the evolution of Arendt's
thought and how it was influenced by Heidegger and
Jaspers.

The revised dissertation still remains a very academic
work, difficult to read for non-scholars unlike most of
her later works which are generally accessible to a more
public audience of readers. But the whole book would
appeal to those wishing to conduct research on the origins
and full scope of Arendt's philosophical background.
It will be an addition to the large body of serious studies
on her life, work, and legacy that have been published
since her death in 1975. She is widely regarded as one
of the most important political philosophers of the
twentieth century.

[Sara. · Rating 3 out of 5]

‏‎مشخصاً پر از ارجاع به آموزه‌های مسیحیت. عشق رو به دو شکل مختلف یعنی کوپیدیتاس (عشق تملک‌جویانه) و کاریتاس (عشق عاری از خودخواهی) تقسیم کرده بود. حول همین محور از مسائل دیگه‌ای مثل مرگ و زندگی و اشتیاق و جامعه و... هم حرف می‌زد البته.
‏‎
ریویو ویژه‌ای ندارم براش، ولی می‌نویسم که یادم بمونه [الآن] آدم خوندن فلسفه نیستم! یعنی [فعلاً] به وجدم نمیاره. تعابیری که باید وای‌سی روشون عمیق بشی، باعث نمی‌شه بگم wow و تک‌تک سلول‌هام راضی بشن. کلّ کتاب رو می‌خونم و می‌گم «عه. جالب.» در صورتی که هر جمله‌ش برای بقیه می‌تونه مبحث صحبت‌های سریالی و مفصل توی کافه‌های کریمخان باشه. :))

‏‎یک جمله‌ای داشت کتاب که «هر معشوقی فقط فرصتی است برای عشق ورزیدن به خدا.» به طرز عجیبی یادم اومد معلم دینی دبیرستانم دقیقاً از همین عبارت برای تشویقمون به ازدواج استفاده می‌کرد! :-؟

[Truls Ljungström · Rating 5 out of 5]

Augustinus brukar jag karaktärisera som en gnällspik - men en användbar gnällspik. Jag tycker att jag har goda skäl för den generaliseringen; klagandet på världen är återkommande i hans texter, liksom ursäktandet av egna fel. Genom Arendt får jag upp ögonen för en annan tolkning av samma gnällighet. Min impuls är att betro henne, vilket gör att jag kan omkaraktärisera Augustinus i mitt huvud; hans gnällighet kanske åtminstone delvis är ett sätt att markera maktlöshet.

Arendts läsning är mycket spännande. Hon betonar begärsläran - Augustinus idé om att kärlek är ett slags hunger - och ställer känslan av att vara maktlös och offulkomlig inför Gud och varandra i relation till detta. Det är en bok som är väl värd att ha i bokhyllan, eller åtminstone i E-booksbiblioteket.

[Rahil]

این کتاب مقاله‌ی دکتری هانا آرنت بوده.
من کتاب را نصفه خواندم.
از کتابخانه‌ی دانشگاه قرض گرفته بودم‌اش و نمی‌شد بیشتر نگه‌ش دارم.
از سه بخش کتاب، فقط بخش اول را خواندم. و البته چیز زیادی نفهمیدم. فهم من این بود که موضوع کتاب بیشتر الهیات است. عشق به خدا.
در واقع ایده‌ی اصلی این است که ما اشتیاق به چیزی داریم که در وجود خودمان نیست یا اگر هست ترس از دست دادنش را داریم. اما در عین حال، اشتیاقی عمیق و اصیل می‌شود که در آن امنیت هم داشته باشیم. یعنی بدانیم که وقتی محبوب را یافتیم، برخلاف اراده و خواست خودمان، هیچ‌وقت از دستش نخواهیم داد.
در عشق ورزی به ابژه‌ی زمینی، نمی‌توانیم اصالت را حفظ کنیم. روزی او را از دست خواهیم داد. چرا که انسان فانی است. (البته اگر خودمان زودتر از محبوب نمُردیم)

برای کسی که با فلسفه آشنا نیست و از هانا آرنت هم کتاب دیگری نخوانده(خودم)،  عشق و آگوستین قدیس انتخاب خوبی نبود.

[Miana · Rating 3 out of 5]

کتاب برای من دو چهره داشت: درخشان و خسته‌کننده. بخش‌های تحلیلی آرنت از دیدگاه آگوستین درباره‌ی رابطه‌ی عشق و حقیقت، اونقدر دقیق و پرشور بود که حس می‌کردی واژه‌ها بوی تاریخ و ایمان می‌دن.
اما همون‌قدر که این کتاب الهام‌بخشه، در بخش‌هایی هم دیوارهایی از اصطلاحات و پیچیدگی‌های فلسفی می‌سازه که خواننده رو نه تنها به عقب می‌روند بلکه گیج میکرد. گاهی حس کردم آرنت متن رو وقتی نوشته که توی تفکرات خودش غرق بوده.همچنین اینکه این کتاب برای خواننده ای که با متون فلسفی آشناییت کاملی نداره بنظرم اصلا مناسب نیست؛چون شمارو با دریایی از مفاهیم فلسفی روبرو میکنه.
من با بخش هایی از این کتاب ارتباط عمیقی برقرار کردم،به ویژه تفسیر آرنت از تنهایی انسان مدرن در برابر عشق حقیقی.اما گاهی هم خسته شدم.مثل وقتیکه بحث های الهیاتی بی پایان شدن.

بااینحال،برای من کتاب ارزشمندی بود. چون یادآور این شد که گاهی برای فهمیدن عشق، باید جسارت پرسیدن از زمان، تاریخ و ایمان رو داشت✨

[Marks54 · Rating 4 out of 5]

This is Arendt’s dissertation and it is on love and the philosophy of St. Augustine -and Heidegger was on her committee! I need to do more processing here. I am not sure how the City of God links up with Origins of Totalitarianism. How does the explication of Jesus’ two great commandments relate to Da Sein and the later Heidegger? It is all very intriguing but I am not sure what is going on quite yet. I know it is not uncommon to move away from one’s dissertation, but knowing Arendt’s later career, this move seems a bit extreme.

[Ellie Wong]

incredibly confusing I probably should’ve read the confessions first lol

[Prabhat Jain · Rating 4 out of 5]

"The trouble with human happiness is that it is constantly beset by fear. It is not the lack of possessing but the safety of possession that is at stake."

[Robert Zofei · Rating 4 out of 5]

Sincer să fiu, n-am înțeles mare lucru din această carte. În esență, Hannah Arendt ne poartă cu ea printre gândurile și trăirile Sfântului Augustin, concentrându-se pe felul in care înțelege Augustin iubirea. E o lucrare grea: abia aproape de final am descoperit că mă aflu în fața unei teze de doctorat. Autoarea este sensibilă și deosebit de inteligentă. Deja de la vârsta de cincisprezece ani citea cărți scrise de Kant, Heidegger, Nietzsche, si alți filozofi "grei" pe care nu-i știu. Diferența cele două tipuri de iubire: caritas și cupiditas, este una dintre ideile centrale ale cărții. Vă las pe voi s-o descoperiți!

"Toate necazurile pot fi îndurate dacă le pui într-o poveste sau dacă spui o poveste despre ele".
Știu eu pe cineva care obișnuia să transforme durerea personală în hohote de râs pentru alții fără să își dea seama. E ceva deosebit de frumos în purificarea asta.

Mulți oameni caută bucuria în exteriorul lor, fără să realizeze că adevărata fericire poate fi găsită doar în interiorul lor. Dumnezeu e parte din noi, iar dacă noi facem eforturi să ne apropiem de noi înșine, apoi asta înseamnă că facem eforturi să ne apropiem de Dumnezeu. Poate că nu degeaba există un "eu" în Dumnezeu, sau poate doar mă lungesc eu în gânduri acum...

[Tintarella]

عشق دوجانبه از عنصر انتخاب خالی‌ست؛ ما نمی‌توانیم معشوق خود را انتخاب کنیم. از آن‌جا که همسایه نیز در همان وضعیت ما قرار دارد، وی قبل از این‌که بتوان انتخابی کرد درآن‌جا قرار دارد. عشق در سیویتاس دئی (شهر خدا) به تمام مردم تعمیم می‌یابد، همان‌طور که وابستگی متقابل به طور برابر در سراسر سیویتاس تِرِنا (شهر زمین) پراکنده است. این عشق روابط انسانی را معین و تصریح می‌کند. برآمده از اندیشه‌ی خطر نسبت به خویش که در وجدان در محضر خداوند تجربه می‌شود، یعنی در انزوای کامل، این عشق دوجانبه هم‌چنین شخص دیگر را به انزوای کامل پرتاب می‌کند. پس روی سخن عشق با نوع بشر نیست، بلکه با فرد کار دارد، البته درست است که تمام افراد...

[Lluna · Rating 5 out of 5]

això i les confessions >>>>

[Negar · Rating 3 out of 5]

این متن خلاصه کتاب نیست! تفکراتی است که با مطالعه این کتاب زاده شده اند.

آگوستین نوعی از زندگی مومنانه را پیشنهاد میکند که از تلاقی سنت فکری یونان باستان با کتاب مقدس ایجاد شده است ، نوعی از زندگی که زمانی شیوه غالب من در برخورد با امور روزمره بود گویا که افلاطون قلمش را حتی در ذهن من هم کشیده بود ( فلسفه یونان باستان بسیار در میان ما ایرانی ها و مسلمان ها رواج دارد حتی اگر ندانیم :))
اما حاشیه هایی بر اساس قرآن و کتب مقدس بر این کتاب نوشتم و سعی کردم ردپای رواقی گری و افلاطون و دیگران را از دیدگاهی که آگوستین دارد بزدایم، بلکه به آنچه حقیقتا کتب مقدس میخواهند بگویند پی ببریم.
اندیشه ما، دید ما و ایمان ما همچنان به پالایش نیاز دارد، آرنت در این کتاب یاری گر ماست تا به منشاء افکار آگوستین پی ببریم و اینگونه خود را نیز باردیگر بکاویم.
آگوستین را درک میکنم، کمابیش دنیا را شبیه خودم میبیند، درس های زیادی از او گرفتم که البته بعد از بازبینی و دقت بیشتر به کار خواهم بست و البته مرا به یاد خودم انداخت، آنگونه که عشق می ورزیدم و چندماهی بود به اقتضای زمانه اینگونه عشق ورزی ، در نظرم مردود آمده بود ، شاید حق با آگوستین باشد ، شاید باید دوباره به همان شیوه عشق بورزم، عشق ورزیدن به همسایه ، به آنچه در او «ابدی» است ... ✨❤️

[Arnau Bertran Manyé]

Cupiditas versus caritas, where the former is the “love of things that can be lost,” and thus refers to loving with fear, and thus not loving insofar (as how can you love with fear?), and the latter as the love for the eternal self - God - who alone cannot be taken away, is the contrasting exercise Arendt examines throughout her dissertation.

She makes a connection among the various theological and philosophical elements of life, to which are interlinked with caritas, and she as well unveils the incongruence there exists between Augustinian thoughts in relation to his interpretation of love.

An admiring and revolving book around the central tendency of Hannah herself: a perfect embodiment of self-thought and philosophical analysis.

Highly recommendable for those who aim to better understand the philosophical points Arendt derives from Augustinian’s different train of thoughts to bring about a consistent measure of what “caritas” is meant in relation to the very act of loving - which in her thesis is mostly exemplified with “neighborly love.”

[Patrick\ · Rating 4 out of 5]

Understanding society (a recent concept) and the individual soul was a lifetime passion for Arnedt. This is a very good book, and it is interesting she starts out her major writing career with Augustine.

[امیرمحمد حیدری · Rating 3 out of 5]

گویا نشر بیدگل هم اعتقادی به ثبت کتاب در گودریدز ندارد. به‌هرحال، کتاب بسیار خوبی بود. یک بررسی تر و تمیز از عشق در یک بستر مناسب. عشق کوپیدیتاس (تملک‌جویانه) و کاریتاس (عشق عاری از خودخواهی).

[Mohsen Karbasian · Rating 5 out of 5]

#معرفی_کتاب 1⃣1⃣
📖 #عشق_و_آگوستین_قدیس
✍️ #هانا_آرنت (Hannah Arendt)
🈯️ #مترجم: مریم_خدادادی
🗓 سال نگارش: ۱۹۲۹ (پایان‌نامه دکترای آرنت)
📚 موضوع: فلسفه ✨ دین ✨ عشق ✨ الهیات آگوستین

🧠 ۱. معرفی کلی

این کتاب یکی از آثار نخستین و بنیادین هانا آرنت است که در آن، او به سراغ اندیشه‌های آگوستین قدیس می‌رود تا مفهوم عشق را از نگاه الهیاتی و فلسفی بررسی کند. آرنت نشان می‌دهد که عشق در فلسفه آگوستین نه فقط یک احساس شخصی، بلکه نیرویی جهت‌دهنده و سازمان‌دهنده زندگی انسان است 💫

❤️ ۲. مضمون اصلی و دو نوع عشق

آگوستین عشق را به دو دسته‌ی بنیادی تقسیم می‌کند:

📿 Caritas (کاریتاس) = عشق الهی و ایثارگرانه
→ عشقی که به‌سوی خدا جهت دارد و پایه‌ی سعادت و معناست.
→ این عشق باعث می‌شود انسان از تعلقات سطحی رها شده و در مسیر حقیقت قرار گیرد.

😈 Cupiditas (کوپیدیتاس) = عشق خودخواهانه و دنیوی
→ عشقی که متوجه اشیاء، لذات و خواسته‌های نفسانی است.
→ اگر بدون جهت‌دهی الهی باشد، انسان را به انحراف و گم‌گشتگی می‌کشاند.


آگوستین تأکید می‌کند که همه‌ی انسان‌ها عاشق‌اند؛ اما تفاوت در جهت عشق است. اگر عشق به خدا باشد، سایر عشق‌ها سامان می‌گیرند؛ اما اگر به دنیا چسبیده باشد، باعث آشفتگی روح می‌شود.


🌿 ۳. نقش عادت در شکل‌دهی عشق

یکی از بخش‌های جالب کتاب، تحلیل آگوستین درباره عادت (habit) است 🌀
او می‌گوید:

> «عادت، دومین طبیعت انسان است.»


عادت‌ها می‌توانند عشق را تقویت یا منحرف کنند. وقتی انسان به عشق دنیوی خو می‌گیرد، آن را طبیعی می‌پندارد؛ اما با تمرین و پرورش عادات درست، می‌تواند عشق خود را از کوپیدیتاس به کاریتاس تغییر جهت دهد ✨


🧍‍♂️ ۴. مسیر فکری و شخصی آگوستین

آگوستین در جوانی زندگی پر از لذت‌گرایی، شهوت و سرگشتگی داشت. او عاشق دانایی و لذت‌های دنیا بود، اما آرامش نیافت. این مرحله نشانگر تسلط «کوپیدیتاس» بود.
در ادامه، با جست‌وجوی عمیق فلسفی و الهی، به ایمان رسید و عشق به خدا را محور زندگی خود قرار داد — این تحول، گذار از کوپیدیتاس به کاریتاس است 🌟

📝 ۵. پیام نهایی و جایگاه عشق

از نگاه آرنت، عشق نزد آگوستین:

نیرویی جهت‌دهنده است، نه صرفاً احساسی زودگذر.

محور همه روابط انسانی و ارتباط با خداست.

با عادت‌های درست و اراده آگاهانه می‌توان آن را تعالی داد.


آرنت با نگاهی مدرن، این مفاهیم را تحلیل کرده و نشان می‌دهد چگونه عشق می‌تواند بنیانی برای فلسفه، سیاست و زیست انسانی باشد ✨


🌟 نکات کلیدی جمع‌بندی

🔸 عشق همیشه وجود دارد؛ جهت آن تعیین‌کننده است.

🔸 کاریتاس مسیر رستگاری و انسجام درونی را می‌سازد.

🔸 کوپیدیتاس اگر مهار نشود، موجب گمراهی می‌شود.

🔸 عادت‌ها ابزار کلیدی برای شکل‌دهی یا تغییر مسیر عشق هستند.

🔸 آرنت از مفاهیم دینی برای ایجاد چارچوبی فلسفی و انسان‌شناسانه بهره می‌گیرد.

۱۴۰۴/۰۷/۱۸ ۱۱:۵۵🏠

امتیاز من: ۵ از ۵ 🥇🏅⭐️

─═┅─₹೫• 🍁📚🍁•೫₹─┅═─

[Dan · Rating 5 out of 5]

It is a great feast when two of my favorite authors come together as they do here. Moreover, this PhD dissertation shows Arendt's roots and how apparently divergent topics in her future intellectual life - like politics, totalitarianism, philosophy, action, Judaism, revolution, violence, modernity, human condition, Christianity, intellectual life, and so on - held together. In search of God and with his “I have become a question to myself” - Saint Augustine turned towards himself, questioned relentlessly and as widely as possible, and founded completely new worlds. Most likely, Saint Augustine was suggested as a research tropic to Arendt by her initial and main supervisor Heidegger. Heidegger himself partially started under the influence of Saint Paul and Saint Augustine, while “Being and Time” is as much indebted to Kant as it is to Saint Augustine and Kierkegaard.

The “interpretative” essay covers half of this book and can be skipped without missing much. It is rather painful to witness their “academic and scholarly” attempts to classify Arendt and to make sense of this rather “religious and existential” beginning - given all that followed in her intellectual life. Adding Heidegger to this mix in order to explain or even to denounce some of the “bad influences” on Arendt just made everything even more unmanageable to them; especially since their grasp of Heidegger is limited and second-hand. In fact, this approach is quite strange - given Arendt's total and unwavering gratitude and appreciation of Heidegger.

[paula · Rating 3 out of 5]

Aunque nadie me obligó a leerlo, tampoco tenía muchas ganas de hacerlo. Sin embargo, debo admitir que estuvo mucho mejor de lo que pensé que estaría. Creo que no entendí varias cosas lo suficientemente bien, ya que nunca ha sido un tema que me interese, por lo tanto, mis conocimientos son escasos y nulos. De todos modos, podría darle una oportunidad a más lecturas de este tipo en otro momento, así quizás entienda más y pueda dar una mejor opinión.

[Noel Cisneros]

La que fue la tesis de la joven estudiante Arendt revisada y corregida ofrece un acercamiento no solo al pensamiento agustiniano —sobre todo en su conceptualización del amor, pero también del tiempo y la memoria—, sino también al pensamiento de Arendt misma —que le son tan caros y que quedan de manifiesto en otras obras suyas como en La condición humana o en Eichmann en Jerusalén—. Además el análisis de la obra misma que incluye la edición es muy esclarecedor.

[Aidan · Rating 5 out of 5]

Just a very stellar read. This is right up my alley, a combining of phenomenology and St. Augustine’s complex explorations in Love.

Caritas is a mighty methodological weapon to be wielded, this book’s treatment of it set the book alight. Love is the bond of perfection

Fearlessness
True Freedom as Future freedom

[Raha · Rating 2 out of 5]

از آنجا که بشر خودبسنده نیست و بنابراین همواره به چیزی بیرون از خودش میل دارد مسعله ی کیستی او را تنها با متعلق میل او {...} میتوان حل کرد: هرکس چنان است که عشقش. به بیان دقیق آن کس که اصلا عشق نمیورزد و میلی ندارد هیچ کس است.


ترجمه مریم خدادادی رو خوندم. غیر منسجم و سخت ترجمه شده بود. بخش‌هایی از کتاب خیلی جالب بودند و بخش های دیگر بنظر من فقط باید رد می‌شدند.

[Harriet Brown · Rating 3 out of 5]

Love and Saint Augustine

Love and Saint Augustine, by Hannah Arendt, is the first book by Hannah Arendt, that disappointed me. Less than half, of this book, was actually by Hannah Arendt. Too much.explanation by others.

[Matthew Loftus · Rating 3 out of 5]

A fascinating exploration of the question in Augustine: how can you love your neighbor for his or her own sake when ultimately all of your love and labor is oriented towards God? Arendt's answer is never fully satisfactory but this challenge is an important one for Augustinians to wrestle with.

[Mohammad Sheydaee · Rating 5 out of 5]

مطمئنا و مشخصا این متن چیزی فراتر از یک رساله دکتری است. تفکرات ناب و منحصر به فرد آرنت. حتما بخوانید و لذت ببرید.
لینک طاقچه
https://taaghche.com/book/109198/%D9%...

[Stella · Rating 4 out of 5]

This book was not easy to read due to Arendt’s intertwined and layered thinking and writing style. But I had many tearful moments as I was reading it, especially when I came upon Arendt’s careful elaborations on theological topics such as death, eternal life, love of God and neighbors.

[Maryam Shamsi · Rating 3 out of 5]

نگرش این کتاب و ترکیب آگوستین و آرنت برای من خیلی جالب بود. باعث شد یک دیدگاه کلی درباره مسیحیت داشته باشم و بدونم این عشق به همسایه و خدا از کجا میاد و چه تفاوتی داره.
خوانش کتاب برای منی که تازه فلسفه خوانی شروع کردم مقداری سخت بود اما قابل فهمه :))