Και εγένετο φως

by Στέφανος Αλεξιάδης

Δύο έφηβοι εξαφανίζονται.

Ένα στοιχείο μένει πίσω: μια θήκη κινητού τηλεφώνου με έναν κίτρινο αρκούδο.

Στους τοίχους βρίσκονται γραμμένες λέξεις από μια απεγνωσμένη Περσεφόνη που ψάχνει τρόπο να γλιτώσει.

Ποιος είναι ο άνθρωπος πίσω από τον κίτρινο αρκούδο;

Το φως και το σκοτάδι στο ίδιο νόμισμα, με διαφορετική όψη – το φως σού ψιθυρίζει «ζωή» την ίδια στιγμή που το σκοτάδι γελά, κρατώντας το χέρι σου.

Κι εσύ προσπαθείς να φύγεις μακριά, μα κάτι σε κρατάει εδώ.

Είναι το φως.

Ένα βιβλίο που ακροβατεί ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο. Ένα παραμύθι που ψάχνει λέξεις για να γραφτεί όσο πιο επώδυνα μπορεί.

Κι όταν τα καταφέρνει, γεννιέται το φως.

Genres: Audiobook

392 pages, Paperback

First published January 1, 2025

About the author

Ο Στέφανος Αλεξιάδης γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 1993 στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει. Σπούδασε Ελληνική Φιλολογία στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό του στην Ειδική Αγωγή και τα Προβλήματα Προφορικού και Γραπτού Λόγου στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο και το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Παράλληλα ολοκλήρωσε το τμήμα των Παιδαγωγικών στο Διεθνές Πανεπιστήμιο Ελλάδος και έχει εκπαιδευτεί στο σύστημα γραφής και ανάγνωσης τυφλών Braille.

Το 2022 υπήρξε κεντρικός ομιλητής του 9ου συνεδρίου TEDx που πραγματοποιήθηκε από το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Το TEDx talk του αφορούσε την αποδοχή του διαφορετικού.

Το πρώτο του βιβλίο κυκλοφόρησε το 2021 με τίτλο «ΤΑ ΦΤΕΡΩΤΑ ΣΑΝΔΑΛΙΑ» και ένα χρόνο μετά απέσπασε το Βραβείο Ελληνικής Εφηβικής Λογοτεχνίας 2022 από τα Public.

Reviews

[Ant · Rating 1 out of 5]

Το τρίτο βιβλίο του Στέφανου Αλεξιάδη δυστυχώς αποτελεί μια χειρότερη επανάληψη της Οιμωγής με πολλά ελαττώματα, όπως θα αναλύσω επεξηγηματικά παρακάτω.

Η γραφή εξακολουθεί να είναι αρκετά ερασιτεχνική, ενώ η αφήγηση δεν θυμίζει λογοτεχνία, αλλά σχόλια του speaker στις Οικογενειακές Ιστορίες. Για να το θέσω πιο τεχνικά, το βιβλίο δεν καταφέρνει να ξεφύγει από μια κακή παραλογοτεχνική κόπια αφού ο Αλεξιάδης προσπαθεί ανεπιτυχώς να ενσωματώσει μοτίβα αστυνομικής λογοτεχνίας χωρίς το απαιτούμενο βάθος, παρά το εγχείρημα της μυθολογικής συσχέτισης που στέκεται επιφανειακό. Υπάρχουν επίσης αρκετά θέματα στην ασυνέπεια της εστίασης αφηγηματικά. Ενώ δηλαδή φαίνεται να ακολουθεί ο αφηγητής τις σκέψεις ενός συγκεκριμένου χαρακτήρα ή χαρακτήρων στις εκάστοτε σκηνές, ξαφνικά ενσωματώνει σχόλια που ανήκουν σε κάποια άλλη φωνή, μεταφέροντας κλισέ εκφράσεις. Δεν θα μπω βεβαίως σε τόσο τεχνικά χαρακτηριστικά λόγω χώρου. Θα εστιάσω κυρίως σε θέματα πλοκής και ύφους, με παραδείγματα.

Η πλοκή αφορά πάλι τη δολοφονία παιδιών, εφήβων συγκεκριμένα. Η δράση ξεκινά όταν ο Ηλίας αποφασίζει να μετακομίσει με τον γιο του από τη Θεσσαλονίκη στην Κομοτηνή όπου παίρνει μετάθεση. Και κάπου εκεί ξεκινάνε και οι πολλές παραλείψεις. Ο Ηλίας, για παράδειγμα, μαθαίνοντας ότι κυκλοφορεί ένας δολοφόνος εφήβων αφήνει αρκετές φορές ανεπίβλεπτο τον Μάρκο. Με τον ίδιο τρόπο, η θεατρολόγος Θάλεια, προτρέπει εντελώς αλλοπρόσαλλα τα παιδιά να μην φέρουν κινητά μαζί τους στο πάρτυ που διοργανώνεται για την υποδοχή του Μάρκου. Αυτά δεν αποτελούν αληθοφανείς πράξεις που θα έκαναν γονείς και καθηγητές, ειδικά εφόσον υπάρχει διαρκής κίνδυνος, αντιθέτως, αποτελούν ατυχή ευρήματα του συγγραφέα για να βοηθήσουν κάπως την απλοϊκή εξέλιξη.

Η φόρμα που ακολουθείται στο βιβλίο είναι παρόμοια με την Οιμωγή (ιδια διαρρύθμιση κεφαλαίων, παρόμοια κατανομή χαρακτήρων κλπ) Είναι φυσικά θεμιτό ένας συγγραφέας να έχει ειδοποιά στοιχεία στη γραφή του, ωστόσο αυτό που συμβαίνει εδώ προκύπτει από έλλειψη ευρηματικότητας.
Εκτός αυτού, για να είναι ένα βιβλίο "ψυχολογικό θρίλερ" πρέπει να καταβυθίζει τον αναγνώστη και στα άδυτα της ψυχοσύνθεσης των ηρώων. Σε αυτό το βιβλίο δεν συμβαίνει αυτό, αντιθέτως τα κεφάλαια βασίζονται σε επιφανειακά τεκταινόμενα και small talk μεταξύ των ηρώων, που αραδιάζουν την μία κοινοτοπία μετά την άλλη.

Η αφήγηση είναι αφύσικη και άγαρμπη, με κακή χρήση του λόγου. Πχ στη σελίδα δεκατρία, όταν ο Ηλίας κρυφοκοιτάζει τον γιο του στο δωμάτιο, όπου και μονολογεί για την νεκρή μητέρα του γράφει τα εξής:"Το θέαμα είναι...Ο Ηλίας δεν ξέρει πως να το χαρακτηρίσει. Απομακρύνεται οριστικά. Μετά από λίγα βήματα βρίσκεται στην κουζίνα. Βλέπει την αδερφή του να στέκεται πάνω από το μάτι της κουζίνας και να τηγανίζει σουτζουκάκια"
Το "απομακρύνεται οριστικά" για να πει ότι πάει στην κουζίνα, είναι παράταιρο. Επίσης η αλλαγή διάθεσης, δηλαδή από τη μία η τραγική εικόνα του δεκατριάχρονου και μία πρόταση μετά η αναφορά σε σουτζουκάκια δεν δένουν.

Και σε αυτό το βιβλίο υπάρχουν μικροκεφάλαια, πολλές φορές της μιάμιση σελίδας που συνοδεύονται από αφελείς τίτλους.

Ενδεικτικά:

"Στον ιατροδικαστή", ένα κεφάλαιο τεσσάρων σελίδων όπου περιγράφεται πράγματι η επίσκεψη του αστυνόμου Αδαμάκη στον ιατροδικαστή. Η πρώτη παράγραφος περιέχει άσκοπες πληροφορίες για το πού πάρκαρε ο αστυνόμος Αδαμάκης (κάτω από έναν πλάτανο) και για το ότι έξω από το κτίριο που γίνεται η ιατροδικαστική διερεύνηση, υπάρχει μια ταμπέλα που γράφει "Ιατροδικαστική Υπηρεσία Θράκης " -τι έκπληξη, ποιος θα το περίμενε- (σελ 35-38)

"Ποιος θα ενώσει την αλυσίδα": ένα κεφάλαιο δύο σελίδων όπου περιγράφεται η απομάκρυνση του Μάρκου από τον πατέρα του. Στη δεύτερη από τις δύο σελίδες υπάρχει η ευφυέστατη φράση/τίτλος του κεφαλαίου: "Τώρα; Τώρα ποιος θα ενώσει την αλυσίδα;" (σελ 112-113)

"Η καθαρίστρια": ένα κεφάλαιο τριών σελίδων όπου κάνει την εμφάνισή της η καθαρίστρια του σχολείου και λέει στον Ηλία να περιμένει ένα δυο λεπτάκια να στεγνώσει το πάτωμα. Ο Ηλίας δέχεται: "ω, ναι, βέβαια" της αποκρίνεται (σελ 125)


"Στον δρόμο για το σχολείο..." : ένα κεφάλαιο δύο σελίδων που μας δείχνει τον Μάρκο να περπατά προς το σχολείο αφού έχει πάρει τη θήκη που του έδωσε ο "κίτρινος αρκούδος". Στα μισά του δρόμου διακρίνει τη θεατρολόγο του σχολείου και αποφασίζει να κάνει ότι δεν την είδε (154-155)

"Θέλει να τον βρούμε" : ένα από τα πιο συναρπαστικά κεφάλαια του βιβλίου, με πέντε ολόκληρες σελίδες (!) στο οποίο η αστυνόμος Θεοδοσίου, με το κοφτερό μυαλό που μας έχει συνηθίσει από την Οιμωγή, αφού πληροφορεί τον αστυνόμο Αδαμάκη πως επιλέγει χάρτινο καλαμάκι γιατί είναι συνήθεια του συντρόφου της ("Το καλαμάκι είναι συνήθεια του συντρόφου μου. Είναι κατά του πλαστικού, κι έτσι κόλλησα κι εγώ") , κάνει μια παιδαριώδη λίστα με τα κοινά των δολοφονιών και καταλήγει στο "Θέλει να τον βρούμε. Το κάθαρμα αυτό θέλει να τον βρούμε" (σελ 158-162)

"Φλας μπακ": σε αυτό το κεφάλαιο με τίτλο Φλας Μπακ, ο Ηλίας έχει πράγματι ένα φλας μπακ και θυμάται πώς πέθανε η γυναίκα του. "Ακόμα θυμάται εκείνο το πρωινό. Ήταν ένα Σάββατο, η τρίτη συνεχόμενη μέρα που η Έλενα ένιωθε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με το αυτοκίνητό της. (...) Ο Ηλίας της έλεγε ότι ήταν υπερβολική κι ότι θα το πήγαινε στο συνεργείο την ερχόμενη εβδομάδα, όταν θα χαλάρωνε λίγο από τον φόρτο εργασίας στο σχολείο" . Ο Αλεξιάδης μας πληροφορεί ότι η νταλίκα που πάτησε την Έλενα ήταν βουλγαρική (σελ 205-208)

"Ένα κατάφωρο ψέμα": Σε αυτό το κεφάλαιο με τίτλο Κατάφωρο Ψέμα ο Ηλίας συνειδητοποιεί ότι ο γιος του τού είπε ένα κατάφωρο ψέμα. "Το βλέμμα του Ηλία μένει καρφωμένο στον μικρό πίνακα του τοίχου, με την Περσεφόνη να του επιβεβαιώνει ότι ο γιος του μόλις του είπε ένα κατάφωρο ψέμα" (σελ 261-263)


Κάπως έτσι διαρθρώνεται, όπως γίνεται φανερό, όλο το βιβλίο. Και παρόλο που γενικά κάποια αστυνομικά μυθιστορήματα χρησιμοποιούν την τιτλοφόρηση των κεφαλαίων με φράσεις εντός τους για να δώσουν έμφαση σε σημεία-κλειδιά, στην παρούσα περίπτωση η μέθοδος αυτή καταλήγει κωμική, καθώς τα κεφάλαια είναι υπερβολικά μικρά και δεν υπάρχει καμία εμφανής δράση, εκτός από τα τελευταία, ολιγοσέλιδα και πάλι, κεφάλαια.


Μεταξύ αυτών των κεφαλαίων της "δράσης" υπάρχουν παράταιρα κάποιοι μονόλογοι, όπως ακριβώς και στην Οιμωγή, όπως ανέφερα. Και ενώ στην Οιμωγή πάει κι έρχεται να ήταν "δικαιολογημένοι" ως το εσωτερικό παράπονο της Περσίας που είχε κατηγορηθεί άδικα, στο συγκεκριμένο βιβλίο δεν έχουν λόγο ύπαρξης, παρεκτός να μιμηθούν την δομή του προηγούμενου βιβλίου. Ακόμα και να ήθελε ο συγγραφέας να συμπεριλάβει τα συγκεκριμένα κακογραμμένα παραληρήματα που θα ήταν τεράστιο κομπλιμέντο να τα συγκρίνω με τους μονολόγους του Ευλογητού από την Λάμψη, θα μπορούσε τουλάχιστον να μην το κάνει τόσο συχνά και διασπαστικά.


Πιο συγκεκριμένα, μερικά αποσπάσματα από τους περίπου τριανταένα σε αριθμό μονολόγους του βιβλίου:

σελ 9 "Καμία αντίσταση πια. Σε εμένα δεν φέρνει κανείς αντίσταση. Εμένα με ακούνε όλοι. Έχω κυριαρχία εγώ. Πρέπει να έχω κυριαρχία εγώ. (...) Είναι τύχη να αγγίζω την επιδερμίδα σου. Θεέ μου, είναι βελούδινη! Θέλω να βγω και να το φωνάξω. Να μοιραστώ με όλους την απαλότητά σου. " Ο συγγραφέας προσπαθεί εδώ να δημιουργήσει μια υποτίθεται τρομακτική εικόνα, αυτή της δολοφόνου, αλλά με εκφράσεις όπως "θέλω να μοιραστώ με όλους την απαλότητά σου" αυτό που προξενεί είναι το γέλιο.


σελ 197 "Έχω συνηθίσει να είμαι άδεια. Ίσως κάποια προγονική μου μήτρα να μου κληροδότησε αυτή τη μοίρα. (...) Είμαι η Περσεφόνη. Είμαι αυτή που πλάνεψες και τώρα παράτησες χωρίς ούτε μια λέξη. (...) Σαν άλλος Άδης σκηνοθέτησες την αρπαγή μου και με έκανες δική σου. Μ'επιθύμησες, με κυνήγησες και με εκπόρθησες. Ναι, αυτό είσαι. Είσαι πορθητής. Ο δικός μου πορθητής. (...) Πρέπει να σταθώ αντάξια του ρόλου μου. Είμαι η Περσεφόνη. Πρέπει να ψάξω και να σε βρω. Να σε αγκαλιάσω σφιχτά. Πολύ σφιχτά, μέχρι να λιώσουν τα κόκαλά σου απ'την αγάπη μου."

Φυσικά δεν λείπουν και οι αμπελοφιλοσοφίες, με πολλά και αχρείαστα αποσιωπητικά λες και δεν μας έφτανε ο άγαρμπος λυρισμός. Ενδεικτικό παράδειγμα, συναντάμε στη σελίδα 322 "Γιατί αυτό είναι οι στιγμές... σημάδια που χαράσσονται στη ζωή μας και δεν σβήνονται. (...) Άτιμη λέξη! Ακόμα κι αν την αντικαταστήσαμε και της δώσαμε αλλιώτικη ταυτότητα, εκείνη είναι εδώ...χαραγμένη. Γιατί γι'αυτό είναι οι στιγμές...για να χαράσσονται" (σελ 322)

Οι χαρακτήρες των δύο γυναικών που κρύβονται πίσω από τις δολοφονίες δεν έχουν επαρκές βάθος και έτσι η τελική κατάληξη δεν κουβαλά σασπένς. Δηλαδή η πλοκή είναι τόσο ελάχιστα δουλεμένη και βασίζεται κυρίως σε από μηχανής θεούς, που ο δολοφόνος θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο οποιοσδήποτε (ακόμα και η αστυνόμος Θεοδοσίου) και απλώς ο συγγραφέας να μας παρουσίαζε στο τέλος την ίδια παιδαριώδη εξήγηση για ένα περιστατικό του παρελθόντος της δολοφόνου που φυσικά ο αναγνώστης δεν θα μπορούσε να γνωρίζει. Εφόσον κανένας απ�� τους χαρακτήρες δεν έχει παρελθόν ή βάθος, δεν στοιχειοθετείται μία πλοκή που μπορεί να οδηγήσει σε διάφορες λύσεις. Οι ανατροπές σε ένα βιβλίο οφείλουν να χτίζονται. Δεν αρκεί να προσθέσεις απλώς έναν ακόμα δολοφόνο, όπως έγινε στο τέλος, με την αποκάλυψη πως η Ζωή, ετοιμόγεννη σύζυγος του αστυνόμου Αδαμάκη, είναι ο εγκέφαλος των δολοφονιών. Ποιο είναι το κίνητρο; Οι πολλές αποβολές; Είναι κάπως προσβλητικό για τις γυναίκες αυτό και εκτός αυτού δεν έχει λογική σύνδεση με τα περιστατικά.


Οι μονόλογοι που ανέφερα παραπάνω, μάλιστα, αρχικά μάς την παρουσιάζουν ως έφηβη, ενώ μιλάει ενεστωτικά. Δεν γίνεται ποτέ φανερό ότι πρόκειται για αναδρομή στον χρόνο, στις πρώτες καταγραφές, αφού δεν μιλάει η παρελθοντική Ζωή ή η Μαρία, αλλά η τωρινή, αυτή που σκοτώνει τους εφήβους, σε ενεστώτα. Το ότι σκότωσε τους γονείς της, οι οποίοι μαθαίνουμε στο τέλος πως βρέθηκαν απανθρακωμένοι, δεν πείθει. Εφόσον υποτίθεται πως έζησε για αρκετό καιρό μαζί με τον πατέρα της αφού σκότωσε την μητέρα της, πού ακριβώς βρισκόταν το πτώμα της μητέρας της όλο αυτο το διάστημα; Είναι δυνατόν να μην το είχε αντιληφθεί ο πατέρας;
Η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι γεμάτη κλισέ, μελό και λέξεις που φαίνεται ότι έχουν ψαρευτεί στο λεξικό και που δεν είναι δόκιμο να της γνωρίζει μια γυναίκα που δεν αναφέρεται πουθενά πως είχε πανεπιστημιακή μόρφωση. Την ίδια στιγμή ο συγγραφέας δεν παραλείπει να δαιμονοποιήσει (ακούσια εικάζω) τις ψυχικές παθήσεις παρουσιάζοντας την δολοφόνο ως πάσχουσα διασχιστικής διαταραχής ταυτότητας. Χωρίς να θέλω να αναφερθώ συγκεκριμένα σε αυτή την πάθηση, αυτό που ισχύει σε ένα γενικότερο πλαίσιο είναι πως δεν υπάρχει μεγαλύτερο ποσοστό εγκληματικότητας των ψυχικών ασθενών σε σχέση με τον γενικό πληθυσμό. Το αντίθετο μάλιστα. Αυτό δεν εμποδίζει τον συγγραφέα να συνεχίσει να διασπείρει το στίγμα με διαλόγους όπως αυτός στη σελίδα 274:

-Είναι άρρωστος, αυτός ο άνθρωπος είναι άρρωστος.

-Με κοροιδεύεις τώρα, έτσι; Θεώρησες ποτέ ότι έχουμε να κάνουμε με κάποιον ψυχικά υγιή; Πώς μπορεί να είναι κάποιος υγιής όταν σκοτώνει αθώους ανθρώπους, και μάλιστα παιδιά.

Ας εξετάσουμε τώρα και το κορυφαίο εύρημα του βιβλίου, το σήμα κατατεθέν του δολοφόνου, δηλαδή έναν... κίτρινο αρκούδο.
Στη λογοτεχνία τρόμου έχουν χρησιμοποιηθεί αρκετές φορές παιχνίδια ως αντεστραμμένα παιδικά σύμβολα που καταλήγουν να προκαλούν φρίκη. Στην παρούσα περίπτωση ο “κίτρινος αρκούδος” θυμίζει απλώς τον Winnie the pooh και δεν καταφέρνει στιγμή να προξενήσει τον φόβο, αφού δεν συνδέεται ποτέ με κάτι καθολικά απειλητικό, ενώ ακόμα και η εξήγηση που δίνει ο συγγραφέας για την επιλογή του αρκούδου (δλδ ότι είχε χαρίσει στη δολοφόνο ένα λούτρινο ο άντρας που την εγκατέλειψε) δεν παρέχει επαρκές βάθος ή συναισθηματικό αντίκτυπο. Θα μπορούσε κάλλιστα να αφορά τον Πίκατσου όλο αυτό, το ίδιο φαιδρό θα ήταν. Μερικά παραδείγματα:

"Ο κίτρινος αρκούδος δεν είναι τυχαίος. Γιατί δεν επέλεξε κάποιο άλλο ζώο; Κάποια άλλη φιγούρα κινουμένων σχεδίων; Γιατί αυτό; Κάτι σημαίνει, δεν το καταλαβαίνεις;" (σελ 200)
"Όχι ρε πούστη μου! Όχι πάλι αυτός ο αρκούδος ρε φίλε!" φωνάζει (σελ 103)
Σε σχέση με τον χαρακτηρισμό "πούστης" ενώ όλο το βιβλίο μοιάζει με αδιάφορο πληκτικό επεισόδιο από το Σόι σου όπου κανείς δεν βρίζει ή μιλάει ρεαλιστικά και οι παρεξηγήσεις βασίζονται σε χαζότητες, αναφέρεται ξανά στη σελίδα 260 ("Όταν τον βρω τον πούστη θα τον γαμήσω!") δίνοντάς μας μια καλή γεύση έμμεσης ομοφοβικότητας, έστω και ακουσίως.


Στη σελίδα 200 η δράση κορυφώνεται όταν οι δύο Κλουζώ, Αδαμάκης και Θεοδοσίου απασχολούνται με τις τηλεφωνικές θήκες που έχουν πάνω έναν κίτρινο αρκούδο το οποίο φαίνεται να είναι το σήμα κατατεθέν του δολοφόνου. "Αυτές οι θήκες δεν υπάρχουν στα μαγαζιά τους. Το πιθανότερο είναι να αγοράστηκαν διαδικτυακά. Και εκεί όπως ξέρεις δεν πρόκειται να βγάλουμε άκρη" Προφανώς ο συγγραφέας δεν γνωρίζει πως μπορεί να γίνει image search στο google και πολύ εύκολα να εντοπιστεί ένα προϊόν.

"Όπως μου τα λες, είναι σίγουρο πως την αγόρασε από το ίντερνετ. Και το πιο πιθανό είναι να την πήρε από κανένα σάιτ απ'αυτά τα κινέζικα, που πουλάνε τα πάντα" καταλήγει απελπισμένη η αστυνόμος Θεοδοσίου.


Μετά αρχίζουν να εμφανίζονται κάποιες "λέξεις" σε διάφορα σχολεία μέχρι να σχηματιστεί η φράση "και εγένετο φως". Αυτό δεν στέκει. Στο πρώτο σχολείο εμφανίστηκε απλώς ο σύνδεσμος "και" στις τουαλέτες, άρα για κάποιο λόγο, σε σχολικές τουαλέτες που συνήθως έχει γραμμένα συνθήματα, στιχάκια κ.ο.κ, έπεσε στην αντίληψη της αστυνομίας το ότι κάποιος είχε γράψει "και"; Νομίζω πως είναι εμφανές ότι αυτό είναι κάπως αφελές και κακώς, κατά τη γνώμη μου, συμπεριλήφθηκε στο βιβλίο.


Στη σελίδα 73 ο αστυνόμος Αδαμάκης που παίρνει κατάθεση από τη γιαγιά του πρώτου θύματος παρατηρεί ότι φοράει αθλητικά παπούτσια και "δεν δίνει σημασία, παρόλο που σε άλλη περίπτωση η εικόνα αυτή θα του φαινόταν αστεία". Ειλικρινά, τι νόημα έχουν αυτά τα σχόλια σε ένα αστυνομικό βιβλίο που αξιώνει να έχει κοινωνικό περιεχόμενο ή σε βιβλίο γενικά; Δεν έχει λογική όταν προσπαθήσεις να δημιουργήσεις ατμόσφαιρα να χώνεις αυτές τις ανουσιότητες. Υποτίθεται πως πρέπει να είναι μια σκηνή φορτισμένη.

Όταν αργότερα παίρνει κατάθεση και από τους γονείς, ο Αλεξιάδης αγνοεί κάθε πρωτόκολλο αφού τους βάζει να καταθέσουν μαζί (σε υπόθεση φόνου, αν είναι δυνατόν) και επίσης το κινητό της δολοφονημένης που θα έπρεπε να το έχει πάρει ήδη η σήμανση (δηλαδή το πρώτο πράγμα που θα έκαναν) το έχουν ακόμα οι γονείς. Αργότερα θυμάται να το αναφέρει, αλλά και πάλι δεν πείθει ιδιαίτερα.

Ίδιες παραλείψεις συναντάμε και στα χωρία που τοποθετείται ο ιατροδικαστής. Για παράδειγμα, στη σελίδα 37, λέει: Το παλικάρι δεν έχει βιαστεί, ούτε υπάρχουν ίχνη πάλης. Πρέπει να βρέθηκε στον τόπο του εγκλήματος με τη συναίνεσή του. Το δείγμα που πάρθηκε από το σώμα του δείχνει ότι δεν υπήρξε σεξουαλική επαφή"

Η ιατροδικαστική εξέταση για να διαπιστωθεί αν υπήρξε βιασμός δεν προκύπτει από κάποιο “δείγμα” του σώματος, αλλά από φυσική εξέταση (πχ τραύματα στον πρωκτό) σε συνδυασμό με εργαστηριακές εξετάσεις. Η διατύπωση που επιλέγει ο συγγραφέας μοιάζει παιδική και απλοϊκή. Μάλιστα σε κάποιο σημείο ο συγγραφέας γράφει σαν σε διαφημιστικό σποτ πως "Δεν μπορεί να υπάρξει δεύτερη αποτυχία για την ελληνική αστυνομία " φανερώνοντας για άλλη μια φορά πως το παρόν βιβλίο δεν έχει κοινωνική αντίληψη.
Παράλληλα, οι διάλογοι των αστυνομικών σε όλα αυτά τα σημεια, θυμίζουν στην καλύτερη περίπτωση τους διαλόγους σαπουνόπερας Θεοχάρη-Δεργίτση, από το Καλημέρα Ζωή:

-Μετά το περσινό φιάσκο της δικής μας επιχείρησης, ίσως είναι καλύτερα που έρχονται ενισχύχεις (...)

-Θεωρείς ότι δεν με επηρέασε καθόλου που δεν κατάφερα να βρω εκείνο τον μπάσταρδο που την έπνιξε; Που έχασα τον ύπνο μου για εβδομάδες από τις τύψεις; Ακόμα και την προαγωγή που ήμουν έτοιμος να πάρω...Ήρθε αυτή η αποτυχία και τα διέλυσε όλα.

-Άρα ο πραγματικός λόγος που αρνείσαι δεν είναι ότι προσπαθείτε καιρό με τη Ζωή να αποκτήσετε παιδί. Άλλος είναι, Νικήτα (...)

Το κερασάκι στην τούρτα είναι όταν η Θεοδοσίου παθαίνει κάτι σαν Ελένη Λουκά στη σελίδα 303: "Ο Θεός δεν βάζει στόχο να γελάσει με κανέναν μας. Εμείς τα κάνουμε μαντάρα και τα ρίχνουμε σ' Εκείνον, γιατί κάποιος πρέπει να αναλάβει την ευθύνη"

Το βιβλίο διανθίζεται και με άπλετο αριθμό χωρίων small talk. Σε υποτίθεται καταιγιστικό σημείο του βιβλίου, για παράδειγμα, στο πάρτυ υποδοχής του Μάρκου και του Ηλία, επί τέσσερις ολόκληρες σελίδες σε ένα κεφάλαιο που αριθμεί οκτώ στον αριθμό (αριθμός ρεκόρ για τα μικροκεφάλαια του βιβλίου) οι χαρακτήρες αναλώνονται σε ένα κάρο αβρότητες για την εγκυμοσύνη της Ζωής, για το πόσο θα καθίσουν στο πάρτυ και πόσο ωραίο σπίτι έχουν η Μαρία και η Θάλεια. (σελ 316-319)

Η αμπελοφιλοσοφία δεν λείπει βεβαια: " Τι κοστίζει να είσαι καλός άνθρωπος " αναρωτιέται. "Τιποτα" απαντά στον εαυτό του (...) Τόσα δεινά, τόσο σκληρή καθημερινότητα, αλλά εκείνος όρθιος να παλεύει. Με τι; Ίσως με τον εαυτό του. Σκέφτεται πόσες φορές χρειάστηκε να παλέψει και ο ίδιος με τον εαυτό του. Πόσες φορές χρειάστηκε να τον σπρώξει, να τον σηκώσει, να τον μειώσει, να τον κατηγορήσει, να τον αθωώσει, να τον συγχωρέσει, να τον εκδικηθεί. (...) Κάποιος δεν αξίζει να πάρει το χρυσό τρόπαιο και να το βάλει στο ράφι της ψυχής του;... Γιατί; Για να το δείχνει και να υπερηφανεύεται ότι κατάφερε να κερδίσει τον εαυτό του; (σελ 53)


Ή αλλού, στην σελίδα 213 "Η ψυχή δεν γιατρεύεται με κορτιζονούχες αλοιφές. Είναι άλλου είδους πληγή. Πληγή που ματώνει από την πρώτη κιόλας στιγμή που έρχεται στο φως. Κι εσύ πρέπει να είσαι πάντα παρών για να καθαρίζεις κάθε σταγόνα αίματος που βγάζει. Κάθε σταγόνα που επιτίθεται στα υπόλοιπα ζωτικά σου όργανα. Γιατί όργανο είναι και η ψυχή, κι ας μην ανιχνεύεται όπως τα υπόλοιπα μέσα μας. Ζει ένας άνθρωπος χωρίς ψυχή; Πραγματικά, ζει;"

Καθώς ο Ηλίας οδηγεί προς τα γραφεία της Δευτεροβάθμιας (ναι τόσο καταιγιστική είναι η δράση) στη σελίδα 17 ο νους του για κάποιον αρκετά παράξενο λόγο, πάει στην αδερφή του "έτσι όπως αφαιρείται συνεχώς, θα έχει ξεχάσει σίγουρα το λάδι να καίγεται, κι αυτή τη στιγμή θα τρέχει πάνω από το τηγάνι. Κι αφού θα έχει προλάβει τα χειρότερα, θα φοράει και πάλι τα ακουστικά της και θα συνεχίζει να ακούει τη Χαρούλα. "Θεός αν είναι" θα μουρμουρίζει και μια ανατριχίλα θα αγκαλιάζει κάθε σημείο του κορμιού της" Δεν ξέρω αν βλέπω την αφήγηση συντηρητικά, αλλά το να σκέφτεται ο αδερφός της ότι "μια ανατριχίλα θα αγκαλιάζει (??) κάθε σημείο του κορμιού" της αδερφής του είναι αρκετά weird και sweet home alabama.

Αλλά και σε άλλο σημείο υπάρχουν αυτά τα σχόλια, τα οποία φυσικά δεν πιστεύω πως γίνονται σκόπιμα από τον συγγραφέα, απλώς δείχνουν πόσο άγουρος είναι στην γραφή: (...) τη φιλάει στα μαλλιά. Μυρίζει όμορφα. Του θυμίζει κάποιο εσπεριδοειδές, περγαμόντο ίσως, ή μαν��αρίνι -δεν είναι σίγουρος. (Σελ 44)

Από όλα τα παραπάνω είναι έκδηλο πως το Και εγένετο φως δεν αποτελεί μια ώριμη συγγραφική δημιουργία.

Σε σχέση τώρα με τη σύγκριση που για λόγους μάρκετινγκ αποτολμάται με τη δημοφιλή σειρά του Netflix adolescence έχω να πω τα εξής: η σειρά εξερευνά όχι τους κινδύνους των σόσιαλ μίντια γενικά και αόριστα, αλλά εστιάζει συγκεκριμένα στα φάσματα της τοξικής αρρρενωπότητας τόσο στην πραγματικότητα, στην οικογενειακή ζωή του Τζέιμι, στο σχολείο κ.ο.κ, όσο και στο διαδίκτυο. Το να λένε λοιπόν κάποιοι πως το βιβλίο του Αλεξιάδη έχει κοινά με τη σειρά είναι, κατά τη γνώμη μου, ανεδαφικό. Το Και εγένετο φως αποτελεί, υποτίθεται, αστυνομικό ή όπως θέλει να το χαρακτηρίζει ο συγγραφέας "ψυχολογικό θρίλερ" που αφορά εγκληματικότητα ενηλίκων κακά δοσμένη και χωρίς κίνητρα, ενώ το adolescence έχει να κάνει με την εφηβική εγκληματικότητα και την τοξική αρρενωπότητα. Ο Αλεξιάδης κάθε άλλο παρά αμφισβητεί τους παραδοσιακούς έμφυλους ρόλους ή την αρρενωπότητα (οι χαρακτήρες του όπως σημείωσα και παραπάνω συχνά έχουν στερεότυπες απόψεις και συμπεριφορές), ενώ το να λέει κάποιο άτομο πως τα δύο πονήματα έχουν κοινά επειδή...αναφέρονται στο διαδίκτυο, είναι γενικόλογο και παράλογο. Με την ίδια λογική το βιβλίο του Αλεξιάδη μπορεί κάλλιστα να έχει κοινά με την κωμωδία Eurotrip στην οποία ο Σκότυ συνομιλεί με μια άγνωστή του στο ίντερνετ.

[Emma Nikolaou · Rating 5 out of 5]

Ο Ηλίας διορίζεται στην Κομοτηνή και μαζί με τον έφηβο γιο του θα χρειαστεί να μετακομίσουν από την πόλη τους, τη Θεσσαλονίκη. Μία τέτοια αλλαγή δεν είναι καθόλου εύκολη, ειδικά για τους δύο τους και την τεταμένη σχέση τους, μια και πολύ πρόσφατα βίωσαν το χαμό της μητέρας του μικρού, του Μάρκου.

Το νέο περιβάλλον στην Κομοτηνή προσπαθεί να ξεπεράσει την εξαφάνιση δύο εφήβων. Ενώ οι αρμόδιοι προσπαθούν να εντοπίσουν τον υπεύθυνο πίσω από τις υποθέσεις, ο ένοχος αφήνει μόνο ένα κοινό στοιχείο στις αρχές: μία θήκη κινητού με έναν κίτρινο αρκούδο.

Το θέμα που επιλέγει αυτή τη φορά ο συγγραφέας στο δεύτερό του βιβλίο είναι κι αυτό που με κέρδισε, η ανάγκη για ουσιαστική σχέση με τα παιδιά και η προσοχή που πρέπει να επιδεικνύουμε σε όσα μας λένε και κυρίως όσα μας δείχνουν. Το πρωτότυπο εύρημα με τη μυθολογική παράλληλη προσέγγιση μού άρεσε πολύ, έδωσε ένα ωραίο ύφος στο κείμενο.

Η σχέση μου με αυτό το βιβλίο δεν μπορεί να είναι αντικειμενική, τουλάχιστον όχι τώρα, στη δεύτερή του ανάγνωση. Όμως όταν ένα βιβλίο το ξαναδιαβάζεις και πάλι σου χρειάζεται μόνο ένα απόγευμα για να φτάσεις στην τελευταία του σελίδα, ξέρεις ότι ο συγγραφέας «το έχει» πολύ με τη γραφή του.

Πολύ λυπάμαι όταν οι συγγραφείς χρειάζονται τόσο χρόνο να ολοκληρώσουν ένα έργο κι εμείς το διαβάζουμε μέσα σε λίγες ώρες 🙈

[Σοφια Καραμπα · Rating 5 out of 5]

Το νέο βιβλίο του συγγραφέα διαβάζεται από την αρχή ως το τέλος με μια ανάσα! Για άλλη μια φορά, θίγει επίκαιρα θέματα που αφορούν μικρούς και μεγάλους! Το απόλαυσα!

[Giannis Kastranis · Rating 5 out of 5]

Πολύ ωραίο βιβλίο που πραγματικά δεν μπορείς να το αφήσεις από τα χέρια σου.
Το διάβασα σε λιγότερο από 24 ώρες!!!

Ένα ψυχολογικό θρίλερ με αγωνία, μυστήριο, μικρά κεφάλαια και γρήγορη ροή. Ότι πρέπει για το συγκεκριμένο είδος.

Καλοτάξιδο να είναι και αν το δείτε στα ράφια του βιβλιοπωλείου σας μην διστάσετε να του δώσετε μια ευκαιρία.

[Νικολέτα Σαββάκη · Rating 5 out of 5]

Τι ανατροπάρες μας έπαιξες ρε Στέφανε;

Must read*

[Pasxalis Dimadis · Rating 5 out of 5]

Ένα χαρακτηριστικό που έχει ο Στέφανος Αλεξιάδης και μου αρέσει είναι το γεγονός ότι καταπιάνεται πάντοτε με κοινωνικά ζητήματα υπό τον μανδύα του crime και καταφέρνει να το αποδώσει με έναν δικό του μαγικό τρόπο που προσωπικά με ελκύει φοβερά. Το προτείνω ανεπιφύλακτα!

[Siabooked · Rating 5 out of 5]

Μια νέα κυκλοφορία από τις εκδόσεις Μίνωας. Το νέο βιβλίο του Στέφανου Αλεξιάδη "και εγένετο φως".

Χρειάστηκαν 24+ ώρες για να το τελειώσω και να μείνω για άλλη μια φορά άφωνη. Το ξεκίνησα στο αεροδρόμιο του νησιού, το συνέχισα στο μετρό από αεροδρόμιο προς το σπίτι και παραλίγο να κατέβω στο τέρμα χάνοντας τη στάση μου.

Αυτή τη φορά ο συγγραφέας θέλησε να επισημάνει πόσο σημαντική είναι η προσοχή και η αγάπη που δίνουμε στα παιδιά.

Δύο έφηβοι θα εξαφανιστούν, κάποια κοινά ίσως και να υπάρχουν μεταξύ τους, μια θήκη με έναν αρκούδο μένει ως στοιχείο πίσω.

Η μυθολογία θα έχει κι αυτή τον δικό της ρόλο μέσα στο βιβλίο.

Ο συγγραφέας όχι μόνο επιλέγει να τονίσει την προσοχή που χρειάζονται τα παιδιά αλλά και την σχέση γονέα παιδιού. Συγκεκριμένα εδώ έχουμε την σχέση πατέρα με γιου. Βέβαια μέσα στο βιβλίο γίνονται κι άλλες αναφορές και έχουν κι αυτές τα μηνύματα τους...

Μου άρεσε που θίγει αρκετά σοβαρά ζητήματα χωρίς να είναι άσχετα μεταξύ τους και με την υπόθεση.

Δεν θα μπορέσω να σας πω ποιο μου άρεσε περισσότερο αυτό ή το προηγούμενο βιβλίο του. Καθώς έχουμε διαφορετική θεματολογία και εξίσου με κέρδισαν και τα δυο για διαφορετικούς λόγους.

[Ifi_me_reads · Rating 3 out of 5]

Ένα βιβλίο με ενδιαφέρουσα ιδέα και θέματα που έχουν βάθος, αλλά η εκτέλεση δεν με άγγιξε ιδιαίτερα. Η πλοκή μου φάνηκε αρκετά προβλέψιμη,με τα σημάδια για το "plot twist" να είναι εμφανή. Η γραφή ήταν απλή, με κάποιες προσπάθειες να φανεί πιο περίπλοκη απ' όσο χρειαζόταν. Δυστυχώς, δεν κατάφερε να μου βγάλει συναίσθημα, ούτε να με δέσει με τους χαρακτήρες, καθώς επικεντρώθηκε περισσότερο στα γεγονότα παρά στην ανάπτυξή τους.
Στο προτείνω αν σου αρέσουν τα fast-paced mysteries και η μυθολογία!

[Vicky Ziliaskopoulou · Rating 3 out of 5]

Δίνω πολλούς πόντους στον συγγραφέα επειδή ασχολήθηκε με καυτό θέμα: την μοναξιά στην εφηβική ηλικία, την απομόνωση που νιώθουν κάποιοι έφηβοι είτε επειδή κάτι σοβαρό έχει συμβεί στην προσωπική τους ζωή είτε επειδή σε κάτι διαφέρουν από τους υπόλοιπους. Και επιπλέον αυτού: ασχολήθηκε και με τους κινδύνους που κρύβονται πίσω από τη χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Μου άρεσε και ο τρόπος που παρουσιάζει την πλευρά του πατέρα, τις σκέψεις του και την αμηχανία του στο πώς θα διαχειριστεί την απομάκρυνση του γιου του. Εξίσου ωραία βρήκα και την προσπάθεια να εμπλέξει στοιχεία της ελληνικής μυθολογίας στην πλοκή, ήταν ωραία ιδέα και την ενσωμάτωσε έξυπνα στην ιστορία. Γενικά, πρόκειται για ένα γρήγορο, εύκολο στην ανάγνωση μυθιστόρημα με μια ιστορία που μου κράτησε το ενδιαφέρον.

Όμως.

Στο εξώφυλλο ο εκδοτικός χαρακτηρίζει το βιβλίο ως ψυχολογικό θρίλερ, αλλά προσωπικά δεν αγχώθηκα. Ούτε ένιωσα ότι "παίζει με την ψυχολογία μου". Το παρακολούθησα με ενδιαφέρον αλλά χωρίς να αγχωθώ, δεν ένιωσα ότι κινδύνεψε κάποιος από τους πρωταγωνιστές, όχι στα αλήθεια. Οπότε, δεν θα συμφωνήσω με τον χαρακτηρισμό του "ψυχολογικού θρίλερ".

Ούτε αστυνομικό θα το χαρακτηρίσω. Υπερτερεί ξεκάθαρα τόσο χωρικά όσο και σε ένταση το κοινωνικό κομμάτι που μιλά για την προσωπική ιστορία του Μάρκου, του έφηβου πρωταγωνιστή, αφήνοντας το αστυνομικό να υπολείπεται.

https://thematofylakes.gr

https://kiallovivlio.blogspot.com/

[Αντιγόνη Γαβρίδου · Rating 5 out of 5]

Το " Και Εγένετο φως " ακολουθεί τον Ηλία και τον έφηβο γιο του, τον Μάρκο σ’ ένα ταξίδι για μια νέα αρχή. Ο Ηλίας έχει μόλις διοριστεί ως καθηγητής στην Κομοτηνή κι έτσι πατέρας και γιος πρέπει να αφήσουν πίσω τη Θεσσαλονίκη και να μετακομίσουν σε μια ξένη πόλη. Ο Μάρκος δεν είναι καθόλου ικανοποιημένος με αυτή τη νέα συνθήκη και δεν φαίνεται να έχει διάθεση να προσαρμοστεί. Από την άλλη, ο Ηλίας είναι σίγουρος πως το να φύγουν μακριά είναι ό, τι ακριβώς χρειάζονται για να φτιάξουν τη σχέση τους, η οποία μετά το θάνατο της συζύγου του δείχνει να χειροτερεύει συνεχώς. Ταυτόχρονα, στην Κομοτηνή η εξαφάνιση και δολοφονία δύο εφήβων έχουν συνταράξει την κοινωνία, ενώ οι αρχές ψάχνουν με μανία τον δράστη.

Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω να ξετυλίγω τις σκέψεις μου. Αρχικά θα πω ότι το διάβασα σε δυο ημέρες, κι αν δεν είχα να πάω στη δουλειά και να βγω από το σπίτι θα το είχα τελείωσε σε μια. Είναι από αυτά τα βιβλία που σε αιχμαλωτίζουν από τα πρώτα κιόλας κεφάλαια και πριν προλάβεις να το καταλάβεις έχεις ήδη φτάσει στη μέση. Σ’ αυτό, βέβαια, βοηθούν και τα πολύ μικρά κεφάλαια που σου δίνουν την αίσθηση πως η πλοκή κυλά απίστευτα γρήγορα. Πέρα από αυτό, βρήκα τρομερά σημαντικό το θέμα με το οποίο καταπιάστηκε ο συγγραφέας ( κι ) αυτή τη φορά• Τα παιδιά, η σχέση μας μαζί τους, το πόσο προσεκτικοί θα πρέπει να είμαστε σε όσα μας λένε, αλλά κυρίως σε όσα δε μας λένε. Πόσο παρόντες πρέπει να είμαστε στη ζωή τους, πόσο " εκεί " για να νιώθουν πως μπορούν να μας εμπιστεύονται και για να μπορούμε κι εμείς να τα κατανοούμε και να ερμηνεύουμε τα σημάδια που μας δείχνουν.

Κι αν αυτά δεν είναι αρκετά, θα σας πω πως αυτό το βιβλίο είχε όλα τα στοιχεία που αρμόζουν σ’ ένα ψυχολογικό θρίλερ που σέβεται τον εαυτό του. Τα πλοτ τουιστ στο τέλος σίγουρα θα ικανοποιήσουν ακόμα και τους πιο απαιτητικούς, ενώ η παράλληλη μυθολογική προσέγγιση που έχει επιχειρήσει ο συγγραφέας προσδίδει στην ιστορία ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον και μυστήριο. Τα ημερολογιακά αποσπάσματα που παρεμβάλλονται μεταξύ των κεφαλαίων λειτουργούν ως κομμάτια παζλ που επιτελούν διπλό ρόλο• βοηθούν, αλλά και αποπροσανατολίζουν τον αναγνώστη από τον ένοχο. Ωστόσο η προσπάθεια αποπροσανατολισμού δεν είναι υπερβολική και δεν δείχνει πως ο συγγραφέας προσπαθεί υπερβολικά - κάτι που προσωπικά μισώ-.

Αν είστε λάτρης των ψυχολογικών θρίλερ μη χάσετε αυτό το μικρό διαμαντάκι. 5/5 αστέρια✨

[Greg and his library · Rating 5 out of 5]

Ενα ανατριχιαστικό καθηλωτικό θριλερ που δεν εχει σημασία ποιος το εκανε, ή αν εχει ή δεν έχει ανατροπή στο τέλος ως ψυχολογικό/ αστυνομικό θριλερ. Σημαςία έχει το επίκαιρο θέμα που αγγίζει το «και εγένετο φως» του Στέφανου Αλεξιάδη, η πραγματικότητα που ζουμε στον κόσμο των media, η ευθύνη του εκπαιδευτικού και του γονέα στους νεαρούς, στο μέλλον της κοινωνίας μας, στο φως που θα φερει στο σκοτάδι που ζούμε σήμερα.

Και με την οιμωγή και με αυτό το βίβλιο ο Συγγραφέας αφήνει πλέον ενα στίγμα σε κάθε του βιβλίο που αγγιζει με τόσο ωραίο και διακριτικό τρόπο θέματα επικαιρα και σημαντικά που πλέον, εγω τουλάχιστον περιμένω και αλλα με τέτοιο υφος απο εκείνον! Στέφανε Συνεχίσε να μας δίνεις επίκαιρα διαμάντια!

[Όλια Σειρηνοπούλου · Rating 5 out of 5]

Ένα αριστούργημα!!!💎👌Ένα ψυχολογικό θρίλερ για σεμινάριο,χωρίς καμία δόση υπερβολής..!Γρήγορη κ καθηλωτική γραφή,αγωνία κ καταιγιστική η ροή του.Το διάβασα με μια ανάσα σε κατι λιγότερο από 24ωρο!Δεν μπορείς να το αφήσεις απ'τα χέρια σου🙂 Ο Στέφανος Αλεξιάδης έχει το χάρισμα να καταπιάνεται με ευαίσθητα,επίκαιρα κοινωνικά θέματα και να τα αγγίζει με τον πιο τρυφερό και συνάμα μαγικο✨️τρόπο!!Διαβάστε το ..χθες!🌻

[Nicolas Chrysanthopoulos · Rating 5 out of 5]

Το πρώτο page turner της χρονιάς.
Συνδυάζοντας τη μυθολογία με την επικαιρότητα, ο Στέφανος Αλεξιάδης διεισδύει στην ψυχοσύνθεση των ηρώων πραγματεύοντας τη δύσκολη σχέση γονέων-παιδιών.
Με την άρτια χρήση του λόγου,τα μικρά κεφάλαια και τη γρήγορη εξέλιξη της ιστορίας, ο συγγραφέας μας χαρίζει μια καθηλωτική ιστορία με σασπένς.

[Aliki Saridou · Rating 5 out of 5]

Υπέροχο, ανατρεπτικό, ευκολοδιαβαστο με μια ιστορία που από τις πρώτες σελίδες σε κάνει να θέλεις να μάθεις κι άλλα..
Το σημείωμα του Συγγραφέα στο τέλος σαν μητέρα με συγκίνησε τόσο πολύ.
Μπράβο Κύριε Αλεξιαδη !

[Δημήτρης Κώτσος · Rating 5 out of 5]

Ο Ηλίας με τον γιο του τον Μάρκο αποφασίζουν να κάνουν μία νέα αρχή στη Κομοτηνή ώστε να καταφέρουν να ξεπεράσουν μία τραγική απώλεια που τους σημάδεψε. Η έλευση τους στη γραφική πόλη σηματοδοτείται με την εξαφάνιση ενός δεύτερου παιδιού. Ο δολοφόνος το μοναδικό αποδεικτικό στοιχείο που αφήνει είναι μία θήκη κινητού που έχει το σχέδιο ενός κίτρινου αρκουδιού. Η αστυνομία καλείται να ανακαλύψει τον άνθρωπο που έχει στοχοποιήσει ανήλικα παιδιά.

Ο Στέφανος Αλεξιάδης στο νέο του βιβλίο ασχολείται με την εφηβεία και τις έντονες αλλαγές που περνάνε τα παιδιά σε αυτό το στάδιο ανάπτυξης τους μέχρι να φτάσουν στην ενηλικίωση. Τονίζει ιδιαίτερα την μοναξιά που βιώνουν καθώς νιώθουν απομονωμένα από την οικογένεια και τους φίλους τους. Είναι συχνές οι συγκρούσεις με τους γονείς και κάποιες φορές βρίσκουν συντροφιά σε ανθρώπους που επιλέγουν συνειδητά να τους προσεγγίσουν λόγω της ευαλωτότητας τους.

Επίσης παρουσιάζει και την ευθύνη που έχουν οι γονείς στην ανατροφή των παιδιών τους και αν επιλέγουν να τα στηρίζουν στην μεταβατική περίοδο που περνάνε. Μερίδιο ευθύνης έχει και το εκπαιδευτικό σύστημα καθώς τα παιδιά περνάνε μεγάλο μέρος της ημέρας στο σχολείο που εκεί άλλοτε περνάνε ευχάριστες στιγμές με τους συμμαθητές τους και άλλοτε δέχονται λεκτική και σωματική βία.

Ένα βιβλίο που με κέρδισε λόγω της θεματικής του. Ο συγγραφέας έβαλε στο κέντρο της ιστορίας του τα προβλήματα που ταλανίζουν τους εφήβους. Σε αυτό που νομίζω ότι θα πρέπει να δώσουμε μεγάλη βάση είναι στα ερεθίσματα που είχαμε εμείς στην εφηβεία σε σχέση με το σήμερα. Η νέα γενιά είναι εξαρτημένη με τα κινητά και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα που αναφέρεται στις παγίδες που πέφτει μία εφηβική ψυχή που προσπαθεί να ανακαλύψει το Φως σ’ έναν κόσμο που θέλει να την οδηγήσει στο σκοτάδι.

Αναζητήστε το και καλή ανάγνωση.

[Θεωνη Κωνσταντοπουλου · Rating 5 out of 5]

ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ ΦΩΣ

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΑΛΕΞΙΑΔΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΙΝΩΑΣ

📚 Η άποψή μου 📚

Από " ΤΑ ΦΤΕΡΩΤΑ ΣΑΝΔΑΛΙΑ ", το πρώτο βιβλίο του Στεφάνου Αλεξιάδη, είχα αισθανθεί πως ο συγκεκριμένος συγγραφέας έχει πολλά να δώσει στον αναγνώστη, αλλά και στην εγχώρια λογοτεχνία.

Η " ΟΙΜΩΓΗ ", το δεύτερο βιβλίο του, ήρθε να επιβεβαιώσει το αίσθημά μου αυτό και τώρα, το τρίτο μυθιστόρημά του Στεφάνου με τίτλο " ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ ΦΩΣ " έρχεται να παγιώσει μέσα μου αυτήν την αίσθηση.

Αρχικά, θα ήθελα να αναφερθώ στο σημείωμα του συγγραφέα, που θα βρείτε στις τελευταίες σελίδες.
Ο ίδιος, μας επικοινωνεί τον σκοπό του συγκεκριμένου βιβλίου του, ο οποίος δεν είναι αλλος απο το να δείξει πόσο μεγάλη ανάγκη είναι -κυρίως στις μέρες μας- να δίνουμε στα παιδιά την προσοχή και την αγάπη μας. Να στεκόμαστε δίπλα τους κάθε φορά που εκείνα μας χρειάζονται. Να αφουγκραζόμαστε τα θέλω τους μα κυρίως τους φόβους, τις ανασφάλειες τους και πολλές φορές την άηχη κραυγή τους. Και να είμαστε εμείς εκείνοι που θα τους προσφέρουμε ασφάλεια. Πάντα δίπλα τους, με τις κεραίες μας τεντωμένες και την ψυχή μας γεμάτη αγάπη και κατανόηση.

" ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ ΦΩΣ "

Ο Ηλίας, φιλόλογος, ο οποίος εργάζεται ως αναπληρωτής καθηγητής τα τελευταία χρόνια, διορίζεται στην Κομοτηνή. Πρέπει λοιπόν να εγκαταλείψει την πόλη του, τη Θεσσαλονίκη, μέχρι το τέλος της σχολικής χρονιάς. Το γεγονός αυτό βρίσκει εντελώς αντίθετο τον δεκατετράχρονο γιο του, τον Μάρκο.
Πατέρας και γιος δεν έχουν και τις καλύτερες σχέσεις τα τελευταία χρόνια, κυρίως ύστερα από την ξαφνική απώλεια της Έλενας, μητέρας του Μάρκου.

Ο Ηλίας πιστεύει πως ο διορισμός του είναι μια καλή ευκαιρία να έρθει ξανά κοντά με το παιδί του, όμως η απόσταση που υπάρχει ανάμεσά τους ολοένα και μεγαλώνει...

Ο Μάρκος καταφεύγει στην απομόνωση που του προσφέρει το δωμάτιό του, την μουσική και σε μια κρυφή γνωριμία.

Η πόλη που επρόκειτο να σηματοδοτήσει μια νέα αρχή για τους δυο τους, κρύβει κινδύνους. Οι Αστυνομικές Αρχές βρίσκονται αντιμέτωπες με την εξαφάνιση δυο εφήβων και το μοναδικό στοιχείο που έχουν είναι μια θήκη ενός κινητού τηλεφώνου με εναν κίτρινο αρκούδο.

Ποιός κρύβεται πίσω από τις αδιανόητες αυτές δολοφονίες;

Γιατί έχει στοχοποιήσει παιδιά στην εφηβεία;

Ποιά κοινά χαρακτηριστικά αναζητά στα θύματά του;

Τι μήνυμα θέλει να περάσει ο δολοφόνος με τον κίτρινο αρκούδο που αφήνει πίσω του;

Τι κρύβουν οι λέξεις που εντοπίζονται στους τοίχους των σχολείων;

Πώς σχετίζεται η μυθολογία με αυτούς τους φόνους;

" ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ ΦΩΣ "

Πρόκειται για μία ιστορία που ακροβατεί ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο. Ανάμεσα στο φως και το πιο πνιγηρό σκοτάδι.

✍️ " Το φως και το σκοτάδι στο ίδιο νόμισμα, με διαφορετική όψη -το φως σου ψιθυρίζει 《 ζωή 》την ίδια στιγμή που το σκοτάδι γελά, κρατώντας το χέρι σου. Κι εσύ προσπαθείς να φύγεις μακριά, μα κάτι σε κρατάει εδώ. ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΦΩΣ. "

Ο συγγραφέας έχει υφάνει μια πολύ σφιχτοδεμένη πλοκή και έχει δημιουργήσει άκρως ρεαλιστικούς ήρωες. Φυσικά, δεν λείπουν οι ανατροπές και η αγωνία. Οι μυθολογικες αναφορές δε, μπλέκονται αριστοτεχνικά σε αυτό το ψυχολογικό θρίλερ το οποίο, πιστέψτε με, διαβάζεται απνευστί!

Θα σας αφήσω με το παρακάτω απόσπασμα που συγκράτησα κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης αυτού του συγκλονιστικού βιβλίου:

✍️ " Όλοι μας αναγνωρίζουμε ποιοι είναι οι άνθρωποι που μας νοιάζονται και μας αγαπούν. Ακόμα κι αν δεν το λέμε, ακόμα κι αν θυμωνουμε μαζί τους ή τους απομακρύνουμε από κοντά μας, βαθιά μεσα μας ξέρουμε τα ονόματά τους, ξέρουμε τι θα μπορούσαν να κάνουν για εμάς. "

Στέφανε εύχομαι ολόψυχα να είναι καλοτάξιδο! Πολλά συγχαρητήρια!

[mrbookologist · Rating 5 out of 5]

Ο συγγραφέας είχε θέσει ψηλά τον πήχη πέρυσι με την "Οιμωγή" και αναρωτήθηκα πολλές φορές κακώς βέβαια αν θα καταφέρει το βιβλίο αυτό να ξεπεράσει το προηγούμενο. Όλα αυτά όμως πριν ολοκληρώσω την ανάγνωση του συγκεκριμένου μυθιστορήματος. Κατέληξα στο γεγονός πως δεν θα πρέπει να συγκρίνουμε βιβλία το καθένα έχει να μας προσφέρει διαφορετικές συγκινήσεις.
Θεωρώ πως ο Στέφανος καταφέρνει να πλέκει το ψυχολογικό, κοινωνικό αλλά και το crime κομμάτι με ένα ιδιαίτερο και δικό του τρόπο κάθε φορά καθιστώντας τον μετρ στο είδος αυτό. Έχει συνδυάσει τρία αγαπημένα μου είδη σε απόλυτη αρμονία μεταξύ τους.
Αυτό το βιβλίο είναι αφιερωμένο στο μέλλον αυτού του κόσμου, που δεν είναι άλλο από τα παιδιά συγκεκριμένα τους εφήβους. Έφηβοι που περνάνε δύσκολα, πονάνε, καταπιέζονται και νιώθουν ότι δεν ακούγονται. Από τα πιο ηχηρά μηνύματα του βιβλίου είναι πως θα πρέπει να δοθεί περισσότερη προσοχή, ενδιαφέρον και αγάπη στα παιδιά αυτά. Στη νέα γενιά που μπορεί να έχει τα πάντα αλλά ουσιαστικά αυτά που πραγματικά χρειάζεται δεν είναι τα υλικά αγαθά.
Δεν θα ήθελα να αναφερθώ στο κατά πόσο είναι page turner, αν διαβάζεται γρήγορα ή αν έχει ανατροπές γιατί θα γίνω γραφικός. Αυτά είναι στοιχεία δεδομένα στα βιβλία του. Προσωπικά έχω επιλέξει να παίρνω τον χρόνο μου με τα μυθιστορήματα του Στέφανου καθυστερώντας κάθε φορά επίτηδες την ολοκλήρωση της ανάγνωσής τους. Να ομολογήσω βέβαια πως ζοριστικα λίγο στο να δω που το πάει αυτή η ιστορία και ποιος είναι ο ένοχος. Η αποκάλυψη έγινε κυριολεκτικά στις τελευταίες σελίδες.
"Και εγένετο φως" λοιπόν! Ένα ανάγνωσμα στο οποίο το σκοτάδι και το φως συνυπάρχουν. Το ένα χρειάζεται το άλλο. Αν δεν υπήρχε το σκοτάδι κατά πόσο θα εκτιμούσαμε το φως; Μία φράση που μου ήρθε στο μυαλό μόλις έκλεισα το βιβλίο ήταν το εξής "η πιο σκοτεινή ώρα είναι λίγο πριν χαράξει το φως".

[Georgia · Rating 4 out of 5]

Δείτε επίσης και στο Chill and read

Ο Στέφανος Αλεξιάδης έχει ένα τρόπο να τραβάει την προσοχή του αναγνώστη και να λέει όλα αυτά που θέλει να του πει, κάνοντάς τον να νιώσει κομμάτι της ιστορίας, να αναπτύξει συναισθήματα για τους ήρωες που διαβάζει, να συνδεθεί όπως λέμε με τους χαρακτήρες του βιβλίου και να βιώσει μαζί τους όλα αυτά που περνάνε, μέχρι να φτάσει στο τέλος της ιστορίας και με την τελική ανατροπή του, να φέρει τα πάνω κάτω. Σε αυτό το βιβλίο, πραγματικά μας έβαλε τα γυαλιά!

Ο Ηλίας Παναγάκης είναι ένας φιλόλογος που δουλεύει ως αναπληρωτής, μέχρι να καταφέρει να πάρει τη μόνιμη θέση που παλεύει εδώ και καιρό. Παράλληλα όμως, παλεύει να ξεπεράσει το χαμό της γυναίκας του, τέσσερα χρόνια πριν, και μαζί του παλεύει και ο δεκατετράχρονος γιος του ο Μάρκος. Ο Ηλίας παίρνει μετάθεση για την Κομοτηνή και πιστεύει πως αυτό είναι το καλύτερο που θα μπορούσε να τους συμβεί. Να μείνουν οι δυο τους με το γιο του μακριά από όλα αυτά που τους θυμίζουν την Έλενα, μήπως και καταφέρουν να πάνε λίγο παρακάτω. Θα επιστρέψουν στη Θεσσαλονίκη έπειτα από εννιά μήνες, με το τέλος της σχολικής χρονιάς.

Στην Κομοτηνή, όπου ο Ηλίας πέρασε τα φοιτητικά του χρόνια, θα πρέπει και οι δυο τους να προσαρμοστούν σε μια νέα ζωή. Ο Ηλίας δουλεύει στο γυμνάσιο ενός χωριού, όμως ο Μάρκος πηγαίνει σε ένα της πόλης, ώστε να νιώσει πιο ανεξάρτητος και να μην είναι αποκομμένος από τους νέους φίλους που ο Ηλίας πιστεύει ότι θα κάνει. Η πόλη όμως ταράζεται όταν ένα έφηβο αγόρι βρίσκεται στραγγαλισμένο στην αυλή ενός σχολείου. Κάτι παρόμοιο είχε συμβεί και ένα χρόνο πριν με ένα έφηβο κορίτσι. Η θήκη με τον κίτρινο αρκούδο που βρέθηκε και στις δύο σκηνές είναι ένα από τα κοινά τους στοιχεία. Οι αρχές το ερευνούν και έρχεται κλιμάκιο από τη Θεσσαλονίκη για να αναλάβει την έρευνα.

Αυτή τη φορά, ο συγγραφέας αγγίζει και πάλι ένα ευαίσθητο θέμα. Τους έφηβους και την ανάγκη τους να τους καταλάβουν οι άλλοι, να τους ακούσουν, να τους αισθανθούν. Να νιώσουν ότι ανήκουν κάπου, ότι δεν είναι μόνοι. Ότι οι μεγάλοι που υπάρχουν στη ζωή τους δεν είναι διακοσμητικοί, αλλά θέλουν να περνούν χρόνο μαζί τους, να ακούν τα όσα τους απασχολούν και να κάνουν πραγματικά κάτι για αυτούς!

Με βάση το βιογραφικό του συγγραφέα, μπορεί πολύ εύκολα κάποιος να υποθέσει πως μπορεί να καταλάβει όλα αυτά που απασχολούν τους εφήβους. Η καθημερινή σχεδόν τριβή με τα παιδιά του δίνει μια πολύ καλή εικόνα των όσων τα απασχολεί. Και θα πω ότι είναι πολύ σοφή η απόφασή του να ασχοληθεί με αυτό το θέμα και να μας ταρακουνήσει να ασχοληθούμε λίγο περισσότερο μαζί τους και να αφήσουμε στην άκρη τις δικές μας έγνοιες, έστω και για λίγο. Τα παιδιά είναι το μέλλον μας και πρέπει να έχουν την προσοχή μας.

Όλα τα παραπάνω τονίζει ο συγγραφέας μέσα από αυτό του το βιβλίο. Δίνοντάς μας όλο τον ψυχισμό που μπορεί να οδηγήσει στις πιο αρρωστημένες καταστάσεις μέσα από μια πρωτοπρόσωπη αφήγηση, ακολουθούμε μια προσωπικότητα μέσα από μια πορεία που σιγά σιγά μας δίνει να καταλάβουμε αν πρόκειται για θύμα ή θύτη. Και παράλληλα, μέσα από τριτοπρόσωπη αφήγηση ακολουθούμε τον Ηλία και τον Μάρκο, αλλά και την πορεία των ερευνών. Κι εκεί έχουμε ένα γνωστό πρόσωπο, την αστυνόμο Θεοδοσίου που γνωρίσαμε στην «Οιμωγή».

Αυτή τη φορά νομίζω κινούμαστε πιο κοντά στο ψυχολογικό θρίλερ μπορώ να πω. Είναι έντονο το κοινωνικό στοιχείο, όπως και στα περισσότερα βιβλία του είδους, τονίζοντας τη σημασία της επικοινωνίας και της ανάγκης για εκπαιδευτικούς που αγαπούν τα παιδιά και τα θεωρούν προτεραιότητά τους, που δεν βλέπουν το σχολείο σαν ακόμα μία δουλειά!

Όταν έγινε η παρουσίαση του βιβλίου στην Αθήνα, δυστυχώς δεν κατάφερα να παρευρεθώ όπως θα ήθελα. Ελπίζω σε κάποια μελλοντική εκδήλωση να συναντήσω τον συγγραφέα από κοντά και να του πω να συνεχίσει να ακούει τα παιδιά μας και να βελτιώνεται και σαν συγγραφέας και σαν άνθρωπος.

[Dimitra Kontogeorgou · Rating 5 out of 5]

Το βιβλίο είναι διαμαντάκι!! Μετά την οιμωγή ήμουν προετοιμασμένη για το καλύτερο σενάριο και όντως ήταν!! Ο Αλεξιάδης ανέβασε κι άλλο τον πήχη με το εγενετο φως, καθώς έχει παντρέψει το αστυνομικό θρίλερ με δόση μυθολογίας και μυστηρίου, το οποίο το απογείωσε! Με κράτησε από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα και δεν ήθελα να το αφήσω από τα χέρια μου! Το τελείωσα σε μια ημέρα γιατί δεν άντεχα να μη ξέρω τι έχει συμβεί. Πολλά μπράβο!! Αναμένω με προσμονή το επόμενο του βιβλίο. 🙌

[Έλενα Παπαδοπούλου · Rating 4 out of 5]

Έχω διαβάσει όλα τα βιβλία του συγγραφέα και θεωρώ πως αυτό είναι το καλύτερό του μέχρι στιγμής. Δε με τρελαίνει η γραφή δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο αλλά ήταν πιο ισορροπημένη σε αυτό το βιβλίο από ο,τι για παράδειγμα στο προηγούμενο. Ωραία τα μικρά κεφάλαια, ενδιαφέρων και ο τρόπος που αποπροσανατόλιζαν τα κεφάλαια με τα πλάγια. Έθιξε επίσης ωραία ζητήματα για τους εφήβους.
Θεωρώ ωστόσο το τέλος κάπως βεβιασμένο και όχι τόσο ρεαλιστικό.

[Yiota Vasileiou · Rating 4 out of 5]

Το Και εγένετο φως του Στέφανου Αλεξιάδη είναι ένα κοινωνικό αστυνομικό μυθιστόρημα με ψυχολογικό βάθος και αφηγηματική τόλμη. Μέσα από τον φόνο δύο εφήβων και την έρευνα που ακολουθεί, φωτίζει σκοτεινές πτυχές της εφηβείας, της γονεϊκής αποτυχίας και της εκπαιδευτικής αδιαφορίας. Η υπόθεση σε παρασύρει σταδιακά, με αφηγηματικά παιχνίδια, εναλλαγές οπτικής και έξυπνες παραπλανήσεις που κρατούν το ενδιαφέρον αμείωτο. Οι χαρακτήρες είναι ανθρώπινοι, ευάλωτοι, συχνά πληγωμένοι – και κυρίως πειστικοί. Το βιβλίο συνομιλεί με σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα χωρίς διδακτισμό, ενώ η αφήγηση έχει κερδίσει σε σφιχτότητα και ρυθμό σε σχέση με την πρώτη εμφάνιση της αστυνόμου Θεοδοσίου.

Μοναδικό μειονέκτημα, κατά την προσωπική μου άποψη, τα κίνητρα του ενόχου. Κάτι μου έλειψε εκεί, το οποίο δεν το έχω εντοπίσει ακριβώς. Εν’ τούτοις, δε μπορώ να πω ότι αυτό μείωσε την απόλαυση.

[Constantinos Spyrou · Rating 5 out of 5]

Συγκλονιστικό 💙

[Βαγγέλης Νάστος · Rating 5 out of 5]

Τι βιβλιάρες έχει να μας δώσει αυτό το παλικάρι, αν συνεχίσει να υπηρετεί με την ίδια προσήλωση τη συγγραφή!

Η εξέλιξη της γραφής του -βιβλίο το βιβλίο- είναι αξιοσημείωτη, τα θέματα που καταπιάνεται καίνε και η πλοκή γίνεται όλο και πιο σφιχτοδεμένη.

Το "Και εγένετο φως" αξίζει απολυτα, τον χρόνο και την προσοχή σας.

Συνέχισε να γράφεις, Στέφανε! Το χρειαζόμαστε!

[Μαρίτα Τυράκη · Rating 5 out of 5]

Το τρίτο βιβλίο του συγγραφέα που διαβάζω και μου άρεσε πολύ όπως και τα προηγούμενα! Πολύ ωραία πλοκή, ανατρεπτικό - ωραίοι ήρωες!! Εξαιρετική υπόθεση!!

[Valentini Georgopoulou · Rating 5 out of 5]

«Το σκοτάδι είναι απαραίτητο, γιατί μόνο τότε αποδεικνύεται η αξία του φωτός.»


Πριν από τέσσερα χρόνια, ο Ηλίας έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του, όταν η σύζυγός του σκοτώθηκε σε τροχαίο ατύχημα. Ανείπωτος πόνος, δυστυχία, θλίψη. Ο Ηλίας είναι αναπληρωτής καθηγητής Φιλολογίας και αποφασίζει να φύγει από την Θεσσαλονίκη μαζί με τον Μάρκο, τον 14χρονο γιο του, αποδεχόμενος την θέση που του προτείνεται στην Κομοτηνή. Ευελπιστεί πως εκεί, σε ένα νέο περιβάλλον, θα έκαναν μαζί μια νέα αρχή, αναθερμαίνοντας τις σχέσεις τους, που βρίσκονταν τον τελευταίο καιρό στην κόψη του ξυραφιού. Μόνο που ο Μάρκος δεν θέλει αλλαγές στη ζωή του, δεν θέλει να φύγει μακριά από την θεία του, την Κυβέλη και τον Παύλο, τον μοναδικό του φίλο.




Στην Κομοτηνή, δυστυχώς, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα περίμενε ο Ηλίας. Η νέα πόλη δεν του πρόσφερε την ευκαιρία να έρθει πιο κοντά με τον γιο του, καθώς εκείνος προτιμούσε την σιωπή, την μοναξιά, την απομόνωση στο δωμάτιό του, την μουσική και το κινητό του, μεγαλώνοντας έτσι ακόμη περισσότερο την απόσταση μεταξύ τους.




Ο Ηλίας έχοντας περάσει τα φοιτητικά του χρόνια στην Κομοτηνή, θα έρθει και πάλι κοντά με τον φίλο του Νικήτα Αδαμάκη, ο οποίος είναι αστυνομικός. Στην πόλη επικρατεί αναστάτωση και τρόμος, καθώς ένα 14χρονο αγόρι εντοπίζεται δολοφονημένο. Ένα χρόνο πριν, ακριβώς κάτω από τις ίδιες συνθήκες, είχε βρεθεί ένα κορίτσι νεκρό. Συναγερμός έχει σημάνει στην αστυνομία και κλιμάκιο από την Θεσσαλονίκη, με επικεφαλής την αστυνόμο Λουκία Θεοδοσίου (την οποία γνωρίσαμε στο προηγούμενο βιβλίο του κ. Αλεξιάδη, «Οιμωγή»), καταφθάνει για να βοηθήσει στην εξιχνίαση της υπόθεσης. Ο δολοφόνος δεν έχει αφήσει πίσω του ίχνη ή αποδεικτικά στοιχεία. Το μόνο στοιχείο που έχει η αστυνομία στα χέρια της και από τις δυο σκηνές είναι η ίδια θήκη κινητού με έναν κίτρινο αρκούδο...




❓Ποιος είναι ο δολοφόνος και γιατί τα θύματά του είναι 14χρονοι μαθητές;
❓Ο δολοφόνος, με βάση ποια κριτήρια επιλέγει τα θύματά του και πώς τα προσεγγίζει;
❓Γιατί αφήνει στον τόπο του εγκλήματος μια θήκη κινητού με έναν κίτρινο αρκούδο, η οποία δεν είναι συμβατή με το κινητό του θύματος;
❓Πώς μπορεί η μυθολογία, οι ιστορίες της «Ελένης» και της «Περσεφόνης» να σχετίζονται με τους φόνους;




«Και εγένετο φως» είναι ένα συγκλονιστικό ψυχολογικό θρίλερ που θα σας κρατήσει αιχμάλωτους στις σελίδες του. Λόγος που ρέει αβίαστα, άψογος χειρισμός της γλώσσας, καλοδουλεμένη πλοκή, άρτια δομημένοι και ρεαλιστικοί χαρακτήρες, μικρά κεφάλαια που εντείνουν το σασπένς, ένταση, απρόσμενες εξελίξεις και ένα άκρως ανατρεπτικό φινάλε, είναι τα συστατικά που συνθέτουν την επιτυχία αυτού του βιβλίου.




Ο συγγραφέας αυτή τη φορά επέλεξε να ασχοληθεί με ένα εξαιρετικά δύσκολο και ευαίσθητο θέμα, τα έφηβα παιδιά και τις σχέσεις μεταξύ γονέα – παιδιού.


❓Πόσο καλά γνωρίζουμε τα παιδιά μας;
❓Πόση σημασία τους δίνουμε; Πόση αγάπη;
❓Είμαστε ουσιαστικά δίπλα τους όταν μας έχουν ανάγκη;



Ο ρόλος του γονέα είναι εξαιρετικά δύσκολος. Δυστυχώς δεν υπάρχει manual, ένα εγχειρίδιο με οδηγίες για καλούς και σωστούς γονείς, που να το διαβάσουμε και να τις ακολουθήσουμε πιστά. Λάθη κάνουμε πολλά, κανείς δεν είναι τέλειος. Εμείς όμως, ως γονείς, οφείλουμε να έχουμε χτίσει ένα γερό οικοδόμημα με βάση την αγάπη, έτσι ώστε τα παιδιά να νιώθουν ασφάλεια και σιγουριά. Να είμαστε για εκείνα το στήριγμα, το δεκανίκι, το φιλαράκι, το άτομο που θα είναι πάντα εκεί για να ακούσει τους φόβους, τις απορίες και τις ανησυχίες τους. Να έχουν την αμέριστη προσοχή μας, άλλωστε αυτά είναι ό,τι πιο σημαντικό έχουμε δημιουργήσει σε αυτή τη ζωή.




Τα παιδιά πρέπει να νιώθουν ξεχωριστά, μοναδικά, να μην νιώθουν μοναξιά, σαν αντικείμενα μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, σαν μπιμπελό, διακοσμητικά στοιχεία. Τα μέλη της οικογένειας να μην είναι σαν ένοικοι ξενοδοχείου, ξένοι μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Το σπίτι να είναι η φωλιά που θα αποζητούν να επιστρέψουν, το απάγκιο λιμάνι τους. Εκεί να ξέρουν πως θα τους περιμένει μια ζεστή αγκαλιά, ένα χαμόγελο, ένα φιλί, ένα ζεστό πιάτο φαγητό, ένα αυτί να τα ακούσει, ένα χέρι που θα τα βοηθήσει να σηκωθούν όταν έχουν πέσει. Πρέπει, εμείς οι γονείς, να μπορούμε να διαβάζουμε όλα τα σημάδια και να ερμηνεύουμε όλες εκείνες τις εκκωφαντικές σιωπές τους, που είναι πιο ισχυρές και από τις κραυγές. Να είμαστε το φως που θα φωτίσει τα σκοτάδια τους, η λύση στα προβλήματά τους, ο σύμμαχος στις μάχες τους, ο δικός τους άνθρωπος.



Θερμά συγχαρητήρια Στέφανε για το εξαιρετικό σου πόνημα.👏👏👏 Καλοτάξιδο να είναι, πάντα επιτυχίες σου εύχομαι, γιατί το αξίζεις!!
10 / 10!!!💯💯💯

[Nikos Chaldogeridis · Rating 5 out of 5]

Τώρα δεν ξέρω αν πρέπει να σας πω για την ιστορία του βιβλίου αυτού ή όχι αλλά θα κάνω μια προσπάθεια να αποφύγω τα spoiler.

Ένας πατέρας με τον γιο ανοίγουν την ιστορία που θα ξεδιπλωθεί σε αυτές τις σελίδες. Μια μετακόμιση, μια άρνηση επικοινωνίας του παιδιού από τον γονέα για την αλλαγή αυτή.

Ένα ημερολόγιο, ένα παρελθόν που το παρακολουθούμε καθώς διαβάζουμε την εξέλιξη των γεγονότων.

Μια δολοφονία ενός παιδιού, μοιάζει με κάποιον που έγινε πριν λίγα χρόνια. Τι κοινό έχουν αυτοί οι φόνοι μεταξύ τους. Μια θήκη με έναν κίτρινο αρκούδο. Το μυστήριο για την μικρή κοινωνία της Κομοτηνής είναι σοκαριστικο.

Δεν θα μείνω όμως σε αυτά, αλλά θα μείνω σε αυτά που μπορείτε να μάθετε από αυτό το βιβλίο. Το πρώτο θέμα που μπόρεσα να συνδεθώ με την ιστορία, είναι η απώλεια ενός γονιού. Η κόσμο θεωρία σου, αλλάζει ριζικά και βαθιές σκέψεις μπορούν να σε απομονώνουν από την καθημερινότητα σου. Ειδικά αν το βιώνεις σε μικρή ηλικία, όπως ένας από τους ήρωες μας.

Το δεύτερο θέμα που καταπιάνεται ο συγγραφέας είναι το διαδίκτυο και το scaming. Ένα θέμα σύγχρονο. Ένα θέμα που είναι τρομαχτικό αν σκεφτείς την διάσταση που μπορεί να πάρει και τι κατάληξη μπορεί να έχει. Το διαδίκτυο ειδικά σε μικρές ηλικίες θέλει έλεγχο. Πρέπει να ξέρει ο γονιός πως περνάει την ώρα του το παιδί. Μην νομίζεται ότι και οι "μεγάλοι" δεν μπορούν να πέσουν θύματα. Η υπέρ έκθεση στα social μας κάνει ευάλωτους.

Ένα άλλο θέμα,είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Σε όλο το φάσμα τους από Οικογενειακές μέχρι και φιλικές.

Ο συνδυασμός που έχει κάνει ο συγγραφέας με την ελληνική μυθολογία, κάνει το βιβλίο ακόμα πιο ενδιαφέρον.

Είναι ένα βιβλίο turn pages. Με το που μπείτε σε αυτό τον κόσμο δεν θα θέλετε να βγείτε αν δεν διαβά��ετε και την τελευταία σελίδα.

Αγαπητέ Στέφανε εύχομαι το βιβλίο σου να είναι καλοτάξιδο, να ταξιδέψει σε πολλές βιβλιοθήκες και να έχεις άπειρη έμπνευση για τα επόμενα σου έργα.

Και αν σκέφτεστε να το διαβάσετε,απλώς κάντε το.

[Ραφαήλ Παπαδόπουλος · Rating 5 out of 5]

Ένα ακόμη αριστούργημα από τον Στέφανο Αλεξιάδη. Πολύ ωραίο βιβλίο, πολύ ωραία γραφή, πολύ έξυπνη πλοκή. Για άλλη μια φορά η ελληνική μυθολογία μπλέκεται με την σημερινή σύγχρονη πραγματικότητα! Η ανατροπή σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό και σε κάνει να σκέφτεσαι ξανά και ξανά «Μα πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό;»! Ένα θέμα που είναι παραπάνω από επίκαιρο και βασανίζει τόσο τους γονείς όσο και τους εκπαιδευτικούς, η χρήση των διαφόρων social media από τους νέους και τις νέες και οι κίνδυνοι που αυτά κρύβουν! Μέσα από τα βιώματα του δεκατετράχρονου Μάρκου βλέπουμε τις ψυχολογικές εναλλαγές των εφήβων, τις δυσκολίες που έχουν με τον οικογενειακό, φιλικό και κοινωνικό περίγυρο και την ανάγκη τους να μιλήσουν και να ακουστεί η φωνή τους, να γίνει κατανοητή και αποδεκτή η ανησυχία τους. Η Κομοτηνή γίνεται ο στίβος δράσης των ηρώων και των ηρωίδων, μια μικρή πόλη, που στα σπλάχνα της έχει καλά κρυμμένο έναν κίτρινο αρκούδο. Τα λόγια είναι περιττά για ένα τέτοιο αριστούργημα... Η πένα του Στέφανου Αλεξιάδη σου δημιουργεί την αίσθηση ότι δεν θέλεις να αφήσεις το βιβλίο από τα χέρια σου. Το σασπένς είναι παρόν και όσο διαβάζεις αυτό το μυθιστόρημα θέλεις να έρθει το τέλος, να μάθεις ποιος ήρωας / ποια ηρωίδα είναι υπεύθυνος/η. Είναι ένα υπέροχο βιβλίο, η πλοκή ρέει γρήγορα και το λεξιλόγιο του είναι προσιτό για όλες τις ηλικίες.

[Kostas Rasg · Rating 5 out of 5]

Το δεύτερο βιβλίο του Στεφάνου διαδραματίζεται στην Κομοτηνή, μια πόλη που για όσους έζησαν εκεί αποτελεί πόλη σταθμό ! Η ανάγνωση ενός μυθιστορήματος που διαδραματίζεται εκεί έχει μια ιδιαίτερη αξία και αίσθηση για εμάς…
Θίγει για ακόμα μια φορά (βλ. το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Οιμωγή») ένα θέμα με πολλές κοινωνικές προεκτάσεις… τα παιδιά… όλοι έχουμε υπάρξει κάποτε και μερικοί ακόμα συναναστρεφόμαστε είτε ως γονείς είτε ως εκπαιδευτικοί! Τα μηνύματα πολλά! Τα συναισθήματα ακόμα περισσότερα!
Η γραφή του Στεφάνου είναι τόσο βελούδινη, αβίαστη και προσεγμένη, ώστε η ανάγνωση του βιβλίου είναι πάρα πολύ ευχάριστη και η αφήγηση της υπόθεσης κυλάει πολύ γρήγορα!
Εύχομαι να το απολαύσετε κι εσείς!

[Zoi Vlachou · Rating 5 out of 5]

Αν πω ότι περίμενα το τέλος θα είναι ψέμα! Δεν πέρασε ο νους μου ούτε για πλάκα από εκεί! Ενα εκπληκτικό ψυχολογικό θρίλερ με πρωταγωνιστές παιδιά στην εφηβεία και τραύματα που μας ακολουθούν από μικρούς! Το λάτρεψα!

[Maria · Rating 3 out of 5]

Γρηγόρη πλοκή, εύκολα κεφάλαια και ένα plot twist που με βρήκε απροετοίμαστη !