What do you think?
Rate this book
Αναρχισμός και ψυχολογία
Πολλοί αναρχικοί είναι καχύποπτοι απέναντι στην 'ψυχολογιοποίηση', και αναφέρονται πολύ ελάχιστα στην ψυχολογία πέραν του να ασκούν κριτική στον ατομικισμό της. Ωστόσο, στις ψυχολογικές υποθέσεις σχετικά με την εξουσία, την ιεραρχία, τη συνεργασία και παρόμοιες δυναμικές λανθάνει μια κριτική απέναντι στον κρατισμό και τον καπιταλισμό, και σκιαγραφούνται προ-εικονιστικές απόπειρες για την αλλαγή της κοινωνίας έτσι ώστε οι άνθρωποι να επιτυγχάνουν πιο εύκολα τόσο την αυτονομία όσο και την αμοιβαιότητα. Την ίδια στιγμή, ο προσωπικός και διαπροσωπικός αναβρασμός συχνά δυσχεραίνει αυτές τις απόπειρες. Το ζητούμενο είναι να προσδιορίσουμε ποιες πλευρές της ψυχολογικής έρευνας και της ψυχοθεραπείας, ιδιαίτερα της κριτικής ψυχολογίας, των προεκτάσεων της ανθρωπιστικής ψυχολογίας και της ριζοσπαστικής ψυχανάλυσης, μπορούν να βοηθήσουν τους αναρχικούς να καταπιαστούν ταυτόχρονα με το προσωπικό και το πολιτικό. [...]
53 pages
Published January 1, 2011
20 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 of 1 review
November 12, 2021
Στις ψυχολογικές υποθέσεις σε σχέση με την εξουσία, την ιεραρχία, τη συνεργασία και παρόμοιες δυναμικές λανθάνει μια κριτική απέναντι στον κρατισμό και τον καπιταλισμό και σκιαγραφούνται απόπειρες για την αλλαγή της κοινωνίας έτσι ώστε οι άνθρωποι να επιτυγχάνουν πιο εύκολα τόσο την αυτονομία όσο και την αμοιβαιότητα.
Μια μη ιεραρχική κοινωνία θα βοηθούσε τους ανθρώπους να αντιμετωπίσουν τις μεταβαλλόμενες και μερικές φορές συγκρουόμενες ανάγκες για αυτονομία και αμοιβαιότητα χωρίς να βλάπτουν τους άλλους κατά τη διαδικασία.
Ο έλεγχος της εξουσίας δεν βασίζεται μόνο στην καταστολή των ριζοσπαστικών κινημάτων αλλά επίσης στον αποπροσανατολισμό μας σε καριερίστικα, καταναλωτικά εθνικιστικά και άλλα ιδεολογικώς βολικά μονοπάτια που θυσιάζουν είτε την αμοιβαιότητα ή συχνά και τα δύο.
Αυτός ο αποπροσανατολισμός διεξάγεται σε μεγάλο βαθμό μες από τους κυρίαρχους θεσμούς (εκπαίδευση, θρησκεία, μίντια, νόμος, ψυχοθεραπεία)που εσωτερικεύουν και διαδίδουν συγκεκριμένες απόψεις για την ανθρώπινη φύση και κοινωνία.
Η «θετική ψυχολογία» είναι κατά βάση ένα ακόμα δόλωμα για ν αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης μας αντί για τον κόσμο.
Η ανθρώπινη τάση για αμοιβαία βοήθεια καταστέλλεται περαιτέρω από εκείνους μέσα στη βιομηχανία της αποβλάκωσης που κατ’ επάγγελμα προσηλυτίζουν για λογαριασμό μιας απολιτικής θετικής ψυχολογίας. Η έμφαση της τελευταίας στο να κατηγορούμε τους εαυτούς μας για την αλλοτρίωση και την καταπίεση μας ενισχύεται στη συνέχεια από τις καθημερινές σχέσεις αμοιβαίας συναίνεσης όπου διαρκώς ενθαρρυνόμαστε «να είμαστε ρεαλιστές» να ακολουθούμε το πρόγραμμα, να πάψουμε να γκρινιάζουμε, να πάρουμε κανένα αντικαταθλιπτικό αν είναι ανάγκη και προς Θεού να δείχνουμε χαρούμενοι.
…ψυχολογική χειραγώγηση από τη διάδοση στρεβλών μοντέλων κανονικότητας…
Δεν κατοικούν οι άνθρωποι μέσα στο κράτος αλλά το κράτος μέσα στους ανθρώπους.
Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε σήμερα και πρέπει να λύσουμε στο κοντινό μέλλον είναι το πώς μπορεί κάποιος να είναι ο εαυτός του και ταυτόχρονα σε ενότητα με τους άλλους, πώς μπορεί να συμπάσχει βαθιά με όλα τα ανθρώπινα πλάσματα και συγχρόνως να διατηρεί τις χαρακτηριστικές του ποιότητες.
Στη θέα όλων αυτών που χρειάζεται να γίνουν, μερικές φορές αρκούμαστε να αφήνουμε τα πράγματα να συμβαίνουν να παραμένουμε επαρκώς λειτουργικοί για τα καθήκοντα της στιγμής αντί να αναπτύσσουμε προσωπικές, διαπροσωπικές και συλλογικές ικανότητες που μπορεί κάποια μέρα μια αναρχική κοινωνία να παρέχει με πιο φυσικό τρόπο.
Το να εστιάσουμε στον εαυτό μας –στις σχέσεις μας, στις ανάγκες μας τα συναισθήματά μας, τις επιθυμίες μας, τα μικρά και μεγάλα προβλήματά μας- μπορεί να μας απορροφήσει, να μας απομονώσει, να μας κάνει ναρκισσιστές. Αρνούμαστε τις ατομικές λύσεις. Αν όμως κατανοούσαμε όντως καλύτερα τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας – από πού προέρχονται, γιατί τις έχουμε, πώς να τις ικανοποιήσουμε πώς μπορούμε να τις αλλάξουμε- κι αν όντως μάθουμε να αλληλεπιδρούμε πιο αποτελεσματικά, τότε οι συνθήκες της ζωής μας θα μπορούσαν να είναι πιο ικανοποιητικές οι σχέσεις μας πιο ουσιαστικές η εργασιακή μας ζωή πιο ανεκτή και τα κοινωνικά και πολιτικά μας εγχειρήματα πιο αποτελεσματικά. Οι αναρχικοί έχουν καλή αίσθηση, νομίζω του πώς μπορεί να είναι μια ζωή ελεύθερη από την ανταγωνιστικότητα, την κτητικότητα, τη ζήλια και την κυριαρχία, με το άνοιγμά μας στην απελευθέρωση, τον αυθορμητισμό και τη χαρά.
Η ψυχοθεραπεία μας «βοηθάει» να προσαρμοστούμε σε ένα μη ικανοποιητικό κόσμο εσωτερικεύοντας τα προβλήματα και τις λύσεις αντί να αναγνωρίζουμε την κοινωνική τους φύση. Ο ισχυρισμός της ψυχολογίας πώς είναι μια επιστήμη ξέχωρη από τη φιλοσοφία συνόδευσε τον Κοινωνικό Δαρβινισμό του 19ου αιώνα ο οποίος φαντάστηκε και απαίτησε μια ανταγωνιστική και μοχθηρή ανθρώπινη φύση για έναν καπιταλιστικό κόσμο όπου « ο ένας βγάζει το μάτι του αλλουνού». Προϋπέθεσε παρά αμφισβήτησε την ιεραρχία, την πατριαρχία και τα φυλετικά προνόμια. Οι ψυχολόγοι του 20ου αιώνα ενθάρρυναν τους ανθρώπους να επιδιορθώνουν τον εαυτό τους αντί να αμφισβητούν πιο ανοιχτά τα αφεντικά τις πολιτικές ελίτ ή τους κυρίαρχους θεσμούς.
Κι ακόμη σήμερα, η mainstream θεραπεία μας βοηθάει να λειτουργούμε, τονώνοντας την αυτοεκτίμησή μας και διατηρώντας τις σχέσεις μας έτσι ώστε να τα βγάζουμε πέρα στο σχολείο να πηγαίνουμε στη δουλειά στην ώρα μας να το παλεύουμε τη μια μέρα μετά την άλλη, να κατέχουμε τεχνικές μείωσης του άγχους και να αγνοούμε κάθε σημάδι ότι κάτι έξω από μας μπορεί να είναι λάθος, ακόμη κι όταν εκατομμύρια από μας έχουν παρόμοια «προσωπικά προβλήματα».
Οι καπιταλιστές βεβαίως, ευχαρίστως μας πουλούν ό,τι χρειαζόμαστε για να διαλογιστούμε και να επικοινωνήσουμε να κάνουμε γιόγκα και τάντρα να ανακαλύψουμε τους αυθεντικούς μας εαυτούς μας και να προχωρήσουμε στο πνευματικό μας ταξίδι θετικοί, ευτυχισμένοι, απορροφημένοι, στον εαυτό μας και ακίνδυνοι.
Μπορεί να είναι αδύνατο να αναδημιουργήσουμε την προσωπικότητα κι επομένως να μεταμορφώσουμε τη ζωή ή να δημιουργήσουμε τη δική μας πραγματικότητα είναι όμως δυνατό να διδαχτούμε ικανότητες και να δημιουργήσουμε κοινότητες που μας βοηθούν να ενεργούμε και να αισθανόμαστε κοντύτερα σε ό,τι φανταζόμαστε πώς είναι δυνατό.
Μια μη ιεραρχική κοινωνία θα βοηθούσε τους ανθρώπους να αντιμετωπίσουν τις μεταβαλλόμενες και μερικές φορές συγκρουόμενες ανάγκες για αυτονομία και αμοιβαιότητα χωρίς να βλάπτουν τους άλλους κατά τη διαδικασία.
Ο έλεγχος της εξουσίας δεν βασίζεται μόνο στην καταστολή των ριζοσπαστικών κινημάτων αλλά επίσης στον αποπροσανατολισμό μας σε καριερίστικα, καταναλωτικά εθνικιστικά και άλλα ιδεολογικώς βολικά μονοπάτια που θυσιάζουν είτε την αμοιβαιότητα ή συχνά και τα δύο.
Αυτός ο αποπροσανατολισμός διεξάγεται σε μεγάλο βαθμό μες από τους κυρίαρχους θεσμούς (εκπαίδευση, θρησκεία, μίντια, νόμος, ψυχοθεραπεία)που εσωτερικεύουν και διαδίδουν συγκεκριμένες απόψεις για την ανθρώπινη φύση και κοινωνία.
Η «θετική ψυχολογία» είναι κατά βάση ένα ακόμα δόλωμα για ν αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης μας αντί για τον κόσμο.
Η ανθρώπινη τάση για αμοιβαία βοήθεια καταστέλλεται περαιτέρω από εκείνους μέσα στη βιομηχανία της αποβλάκωσης που κατ’ επάγγελμα προσηλυτίζουν για λογαριασμό μιας απολιτικής θετικής ψυχολογίας. Η έμφαση της τελευταίας στο να κατηγορούμε τους εαυτούς μας για την αλλοτρίωση και την καταπίεση μας ενισχύεται στη συνέχεια από τις καθημερινές σχέσεις αμοιβαίας συναίνεσης όπου διαρκώς ενθαρρυνόμαστε «να είμαστε ρεαλιστές» να ακολουθούμε το πρόγραμμα, να πάψουμε να γκρινιάζουμε, να πάρουμε κανένα αντικαταθλιπτικό αν είναι ανάγκη και προς Θεού να δείχνουμε χαρούμενοι.
…ψυχολογική χειραγώγηση από τη διάδοση στρεβλών μοντέλων κανονικότητας…
Δεν κατοικούν οι άνθρωποι μέσα στο κράτος αλλά το κράτος μέσα στους ανθρώπους.
Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε σήμερα και πρέπει να λύσουμε στο κοντινό μέλλον είναι το πώς μπορεί κάποιος να είναι ο εαυτός του και ταυτόχρονα σε ενότητα με τους άλλους, πώς μπορεί να συμπάσχει βαθιά με όλα τα ανθρώπινα πλάσματα και συγχρόνως να διατηρεί τις χαρακτηριστικές του ποιότητες.
Στη θέα όλων αυτών που χρειάζεται να γίνουν, μερικές φορές αρκούμαστε να αφήνουμε τα πράγματα να συμβαίνουν να παραμένουμε επαρκώς λειτουργικοί για τα καθήκοντα της στιγμής αντί να αναπτύσσουμε προσωπικές, διαπροσωπικές και συλλογικές ικανότητες που μπορεί κάποια μέρα μια αναρχική κοινωνία να παρέχει με πιο φυσικό τρόπο.
Το να εστιάσουμε στον εαυτό μας –στις σχέσεις μας, στις ανάγκες μας τα συναισθήματά μας, τις επιθυμίες μας, τα μικρά και μεγάλα προβλήματά μας- μπορεί να μας απορροφήσει, να μας απομονώσει, να μας κάνει ναρκισσιστές. Αρνούμαστε τις ατομικές λύσεις. Αν όμως κατανοούσαμε όντως καλύτερα τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας – από πού προέρχονται, γιατί τις έχουμε, πώς να τις ικανοποιήσουμε πώς μπορούμε να τις αλλάξουμε- κι αν όντως μάθουμε να αλληλεπιδρούμε πιο αποτελεσματικά, τότε οι συνθήκες της ζωής μας θα μπορούσαν να είναι πιο ικανοποιητικές οι σχέσεις μας πιο ουσιαστικές η εργασιακή μας ζωή πιο ανεκτή και τα κοινωνικά και πολιτικά μας εγχειρήματα πιο αποτελεσματικά. Οι αναρχικοί έχουν καλή αίσθηση, νομίζω του πώς μπορεί να είναι μια ζωή ελεύθερη από την ανταγωνιστικότητα, την κτητικότητα, τη ζήλια και την κυριαρχία, με το άνοιγμά μας στην απελευθέρωση, τον αυθορμητισμό και τη χαρά.
Η ψυχοθεραπεία μας «βοηθάει» να προσαρμοστούμε σε ένα μη ικανοποιητικό κόσμο εσωτερικεύοντας τα προβλήματα και τις λύσεις αντί να αναγνωρίζουμε την κοινωνική τους φύση. Ο ισχυρισμός της ψυχολογίας πώς είναι μια επιστήμη ξέχωρη από τη φιλοσοφία συνόδευσε τον Κοινωνικό Δαρβινισμό του 19ου αιώνα ο οποίος φαντάστηκε και απαίτησε μια ανταγωνιστική και μοχθηρή ανθρώπινη φύση για έναν καπιταλιστικό κόσμο όπου « ο ένας βγάζει το μάτι του αλλουνού». Προϋπέθεσε παρά αμφισβήτησε την ιεραρχία, την πατριαρχία και τα φυλετικά προνόμια. Οι ψυχολόγοι του 20ου αιώνα ενθάρρυναν τους ανθρώπους να επιδιορθώνουν τον εαυτό τους αντί να αμφισβητούν πιο ανοιχτά τα αφεντικά τις πολιτικές ελίτ ή τους κυρίαρχους θεσμούς.
Κι ακόμη σήμερα, η mainstream θεραπεία μας βοηθάει να λειτουργούμε, τονώνοντας την αυτοεκτίμησή μας και διατηρώντας τις σχέσεις μας έτσι ώστε να τα βγάζουμε πέρα στο σχολείο να πηγαίνουμε στη δουλειά στην ώρα μας να το παλεύουμε τη μια μέρα μετά την άλλη, να κατέχουμε τεχνικές μείωσης του άγχους και να αγνοούμε κάθε σημάδι ότι κάτι έξω από μας μπορεί να είναι λάθος, ακόμη κι όταν εκατομμύρια από μας έχουν παρόμοια «προσωπικά προβλήματα».
Οι καπιταλιστές βεβαίως, ευχαρίστως μας πουλούν ό,τι χρειαζόμαστε για να διαλογιστούμε και να επικοινωνήσουμε να κάνουμε γιόγκα και τάντρα να ανακαλύψουμε τους αυθεντικούς μας εαυτούς μας και να προχωρήσουμε στο πνευματικό μας ταξίδι θετικοί, ευτυχισμένοι, απορροφημένοι, στον εαυτό μας και ακίνδυνοι.
Μπορεί να είναι αδύνατο να αναδημιουργήσουμε την προσωπικότητα κι επομένως να μεταμορφώσουμε τη ζωή ή να δημιουργήσουμε τη δική μας πραγματικότητα είναι όμως δυνατό να διδαχτούμε ικανότητες και να δημιουργήσουμε κοινότητες που μας βοηθούν να ενεργούμε και να αισθανόμαστε κοντύτερα σε ό,τι φανταζόμαστε πώς είναι δυνατό.
Displaying 1 of 1 review