What do you think?
Rate this book
Συλλαβίζοντας το καλοκαίρι
Το ταξίδι στις Κυκλάδες και στο φως ξεκινά ένα καλοκαίρι, στα τέλη του εικοστού αιώνα. Ένας διάσημος νομπελίστας, ο Αλμπέρ Καμύ, επιστρέφει στην πρωτεύουσα του χρόνου, την εποχή μας, και στη Μεσόγειο που αγάπησε. Τον συνοδεύει η νεαρή δημοσιογράφος Αριάδνη Δάριβα, που βλέπει αυτό το ταξίδι σαν μια δεύτερη ευκαιρία προκειμένου ο Γαλλοαλγερινός συγγραφέας να ολοκληρώσει το μυθιστόρημά του Ο πρώτος άνθρωπος.
Κάτω από τον ανίκητο ήλιο, στο διονυσιακό περιβάλλον της καλοκαιρινής Μυκόνου, ο Καμύ θα προσπαθήσει να συμφιλιώσει τις αναμνήσεις της προηγούμενης ζωής του με ένα σήμερα που δεν τον αφορά. Παλινωδώντας ανάμεσα στον έρωτα και στον θάνατο, θέλει να πιαστεί από τη χαρά της ζωής μέσα σ’ έναν κόσμο όπου άνθρωποι, βιβλία και πάθη ζητούν ολοκλήρωση.
Ένα μυθιστόρημα για το ελληνικό καλοκαίρι, για την αιώνια εφηβεία και τη νιότη που δεν κατάφερε να αγγίξει ο χρόνος.
Κάτω από τον ανίκητο ήλιο, στο διονυσιακό περιβάλλον της καλοκαιρινής Μυκόνου, ο Καμύ θα προσπαθήσει να συμφιλιώσει τις αναμνήσεις της προηγούμενης ζωής του με ένα σήμερα που δεν τον αφορά. Παλινωδώντας ανάμεσα στον έρωτα και στον θάνατο, θέλει να πιαστεί από τη χαρά της ζωής μέσα σ’ έναν κόσμο όπου άνθρωποι, βιβλία και πάθη ζητούν ολοκλήρωση.
Ένα μυθιστόρημα για το ελληνικό καλοκαίρι, για την αιώνια εφηβεία και τη νιότη που δεν κατάφερε να αγγίξει ο χρόνος.
256 pages, Paperback
First published May 1, 2014
24 people want to read
About the author
Dimitris Stefanakis
9 books16 followersDimitris Stefanakis (Greek: Δημήτρης Στεφανάκης) is a fiction writer and translator.
In 2011 his novel Days of Alexandria (Greek: Μέρες Αλεξάνδρειας; Spanish: Los días de Alejandría ; French: Jours d'Alexandrie) was awarded the French "Prix Méditerranée étranger" and the ""International Cavafy Award for prose."
He has translated contemporary literature (Saul Bellow, John Updike, Margaret Atwood, E.M. Forster, Joseph Brodsky) into Greek.
In 2011 his novel Days of Alexandria (Greek: Μέρες Αλεξάνδρειας; Spanish: Los días de Alejandría ; French: Jours d'Alexandrie) was awarded the French "Prix Méditerranée étranger" and the ""International Cavafy Award for prose."
He has translated contemporary literature (Saul Bellow, John Updike, Margaret Atwood, E.M. Forster, Joseph Brodsky) into Greek.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 11 of 11 reviews
January 5, 2021
«Συλλαβίζοντας το Καλοκαίρι».
«Όλα γίνονται από μια συνήθεια. Είμαστε γελοίοι αριθμοί μιας κοινωνίας που ενεργεί από συνήθεια, μισούμε ή αγαπάμε από συνήθεια και σκεπτόμαστε τα «μεγάλα προβλήματα» από συνήθεια».
Ξαφνικά σαν ασυνήθιστη συνήθεια, σαν τις πρώτες τηλεγραφικές φράσεις ενός γραπτού απο την κωφάλαλη αιωνιότητα και τη χαδιάρα αύρα που αγγίζει αδιάφορα τους καταδικασμένους στην λαιμητόμο θεατές του ίδιου τους του εαυτού, κάπου σε ένα αυθάδικο και παραδόπιστα ερωτικό ανεμοδαρμένο κυκλαδονήσι ζωντανεύει ο Μερσώ, ο ξένος, αυτός ο τόσο δικός μας, τόσο πολύ γνώριμος, τόσο ανοίκεια και απολίτιστα λατρεμένος ξένος. Αυτός που ξέπνοα λάτρεψε τον παραλογισμού του ζωοφόρου ήλιου και δολοφόνησε κάθε έννοια λογικής εξήγησης. Αυτός που πριν χαθεί στην απροσδιοριστία των θεσμών και των νόμων σκεφτηκε : Σήμερα πέθανε η μαμά. Μπορεί και χθες, δεν ξέρω. Έλαβα ένα τηλεγράφημα απο το άσυλο. Και το έγραψε εγκαινιάζοντας την λογοτεχνική δόξα στα έγκατα του παντοτινού.
Και τώρα ένας «ξένος» πριν και μετά την πτώση του, ο σημαντικότερος Γάλλος λογοτέχνης μεταπολεμικά, σαράντα χρόνια μετά τον θάνατο του, επιστρέφει, ο Αλμπέρ Καμύ εμφανίζεται τον Ιούλιο του 1998 ολοζώντανος, ανάμεσα μας, σε μια εποχή που τα πάντα έχουν μεταλλαχθεί, για να μας χαμογελάσει με το τσιγάρο στο πλάι των χειλιών του και να μας μπάσει σε ένα όνειρο προφανώς ολέθριο για την ψυχική και πνευματική ισορροπία μας.
Ο Γαλλοαλγερινός νομπελίστας
σαν ταξιδιώτης στις ρωγμές του χρόνου, έχει μεταπηδήσει σε άλλες διαστάσεις εκτοξευόμενος σε ένα μελλοντικό κόσμο και τυλίγμενος στο μαγνάδι της άτρωτης βιοψυχολογικής κατάστασης ερωτοτροπεί με την ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας.
Πως μπορείς να συλλαβίσεις ή να περιγράψεις ένα τέτοιο καλοκαίρι. Πως να μην ζαλιστείς απο την περιστροφική φορά των Κυκλάδων γύρω απο τη Δήλο και πάνω απο μια γαλανομάτα μάγισσα που τα ελιξίρια της λαμπυρίζουν στον αφρό της θάλασσας καθώς χορεύει και πείθει τους θεούς κάθε σύμπαντος πως το δικό της νησιωτικό σύμπλεγμα δικαίως αποκαλείται μέσα απο τους αιώνες των εξωκοσμικών γαλαξιών, η καρδιά του Κόσμου.
Σε αυτό το νησί ο Καμύ προσκλήθηκε δοκιμαστικά για να αναστηθεί ; Να αναγεννηθεί ; Να υπάρξει; Να παραδοθεί στις ανώμαλες λοβοτομές που υφίστανται η νομοτέλεια της φύσης απο τους κανόνες που τη διέπουν. Και όταν τελικά αποδέχτηκε την πρόταση της παραφροσύνης που χωρίζει ζώντες και τεθνεώτες αντιλήφθηκε επιτέλους τι ακριβώς εννοούσε όταν έλεγε πως είκοσι αιώνες τώρα οι άνθρωποι πασχίζουν να ευπρεπίσουν την ελληνική αυθάδεια και αφέλεια.
Μια ελληνίδα δημοσιογράφος η Αριάδνη Δάριβα, απόφοιτος της γαλλικής φιλολογίας και φανατική θαυμάστρια του νομπελίστα κατάφερε να πιέσει το μνημονικό του άχρονου λεπτού μέσα στον Ιούνιο του ‘58, όταν ο Καμύ σεργιανούσε στη ζωή ξαναγεννημένος απο το άπλετο φως του Αιγαίου και να τον απαγάγει χρονικά μεταπηδώντας πολλά χρόνια αργότερα. Η μεγάλη της επιθυμία ήταν να τον πείσει να ολοκληρώσει το ημιτελές μυθιστόρημα που εμπνεύστηκε εκεί δίπλα στη Δήλο. Τι θαύμα! Τι απίστευτη επιστημονική εξέλιξη η ιδέα του τετραδιάστατου σύμπαντος που επιτρέπει σε έναν νεκρό που αναστήθηκε ή σε έναν ολοζώντανο άνθρωπο που μας επισκέφθηκε απο καποιο παράπλευρο σύμπαν.
Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει καμία επιστημονική η οποιοδήποτε άλλη εξήγηση αν πρόκειται να ζήσω το αδιανόητο. Θα σας πω απλά τα λόγια του λατρεμένου φιλάσθενου συγγραφέα με τα τεράστια μάτια, του τρυφερού Μαρσέλ που επέμενε δικαίως πως ο χρόνος δεν είναι τίποτε περισσότερο απο μια αίσθηση. Μια μνήμη, ανακτημένη με φτιασιδώματα του νου, μια χρονική στιγμή που μνημονεύεται παντοτινά κάθε δευτερόλεπτο όλο και πιο παραλλαγμένη απο ροή γεγονότων που παρεισφρύουν στις αισθήσεις. Ξαναβρείτε τον χαμένο χρόνο, ίσως είναι εφικτό.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να κλειστούμε σε ψυχιατρικό ίδρυμα μα θα πήγαινα εθελοντικά να δηλώσω τρόφιμος σε μόνιμη βάση αν είχα να ξοδέψω στιγμές και χρόνο με τον Καμύ μέσα απο την λογοτεχνική και την προσωπική του δόξα, την ατομική του βούληση, την αναπνοή των λέξεων του, την ανάσα των ονείρων του, την αφή των παθών του, την οσμή των ηδονών του, τον πόνο των διεισδύσεων του ...τα ποθοπλάνταχτα στρώματα των συναντήσεων του με τον θεό, τις πολιτικές του πεποιθήσεις, τις διεκδικητικές του διαλέξεις, όλον το μύθο του σε πραγματικό χρόνο και με τεράστια ποσοστά αλήθειας.
Τι ποσοστό αλήθειας υπάρχει σε όσα ειπώθηκαν εως τώρα. Ούτε κι εγώ ξέρω.
Ως ένα σημείο λογοτεχνικής λαγνείας γύρω απο το ανθρώπινο σύμπαν που καταγράφεται μέσα σε κάθε πεζογραφική οντότητα με ταλέντο άπλετης φαντασίας όλα βαίνουν καλώς «Συλλαβίζοντας κάποιο αξέχαστο καλοκαίρι στην παρενέργεια της μνήμης που ετυμολογεί τον χρόνο.
Απο κει και μετά, ειλικρινά δεν βρήκα κάποια ουσιώδη μυθιστορηματική εκδοχή δημιουργίας που να συνοδεύει τον λόγο για τον οποίο γράφτηκε τούτο το βιβλίο.
Όσοι διάβασαν, διαβάζουν, λατρεύουν, θαυμάζουν, ταυτίζονται, αλλάζουν και εξελίσσονται ως ανθρώπινες υπάρξεις μέσα απο τα έργα του Καμύ θα το διαβάσουν με κάποιο αρχικά σχετικό ενδιαφέρον αναφορικά με την κατάληξη ή έστω λόγω της μυρωδιάς του τσιγάρου που απομνημονεύει τον λατρεμένο συγγραφέα ως αίσθηση πρωταγωνιστική σε αυτές τις σελίδες. Όσοι διάβασαν ή διαβάζουν Καμύ ξέρουν καλά.
Γνωρίζουν πως δεν υπάρχει λόγος ύπαρξης αυτού του γραπτού που συλλάβισε κάποιο.. στα ρηχά νερά της Μεσογείου, διακειμενικά και εναλλακτικά διορθωμένο επιστημονικά καλοκαίρι.
Για αυτούς που δεν έχουν ακόμη πλουτίσει το είναι τους και την ύπαρξη τους διαβάζοντας και μελετώντας τα έργα του Καμύ απαγορεύεται αυστηρά να «συλλαβίσουν» τέτοια «καλοκαίρια».
2 ⭐️( λόγω αρώματος Αλμπέρ Καμύ).
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς και σεμνούς ασπασμούς
«Όλα γίνονται από μια συνήθεια. Είμαστε γελοίοι αριθμοί μιας κοινωνίας που ενεργεί από συνήθεια, μισούμε ή αγαπάμε από συνήθεια και σκεπτόμαστε τα «μεγάλα προβλήματα» από συνήθεια».
Ξαφνικά σαν ασυνήθιστη συνήθεια, σαν τις πρώτες τηλεγραφικές φράσεις ενός γραπτού απο την κωφάλαλη αιωνιότητα και τη χαδιάρα αύρα που αγγίζει αδιάφορα τους καταδικασμένους στην λαιμητόμο θεατές του ίδιου τους του εαυτού, κάπου σε ένα αυθάδικο και παραδόπιστα ερωτικό ανεμοδαρμένο κυκλαδονήσι ζωντανεύει ο Μερσώ, ο ξένος, αυτός ο τόσο δικός μας, τόσο πολύ γνώριμος, τόσο ανοίκεια και απολίτιστα λατρεμένος ξένος. Αυτός που ξέπνοα λάτρεψε τον παραλογισμού του ζωοφόρου ήλιου και δολοφόνησε κάθε έννοια λογικής εξήγησης. Αυτός που πριν χαθεί στην απροσδιοριστία των θεσμών και των νόμων σκεφτηκε : Σήμερα πέθανε η μαμά. Μπορεί και χθες, δεν ξέρω. Έλαβα ένα τηλεγράφημα απο το άσυλο. Και το έγραψε εγκαινιάζοντας την λογοτεχνική δόξα στα έγκατα του παντοτινού.
Και τώρα ένας «ξένος» πριν και μετά την πτώση του, ο σημαντικότερος Γάλλος λογοτέχνης μεταπολεμικά, σαράντα χρόνια μετά τον θάνατο του, επιστρέφει, ο Αλμπέρ Καμύ εμφανίζεται τον Ιούλιο του 1998 ολοζώντανος, ανάμεσα μας, σε μια εποχή που τα πάντα έχουν μεταλλαχθεί, για να μας χαμογελάσει με το τσιγάρο στο πλάι των χειλιών του και να μας μπάσει σε ένα όνειρο προφανώς ολέθριο για την ψυχική και πνευματική ισορροπία μας.
Ο Γαλλοαλγερινός νομπελίστας
σαν ταξιδιώτης στις ρωγμές του χρόνου, έχει μεταπηδήσει σε άλλες διαστάσεις εκτοξευόμενος σε ένα μελλοντικό κόσμο και τυλίγμενος στο μαγνάδι της άτρωτης βιοψυχολογικής κατάστασης ερωτοτροπεί με την ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας.
Πως μπορείς να συλλαβίσεις ή να περιγράψεις ένα τέτοιο καλοκαίρι. Πως να μην ζαλιστείς απο την περιστροφική φορά των Κυκλάδων γύρω απο τη Δήλο και πάνω απο μια γαλανομάτα μάγισσα που τα ελιξίρια της λαμπυρίζουν στον αφρό της θάλασσας καθώς χορεύει και πείθει τους θεούς κάθε σύμπαντος πως το δικό της νησιωτικό σύμπλεγμα δικαίως αποκαλείται μέσα απο τους αιώνες των εξωκοσμικών γαλαξιών, η καρδιά του Κόσμου.
Σε αυτό το νησί ο Καμύ προσκλήθηκε δοκιμαστικά για να αναστηθεί ; Να αναγεννηθεί ; Να υπάρξει; Να παραδοθεί στις ανώμαλες λοβοτομές που υφίστανται η νομοτέλεια της φύσης απο τους κανόνες που τη διέπουν. Και όταν τελικά αποδέχτηκε την πρόταση της παραφροσύνης που χωρίζει ζώντες και τεθνεώτες αντιλήφθηκε επιτέλους τι ακριβώς εννοούσε όταν έλεγε πως είκοσι αιώνες τώρα οι άνθρωποι πασχίζουν να ευπρεπίσουν την ελληνική αυθάδεια και αφέλεια.
Μια ελληνίδα δημοσιογράφος η Αριάδνη Δάριβα, απόφοιτος της γαλλικής φιλολογίας και φανατική θαυμάστρια του νομπελίστα κατάφερε να πιέσει το μνημονικό του άχρονου λεπτού μέσα στον Ιούνιο του ‘58, όταν ο Καμύ σεργιανούσε στη ζωή ξαναγεννημένος απο το άπλετο φως του Αιγαίου και να τον απαγάγει χρονικά μεταπηδώντας πολλά χρόνια αργότερα. Η μεγάλη της επιθυμία ήταν να τον πείσει να ολοκληρώσει το ημιτελές μυθιστόρημα που εμπνεύστηκε εκεί δίπλα στη Δήλο. Τι θαύμα! Τι απίστευτη επιστημονική εξέλιξη η ιδέα του τετραδιάστατου σύμπαντος που επιτρέπει σε έναν νεκρό που αναστήθηκε ή σε έναν ολοζώντανο άνθρωπο που μας επισκέφθηκε απο καποιο παράπλευρο σύμπαν.
Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει καμία επιστημονική η οποιοδήποτε άλλη εξήγηση αν πρόκειται να ζήσω το αδιανόητο. Θα σας πω απλά τα λόγια του λατρεμένου φιλάσθενου συγγραφέα με τα τεράστια μάτια, του τρυφερού Μαρσέλ που επέμενε δικαίως πως ο χρόνος δεν είναι τίποτε περισσότερο απο μια αίσθηση. Μια μνήμη, ανακτημένη με φτιασιδώματα του νου, μια χρονική στιγμή που μνημονεύεται παντοτινά κάθε δευτερόλεπτο όλο και πιο παραλλαγμένη απο ροή γεγονότων που παρεισφρύουν στις αισθήσεις. Ξαναβρείτε τον χαμένο χρόνο, ίσως είναι εφικτό.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να κλειστούμε σε ψυχιατρικό ίδρυμα μα θα πήγαινα εθελοντικά να δηλώσω τρόφιμος σε μόνιμη βάση αν είχα να ξοδέψω στιγμές και χρόνο με τον Καμύ μέσα απο την λογοτεχνική και την προσωπική του δόξα, την ατομική του βούληση, την αναπνοή των λέξεων του, την ανάσα των ονείρων του, την αφή των παθών του, την οσμή των ηδονών του, τον πόνο των διεισδύσεων του ...τα ποθοπλάνταχτα στρώματα των συναντήσεων του με τον θεό, τις πολιτικές του πεποιθήσεις, τις διεκδικητικές του διαλέξεις, όλον το μύθο του σε πραγματικό χρόνο και με τεράστια ποσοστά αλήθειας.
Τι ποσοστό αλήθειας υπάρχει σε όσα ειπώθηκαν εως τώρα. Ούτε κι εγώ ξέρω.
Ως ένα σημείο λογοτεχνικής λαγνείας γύρω απο το ανθρώπινο σύμπαν που καταγράφεται μέσα σε κάθε πεζογραφική οντότητα με ταλέντο άπλετης φαντασίας όλα βαίνουν καλώς «Συλλαβίζοντας κάποιο αξέχαστο καλοκαίρι στην παρενέργεια της μνήμης που ετυμολογεί τον χρόνο.
Απο κει και μετά, ειλικρινά δεν βρήκα κάποια ουσιώδη μυθιστορηματική εκδοχή δημιουργίας που να συνοδεύει τον λόγο για τον οποίο γράφτηκε τούτο το βιβλίο.
Όσοι διάβασαν, διαβάζουν, λατρεύουν, θαυμάζουν, ταυτίζονται, αλλάζουν και εξελίσσονται ως ανθρώπινες υπάρξεις μέσα απο τα έργα του Καμύ θα το διαβάσουν με κάποιο αρχικά σχετικό ενδιαφέρον αναφορικά με την κατάληξη ή έστω λόγω της μυρωδιάς του τσιγάρου που απομνημονεύει τον λατρεμένο συγγραφέα ως αίσθηση πρωταγωνιστική σε αυτές τις σελίδες. Όσοι διάβασαν ή διαβάζουν Καμύ ξέρουν καλά.
Γνωρίζουν πως δεν υπάρχει λόγος ύπαρξης αυτού του γραπτού που συλλάβισε κάποιο.. στα ρηχά νερά της Μεσογείου, διακειμενικά και εναλλακτικά διορθωμένο επιστημονικά καλοκαίρι.
Για αυτούς που δεν έχουν ακόμη πλουτίσει το είναι τους και την ύπαρξη τους διαβάζοντας και μελετώντας τα έργα του Καμύ απαγορεύεται αυστηρά να «συλλαβίσουν» τέτοια «καλοκαίρια».
2 ⭐️( λόγω αρώματος Αλμπέρ Καμύ).
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς και σεμνούς ασπασμούς
July 21, 2014
Ψάχνω να βρω την κατάλλη λέξη για να χαρακτηρίσω αυτό το μυθιστόρημα. Άσκοπο; Ανούσιο; Επίπεδο; Επιτηδευμένο;
Ο Δημήτρης Στεφανάκης θέλει να μιλήσει για τον Καμύ. Και πιάνει την ιδέα του ταξιδιού στο χωροχρόνο... Και ας πούμε ότι αυτό το προσπερνώ. Βασισμένος στις δικές του ερμηνείες του έργου του μεγάλου νομπελίστα, πλάθει έναν Καμύ που προσωπικά μου ήταν πλέον αντιπαθής γιατί απλούστατα όταν εγώ διάβαζα Καμύ τον ερμήνευσα και τον έφτιαξα στο μυαλό μου τελείως διαφορετικά. Επομένως, όταν ο Στεφανάκης τοποθετεί στο στόμα του λόγια που εικάζει πως θα μπορούσε να είχε πει... ε τότε, απλώς εγώ ενοχλούμαι.
Πέρα από αυτό, ο τρόπος γραφής με απογοήτευσε απίστευτα. Το βιβλίο μού φάνηκε λίγο αρπακολίστικο, λίγο επιδεικτικό και δε θύμιζε σε τίποτα την ατμόσφαιρα του "Φιλμ Νουάρ", που με είχε συνεπάρει.
Νομίζω πως υπήρχε μια αρχική ιδέα που πήγε να γίνει μυθιστόρημα αλλά κάπου στο δρόμο χάθηκε κι έμεινε μετέωρη όση ώρα ο συγγραφέας παρέθετε φιλοσοφικές απόψεις-τσιτάτα περί χρόνου, τέχνης, έρωτα, θανάτου, ζωής κ.λπ.
Ατυχές. Τελικά αυτή είναι η κατάλληλη λέξη.
Ο Δημήτρης Στεφανάκης θέλει να μιλήσει για τον Καμύ. Και πιάνει την ιδέα του ταξιδιού στο χωροχρόνο... Και ας πούμε ότι αυτό το προσπερνώ. Βασισμένος στις δικές του ερμηνείες του έργου του μεγάλου νομπελίστα, πλάθει έναν Καμύ που προσωπικά μου ήταν πλέον αντιπαθής γιατί απλούστατα όταν εγώ διάβαζα Καμύ τον ερμήνευσα και τον έφτιαξα στο μυαλό μου τελείως διαφορετικά. Επομένως, όταν ο Στεφανάκης τοποθετεί στο στόμα του λόγια που εικάζει πως θα μπορούσε να είχε πει... ε τότε, απλώς εγώ ενοχλούμαι.
Πέρα από αυτό, ο τρόπος γραφής με απογοήτευσε απίστευτα. Το βιβλίο μού φάνηκε λίγο αρπακολίστικο, λίγο επιδεικτικό και δε θύμιζε σε τίποτα την ατμόσφαιρα του "Φιλμ Νουάρ", που με είχε συνεπάρει.
Νομίζω πως υπήρχε μια αρχική ιδέα που πήγε να γίνει μυθιστόρημα αλλά κάπου στο δρόμο χάθηκε κι έμεινε μετέωρη όση ώρα ο συγγραφέας παρέθετε φιλοσοφικές απόψεις-τσιτάτα περί χρόνου, τέχνης, έρωτα, θανάτου, ζωής κ.λπ.
Ατυχές. Τελικά αυτή είναι η κατάλληλη λέξη.
July 21, 2014
Σας έχει συμβεί να φυλλομετράτε βιβλίο που είστε σίγουροι,το νιώθετε πως θα αγαπήσετε και να αναβάλλετε τη στιγμή που θα το ξεκινήσετε,απλά και μόνο για να παρατείνετε την αναμονή της χαράς,της ευτυχίας (γιατί ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να 'ρθει) ;;Ε, αυτό ακριβώς μου συνέβη με το Συλλαβίζοντας το Καλοκαίρι του Δημήτρη Στεφανάκη!
Μετά το Αλεξανδρινό φως (Μέρες Αλεξάνδρειας) ο Δημήτρης Στεφανάκης μας δίνει Μυκονιάτικο,καλοκαιρινό φως σε τέτοιο βαθμό που είναι λες και διαποτίζει όλο μας το είναι...γράφει το Συλλαβίζοντας το Καλοκαίρι,ένα μυθιστόρημα ύμνο στον μεγάλο,σπουδαίο και εμβληματικό Αλμπέρ Καμύ,τον οποίο η πένα του ζωντανεύει για χάρη μας με τρόπο μοναδικό.'Ο,τι κι αν πω θα 'ναι λίγο,μα το σίγουρο είναι ότι αν δεν έχετε ήδη αγαπήσει τον Αλμπέρ Καμύ διαβάζοντάς τον,θα το πάθετε οπωσδήποτε μέσα από την ενδελεχή ματιά του Στεφανάκη.
Έμπλεη φωτός,λοιπόν,ξανασυναντώ τον αγαπημένο ήρωα από τα Φρούτα Εποχής (το πρωτόλειο βιβλίο του Στεφανάκη),Μάρκο,και αγαπώ ξανά από την αρχή τον σπουδαίο Καμύ σ' αυτό το μεγάλης έμπνευσης μυθιστόρημα!Αναγνωστική απόλαυση πέραν κάθε φαντασίας και πρόταση για τους λάτρεις του Καμύ και της μεγάλης λογοτεχνίας!
Μετά το Αλεξανδρινό φως (Μέρες Αλεξάνδρειας) ο Δημήτρης Στεφανάκης μας δίνει Μυκονιάτικο,καλοκαιρινό φως σε τέτοιο βαθμό που είναι λες και διαποτίζει όλο μας το είναι...γράφει το Συλλαβίζοντας το Καλοκαίρι,ένα μυθιστόρημα ύμνο στον μεγάλο,σπουδαίο και εμβληματικό Αλμπέρ Καμύ,τον οποίο η πένα του ζωντανεύει για χάρη μας με τρόπο μοναδικό.'Ο,τι κι αν πω θα 'ναι λίγο,μα το σίγουρο είναι ότι αν δεν έχετε ήδη αγαπήσει τον Αλμπέρ Καμύ διαβάζοντάς τον,θα το πάθετε οπωσδήποτε μέσα από την ενδελεχή ματιά του Στεφανάκη.
Έμπλεη φωτός,λοιπόν,ξανασυναντώ τον αγαπημένο ήρωα από τα Φρούτα Εποχής (το πρωτόλειο βιβλίο του Στεφανάκη),Μάρκο,και αγαπώ ξανά από την αρχή τον σπουδαίο Καμύ σ' αυτό το μεγάλης έμπνευσης μυθιστόρημα!Αναγνωστική απόλαυση πέραν κάθε φαντασίας και πρόταση για τους λάτρεις του Καμύ και της μεγάλης λογοτεχνίας!
July 25, 2016
Πιασάρικος τίτλος-που δύσκολα,δυστυχώς, ανταποκρίνεται στην ουσία του βιβλίου-,καλοκαιρινό εξώφυλλο,ενδιαφέρουσα ιστορία,ιδιαίτερα αφού διάβασ�� τον Ξένο του Καμύ,προσδοκίες υψηλές λοιπόν για το ελληνικό καλοκαίρι,την αιώνια εφηβεία και την χαμένη νιότη,όπως υποσχόταν το οπισθόφυλλο....το μόνο που με γείωνε ήταν η χαμηλή βαθμολογία του βιβλίου στο goodreads...
Φευ,απόλυτα αληθινή,όμως....δεν βρήκα κανένα λόγο ύπαρξης αυτού του βιβλίου και επουδενί ίχνος από ό,τι προσδοκούσα...
Οι διάλογοι των ηρώων που συντρόφευαν τον Καμύ ήταν επιπέδου Λένας Μαντά,ο δε Καμύ καθόλου δε μου ήταν συμπαθής ,ούτε πλησίαζε την εικόνα που έπλασα για τον συγγραφέα μετά τον Ξένο...
Φλύαρο,άνευρο,επιφανειακό, με έναν έρωτα παρωδία του Καμύ προς την δημοσιογράφο....
Τα 2 αστέρια μόνο γιατί είχε μια σταλιά μυκονιάτικο φως....
Φευ,απόλυτα αληθινή,όμως....δεν βρήκα κανένα λόγο ύπαρξης αυτού του βιβλίου και επουδενί ίχνος από ό,τι προσδοκούσα...
Οι διάλογοι των ηρώων που συντρόφευαν τον Καμύ ήταν επιπέδου Λένας Μαντά,ο δε Καμύ καθόλου δε μου ήταν συμπαθής ,ούτε πλησίαζε την εικόνα που έπλασα για τον συγγραφέα μετά τον Ξένο...
Φλύαρο,άνευρο,επιφανειακό, με έναν έρωτα παρωδία του Καμύ προς την δημοσιογράφο....
Τα 2 αστέρια μόνο γιατί είχε μια σταλιά μυκονιάτικο φως....
July 9, 2016
Στο παιχνίδι της μυθοπλασίας είμαστε όλοι ίσοι. Τραγικοί στις αδυναμίες μας, κωμικοί στη δύναμή μας (Δ.Σ.)
November 17, 2017
Ευχαριστη έκπληξη από σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία (ομολογώ δεν την έχω και πολύ σε εκτίμηση). Με ωραίο στρωτό λόγο, ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη ιδέα, με ωραίες εικόνες μίας όψης της Μεσογείου, αλλά με ένα τέλος λίγο πιο απροσδιόριστο από ότι θα ήθελα. Ευχάριστο ανάγνωσμα ιδιαίτερα για το καλοκαίρι. Μου κέντρισε το ενδιαφέρον να διαβάσω και άλλα του συγγραφέα.
February 11, 2021
Στο παιχνίδι της ανάγνωσης είμαστε όλοι ίσοι, ο κάθε άνθρωπος με τις δικές του όμως δυνάμεις και αντιλήψεις.
μιλάμε ουσιαστικά για μια επανέκδοση, από τα πρώτα βιβλία του Δημήτρη Στεφανάκη, ένα βιβλίο που αποτελεί μια ουσιαστικά ευχάριστη έκπληξη για την ελληνική λογοτεχνία.
μιλάμε ουσιαστικά για μια επανέκδοση, από τα πρώτα βιβλία του Δημήτρη Στεφανάκη, ένα βιβλίο που αποτελεί μια ουσιαστικά ευχάριστη έκπληξη για την ελληνική λογοτεχνία.
July 7, 2023
Δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου αλλά κάτι με ενόχλησε
September 4, 2015
''Συλλαβίζοντας το Καλοκαίρι'', είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο παντός καιρού !
Μέσα στις 250 σελίδες του, ο Στεφανάκης, έχει εγκιβωτίσει το απόσταγμα της φιλοσοφίας του Καμύ, στοιχεία της ζωής του , θέσεις και αντιπαραθέσεις με φιλοσόφους και συγγραφείς της εποχής του και όχι μόνο, χαρίζοντας στούς αναγνώστες του μία εκ νέου γνωριμία με τον μεγάλο φιλόσοφο . Πραγματεύεται μ' εναν ανάλαφρο αέρινο τρόπο το αιώνιο ερώτημα : είναι ο θάνατος το αναπάντεχο τέλος που κόβει οριστικά το νήμα της ζωής και της δημιουργίας, ή υπάρχει κάποτε μια δεύτερη ευκαιρία ; Επιμένει στην αναζήτηση της πραγματικής διάστασης του χρόνου , σχολιάζοντας ειρωνικά την αισιόδοξη πιθανότητα του μή τέλους .
Με ποιητική διάθεση ύμνεί την Μεσόγειο ''μάνα των λαών που πρωταγωνίστησαν στην ιστορία του κόσμου '', τον πολιτισμό και τον κοσμοπολιτισμό της. Τη Μύκονο, '' αυτό το άγονο κυκλαδίτικο τοπίο που η απρόβλεπτη μανία των θεών νέκρωσε σε μια στιγμή αποκάλυψης '', το διονυσιακό της τώρα ,αλλά και το μαγευτικό της τότε , το βαθύ μπλέ της θάλασσας που την περιβάλλει , τις καταγάλανες ακτές της με την χρυσή άμμο , τον κατάλευκο αφρό των κυμάτων όταν το μελτέμι μετατρέπεται σε βοριά ''αυτόν τον ανεξέλεγκτο νταή του πελάγους '', το άπλετο ζωοδόχο φώς του ήλιου που πυρώνει τις αρχαιότητες της Δήλου, το αήττητο ελληνικό καλοκαίρι του φωτός και της ξενοιασιάς, σε κάθε του έκφανση ...
Μία αφήγηση ευρηματική, συναρπαστική, με σουρεαλιστικά στοιχεία , μεγάλη δόση σύγχρονου ρεαλισμού αλλά και νοσταλγική αναπόληση ,''Στην καρδιά του είχε πάντα την άδολη εκδοχή της Μυκόνου της δεκαετίας του '50 ,όταν περπατώντας βράδυ στούς στενούς κατασκότεινους δρόμους της ανάσαινε τη μυρωδιά από το αγιόκλημα και αντίκριζε το φεγγάρι να λάμπει πάνω στις άσπρες ταράτσες'', με μία απόλυτα πλούσια λογοτεχνική γραφή !
Ο Στεφανάκης μας αποκαλύπτει τον λυρισμό που εμπεριέχει ο συγγραφικός του λόγος , τήν ευαισθησία της ματιάς του απέναντι στη φύση , καθώς και προσωπικές του αλήθειες με τόν γνωστό και από την '' ΑΡΙΑ '' αποφθεγματικό λόγο του, πρόσθετο στοιχείο της συγγραφικής του δεινότητας.
Ενα βιβλίο που σε πρώτη ανάγνωση μπορεί να συντροφεύσει ευχάριστα τον αναγνώστη στην παραλία και στη συνέχεια να τον αναγκάσει να επανέλθει για να θυμηθεί ή να διδαχθεί από την βαθιά γνώση του συγγραφέα γύρω από το φιλοσοφικό και λογοτεχνικό έργο του Καμύ αλλά και από τα εν γένει λογοτεχνικά πράγματα.
Μέσα στις 250 σελίδες του, ο Στεφανάκης, έχει εγκιβωτίσει το απόσταγμα της φιλοσοφίας του Καμύ, στοιχεία της ζωής του , θέσεις και αντιπαραθέσεις με φιλοσόφους και συγγραφείς της εποχής του και όχι μόνο, χαρίζοντας στούς αναγνώστες του μία εκ νέου γνωριμία με τον μεγάλο φιλόσοφο . Πραγματεύεται μ' εναν ανάλαφρο αέρινο τρόπο το αιώνιο ερώτημα : είναι ο θάνατος το αναπάντεχο τέλος που κόβει οριστικά το νήμα της ζωής και της δημιουργίας, ή υπάρχει κάποτε μια δεύτερη ευκαιρία ; Επιμένει στην αναζήτηση της πραγματικής διάστασης του χρόνου , σχολιάζοντας ειρωνικά την αισιόδοξη πιθανότητα του μή τέλους .
Με ποιητική διάθεση ύμνεί την Μεσόγειο ''μάνα των λαών που πρωταγωνίστησαν στην ιστορία του κόσμου '', τον πολιτισμό και τον κοσμοπολιτισμό της. Τη Μύκονο, '' αυτό το άγονο κυκλαδίτικο τοπίο που η απρόβλεπτη μανία των θεών νέκρωσε σε μια στιγμή αποκάλυψης '', το διονυσιακό της τώρα ,αλλά και το μαγευτικό της τότε , το βαθύ μπλέ της θάλασσας που την περιβάλλει , τις καταγάλανες ακτές της με την χρυσή άμμο , τον κατάλευκο αφρό των κυμάτων όταν το μελτέμι μετατρέπεται σε βοριά ''αυτόν τον ανεξέλεγκτο νταή του πελάγους '', το άπλετο ζωοδόχο φώς του ήλιου που πυρώνει τις αρχαιότητες της Δήλου, το αήττητο ελληνικό καλοκαίρι του φωτός και της ξενοιασιάς, σε κάθε του έκφανση ...
Μία αφήγηση ευρηματική, συναρπαστική, με σουρεαλιστικά στοιχεία , μεγάλη δόση σύγχρονου ρεαλισμού αλλά και νοσταλγική αναπόληση ,''Στην καρδιά του είχε πάντα την άδολη εκδοχή της Μυκόνου της δεκαετίας του '50 ,όταν περπατώντας βράδυ στούς στενούς κατασκότεινους δρόμους της ανάσαινε τη μυρωδιά από το αγιόκλημα και αντίκριζε το φεγγάρι να λάμπει πάνω στις άσπρες ταράτσες'', με μία απόλυτα πλούσια λογοτεχνική γραφή !
Ο Στεφανάκης μας αποκαλύπτει τον λυρισμό που εμπεριέχει ο συγγραφικός του λόγος , τήν ευαισθησία της ματιάς του απέναντι στη φύση , καθώς και προσωπικές του αλήθειες με τόν γνωστό και από την '' ΑΡΙΑ '' αποφθεγματικό λόγο του, πρόσθετο στοιχείο της συγγραφικής του δεινότητας.
Ενα βιβλίο που σε πρώτη ανάγνωση μπορεί να συντροφεύσει ευχάριστα τον αναγνώστη στην παραλία και στη συνέχεια να τον αναγκάσει να επανέλθει για να θυμηθεί ή να διδαχθεί από την βαθιά γνώση του συγγραφέα γύρω από το φιλοσοφικό και λογοτεχνικό έργο του Καμύ αλλά και από τα εν γένει λογοτεχνικά πράγματα.
January 18, 2015
Πολύ διαφορετικό. Ασυνήθιστο. Ναι, δεν είναι από αυτά που περιέχουν δράση και σύνθετη πλοκή για να ενθουσιάσουν τους αναγνώστες με εκπλήξεις και έντονες συγκινήσεις από εντυπωσιακά γεγονότα. Περιέχει όμως μέσα όλη την επιθυμία του συγγραφέα να κατανοήσει έναν αγαπημένο του επίσης συγγραφέα μιας άλλης εποχής, που δεν είχε την δυνατότητα να συναντήσει δια ζώσης παρά μόνο μέσα από τα έργα του που έχει διαβάσει. "Φέρνει" πίσω στην ζωή τον Αλμπέρ Καμύ και μέσα από τους διαλόγους των βασικών ηρώων περνάει πολλά μηνύματα, άλλα φιλοσοφικά που είχαν απασχολήσει τον συγγραφέα και άλλα σχετικά με την συγγραφική του ιδιότητα. Είναι μια πολύ ωραία μελέτη δοσμένη μέσα από ένα μυθιστόρημα πολύ καλά γραμμένο με ένα πλούσιο (χωρίς υπερβολές) λεξιλόγιο που σπανίζει στην σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία.
December 29, 2016
Ιδιαίτερο βιβλίο μου άρεσε πολυ η γραφή του Στεφανάκη!!!!
Displaying 1 - 11 of 11 reviews