Mijn verwachtingen omtrent "Pitface" waren, vreemd genoeg, Brusselmans kennende, hooggespannen. Dat komt o.a. door de ondertitel 'een parabel'. Hierover hieronder meer.
Achteraf kan ik oprecht zeggen dat het zowel mee als tegen viel. Na het lezen had ik uiteraard geen verwachtingen meer. Had ik deze, wederom vreemd genoeg, wel gehad, dan waren deze laag of middelhoog geweest. Daar gaat het vierde sterretje.
Wat me een paar seconden mateloos boeide was de vraag, die ik overwegend aan mezelf stelde, of "Pitface" een parabel is. Soms kreeg ik de indruk van wel, vaker meende ik 'nee', maar toen kreeg ik hier spijt van, zodat het uiteindelijk toch een redelijk onbeslist onuitgemaakte zaak bleef.
In "Pitface" heeft Brusselmans' verbeelding de omvang van een klein heelal, waar je op lichtsnelheid doorheen reist. Je gaat aan het schermpje zitten en kijkt naar alles wat voorbij drijft: pistoolvormige sterrenbeelden, lachgas, simulacra, lijken, zwarte en rode gaten, barkrukken, het verleden, het heden, sigarettenrook. Als je het boek neerlegt, klinkt de vertelstem nog een paar uren na, augmented reality, zoals bij een drug. Pitface en Brillekas swingen als onvergetelijke helden. Het is bij momenten erg pulp, maar nooit trashy, clownesk of dwaas. Ik zou het ook een feministisch boek noemen: mannen en vrouwen lopen evenveel kans om afgeknald te worden. Pitface bedenkt op een bepaald moment: “Het is jammer dat macht een natuurlijk, mannelijk axioma is. (...) Iedere vrouw die zichzelf respecteert zou moeten weigeren om het kind van een man te dragen.” Welke vrouw zou dit schrijven? Hier en daar een literair nekschot, zoals op het einde van hoofdstuk 16: "Het is allemaal erg triviaal. Ik had zin om de klok terug te draaien. Een goede 25 jaar. Zomergras."
Dit zou ik wel verfilmd willen zien. Dat zou wel een 16+ film worden. Langzaam word je een verhaal met steeds meer horror ingetrokken terwijl het behoorlijk klinkt als het België van nu: er zijn corrupte agenten, er zijn nietsontziende drugsdealers. De vraag is alleen of er evenveel wetteloosheid is als Brusselmans omschrijft. Voor ik dit boek las had ik gezegd: natuurlijk niet, maar nu ben ik er niet meer zeker van...
Ik kwam hier toch wat moeilijker doorheen dan bij andere Brusselmansen, denkelijk door de toch wel heel overvloedige moord en doodslag. Wel erg humoristisch.
Persoonlijk vind ik het een goed boek omdat het vlot leest en je niet veel stil moet staan bij wat de auteur schrijft. het is een heel grof en vulgair boek. ik zou het niet aanraden als je heel gevoelig bent. de gebeurtenissen worden gedetailleerd beschreven. als je je over die drempel heen kan zetten en er niet veel bij nadenkt, is het een erg goed boek. Het boek staat in connectie met de realiteit. Het hoofdpersonage Pitface, legt veel de link met de wantoestanden die aan de gang zijn, zoals de drugshandel en moorden. tegelijkertijd speelt het verhaal zich af in een wereld waar de gebeurtenissen onrealistisch zijn. Op een bepaald moment vermoorden Pitface en Brillekas vier of vijf mensen achtereenvolgens terwijl ze hen ook nog eens verkrachten. Je moet ook wel graag de stijl van Brusselmans graag lezen anders zou ik dit boek zeker niet aanraden.