What do you think?
Rate this book
Achtertuinen
Hoe word je volwassen? De (terugkerende) personages in Achtertuinen proberen van alles. Ze verhuizen, verloven en raken in verwachting. Maar onder de oppervlakte borrelen nog altijd eenzaamheid, twijfel en onuitgesproken verlangens.
Achtertuinen gaat over vriendschap, liefde en familie, en de bijna onvrijwillige afstand die er soms tussen mensen kan ontstaan.
Mensen veranderen. Als je niet op tijd met ze mee verandert, verlies je ze. Maar nooit op een definitieve manier. Het is een langzaam verlies, dat het in zich draagt nooit helemaal volledig te worden. Dat is het probleem. Verlies je mensen maar eens echt, in plaats van constant hun gewicht nog in je lichaam te voelen.
Achtertuinen gaat over vriendschap, liefde en familie, en de bijna onvrijwillige afstand die er soms tussen mensen kan ontstaan.
Mensen veranderen. Als je niet op tijd met ze mee verandert, verlies je ze. Maar nooit op een definitieve manier. Het is een langzaam verlies, dat het in zich draagt nooit helemaal volledig te worden. Dat is het probleem. Verlies je mensen maar eens echt, in plaats van constant hun gewicht nog in je lichaam te voelen.
- GenresFiction
136 pages, Paperback
First published February 4, 2025
8 people are currently reading
193 people want to read
About the author
Robin Kramer
1 book3 followersRobin Kramer (1990) is schrijver. Zijn korte verhalen verschenen onder andere in De Revisor, Tirade, Papieren Helden en Kluger Hans. Hij schreef over film en beeldende kunst voor rekto:verso, HART Magazine en Humbug Magazine. Voor Museumtijdschrift maakt hij de podcast De aanwinst, in samenwerking met Vereniging Rembrandt. Achtertuinen is zijn literaire debuut. Voor de fameuze Kleurenreeks van Oevers werkt hij aan Karmozijn. Robin woont en werkt in Zwolle.
Robin Kramer (1990) is a writer. His short stories have appeared in De Revisor, Tirade, Papieren Helden, and Kluger Hans. He has written about film and visual arts for rekto:verso, HART Magazine, and Humbug Magazine. For Museumtijdschrift, he creates the podcast De aanwinst, in collaboration with Vereniging Rembrandt. Achtertuinen is his literary debut. For the renowned Kleurenreeks series by Oevers, he is working on Karmozijn. Robin lives and works in Zwolle.
Robin Kramer (1990) is a writer. His short stories have appeared in De Revisor, Tirade, Papieren Helden, and Kluger Hans. He has written about film and visual arts for rekto:verso, HART Magazine, and Humbug Magazine. For Museumtijdschrift, he creates the podcast De aanwinst, in collaboration with Vereniging Rembrandt. Achtertuinen is his literary debut. For the renowned Kleurenreeks series by Oevers, he is working on Karmozijn. Robin lives and works in Zwolle.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 26 of 26 reviews
February 6, 2025
Dit schreef ik in september vorig jaar op mijn Instagram:
“Het kan ook aan de koffie liggen, maar ik sta echt te stuiteren na het korte telefoontje dat ik net had met Robin Kramer.
Waarom? Omdat we het eens waren over de te varen koers voor de verhalenbundel ‘Achtertuinen’ waarmee hij in februari 2025 debuteert bij Uitgeverij Oevers.
Maar toch vooral omdat die bundel zó fucking goed wordt. Ik heb gisteravond het eerste grove redactierondje afgerond en Robin is nog zo veel beter geworden dan hij een paar jaar geleden al was.
Jarenlang deed hij me vooral denken aan Paul Auster, aan het verlangen dat die leek te hebben om de alledaagse werkelijkheid op te tillen tot een vluchtig moment van bovennatuurlijkheid.
Maar steeds meer dringt zich eerder de vergelijking met Judith Hermann op. Waar Auster de realiteit 10 centimeter optilt, daar gaat Hermann voor de 5 millimeter — en als je haar leest en je na afloop afvraagt waarom je in de betrekkelijke eenvoud van haar verhalen koude rillingen hebt gevoeld, realiseer je je meestal pas dán dat je héél even, héél subtiel opgetild bent. Zo subtiel dat je die werkelijkheid amper verlaten hebt en de magie voor je gevoel echt ín die realiteit hebt gevonden, niet erboven.
Dat is een heerlijk gevoel en dat gevoel geeft Robin Kramer me in ‘Achtertuinen’.”
“Het kan ook aan de koffie liggen, maar ik sta echt te stuiteren na het korte telefoontje dat ik net had met Robin Kramer.
Waarom? Omdat we het eens waren over de te varen koers voor de verhalenbundel ‘Achtertuinen’ waarmee hij in februari 2025 debuteert bij Uitgeverij Oevers.
Maar toch vooral omdat die bundel zó fucking goed wordt. Ik heb gisteravond het eerste grove redactierondje afgerond en Robin is nog zo veel beter geworden dan hij een paar jaar geleden al was.
Jarenlang deed hij me vooral denken aan Paul Auster, aan het verlangen dat die leek te hebben om de alledaagse werkelijkheid op te tillen tot een vluchtig moment van bovennatuurlijkheid.
Maar steeds meer dringt zich eerder de vergelijking met Judith Hermann op. Waar Auster de realiteit 10 centimeter optilt, daar gaat Hermann voor de 5 millimeter — en als je haar leest en je na afloop afvraagt waarom je in de betrekkelijke eenvoud van haar verhalen koude rillingen hebt gevoeld, realiseer je je meestal pas dán dat je héél even, héél subtiel opgetild bent. Zo subtiel dat je die werkelijkheid amper verlaten hebt en de magie voor je gevoel echt ín die realiteit hebt gevonden, niet erboven.
Dat is een heerlijk gevoel en dat gevoel geeft Robin Kramer me in ‘Achtertuinen’.”
June 20, 2025
Jammer genoeg verslond ik dit boek, wat had ik hier nog wat langer van willen genieten. Wat een debuut. Dankjewel Robin Kramer.
Veel onderlijnd maar toch teruggekomen bij een citaat uit het eerste verhaal (een gedeelde binnenplaats);
“Je zei dat je de wereld zo goed kon voelen. Dat alles altijd aan leek te staan, in leven leek te zijn, ook als je er geen getuige van was. Dat je soms dacht aan de schilderijen in een museum aan de andere kant van de wereld en dat je het je bijna niet kon voorstellen dat die daar allemaal hingen zonder dat jij er was om daar getuigen van te zijn.
Of misschien zei je iets anders. Ik weet het niet meer.
Misschien had je alleen gezegd dat je de wereld soms zo goed kon voelen, want dat herkende ik. Het idee dat je constant het volledige leven in je moet dragen en dat het gewoon niet past. En dat je jezelf zo door de wereld moet bewegen - als iets wat aan alle kanten overloopt, naar buiten wil breken, niet past in de behuizing van je botten.
Wat was er daarna gebeurd? Niet zo veel, en toch ook een beetje alles.”
Veel onderlijnd maar toch teruggekomen bij een citaat uit het eerste verhaal (een gedeelde binnenplaats);
“Je zei dat je de wereld zo goed kon voelen. Dat alles altijd aan leek te staan, in leven leek te zijn, ook als je er geen getuige van was. Dat je soms dacht aan de schilderijen in een museum aan de andere kant van de wereld en dat je het je bijna niet kon voorstellen dat die daar allemaal hingen zonder dat jij er was om daar getuigen van te zijn.
Of misschien zei je iets anders. Ik weet het niet meer.
Misschien had je alleen gezegd dat je de wereld soms zo goed kon voelen, want dat herkende ik. Het idee dat je constant het volledige leven in je moet dragen en dat het gewoon niet past. En dat je jezelf zo door de wereld moet bewegen - als iets wat aan alle kanten overloopt, naar buiten wil breken, niet past in de behuizing van je botten.
Wat was er daarna gebeurd? Niet zo veel, en toch ook een beetje alles.”
February 24, 2025
Deze recensie verscheen eerder op Bevlogen letteren.
De onoverbrugbare afstand tussen jou en de ander
Daar is hij dan eindelijk: Achtertuinen, het literaire debuut van Robin Kramer (1990). Een verhalenbundel die stilistisch scherp en psychologisch gelaagd is, waarin het alledaagse kantelt naar het verontrustende. Kramers verhalen vonden eerder hun weg naar toonaangevende literaire tijdschriften als De Revisor, Tirade, Papieren Helden en Kluger Hans. Nu bundelt hij zijn krachten in een verzameling die subtiele spanningen blootlegt—verlangens die niet worden uitgesproken, verbindingen die op het punt staan te breken, en dat knagende besef dat we elkaar misschien nooit écht bereiken.
De personages in Achtertuinen bewegen zich door een wereld vol impliciete verwachtingen. Ze verhuizen, verloven zich, krijgen kinderen—rituelen die stabiliteit zouden moeten brengen, maar eerder als breekpunten aanvoelen. Achter de façades sluimert een diepere onzekerheid. Wat betekent volwassenheid werkelijk? Wat gebeurt er als je merkt dat je ondanks alles nog steeds aan de rand van iets staat, nooit helemaal binnenin?
In deze zorgvuldig gecomponeerde bundel ontleedt Kramer de fragiele, vaak onuitgesproken dynamiek tussen geliefden, vrienden en familieleden. Hij laat zien hoe afstand niet alleen ontstaat door bewuste verwijdering, maar evengoed door het onvermogen elkaar werkelijk te naderen.
“Waarom wil ik met haar mee naar huis? Haar eenzaamheid is helder, maar waar komt die van mij vandaan? Hij is van een onredelijke soort, een zonder empirisch bewijs. Hij is er gewoon omdat hij er altijd al geweest is, zelfs voordat ik er was. Het lijkt alsof ik precies ter wereld ben gebracht op een stuk waar al een beetje eenzaamheid groeide, alsof ik geboren ben in een jas die me te groot is, maar die me hoe verder ik groeide steeds beter is gaan zitten.”
Als bundel is Achtertuinen exemplarisch: elke vertelling staat op zichzelf, met een dwingende spanningsboog en een onderliggende emotionele urgentie, maar samen vormen ze een subtiel vervlochten geheel. Terugkerende motieven duiken op, soms terloops, soms als ankerpunt. Een baby die binnen een vriendengroep wordt verwacht: in het ene verhaal draait het om de aankondiging en de vraag of dit de dynamiek zal veranderen. Later in de bundel is het kind geboren, en verschuift de vraag: betekent dit het einde van een tijdperk? Niet alleen van de vriendschap zelf, maar van een fase waarin vrijheid en onbezorgdheid vanzelfsprekend leken. Kramer vangt die transities met een ingehouden precisie, zonder expliciet te oordelen, waardoor je zelf de nuances tussen afscheid en verandering kunt ontwaren.
De achtertuin fungeert als het stille middelpunt van de bundel: een ruimte die telkens een andere betekenis krijgt. Soms is het een niemandsland tussen twee mensen die elkaar niet langer begrijpen, soms een plek waar herinneringen hun grip verliezen. Twee vrienden die zwijgend de zonsondergang afwachten, beseffend dat hun vriendschap zowel diepgeworteld als afstandelijk is. Een verwilderde tuin die de aftakeling van een vader weerspiegelt, terwijl de zoon erin een onverwachte vorm van verbondenheid herkent. Kramer verweeft deze beelden met een bijna terloopse symboliek, waardoor de ware lading zich pas later aan je openbaart.
Zijn stijl is ritmisch en trefzeker, met oneliners die zich in je vastzetten—indringend, maar nooit opzichtig. Hij schrijft zonder overbodige franje, zonder de nadrukkelijke drang om literair te imponeren. Zijn zinnen hebben een schijnbare moeiteloosheid, waardoor de impact des te groter is.
“Misschien is eenzaamheid uiteindelijk wel nieuwsgierigheid. Misschien is het een schuimbekkend zoeken naar nieuwe ruimtes waarin je nogmaals bewezen krijgt dat je inderdaad alleen bent.”
Met Achtertuinen levert Robin Kramer een debuut af dat niet alleen stilistisch verfijnd is, maar ook emotioneel diepgravend en thematisch gelaagd. Zijn verhalen tonen hoe het alledaagse doordrenkt is van onderhuidse spanningen en existentiële onzekerheid. Of het nu gaat om vriendschappen, familiebanden of liefdesrelaties—steeds botst het verlangen naar verbinding op de ongrijpbare afstand tussen mensen. Kramer schrijft met een subtiele precisie die nog lang na de laatste bladzijde blijft echoën.
De onoverbrugbare afstand tussen jou en de ander
Daar is hij dan eindelijk: Achtertuinen, het literaire debuut van Robin Kramer (1990). Een verhalenbundel die stilistisch scherp en psychologisch gelaagd is, waarin het alledaagse kantelt naar het verontrustende. Kramers verhalen vonden eerder hun weg naar toonaangevende literaire tijdschriften als De Revisor, Tirade, Papieren Helden en Kluger Hans. Nu bundelt hij zijn krachten in een verzameling die subtiele spanningen blootlegt—verlangens die niet worden uitgesproken, verbindingen die op het punt staan te breken, en dat knagende besef dat we elkaar misschien nooit écht bereiken.
De personages in Achtertuinen bewegen zich door een wereld vol impliciete verwachtingen. Ze verhuizen, verloven zich, krijgen kinderen—rituelen die stabiliteit zouden moeten brengen, maar eerder als breekpunten aanvoelen. Achter de façades sluimert een diepere onzekerheid. Wat betekent volwassenheid werkelijk? Wat gebeurt er als je merkt dat je ondanks alles nog steeds aan de rand van iets staat, nooit helemaal binnenin?
In deze zorgvuldig gecomponeerde bundel ontleedt Kramer de fragiele, vaak onuitgesproken dynamiek tussen geliefden, vrienden en familieleden. Hij laat zien hoe afstand niet alleen ontstaat door bewuste verwijdering, maar evengoed door het onvermogen elkaar werkelijk te naderen.
“Waarom wil ik met haar mee naar huis? Haar eenzaamheid is helder, maar waar komt die van mij vandaan? Hij is van een onredelijke soort, een zonder empirisch bewijs. Hij is er gewoon omdat hij er altijd al geweest is, zelfs voordat ik er was. Het lijkt alsof ik precies ter wereld ben gebracht op een stuk waar al een beetje eenzaamheid groeide, alsof ik geboren ben in een jas die me te groot is, maar die me hoe verder ik groeide steeds beter is gaan zitten.”
Als bundel is Achtertuinen exemplarisch: elke vertelling staat op zichzelf, met een dwingende spanningsboog en een onderliggende emotionele urgentie, maar samen vormen ze een subtiel vervlochten geheel. Terugkerende motieven duiken op, soms terloops, soms als ankerpunt. Een baby die binnen een vriendengroep wordt verwacht: in het ene verhaal draait het om de aankondiging en de vraag of dit de dynamiek zal veranderen. Later in de bundel is het kind geboren, en verschuift de vraag: betekent dit het einde van een tijdperk? Niet alleen van de vriendschap zelf, maar van een fase waarin vrijheid en onbezorgdheid vanzelfsprekend leken. Kramer vangt die transities met een ingehouden precisie, zonder expliciet te oordelen, waardoor je zelf de nuances tussen afscheid en verandering kunt ontwaren.
De achtertuin fungeert als het stille middelpunt van de bundel: een ruimte die telkens een andere betekenis krijgt. Soms is het een niemandsland tussen twee mensen die elkaar niet langer begrijpen, soms een plek waar herinneringen hun grip verliezen. Twee vrienden die zwijgend de zonsondergang afwachten, beseffend dat hun vriendschap zowel diepgeworteld als afstandelijk is. Een verwilderde tuin die de aftakeling van een vader weerspiegelt, terwijl de zoon erin een onverwachte vorm van verbondenheid herkent. Kramer verweeft deze beelden met een bijna terloopse symboliek, waardoor de ware lading zich pas later aan je openbaart.
Zijn stijl is ritmisch en trefzeker, met oneliners die zich in je vastzetten—indringend, maar nooit opzichtig. Hij schrijft zonder overbodige franje, zonder de nadrukkelijke drang om literair te imponeren. Zijn zinnen hebben een schijnbare moeiteloosheid, waardoor de impact des te groter is.
“Misschien is eenzaamheid uiteindelijk wel nieuwsgierigheid. Misschien is het een schuimbekkend zoeken naar nieuwe ruimtes waarin je nogmaals bewezen krijgt dat je inderdaad alleen bent.”
Met Achtertuinen levert Robin Kramer een debuut af dat niet alleen stilistisch verfijnd is, maar ook emotioneel diepgravend en thematisch gelaagd. Zijn verhalen tonen hoe het alledaagse doordrenkt is van onderhuidse spanningen en existentiële onzekerheid. Of het nu gaat om vriendschappen, familiebanden of liefdesrelaties—steeds botst het verlangen naar verbinding op de ongrijpbare afstand tussen mensen. Kramer schrijft met een subtiele precisie die nog lang na de laatste bladzijde blijft echoën.
February 18, 2025
Mooie verhalen vol melancholie, waar ergens tussen eenzaamheid en onuitgesproken woorden, mensen toch elkaar kunnen vinden. Waar tussen de stiltes ruimte is om
een hand uit te steken naar iets ongrijpbaars.
een hand uit te steken naar iets ongrijpbaars.
December 2, 2025
Ik wil het komende zomer herlezen, als de zon schijnt en ik minder verdrietig ben, maar ik verwacht dat ik dan ook enthousiast zal zijn!!! (En verdrietig door hoe eenzaamheid zo goed naar voren komt, zonder banaal te zijn).
'Ik ga zo naar huis denk ik, zei ze. En toen zei ze: Ik ga denk ik nu naar huis.'
'Als hij aan een van zijn thrillers begint, slaat hij het eerste hoofdstuk over omdat hij het vervelend vindt als de personages worden geïntroduceerd.'
'Ik ga zo naar huis denk ik, zei ze. En toen zei ze: Ik ga denk ik nu naar huis.'
'Als hij aan een van zijn thrillers begint, slaat hij het eerste hoofdstuk over omdat hij het vervelend vindt als de personages worden geïntroduceerd.'
October 1, 2025
3.5☆ - mooi debut. de eenzaamheid spreekt echt goed uit de manier waarop ruimtes worden beschreven. soms voelden de metaforen wat geforceerd en dacht ik "goh, je kan die hele zin met "als x" eigenlijk beter weglaten". het einde vond ik zichzelf nogal plat slaan, dus dat is bijzonder jammer.
October 30, 2025
Klinkklare taal, fijne scènes over volwassen worden en terugkijken. Soms heel grappig, soms heel melancholisch. Hij beschrijft mooi wat mensen niét tegen elkaar zeggen, maar wat wel in de lucht hangt. Lekker boek (want: korte verhalen) om een lees-dip te overwinnen
April 16, 2025
Wauw. Wat een debuut! Kortverhalen, doordrenkt van melancholie, vol knappe formuleringen en onuitgesproken woorden. Kan niet wachten op meer werk van Kramer! (Eind 2026, volgens zijn IG. Dat wordt nog een lange zit...)
April 4, 2025
“Dat is het gevaar van vragen stellen: het zou zomaar kunnen dat je een vraag terugkrijgt. Daarin lijken we op elkaar, we hebben nergens zo’n hekel aan als vragen beantwoorden. De stilte is niet ongemakkelijk of tragisch. De stilte is genade.”
– Uit: Wat te doen met al dat gras, p. 95
Een debuut om gazongroen van jaloezie van te zien.
Je moet het maar durven, debuteren met een verhalenbundel, maar Achtertuinen is met zó veel trefzekerheid geschreven dat je het er helemaal niet aan afziet dat het om een debuut gaat. Nu zeggen blurbs mij niet zoveel, maar dat uitgerekend één van de beste Nederlandsche korteverhalenschrijver van dit moment, Thomas Heerma van Voss, zijn zegen geeft aan deze bundel spreekt voor mij boekdelen.
In spaarzaam, kraakhelder proza zet Kramer hier in slechts 107 pagina’s een superieure versie van Joost de Vries’ verhalenbundel Rustig aan, tijger neer. Superieur, niet alleen omdat de jonge personages meer invoelbaar en overtuigender neergezet worden – en je om die reden niet het idee krijgt dat je als iemand van buitenaf op die Amsterdamse kaasstolp staat te hijgen terwijl de hoofdpersonen hun abstracte levens leiden – maar ook omdat Kramer als een weldoener rijkelijk strooit met parels van observaties en inzichten. Zonder dat het prekerig wordt, overigens.
Aanvankelijk denk je misschien: kan een bundel genaamd Achtertuinen wel boeien met zo’n op het oog nietszeggende titel? Laat je niet misleiden: de titel is een perfecte keuze, blijkend uit de thematische gelaagdheid die Kramer te berde brengt. Met veel stilistisch vernuft verplaatsen we ons in de hoofden van een jongvolwassen vriendengroep uit Zwolle. Als die plaatsnaam je afschrikt, geen zorgen: je hoeft niet uit de regio te komen om deze in elkaar hakende verhalen te waarderen. Er gebeurt niet eens zo gek veel in elk van de verhalen, het zijn met precisie uitgesneden portretjes die met een ingetogen (en herkenbaar) soort weltschmerz doordesemd zijn. Is dit wat het leven is en gaat zijn?
De laatste jaren stop ik nog zelden tijd in het schrijven van uitgebreide recensies, wegens een keur aan redenen, maar waarvan de belangrijkste het gebrek aan tijd is. Te veel leuks en belangrijks in deze wereld om te blijven hangen in het schrijven van recensies die toch niemand leest, maar voor dit kleinood maak ik graag een uitzondering.
Achtertuinen is namelijk een debuut van zeldzaam hoog niveau. Uitgeverij Oevers zit gebakken met Kramers handtekening voor zijn eerste roman. Schrijf, Robin, schrijf.
– Uit: Wat te doen met al dat gras, p. 95
Een debuut om gazongroen van jaloezie van te zien.
Je moet het maar durven, debuteren met een verhalenbundel, maar Achtertuinen is met zó veel trefzekerheid geschreven dat je het er helemaal niet aan afziet dat het om een debuut gaat. Nu zeggen blurbs mij niet zoveel, maar dat uitgerekend één van de beste Nederlandsche korteverhalenschrijver van dit moment, Thomas Heerma van Voss, zijn zegen geeft aan deze bundel spreekt voor mij boekdelen.
In spaarzaam, kraakhelder proza zet Kramer hier in slechts 107 pagina’s een superieure versie van Joost de Vries’ verhalenbundel Rustig aan, tijger neer. Superieur, niet alleen omdat de jonge personages meer invoelbaar en overtuigender neergezet worden – en je om die reden niet het idee krijgt dat je als iemand van buitenaf op die Amsterdamse kaasstolp staat te hijgen terwijl de hoofdpersonen hun abstracte levens leiden – maar ook omdat Kramer als een weldoener rijkelijk strooit met parels van observaties en inzichten. Zonder dat het prekerig wordt, overigens.
Aanvankelijk denk je misschien: kan een bundel genaamd Achtertuinen wel boeien met zo’n op het oog nietszeggende titel? Laat je niet misleiden: de titel is een perfecte keuze, blijkend uit de thematische gelaagdheid die Kramer te berde brengt. Met veel stilistisch vernuft verplaatsen we ons in de hoofden van een jongvolwassen vriendengroep uit Zwolle. Als die plaatsnaam je afschrikt, geen zorgen: je hoeft niet uit de regio te komen om deze in elkaar hakende verhalen te waarderen. Er gebeurt niet eens zo gek veel in elk van de verhalen, het zijn met precisie uitgesneden portretjes die met een ingetogen (en herkenbaar) soort weltschmerz doordesemd zijn. Is dit wat het leven is en gaat zijn?
De laatste jaren stop ik nog zelden tijd in het schrijven van uitgebreide recensies, wegens een keur aan redenen, maar waarvan de belangrijkste het gebrek aan tijd is. Te veel leuks en belangrijks in deze wereld om te blijven hangen in het schrijven van recensies die toch niemand leest, maar voor dit kleinood maak ik graag een uitzondering.
Achtertuinen is namelijk een debuut van zeldzaam hoog niveau. Uitgeverij Oevers zit gebakken met Kramers handtekening voor zijn eerste roman. Schrijf, Robin, schrijf.
July 12, 2025
3.5
Ik vond meer dan genoeg prijzenswaardig: de spaarzame doch beeldende taal, de trefzekere situatieschetsen, de schwung.
Maar ik kijk vooral uit naar een roman van deze auteur, want zijn kortverhalen missen toch die ietspietsie beklijving, originaliteit en pointe. Ik ben namelijk bang dat terugkijkend alle personages en anekdotes tot één blur zullen verenigd zijn. Maar buiten kijf staat dat deze heer kan schrijven.
Ik vond meer dan genoeg prijzenswaardig: de spaarzame doch beeldende taal, de trefzekere situatieschetsen, de schwung.
Maar ik kijk vooral uit naar een roman van deze auteur, want zijn kortverhalen missen toch die ietspietsie beklijving, originaliteit en pointe. Ik ben namelijk bang dat terugkijkend alle personages en anekdotes tot één blur zullen verenigd zijn. Maar buiten kijf staat dat deze heer kan schrijven.
June 25, 2025
Dit debuut is prachtig in zijn eenvoud. Een sobere stijl, een zeer kleine ‘cast’ van met elkaar verbonden personages in een verzameling vertellingen van ontmoetingen en gesprekken die zich in en om (achter)tuinen afspelen. Desondanks veel rake observaties, levenswijsheden en diepe inzichten in de grenzen van vriendschappen en relaties. Ik kijk uit naar het volgende werk van Robin Kramer.
July 1, 2025
Schitterende verzameling korte verhalen, thematisch en inhoudelijk nauw verwant. Samen schetsen ze een kaleidoscopisch beeld van een boeiende denker, dromer, afwachter.
July 23, 2025
Over leven en dood, jong en oud, gedrenkt in herkenbaarheid en bovenal gedachtig als men is (of ik ben). Leest als een trein, met prachtige verhalen en al even prachtige zinnen.
February 11, 2025
Prachtig
April 24, 2025
Dit is hoe ik een korteverhalenbundel het liefst heb: verhalen die je los van elkaar kunt lezen, maar die door de overlap in personages en natuurlijk de thematiek toch ook een geheel vormen en daarmee ook een verhaal vertellen.
March 18, 2025
Prachtig kortverhalendebuut. Ik ontdekte Robins werk een viertal jaar geleden, toen we een verhaal van hem publiceerden in Kluger Hans, en was toen al sterk onder de indruk. Hij is een meester in suggestief schrijven, laat je het topje van de ijsberg zien. Daardoor blijven deze melancholische verhalen over dertigers op een kantelpunt lang nazinderen. Ook de stijl vond ik heerlijk, elk beeld staat er, elke metafoor is zorgvuldig gekozen. En wie kiest, die zoekt. Die zoekende verteltoon voel je vooral in de originele reflecties over vriendschap, liefde, de breekbaarheid van het leven. Die stukjes worden dan ook vaak voorafgegaan door 'misschien is dat het'.
En misschien is dit voor mij, nu al, het debuut van het jaar.
En misschien is dit voor mij, nu al, het debuut van het jaar.
Read
May 6, 2025Deze verhalen lezen een beetje als het opbergen van de kerstboomlampjes: onvermijdelijk, vertrouwd en verdrietig op een mooie, melancholische manier. <3
August 1, 2025
Silhouetachtige, liminale scènes, eerder sfeerimpressies dan verhalen (ik ben gek op sfeerimpressies):
'Anders werkt bij een vakantiepark net buiten de stad. Iedere ochtend haalt hij een zeef door het zwembad en in de herfst blaast hij ook de bladeren van de parkeerplaats. Hij vangt ratten en vleermuizen, vervangt de lampen in de bungalows en zorgt dat er 's nachts niemand onbevoegd op het terrein oploopt. Omdat hij in de schuldsanering zit moet hij veel werken. Na werktijd wacht hij altijd even met naar huis gaan om nog door het lege attractiepark ernaast te lopen - dan stuurt hij me foto's van de verlichte achtbanen, de verlaten wachtrijen en lege laadkarretjes.'
'Telkens als ze de slaapkamer verlaat - om schoenen te pakken, of een elastiekje ofzo - sluit ze de deur achter zich en blijf ik alleen achter met mijn spiegelbeeld. Ik denk: dit is de persoon die mensen vanavond gaan zien. Niet met die woorden - ik bedoel, niet dat die opeenvolging van woorden zich daadwerkelijk in mijn hoofd tot een volzin vormt, maar als iemand me zou vragen het gevoel dat ik nu heb te beschrijven, dan zou het zoiets zijn: het idee dat ik met mijzelf naar buiten moet, alsof ik tegelijkertijd hond en baasje ben, onontkomelijk mijzelf, altijd, en dat mensen me zullen zien en dan mijn naam in hun hoofd zullen horen.'
'Als hij weer zit denk ik aan dat enorme lege huis achter ons. De marmeren vloeren, de tapijten en beelden, de schilderijen die nog maar door één persoon bekeken worden. Alles wat verlaten wordt gaat leven. De woonkamer, mijn oude slaapkamer - in mijn hoofd zijn het organismen die zwellen en dalen, ademen en zuchten, als iets onder water, iets waar je in kunt drijven.
Ik kijk naar zijn handen, halve globes. Vroeger kon ik er mijn hele hoofd in laten verdwijnen. Ik weet nog hoe geborgen ik me voelde in die eeltpaleizen, hoe fijn ik het vond geen onderdeel te hoeven zijn van wat zich daarbuiten afspeelde. Als je opgroeit verwacht je dat de wereld om je heen wel met je mee zal groeien. Maar zo werkt het niet - alles om je heen blijft dezelfde grootte, terwijl je zelf steeds groter wordt, langer, breder, en dan begin je het te voelen: het ongemak, de claustrofobie. Je bent als een reus in een vaas, groeiend in iets wat miljoenen jaren geleden al volgroeid is.'
'Misschien is eenzaamheid uiteindelijk wel nieuwsgierigheid. Misschien is het een schuimbekkend zoeken naar nieuwe ruimtes waarin je nogmaals bewezen krijgt dat je inderdaad alleen bent.'
'Anders werkt bij een vakantiepark net buiten de stad. Iedere ochtend haalt hij een zeef door het zwembad en in de herfst blaast hij ook de bladeren van de parkeerplaats. Hij vangt ratten en vleermuizen, vervangt de lampen in de bungalows en zorgt dat er 's nachts niemand onbevoegd op het terrein oploopt. Omdat hij in de schuldsanering zit moet hij veel werken. Na werktijd wacht hij altijd even met naar huis gaan om nog door het lege attractiepark ernaast te lopen - dan stuurt hij me foto's van de verlichte achtbanen, de verlaten wachtrijen en lege laadkarretjes.'
'Telkens als ze de slaapkamer verlaat - om schoenen te pakken, of een elastiekje ofzo - sluit ze de deur achter zich en blijf ik alleen achter met mijn spiegelbeeld. Ik denk: dit is de persoon die mensen vanavond gaan zien. Niet met die woorden - ik bedoel, niet dat die opeenvolging van woorden zich daadwerkelijk in mijn hoofd tot een volzin vormt, maar als iemand me zou vragen het gevoel dat ik nu heb te beschrijven, dan zou het zoiets zijn: het idee dat ik met mijzelf naar buiten moet, alsof ik tegelijkertijd hond en baasje ben, onontkomelijk mijzelf, altijd, en dat mensen me zullen zien en dan mijn naam in hun hoofd zullen horen.'
'Als hij weer zit denk ik aan dat enorme lege huis achter ons. De marmeren vloeren, de tapijten en beelden, de schilderijen die nog maar door één persoon bekeken worden. Alles wat verlaten wordt gaat leven. De woonkamer, mijn oude slaapkamer - in mijn hoofd zijn het organismen die zwellen en dalen, ademen en zuchten, als iets onder water, iets waar je in kunt drijven.
Ik kijk naar zijn handen, halve globes. Vroeger kon ik er mijn hele hoofd in laten verdwijnen. Ik weet nog hoe geborgen ik me voelde in die eeltpaleizen, hoe fijn ik het vond geen onderdeel te hoeven zijn van wat zich daarbuiten afspeelde. Als je opgroeit verwacht je dat de wereld om je heen wel met je mee zal groeien. Maar zo werkt het niet - alles om je heen blijft dezelfde grootte, terwijl je zelf steeds groter wordt, langer, breder, en dan begin je het te voelen: het ongemak, de claustrofobie. Je bent als een reus in een vaas, groeiend in iets wat miljoenen jaren geleden al volgroeid is.'
'Misschien is eenzaamheid uiteindelijk wel nieuwsgierigheid. Misschien is het een schuimbekkend zoeken naar nieuwe ruimtes waarin je nogmaals bewezen krijgt dat je inderdaad alleen bent.'
August 24, 2025
Heerlijk, stemmige verhalen. Fijngevoelig, teer en impliciet. In de achtertuin van Maartje en Daan. Aan de borrel met Vera. En bovenal, het gevoel dat alles er is, er iets mist, alles kleiner wordt, en groter, jezelf krimpt en groeit en volledig is zoals het is.
De blurb dat de verhalen in dit boek gaan over volwassen worden is wat overtrokken. Of wordt men pas volwassen halverwege de dertig?
De blurb dat de verhalen in dit boek gaan over volwassen worden is wat overtrokken. Of wordt men pas volwassen halverwege de dertig?
May 16, 2025
Pijnlijk accurate verhalen. Heel mooi.
April 1, 2025
http://looneybooks79.blog/2025/03/15/...
In 'Achtertuinen' neemt Robin Kramer ons bij de hand en laat ons binnenkijken in het leven van jonge dertigers die hun wilde jaren proberen van zich af te schudden, door zich te verloven, door te trouwen, door kinderen te krijgen, zelfs door te scheiden en ook over de dood na te denken. Het is als het ware 'the circle of life' die in deze kortverhalen een grote rol speelt. Het zijn de levensthema's die, naast de personages, de hoofdrol krijgt.
Maar zelfs in een relatie, vol met liefde, kan een mens eenzaam zijn en nadenken over waar hij of zij heen wil gaan met hun leven. Ook als je samen bent met iemand kan je nog op zoek zijn naar de betekenis van het leven en doen nadenken of de liefde die je voelt de ware liefde is.
Het boek bestaat uit verschillende kortverhalen, is fragmentarisch en springt soms van de hak op de tak maar bevat een gigantische dosis melancholisch inzicht en levenswijsheid en is dan ook een echte aanrader, ook mede door de verhalen in een sobere, geen hoogdravende moeilijke en lastige taal te schrijven maar in een heel leesbare, levensechte en herkenbare.
Het leven is geen aflevering van de sitcom 'Friends', het leven is eerder een jacuzzi en een te grote toegediende dosis drugs die je in de war doet slaan, je eenzaam achterlaat en waarbij je quasi verdrinkt door steeds kopje onder te gaan!
In 'Achtertuinen' neemt Robin Kramer ons bij de hand en laat ons binnenkijken in het leven van jonge dertigers die hun wilde jaren proberen van zich af te schudden, door zich te verloven, door te trouwen, door kinderen te krijgen, zelfs door te scheiden en ook over de dood na te denken. Het is als het ware 'the circle of life' die in deze kortverhalen een grote rol speelt. Het zijn de levensthema's die, naast de personages, de hoofdrol krijgt.
Maar zelfs in een relatie, vol met liefde, kan een mens eenzaam zijn en nadenken over waar hij of zij heen wil gaan met hun leven. Ook als je samen bent met iemand kan je nog op zoek zijn naar de betekenis van het leven en doen nadenken of de liefde die je voelt de ware liefde is.
Het boek bestaat uit verschillende kortverhalen, is fragmentarisch en springt soms van de hak op de tak maar bevat een gigantische dosis melancholisch inzicht en levenswijsheid en is dan ook een echte aanrader, ook mede door de verhalen in een sobere, geen hoogdravende moeilijke en lastige taal te schrijven maar in een heel leesbare, levensechte en herkenbare.
Het leven is geen aflevering van de sitcom 'Friends', het leven is eerder een jacuzzi en een te grote toegediende dosis drugs die je in de war doet slaan, je eenzaam achterlaat en waarbij je quasi verdrinkt door steeds kopje onder te gaan!
Read
June 17, 2025Mooie sfeerbeschrijvingen.
August 29, 2025
Achtertuinen zijn ruimtes die zowel een binnen als een buiten zijn, en in die omgeving situeert Robin Kramer zijn personages. Ook het centrale thema van volwassen worden is zo`n overgangsgebied. Kramer weet daarbij het beenmerg bloot te leggen in wat relaties met geliefden, broers, vrienden of vaders kenmerkt. De verhalen zelf voelen al snel familiair omdat dezelfde personages rondom een hoofdverteller uitwaaieren. Daarmee schreef Kramer een bundel verhalen die tegelijkertijd een gefragmenteerde en overkoepelende vertelling laten zien. Of, zoals Kramer het verwoordt in het verhaal Vanuit Vera:
'Ik hou van je, zegt hij, en ik denk aan de strook achtertuinen die we vanaf de zolderkamer zien en stel me zo voor dat ik ze openvouw, als een doos, waarbij de middelste tuinen de bodem zijn en de tuinen aan weerszijden negentig graden draaien, en de tuinen in de lengte, waaronder die van ons, zullen het plafond zijn, het karton dat de doos sluit.'
De elegante schrijfstijl van Kramer is met Raymond Carver te vergelijken, maar dan met minder alcoholisme, of met Judith Hermann, twee auteurs die ook weinig woorden nodig hebben om de kern te raken. Maar vooral denk ik dat Kramer een heel eigen stem al heeft gevonden. Een fascinerend en veelbelovend debuut.
'Ik hou van je, zegt hij, en ik denk aan de strook achtertuinen die we vanaf de zolderkamer zien en stel me zo voor dat ik ze openvouw, als een doos, waarbij de middelste tuinen de bodem zijn en de tuinen aan weerszijden negentig graden draaien, en de tuinen in de lengte, waaronder die van ons, zullen het plafond zijn, het karton dat de doos sluit.'
De elegante schrijfstijl van Kramer is met Raymond Carver te vergelijken, maar dan met minder alcoholisme, of met Judith Hermann, twee auteurs die ook weinig woorden nodig hebben om de kern te raken. Maar vooral denk ik dat Kramer een heel eigen stem al heeft gevonden. Een fascinerend en veelbelovend debuut.
July 22, 2025
*** 1/2
"Je zei dat je de wereld zo goed kon voelen. Dat alles altijd aan leek te staan, in leven leek te zijn, ook als je er geen getuige van was. Dat je soms dacht aan schilderijen in een museum aan de andere kant van de wereld en dat je het je bijna niet kon voorstellen dat die daar allemaal hingen zonder dat jij er was om daar getuige van te zijn.
Of misschien zei je iets anders. Ik weet het niet meer. Misschien had je alleen gezegd dat je de wereld soms zo goed kon voelen, want dat herkende ik. Het idee dat je constant het volledige leven in je moet dragen en dat het gewoon niet past. En dat je jezelf zo door de wereld moet bewegen - als iets wat aan alle kanten overloopt, naar buiten wil breken, niet past in de behuizing van je botten...
Wat was er daarna gebeurd? Niet zo veel, en toch ook een beetje alles."
"Je zei dat je de wereld zo goed kon voelen. Dat alles altijd aan leek te staan, in leven leek te zijn, ook als je er geen getuige van was. Dat je soms dacht aan schilderijen in een museum aan de andere kant van de wereld en dat je het je bijna niet kon voorstellen dat die daar allemaal hingen zonder dat jij er was om daar getuige van te zijn.
Of misschien zei je iets anders. Ik weet het niet meer. Misschien had je alleen gezegd dat je de wereld soms zo goed kon voelen, want dat herkende ik. Het idee dat je constant het volledige leven in je moet dragen en dat het gewoon niet past. En dat je jezelf zo door de wereld moet bewegen - als iets wat aan alle kanten overloopt, naar buiten wil breken, niet past in de behuizing van je botten...
Wat was er daarna gebeurd? Niet zo veel, en toch ook een beetje alles."
Read
November 16, 2025kortverhalen over dertigers die witte wijn drinken en olijven eten voor dertigers die witte wijn drinken en olijven eten
niettemin mooie zinnen en vondsten!
“wat was er daarna gebeurd? niet zo veel, en toch ook een beetje alles”
“maar dan vind je plotseling iemand die ook eenzaam is, net zo eenzaam of misschien zelfs eenzamer dan jij, en dan val je door elkaar heen”
“dat de kater bestaat om mannen ervan te blijven overtuigen dat ze een talent voor lijden hebben, dat ze de pijn nog steeds kunnen overleven”
niettemin mooie zinnen en vondsten!
“wat was er daarna gebeurd? niet zo veel, en toch ook een beetje alles”
“maar dan vind je plotseling iemand die ook eenzaam is, net zo eenzaam of misschien zelfs eenzamer dan jij, en dan val je door elkaar heen”
“dat de kater bestaat om mannen ervan te blijven overtuigen dat ze een talent voor lijden hebben, dat ze de pijn nog steeds kunnen overleven”
Displaying 1 - 26 of 26 reviews