Όταν κάποιος που παρακολουθεί και καταγράφει την ελληνική ροκ σκηνή από τη γέννησή της μέχρι σήμερα, είναι ευνόητο ν' αποτελεί και ο ίδιος έναν μεγάλο και θερμό θιασώτη του έργου του Παύλου Σιδηρόπουλου, που χαρακτηρίσθηκε ανεξαίρετα από το σύνολο του μουσικού τύπου ως ο πλέον αυθεντικός εκπρόσωπος του χώρου αυτού. Και για όλους εμάς ειδικά που γνωρίσαμε από κοντά τον Παύλο, η είδηση του θανάτου του εκείνο το παγωμένο πρωινό του Δεκέμβρη του 1990 υπήρξε ένα ισχυρό σοκ. Όχι γιατί αγνοούσαμε το σοβαρό πρόβλημα του με την ηρωίνη αλλά να. . . πιστεύαμε πως χρόνια ολόκληρα τώρα είχε τη δυνατότητα και την εμπειρία να "κοντρολάρει" την κατάσταση. Εξ' άλλου λίγους μήνες πριν από την άδοξη φυγή του, ο ίδιος την είχε αποκηρύξει δημόσια στη τελευταία συνέντευξη της ζωής του σ' ένα μουσικό περιοδικό, δηλώνοντας χαρακτηριστικά ότι "η ηρωίνη σ' εκμηδενίζει είναι ένας μύθος, μία μπούρδα.
Ο Ντίνος Δηματάτης μεγάλωσε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Από μικρή ηλικία λάτρεψε τη μουσική και ξεκίνησε να μαζεύει δίσκους. Σήμερα θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους συλλέκτες στην Ελλάδα, ειδικά σε δίσκους βινυλίου αλλά και σε έντυπο μουσικό υλικό.
Τα πρώτα του βήματα στη δημοσιογραφία τα έκανε το 1969 όταν δούλεψε αρχικά στην εφημερίδα Νέα Αλήθεια και κατόπιν στη Θεσσαλονίκη γράφοντας θέματα μουσικού αλλά και αθλητικού περιεχομένου. Η δράση του διακόπηκε το 1972 όταν έφυγε στην Ιταλία για σπουδές στη Νομική. Επέστρεψε στο χώρο στη δύση της δεκαετίας, όταν βρέθηκε μέσα στους συνεργάτες του αθηναϊκού μουσικού περιοδικού Μουσικό Εξπρές. Το 1982 έβγαλε ανεξάρτητα το πρώτο του βιβλίο Οι άγνωστοι του ροκ, το οποίο αναφέρεται στη βρετανική σκηνή.
Το 1989, με την έκρηξη της ιδιωτικής ραδιοφωνίας, στρατολογείται από το επιτελείο του Αντένα FM της Θεσσαλονίκης και κάτω από το ψευδώνυμο Ντίνος Δέλτας, παρουσιάζει τη δίωρη εκπομπή του Στην άκρη της βελόνας. Για δύο συνεχείς χρονιές η εκπομπή του έρχεται δεύτερη σε προτιμήσεις, μετά απ’ αυτή του Γιάννη Πετρίδη, σύμφωνα με τους αναγνώστες του έγκυρου μουσικού περιοδικού Ποπ&Ροκ.
Το 1992 επιχειρεί την πρώτη του προσέγγιση στο αγνοημένο ως τότε κεφάλαιο της εγχώριας ροκ σκηνής με το βιβλίο 25 χρόνια ελληνικού ροκ (Εκδοτικός Οίκος Νέα Σύνορα - Α. Α. Λιβάνη).
Έξι χρόνια μετά γράφει την πολυσυζητημένη βιογραφία του Παύλου Σιδηρόπουλου με τον τίτλο Το μοναχικό μπλουζ του πρίγκηπα (Εκδόσεις Κατσάνος) που έκανε ρεκόρ πωλήσεων. Το ίδιο έτος βραβεύεται από τον ‘Οργανισμό της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης, Θεσσαλονίκη 1997 για την προσφορά του στη μουσική.
Την επόμενη χρονική περίοδο επιστρέφει στην έρευνά του για το εγχώριο ροκ με το ολοκληρωμένο πλέον έργο Get that Beat: Ελληνικό ροκ, 60'ς & 70'ς, για να ακολουθήσει δυο χρόνια μετά η συνέχεια με το δεύτερο βιβλίο Get that Beat: Ελληνικό ροκ, 80'ς & 90'ς (Εκδόσεις Κατσάνος) τα οποία αμφότερα δέχτηκαν τις πιο θερμές κριτικές του εγχώριου τύπου.
Συνεργασίες του έχουν δημοσιευθεί επίσης στα περιοδικά Ποπ&Ροκ και Zoo.
Μία σύντομη αλλά περιεκτική βιογραφία του Παύλου Σιδηρόπουλου. Περιγράφονται οι βασικοί σταθμοί της μουσικής τους σταδιοδρομίας αλλά και τα πρόσωπα που τον επηρέασαν/ταυτίστηκαν ή απλά πέρασαν από κοντά του. Έχει αρκετά στοιχεία από όλες τις δισκογραφίκες του δουλειές, αλλά και ότι εκδώθηκε μετά θάνατον του. Αρκετά ενδιαφέρον. Υστερεί λίγο στην ποιότητα των φωτογραφιών και σε μερικά μικρολαθάκια που θα είχαν αποφευχθεί με σωστή επιμέλεια. Στο τέλος του βιβλίου υπάρχουν και κάποιες δηλώσεις του Σιδηρόπουλου, που είχε κατά καιρούς πει σε διάφορα περιοδικά, κυρίως για τη μουσική, ενώ υπάρχουν κριτικές των δίσκων του, από περιοδικά εποχής και αναφορές από φίλους του / συνεργάτες του για το πρόσωπό του και πως επηρέασε το Ελληνικό ΡΟΚ.
Ακούγοντας για χρόνια τα τραγούδια του Παύλου, μία μικρή νοσταλγία με έπιασε. Ίσως γιατί τοτε στη Γ' Γυμνασίου, ψάχναμε να βρούμε δικαιολογία να πάμε στη συναυλία του. Και τελικά δεν πήγαμε, γιατι τον πρόλαβε ο θάνατος..