شعرهای این مجموعه اصلاً به پای شعرهای مجموعهی دیگر علیرضا بدیع، از پنجرههای بیپرنده، نمیرسد. فضا و زبان و حالوهوای شعرهای بدیع عمدتاً به سبک سنتی شعر فارسی نزدیک است و غالب مضامین کهن را در شعرهایش مدام تکرار میکند. بااینهمه، در یکی از فصلهای این مجموعه شعرهایی بهچشم میخورد نزدیک به آنچه بهاشتباه در شعر معاصر ایران بهنام «شعر پستمدرن» شناخته شده است و چهرهی شاخص و سردمدار آن، سیدمهدی موسوی است. از ایرادهای دیگر این کتاب، گنجاندن فصلی در آن است که عیناً برخی شعرهای مجموعهی «از پنجرههای بیپرنده» در آن تکرار شده است؛ تکراری کاملاً نابجا و نادرست. از شعرهای این دفتر: لبالب از توام این روزها و این جریان حکایتی شده و میرود دهانبهدهان و کائنات بر آناند تا تو را بچشند شراب خانگی من! کجاست قطرهچکان؟! *** با یافتن چشم تو آرام گرفتم چون شاعر درمانده پس از کشف قوافی!
این هم مثل کتاب های شعر دیگه شعرای معاصر، بالا و پایین داره. انصافا بعضی اشعارش خیلی زیبا بودن
تصنیف "تو ماهی و من ماهی این برکه کاشی" با صدای حجت اشرف زاده مال همین کتابه بیت معروف من که در بندم کجا؟ میدان آزادی کجا؟" "کاش راه خانه ات اینقدر طولانی نبود هم مال همین کتابه.
یه بیت هم میذارم، شاید خیلی قشنگ نباشه ولی من دوستش دارم :
زندگی آن قدر هم درهم نبود و من فقط" "سرنخ این رشته کوتاه را گم کرده ام