What do you think?
Rate this book
La Rivale
« La Callas ? Vous verrez : bientôt plus personne ne se souviendra d’elle... »
Qui parle ? Une certaine Carlotta Berlumi. Le nom de cette mystérieuse vieille dame n’évoque rien à personne, pourtant elle soutient mordicus qu’elle connut son heure de gloire à la Scala et fut la plus grande rivale de Maria Callas. À l’entendre, la cantatrice grecque parvint, à force de manœuvres et de combines, à la jeter aux oubliettes, mais elle lui rendit la monnaie de sa pièce en précipitant sa chute.
Carlotta prend-elle ses désirs pour des réalités ? A-t-elle trouvé en Callas le bouc émissaire de ses échecs, l’explication magique de ses déboires et de ses frustrations ?
A travers ce cocasse et inoubliable personnage, Éric-Emmanuel Schmitt brosse, avec un humour et une malice incomparables, le portrait en creux d’une Maria Callas méconnue. Et nous convie, en expert de la musique et des méandres de l’âme, dans les coulisses clandestines de l’opéra et du cœur humain.
Qui parle ? Une certaine Carlotta Berlumi. Le nom de cette mystérieuse vieille dame n’évoque rien à personne, pourtant elle soutient mordicus qu’elle connut son heure de gloire à la Scala et fut la plus grande rivale de Maria Callas. À l’entendre, la cantatrice grecque parvint, à force de manœuvres et de combines, à la jeter aux oubliettes, mais elle lui rendit la monnaie de sa pièce en précipitant sa chute.
Carlotta prend-elle ses désirs pour des réalités ? A-t-elle trouvé en Callas le bouc émissaire de ses échecs, l’explication magique de ses déboires et de ses frustrations ?
A travers ce cocasse et inoubliable personnage, Éric-Emmanuel Schmitt brosse, avec un humour et une malice incomparables, le portrait en creux d’une Maria Callas méconnue. Et nous convie, en expert de la musique et des méandres de l’âme, dans les coulisses clandestines de l’opéra et du cœur humain.
128 pages
First published December 28, 2012
13 people are currently reading
282 people want to read
About the author
Éric-Emmanuel Schmitt
207 books4,006 followersEric-Emmanuel Schmitt is a Franco-Belgian playwright, short story writer and novelist, as well as a film director. His plays have been staged in over fifty countries all over the world.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 77 reviews
August 25, 2017
Attraverso i ricordi dell’ottantenne Carmela Babaldi, (che certamente altro non è che Renata Tebaldi), viene descritto il personaggio Maria Callas, in cui l’arte e la presenza scenica prendono il sopravvento rispetto alla tecnica canora.
Nella descrizione che ne fa la nemica, la “divina” Callas assume un aspetto umano: conosciamo i suoi vizi e i suoi errori e capiamo che sono proprio i suoi cosiddetti errori ad averla resa così unica, immortale.
È questo che non accetta la rivale Babaldi, superiore alla Callas nella tecnica di canto ma mancante di quella personalità che ha fatto della Callas un mito immortale. Una vita spesa a cantare e poi a insegnare canto, ma anche a denigrare la voce imperfetta della collega, assolutamente indegna di tanta popolarità e di tanto successo. Per una vita intera Carmela Babaldi si interroga sul perché di questo entusiasmo per una cantante incapace di centellinare la voce per arrivare alla fine dello spettacolo con la giusta intonazione, di interpretare i ruoli secondo ciò che la tradizione vuole.
È interessante il contrasto evidenziato tra l’opera vista come successione di arie e cabalette da cantare rispettando unicamente la tecnica, ritenendo i costumi cosa superflua, e l’opera come unione di musica, canto e teatro veicolo di emozioni.
Dice la Babaldi: "Un mostro, un'idra a tre teste con una bocca che emette tre registri distinti: uno alto, di testa, metallico e facilmente stridente; uno mediano, ruvido, dalla trama logora; e uno basso, troppo di petto, da donna barbuta". "La Callas? Vedrete, presto nessuno ne parlerà più... Non durerà".
Ma è proprio la Callas a imporsi, riuscendo a stregare le platee con il suo fascino, le sue interpretazioni e i suoi difetti, mettendo in ombra tutte le rivali. Purtroppo Carmela Babaldi viene dimenticata mentre ancora in vita, mentre la Callas resta eterna anche se morta e riesce a tormentare Carmela persino durante il suo funerale.
"Quando si parla della Callas, niente è carino, tutto è bello. Passate oltre, cultori di voci angeliche, estimatori di timbri luminosi e suoni zuccherini! Qui non troverete che passione, furore, sgomento, entusiasmo, humour, solitudine, estasi e agonia. Ascoltando la Callas proverete turbamento, fastidio, disturbo, talvolta vi sentirete stremati, spesso rinvigoriti, ma non vi scontrerete mai con la noia né con l'indifferenza".
Schmitt rivela il segreto del fascino che dura negli anni, intatto e fantastico. Nulla di nuovo per chi ama già la lirica; il breve racconto è comunque interessante, poiché consente a tutti probabilmente di ascoltare con orecchio diverso Maria Callas.
Nella descrizione che ne fa la nemica, la “divina” Callas assume un aspetto umano: conosciamo i suoi vizi e i suoi errori e capiamo che sono proprio i suoi cosiddetti errori ad averla resa così unica, immortale.
È questo che non accetta la rivale Babaldi, superiore alla Callas nella tecnica di canto ma mancante di quella personalità che ha fatto della Callas un mito immortale. Una vita spesa a cantare e poi a insegnare canto, ma anche a denigrare la voce imperfetta della collega, assolutamente indegna di tanta popolarità e di tanto successo. Per una vita intera Carmela Babaldi si interroga sul perché di questo entusiasmo per una cantante incapace di centellinare la voce per arrivare alla fine dello spettacolo con la giusta intonazione, di interpretare i ruoli secondo ciò che la tradizione vuole.
È interessante il contrasto evidenziato tra l’opera vista come successione di arie e cabalette da cantare rispettando unicamente la tecnica, ritenendo i costumi cosa superflua, e l’opera come unione di musica, canto e teatro veicolo di emozioni.
Dice la Babaldi: "Un mostro, un'idra a tre teste con una bocca che emette tre registri distinti: uno alto, di testa, metallico e facilmente stridente; uno mediano, ruvido, dalla trama logora; e uno basso, troppo di petto, da donna barbuta". "La Callas? Vedrete, presto nessuno ne parlerà più... Non durerà".
Ma è proprio la Callas a imporsi, riuscendo a stregare le platee con il suo fascino, le sue interpretazioni e i suoi difetti, mettendo in ombra tutte le rivali. Purtroppo Carmela Babaldi viene dimenticata mentre ancora in vita, mentre la Callas resta eterna anche se morta e riesce a tormentare Carmela persino durante il suo funerale.
"Quando si parla della Callas, niente è carino, tutto è bello. Passate oltre, cultori di voci angeliche, estimatori di timbri luminosi e suoni zuccherini! Qui non troverete che passione, furore, sgomento, entusiasmo, humour, solitudine, estasi e agonia. Ascoltando la Callas proverete turbamento, fastidio, disturbo, talvolta vi sentirete stremati, spesso rinvigoriti, ma non vi scontrerete mai con la noia né con l'indifferenza".
Schmitt rivela il segreto del fascino che dura negli anni, intatto e fantastico. Nulla di nuovo per chi ama già la lirica; il breve racconto è comunque interessante, poiché consente a tutti probabilmente di ascoltare con orecchio diverso Maria Callas.
November 25, 2024
„Mai degrabă decât cea mai mare cântăreață a secolului XX, Carlotta descoperea în ea cea mai mare iluzionistă.”
Maria Callas este considerată una dintre marile cântărețe de operă din istoria lumii, dar ca orice personalitate care are succes, are și detractori, stârnește și controverse. Eric-Emmanuel Schmitt preia acest subiect și vorbește atât de succesul ei, cât și de controverse, prin intermediul unei rivale inventate, Carlotta Berlumi, care a avut propria ascensiune în același timp (de care își amintește acum, la 90 de ani) și care vorbește mai mult despre defectele, ranchiunile, dușmăniile scenice ale Mariei Callas decât despre furibundul ei succes. O carte mai puțin despre muzică sau despre voce, mai mult despre felul în care succesul te schimbă, despre dușmănii artistice, despre invidie și lipsa de recunoaștere.
Roman de 100 de pagini care nu mi-a adus prea multe.
Maria Callas este considerată una dintre marile cântărețe de operă din istoria lumii, dar ca orice personalitate care are succes, are și detractori, stârnește și controverse. Eric-Emmanuel Schmitt preia acest subiect și vorbește atât de succesul ei, cât și de controverse, prin intermediul unei rivale inventate, Carlotta Berlumi, care a avut propria ascensiune în același timp (de care își amintește acum, la 90 de ani) și care vorbește mai mult despre defectele, ranchiunile, dușmăniile scenice ale Mariei Callas decât despre furibundul ei succes. O carte mai puțin despre muzică sau despre voce, mai mult despre felul în care succesul te schimbă, despre dușmănii artistice, despre invidie și lipsa de recunoaștere.
Roman de 100 de pagini care nu mi-a adus prea multe.
January 18, 2025
Italy. Rivalry. Music. Success. Downfall. Maria Callas.
Carlotta Berlumi tells her story. Though she’s not a well-known rival of Maria Callas, the opera singer believes otherwise. Carlotta recounts her life as a singer, how she met La Divina, her impressions of Callas, and the eventual downfall of her supposed rival. While there are few details about Carlotta herself and even fewer about Maria, the reader can vividly sense the hatred the book’s protagonist harbors toward Callas.
This book offers little of substance. Any parts of the story unrelated to opera life feel rather dull: Enzo’s private life, the connection between his grandfather and Carlotta, and her ultimate fate. The almost 100-page book contains a story the reader could easily do without. I had hoped for more insight into what it means to be a singer—feelings, details, and depth, even about Carlotta—but the book delivers little beyond hatred. Short and mildly enjoyable for the moment, but ultimately unremarkable.
Carlotta Berlumi tells her story. Though she’s not a well-known rival of Maria Callas, the opera singer believes otherwise. Carlotta recounts her life as a singer, how she met La Divina, her impressions of Callas, and the eventual downfall of her supposed rival. While there are few details about Carlotta herself and even fewer about Maria, the reader can vividly sense the hatred the book’s protagonist harbors toward Callas.
This book offers little of substance. Any parts of the story unrelated to opera life feel rather dull: Enzo’s private life, the connection between his grandfather and Carlotta, and her ultimate fate. The almost 100-page book contains a story the reader could easily do without. I had hoped for more insight into what it means to be a singer—feelings, details, and depth, even about Carlotta—but the book delivers little beyond hatred. Short and mildly enjoyable for the moment, but ultimately unremarkable.
July 20, 2025
Carlotta Berlumi nigdy nie istniała, to postać którą autor ulepił z biografii śpiewaczek operowych epoki Marii Callas. Bezprzecznie utalentowanych kobiet, które pozostawały w cieniu tej jednej. I przez wiele lat były przytłoczone nieustannym porównywaniem ich do tej, która stała się legendarną wykonawczynią. Taki sopranowym metrem z Sevres.
Carlotta jest już starą kobietą, która od lat mieszka w Ameryce Południowej. Wraca do Europy, odwiedza mediolańska La Scali, gdzie występowała. To podróż sentymentalna, czuje że to ostatnia szansa by zmierzyć się z przeszłością. Snuje swoją opowieść o niespełnieniu, zazdrości. O życiu w cieniu primadonny. Ale też o szukaniu swojego miejsca jako artystką, jako kobieta. Talent może być darem, może też być przekleństwem.
Cienka książka, taka na jedno popołudnie, a równocześnie pełna emocji. Czy spotkanie wybitnej osobowości, wielkiego talentu może zaważyć na drodze zawodowej tylko pozytywnie? Może obudzi ukryty głęboko "gen" zawiści, która wcale nie będzie inspirująca.
Carlotta jest już starą kobietą, która od lat mieszka w Ameryce Południowej. Wraca do Europy, odwiedza mediolańska La Scali, gdzie występowała. To podróż sentymentalna, czuje że to ostatnia szansa by zmierzyć się z przeszłością. Snuje swoją opowieść o niespełnieniu, zazdrości. O życiu w cieniu primadonny. Ale też o szukaniu swojego miejsca jako artystką, jako kobieta. Talent może być darem, może też być przekleństwem.
Cienka książka, taka na jedno popołudnie, a równocześnie pełna emocji. Czy spotkanie wybitnej osobowości, wielkiego talentu może zaważyć na drodze zawodowej tylko pozytywnie? Może obudzi ukryty głęboko "gen" zawiści, która wcale nie będzie inspirująca.
Read
September 20, 2025Înclinația pe care Eric Emanuel Schmitt o are pentru universului muzicii clasice apare din nou prin intermediul acestui scurt roman, dar cuprinzător. De data aceasta este un omagiu adus marii cântărețe Maria Callas, și totodată o venerare a universului operistic, care este probabil cea mai efervescentă și încărcată parte a artei muzicale. Ca o cunoscătoare a domeniului cântăreților pot spune ca m-a surprins plăcut felul în care prin narațiunea și dialogurile romanului, autorul a conturat cu atâta claritate reală adevărul caracterelor și personalităților lirice prezente și în zilele noastre, aceste două perspective care încă coexistă în rândul cântăreților de la cea mai mică scenă și până la cea mai mare. Tipic lui Schmitt, este o carte cu multe lecții, lecții de moralitate pentru cititorii avizați operei, sau lecții de viață și apropiere de istoria muzicii și de fascinația artei pentru cei neavizați.
November 5, 2023
J'ai beaucoup aimé ce petit récit malin et cruel permettant d'évoquer la Callas à travers le regard d'une rivale. Ce topos à la Salieri-Mozart fonctionne parfaitement et donne plus de légèreté et de distance à l'histoire tout en donnant l'occasion à l'auteur de se pencher sur l'aspect technique de la voix ou de se lancer dans quelques analyses musicales. Très sympa.
May 7, 2013
Una pseudo biografia atipica e non convenzionale. Fa sicuramente sorridere e riflettere: non è tutto oro quello che luccica!
June 29, 2025
Èric-Emmanuel Schmitt powraca tym razem z krótką formą, taką na jeden wieczór. Ale cóż to za szalony wieczór! Wspaniale opisana historia opowiedziana oczyma Carlotty Berlumi, fikcyjnej postaci i rywalki Callas, która porusza, czasami bawi, jednocześnie prowadząc czytelnika wgłąb ludzkiej psychiki.
Historia rozpoczyna się niewinnie. Enzo, mężczyzna zafascynowany operą, w trakcie oprowadzania turystów zostaje 'zaatakowany' przez staruszkę znajdującą się w operze La Scala. Po szalonym incydencie z jej udziałem, podczas którego interweniować musieli strażacy, Enzo poznaje tożsamość staruszki - jest nią właśnie Carlotta Berlumi.
Podczas wspólnie spędzonego czasu, w trakcie którego Enzo odgrywa rolę siostrzeńca kobiety, ta zaczyna snuć historię początków swoich i wschodzącej gwiazdy - Marii Callas.
W tym momencie zostajemy rzuceni w wir wydarzeń sprzed kilkudziesięciu lat, w walkę o sławę, intrygi, uwagę publiczności i najzwyklejszą w świecie zawiść do drugiej osoby. Berlumi, mimo że życzy rywalce jak najgorzej, potrafi wykrzesać z siebie pokłady empatii i współczucia po zakończeniu kariery Callas.
Kreacja Carlotty Berlumi wyszła Schmittowi wspaniale. Kobieta z wrodzonym talentem, która krok po kroku zostaje wypierana z głównej sceny na rzecz pojawiającej się znikąd Callas, przeżywa kryzys za kryzysem. Jej czasami absurdalne i bezpodstawne oskarżenia zjadają ją od środka, a zawiść i niechęć odsuwają jej myśli od tego, czym powinna się zajmować, a w momencie, w którym przekroczyła linię pomiędzy karierą swoją, a karierą koleżanki po fachu, nie ma już odwrotu.
Świetna książka napisana przez człowieka, który z tematu interesującego konkretnego odbiorcę, zrobił coś dla każdego. Nie każdy musi być fanem opery, a w książce, pomimo że o niej jest, staje na drugim planie, na pierwszy wysuwając relacje międzyludzkie i emocje mogące odmienić życie wielu osób w otoczeniu. Polecam!
Bardzo dziękuję wydawnictwu Znak i pani Bognie Piechockiej za egzemplarz recenzencki!
Historia rozpoczyna się niewinnie. Enzo, mężczyzna zafascynowany operą, w trakcie oprowadzania turystów zostaje 'zaatakowany' przez staruszkę znajdującą się w operze La Scala. Po szalonym incydencie z jej udziałem, podczas którego interweniować musieli strażacy, Enzo poznaje tożsamość staruszki - jest nią właśnie Carlotta Berlumi.
Podczas wspólnie spędzonego czasu, w trakcie którego Enzo odgrywa rolę siostrzeńca kobiety, ta zaczyna snuć historię początków swoich i wschodzącej gwiazdy - Marii Callas.
W tym momencie zostajemy rzuceni w wir wydarzeń sprzed kilkudziesięciu lat, w walkę o sławę, intrygi, uwagę publiczności i najzwyklejszą w świecie zawiść do drugiej osoby. Berlumi, mimo że życzy rywalce jak najgorzej, potrafi wykrzesać z siebie pokłady empatii i współczucia po zakończeniu kariery Callas.
Kreacja Carlotty Berlumi wyszła Schmittowi wspaniale. Kobieta z wrodzonym talentem, która krok po kroku zostaje wypierana z głównej sceny na rzecz pojawiającej się znikąd Callas, przeżywa kryzys za kryzysem. Jej czasami absurdalne i bezpodstawne oskarżenia zjadają ją od środka, a zawiść i niechęć odsuwają jej myśli od tego, czym powinna się zajmować, a w momencie, w którym przekroczyła linię pomiędzy karierą swoją, a karierą koleżanki po fachu, nie ma już odwrotu.
Świetna książka napisana przez człowieka, który z tematu interesującego konkretnego odbiorcę, zrobił coś dla każdego. Nie każdy musi być fanem opery, a w książce, pomimo że o niej jest, staje na drugim planie, na pierwszy wysuwając relacje międzyludzkie i emocje mogące odmienić życie wielu osób w otoczeniu. Polecam!
Bardzo dziękuję wydawnictwu Znak i pani Bognie Piechockiej za egzemplarz recenzencki!
July 24, 2025
If "La rivale"'s purpose is to denigrate the main character, Carlotta Berlumi, it succeeded. I despise that woman with every fiber of my being. Carlotta's thoughts severely alter reality to shield her own ego from the failures she's repeatedly facing. She becomes obsessed with the famous opera singer Maria Callas, whom she blames for stealing her gigs and popularity, to the point where Carlotta performs black magic on her so-called "enemy".
But "La rivale"'s purpose is bringing an homage to Maria Callas. I believe that you can't prove how good a person is by comparing them to somebody who's clearly worse. If that is your main argument as to why the individual is talented or whatever, sorry to break it to you, but you're not very believable. Everybody looks good in the right lighting - a truly special person shines no matter what.
"La rivale" presents an outdated and utterly wrong view of success, sprinkling shallow characters with little to no credibility or personality to gravitate around Carlotta along the way, while subtly reinforcing LGBT, racial, and gender stereotypes.
But "La rivale"'s purpose is bringing an homage to Maria Callas. I believe that you can't prove how good a person is by comparing them to somebody who's clearly worse. If that is your main argument as to why the individual is talented or whatever, sorry to break it to you, but you're not very believable. Everybody looks good in the right lighting - a truly special person shines no matter what.
"La rivale" presents an outdated and utterly wrong view of success, sprinkling shallow characters with little to no credibility or personality to gravitate around Carlotta along the way, while subtly reinforcing LGBT, racial, and gender stereotypes.
April 11, 2025
"Rivala" de Eric-Emmanuel Schmitt (trad. Doru Mareș) ne invită în culisele unei rivalități jucate de o singură mână, dintre două cântărețe de operă, Maria Callas și Carlotta Berlumi 🎼
Cartea de doar 100 de pagini este o pastilă muzicală intensă, ce te face să pui în difuzoare muzică clasică sau să îți cumperi un bilet la un spectacol de operă, sau măcar să visezi ca într-o zi să poți simți opera cu atâta intensitate cu cât o face scriitorul belgian 🤍 Mai multe despre carte am scris într-un articol publicat pe blog ✍️
"— Două instituții domnesc asupra inimilor italienilor: Biserica și Opera. Când italienii nu sunt impresionați de vitralii, sunt impresionați de cortine.
— Ție ce-ți place, bunicule?
— Opera, băiete, căci încarnează pasiunea, sentimentele, excesul, patosul, nebunia furioasă. Bunica ta, în schimb, este atrasă serios de Biserică, de rugăciune, ceară, pocăință."
https://ciobanuldeazi.home.blog/2025/...
Cartea de doar 100 de pagini este o pastilă muzicală intensă, ce te face să pui în difuzoare muzică clasică sau să îți cumperi un bilet la un spectacol de operă, sau măcar să visezi ca într-o zi să poți simți opera cu atâta intensitate cu cât o face scriitorul belgian 🤍 Mai multe despre carte am scris într-un articol publicat pe blog ✍️
"— Două instituții domnesc asupra inimilor italienilor: Biserica și Opera. Când italienii nu sunt impresionați de vitralii, sunt impresionați de cortine.
— Ție ce-ți place, bunicule?
— Opera, băiete, căci încarnează pasiunea, sentimentele, excesul, patosul, nebunia furioasă. Bunica ta, în schimb, este atrasă serios de Biserică, de rugăciune, ceară, pocăință."
https://ciobanuldeazi.home.blog/2025/...
July 29, 2024
3,5/5
- Toi, grand-père, qu'est-ce qui te plait?
- L'Opéra, mon garçon, car il incarne la passion, les sentiments, l'excès, le pathos, la folie furieuse. Ta grand-mère, en revanche, penche sérieusement pour l'Église, la prière, le cierge, la repentance.
Il avait soupiré.
- Si l'on est bon pour l'un, on est perdu pour l'autre.
- Toi, grand-père, qu'est-ce qui te plait?
- L'Opéra, mon garçon, car il incarne la passion, les sentiments, l'excès, le pathos, la folie furieuse. Ta grand-mère, en revanche, penche sérieusement pour l'Église, la prière, le cierge, la repentance.
Il avait soupiré.
- Si l'on est bon pour l'un, on est perdu pour l'autre.
January 1, 2025
Carlotta est tout aussi énervante qu'elle est attachante. Une petite histoire sympa et bien écrite.
"- Deux institutions règnent sur le cœur des Italiens: l'Église et l'Opéra. Quand ils ne sont pas émus par les vitraux, ils le sont par les rideaux."
"- Moi, j'ai manqué de courage, je le déplore : lâchement, j'ai vieilli. Aujourd'hui, c'est trop tard.
- Trop tard pour quoi?
Le nez de Carlotta se plissa, rayé de ridules.
- Pour mourir jeune!"
"La nature avait desservi l'ambition du baryton-basse en plaçant son meilleur organe beaucoup plus bas."
"- Deux institutions règnent sur le cœur des Italiens: l'Église et l'Opéra. Quand ils ne sont pas émus par les vitraux, ils le sont par les rideaux."
"- Moi, j'ai manqué de courage, je le déplore : lâchement, j'ai vieilli. Aujourd'hui, c'est trop tard.
- Trop tard pour quoi?
Le nez de Carlotta se plissa, rayé de ridules.
- Pour mourir jeune!"
"La nature avait desservi l'ambition du baryton-basse en plaçant son meilleur organe beaucoup plus bas."
August 14, 2025
Se lit très rapidement et permet d’entrer sans détour dans le monde très fermé de l’opéra lyrique du XXeme siècle à travers les yeux d’une de ses contemporaines. Une lecture agréable et sans prise de tête, malgré un personnage principal presque un peu trop caricatural, mais ce qui semble être l’effet recherché.
April 7, 2024
Mon plus gros pet peeve dans un livre: un personnage principal désagréable et unlikeable.
Carlotta est le personnage le plus désagrable que j’ai lu de ma vie. Non mais elle peut tu débuzzer un moment donné. J’ai ben juste fini le livre parce qu’il avait juste 133 pages.
Carlotta est le personnage le plus désagrable que j’ai lu de ma vie. Non mais elle peut tu débuzzer un moment donné. J’ai ben juste fini le livre parce qu’il avait juste 133 pages.
October 16, 2025
I have enjoyed greatly every book I read from him.
December 4, 2024
Imi era tare dor de o poveste de Schmitt. Final perfect, comic.
November 14, 2023
Ce livre se résume en une phrase : le récit d’une rivale inventée pour avoir le déplaisir de lire une vielle femme aigrie se plaindre et haïr Maria Callas pour tout et n’importe quoi. Fin de l’histoire bisous !
En vrai j’avais écrit un truc très long et détaillé et l’application a planté 👍🏻
J’ai passé un moment très bof et je suis vraiment déçue de cette lecture que je ne vous conseille pas. Sauf si vous voulez une lecture ou une dame se plaint tout du long, est super méchante sans aucune bonne raison, et où l’auteur est très gênant avec ses nombreuses allusions au fait que la rivale est vielle et défraîchie, donc « plus une femme aux yeux des hétérosexuels » (les mots du romancier).
De plus j’ai été gênée par ses allégations envers les homosexuels (j’ai pas compris l’intérêt). Il insiste vraiment beaucoup sur la laideur de la vielle femme et à quel point elle se dégoûte et est dégoûtante au vu des descriptions qu’il fait d’elle. Ça m’a énormément gênée.
Seul point positif : en audio on a le droit à des morceaux de récital de Maria Callas, ça accompagne joliment ce dont on parle et j’ai apprécié ces passages là.
Mais c’était lu par l’auteur, bien sauf quand il faisais des voix de femmes un peu trop nasillarde !
En bref : garder deux heure de votre vie et passer votre chemin !
En vrai j’avais écrit un truc très long et détaillé et l’application a planté 👍🏻
J’ai passé un moment très bof et je suis vraiment déçue de cette lecture que je ne vous conseille pas. Sauf si vous voulez une lecture ou une dame se plaint tout du long, est super méchante sans aucune bonne raison, et où l’auteur est très gênant avec ses nombreuses allusions au fait que la rivale est vielle et défraîchie, donc « plus une femme aux yeux des hétérosexuels » (les mots du romancier).
De plus j’ai été gênée par ses allégations envers les homosexuels (j’ai pas compris l’intérêt). Il insiste vraiment beaucoup sur la laideur de la vielle femme et à quel point elle se dégoûte et est dégoûtante au vu des descriptions qu’il fait d’elle. Ça m’a énormément gênée.
Seul point positif : en audio on a le droit à des morceaux de récital de Maria Callas, ça accompagne joliment ce dont on parle et j’ai apprécié ces passages là.
Mais c’était lu par l’auteur, bien sauf quand il faisais des voix de femmes un peu trop nasillarde !
En bref : garder deux heure de votre vie et passer votre chemin !
February 25, 2013
L'umorismo sottile del sig. Schmitt è diventato la gradita sorpresa del 2013: ora voglio leggere tutto quello di suo su cui riesco a mettere le mani.
Questo racconto breve non fa eccezione: sullo sfondo della Scala, con la voce della Callas come colonna sonora, scorriamo in poche pagine la vita e la morte della sua rivale Carmela. Povera incompresa, diva capricciosa fino alla fine. Ognuno si costruisce la realtà che vuole vedere.
Questo racconto breve non fa eccezione: sullo sfondo della Scala, con la voce della Callas come colonna sonora, scorriamo in poche pagine la vita e la morte della sua rivale Carmela. Povera incompresa, diva capricciosa fino alla fine. Ognuno si costruisce la realtà che vuole vedere.
January 10, 2022
The sublime writing of Schmitt gifts us with a wonderful short story. That's a great way to learn about Maria Callas. The "book" (can we really define 30 pages a book?) is half a short story and half a collection of small reviews of discs of Maria Callas. It's basically a love letter to the singer from one of the best writer in the world.
July 22, 2021
Scritto molto bene, è uno scrittore di valore. Il libro mi è piaciuto, un piccolo racconto di una vicenda che non passerà mai alla storia ma che ha fatto la storia dei personaggi così come li abbiamo conosciuti.
November 1, 2023
La fin est juste parfaite.
December 23, 2023
Le thème est très intéressant et instructif - le vison de Carlota Berluli - qui se disait rivale de callas. On apprend sur l opéra mais le livre en soit même n est rien D’extraordinaire.
March 8, 2025
Mai scurt decât una dintre ariile artistei, romanul te va delecta cu anecdote din culisele lumii operei și a Mariei Callas. De savurat într-o cafenea, sorbind o băutură caldă.
July 9, 2025
Niektóre książki nie zaczynają się słowami, lecz ciszą – napiętą jak ta tuż przed podniesieniem kurtyny. Tak właśnie brzmią pierwsze strony „Callas, moja rywalka” Érica-Emmanuela Schmitta, nie jak opowieść, ale jak preludium. I choć to tylko 144 strony, to lektura tej powieści zostaje w nas długo po zamknięciu ostatniej karty. Jak echo arii, która nie chce zamilknąć w duszy.
To książka napisana w duchu opery, z całą jej teatralnością, namiętnością i nadmiarem, ale również z cichym pulsem refleksji i melancholii. Schmitt, niczym reżyser libretto, prowadzi nas przez kulisy nie tylko sceny operowej, ale przede wszystkim psychiki – tej kruchszej, nie tak sławnej, nie tak błyszczącej. Oto Carlotta Berlumi, postać zmyślona, a jednak boleśnie prawdziwa. Jej głos, nieco za cichy w porównaniu do boskiej Callas, wybrzmiewa z gorzką szczerością. To ona opowiada tę historię – historię zazdrości, zaprzepaszczonych szans, i tej okrutnej gry świateł, w której jedna z kobiet błyszczy, a druga stapia się z cieniem.
Callas – La Divina, ale też La Enigma. Schmitt nie rozbiera jej na czynniki pierwsze, nie odsłania całkowicie. Zamiast tego rysuje jej postać światłocieniem, zostawiając miejsce na niedopowiedzenie. Zamiast krzyku – westchnienie. Dzięki temu Callas nie staje się kolejnym bohaterem biografii, ale metaforą dla nieosiągalnego ideału, dla tego, czego się boimy i za czym tęsknimy jednocześnie.
Carlotta z kolei to każdy z nas, kto kiedyś czuł się „prawie wystarczający”, „prawie kochany”, „prawie na scenie”. Jej głos, podszyty żalem i żarliwością, snuje historię, która mogła się wydarzyć… i może dzieje się codziennie. Bo przecież ilu z nas zatraca siebie, próbując dorównać komuś innemu?
Schmitt, jak zawsze, pisze prosto lecz ta prostota to pozór. Za zdaniami lekkimi jak pianissimo kryją się pytania cięższe niż niejedna opera: Czy spełnienie marzeń musi oznaczać upadek? Czy blask innego musi być cieniem dla nas? Czy pasja może ocalić, czy tylko spalić do cna?
To nie jest opowieść o muzyce, a przynajmniej nie tylko. To muzyczna opowieść pełna emocji, modulacji, zwrotów i cichych, dusznych pauz. Operowe dekoracje, scenografie, kostiumy, słynne arie, są tu tylko ramą. Obrazem jest człowiek… a w nim dysonans.
„Głos Callas, mocny i zarazem poraniony…” – pisze Schmitt, i może właśnie taki jest też głos tej książki. Piękny, ale bolesny. Wyjący i milczący zarazem. Refleksyjny. Czasem zbyt prawdziwy.
„Callas, moja rywalka” to mała książka o wielkiej muzyce i jeszcze większych uczuciach. To dramat, ale nie ten sceniczny - dramat duszy. To zaproszenie do świata, w którym każdy z nas może być Carlottą i tylko od nas zależy, czy pozwolimy, by cudzy blask uczynił nas niewidzialnymi.
A może odnajdziemy w tej opowieści własną arię? Nawet jeśli tylko szeptaną…
Dziękuję za zaufanie i egzemplarz do recenzji od wydawnictwa @znak_literanova @wydawnictwoznakpl (współpraca reklamowa) 🩷.
To książka napisana w duchu opery, z całą jej teatralnością, namiętnością i nadmiarem, ale również z cichym pulsem refleksji i melancholii. Schmitt, niczym reżyser libretto, prowadzi nas przez kulisy nie tylko sceny operowej, ale przede wszystkim psychiki – tej kruchszej, nie tak sławnej, nie tak błyszczącej. Oto Carlotta Berlumi, postać zmyślona, a jednak boleśnie prawdziwa. Jej głos, nieco za cichy w porównaniu do boskiej Callas, wybrzmiewa z gorzką szczerością. To ona opowiada tę historię – historię zazdrości, zaprzepaszczonych szans, i tej okrutnej gry świateł, w której jedna z kobiet błyszczy, a druga stapia się z cieniem.
Callas – La Divina, ale też La Enigma. Schmitt nie rozbiera jej na czynniki pierwsze, nie odsłania całkowicie. Zamiast tego rysuje jej postać światłocieniem, zostawiając miejsce na niedopowiedzenie. Zamiast krzyku – westchnienie. Dzięki temu Callas nie staje się kolejnym bohaterem biografii, ale metaforą dla nieosiągalnego ideału, dla tego, czego się boimy i za czym tęsknimy jednocześnie.
Carlotta z kolei to każdy z nas, kto kiedyś czuł się „prawie wystarczający”, „prawie kochany”, „prawie na scenie”. Jej głos, podszyty żalem i żarliwością, snuje historię, która mogła się wydarzyć… i może dzieje się codziennie. Bo przecież ilu z nas zatraca siebie, próbując dorównać komuś innemu?
Schmitt, jak zawsze, pisze prosto lecz ta prostota to pozór. Za zdaniami lekkimi jak pianissimo kryją się pytania cięższe niż niejedna opera: Czy spełnienie marzeń musi oznaczać upadek? Czy blask innego musi być cieniem dla nas? Czy pasja może ocalić, czy tylko spalić do cna?
To nie jest opowieść o muzyce, a przynajmniej nie tylko. To muzyczna opowieść pełna emocji, modulacji, zwrotów i cichych, dusznych pauz. Operowe dekoracje, scenografie, kostiumy, słynne arie, są tu tylko ramą. Obrazem jest człowiek… a w nim dysonans.
„Głos Callas, mocny i zarazem poraniony…” – pisze Schmitt, i może właśnie taki jest też głos tej książki. Piękny, ale bolesny. Wyjący i milczący zarazem. Refleksyjny. Czasem zbyt prawdziwy.
„Callas, moja rywalka” to mała książka o wielkiej muzyce i jeszcze większych uczuciach. To dramat, ale nie ten sceniczny - dramat duszy. To zaproszenie do świata, w którym każdy z nas może być Carlottą i tylko od nas zależy, czy pozwolimy, by cudzy blask uczynił nas niewidzialnymi.
A może odnajdziemy w tej opowieści własną arię? Nawet jeśli tylko szeptaną…
Dziękuję za zaufanie i egzemplarz do recenzji od wydawnictwa @znak_literanova @wydawnictwoznakpl (współpraca reklamowa) 🩷.
July 28, 2025
🎼 Opera... jakie jest Twoje pierwsze skojarzenie z tym scenicznym wokalno-instrumentalnym dziełem muzycznym?
Przyznaję po cichu, że nie jest to mój ulubiony gatunek, ale mam kilka tytułów, do których wracam z zachwytem: Miłość do trzech pomarańczy, Czarodziejski flet, Così fan tutte…
Dlaczego dziś kieruję Twoją uwagę właśnie na operę?Czasem to, co wydaje się nam odległe, staje się nagle osobiste i bliskie. Wszystko za sprawą Erica Emmanuela Schmitta i jego najnowszej książki „Callas. Moja rywalka”. Ta książka to pojedynek na głosy i słowa. To opowieść o różnych obliczach bycia artystą. To wyznanie pełne żalu, zazdrości i podziwu, opowiedziane przez Carlottę Berlumi, fikcyjną śpiewaczkę operową, która twierdziła, że to właśnie przez Marię Callas jej kariera zgasła.
To z pozoru opowieść o rywalizacji, a w głębi niezwykła opowieść o kobiecie smutnej i złamanej przez własne ambicje. Carlotta nienawidzi Callas, ale nienawiść ta podszyta jest bolesnym zachwytem. Choć Carlotta nie istniała naprawdę jej emocje są prawdziwe i do bólu szczere. To książka, która nie wymaga od czytelnika znajomości nut, wystarczy czuć, bo E.E. Schmitt pisze dźwiękami duszy.
Ta historia to hołd dla Marii Callas, ale też ostrzeżenie przed tym, jak zgorzknienie potrafi zniszczyć pasję, jak cienka jest granica między zachwytem a zawiścią. I jak samotne bywa życie artysty, nawet tego oklaskiwanego z największych scen świata.
Ta książka pokazuje jak wielkie dramaty rozgrywają się wśród arii i reflektorów … na scenie.
Polecam Ci tę książkę nawet jeśli, a może zwłaszcza jeśli, nie słuchasz opery, bo historia Callas i Carlott’y jest niezwykła.
„Mówiła muzyką. W każde słowo tchnęła życie, napełniała je uczuciem i uwalniała ze wzruszeniem, które nie należało do śpiewaczki, lecz do bohaterki, majestatycznej, dumnej kobiety.” - kto takimi słowami określił Marię Callas? Sprawdź…
Przyznaję po cichu, że nie jest to mój ulubiony gatunek, ale mam kilka tytułów, do których wracam z zachwytem: Miłość do trzech pomarańczy, Czarodziejski flet, Così fan tutte…
Dlaczego dziś kieruję Twoją uwagę właśnie na operę?Czasem to, co wydaje się nam odległe, staje się nagle osobiste i bliskie. Wszystko za sprawą Erica Emmanuela Schmitta i jego najnowszej książki „Callas. Moja rywalka”. Ta książka to pojedynek na głosy i słowa. To opowieść o różnych obliczach bycia artystą. To wyznanie pełne żalu, zazdrości i podziwu, opowiedziane przez Carlottę Berlumi, fikcyjną śpiewaczkę operową, która twierdziła, że to właśnie przez Marię Callas jej kariera zgasła.
To z pozoru opowieść o rywalizacji, a w głębi niezwykła opowieść o kobiecie smutnej i złamanej przez własne ambicje. Carlotta nienawidzi Callas, ale nienawiść ta podszyta jest bolesnym zachwytem. Choć Carlotta nie istniała naprawdę jej emocje są prawdziwe i do bólu szczere. To książka, która nie wymaga od czytelnika znajomości nut, wystarczy czuć, bo E.E. Schmitt pisze dźwiękami duszy.
Ta historia to hołd dla Marii Callas, ale też ostrzeżenie przed tym, jak zgorzknienie potrafi zniszczyć pasję, jak cienka jest granica między zachwytem a zawiścią. I jak samotne bywa życie artysty, nawet tego oklaskiwanego z największych scen świata.
Ta książka pokazuje jak wielkie dramaty rozgrywają się wśród arii i reflektorów … na scenie.
Polecam Ci tę książkę nawet jeśli, a może zwłaszcza jeśli, nie słuchasz opery, bo historia Callas i Carlott’y jest niezwykła.
„Mówiła muzyką. W każde słowo tchnęła życie, napełniała je uczuciem i uwalniała ze wzruszeniem, które nie należało do śpiewaczki, lecz do bohaterki, majestatycznej, dumnej kobiety.” - kto takimi słowami określił Marię Callas? Sprawdź…
July 31, 2025
" [...] Sercami Włochów rządzą dwie instytucje: Kościół i opera. Dusze jednych wzruszają witraże, pozostałych porywa kurtyna. [...]"
Éric-Emmanuel Schmitt swoją powieścią "Callas, moja rywalka" udowodnił, że jest mistrzem krótkiej formy. Ta historia wciągnęła mnie do tego stopnia, że po jej przeczytaniu w internecie szukałam głównej bohaterki. I w tym momencie doznałam szoku, Carlotta Berlumi nie istnieje. Jest tylko wymysłem Schmitta. Brawo dla autora.
Autor pokazał mi oblicze Marii Callas z punktu widzenia jej największej operowej rywalki, Carlotty Berlumi. Carlotta dała się pokazać jako zgorzkniała staruszka, która cały czas żyje przeszłością. Nie może pogodzić się z tym, że dzięki jej rywalce, czyli Callas nie udało jej się spełnić swoich wszystkich marzeń. Do czego się posunęła? Czy zawsze warto żyć tylko wspomnieniami?
Poznałam tutaj również mediolańskiego przewodnika o imieniu Enzo. Babcia próbowała zarazić go miłością do Kościoła, jednak on za przykładem dziadka wybrał miłość do opery. Uwielbiał Marię Callas. Był jej wielkim fanem. Przez przypadek w La Scali, spotkał śpiewaczkę operową, Carlottę Berlumi — w której podkochiwał się jego dziadek. Jak przebiegało to spotkanie? Tego oczywiście dowiecie się, podczas czytania tej książki.
Czy rywalizacja zawsze jest dobra? Gdzie jest granica między przyjaźnią a nienawiścią? Do czego są w stanie posunąć się rywalki? W idealny sposób, to przedstawił Éric-Emmanuel Schmitt, w swojej powieści pod tytułem "Callas, moja rywalka".
Jeżeli lubicie krótkie formy literatury pięknej, kochacie opery i operetki oraz cenicie głos Marii Callas, to śmiało sięgnijcie po tę historię. Możecie przeczytać ją w ciągu jednego popołudnia.
Ps.
Po przeczytaniu tej powieści mam ochotę obejrzeć jakąś operę.
Éric-Emmanuel Schmitt swoją powieścią "Callas, moja rywalka" udowodnił, że jest mistrzem krótkiej formy. Ta historia wciągnęła mnie do tego stopnia, że po jej przeczytaniu w internecie szukałam głównej bohaterki. I w tym momencie doznałam szoku, Carlotta Berlumi nie istnieje. Jest tylko wymysłem Schmitta. Brawo dla autora.
Autor pokazał mi oblicze Marii Callas z punktu widzenia jej największej operowej rywalki, Carlotty Berlumi. Carlotta dała się pokazać jako zgorzkniała staruszka, która cały czas żyje przeszłością. Nie może pogodzić się z tym, że dzięki jej rywalce, czyli Callas nie udało jej się spełnić swoich wszystkich marzeń. Do czego się posunęła? Czy zawsze warto żyć tylko wspomnieniami?
Poznałam tutaj również mediolańskiego przewodnika o imieniu Enzo. Babcia próbowała zarazić go miłością do Kościoła, jednak on za przykładem dziadka wybrał miłość do opery. Uwielbiał Marię Callas. Był jej wielkim fanem. Przez przypadek w La Scali, spotkał śpiewaczkę operową, Carlottę Berlumi — w której podkochiwał się jego dziadek. Jak przebiegało to spotkanie? Tego oczywiście dowiecie się, podczas czytania tej książki.
Czy rywalizacja zawsze jest dobra? Gdzie jest granica między przyjaźnią a nienawiścią? Do czego są w stanie posunąć się rywalki? W idealny sposób, to przedstawił Éric-Emmanuel Schmitt, w swojej powieści pod tytułem "Callas, moja rywalka".
Jeżeli lubicie krótkie formy literatury pięknej, kochacie opery i operetki oraz cenicie głos Marii Callas, to śmiało sięgnijcie po tę historię. Możecie przeczytać ją w ciągu jednego popołudnia.
Ps.
Po przeczytaniu tej powieści mam ochotę obejrzeć jakąś operę.
July 6, 2025
Zastanawiam się czemu powstała ta książka. Co było inspiracją, impulsem, który spowodował, że Éric-Emmanuel Schmitt poświecił czas na stworzenie takiej historii. Wpierw myślałam, że może obejrzał film z Angeliną Jolie, opowiadający o ostatnich latach życia Marii Callas. Wspominającej swoją karierę, niełatwe życie i trudną miłość do Onasisa. To mógłby być taki początek😊...
Jednak ten film powstał dużo później niż książka, więc nie. W samej książce jest równie dużo smutku, ale tutaj główną bohaterką nie jest sama diwa, lecz zazdrosna rywalka Callas, niejaka Carlotta Berlumi. Nieistniejąca w tej konkretnej postaci, ale zbudowana z wielu osób rywalizujących z wielką śpiewaczką. Schmitt poświęca tę książkę analizie narastających złych emocji w odpowiedzi na rosnącą popularność Callas. Także temu, czym jest talent, czy jest dany raz na zawsze. Czy coś, co jest talentem w jednej epoce, przestaje nim być w wyniku zmiany upodobań? W ogóle dużo jest o odbiorze śpiewu, o tym jak wiele zależy od kaprysu publiki, aktualnej mody. Także o tym jak ważne, by nawet kiedy rodzimy się z jakimś talentem, nie ustawali w jego rozwijaniu. Bardzo ciekawa i inspirująca lektura. Króciutka, ale świetna w odbiorze. Mimo niewielkiego rozmiaru pozostaje w pamięci na dłużej.
Autor w niezwykły sposób opisuje świat opery, muzykę. W taki sposób, że wręcz słyszymy dźwięki. Możemy też poznać trochę historię techniki śpiewu operowego, to jak zmieniał się w czasie.
Za możliwość przeczytania książki dziękuję Pani Bognie Piechockiej z PRart-Media oraz wydawnictwu Znak Literanova.
Jednak ten film powstał dużo później niż książka, więc nie. W samej książce jest równie dużo smutku, ale tutaj główną bohaterką nie jest sama diwa, lecz zazdrosna rywalka Callas, niejaka Carlotta Berlumi. Nieistniejąca w tej konkretnej postaci, ale zbudowana z wielu osób rywalizujących z wielką śpiewaczką. Schmitt poświęca tę książkę analizie narastających złych emocji w odpowiedzi na rosnącą popularność Callas. Także temu, czym jest talent, czy jest dany raz na zawsze. Czy coś, co jest talentem w jednej epoce, przestaje nim być w wyniku zmiany upodobań? W ogóle dużo jest o odbiorze śpiewu, o tym jak wiele zależy od kaprysu publiki, aktualnej mody. Także o tym jak ważne, by nawet kiedy rodzimy się z jakimś talentem, nie ustawali w jego rozwijaniu. Bardzo ciekawa i inspirująca lektura. Króciutka, ale świetna w odbiorze. Mimo niewielkiego rozmiaru pozostaje w pamięci na dłużej.
Autor w niezwykły sposób opisuje świat opery, muzykę. W taki sposób, że wręcz słyszymy dźwięki. Możemy też poznać trochę historię techniki śpiewu operowego, to jak zmieniał się w czasie.
Za możliwość przeczytania książki dziękuję Pani Bognie Piechockiej z PRart-Media oraz wydawnictwu Znak Literanova.
July 6, 2025
The author wrote a biography of Maria Callas in an unusual way.
He brought to life Carlotta Berlumi — a soprano who began her career just slightly before the title heroine. Since she had a naturally developed voice, she quickly rose to fame. The character of Callas’s rival is a composite of various singers who were active at the same time, as well as quotes from their contemporaries and newspaper reviews.
And since the diva’s behavior stirred quite a bit of controversy, there’s certainly plenty to write about.
Because the story is told through the perspective of her opponent — who believes that Maria Callas unfairly stole her audience (after all, she had far weaker vocal abilities) — it’s easier to include some critical remarks.
The story itself is told rather superficially, and the characters are only lightly sketched.
In this regard, I was far more impressed by the film “Maria” starring Angelina Jolie. It portrays the full complexity of the singer’s life, rather than just isolated, out-of-context snapshots.
On the other hand, the author probably intended to highlight the unique world of opera — how insular and closed-off that environment can be.
The book is well-written and easy to read, but I’m afraid it won’t leave a lasting impression.
He brought to life Carlotta Berlumi — a soprano who began her career just slightly before the title heroine. Since she had a naturally developed voice, she quickly rose to fame. The character of Callas’s rival is a composite of various singers who were active at the same time, as well as quotes from their contemporaries and newspaper reviews.
And since the diva’s behavior stirred quite a bit of controversy, there’s certainly plenty to write about.
Because the story is told through the perspective of her opponent — who believes that Maria Callas unfairly stole her audience (after all, she had far weaker vocal abilities) — it’s easier to include some critical remarks.
The story itself is told rather superficially, and the characters are only lightly sketched.
In this regard, I was far more impressed by the film “Maria” starring Angelina Jolie. It portrays the full complexity of the singer’s life, rather than just isolated, out-of-context snapshots.
On the other hand, the author probably intended to highlight the unique world of opera — how insular and closed-off that environment can be.
The book is well-written and easy to read, but I’m afraid it won’t leave a lasting impression.
June 2, 2024
L’histoire de La Callas à travers le regard d’une femme malade qui se pose en sa concurrente imaginaire.
Carlotta Berlumi, chanteuse d’opéra orgueilleuse a toujours vécu sur ses acquis sans se remettre en cause et sans remettre en question sa pratique de l’art lyrique.
Dans son esprit, la popularité croissante de La Callas est une imposture. Or, c’est un jeu de son esprit aigri par l’échec. Carlotta ne fait rien pour progresser et moderniser son art, elle prend ses désirs pour des réalités pendant que La Callas explore sa propre voix/voie et avance en franchissant les obstacles qui se présentent à elle. Carlotta en vient même à imaginer que ses échecs sont dus à des manœuvres de La Callas alors que cette dernière n’en a que faire d’elle.
🏵️ Eric-Emmanuel Schmitt nous raconte cette histoire par l’intermédiaire d’Enzo, guide touristique passionné d’opéra qui croise Carlotta à l’aube de sa vie.
Cela donne un roman court et théâtral. Le ton est humoristique et certaines situations sont cocasses.
C’est un hommage original à La Callas dont on découvre un peu la vie. Le roman est facile à lire et j’en recommande la lecture pour passer un bon moment.
Carlotta Berlumi, chanteuse d’opéra orgueilleuse a toujours vécu sur ses acquis sans se remettre en cause et sans remettre en question sa pratique de l’art lyrique.
Dans son esprit, la popularité croissante de La Callas est une imposture. Or, c’est un jeu de son esprit aigri par l’échec. Carlotta ne fait rien pour progresser et moderniser son art, elle prend ses désirs pour des réalités pendant que La Callas explore sa propre voix/voie et avance en franchissant les obstacles qui se présentent à elle. Carlotta en vient même à imaginer que ses échecs sont dus à des manœuvres de La Callas alors que cette dernière n’en a que faire d’elle.
🏵️ Eric-Emmanuel Schmitt nous raconte cette histoire par l’intermédiaire d’Enzo, guide touristique passionné d’opéra qui croise Carlotta à l’aube de sa vie.
Cela donne un roman court et théâtral. Le ton est humoristique et certaines situations sont cocasses.
C’est un hommage original à La Callas dont on découvre un peu la vie. Le roman est facile à lire et j’en recommande la lecture pour passer un bon moment.
Displaying 1 - 30 of 77 reviews