In een muzikaal gezin in Limburg gaat het na de plotse dood van de vader helemaal mis. Het jonge meisje Juliette en haar broer Louis proberen tegen de verborgen tirannie van hun moeder op te boksen. Als alles ontspoort, besluiten ze elders een nieuw leven te beginnen. In Eén mens is genoeg hebben de hoofdrolspelers bitter weinig vat op hun eigen leven. Omstandigheden maken of kraken hun dromen. Maar vriendschap vermag veel.
Een waardige opvolger van Allemaal willen we de hemel.
Els Beerten werd geboren op 27 maart 1959 te Hasselt. Ze bracht haar kindertijd en jeugd door in Koersel.
Aan de KU Leuven studeerde ze Nederlands en Engels (1977-1981) en volgde tegelijkertijd een lerarenopleiding aan dezelfde universiteit. Daarna liep ze een aantal jaren dagschool aan de Toneelacademie van Maastricht. Sinds 1985 onderwijst ze Nederlands, Engels en Creatief Schrijven aan het Sint-Jozefscollege van Aarschot.
Prachtig. Ik kan het niet anders zeggen, of het moet het woord "schoon" zijn. Uit mijn Nederlandse mond klinkt dat echter niet, dus laat ik het hierbij.
Hoeveel ellende een persoon of familie in een kort leven kan overkomen, onbeschrijflijk. Net wanneer je denkt dat het zo wel genoeg is, doet Beerten er nog een schepje bovenop. De kracht van dit boek zit 'm naar mijn mening vooral in de perspectiefwisselingen. In deel 2 komt er een ander persoon aan het woord die de lezer nog niet kent, maar het voelt vertrouwd aan. Dat de beide hoofdpersonen in deel 3 elkaar afwisselen, maakt het verhaal compleet.
Wat het boek duidelijk maakt, is dat het niet altijd makkelijk is om op te krabbelen na een verschrikkelijke gebeurtenis. Dat een mens een heel leven lang met een onverwerkt trauma kan zitten. Dat je het leven sowieso met elkaar moet maken. Laat het een troost voor de eenlingen onder ons zijn en een les voor de showmannen en -dames: soms is één mens genoeg. Waarvoor, dat laat ik aan jou over.
Een speciaal boek, dat is het eerste dat ik wil zeggen. Geen alledaags boek, geen alledaagse personages, geen alledaags verhaal. Juliette verliest op jonge leeftijd haar vader, en daarna haar jongere zusje. Dan knapt er iets in haar en verandert haar leven voorgoed.
Deel één vond ik vreselijk goed. De manier van schrijven, zo heerlijk Vlaams en redelijk kinderlijk door de ogen van de jonge Juliette, en het verhaal, het sleepte me mee en ik wou niet dat het eindigde. (Alleen het de hele tijd 'onze' Louis en 'onze' vader, één keer ik daarop begon te letten was het iets te veel 'onze' van het goede. Maar dat is een detail en hoort natuurlijk bij het Vlaams.)
Dan komt deel twee en wisselt het vertelstandpunt plots af tussen Juliette en Wilfried, de koersheld van het dorp, en wordt zo de vaart uit het verhaal gehaald. Het heeft niet echt een doel meer, er is geen voor- of achteruitgang meer, en er vallen iets te veel doden om nog schoon te blijven. Juliette kon me hier in haar apathische laat-alles-maar-gebeuren-staat veel minder bekoren, laat staan boeien. Het tweede deel had van mij, ware het niet voor de mooie zinnen geweest, gewoon geschrapt mogen worden.
Ik vond dit in de bib bij young adult, maar het is volgens mij nog iets beter begrijpbaar voor volwassenen, die de schoonheid van de taal beter zullen (h)erkennen.
4 sterren omdat het eerste deel gewoon zo mooi is.
Het blijft mij een raadsel waarom boekenwinkels à la FNAC en konsoorten, en trouwens ook een pak recensenten, schrijfster Els Beerten blijven labellen als "jeugdschrijfster". Zeker dit boek zal meer door volwassenen geapprecieerd worden dan door jongelingen. Ik vond het echt een prachtig boek. Els Beerten is erin geslaagd de lezer onmiddellijk mee te nemen in het verhaal, en hem te doen meeleven met het wedervaren van de protagonisten. Ik heb er dermate van genoten, dat de pagina's voorbij vlogen. Ook al omdat je echt wel wil weten hoe het verhaal zal aflopen. Enerzijds was ik een beetje bevreesd voor een Hollywood-achtig happy end, anderzijds wou ik nu ook weer geen nietszeggend open einde. Ik heb niks te willen natuurlijk, maar het is de fout van de auteur, dat ik als lezer zo werd meegesleurd! En zonder nu een tip van de sluier te willen lichten; de lezer blijft aan het eind echt niet op z'n honger zitten! En nu kijk ik er dus naar uit om ook “Allemaal willen we de hemel” te verorberen!
Ja over lievelingsboeken gesproken!! Als ik een boek mooi vind/het lang blijft hangen betekent dat vaak dat ik zo om de 20 bladzijden een traan laat. Zo mooi geschreven dit verhaal. Het Vlaamse dialect is lieflijk en maakt Beertens schrijfstijl zo eigen. De band tussen broer Louis en zus Juliette staat centraal, waar ook de titel van dit boek naar verwijst: "... en dat één mens genoeg was om het buiten te redden."
Na Griet Op de Beeck dacht ik : het zou al moeten lukken, dat er nog een Vlaamse schrijfster is die mij in één keer een boek kan laten uitlezen. En ja hoor, weer van dat ! Het lijkt wel hier en daar op elkaar, want het is ook een kroniek. Van een meisje dat opgroeit met een getroubleerde moeder. Die relatie zal haar blijven tekenen. Prachtig boek !
Formidabel prachtboek! Eén van de mooiste van het jaar. Vrijwel in één ruk uitgelezen.
Het verhaal in schitterend, heerlijk Vlaams over Juliette,vastgelopen in haar leven, heeft me erg geraakt. Deel 3 waarin Juliette en cafébaas Wilfried afwisselend aan het woord zijn, vormt hierbij het hoogtepunt.
In twee dagen uitgelezen. Ik vloog door deel I, dat wordt beschreven vanuit het gezichtspunt van Juliette. Zij treedt al van kleins af aan op met het orkestje van haar vader en droomt van een glorieuze toekomst als zangeres. Als haar vader plotseling komt te overlijden, gaat het bergafwaarts met het gezin, dat verder bestaat uit haar moeder, haar oudere broer Louis, die al snel uit huis gaat, en haar jongere zusje Mia.
In het gedrag van de moeder meende ik te herkennen, maar later wordt duidelijk dat ze (ook?) heeft .
In deel II is Louis met Juliette naar een klein dorpje bij de Franse grens verhuisd. Dit deel wordt verteld door Wilfried, die samen met zijn broer Etienne een café uitbaat, en kon mij een stuk minder boeien.
Deel III tenslotte wordt beurtelings door Juliette en Wilfried verteld. Dit vond ik weer wat interessanter, hoewel ik wel geïrriteerd raakte door de aanhoudende apathie van Juliette, die ook erg lang in de ontkenningsfase blijft hangen. Hoe ze met behulp van een jong meisje uiteindelijk uit haar schulp kruipt, vond ik dan weer een beetje té simplistisch voorgesteld. Maar daar is het een young-adultroman voor, denk ik.
3,5 ster, naar beneden afgerond omdat ik deel I verreweg het sterkst vond.
Eén mens is genoeg, gaat over een gezin die als puntje bij paaltje komt alles kwijt geraakt. Ze maken heel veel mee. Vooral degene die op het laatste helemaal alleen achterblijft. Mijn Review Het gaat er heel hard aan toe in het boek. Ik kreeg op een bepaalt moment kreeg ik echt kippenvel. Je zit er echt mee in. Er zitten 2 verhalen in één boek. Het is heel mooi om de 2 verhalen, in één verhaal te zien. Hoe dat dat in elkaar overgaat, is heel mooi om te lezen!
Dit leest zo vlot! Ik lees meestal liefst boeken in essay vorm en niet met een echt verhaal maar dit is absoluut een uitzondering. Dit boek katapulteert je naar het Limburg van de jaren 50 en 60! De manier van schrijven is echt uniek ( lees woordkeuzes, manier van opdeling, perspectief...) en het verhaal is dat zeker ook! Niet twijfelen, zeker lezen!
Schoon, schoon verhaal en schoon Vlaams boek! Al voelde het einde wat onaf en was ik nog niet klaar met de personages... Anders waarschijnlijk meer sterren!
Prima boek, alleen wel allemaal lang dradig en af en toe onoverzichtelijk, aangezien het verhaal van Juliette, naar Louis naar Wilfried ging. Af en toe erg moeilijk te volgen. Verder prima boek, en mooi boek, maar het is niet echt iets dat ik uit mezelf zou lezen.
Ik vond het eerlijk gezegd een vaag boek. Het boek begon leuk, maar toen er ineens nieuwe hoofdpersonen waren snapte ik niet. Ik snapte ook niet of Louis nou wel of niet dood was en er was helemaal geen spanning in dit boek.
This entire review has been hidden because of spoilers.
Dit boek vind ik niet zo super leuk/interrestant. Vandaar dat ik dit boek ook maar 2 sterren geef. Het boek is minder naar mijn smaak door het verhaal, andere verhalen spreken mij meer aan. Uiteraard heb ik het wel uitgelezen!
Ik vond dit een nogal saai boek, omdat er weinig actie in te vinden was en dat maakt voor mij persoonlijk al snel een boek niet leuk. Ik zou het boek zelf niet aanraden aan anderen, maar als je het leuk vindt om te lezen over familiedrama is dit wel eenideaal boek.
Genoten van dit boek. Moest wat wennen aan het Vlaams in het begin, maar uiteindelijk maakt de taal het verhaal juist nog mooier. Wat een tragisch leven voor de hoofdpersoon. En toch, toen ik het boek uit had, sloot ik het boek met een glimlach.
Beerten komt qua thematiek en schrijfwijze met dit boek aardig in de buurt van volwassene literatuur. Echter wordt het boek door de uitgever wel als jeugdboek gepromoot.
Het boek gaat over Juliette, zij is nog erg jong als haar vader overlijd. Haar moeder is niet in staat om voor haar en haar zusje te zorgen dus is zij gestopt met school en verdient geld om het gezin te onderhouden. Haar oudere broer Louis heeft het huis verlaten en wil niks meer met hun moeder te maken hebben. De situatie thuis wordt steeds lastiger met een moeder die niet verantwoordelijk is en dit loopt uiteindelijk vreselijk uit de hand... Wat er gebeurt zal ik nog niet vertellen maar Juliette zal daarna nooit meer de oude zijn. Samen met haar broer Louis verhuist ze naar een klein plattelandsdorpje.
Beerten heeft ervoor gekozen het boek te plaatsen in de jaren 50-60 en dit draagt bij aan de realistische waarde van het boek. In de huidige tijdsperiode zal het bijna niet mogelijk zijn ergens overnieuw te beginnen maar in de jaren 50 was er nog niet zoveel media waardoor dit zeker had gekund. Beerten heeft het boek geschreven vanuit meerdere perspectieven en dit maakt dat je in alle personages van het boek heel goed kunt inleven. Je ziet veel psychologische diepgang in de (ontwikkeling van) personages
Aan te raden voor: jongeren vanaf 14 jaar en volwassenen.
Ik vind het niet zo'n leuk boek, in het begin gebeuren er een aantal best heftig dingen (waarbij je denkt 'wow wat gebeurt er nu') en daarna vind ik het heel saai, dan gebeurt er juist weer heel weinig spannends. Wel een pluspunt vind ik dat het eerste gedeelte van het boek over persoon A gaat en het tweede over persoon B en dat die in het derde gedeelte samen worden gebracht waarbij ze steeds per hoofdstuk afwisselen, dat is wel leuk gedaan.
Ik ben een fan van Els Beerten. Ik heb destijds met veel plezier Lopen voor je leven gelezen en was later geboeid van de eerste tot de laatste letter bij Allemaal willen we de hemel. Maar dit boek stelde me teleur. Beerten blijft natuurlijk wel een prachtige taal hanteren met ferme zinnen, rake formuleringen en een schitterende stijl. Maar dat verhaal! In het eerste deel was ik nog grotendeels mee, al gingen er wel erg veel personages dood. Vanaf het tweede deel echter zakt de vertelling als een pudding in elkaar. De hoofdstukjes springen van de hak op de tak, het kost je elke keer weer veel tijd en moeite voor je weet wie er nu weer aan het woord is (een taktiek die ze ook al in 'Allemaal willen we de hemel' hanteerde, maar daar gaf het juist vaart aan het verhaal), het gedrag van Juliette die maar tegen beter weten in blijft wachten op de terugkomst van Louis is onbegrijpelijk en een wat losbollige figuur als Lili komt niet echt uit de verf. Jammer toch.
Een ongewoon verhaal over een jonge vrouw (Juliette), die als tiener iets ernstigs mee maakt. Dat heeft gevolgen voor haar verdere leven en dat van haar broer. In het eerste deel is zij nog een tiener. In de delen erna springt de tijd soms snel. Al blijft dan in het midden hoe oud ze precies is. Het is een ongewoon verhaal met best wel een zwaar thema, toch is het geen zwaar boek om te lezen. Integendeel, in een paar uurtjes had ik het wel uit. Wat ik goed vind aan dit boek is de dingen die soms juist niet gezegd worden. Je moet echt tussen de regels door lezen. De band die ze op een gegeven moment krijgt met de tiener Lili vind ik mooi omschreven. Je kunt ook goed merken dat het boek geschreven is in het Vlaams. In het begin moest ik daar wel aan wennen, maar dat heeft ook wel zijn charme. Dit boek heeft als etiketje jeugdboek gekregen, maar ik vind het persoonlijk iets meer voor volwassenen. Al zullen er zeker jongeren zijn die dit boek wel aankunnen. Op basis van de beschrijving had ik een ander boek verwacht. Daardoor was ik juist verrast. Absoluut een aanrader.
Alles wat geschreven wordt in het Vlaams is al met meer emotie dan wanneer het in het Nederlands is geschreven. Bij dit boek is dat ook zo en mede daardoor is het boek zo mooi.
Je begrijpt namelijk ieder personage en je voelt bijna wat zij voelen. Na de laatste zin van Juliette voel je ook wat Wilfried voelt, ook al wordt dat nergens meer opgeschreven.
Het wisselende perspectief vind ik ook fijn, maar kan ook een nadeel zijn voor de onervaren lezer voor wie het verhaal wel heel geschikt zou zijn.
Een boek over verlies, rouw, wachten... vertelt in ongekunsteld 'schoon Vlaams' door twee personages die allebei over een zee van geduld beschikken. En hoe aangenaam om aan het einde van heel wat ellende het boek met een goed gevoel te kunnen dichtklappen en te denken: Het komt gelukkig ooit wel goed.
Els Beerten heeft het prachtig opgeschreven. Binnen een dag ben ik op de helft van het boek.
In het laatste deel vliegt mijn aandacht weg. Er gebeurt te weinig. Dat is wel tekenend voor het leven van Juliette, maar het is jammer dat het niet echt meer opleeft.
Knap boek, ontroerende momenten, even een dipje in het midden, maar wanneer op het einde het verhaal afwisselend uit 2 standpunten verteld werd, was ik weer volledig mee. 3,5/5 en heel benieuwd naar de bespreking in de leesclub!