What do you think?
Rate this book
Σιγά, ρε φίλε!
Έρωτας ή σεξ; Δύο έννοιες που κονταροχτυπιούνται στη ζωή της... ολίγον αλαφροΐσκιωτης καθηγήτριας γαλλικών Θέκλας Παπαϊωάννου, με τον ίδιο τρόπο που αυτό συμβαίνει σήμερα στη ζωή των περισσότερων ανθρώπων.
Το βιβλίο θα μπορούσε να είναι η ιστορία ενός διαζυγίου ή, καλύτερα, ενός διαζυγίου και τριών γάμων. Θα μπορούσε να είναι επίσης η απάντηση κάθε σύγχρονης γυναίκας που εγκατέλειψε τα όνειρά της για έναν μεγάλο έρωτα και, όταν ο «πρίγκιπας» δεν ήρθε στο «ραντεβού», εκείνη έγινε πιο σκληρή από εκείνον που δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες της. Τότε είπε: «Σιγά, ρε φίλε! Ό,τι κάνεις μπορώ να το κάνω με την ίδια επιτυχία, ίσως και καλύτερα από σένα».
Το βιβλίο θα μπορούσε να είναι η ιστορία ενός διαζυγίου ή, καλύτερα, ενός διαζυγίου και τριών γάμων. Θα μπορούσε να είναι επίσης η απάντηση κάθε σύγχρονης γυναίκας που εγκατέλειψε τα όνειρά της για έναν μεγάλο έρωτα και, όταν ο «πρίγκιπας» δεν ήρθε στο «ραντεβού», εκείνη έγινε πιο σκληρή από εκείνον που δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες της. Τότε είπε: «Σιγά, ρε φίλε! Ό,τι κάνεις μπορώ να το κάνω με την ίδια επιτυχία, ίσως και καλύτερα από σένα».
248 pages, Paperback
First published January 1, 2014
4 people want to read
About the author
Μάρω Λεονάρδου
5 books2 followersΗ Μάρω Λεονάρδου είναι δημοσιογράφος-συγγραφέας. Γεννήθηκε στο Βελιγράδι το 1965. Η καριέρα της ξεκίνησε τον Ιούλιο του 1984 στο εξωτερικό δελτίο της εφημερίδας "Μεσημβρινή", όπου και παρέμεινε έως το 1990. Συνεχίστηκε με την εισαγωγή της ιδιωτικής τηλεόρασης στη ζωή μας, κι έτσι επί είκοσι χρόνια, μέχρι το 2011, εργάστηκε ως συντάκτης και αρχισυντάκτης διεθνών ειδήσεων, παρουσιάστρια ειδήσεων και εκπομπών, για μία δεκαετία στον ΑΝΤΕΝΝΑ (1990-2000) και άλλη μία στο MEGA (2000-2011). Τα ραδιοφωνικά πειράματα έγιναν στην ΕΡΑ 1 (1988-1990), στον FLASH (2009-2011) και στον REAL FM (2011-...). Aπό το 2008 έως σήμερα συνεργάζεται με την κυριακάτικη εφημερίδα "Real News". Αν δεν είχε ακολουθήσει καριέρα δημοσιογράφου θα ήταν καθηγήτρια γαλλικών, αφού το 1987 πήρε πτυχίο Γαλλικής Φιλολογίας από τη Φιλοσοφική Αθηνών. Έχει συμμετάσχει επαγγελματικά ως μπαλαρίνα σε παραστάσεις (Δον Κιχώτης, Ωραία Κοιμωμένη, Κοπέλλια) του Μπαλέτου Αθηνών (Ντε Πιάν-Μέτσης), στο Ηρώδειο, στο Θέατρο Λυκαβηττού, στο Ρεξ και στη Λυρική Σκηνή, από το 1977 έως το 1983. Ερασιτεχνικό ήταν το πέρασμα στο πιάνο από το Ωδείο Αθηνών, όπου τη δεκαετία του ’80 ήταν μαθήτρια του Μενέλαου Παλλάντιου, στην αρμονία και το σολφέζ. Έχει τρία παιδιά και ένα εγγόνι. Μιλά, γράφει και καταλαβαίνει αγγλικά, γαλλικά και ισπανικά. Προσπαθεί να μάθει ρώσικα. Είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ, λατρεύει το μπαλέτο, τα βιβλία, τα ταξίδια και τα όνειρα.
Έχει γράψει 6 μυθιστορήματα. Τα τελευταία χρόνια εκπαιδεύεται ως ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεύτρια ομάδας και οικογένειας στο Ελληνικό Εκπαιδευτικό Ινστιτούτο Αναλυτικής Ψυχοθεραπείας (ΕΛ.ΕΚ.ΙΝ.).
Έχει γράψει 6 μυθιστορήματα. Τα τελευταία χρόνια εκπαιδεύεται ως ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεύτρια ομάδας και οικογένειας στο Ελληνικό Εκπαιδευτικό Ινστιτούτο Αναλυτικής Ψυχοθεραπείας (ΕΛ.ΕΚ.ΙΝ.).
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 of 1 review
July 25, 2014
Η Μάρω Λοενάρδου συγγραφέας; Ευχάριστη έκπληξη, ακόμη περισσότερο που το γράψιμό της είναι καλοστρωμένο και ζωντανό! Το βιβλίο είναι μεν μυθιστόρημα αλλά με τον τρόπο που είναι γραμμένο περισσότερο θυμίζει εξομολογήσεις μιας γυναίκας μετά τα σαράντα που κάνει ανασκόπηση της ζωής της και καταλήγει σε κάποια συμπεράσματα, τα οποία δεν είναι διόλου κολακευτικά για το αντρικό φύλο!
Την ιστορία στο πρώτο μέρος μας αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο η Θέκλα, η οποία, χωρίς να κρυφτεί από τον εαυτό της και από τον αναγν΄στη, μας αποκαλύπτει τις περιπέτειες που έζησε με τους άντρες. Μας μιλά για τον πρώην σύζυγό της, τις σχέσεις της με τα τρία παιδιά της και την ψυχαναλύτριά της και για τους ερωτικούς συντρόφους που πέρασαν και σημάδεψαν τη ζωή της. Παραδέχεται ότι το 2000 γνώριζε ελάχιστα πράγματα από υπολογιστές, όταν όμως έπιασε τον άντρα της στα πράσα σε chat room έγινε εξπέρ! Στο δεύτερο μέρος, η συγγραφέας, με μια έξυπνη ανατροπή, μας δίνει την οπτική γωνία των αντρών που πέρασαν από τη ζωή της αφηγήτριας, όχι τόσο σε συναισθηματικό-ψυχολογικό επιπεδο, όσο σε αφηγηματικό, δηλαδή δεν τους ψυχαναλύει αλλά μας εξηγεί τι συνέβη πριν συναντήσουν τη Θέκλα και τι μετά. Δε γίνεται αυτό για να μας τους δικαιολογήσει ή για να τους λυπηθούμε αλλά για να καταλάβουμε ότι η ζωή δεν είναι μονοδιάστατη και πως, ό,τι σκεφτόμαστε μείς για κάποιον ίσως να μην είναι αλήθεια ή να μην ανταποκρίνεται στα αισθήματά μας ή στη στιγμή όπως θέλουμε εμείς!
Υπάρχουν χαρακτηριστικά αποσπάσματα στο βιβλίο, τα οποία σίγουρα έχετε διαβάσει και σε άλλα βιβλία γυναικείας λογοτεχνίας, όπως για παράδειγμα στη σελίδα 19: "Έντεκα στους δέκα άντρες που συνομιλούν σήμερα στο διαδίκτυο, άσχετα τι δηλώνουν, είναι είτε παντρεμένοι είτε δεσμευμένοι είτε στην καλύτερη περίπτωση μπερδεμένοι. Οι πραγματικά ελεύθεροι είναι είτε προβληματικοί είτε κακάσχημοι..." ή στη σελίδα 154: "Υπάρχουν ζευγάρια που βρίζονται, τσακώνονται, σκοτώνονται, παίζουν μέχρι ξύλο καμιά φορά και παρ' όλα αυτά μένουν μαζί. Ο βαθμός της αλληλεξάρτησής τους είναι τόσο μεγάλος, που η ποιότητα της μεταξύ τους ζωής ίσως να μην έχει και τόση σημασία. Τους αρκεί που είναι μαζί και διατηρούν αυτήν τη συντροφικότητα, με αρκετά σκληρό τρόπο, ξορκίζοντας τη μοναξιά που συνεπάγεται ο ενδεχόμενος χωρισμός. Οι βρισιές και οι γκρίνιες είναι ο δικός τους τρόπος να λέει ο ένας στον άλλον "Σ' αγαπώ". Τελικά, αν και ισχυρίζονται ότι θα ήθελαν να χωρίσουν, δεν μπορούν και δεν το κάνουν ποτέ" (σελ. 154-155). Προς Θεού δεν τα υποστηρίζω ακρίτως, σίγουρα σηκώνουν μεγάλη συζήτηση όμως και μπορούν να βάλουν την αναγνώστρια σε σκέψεις, κάτι που δεν το κάνουν ελαφρύτερα βιβλία γυναικείας λογοτεχνίας.
Το παιχνίδι όμως αυτό χάνεται από την επιθετική συμπεριφορά που διαχέεται σε όλο το έργο. Δηλαδή η αφηγήτρια έχει η διάθεση να βοηθήσει την αναγνώστρια να γλυτώσει από δικά της λάθη διαβάζοντας τα παθήματα της Θέκλας, η οποία, όπως είπαμε, δεν κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της. Συμβουλές, σκέψεις, απόψεις, ερωτικές περιπέτειες, ανατροπές, μπελάδες κι όλα αυτά για να καταλήξει η συγγραφέας σε ένα και μόνο συμπέρασμα: αφού αυτό θέλουν οι άντρες, σεξ και μόνο σεξ, αυτό θα πάρουν και το βιβλίο κλείνει με κανόνες που πρέπει να ακολουθήσει η αναγνώστρια για να δώσει στους άντρες αυτό που πραγματικά θέλουν και να μην παραμυθιάζεται από τα λόγια τους. Λυπάμαι, αλλά η ζωή δεν είναι άσπρο και μαύρο. Υπάρχουν άντρες που θέλουν μόνο το σεξ, υπάρχουν άντρες που θέλουν και την τρυφερότητα, υπάρχουν και άντρες που φοβούνται τη δέσμευση χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αν "παγιδευτούν" θα απατήσουν τη σύζυγο και μάλιστα κατά κόρον. Όλα συζητήσιμα και ανεκτά, όμως το φινάλε δείχνει έναν μονόδρομο στις σχέσις και μια πίκρα απέναντι σοτ αντρικό φύλο που σίγουρα δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα.
Άλλα χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
"Άλλωστε, οι περισσότεροι συγγραφείας και ειδικά εκείνοι οι σπουδαίοι συγγραφείς, στους οποίους θα ήθελα μια μέρα να μοιάσω και στη χορεία των οποίων θα ήθελα να συμπεριληφθώ, ήταν όλοι τους ψυχικά διαταραγμένοι...Εκείνοι λοιπόν που για κάποιον λόγο η ζωή τούς έκανε διαφορετικούς, αρχικά ανέπτυξαν την παρατηρητικότητά τους και αναζήτησαν τι είναι αυτό που δεν έχουν οι ίδιοι και το έχουν οι άλλοι. Στη συνέχεια, επειδή αντιλήφθηκαν πως ό,τι τους λείπει δε θα το αποκτήσουν ποτέ, αποφάσισαν να το περιγράψουν και να το βιώσουν μέσα από την πένα τους και τους ήρωες των έργων τους. Η παρατήρηση φέρνει την περιγραφή, η περιγραφή την καταγγελία και η καταγγελία την εκδίκηση" (σελ. 49).
"-Τι ευτυχισμένο ζευγάρι! θα λένε όλοι τότε που τα τριάντα χρόνια γάμου θα έχουν σβήσει τις δικές του απιστίες: -Έλα μωρέ, άντρας είναι! και τη δική της απόγνωση: -Τι ηρωίδα μάνα! Τότε που θα έχουν ξεχαστεί τα χρόνια που εκείνη τον μισούσε και ευχόταν κρυφά ακόμη και να πεθάνει, για να ελευθερωθεί δίχως να χρειαστεί να τον χωρίσει, θα έχουν ξεχαστεί και τα βράδια που ο ήχος από το σούρσιμο της παντόφλας του μπροστά στην τηλεόραση της προκαλούσε νευρική κρίση, θα έχουν σβηστεί όλα από τη μνήμη της. Τότε εκείνη κλεινόταν στο μπάνιο ή στην κρεβατοκάμαρα για να το αντέξει, διάβαζε δεκάδες βιβλία -να γιατί έχει μεγάλη πέραση η γυναικεία λογοτεχνία-, μέχρι να ξημερώσει η νέα μέρα και να ξαναρχίσει ο ίδιος αγώνας για τα παιδιά, το μεσημεριανό φαγητό, τα ψώνια, τα μαθήματα, τους συγγενείς και για όλα αυτά που, όπως σωστά έγραψε η Αμερικανίδα Ίντιθ Γουόρτον, κρατούν τους παντρεμένους κοντά και ταυτοχρονα σε ασφαλή απόσταση για να μην αλληοσφαχτούν" (σελ. 224).
Να και το απόσπασμα της Ίντιθ Γουόρτον:
"Ξέρεις, αρίζω να καταλαβαίνω σε τι χρησιμεύει ο γάμος. Είναι για να κρατάει τους ανθρώπους μακριά τον έναν απ' τον άλλον. Μερικές φορές νομίζω ότι δύο άνθρωποι που αγαπιούνται μπορούν να γλιτώσουν απ' την τρέλα μόνο χάρη στα πράγματα που μπαίνουν ανάμεσά τους -τα παιδιά, τις υποχρεώσεις, τις επισκέψεις, τους βαρετούς ανθρώπους και τους συγγενείς- τα πράγματα που προστατεύουν τον ένα σύζυγο από τον άλλο".
Την ιστορία στο πρώτο μέρος μας αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο η Θέκλα, η οποία, χωρίς να κρυφτεί από τον εαυτό της και από τον αναγν΄στη, μας αποκαλύπτει τις περιπέτειες που έζησε με τους άντρες. Μας μιλά για τον πρώην σύζυγό της, τις σχέσεις της με τα τρία παιδιά της και την ψυχαναλύτριά της και για τους ερωτικούς συντρόφους που πέρασαν και σημάδεψαν τη ζωή της. Παραδέχεται ότι το 2000 γνώριζε ελάχιστα πράγματα από υπολογιστές, όταν όμως έπιασε τον άντρα της στα πράσα σε chat room έγινε εξπέρ! Στο δεύτερο μέρος, η συγγραφέας, με μια έξυπνη ανατροπή, μας δίνει την οπτική γωνία των αντρών που πέρασαν από τη ζωή της αφηγήτριας, όχι τόσο σε συναισθηματικό-ψυχολογικό επιπεδο, όσο σε αφηγηματικό, δηλαδή δεν τους ψυχαναλύει αλλά μας εξηγεί τι συνέβη πριν συναντήσουν τη Θέκλα και τι μετά. Δε γίνεται αυτό για να μας τους δικαιολογήσει ή για να τους λυπηθούμε αλλά για να καταλάβουμε ότι η ζωή δεν είναι μονοδιάστατη και πως, ό,τι σκεφτόμαστε μείς για κάποιον ίσως να μην είναι αλήθεια ή να μην ανταποκρίνεται στα αισθήματά μας ή στη στιγμή όπως θέλουμε εμείς!
Υπάρχουν χαρακτηριστικά αποσπάσματα στο βιβλίο, τα οποία σίγουρα έχετε διαβάσει και σε άλλα βιβλία γυναικείας λογοτεχνίας, όπως για παράδειγμα στη σελίδα 19: "Έντεκα στους δέκα άντρες που συνομιλούν σήμερα στο διαδίκτυο, άσχετα τι δηλώνουν, είναι είτε παντρεμένοι είτε δεσμευμένοι είτε στην καλύτερη περίπτωση μπερδεμένοι. Οι πραγματικά ελεύθεροι είναι είτε προβληματικοί είτε κακάσχημοι..." ή στη σελίδα 154: "Υπάρχουν ζευγάρια που βρίζονται, τσακώνονται, σκοτώνονται, παίζουν μέχρι ξύλο καμιά φορά και παρ' όλα αυτά μένουν μαζί. Ο βαθμός της αλληλεξάρτησής τους είναι τόσο μεγάλος, που η ποιότητα της μεταξύ τους ζωής ίσως να μην έχει και τόση σημασία. Τους αρκεί που είναι μαζί και διατηρούν αυτήν τη συντροφικότητα, με αρκετά σκληρό τρόπο, ξορκίζοντας τη μοναξιά που συνεπάγεται ο ενδεχόμενος χωρισμός. Οι βρισιές και οι γκρίνιες είναι ο δικός τους τρόπος να λέει ο ένας στον άλλον "Σ' αγαπώ". Τελικά, αν και ισχυρίζονται ότι θα ήθελαν να χωρίσουν, δεν μπορούν και δεν το κάνουν ποτέ" (σελ. 154-155). Προς Θεού δεν τα υποστηρίζω ακρίτως, σίγουρα σηκώνουν μεγάλη συζήτηση όμως και μπορούν να βάλουν την αναγνώστρια σε σκέψεις, κάτι που δεν το κάνουν ελαφρύτερα βιβλία γυναικείας λογοτεχνίας.
Το παιχνίδι όμως αυτό χάνεται από την επιθετική συμπεριφορά που διαχέεται σε όλο το έργο. Δηλαδή η αφηγήτρια έχει η διάθεση να βοηθήσει την αναγνώστρια να γλυτώσει από δικά της λάθη διαβάζοντας τα παθήματα της Θέκλας, η οποία, όπως είπαμε, δεν κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της. Συμβουλές, σκέψεις, απόψεις, ερωτικές περιπέτειες, ανατροπές, μπελάδες κι όλα αυτά για να καταλήξει η συγγραφέας σε ένα και μόνο συμπέρασμα: αφού αυτό θέλουν οι άντρες, σεξ και μόνο σεξ, αυτό θα πάρουν και το βιβλίο κλείνει με κανόνες που πρέπει να ακολουθήσει η αναγνώστρια για να δώσει στους άντρες αυτό που πραγματικά θέλουν και να μην παραμυθιάζεται από τα λόγια τους. Λυπάμαι, αλλά η ζωή δεν είναι άσπρο και μαύρο. Υπάρχουν άντρες που θέλουν μόνο το σεξ, υπάρχουν άντρες που θέλουν και την τρυφερότητα, υπάρχουν και άντρες που φοβούνται τη δέσμευση χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αν "παγιδευτούν" θα απατήσουν τη σύζυγο και μάλιστα κατά κόρον. Όλα συζητήσιμα και ανεκτά, όμως το φινάλε δείχνει έναν μονόδρομο στις σχέσις και μια πίκρα απέναντι σοτ αντρικό φύλο που σίγουρα δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα.
Άλλα χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
"Άλλωστε, οι περισσότεροι συγγραφείας και ειδικά εκείνοι οι σπουδαίοι συγγραφείς, στους οποίους θα ήθελα μια μέρα να μοιάσω και στη χορεία των οποίων θα ήθελα να συμπεριληφθώ, ήταν όλοι τους ψυχικά διαταραγμένοι...Εκείνοι λοιπόν που για κάποιον λόγο η ζωή τούς έκανε διαφορετικούς, αρχικά ανέπτυξαν την παρατηρητικότητά τους και αναζήτησαν τι είναι αυτό που δεν έχουν οι ίδιοι και το έχουν οι άλλοι. Στη συνέχεια, επειδή αντιλήφθηκαν πως ό,τι τους λείπει δε θα το αποκτήσουν ποτέ, αποφάσισαν να το περιγράψουν και να το βιώσουν μέσα από την πένα τους και τους ήρωες των έργων τους. Η παρατήρηση φέρνει την περιγραφή, η περιγραφή την καταγγελία και η καταγγελία την εκδίκηση" (σελ. 49).
"-Τι ευτυχισμένο ζευγάρι! θα λένε όλοι τότε που τα τριάντα χρόνια γάμου θα έχουν σβήσει τις δικές του απιστίες: -Έλα μωρέ, άντρας είναι! και τη δική της απόγνωση: -Τι ηρωίδα μάνα! Τότε που θα έχουν ξεχαστεί τα χρόνια που εκείνη τον μισούσε και ευχόταν κρυφά ακόμη και να πεθάνει, για να ελευθερωθεί δίχως να χρειαστεί να τον χωρίσει, θα έχουν ξεχαστεί και τα βράδια που ο ήχος από το σούρσιμο της παντόφλας του μπροστά στην τηλεόραση της προκαλούσε νευρική κρίση, θα έχουν σβηστεί όλα από τη μνήμη της. Τότε εκείνη κλεινόταν στο μπάνιο ή στην κρεβατοκάμαρα για να το αντέξει, διάβαζε δεκάδες βιβλία -να γιατί έχει μεγάλη πέραση η γυναικεία λογοτεχνία-, μέχρι να ξημερώσει η νέα μέρα και να ξαναρχίσει ο ίδιος αγώνας για τα παιδιά, το μεσημεριανό φαγητό, τα ψώνια, τα μαθήματα, τους συγγενείς και για όλα αυτά που, όπως σωστά έγραψε η Αμερικανίδα Ίντιθ Γουόρτον, κρατούν τους παντρεμένους κοντά και ταυτοχρονα σε ασφαλή απόσταση για να μην αλληοσφαχτούν" (σελ. 224).
Να και το απόσπασμα της Ίντιθ Γουόρτον:
"Ξέρεις, αρίζω να καταλαβαίνω σε τι χρησιμεύει ο γάμος. Είναι για να κρατάει τους ανθρώπους μακριά τον έναν απ' τον άλλον. Μερικές φορές νομίζω ότι δύο άνθρωποι που αγαπιούνται μπορούν να γλιτώσουν απ' την τρέλα μόνο χάρη στα πράγματα που μπαίνουν ανάμεσά τους -τα παιδιά, τις υποχρεώσεις, τις επισκέψεις, τους βαρετούς ανθρώπους και τους συγγενείς- τα πράγματα που προστατεύουν τον ένα σύζυγο από τον άλλο".
Displaying 1 of 1 review