Ogni giorno ha il suo male

Le indagini del commissario Casabona #1

by Antonio Fusco

La sonnacchiosa provincia toscana di Valdenza è improvvisamente scossa dall’omicidio di una donna che viene ritrovata in casa, in una posizione innaturale e con una fascetta stringicavo attorno al collo. Si pensa subito al movente passionale, ma all’occhio esperto di Casabona, il commissario incaricato del caso, qualcosa fin da subito non quadra: troppi elementi diversi sulla scena del crimine, troppi particolari contrastanti. Schivo, ma con una forte carica umana, reso cinico da troppi anni di mestiere alle spalle, Casabona capisce ben presto che l’omicidio è solo l’inizio di un vortice di morte: un gioco molto pericoloso in cui le regole sono quelle stringenti e folli di un serial killer. E Casabona non può che accettare la sfida. «Chiediti perché e troverai il movente e se troverai il movente sarai vicino all’assassino»: seguendo questa frase come un mantra e con l’aiuto dell’affascinante collega Cristina Belisario, Casabona cercherà di venirne a capo e per farlo sarà obbligato anche a una profonda riflessione sull’impotenza dell’essere umano rispetto alle conseguenze delle proprie azioni.

Genres: Noir, Thriller, Crime

254 pages, Paperback

First published June 1, 2014

About the author

Antonio Fusco è nato a Napoli nel 1964, è funzionario nella Polizia di Stato e criminologo forense. Dal 2000 si occupa di indagini di polizia giudiziaria in Toscana. Ogni giorno ha il suo male, suo romanzo di esordio, è stato accolto da un grande successo di pubblico e di critica, ottenendo il Premio Scrittore Toscano (Menzione speciale gialli e noir) e il Premio Garfagnana in Giallo 2014. Nel 2015, sempre per Giunti, è uscito La pietà dell’acqua, seconda indagine del commissario Casabona, inserito come miglior libro giallo dell’anno nella clas­sifica Best 2015 stilata da iTunes. Il metodo della fenice è il terzo capitolo della serie, pubblicato nel 2016.

Reviews

[Tim Orfanos · Rating 4 out of 5]

Ο Φούσκο κινείται μεταξύ της ατμόσφαιρας της ταινίας 'Seven', του 'Σημείου του Μπόρκμαν' του Νέσερ και του 'Post-mortem' της Πατρίσια Κόρνουελ και κερδίζει το Βραβείο Αστυνομικού Μυθιστορήματος Γκαρφάνια 2014 και Καλύτερου Συγγραφέα της Τοσκάνης 2014.

Πέρα από αυτό, εντυπωσιάζει η περιγραφή της σχέσης του ντετέκτιβ με τον γιό του, αλλά καί το 1ο κεφάλαιο, όσο καί οι λεπτομέρειες των 'κατά συρροή' δολοφονιών. Ένα μικρό μειονέκτημα υπάρχει στο προβλέψιμο φινάλε. Ένα, όμως, δυνατό λογοτεχνικό ντεμπούτο.

Βαθμολογία: 4,3/5 ή 8,6/10.

[Paradoxe · Rating 3 out of 5]

Στην τρίτη κιόλας σελίδα σε βάζει στο κλίμα. Η σκηνή δεν έχει κάτι πρωτότυπο, είναι ωστόσο λιτά περιγραφική και κάνει τις λέξεις απτές για τα συναισθήματα, με καταλύτη φυσικά τη λογική. Παρόλ’ αυτά, ο συγγραφέας δίνει την εντύπωση πως ψυχαναγκαστικά, διαρκώς την τελευταία στιγμή επιτρέπει τη συμβατικότητα φράσεων και σκηνοθεσίας και δημιουργεί την αίσθηση εκείνη που είσαι έτοιμος να απελευθερωθείς με ένα πολύ γερό φτέρνισμα, το οποίο όμως διακόπτεται και μένεις με την απογοήτευση. Σε λεπτομέρειες πάντως που αφορούν τα γιατί των ψυχολογικών κινήτρων, το βιβλίο ακολουθεί ενδιαφέρουσες διαδρομές. Γενικά, έχει ρυθμό φάσεων και σαφήνειας. Η απλότητα παραμένει στα συν και συστήνει διαρκώς, τη μεθοδικότητα του ανθρώπου, πίσω απ’ το συγγραφέα. Ενώ με ενόχλησε, αρκετά η ‘’επανεφεύρεση’’ του τεχνάσματος που συναντάμε στον πρόλογο της ταινίας, 21 grams.

Ο συγγραφέας έχει ένα χάρισμα που ατυχώς λειτουργεί σα μειονέκτημα: μετατρέπει τις κινηματογραφικές σκηνές που όλοι έμμεσα ή άμεσα, έχουμε παρακολουθήσει, σε λέξεις. Ζωντανεύουν μεν σαν εικόνες, αλλά δεν παύουν να θυμίζουν ραφές, από παλιά, γνωστά ρετάλια. Σα να κρατάει το ‘’ριφ’’ αλλά από κάτω η δεύτερη κιθάρα αντί να μετατοπίζεται σε άλλα τάστα, που θα ανανέωνε τις φάσεις του ρυθμού, μένει στάσιμη και χάνεται τελικά το θέμα.

Στη δεύτερη αδικία, που ανακαλύπτεται από ένα πωλητή κάστανων, η κουρτίνα τραβιέται αργά και αποτυπώνει όλο το σουρεαλισμό που θα διακρίναμε σε εκτυφλωτικές σκηνές, αν σταματούσαμε κάθε λεπτό και ξανά εδώ, η λιτή σαφήνεια αιχμαλωτίζει και το ξαφνικό, γίνεται τραγικό με πειστικό τρόπο. Την ίδια αυθεντικότητα συναντάμε στις σχέσεις του Καζαμπόνα με τη γυναίκα και την κόρη του, καθώς ξεδιπλώνονται οι δεσμοί, οι συγκρουσιακές ισορροπίες και οι απογοητεύσεις. Με έφερε κοντά σε αυτό που διάβαζα.

Η Ιταλία, έχει μια σύγχρονη ιστορία που θυμίζει αυτή των Κορσικανών που έχουμε γνωρίσει μέσα απ’ τα διηγήματα του Μωπασάν. Ο συγγραφέας την εκμεταλλεύεται με έναν άξιο τρόπο, δένοντας τις συνιστώσες των χαρακτήρων του, χωρίς να τη χρησιμοποιεί ως όχημα αυτοπροβολής. Και ως εγκληματολόγος, ο συγγραφέας εκμεταλλεύεται επίσης την εμπειρία του, για να χωρίσει μεθοδικά υποτομείς σε διαδικασίες που ξεπερνούν την κοινή αντίληψη και πλησιάζουν στο ειδικό, στο πως πραγματικά γίνονται τα πράγματα, πλησιάζοντας στη δομή μιας έρευνας, που δε βγήκε απ’ το στούντιο του CSI. Ομοίως δε, η χρήση της τεχνολογίας και των μέσων που υπάγονται στην εργαστηριακή σήμανση χρησιμοποιούνται με απλότητα και φειδώ. Ο τόνος μοιάζει διδακτικός, αλλά όχι το ύφος και αυτό είναι ενδιαφέρον.

Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερα θετική εντύπωση είναι ένα πολύ όμορφο κομμάτι, για τα ζευγάρια που έχουν μια ιστορία και αυτό που αντιλαμβάνομαι είναι πως ο συγγραφέας χρησιμοποιεί ως πρόσχημα την προσπάθεια εντυπωσιασμού του αναγνώστη, για να απευθύνει το λόγο σε ένα πολύ ιδιαίτερο και συγκεκριμένο αναγνώστη. Τον προδίδει η μουσικότητα.

Πέρασα καλά το ΣΚ μ’ αυτό. Παρήγγειλα ήδη το επόμενο βιβλίο του κι ευελπιστώ να είναι εξ’ ίσου, έντιμο.

[Banu Yıldıran Genç · Rating 2 out of 5]

ömer türkeş'i okuyup da almıştım ama hayal kırıklığı oldu. yazar adli kriminologmuş, bu her sayfada o kadar belli ki, didaktik açıklamalar, neyi niye yaptığını anlatmalar vs... konu fena değil, katili bulmaya giden yollar evet ama anlatım kötü.
ve yapı kredi yayınları bu sözüm size, baskı kötü, çeviri kötü, editörlük yapılmamış, pamuk yerine koton denmiş cümleler var kitapta. o kadar çok cümlerde "o" kişi zamirinin kimden söz ettiği anlaşılmıyor ki... koca banka arkanızayken, o kadar çalışan varken, ufacık yayın evlerindeki özeni göstermiyorsunuz. daha az basın ama öz basın. (hemen de dinlerler beni :)

[Eliasdgian · Rating 3 out of 5]

Ένα έργο θανάτου που ολοκληρώνεται σε πέντε πράξεις (ή πέντε μικρές αδικίες), ένας κατά συρροή δολοφόνος με αδιευκρίνιστο κίνητρο κι ένας ευσυνείδητος αστυνόμος που πρέπει πάση θυσία να διακόψει την αλληλουχία των φόνων.

Με φόντο τη μαγευτική Τοσκάνη και την επινοημένη πόλη Βαλντέντσα, ωραίο αφηγηματικό ρυθμό, σασπένς και μερικές αριστοτεχνικά σχεδιασμένες σκηνές εγκλήματος, το θρίλερ του Αντόνιο Φούσκο Πέντε μικρές αδικίες διαβάζεται με την ανάσα κομμένη (όπως κάθε καλό θρίλερ), έστω κι αν τα δάνεια από άλλους (μεγάλους) του είδους (Τόμας Χάρις, Αντρέα Καμιλέρι, Νταν Μπράουν) είναι το λιγότερο ευδιάκριτα.

[Πάνος Τουρλής · Rating 4 out of 5]

Ο Τομάζο Καζαμπόνα, διευθυντής του Τμήματος Ανθρωποκτονιών στη Βαλντέντσα, μια ήσυχη επαρχία της Τοσκάνης, καλείται να εξιχνιάσει μια σειρά από φόνους φαινομενικά ασύνδετους μεταξύ τους. Στο πλάι του θα έχει την Κριστίνα Βελισάριο, από το Κεντρικό Επιχειρησιακό Γραφείο της Ρώμης, μια γυναίκα με την οποία θα δημιουργηθεί ένα υφέρπον φλερτ, είναι στο χέρι τους όμως αν θα προχωρήσουν τα πράγματα περαιτέρω, ειδικά από τη στιγμή που χαμένος της υπόθεσης θα είναι ο παντρεμένος αστυνόμος. Ποιος είναι λοιπόν ο δολοφόνος και γιατί διαπράττει αυτά τα εγκλήματα; Ποια είναι η υπογραφή του και πού κρύβεται στους τόπους των εγκλημάτων; Ποιο το κίνητρο και πόσο μπροστά βρίσκεται από τους αστυνομικούς που ακολουθούν τα ίχνη του;

Οι «Πέντε μικρές αδικίες» είναι ένα αξιοπρεπέστατο αστυνομικό μυθιστόρημα, απλό στην αφήγησή του και ταυτόχρονα σύνθετο. Χωρίς πολλά ονόματα ή δευτερεύουσες ιστορίες, γεμάτο ανατροπές και εκπλήξεις, με μια ταχύτατη πλοκή που ανεβάζει ρυθμούς όσο πλησιάζουμε στο τέλος, είναι ένα βιβλίο που με απορρόφησε ολοκληρωτικά. Έχει όλα εκείνα ακριβώς τα χαρακτηριστικά που κερδίζουν τον αναγνώστη: προσφέρει σασπένς, γρίφους και κλιμάκωση. Το μυθιστόρημα είναι γεμάτο ολοζώντανους χαρακτήρες, με ρεαλιστικό παρελθόν και παρόν, με επαγγελματικές και προσωπικές σχέσεις που καταγράφονται με διεισδυτικότητα και εμπειρία και προσδίδουν αυθεντικότητα στην ατμόσφαιρα του βιβλίου.

Αυτό όμως που με έκανε να το ξεχωρίσω από τα παρόμοια whodunit ήταν η αντίληψη, ο τρόπος σκέψης και το βάθος αυτών ακριβώς των χαρακτήρων, καθώς και η παρατηρητικότητα του συγγραφέα στο περιβάλλον που έστησε, μιας και ο τρόπος σκέψης του και η δική του στάση ζωής περνάνε υποδόρια μέσα από το κείμενο, κάτι που κάνει τον αναγνώστη να σκεφτεί λίγο παραπάνω σε μια στιγμή που δεν το περιμένει. Για παράδειγμα, δε γίνεται να μη συμφωνήσω με τον ωραίο τρόπο που παραθέτει τις αντιλήψεις των ηλικιωμένων και των νέων πάνω στον έρωτα, σε μια ενδιαφέρουσα παράγραφο:

«Όταν είσαι νέος σκέφτεσαι ότι οι ευτυχισμένες μέρες είναι η φυσική συνέπεια του να είσαι μαζί με τον άλλον και, ως εκ τούτου, ότι διαρκούν για πάντα… Όταν περνούν τα χρόνια καταλαβαίνουμε ότι η ζωή είναι φτιαγμένη από στιγμές που έχουν αρχή και τέλος. Λάμψεις που εμπιστευτήκαμε στον χρόνο κι εκείνος τις σβήνει αδυσώπητα. Μαθαίνουμε να τις αναγνωρίζουμε και αναρωτιόμαστε πόσο θα κρατήσουν…Είναι ο μόνος τρόπος για να αποφύγουμε τη θλίψη που προκαλεί η συνειδητοποίηση ότι ήμαστε ευτυχισμένοι και δεν το ξέραμε» (σελ. 156-157),

Από τη διορατική πένα του συγγραφέα δεν ξέφυγε και το Διαδίκτυο αυτό καθαυτό, καθώς και οι τεράστιες δυνατότητες που προσφέρει στον σημερινό αγώνα για γνώση και επιμόρφωση: «Το διαδίκτυο είναι τα ΜακΝτόναλντς της γνώσης, κάτι σαν φαστφουντάδικο. Ψάχνεις κάτι; Γράφεις δυο γραμμές, διαβάζεις δυο γραμμές και νομίζεις ότι έμαθες. Τι έμαθες, όμως, στην πραγματικότητα; Καταβρόχθισες μια μπουκιά φαγητού με ακαθόριστη γεύση και πέτυχες μια παροδική αίσθηση κορεσμού. Αλλά ποια ήταν τα συστατικά του; Δεν ξέρεις και δεν αναρωτιέσαι…Το διαδίκτυο σου παρέχει έννοιες γαρνιρισμένες…δεν σε μαθαίνει να μαγειρεύεις, να διαλέγεις τα υλικά, να επινοείς νέες συνταγές. Δεν σε μαθαίνει να σκέφτεσαι, να είσαι κριτικός, να αμφιβάλλεις, να επεξεργάζεσαι νέες γνώσεις» (σελ. 171-172).

Προς Θεού τέτοιες απόψεις ούτε πολλές είναι ούτε κουνάνε αυστηρά το δάχτυλο. Είναι απλώς μικρές οάσεις περίσκεψης σε μια φρενήρη καταδίωξη και αναζήτηση του serial killer που φαίνεται πως σκοτώνει ό,τι κινείται ενώ στην πραγματικότητα το κίνητρο θέλει περίσκεψη και, γιατί όχι, τύχη. Η συνεργασία του επιθεωρητή Καζαμπόνα με τον υφιστάμενό του, Μάσιμο Λουκέζε και με την Κριστίνα Βελισάριο είναι δυο διαφορετικοί πόλοι γύρω από τους οποίους ξετυλίγεται σταδιακά το νήμα της υπόθεσης.

Άραγε, ο συγγραφέας αγάπησε τους χαρακτήρες; Κλείνοντας το βιβλίο, ικανοποιημένος από το τέλος, διαπίστωσα ότι όλα τα πρόσωπα έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: τα όνειρα που είχαν πλάσει και η πραγματικότητα τα διέλυσε! Ο επιθεωρητής Καζαμπόνα, συνεπαρμένος από τους άντρες με στολές που στα παιδικά του χρόνια έμοιαζαν με σταρ του σινεμά και ήταν εκεί για να πολεμήσουν κατά της Καμόρα, θέλησε να γίνει αστυνομικός γιατί ένιωσε «σεβασμό και θαυμασμό, ανακατεμένο με φθόνο». Σήμερα: «…περνάω κι εγώ κάτω από τις ταινίες γιατί πρέπει να περάσω. Χωρίς ιδιαίτερο ενθουσιασμό…Δε βρίσκω πλέον τίποτα το συγκλονιστικό στην πάλη εναντια στο κακό» (σελ. 32). Ο ίδιος άνθρωπος είδε και το προσωπικό-οικογενειακό του όνειρο να καταρρέει όταν ο ίδιος του ο γιος, ο Αλεσάντρο, έμπλεξε πολύ βαθιά με τα ναρκωτικά ενώ με τη γυναίκα του, συν τω χρόνω, μιλάνε όλο και λιγότερο.

Στην ίδια κατηγορία ανήκει και ο Τζουζέπε Μποκούζο, που έγινε δικαστικός έχοντας ως μοναδικό στόχο να γίνει εισαγγελέας για να πολεμήσει το έγκλημα. Μόνο που στη δική του περίπτωση ο συγγραφέας είναι αμείλικτος: «Όταν ξύπνησε από το όνειρο, βρέθηκε, όπως και όλοι οι άλλοι πρώην φοιτητές της Νομικής που ήθελαν ν’ αλλάξουν τον κόσμο με όπλο τη δικαιοσύνη, καθισμένος πίσω από ένα γραφείο, σε ένα δωμάτιο πλημμυρισμένο με φακέλους. Χαρτιά, χαρτιά και πάλι χαρτιά…» (σελ. 104). Ακόμη και ο διοικητής του Καζαμπόνα τάχτηκε με πάθος κατά της μαφίας, θέλοντας να επιφέρει δικαιοσύνη στον κόσμο, «έδωσε μάχες που δεν έπρεπε να κερδίσει» όμως κι έτσι μετετάγη στην Τροχαία πριν ξεκινήσει να εργάζεται στο Ανθρωποκτονιών. Και αυτά είναι ελάχιστα από τα παραδείγματα προδοσίας που αναφύονται στο βιβλίο και δείχνουν μια διαφορετική οπτική γωνία για τα κίνητρα και το πάθος με το οποίο κινούνται πρωτεύοντες και δευτερεύοντες χαρακτήρες.

Οι «Πέντε μικρές αδικίες» είναι ένα συναρπαστικό αστυνομικό μυθιστόρημα, πιστό στους κανόνες της λογοτεχνίας αυτής ενώ ταυτόχρονα χαράζει ένα εντελώς δικό του μονοπάτι, παρατηρώντας τα πάντα στη σύγχρονη εποχή, αγκαλιάζοντας με πατρικότητα σχεδόν τους χαρακτήρες που ξεκίνησαν για αλλού και αλλού κατέληξαν, χωρίς παρ’ όλ’ αυτά η ψυχή τους να μη λαχταρά αυτό το ανέφικτο. Η φιλοσοφία και το σκεπτικό του συγγραφέα εμπλουτίζουν το κείμενο, χωρίς να το βαραίνουν ή να το κάνουν δύσκολο για τον αναγνώστη. Ένας κατά συρροήν δολοφόνος φέρνει κοντά ετερόκλητους ανθρώπους που έχουν κληθεί να κάνουν μια ετερόκλητη ως τότε ζωή συγκριτικά με τα όνειρά τους ενώ η υπόθεση λύνεται κομμάτι κομμάτι, χαρίζοντας μια συναρπαστική ανάγνωση.

[The Books Blender · Rating 1 out of 5]

1,5 stelle

La recensione è presente anche sul blog: http://thebooksblender.altervista.org...

Esaltata dai regali gratis su iBooks, mi sono scaricata anche questo libro in fretta e furia e, ci tengo a premetterlo, ho cominciato la mia lettura completamente scevra da condizionamenti dato che io questo autore non lo avevo mai sentito (= niente pregiudizi).
Ecco, però, quanto segue.

La storia segue il suo percorso, senza troppi interventi da parte dei personaggi. E, sì, posso essere d'accordo nel fatto che un'indagine non si muove con le stesse tempistiche che si vedono nei telefilm americani (questo l'autore lo precisa più di una volta), ma l'attenzione del lettore di un giallo/poliziesco/thriller deve sempre essere punzecchiata, deve essere interessata e coinvolta nella ricerca dell'assassino. E, a parer mio, questo non avviene scrivendo in una riga che era passato un mese dal ritrovamento del cadavere, nuove non c'erano state, ma Casabona ci aveva ogni tanto pensato, perché per lui ogni criminale in libertà è un affronto alle brave persone e alla giustizia.
Embé?
Sto leggendo un poliziesco, no? La mia mente di lettore vuol seguire passo passo gli sviluppi; non essere sballottata e rimbrottata se mi aspettavo un'indagine dai toni un po' più serrati (non dico all'americana; semplicemente con un po' più di suspance).

Dialoghi assolutamente poco credibili e surreali. Un esempio? Sono anni che il protagonista e Massimo (il suo diciamo assistente) lavorano assieme e, dal nulla, il commissario Casabona attacca un pippone di tre pagine su come e perché abbia deciso di diventare poliziotto. Dialogo che sembra uscito da una patetica presentazione (che nessuno, nella vita di tutti i giorni, farebbe mai… nemmeno a un caro amico) stile alcolista anonimo: Ciao, sono Tommaso Casabona, abitavo a Napoli e lì, tutti i giorni, erano partite di pallone a calcio e camorra; sognavo di…; pensavo che…; alla fine, da grande ho deciso di…
Ma non è l'unico caso di dialoghi affettati e per nulla realistici presente nel libro.

Stile telegrafico e ripetitivo (usate le stesse parole più volte in periodi vicini). Frasi fatte a ripetizione sia nei dialoghi tra i personaggi – dove, con un po' più di moderazione, non sarebbero stati così deleteri – sia nella narrazione ('qui le domande le faccio io; 'stia sereno, ma non troppo'; 'siamo tutti utili ma nessuno indispensabile'; 'uno a uno palla al centro'; 'chiodo schiaccia chiodo'; 'mai dire gatto se non l'hai nel sacco'); che un po' vanno bene, ma senza esagerare.

Per quanto riguarda le descrizioni degli ambienti, si tratta di un susseguirsi di elenchi puntati stile lista della spesa.

Personaggi con lo spessore di una sottiletta; nel senso che sembrano quasi pre-confezionati e non trasmettono nessuna passione al lettore.
Esternazioni dell'ovvio da parte dei suddetti che lanciano le loro perle di saggezza stile "Capitan Ovvio".
Il puzzle che si crea dell'indagine ha dei pezzi talvolta premuti con la forza per farli combaciare a quelli adiacenti. Insomma, le intuizioni di Casabona sono un po' forzate.

Per concludere altrimenti cado nel poema: dalla caccia di un serial killer mi aspettavo molta più suspace e coinvolgimento (e no: si può suscitare interesse tenendo il lettore in sospeso anche senza far riferimento all'indagini all'americana… vedasi, ad esempio, alcuni romanzi della Christie, scritti quando CSI non era nemmeno nei più rosei sogni di un folle).
Storia scontata e prevedibile.
Infine, scusami, ma mi devo levare qualche sassolino narrativo che mi ha a dir poco fatto cadere le braccia:

1. Tristissima e mal realizzata l'inspiegabile attrazione tra Casabona e Cristina, la sua collega romana. Nasce dal nulla (perché nelle pagine precedenti nulla si dice su questa reciproca attrazione né da parte di lui né da parte di lei) e nel nulla finisce (in tempo record tra l'altro: tre o quattro righe).
2. Per essere uno a cui potrebbero uccidere (o potrebbero già aver ucciso) la figlia, Casabona mostra parecchio distacco e parlatina. Non mi si può dire che il commissario è preoccupato quando mi attacca un pippone - ho utilizzato questa parola troppo spesso in questa recensione... mi scuso - di più di un paragrafo in cui ribadisce concetti evidenti e palesi al lettore sottolineandoli con precisione, calma e professionalità degni dei documentari di Piero Angela.
3. Ma mandare direttamente la polizia catalana a controllare la residenza universitaria della figlia, no? Per procedere dovevano proprio aspettare l'arrivo di Casabona?!
4. E perché, quando si passa alla narrazione dal punto di vista dell'assassino, questo conosce anche il nome dei collaboratori di Casabona?

[Aslıhan Çelik Tufan · Rating 2 out of 5]

Çok uzun zamanlar polisiye okumuyor olduğumdan sanırım pek bi beklenti içindeydim.

Olay görgüsü, mekan tasviri ve anlatım dilini maalesef sevemedim.

Çok merak ederek, arayıp bularak aldığım bir kitaptan hüsranla bahsetmek bana çok üzücü geliyor ne yazıkki gerçek bu.

Polisiye seviyor ve benim gibi zaten zaman içinde başlıca pek çok polisiye okuduysanız aradığınız tadı bulamayacağınızı düşünüyorum.

[La Biblioteca di Eliza · Rating 5 out of 5]

Non c'è niente da fare, io i libri di Antonio Fusco li adoro! Ok, lo so, sono arrivata a leggerli tardi e seguendo un ordine tutto mio ma non mi importa perchè quando l'altro ieri ho aperto questo libro, il primo libro, e ho incontrato di nuovo Tommaso Casabona è stato bellissimo! Dopo averli consigliati in lungo e in largo, per tutti i luoghi e tutti i laghi (eh basta con le pomodorate!!), averli imposti a chiunque mi chiedesse "Mi consigli un libro" non potevo non leggere anche il romanzo da cui tutto ebbe inizio, quello in cui appare per la prima volta il commissario Casabona, un commissario di provincia, un uomo normale, che non nasconde scheletri nell'armadio, che non ha un passato oscuro. Un poliziotto che vuol far bene il suo lavoro, nonostante il mare di fango che l'animo umano spesso nasconde e in cui si trova impantanato, un marito che cerca di tenere in piedi un matrimonio un po' stanco, un padre che ama alla follia i figli, che li vorrebbe vedere felici e che cerca di salvarli dal male del mondo. Questo è Tommaso Casabona, un personaggio certo un po' burbero ma profondamente umano, di quelli che capisci fin da subito che ti staranno simpatici.

continua>>>>
http://labibliotecadieliza.blogspot.i...

[Francyy · Rating 4 out of 5]

Un piacere leggerlo, ritrovare la mia città e vederci muovere persone che ti sembra di conoscere. Un altrettanto piacere avere la conferma che Antonio Fusco ha tante doti, fra le quali anche quella di scrivere bene

[Padmin · Rating 3 out of 5]

Sanza 'nfamia e sanza lodo, scritto in volgare quale omaggio ai luoghi del libro (la cosa migliore che s'incontra dall'inizio alla fine).
Vedremo qualche altra opera per un giudizio approfondito sull'autore.

[Maria Altiki · Rating 2 out of 5]

2,5*
Είναι φανερό στο συγκεκριμένο βιβλίο ότι ο συγγραφέας υπήρξε υψηλόβαθμο στέλεχος της ιταλικής αστυνομίας και εγκληματολόγος μιας και οι δ��αδικασίες διερεύνησης των φόνων δείχνουν γνώση του αντικειμένου. Μερικές φορές όμως γίνεται αρκετά γραφικός. Αυτό που δεν μου άρεσε είναι ότι έχουμε ένα serial killer και δεν έχουμε ισχυρό κίνητρο, τουλάχιστον για μένα. Επίσης θίγει αρκετά ζητήματα όπως ο Β' παγκόσμιος, η παιδοφιλία, κ.α. αλλά το κάνει τόσο επιδερμικά που μοιάζει με τσαλαβούτημα. Έκανε αρκετές μέρες να το διαβάσω διότι αν και ευκολοδιάβαστο δεν μου τραβούσε το ενδιαφέρον, ούτε ως υπόθεση, ούτε ως γραφή. Το ευτύχημα όσον αφορά την γραφή είναι ότι επειδή διάβασα πρώτα το δεύτερο, βελτιώνεται ��κεί. Δεν νομίζω όμως ότι θα ξαναασχοληθώ.

[Livietta · Rating 4 out of 5]

Non letto, ma ascoltato. Piacevole scoperta su suggerimento materno. Scorre bene, non banale e facile da seguire anche in cuffia. Credo che andrò avanti nell’ascolto delle altre indagini di casabona.

[Elif · Rating 2 out of 5]

Son zamanlarda okuduğum en kötü polisiyeydi sanırım. İki puanı İtalya’da gezdiğim yerleri bana hatırlattığı için verdim.
Yazarın anlatımı o kadar yavandı ki, karakterler yüzeysel ve hissizdi. Arka kapakta yazan “akıllardan çıkmayacak bir komiser”i kitapta bulamadım. Yapay diyaloglar da bulunma yeteneğine sahip ilgi çekici olmayan bir karakterdi. Konusu ise klasik bir polisiyeydi ne eksik ne fazla.
Ek olarak çok fazla düşük cümle vardı hatta sonlara doğru bahsedilen karakter yerine diğerinin ismini yazmışlardı. YKY’den beklemediğim bir özensizlik gördüm bu kitapta. Gerçi yazar çok özenerek yazmamış ki yayınevine çok mu? 🤷🏻‍♀️

[Dimitris Stamatellis · Rating 3 out of 5]

Συμπαθητικό, ενδιαφέρων ο πρόλογος, καλή η ιδέα αλλά το αποτέλεσμα ήταν κατώτερο των προσδοκιών μου. Το 3.5 ίσως να ήταν πιο δίκαιο, αλλά σε καμιά περίπτωση 4.

[Ludovica Ponzo · Rating 4 out of 5]

https://lalettricesullenuvole.blogspo...

[Bahadır Eren · Rating 5 out of 5]

Harika bir polisiye... Bir solukta okudum... Kesinlikle tavsiye ederim...

[Maria Sole Bramanti · Rating 5 out of 5]

Antonio Fusco ha costruito un noir ben congegnato, che come tutti i noir che si rispettino, lascia con l'amaro in bocca. Mi piace molto anche la semplicità dello stile: niente di pretenzioso, eppure arriva dritto al cuore.
Un tema centrale ben chiaro (molto interessante e in cui un po' tutti possiamo ritrovarci): l'impossibilità di controllare le conseguenze delle nostre azioni, sia quelle buone che quelle cattive, ben sviluppato attraverso la narrazione di un mistero.
Mi piace molto questo commissario Casabona, con questa sua radicata correttezza; come mi piacciono molto anche altri personaggi, che spero di ritrovare nei seguenti capitoli della serie.
Dunque, una lettura piacevolissima che riesce a far riflettere.
Io a un libro non chiedo niente di più!

[Lovely Andy · Rating 4 out of 5]

Un buon esordio e una buona indagine, al netto di alcuni dialoghi un po' impostati (Tommaso, io farei così / giusto, mi sembra un'ottima idea CRISTINA) e qualche riflessione moraleggiante che a me sempre fa sorridere sarà perché ormai c'ho il cinismo a livelli imbarazzanti

[Magda Komotoglou · Rating 4 out of 5]

Όμορφο, γρήγορο και απολαυστικό αστυνομικό μυθιστόρημα.

[Inés Rodríguez · Rating 3 out of 5]

Me ha costado acabarlo ya que todo y no ser.un libro malo a ratos se hace aburrido.

[Μιχάλης Παπαχατζάκης · Rating 2 out of 5]

Μέτριο αστυνομικό μυθιστόρημα, γραμμένο από αστυνομικό, που θυμίζει πολύ την πασίγνωστη ταινία "Seven". Δεν είναι ο Δάντης, είναι ο Κικέρων.

Αρκετά γκρίζος ο επιθεωρητής Καζαμπόνα, ελάχιστα πάθη, μικρές συγκινήσεις, όλα τα λεφτά είναι η πλοκή. Στην Ιταλία όμως, φαίνεται, η διελεύκανση του εγκλήματος είναι και ολίγον οικογενειακή υπόθεση...
Καλογραμμένο πάντως και με καλό ρυθμό και αγωνία.

[Erato Zogana · Rating 3 out of 5]

Προσωπικά δεν ενθουσιάστηκα ομολογώ. Ωραία ιδέα, ωραία στημένη πλοκή αλλά ο "διδακτικός" τόνος του συγγραφέα σε αρκετά σημεία, δεν μου ταιριάζει. Επίσης, λεπτομέρεια βέβαια, αλλά είδα κάποια λαθάκια στην μετάφραση/επιμέλεια του βιβλίου. Διαβάζεται ευχάριστα και εύκολα πάντως.

[Kostas Kanellopoulos · Rating 3 out of 5]

Έχω καλομαθει από Μονταλμπάνο και Ρόκο Σκιαβονε και ο Καζαμπονα μου φάνηκε αδιάφορος

[Celeste Zuccherina · Rating 3 out of 5]

Μου άρεσε αρκετά. Κυλάει γρήγορα και αβίαστα. Θα επιστρέψω στον συγγραφέα

[Sandro · Rating 4 out of 5]

Piacevole lettura, con una trama ben costruita e personaggi interessanti.
Ho già messo nella "wishlist" il secondo libro della serie...

[Danilo · Rating 4 out of 5]

4 stelle per simpatia, in realtà è un 3,5. La trama è intricata ma ci sono alcuni passaggi poco convincenti.

Intanto l’iniziale scambio di persona tra la prima vittima e Giuseppina Pagani, supplente di Vettolini, degna di Gianni e Pinotto.

Alcune buone riflessioni del Commissario Casabona nel corso dell’indagine. Mi è piaciuta quella dove dice che ognuno vive nel suo microcosmo mentre la vita scappa via senza che ce ne accorgiamo: quanto è vero!

Ancora riferimenti a canzoni e testi nello stile Carofiglio, ma come ho già detto, tutto sommato non dispiacciono.

Si legge facilmente e questo è un merito

[Fenia Vazaka · Rating 3 out of 5]

Το διάβασα μέσα σε ένα 24ωρο! Οι σελίδες φεύγουν γρήγορα, η γραφή είναι απλή (αλλά όχι απλοϊκή), ο Φούσκο φαίνεται ότι έχει μελετήσει καλά το θέμα (είναι άλλωστε και εγκληματολόγος).
Ο πρωταγωνιστής (Καζαμπόνα) είναι συμπαθητικός, με αίσθηση δικαίου και, κυρίως, ανθρώπινος.
Το "ταξίδι" του αναγνώστη στην Τοσκάνη είναι γεμάτο εικόνες και νιώθεις να βρίσκεσαι πραγματικά εκεί.
Ο serial killer αποκαλύπτεται στο τέλος (θυμίζει λίγο σκηνικό από την ταινία Seven), έχει αρκετή αγωνία, αλλά είναι και λίγο προβλέψιμο.
Σε γενικές γραμμές είναι μια καλή πρώτη προσπάθεια!

[Elisa - La medusa · Rating 4 out of 5]

Nulla di ciò che è scritto in questo libro corrisponde a verità. Nemmeno questa affermazione.

[Drusie's Biblio · Rating 4 out of 5]

You can translate this review on: http://labibliotecadidrusie.blogspot.it/
Voto: 4/5 (7/10)
Eccomi alle prese con un nuovo commissario, categoria che amo molto e di cui leggo sempre volentieri alla ricerca costante di personaggi da amare.
Mi sono innamorata di nuovo? Eh, stavolta non ne sono tanto sicura, ma ne parliamo dopo.
Prima la trama, che invece ho trovato di tutto rispetto, anche se un po' troppo americaneggiante. Mi ha coinvolta ed entusiasmata e ci ho messo un bel po' a capire il nesso tra il prologo e il resto del romanzo. In realtà ci si arriva praticamente alla fine, segno che gli indizi e le scoperte sono ben dosate ed evitano al lettore di annoiarsi.
Mi è piaciuta tanto l'accuratezza nelle descrizioni dell'indagine, mi sembrava realistica, niente di trascendente, con i limiti ben in evidenza, qualche lavata di testa e un po' di gelosia all'arrivo dell'esperta da Roma. Poi ho scoperto da cosa deriva: l'autore è funzionario di Polizia, quindi scrive con cognizione di causa.
Un pochino di spazio anche alle vicende personali, che aiutano a capire il protagonista.
Casabona si presenta, alla fin fine, come una persona normale, un vicino di casa. Niente super commissario misantropo e scontroso, ma un padre preoccupato, con un matrimonio in crisi da sistemare e premuroso a suo modo con i colleghi e sottoposti. Un protagonista molto umano che, proprio per questo, sulla carta aveva le potenzialità per farmi 'innamorare'. Invece la scintilla non è scattata. E' un bel personaggio, articolato, caratterizzato, particolare e diverso. Bello senza dubbio, ma per quanto mi sia piaciuto gli manca ancora qualcosa. Forse perché è la prima avventura. Vedremo le successive.
Gli altri personaggi invece sono più in ombra. Emergono un po' di più Lucchese, sottoposto del commissario, e Cristina, inviata da Roma (di uno non ricordo il nome, dell'altra il cognome).
Il primo mi ha divertito ed è l'uomo giusto al momento giusto.
L'altra viene additata come raccomandata, in realtà è capace, preparata, brava nel suo lavoro.
Mi piacerebbe conoscere qualcosa di più sui figli, sia sul ragazzo in comunità che sulla figlia aspirante criminologa, magari nei prossimi libri.
Nonostante la precisione delle descrizioni, Fusco non è mai pedante o ridondante, evita tecnicismi ed elementi troppo complessi. Tutto questo rende il romanzo godibile da tutti e molto scorrevole. Veloce negli eventi, c'è anche spazio per qualche riflessione. Nonostante la terza persona il punto di vista è principalmente quello di Tommaso Casabona, salvo pochissimi paragrafi. Se da un lato questo aiuta a definire il protagonista, si perde un po' la visione d'insieme e anche la possibilità di analizzare pensieri altrui. A me sarebbe piaciuto invece 'vedere' anche l'antagonista (benché forse, l'antagonista vero sia proprio il 'male' citato nel titolo), nonostante un paio di frasi nel finale che mi hanno fatto rabbrividire.
Come dicevo, io l'ho trovato un buon romanzo, forse non il top, ma vista la velocità con cui l'ho letto, posso dire che mi ha comunque tenuta incollata alle pagine.

[Stefania Crepaldi · Rating 4 out of 5]

"Dare la vita e toglierla. Sono due facce della stessa medaglia, due atti estremi d’amore e d’odio, in cui il bene e il male diventano opposti e speculari. Separati per sempre."

Il commissario Casabona è un uomo d’esperienza: questa è una delle prime cose che ho pensato leggendo “Ogni giorno ha il suo male”, primo romanzo di Antonio Fusco con un protagonista destinato alla serialità. 

Siamo a Valdenza, in provincia di Pistoia, e a raccontarci le gesta del commissario Casabona è un uomo che prima di essere uno scrittore è un vice questore, un funzionario della polizia specializzato in criminologia forense e, da oltre vent’anni, esperto delle tematiche di contrasto alla violenza sulle donne e di lotta alla pedopornografia.

Una storia narrata da chi le lotte per la legalità le combatte davvero sul campo, ed è costretto ad assistere alle atrocità pensate e messe in scena dall’essere umano.

La banalità del male è il filo conduttore del romanzo.

Che cosa può fare un funzionario di polizia di fronte alle insidie e alle perversioni di un serial killer? Di che vive per compiere azioni nefande e riprovevoli? Di chi uccide e partecipa al banchetto della morte?

Tommaso Casabona è un uomo che fa il possibile, con una famiglia da proteggere e un equilibrio personale da mantenere, mentre cerca di fare quello che può, quello che deve, per rendere più sicure le strade e le vite di altri esseri umani.

Ho trovato la lettura di questo romanzo davvero molto gradevole, perché obbliga il lettore a interrogarsi sul ruolo e sui limiti delle forze dell’ordine.

Casabona non è un personaggio eroico, che risolve i casi grazie alle sue doti straordinarie o ad un fiuto insolito; è un uomo d’esperienza che indaga seguendo l’istinto, certo, ma anche e soprattutto le sue abilità, evolute da anni e anni di casi e indagini portati a termine.

Il commissario è un antieroe, in realtà. Un uomo che conosce il peso e i limiti del sistema giudiziario. Non per questo lo giudica, anzi. Rispetta le decisioni e le impostazioni prese dalla gerarchia, svolge le indagini concesse dal sistema, anche se spesso il desiderio di fare di testa sua, di cedere in un atto di giustizia sommaria fa capolino. 

Casabona è uno che i limiti li conosce e che non si vergogna nel far capire al lettore quanto spesso li vorrebbe oltrepassare. Ma ogni giorno ha la sua pena, e non si può pensare di salvare il mondo intero grazie ad un’azione commessa più sulla base dell’istinto che delle regole.

Un’azione riprovevole ne genera altre tre, rendendo il compito della giustizia ancora più gravoso.
Consiglio questo romanzo a tutti gli appassionati di noir e anche a chi si è convinto, nel tempo, che in Italia funzioni il metodo d’indagine americano che ci viene propinato in mille serie tv. 

Antonio Fusco descrive in modo magistrale iter e ruoli della polizia italiani, senza sconti e senza giudicare, ma presentando al lettore in piena onestà i limiti e le pene di chi si ritrova a dover rimestare nel torbido della natura umana giorno dopo giorno.