What do you think?
Rate this book
Gek van Parijs
Tja, in één alinea iets over Fou de Paris van Eugène Savitzkaya zeggen, dat kan gewoon niet. Minuit, de Franse uitgever, begon er ook al niet aan. Ze plaatsten een citaat.
De met de Prix Jacques Lacarrière 2024 gekroonde roman bestaat eigenlijk uit een vijftigtal prozagedichten die dan weer wel allemaal met elkaar verbonden zijn.
Tussen het schuiven en schuren der tektonische platen van de Francofone literatuur zijn Savitzkaya's boeken als bossen vol zonderlinge wezens die in een rondedans van zinderende zinnen de loop van de rivier terugvolgen naar hun jeugd. Eerst was er Hervé Guiberts Fou de Vincent (in de planning bij Vleugels), nu is er een sprookje zoals er nooit eerder één geschreven werd, een boek vrijer dan alles wat ooit vrij is genoemd: Gek van Parijs. Er wordt hier geloeid, gebruld, geknisperd en gekneed in een vakkundig geweven web rond ene Hégésippe; dichter-haarstylist, dichter-flaneur. Hégésippe is alles verloren toen hij zijn geliefde verloor, alleen haar sjaal houdt hem nog warm, en nu flaneert hij door de gloeiende Parijse straten, onderwijl waarheden verkondigend als de hofnar van de koning. Valt de vorst of valt hij niet?
Op veilige afstand van zijn soortgenoten, die stuk voor stuk van de lopende band zijn gerold en zich zonder morren laten afzonderen en opsluiten, gaat Hégésippe op zoek naar een ander wezen om de soortgenoot van te worden, een bladgroenkorrelbroeder of mede-spaanstaartdrager, alles beter dan de mens.
De met de Prix Jacques Lacarrière 2024 gekroonde roman bestaat eigenlijk uit een vijftigtal prozagedichten die dan weer wel allemaal met elkaar verbonden zijn.
Tussen het schuiven en schuren der tektonische platen van de Francofone literatuur zijn Savitzkaya's boeken als bossen vol zonderlinge wezens die in een rondedans van zinderende zinnen de loop van de rivier terugvolgen naar hun jeugd. Eerst was er Hervé Guiberts Fou de Vincent (in de planning bij Vleugels), nu is er een sprookje zoals er nooit eerder één geschreven werd, een boek vrijer dan alles wat ooit vrij is genoemd: Gek van Parijs. Er wordt hier geloeid, gebruld, geknisperd en gekneed in een vakkundig geweven web rond ene Hégésippe; dichter-haarstylist, dichter-flaneur. Hégésippe is alles verloren toen hij zijn geliefde verloor, alleen haar sjaal houdt hem nog warm, en nu flaneert hij door de gloeiende Parijse straten, onderwijl waarheden verkondigend als de hofnar van de koning. Valt de vorst of valt hij niet?
Op veilige afstand van zijn soortgenoten, die stuk voor stuk van de lopende band zijn gerold en zich zonder morren laten afzonderen en opsluiten, gaat Hégésippe op zoek naar een ander wezen om de soortgenoot van te worden, een bladgroenkorrelbroeder of mede-spaanstaartdrager, alles beter dan de mens.
112 pages, Paperback
Published March 1, 2025
2 people are currently reading
14 people want to read
About the author
Eugène Savitzkaya
43 books8 followersAs a son of East European immigrants, Eugène Savitzkaya spent his childhood in the Walloon countryside. His imagination thrived on the fairy stories told to him by his Russian mother. He discovered the Surrealists at a very early age, after which he published a couple of volumes of poetry, which were obsessive and of an exceptional intensity. He did this under the auspices of that other poet of Liège, Jacques Izoard (1936–2008), who was his mentor for a long time. After Mentir (1977), his work was predominantly published by the trendsetting Parisian publishers, Minuit. His work has been greeted with praise by critics and admiration by a faithful French and Belgian readership, but he has continued to live in the hinterland of Liège as a loner, averse to all schools and coteries.
From the 1990s onwards, oppressiveness and darkness in Savitzkaya’s work made way for more lightness and ‘folly’, as one can see in La Folie originelle (1991), Fou civil (1999) and Fou trop poli (2005). He wrote essays about painters (for instance Hieronymus Bosch), and poetic hymns to his children when young: Marin mon coeur (1992), for which he won the Prix Triennal du Roman of the French-speaking Community of Belgium in 1994, and Exquise Louise (2003). In recent years, his poetry performances have attracted notice (Nouba, 2007; Contre l’homme 2010). These are a sort of reconciliation rite, sometimes taking the form of a lengthy toast to the bond between man and wife – “tied on their belly with a handsome sailor’s knot”.
Most of the texts by Eugène Savitzkaya are labelled as ‘novels’, but all of his work – prose, poetry, plays and essays – testify to the poetic glow in which he sees and describes everyday life. The celebration of ‘everyday miracles’, once a leitmotif of the Surrealists, acquires an unobtrusive but extremely personal interpretation in Savitzkaya’s work. His often fragmentary, repetitive “word machines” have nothing psychologising or cerebral about them. Savitzkaya is a poet of the open air, of the painstaking, even delirious observation. His “grating, sputtering, jingling” language aims to “do justice to the air, the wind, and the situation there and now”. With a sometimes sombre, sometimes intimate, but always sensual voice, he sings of metamorphosis, of unity and dissolution. The world appears to him as a garden in which everything and everyone – plants, insects and people – are doomed to change, to melt away and disappear. “You are beautiful as/ something that withers and/ falls to the ground, he once/ dared to say,” writes Savitzkaya in Nouba.
From the 1990s onwards, oppressiveness and darkness in Savitzkaya’s work made way for more lightness and ‘folly’, as one can see in La Folie originelle (1991), Fou civil (1999) and Fou trop poli (2005). He wrote essays about painters (for instance Hieronymus Bosch), and poetic hymns to his children when young: Marin mon coeur (1992), for which he won the Prix Triennal du Roman of the French-speaking Community of Belgium in 1994, and Exquise Louise (2003). In recent years, his poetry performances have attracted notice (Nouba, 2007; Contre l’homme 2010). These are a sort of reconciliation rite, sometimes taking the form of a lengthy toast to the bond between man and wife – “tied on their belly with a handsome sailor’s knot”.
Most of the texts by Eugène Savitzkaya are labelled as ‘novels’, but all of his work – prose, poetry, plays and essays – testify to the poetic glow in which he sees and describes everyday life. The celebration of ‘everyday miracles’, once a leitmotif of the Surrealists, acquires an unobtrusive but extremely personal interpretation in Savitzkaya’s work. His often fragmentary, repetitive “word machines” have nothing psychologising or cerebral about them. Savitzkaya is a poet of the open air, of the painstaking, even delirious observation. His “grating, sputtering, jingling” language aims to “do justice to the air, the wind, and the situation there and now”. With a sometimes sombre, sometimes intimate, but always sensual voice, he sings of metamorphosis, of unity and dissolution. The world appears to him as a garden in which everything and everyone – plants, insects and people – are doomed to change, to melt away and disappear. “You are beautiful as/ something that withers and/ falls to the ground, he once/ dared to say,” writes Savitzkaya in Nouba.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
No one has reviewed this book yet.